Sygn. akt VII U 668/13

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 listopada 2013 r.

Sąd Okręgowy w Gdańsku

VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Monika Popielińska

Protokolant: st. sekr. sądowy Adrianna Mikulska

po rozpoznaniu w dniu 15 listopada 2013 r. w Gdańsku

sprawy P. P.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

o prawo do renty socjalnej

na skutek odwołania P. P.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

z dnia 21 stycznia 2013 r. nr (...)

1.Zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób , że przyznaje ubezpieczonemu P. P. prawo do renty socjalnej na okres od dnia 01 listopada 2012r. do dnia 31 października 2014r.;

2. w pozostałym zakresie oddala odwołanie ;

3. nie stwierdza odpowiedzialności organu rentowego na nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania zaskarżonej decyzji.

/ Na oryginale właściwy podpis. /

Sygn. akt VII U 668/13

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 21 stycznia 2013 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. odmówił ubezpieczonemu P. P. prawa do renty socjalnej powołując się na to, że komisja lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 12 grudnia 2012 r. uznała, że nie jest on całkowicie niezdolny do pracy – uchylając jednocześnie decyzję z dnia 29 października 2012 r. (nienumerowane karty akt rentowych i k. 9 akt sprawy).

Odwołanie z dnia 20 lutego 2013 r. od powyższej decyzji wniósł ubezpieczony P. P. (k. 2 akt sprawy).

Pozwany organ rentowy w odpowiedzi z dnia 11 marca 2013 r. na odwołanie ubezpieczonego wniósł o jego oddalenie, powołując się na argumentację podaną w zaskarżonej decyzji. Wskazał on, iż wnioskodawca pobierał rentę socjalną do dnia 31 października 2012 r. Orzeczeniem lekarza orzecznika z dnia 12 grudnia 2012 r. ubezpieczonego uznano za okresowo całkowicie niezdolnego do pracy do dnia 30 listopada 2013 r. oraz decyzją pozwanego z dnia 29 października 2012 r. podjęto wypłatę renty socjalnej. Na skutek odwołania ubezpieczonego – potraktowanego jako sprzeciw od orzeczenia lekarza orzecznika – komisja lekarska pozwanego w dniu 12 grudnia 2012 r. ustaliła, iż nie jest on całkowicie niezdolny do pracy. W związku z powyższym sporną decyzją z dnia 21 stycznia 2013 r. uchylono decyzję z dnia 29 października 2012 r. i odmówiono P. P. renty socjalnej (k. 11-12 akt sprawy).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Ubezpieczony P. P., urodzony w dniu (...), student III ostatniego roku studiów licencjackich , ubiegający się o stopień licencjata na kierunku dziennikarstwa i komunikacji społecznej na Wydziale Europeistyki, Politologii i Dziennikarstwa w (...) Wyższej w G., w dniu 21 września 2012 r. złożył do pozwanego organu rentowego wniosek o ponowne ustalenie prawa do renty socjalnej. ubezpieczonego P. P. – wskazując, iż studiuje on na

okoliczności bezsporne, vide: wniosek o ponowne ustalenie prawa do renty socjalnej z dnia 21 września 2012 r. – k. 31 akt rentowych, zaświadczenie z dnia 16 września 2010 r. – k. 15 akt rentowych dowód: wyjaśnienia pełnomocnika ubezpieczonego – protokół skrócony k. 80-81 akt sprawy, protokół elektroniczny k. 82 akt sprawy

U ubezpieczonego już w 4 miesiącu życia stwierdzono niedowład wiotki prawej kończyny dolnej w następstwie poinjekcyjnego uszkodzenia nerwu kulszowego w czerwcu 1990 r., który to nerw kulszowy był operowany w dniu 28 lutego 1991 r. W 1995 r. rozpoznano u niego niedowład wiotki kończyny dolnej prawej.

Dwukrotnie był on operowany we W. w związku z porażeniem nerwu strzałkowego. Jego prawa kończyna dolna jest krótsza o 3,5 cm. Wnioskodawca nie wykazuje ruchów czynnych poniżej stawu skokowego prawego, ograniczone ma zginanie grzbietowe stopy prawej. W stawie kolanowym prawym stwierdzono brak pełnego czynnego wyprostu oraz zginania.

