Sygn. akt V Pa 23/15

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 marca 2015 r.

Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Legnicy

w składzie następującym:

PrzewodniczącySSO Jacek Wilga (spr.)

SędziowieSSO Krzysztof Główczyński, SSO Andrzej Marek

Protokolantstar. sekr. sądowy Ewa Sawiak

po rozpoznaniu w dniu 5 marca 2015 r. w Legnicy

na rozprawie

sprawy z powództwa I. S.

przeciwko (...) Centrum Medycznemu Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w J.

o przywrócenie do pracy

na skutek apelacji powódki

od wyroku Sądu Rejonowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Legnicy

z dnia 1 grudnia 2014 r.

sygn. akt IV P 255/14

oddala apelację.

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 1 grudnia 2014 roku Sąd Rejonowy w Legnicy oddalił powództwo I. S. skierowane przeciwko (...) Centrum Medycznemu Sp. z o.o. w J. o przywrócenie do pracy.

W uzasadnieniu wskazał, iż przyczyną wypowiedzenia powódce umowy o pracę była likwidacja jej stanowiska pracy związana z ciężką sytuację finansową pracodawcy.

Powołał jako ugruntowany pogląd, że w sporze z pracownikiem zwolnionym z przyczyn ekonomicznych leżących po stronie zakładu pracy, Sąd nie jest władny do oceny celowości działań organizacyjnych pracodawcy czy też zasadności przyczyn ekonomicznych, jakie doprowadziły do reorganizacji zatrudnienia. Istotne natomiast jest przekonanie pracodawcy w momencie podejmowania przez niego decyzji o reorganizacji zatrudnienia, że zmiany te przyniosą efekt ekonomiczny (nie tylko rozumiany jako wzrost aktywów, ale także zmniejszenie pasywów). W przedmiotowej sprawie zatem Sąd mógł i badał jedynie to, czy stanowisko pracy powódki rzeczywiście zostało zlikwidowane. Taką bowiem przyczynę wypowiedzenia zawierało oświadczenie strony pozwanej z dnia 25 czerwca 2014 r. Materiał dowodowy zgromadzony w nin. postępowaniu potwierdził w sposób niebudzący wątpliwości, że stanowisko pracy powódki faktycznie uległo likwidacji, a wykonywane przez nią dotychczas obowiązki – rozdzielono pomiędzy trzech innych pracowników. Stanowisko specjalisty ds. finansowo-kasowych, jakie zajmowała powódka, było jedynym takim stanowiskiem w pozwanej Spółce. Na miejsce powódki nie została przyjęta żadna nowa osoba. Powyższe okoliczności, wynikające z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, w sposób niebudzący wątpliwości świadczą o tym, że likwidacja stanowiska pracy powódki nie była pozorna. Likwidacja konkretnego (jedynego danego rodzaju) stanowiska pracy, w której wyniku następuje zmiana struktury zakładu pracy powodująca zmniejszenie zatrudnienia, uzasadnia zwolnienie pracownika, który był zatrudniony na tym stanowisku pracy, bez potrzeby oceny przez pracodawcę kwalifikacji, stażu pracy itp. zwalnianego pracownika i porównywania go z pracownikami zatrudnionymi na stanowiskach innego rodzaju. Sytuacji takiej, tj. uzasadniającej potrzebę oceny i porównania zwalnianego pracownika z innymi pracownikami zatrudnionymi na takich samych stanowiskach, w niniejszej sprawie nie było. Nie sposób też było zgodzić się z twierdzeniem powódki, że stanowisko specjalisty ds. finansowo-kasowych, które objęła w sierpniu 2013 r., zostało stworzone pozornie. Z materiału dowodowego nin. sprawy wynika bowiem, że w momencie tworzenia ww. stanowiska w dziale księgowości i przenoszenia na nie powódki, sytuacja finansowa pozwanej Spółki nie była zła i nikt nie planował zwolnień. Zmiana sytuacji nastąpiła dopiero rok później i była spowodowana zdarzeniami, które miały miejsce w zasadzie na przełomie roku 2013/2014, a wynik bilansowy z połowy 2014 r. potwierdził jedynie potrzebę dokonania zmian – celem poczynienia oszczędności.

Mając na uwadze powyższe rozważania, Sąd uznał, iż przyczyna rozwiązania z powódką umowy o pracę -likwidacja stanowiska pracy- była prawdziwa i konkretna i jako taka czyniła wypowiedzenie stosunku pracy zasadnym.

Wyrok powyższy zaskarżyła apelacją powódka zarzucając:

1.  Naruszenie przepisów prawa materialnego, tj.:



art. 45 §1 kp poprzez jego niezastosowanie w sytuacji gdy wypowiedzenie stosunku pracy było nieuzasadnione i zachodziła podstawa do przywrócenia powódki do pracy,



art. 30 §4 kp poprzez uznanie, że przyczyna wypowiedzenia stosunku pracy była prawdziwa podczas gdy była ona pozorna, albowiem pozwany celowo najpierw stworzył stanowisko pracy dla powódki, aby następnie je zlikwidować przed osiągnięciem przez powódkę wieku, w którym pracodawca nie mógłby wypowiedzieć jej umowy o pracę,

2.  Naruszenie przepisów prawa procesowego, tj. art. 233 kpc poprzeć dokonanie błędnej oceny materiału dowodowego i uznaniu, że pozwany udowodnił, iż przyczyna wypowiedzenia stosunku pracy była prawdziwa.

Wskazując na powyższe zarzuty skarżąca domagała się zmiany zaskarżonego wyroku i przywrócenia do pracy oraz zasądzenia kosztów postępowania.

