Czwartek, 28 marca 2024
Dziennik wyroków i ogłoszeń sądowych
Rej Pr. 2512 | Wydanie nr 5876
Czwartek, 28 marca 2024
Sygnatura akt: VI U 4632/12

Tytuł: Sąd Okręgowy w Bydgoszczy z 2013-09-26
Data orzeczenia: 26 września 2013
Data publikacji: 9 sierpnia 2018
Data uprawomocnienia: 2 listopada 2013
Sąd: Sąd Okręgowy w Bydgoszczy
Wydział: VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
Przewodniczący:
Sędziowie:
Protokolant:
Hasła tematyczne: Renta
Podstawa prawna: art. 57 ustawy emerytalnej

Sygn. akt.

VI U 4632/12

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia

26 września 2013r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

na rozprawie w składzie:

Przewodniczący:

SSO Joanna Siupka - Mróz

Protokolant:

Anna Iwaszkiewicz

po rozpoznaniu w dniu

26 września 2013r.

w Bydgoszczy

odwołania

J. M.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B.

z dnia

14 września 2012 r.

Nr

(...)

w sprawie

J. M.

przeciwko:

Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

1.  zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje J. M. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy począwszy od 18 sierpnia 2012 r. do 28 kwietnia 2013 r.,

2.  zasądza od pozwanego na rzecz odwołującego kwotę 120 zł (sto dwadzieścia) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego.

Sygn. akt VI U 4632/12

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 14 września 2012 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. odmówił przyznania J. M. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy powołał się na orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 12 września 2012 r., w którym nie stwierdzono niezdolności ubezpieczonego do pracy.

Odwołanie od powyższej decyzji złożył wnioskodawca, wnosząc o przyznanie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Ubezpieczony zakwestionowała trafność orzeczenia Komisji Lekarskiej ZUS i argumentował, że schorzenia, na które cierpi uniemożliwiają mu wykonywanie obowiązków pracowniczych i powinien zostać uznany za niezdolnego do pracy.

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. wniósł o jego oddalenie, podtrzymując dotychczasowe stanowisko.

Sąd Okręgowy ustalił i zważył, co następuje:

J. M. ma 60 lat i z zawodu jest monterem i kierowcą ciągnika. Do dnia 17 sierpnia 2012 r. był uprawniony do świadczenia rehabilitacyjnego, a od 28 kwietnia 2013 r. ma ustalone prawo do emerytury w wieku obniżonym. Dnia 13 lipca 2012 r. złożył wniosek o przyznanie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Odwołujący się udokumentował wymagany staż ubezpieczeniowy.

Okoliczności bezsporne

Stosownie do treści art. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 ze zm., oznaczonej dalej jako: „ustawa emerytalna”) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki: 1) jest niezdolny do pracy; 2) ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy; 3) niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b, pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit. a, pkt 10 lit. a, pkt 11-12, 13 lit. a, pkt 14 lit. a i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-4, 5 lit. a, pkt 6 i 12, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów. Ostatniej przesłanki (powstanie niezdolności do pracy w określonym czasie) nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy i nieskładkowy, wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiety lub 25 lat dla mężczyzny, oraz jest całkowicie niezdolny do pracy. W myśl art. 12 ustawy emerytalnej niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu, przy czym za całkowicie niezdolną do pracy uznaje się osobę, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, a częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Zgodnie natomiast z treścią art. 13 ust. 1 tej ustawy przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się: 1) stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, 2) możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne.