Od wczesnego dzieciństwa ubezpieczony poddawany jest rehabilitacji ruchowej.

W dniu 09 lipca 2003 r. w badaniu przewodnictwa nerwowego u skarżącego stwierdzono obraz masywnej neuropatii typu aksonalnego – brak pobudliwości nerwów po stronie prawej.

dowód: karta informacyjna leczenia szpitalnego – k. 4 dokumentacji lekarskiej, karta informacyjna leczenia szpitalnego – k. 7 dokumentacji lekarskiej, badanie przewodnictwa nerwowego – k. 8 dokumentacji lekarskiej, informacyjna leczenia szpitalnego – k. 24 dokumentacji lekarskiej, informacyjna leczenia klinicznego – k. 22 dokumentacji lekarskiej

Na mocy decyzji pozwanego z dnia 15 listopada 2010 r. ubezpieczony uzyskał od pozwanego prawo do renty socjalnej, którą otrzymywał do dnia 31 października 2012 r.

okoliczności bezsporne, vide: decyzja pozwanego o przyznaniu renty socjalnej z dnia 15 listopada 2010 r. – k. 25 akt rentowych i k. 4 akt sprawy

Lekarz orzecznik pozwanego w opinii lekarskiej z dnia 12 października 2012 r. dokonał u ubezpieczonego rozpoznania niedowładu kończyny dolnej prawej w następstwie poiniekcyjnego uszkodzenia nerwu kulszowego we wczesnym dziedzieństwie oraz stanu po leczeniu operacyjnym nekrolizy nerwu kulszowego prawego w listopadzie 1992 r. Orzeczeniem z tej samej daty stwierdził on, iż ubezpieczony jest całkowicie niezdolny do pracy do dnia 30 listopada 2013 r.

Na podstawie w/w orzeczenia decyzją z dnia 29 października 2012 r. pozwany wznowił wypłatę renty socjalnej wnioskodawcy.

dowód: opinia lekarza orzecznika pozwanego z dnia 12 października 2012 r. – k. 19 dokumentacji lekarskiej, orzeczenie lekarza orzecznika pozwanego z dnia 12 października 2012 r., decyzja pozwanego o wznowieniu wypłaty renty z dnia 29 października 2012 r. – nienumerowane karty akt rentowych i k. 5 akt sprawy

Ubezpieczony pismem z dnia 15 listopada 2012 r. wniósł sprzeciw od orzeczenia lekarza orzecznika. Postanowieniem z dnia 27 listopada 2012 r. pozwany organ rentowy przywrócił ubezpieczonemu termin do wniesienia sprzeciwu od orzeczenia lekarza orzecznika.

Komisja lekarska pozwanego w opinii z dnia 02 sierpnia 2012 r. dokonała u badanej rozpoznania analogicznego z wcześniejszym rozpoznaniem lekarza orzecznika. Orzeczeniem z tej samej daty komisja lekarska pozwanego stwierdziła, iż ubezpieczony nie jest całkowicie niezdolny do pracy.

dowód: sprzeciw ubezpieczonego z dnia 15 listopada 2012 r. – k. 21 dokumentacji lekarskiej, postanowienie pozwanego o przywróceniu terminu do wniesienia sprzeciwu z dnia 27 listopada 2012 r. – k. 47 akt rentowych i k. 7 akt sprawy, opinia komisji lekarskiej pozwanego z dnia 12 grudnia 2012 r. – k. 25 dokumentacji lekarskiej i k. 8 akt sprawy, orzeczenie komisji lekarskiej pozwanego z dnia 12 grudnia 2012 r. – k. 50 akt rentowych

Zaskarżoną w niniejszym postępowaniu decyzją z dnia 21 stycznia 2013 r. pozwany organ rentowy odmówił ubezpieczonemu P. P. prawa do renty socjalnej powołując się na to, że jego komisja lekarska orzeczeniem z dnia 12 grudnia 2012 r. uznała, że nie jest on całkowicie niezdolny do pracy – uchylając jednocześnie decyzję z dnia 29 października 2012 r.

