Piątek, 29 marca 2024
Dziennik wyroków i ogłoszeń sądowych
Rej Pr. 2512 | Wydanie nr 5877
Piątek, 29 marca 2024
Sygnatura akt: III AUa 2007/14

Tytuł: Sąd Apelacyjny w Poznaniu z 2015-08-19
Data orzeczenia: 19 sierpnia 2015
Data publikacji: 12 października 2018
Data uprawomocnienia: 19 sierpnia 2015
Sąd: Sąd Apelacyjny w Poznaniu
Wydział: III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
Przewodniczący: Wiesława Stachowiak
Sędziowie: Iwona Niewiadowska-Patzer
Katarzyna Schönhof-Wilkans

Protokolant: insp.ds.biurowości Beata Tonak
Hasła tematyczne: Renta Z Tytułu Niezdolności Do Pracy
Podstawa prawna: art. 57 § 1 w zw. z art. 61 ustawy o emeryturach i rentach z FUS

Sygn. akt III AUa 2007/14

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 sierpnia 2015 r.

Sąd Apelacyjny w Poznaniu III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSA Wiesława Stachowiak

Sędziowie: SSA Iwona Niewiadowska-Patzer

del. SSO Katarzyna Schönhof-Wilkans (spr)

Protokolant: insp.ds.biurowości Beata Tonak

po rozpoznaniu w dniu 19 sierpnia 2015 r. w Poznaniu

sprawy J. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

na skutek apelacji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z.

od wyroku Sądu Okręgowego w Zielonej Górze

z dnia 24 września 2014 r. sygn. akt IV U 3561/13

oddala apelację.

del. SSO Katarzyna Schönhof-Wilkans

SSA Wiesława Stachowiak

SSA Iwona Niewiadowska-Patzer

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 07.11.2013r. znak: (...) pozwany Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z. odmówił wnioskodawcy J. K. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu wskazał, że w toku postępowania rentowego Komisja Lekarska ZUS stwierdziła, że wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy.

J. K. wniósł odwołanie od ww. decyzji, domagając się jej zmiany i przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy wywodząc, że decyzja organu jest bardzo krzywdząca.

W odpowiedzi na odwołanie pozwany organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podtrzymując argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji.

Wyrokiem z dnia 24 września 2014r. wydanym w sprawie IV U 3561/13 Sąd Okręgowy w Zielonej Górze IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zmienił decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z. z dnia 07 listopada 2013r. znak (...) w ten sposób, że przywrócił J. K. prawo do renty okresowej z tytułu częściowej niezdolności do pracy, poczynając od dnia 01 października 2013r. do dnia 30 kwietnia 2017r. (punkt 1 wyroku), a w pozostałym zakresie umorzył postępowanie (punkt 2 wyroku).

Podstawę powołanego rozstrzygnięcia stanowiły następujące ustalenia faktyczne i rozważania prawne:

Wnioskodawca J. K., urodzony (...), posiada wykształcenie zawodowe – elektromonter. Uprawniony był do okresowej renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy, ostatnio do 30.09.2013 r.

W dniu 22.08.2013 r. wnioskodawca zgłosił w organie rentowym wniosek o dalszą rentę. Wobec zgłoszonego wniosku, przeprowadzone zostały badania, w wyniku, których Lekarz Orzecznik O/ZUS orzeczeniem z dnia 13.09.2013r. stwierdził, że wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy. W dniu 04.10.2013r. wnioskodawca wniósł sprzeciw od ww. orzeczenia. W dniu 18.10.2013 r. została wydana przez Komisję Lekarską ZUS opinia lekarska i orzeczenie, w których nie stwierdzono u J. K. długotrwałej niezdolności do pracy. Powyższe skutkowało wydaniem przez ZUS decyzji z 07.11.2013r., odmawiającej wnioskodawcy prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