Odnosząc powyższe przepisy do okoliczności faktycznych niniejszej sprawy należy podkreślić, że kwestią sporną między stronami była zdolność ubezpieczonego do pracy, gdyż pozostałe przesłanki, od których zależy ustalenie prawa do świadczenia rentowego, ubezpieczony spełnił. Wobec potrzeby uzyskania wiadomości specjalnych odnośnie stanu zdrowia ubezpieczonego Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych z dziedziny neurologii, kardiologii oraz medycyny pracy. Biegli w opinii z dnia 10 grudnia 2012 r. (k. 21-22 akt sądowych) stwierdzili u ubezpieczonego chorobę niedokrwienną serca pod postacią dusznicy bolesnej stabilnej II klasy wg. CCS, nadciśnienie tętnicze, otyłość brzuszną, zmiany zwyrodnieniowo-dyskopatyczne odcinka L-S kręgosłupa z okresowym zespołem bólowym. Biegli stwierdzili, że ubezpieczony jest częściowo niezdolny do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Biegli nie zgodzili się ze stanowiskiem Komisji Lekarskiej ZUS oraz wcześniejszym orzeczeniem lekarza orzecznika. Podstawą uznania niezdolności do pracy były jednakże te same dowody, którymi dysponował organ rentowy w postępowaniu administracyjnym. Wobec zastrzeżeń organu rentowego Sąd dopuścił opinię z II zespołu biegłych sądowych z dziedziny neurologii, kardiologii oraz medycyny pracy. Biegli w opinii z dnia 11 czerwca 2013 r. (k. 72-73 akt sądowych) rozpoznali zaawansowaną chorobę zwyrodnieniową kręgosłupa, wielopoziomową dyskopatię szyjną i lędźwiową a także przewlekły zespół bólowy szyjno-barkowy i lędźwiowo-krzyżowy objawowy z zaostrzeniami i obecnymi objawami ubytkowymi. Powyższe schorzenia układu ruchu i nerwowego powodują okresową częściową niezdolność do pracy ubezpieczonego. Biegli podali, że przewlekłe objawowe zespoły bólowe kręgosłupa przebiegają z zaostrzeniami i obecnymi objawami ubytkowymi. Ze względu na neurologiczne rozpoznanie chorobowe przeciwwskazana jest praca fizyczna połączona z dźwiganiem, w wymuszonej pozycji ciała bądź zmiennych warunkach atmosferycznych. Biegli z II zespołu również nie zgodzili się ze stanowiskiem Komisji Lekarskiej ZUS oraz wcześniejszym orzeczeniem lekarza orzecznika. Podstawą uznania niezdolności do pracy były te same dowody, którymi dysponował organ rentowy w postępowaniu administracyjnym.

W ocenie Sądu kwestia stanu zdrowia ubezpieczonego została we wskazanej opinii biegłych dostatecznie wyjaśniona i nie budzi wątpliwości rzetelność, prawidłowość metodologiczna i jednoznaczność sformułowanych w niej wniosków. W oparciu o opinię II zespołu biegłych należało przyjąć, że występujące u ubezpieczonego dolegliwości neurologiczne, które mają charakter przewlekły i występują nawet przy niewielkim wysiłku fizycznym, powodują częściową niezdolność do pracy, ponieważ wnioskodawca nie mógłby kontynuować zatrudnienia w takich warunkach jakie wiążą się z pracą montera bądź kierowcy ciągnika.

Podzielić należy stanowisko Sądu Najwyższego zawarte w wyroku z dnia 15 lutego 1974r. (sygn. II CR 817/73), iż do dowodu z opinii biegłego nie mogą mieć zastosowania wszystkie zasady prowadzenia dowodów, a w szczególności art. 217 § 1 k.p.c. Jeżeli zatem Sąd uzyskał od biegłych wiadomości specjalne niezbędne do merytorycznego i prawidłowego orzekania, to nie ma potrzeby żądania ponowienia lub uzupełnienia tego dowodu (por. wyroku Sądu Najwyższego z dnia 10 września 1999r. sygn. II UKN 96/99, z dnia 6 marca 1997r. II UKN 23/97, z dnia 21 maja 1997r., II UKN 131/97, z dnia 18 września 1997r., II UKN 260/97). Dowód ten, jak podkreśla się w orzecznictwie, podlega ocenie Sądu przy zastosowaniu art. 233 § 1 k.p.c., na podstawie właściwych dla jej przedmiotu kryteriów zgodności z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego, podstaw teoretycznych opinii, a także sposobu motywowania oraz stopnia stanowczości wyrażonych w niej wniosków (zob. uzasadnienie postanowienia SN z dnia 7 listopada 2000r. I CKN 1170/98, uzasadnienie wyroku SN z dnia 15 listopada 2002r. V CKN 1354/00).