dowód: decyzja pozwanego o odmowie prawa do renty socjalnej z dnia 21 stycznia 2013 r. – nienumerowane karty akt rentowych i k. 9 akt sprawy

W celu ustalenia, czy stan zdrowia strony czyni ją całkowicie niezdolną do pracy z powodu naruszenia sprawności organizmu, które powstało: przed ukończeniem 18 roku życia lub w trakcie nauki w szkole lub do momentu jej ukończenia. Przy ocenie stopnia i trwałości niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy należało ustalić: stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowości przekwalifikowania zawodowego biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychiczne, datę powstania ustalonego stopnia niezdolności do pracy oraz trwałość lub przewidywany okres niezdolności do pracy – konieczne były wiadomości specjalne, zatem Sąd na mocy art. 279, 284, 292 k.p.c. przeprowadził dowód z opinii biegłych sądowych neurologa oraz chirurga ortopedy.

Powołani w sprawie biegli sądowi dokonali u ubezpieczonego P. P. rozpoznania następujących schorzeń:

1.  niedowładu wiotkiego kończyny dolnej prawej z jej skróceniem i wyszczupleniem oraz znaczną dysfunkcją

2.  zmian deformacyjnych odcinka lędźwiowo-krzyżowego kręgosłupa

3.  wtórnych zmian zwyrodnieniowych w kręgosłupie i skrzywienia kręgosłupa.

Biegła sądowa neurolog, po zapoznaniu się z dostarczoną dokumentacją medyczną, dokonaniu badania przedmiotowego, stwierdziła brak istotnej poprawy stanu zdrowia badanego w porównaniu z okresem, kiedy orzekano u niego całkowitą niezdolność do pracy. Podała, iż iniekcyjne uszkodzenie nerwu kulszowego we wczesnym dzieciństwie spowodowało utrwalony niedowład kończyny dolnej prawej ze skróceniem jej i wyszczupleniem oraz dysfunkcją stawów głównie kolanowego i stopy. Dodatkowo utrzymują się zmiany troficzne stopy prawej (trudno gojące się rany), uniemożliwiające prawidłową lokomocję skarżącego. W badaniu neurologicznym stwierdzono również początkowe zmiany deformacyjne kręgosłupa w jego dolnym odcinku, wynikające z zaburzeń chodu i postawy. W ocenie biegłej ubezpieczony jest nadal całkowicie niezdolny do pracy na okres 2 lat. W związku z faktem podnoszenia kwalifikacji zawodowych w formie studiów, po uzyskaniu kwalifikacji do pracy umysłowej, z ograniczeniem konieczności chodzenia i dalszym leczeniu, wnioskodawca rokuje przywrócenie co najmniej częściowej zdolności do pracy. Zastrzegła ona, iż końcowa opinia należy do chirurga ortopedy, który dokona oceny możliwości leczenia i zaopatrzenia ortopedycznego.

dowód: opinia biegłej sądowej neurologa – k. 45-46 akt sprawy

Biegły sądowy chirurg ortopeda na podstawie wywiadu, po przeprowadzeniu badania przedmiotowego podzielił ustalenia biegłej sądowej neurologa, uznając badanego za nadal całkowicie niezdolnego do pracy w okresie od dnia 01 listopada 2012 r. do dnia 31 października 2014 r. Wskazał, iż po zakończeniu studiów możliwa będzie jego praca umysłowa, bowiem w obecnym stanie do pracy fizycznej nie kwalifikuje się on. Celem poprawy funkcji sprawności badany winien poddać się leczeniu stabilizacyjnemu, jednak specjaliści w jego wypadku do tej pory nie podjęli się takiego leczenia.

dowód: opinie biegłego sądowego chirurga ortopedy– k. 49-50 i 57 akt sprawy

Po doręczeniu odpisów opinii powołanych w sprawie biegłych sądowych, wnioskodawca nie wniósł zastrzeżeń i zarzutów do żadnej z opinii.