W uzasadnieniu apelacji powódka argumentowała, iż jej zdaniem przyczyna podana w oświadczeniu o wypowiedzeniu była nieprawdziwa. Sytuacja finansowa pracodawcy w okresie poprzedzającym wypowiedzenie nie była trudna i nie uzasadniała jej zwolnienia.

Nadto skarżąca wskazywała, iż pozwana celowo utworzyła stanowisko dla powódki, aby móc ją zwolnić przed osiągnięciem wieku ochronnego z art. 39 k.p.. W toku postępowania okazało się bowiem, że przyczyny utworzenia stanowiska okazały się nieprawdziwe, skoro po jej zwolnienia jej obowiązki powierzono dotychczasowym pracownikom. Elementem szerszego planu pracodawcy zmierzającego do zwolnienia powódki była również organizacja Izby Przyjęć, do której zatrudniono dwie nowe pracownice, mimo iż powódka mogła tam w dalszym ciągu pracować.

Sąd Okręgowy zważył:

Sąd Rejonowy zgromadził w sprawie wystarczający materiał dowodowy i prawidłowo go ocenił. Nie dopuścił się przy tym naruszenia art. 233 § 1 k.p.c.

Skuteczne postawienie zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. wymaga wykazania, że sąd uchybił zasadności logicznego rozumowania, lub doświadczeniu życiowemu, to bowiem jedynie może być przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie strony o innej niż przyjął sąd wadze (doniosłości) poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż ocena sądu.

Apelacja nie zawiera argumentów wskazujących na uchybienie przez Sąd Rejonowy zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego. Stanowi jedynie wyraz możliwej, ale subiektywnej oceny zebranego materiału dowodowego dokonanej przez powódkę. Nie może więc prowadzić do skutecznego zakwestionowania dokonanych przez Sąd I instancji ustaleń faktycznych w sprawie. Stąd też ustalenia te muszą być podstawą oceny stosowania prawa materialnego.

Sąd ten natomiast ustalił okoliczności w jakich doszło do przeniesienia powódki do działu księgowości, fakt pogorszenia się sytuacji finansowej strony pozwanej w ostatnim kwartale 2013 roku i w pierwszej połowie 2014 roku oraz rodzaj podjętych decyzji zmierzających do poprawy tej sytuacji.

Wśród tych decyzji była decyzja o likwidacji stanowiska pracy powódki co wskazano jako przyczynę wypowiedzenia jej umowy o pracę. Podniesione w apelacji zarzuty wskazujące, iż brak było ekonomicznego uzasadnienia do takiej likwidacji nie mogły zostać uznane za zasadne. Pracodawca w zakresie oceny potrzeby przeprowadzenia reorganizacji - likwidacji stanowiska pracy - korzysta z autonomii. Jego decyzje w tym przedmiocie kontroli sądowej nie podlegają. Nawet zatem dobra, jak podnosiła w apelacji powódka, sytuacja ekonomiczna nie pozbawiała pracodawcy prawa do decyzji nakierowanych, w jego zamierzeniach, do dalszej jej poprawy.

Likwidacja stanowiska powódki była rzeczywista. Zarzuty apelacji, iż cała „operacja” polegająca na pierwotnym przeniesieniu powódki do księgowości i to po to wyłącznie, aby następnie utworzone specjalnie dla niej stanowisko zlikwidować, co umożliwiłoby wypowiedzenie powódce umowy o pracę, nie znajdują potwierdzenia w zebranym w sprawie materiale dowodowym. Powódka nie wykazała w żaden sposób, aby taki zamiar po stronie pracodawcy powstał. Zebrany w sprawie materiał dowodowy wskazuje natomiast, iż sytuacja finansowa strony pozwanej była dynamiczna i zmieniła się na niekorzyść w okresie ostatniego kwartału 2013 roku i pierwszego półrocza 2014 roku.

Strona pozwana mogła ją ocenić jako wymagającą oszczędności. W jej ocenie prowadzić do nich miała m.in. likwidacja stanowiska powódki. Likwidując konkretne stanowisko nie miała przy tym obowiązku wybierać pracownika do zwolnienia. Zwolnieniu podlegał pracownik zajmujący likwidowane miejsce pracy. Nie miała też obowiązku proponować powódce przeniesienia na inne stanowisko.

Ochrona przed wypowiedzeniem umowy o pracę przewidziana w art. 39 k.p. ograniczona jest do okresu 4 lat przed osiągnięciem wieku emerytalnego. Wypowiedzenia powódce dokonano przed objęciem ją tą ochroną. Nie ma podstaw prawnych umożliwiających powódce skorzystanie z tej ochrony w okresie dłuższym niż przewidziany w art. 39 k.p.. Okoliczności sprawy ustalone w toku postępowania nie pozwalają również, w przekonaniu Sądu Okręgowego, na przyjęcie, aby strona pozwana wypowiadając powódce umowę o pracę skorzystała ze swego prawa w sposób niezgodny z jego społeczno-gospodarczym przeznaczeniem lub zasadami współżycia społecznego. Prawo do wypowiedzenia służy bowiem m.in. do kształtowania właściwego poziomu zatrudnienia, a decydując o likwidacji stanowiska powódki pracodawca miał na względzie, iż nie pozostanie ona bez środków do życia. Będzie bowiem miała prawo do korzystania ze świadczeń z ubezpieczenia społecznego (świadczenia przedemerytalnego).

Mając powyższe na uwadze apelację powódki jako niezasadną oddalono na podstawie art. 385 k.p.c.