Analiza materiału procesowego, w tym dowodowego niniejszej sprawy, dokonana w sposób przewidziany w art. 233 § 1 k.p.c., doprowadziła Sąd do przekonania o spełnieniu przez odwołującego wszystkich niezbędnych przesłanek prawa do renty z tytuły częściowej niezdolności do pracy. Powyższa ocena opiera się przede wszystkim na treści orzeczenia lekarskiego wydanego przez II zespół biegłych sądowych, którzy nie podzielili stanowiska organów lekarskich ZUS. Sąd uwzględnił wydaną przez biegłych opinię, gdyż poddawała ona wszechstronnej analizie stan zdrowia ubezpieczonego w odniesieniu do jego predyspozycji zawodowych. Zawarte w niej wnioski w sposób jednoznaczny i kategoryczny potwierdziły, że ze względu na stan zdrowia ubezpieczony jest częściowo niezdolny do pracy do dnia nabycia uprawnień emerytalnych. Wskazać w tym miejscu należy, iż ubezpieczony przez niemal cały okres swej aktywności zawodowej pracował w szczególnych warunkach jako monter i kierowca ciągnika. Praca w tych zawodach charakteryzuje się przewagą wysiłku fizycznego i wymaga sprawności obu rąk, dłuższego utrzymywania wymuszonej pozycji ciała, stania, chodzenia i schylania się. Opinia powołanego zespołu biegłych sądowych powyższe okoliczności uwzględnia.

Należy przy tym zaznaczyć, że ocena niezdolności do pracy nie ogranicza się wyłącznie do względów medycznych, ale musi uwzględniać także inne elementy, w tym zwłaszcza poziom kwalifikacji ubezpieczonego, możliwości zarobkowania w zakresie tych kwalifikacji, możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne. Ocena taka ma charakter prawny i może jej dokonać wyłącznie sąd, a nie biegły. Opinia biegłych w sprawach o świadczenia, do których prawo uzależnione jest od ustalenia niezdolności do pracy lub niezdolności do samodzielnej egzystencji ma jednak charakter podstawowy (por. wyrok SN z dnia 17 stycznia 2002 r., II UKN 717/00). Skoro więc w niniejszej sprawie opinia ta wyraźnie potwierdza, że ubezpieczony jest częściowo niezdolny do pracy, a Sąd nie znalazł podstaw do jej zakwestionowania, należało podzielić jej wnioski.

Mając na względzie powyższą argumentację Sąd, na podstawie art. 477 14 § 2 k.p.c., w punkcie pierwszym wyroku zmienił zaskarżoną decyzji w ten sposób, że przyznał ubezpieczonemu prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres od dnia 18 sierpnia 2012 r. (kiedy upływa świadczenie rehabilitacyjne) do dnia 28 kwietnia 2013 r. (kiedy nabył on prawo do emerytury).

Ubezpieczony w postępowaniu przed Sądem była zastępowany przez radcę prawnego i z tego względu należy mu się zwrot kosztów poniesionych na jego ustanowienie, gdyż zgodnie z art. 98 § 1 k.p.c. strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Zgodnie z § 11 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu stawki minimalne wynoszą 60 zł, w sprawach o świadczenia pieniężne z ubezpieczenia społecznego i zaopatrzenia emerytalnego. Zasądzając opłatę za czynności radcy prawnego z tytułu zastępstwa prawnego, sąd bierze pod uwagę niezbędny nakład pracy pełnomocnika, a także charakter sprawy i wkład pracy pełnomocnika w przyczynienie się do jej wyjaśnienia i rozstrzygnięcia, przy czym opłata ta nie może być wyższa niż sześciokrotna stawka minimalna ani przekraczać wartości przedmiotu sprawy. W niniejszej sprawie nakład pracy pełnomocnika z wyboru uzasadnia zasądzenia kwoty w wysokości dwukrotnej stawki minimalnej. Z tego względu Sąd zasądził od organu rentowego koszty pełnomocnika strony przeciwnej w wysokości 120 zł.

SSO Joanna Siupka-Mróz

Najczęściej czytane
ogłoszenia

Udostępnij