Zarzuty pod adresem opinii obydwu biegłych sądowych zgłosił pozwany organ rentowy, wskazując, iż ubezpieczony posiada stopień licencjata z dziennikarstwa i może wykonywać pracę umysłową. Niewątpliwie jest on osobą niepełnosprawną z upośledzeniem funkcji prawej kończyny dolnej oraz lokomocji – co także potwierdzili lekarze pozwanego – jednakże stopień uszkodzenia w/w narządów nie powoduje ograniczenia do pracy umysłowej.

Powyższy stan faktyczny w sprawie Sąd ustalił na podstawie dokumentów zgromadzonych w aktach rentowych pozwanego oraz dokumentacji lekarskiej ZUS, których prawdziwości i rzetelności nie kwestionowała żadna ze stron postępowania. Sąd również nie znalazł podstaw by odmówić im wiarygodności.

Co do wiadomości specjalnych w zakresie oceny stanu zdrowia ubezpieczonego pod kątem spełnienia przez ubezpieczonego przesłanek wymaganych do przyznania prawa do wnioskowanego świadczenia Sąd poczynił wiążące ustalenia w oparciu o opinie biegłych sądowych specjalisty neurologa oraz chirurga- ortopedy.

Zważyć w tym miejscu należy, iż specyfika oceny dowodu z opinii biegłych wyraża się z tym, że sfera merytoryczna opinii kontrolowana jest przez Sąd, który nie posiada wiadomości specjalnych, tylko w zakresie zgodności z zasadami logicznego myślenia, doświadczenia życiowego i wiedzy powszechnej. Kryteria oceny tego dowodu stanowią również: poziom wiedzy biegłego, podstawy teoretyczne opinii, sposób motywowania sformułowanych w nich stanowisk oraz stopień stanowczości wyrażonych w nich ocen.

Uwzględniając powyższe zastrzeżenia Sąd uznał, iż opinie biegłych sporządzone w niniejszej sprawie są wnikliwe i wyczerpujące, logiczne i spójne, a wnioski w nich zawarte prawidłowo uzasadnione. Opinie zostały wydane po uprzednio przeprowadzonym badaniu ubezpieczonego oraz po zapoznaniu się ze zgromadzoną dokumentacją medyczną - przez lekarzy specjalistów o specjalności adekwatnej do rodzaju schorzeń rozpoznanych u ubezpieczonego . Zdaniem Sądu w opiniach wwyczerpująco zostały opisane stwierdzone u ubezpieczonego schorzenia i ich wpływ na zdolność badanego do pracy z uwzględnieniem uzyskanych na dzień dzisiejszy kwalifikacji zawodowych ( brak uzyskania stopnia licencjata ) . Sąd nie znalazł podstaw do podważenia opinii biegłych, uznając, iż stanowią one wiarygodną podstawę do rozstrzygnięcia niniejszej sprawy, a stanowisko ZUS uznał za polemikę z prawidłowo sporządzonymi i wyczerpująco uzasadnionymi zgodnie z tezą dowodową postanowienia Sądu z dnia 18 kwietnia 2013r. opiniami biegłych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie ubezpieczonego P. P. jest częściowo zasadne i jako takie zasługuje na częściowe uwzględnienie.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 27 czerwca 2003 r. o rencie socjalnej (Dz. U. z 2003 r. nr 135 poz. 1268 ze zm.), dalej: ustawa rentowa, renta socjalna przysługuje osobie pełnoletniej całkowicie niezdolnej do pracy z powodu naruszenia sprawności organizmu, które powstało:

1)przed ukończeniem 18 roku życia;

2)w trakcie nauki w szkole lub w szkole wyższej - przed ukończeniem 25. roku życia;

3)w trakcie studiów doktoranckich lub aspirantury naukowej.

Zgodnie z ust. 2 osobie, która spełnia warunki określone w ust. 1, przysługuje:

1)renta socjalna stała - jeżeli całkowita niezdolność do pracy jest trwała;

2)renta socjalna okresowa - jeżeli całkowita niezdolność do pracy jest okresowa.

