Sąd Okręgowy w Białymstoku
VIII Wydział Karny Odwoławczy
Tytuł: Sąd Okręgowy w Białymstoku z 2014-06-13
Data orzeczenia: 13 czerwca 2014
Data publikacji: 9 listopada 2018
Data uprawomocnienia: 13 czerwca 2014
Sąd: Sąd Okręgowy w Białymstoku
Wydział: VIII Wydział Karny Odwoławczy
Przewodniczący: Krzysztof Kamiński –
Sędziowie: Dariusz Niezabitowski
Dariusz Gąsowski
Protokolant: Aneta Chardziejko
Hasła tematyczne: Recydywa
Podstawa prawna: art. 209§1 kk w zw. z art. 64§1 kk
Sygn. akt VIII Ka 231/14
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 13 czerwca 2014 r.
Sąd Okręgowy w Białymstoku VIII Wydział Karny Odwoławczy w składzie:
Przewodniczący- Sędzia SO Krzysztof Kamiński – spr.
Sędziowie: SO Dariusz Niezabitowski
SO Dariusz Gąsowski
Protokolant Aneta Chardziejko
w obecności prokuratora Bożeny Romańczuk, po rozpoznaniu w dniu 13.06.2014 r. sprawy A. C. oskarżonego o czyn z art. 209§1 k.k. w zw. z art. 64§1 k.k. na skutek apelacji wniesionej przez prokuratora od wyroku Sądu Rejonowego w Białymstoku z dnia 8 stycznia 2014 r. (sygn. akt VII K 893/13):
I. Wyrok w zaskarżonej części zmienia w ten sposób, że za podstawę skazania oskarżonego przyjmuje art. 209§1 k.k. w zw. z art. 64§1 k.k.
II. Zwalnia oskarżonego od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze i obciąża nimi Skarb Państwa.
UZASADNIENIE
A. C. został oskarżony o to, że: w okresie od 29 kwietnia 2011 roku do 28 marca 2013 roku w B. uporczywie uchylał się od wykonania ciążącego na nim z mocy ustawy i wyroku Sądu Rejonowego w Białymstoku sygn. akt V RC 829/98 obowiązku opieki nad swoimi dziećmi K. C. (1) i K. C. (2), poprzez niełożenie na ich utrzymanie, przez co naraził ich na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu pięciu lat po odbyciu co najmniej sześciu miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za podobne przestępstwo umyślne, tj. o czyn z art. 209§1 k.k. w zw. z art. 64§1 k.k.
Sąd Rejonowy w Białymstoku wyrokiem z dnia 8 stycznia 2014 r. w sprawie o sygn. akt VII K 893/13 oskarżonego A. C. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na mocy art. 209§1 k.k. skazał go i wymierzył mu karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności.
Zwolnił oskarżonego w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.
Powyższy wyrok, na zasadzie art. 425§1 i 2 k.p.k. i art. 444 k.p.k. w całości na niekorzyść oskarżonego, zaskarżył prokurator i w oparciu o przepisy art. 427§1 i 2 k.p.k., art. 437§1 i 2 k.p.k. i art. 438 pkt 1 k.p.k. zarzucił wyrokowi obrazę przepisów prawa materialnego, a mianowicie art. 64§1 k.k. poprzez jego niewskazanie w podstawie skazania A. C., podczas gdy Sąd uznał wymienionego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu z art. 209§1 k.k. w zw. z art. 64§1 k.k. i winien art. 64§1 k.k. powołać w podstawie skazania.
Wskazując na powyższe wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wskazanie w podstawie skazania A. C. art. 64§1 k.k.
Sąd Okręgowy zważył, co następuje:
Apelacja prokuratora jest zasadna i zasługuje na uwzględnienie.
Należy zgodzić się z rzecznikiem oskarżenia, iż Sąd I instancji pomijając w podstawie prawnej skazania art. 64§1 k.k. dopuścił się obrazy prawa materialnego.
Nie ulega wątpliwości, że A. C. dopuścił się zarzuconego mu czynu w ciągu pięciu lat po dobyciu co najmniej sześciu miesięcy kary pozbawienia orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne. Znalazło to odzwierciedlenie w opisie przypisanego mu czynu. W tej sytuacji – jak słusznie podnosi prokurator – podstawa skazania winna uwzględniać art. 64§1 k.k.
Nie budzi natomiast zastrzeżeń podstawa wymiaru kary. Zważywszy, że kara 10 miesięcy pozbawienia wolności mieści się w granicach przewidzianych w art. 209§1 k.k., przepis ten stanowi (samodzielnie) podstawę wymiaru kary.
Dlatego na mocy art. 438 pkt. 1 k.p.k. należało orzec, jak w pkt. I sentencji.
Z uwagi na to, że postępowanie odwoławcze było wynikiem uchybienia Sądu I instancji, na mocy art. 624§1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. – ze względów słusznościowych – należało zwolnić oskarżonego od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.