Stosownie do treści art. 5 powołanej ustawy rentowej, ustalenia całkowitej niezdolności do pracy dokonuje obecnie lekarz orzecznik Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, zwany dalej "lekarzem orzecznikiem", na zasadach i w trybie określonych w ustawie z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U z 2009 r. nr 153 poz. 1227 ze zm.), dalej: ustawa. Zgodnie z art. 12 ust. 2 ustawy osobą całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy.

Przepis art. 12 ust. 1 ustawy, definiując niezdolność do pracy, stanowi, że niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu, i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Przepisy ust. 2 i 3 wskazują, że całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, a częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Z brzmienia art. 12 powyższej ustawy wyraźnie wynika, że do stwierdzenia niezdolności do pracy nie jest wystarczające samo występowanie naruszenia sprawności organizmu (choroby), lecz jednocześnie naruszenie to musi powodować całkowitą lub częściową utratę zdolności do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji, nie rokujące odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu.

Natomiast zgodnie z jej art. 13 przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, oraz możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne.

Dokonując analizy pojęcia „całkowita niezdolność do pracy” należy brać pod uwagę zarówno kryterium biologiczne (stan organizmu dotkniętego schorzeniami naruszającymi jego sprawność w stopniu powodującym całkowitą niezdolność do jakiejkolwiek pracy), jak i ekonomiczne (całkowita utrata zdolności do zarobkowania wykonywaniem jakiejkolwiek pracy). Osobą całkowicie niezdolną do pracy w rozumieniu art. 12 ust. 2 ustawy jest więc osoba, która spełniła obydwa te kryteria, a więc jest dotknięta upośledzeniem zarówno biologicznym, jak i ekonomicznym (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 grudnia 2004 r., I UK 28/04). W orzecznictwie przyjmuje się również (wyroki Sądu Najwyższego z dnia 20 sierpnia 2003 r., II UK 11/03 oraz z dnia 5 lipca 2005 r., I UK 222/04), że decydującą dla stwierdzenia niezdolności do pracy jest utrata możliwości wykonywania pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu przy braku rokowania odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Gdy więc biologiczny stan kalectwa lub choroba, nie powodują naruszenia sprawności organizmu w stopniu mającym wpływ na zdolność do pracy dotychczas wykonywanej lub innej mieszczącej się w ramach posiadanych lub możliwych do uzyskania kwalifikacji, to brak prawa do tego świadczenia.

Prawa tego nie można w szczególności wywodzić z przewidzianych w art. 13 ustawy przesłanek, a więc: stopnia naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, możliwości wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowości przekwalifikowania zawodowego, przy wzięciu pod uwagę rodzaju i charakteru dotychczas wykonywanej pracy, poziomu wykształcenia, wieku i predyspozycji psychofizycznych, bowiem odnoszą się one tylko do ustalania stopnia lub trwałości niezdolności do pracy. Są więc bez znaczenia, jeżeli aspekt biologiczny (medyczny) wskazuje na zachowanie zdolności do pracy. Obiektywna możliwość podjęcia dotychczasowego lub innego zatrudnienia, zgodnie z poziomem kwalifikacji, wykształcenia, wieku i predyspozycji psychofizycznych może być brana pod uwagę tylko wówczas, gdy ubiegający się o rentę jest niezdolny do pracy z medycznego punktu widzenia, gdyż oba te aspekty muszą występować łącznie (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 czerwca 1999 r., II UKN 675/98, OSNAPiUS 2000 nr 16, poz. 624). O niezdolności do pracy nie decyduje więc niemożność podjęcia innej pracy warunkowana wiekiem, poziomem wykształcenia i predyspozycjami psychofizycznymi, lecz koniunkcja niezdolności do pracy z niezdolnością do przekwalifikowania się do innego zawodu.

Podkreślić należy, że aby spełnić przesłanki do nabycia prawa do renty socjalnej koniecznym jest , aby występująca u osoby ubiegającej się o świadczenie niezdolność występowała w stopniu całkowitym – co znalazło potwierdzenie w opinii powołanych w sprawie biegłych.

Kwestią sporną w niniejszej sprawie było to czy ubezpieczony P. P. jest całkowicie niezdolny do pracy z ogólnego stanu zdrowia, oraz – w wypadku potwierdzenia powyższego – ustalenia daty początkowej powstania naruszenia sprawności organizmu, powodującej ową całkowitą niezdolność do pracy.

Podstawę rozstrzygnięcia w sprawie stanowiły opinie biegłych sądowych neurologa oraz chirurga ortopedy, którzy w sposób jednoznaczny stwierdzili, po analizie przebiegu choroby ubezpieczonego, iż badany jest całkowicie niezdolny do pracy, zaś niezdolność jego powstała przed ukończeniem 18 roku życia. Biegła neurolog stwierdziła brak istotnej poprawy stanu zdrowia badanego w porównaniu z okresem, kiedy orzekano u niego całkowitą niezdolność do pracy. Podała, iż iniekcyjne uszkodzenie nerwu kulszowego we wczesnym dzieciństwie spowodowało utrwalony niedowład kończyny dolnej prawej ze skróceniem jej i wyszczupleniem oraz dysfunkcją stawów głównie kolanowego i stopy. Dodatkowo utrzymują się zmiany troficzne stopy prawej (trudno gojące się rany), uniemożliwiające prawidłową lokomocję skarżącego. W badaniu neurologicznym stwierdzono również początkowe zmiany deformacyjne kręgosłupa w jego dolnym odcinku, wynikające z zaburzeń chodu i postawy. W ocenie biegłej ubezpieczony jest nadal całkowicie niezdolny do pracy na okres 2 lat (k. 45-46 akt sprawy). Z kolei biegły sądowy chirurg ortopeda na podstawie wywiadu, po przeprowadzeniu badania przedmiotowego podzielił ustalenia biegłej sądowej neurologa, uznając badanego za nadal całkowicie niezdolnego do pracy w okresie od dnia 01 listopada 2012 r. do dnia 31 października 2014 r. Wskazał, iż po zakończeniu studiów możliwa będzie jego praca umysłowa, bowiem w obecnym stanie do pracy fizycznej nie kwalifikuje się on. Celem poprawy funkcji sprawności badany winien poddać się leczeniu stabilizacyjnemu, jednak specjaliści w jego wypadku do tej pory nie podjęli się takiego leczenia (k. 49-50 i 57 akt sprawy).

Jednocześnie podkreślić należy, iż biegła sądowa neurolog nie wykluczyła możliwości poprawy przywracającej zdolność do pracy ubezpieczonego. W związku z faktem podnoszenia kwalifikacji zawodowych w formie studiów, po uzyskaniu kwalifikacji do pracy umysłowej, z ograniczeniem konieczności chodzenia i dalszym leczeniu, wnioskodawca rokuje przywrócenie co najmniej częściowej zdolności do pracy. Zastrzegła ona, iż końcowa opinia należy do chirurga ortopedy, który dokona oceny możliwości leczenia i zaopatrzenia ortopedycznego – który to biegły podzielił jej stanowisko w zakresie tego, iż ubezpieczony P. P.jest całkowicie niezdolny do pracy przez okres 2 lat. Biegły ten również wskazał, iż ubezpieczony – nie posiadając zawodu, zatem mogący znaleźć zatrudnienie jedynie jako pracownik fizyczny – do wykonywania tejże pracy pracownika fizycznego nie jest zdolny i nie kwalifikuje się do jej wykonywania z uwagi na stan zdrowia. Równocześnie, jak ustalono, ubezpieczony nie posiada także kwalifikacji do prac umysłowych ( brak wyuczonego zawodu w tym kierunku ) – bowiem, wbrew twierdzeniom pozwanego, nie ukończył on studiów licencjackich a dopiero przygotowuje pracę licencjacką. Niemniej oboje biegli podkreślili możliwość poprawy w stanie zdrowia ubezpieczonego oraz możliwość wykonania pracy umysłowej w przyszłości pomimo istniejących schorzeń, , co wykluczało możliwość orzeczenia prawa do renty socjalnej na stałe zgodnie z wnioskiem ubezpieczonego.

Reasumując, wskazać należy, iż przeprowadzone w przedmiotowej sprawie postępowanie dowodowe - a w szczególności treść opinii biegłych sądowych neurologa i chirurga ortopedy - wykazało niezasadność stanowiska pozwanego organu rentowego, który odmówił ubezpieczonemu prawa do renty socjalnej, albowiem w świetle ustaleń sądowego postępowania odwoławczego – ze względu na całkowitą niezdolność do pracy oraz moment jej powstania – uznać należało ubezpieczonego za osobę spełniającą przesłanki przyznania świadczenia w postaci renty socjalnej.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy uznając odwołanie za częściowo zasadne, na podstawie art. 477 ( 14) § 2 k.p.c. w zw. z cytowanymi przepisami, orzekł jak w punkcie 1 wyroku, zmieniając zaskarżoną decyzję pozwanego z dnia 21 stycznia 2013 r. i przyznając ubezpieczonemu P. P. prawo do renty socjalnej od dnia 01 listopada 2012 r. do dnia 31 października 2014 r. Ustalając powyższy czasookres Sąd miał na uwadze zarówno okres całkowitej niezdolności do pracy ubezpieczonego wskazany przez biegłą sądową neurolog na 2 lata, oraz opinię biegłego sądowego chirurga ortopedy precyzującą, że niezdolność tę należy orzec na okres od dnia 01 listopada 2012 r. do dnia 31 października 2014 r.

W punkcie 2 wyroku Sąd Okręgowy oddalił natomiast w pozostałym zakresie odwołanie – tj. w zakresie żądania orzeczenia całkowitej trwałej niezdolności P. P. do pracy, które wynikało z treści wniesionego odwołania. Powyższe rozstrzygnięcie Sąd oparł na, cytowanych już powyżej, ustaleniach biegłej sądowej neurologa, która wyjaśniła, iż po uzyskaniu kwalifikacji do pracy umysłowej (ukończenie studiów licencjackich), z ograniczeniem konieczności chodzenia i dalszym leczeniu, ubezpieczony rokuje przywrócenie co najmniej częściowej zdolności do pracy i zbieżnej z nią opinii biegłego chirurga – ortopedy. – co wyklucza możliwość przyznania renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy na stałe.

W tym miejscu zwrócić także należy uwagę na to, iż zgodnie z brzmieniem art. 118 ust. 1a ustawy, w razie ustalenia prawa do świadczenia lub jego wysokości orzeczeniem organu odwoławczego za dzień wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji uważa się również dzień wpływu prawomocnego orzeczenia organu odwoławczego, jeżeli organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za nie ustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji. Organ odwoławczy, wydając orzeczenie, stwierdza odpowiedzialność organu rentowego.

Należy podkreślić, że zgodnie z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 11 września 2007 r. OTK-A 2007/8/97 powyższy przepis należy rozumieć w ten sposób, że za dzień wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji uznaje się dzień wpływu prawomocnego orzeczenia tylko w sytuacji, gdy za nie ustalenie tych okoliczności nie ponosi odpowiedzialności organ rentowy.

Działając zaś na podstawie art. 118 ust. 1a ustawy, Sąd wnioskując a contrario, w punkcie 3 wyroku nie stwierdził odpowiedzialności pozwanego organu rentowego za nie ustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji, mając na uwadze fakt, iż dopiero wyniki niniejszego postępowania dowodowego pozwoliły na poczynienie wiążących ustaleń co do schorzeń oraz ich wpływu na zdolność do pracy wnioskodawcy, mającego wpływ na jej prawo do wnioskowanego świadczenia. Sąd miał w powyższym zakresie na uwadze także fakt, iż opinie biegłych sądowych wskazały na nową, nie znaną pozwanemu, okoliczność mającą wpływ na ocenę stanu zdrowia i zdolność do pracy ubezpieczonego – tj. zmiany troficzne na stopie prawej, trudno gojące się rany, uniemożliwiające prawidłową lokomocję wnioskodawcy. Dolegliwość ta w ocenie Sądu również miała wpływ na całościową ocenę zdolności do pracy badanego, co uzasadnia orzeczenie braku odpowiedzialności pozwanego organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

/-/ SSO Monika Popielińska