U wnioskodawcy rozpoznano następujące schorzenia: przewlekły zespół bólów kręgosłupa na tle zmian zwyrodnieniowych i dyskopatii z ograniczeniem funkcji, stan po złamaniu L2 i chorobę zwyrodnieniową stawów biodrowych. Wnioskodawca jest w aktualnym stanie zdrowia nadal częściowo niezdolny do pracy. Niezdolność ta ma charakter okresowy do 30.04.2017 r. W stanie zdrowia wnioskodawcy nie nastąpiła poprawa w stosunku do poprzedniego okresu, w którym miał również orzeczoną częściową niezdolność do pracy. U odwołującego występuje duży stopień zaawansowania zmian zwyrodnieniowych w obrębie kręgosłupa i stawów biodrowych oraz objawy rozciągowe i ubytkowe ze strony układu nerwowego. Wnioskodawca nie może przebywać zbyt długo w pozycji jednolitej, np. siedzącej. Nie może również dźwigać. Ma utrudnione sprawne poruszanie się. Dodatnie objawy korzeniowe, ograniczenie ruchomości oraz zmiany zwyrodnieniowe bioder powodują ograniczenie sprawności ruchowej i uniemożliwiają wykonywanie zatrudnienia zgodnegoz poziomem kwalifikacji. W obecnym stanie zdrowia niezbędne jest i prowadzenie intensywnego leczenia usprawniającego i farmakologicznego. Występujące schorzenia powodują upośledzenie funkcji w znacznym stopniu.

Tak określony stan zdrowia został ujęty w kontekście poziomu wykształcenia, wieku, charakteru dotychczas wykonywanej pracy i posiadanych umiejętności zawodowych odwołującego.

Mając powyższe ustalenia na uwadze, Sąd Okręgowy stwierdził, że odwołanie okazało się uzasadnione.

Przedmiotem sporu w niniejszej sprawie było ustalenie czy wnioskodawca J. K. jest nadal, tj. po 30.09.2013r. chociażby częściowo niezdolny do pracy, a jeżeli tak – to na jaki okres.

Jako podstawy rozstrzygnięcia Sąd Okręgowy wskazał na art. 57 ust. 1 ustawy z 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych w związku z art. 61 cyt. ustawy. Ocena zdolności odwołującego do pracy została ustalona przy uwzględnieniu treści art. 12 i 13 o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Sąd Okręgowy stwierdził, że zgromadzony materiał dowodowy pozwala na stwierdzenie, że wnioskodawca jest nadal, tj. po 30.09.2013 r. częściowo niezdolny do pracy na okres do 30.04.2017 r. Sąd wskazał, że korzystał z opinii biegłych– neurologa i specjalisty ortopedy, chirurgii urazowej i rehabilitacji i nie znajdując podstaw do podważenia ich treści, w całości oparł się na ustaleniach dokonanych przez powołany zespół biegłych sądowych.

Sąd Okręgowy nie uwzględnił wniosku pozwanego organu rentowego z dnia 12.08.2014 r. o dopuszczenie dowodu z kolejnej uzupełniającej opinii tych samych biegłych, gdyż dopuścił wniosek o uzupełnienie tej samej opinii z dnia 27.05.2014 r. i została ona prze tych biegłych w sposób wyczerpujący uzupełniona w dniu 14.06.2014 r. Sąd uznał tym samym, iż okoliczności niniejszej sprawy nie budzą wątpliwości, a powołani w sprawie biegli lekarze specjaliści są właściwi do dokonania oceny stanu zdrowia zgodnie z dolegliwościami zgłaszanymi przez odwołującego. Nie zachodziła też w ocenie Sądu konieczność powoływania dodatkowo biegłego lekarza z zakresu medycyny pracy, skoro opinia zespołu biegłych lekarzy neurologa i ortopedy jest zgodna i logiczna.

Wobec powyższego, w oparciu o powołane przepisy prawa materialnego oraz art. 477 14 § 2 k. p. c., Sąd Okręgowy orzekł jak w wyroku (pkt I).

Ponieważ wnioskodawca w odwołaniu dochodził ustalenia całkowitej niezdolności do pracy, a ostatecznie zgodził się z ustaleniem przez biegłych częściowej niezdolności do pracy, Sąd Okręgowy w pozostałym zakresie umorzył postępowanie, o czym orzekł na podstawie art. 355 § 1 k.p.c. (pkt II).

Apelację od powyższego rozstrzygnięcia wywiódł pozwany organ rentowy – Zakład Ubezpieczeń Społecznych, Oddział w Z..

Zaskarżając wyrok w części, w zakresie punktu I, zarzucił mu:

I.  Naruszenie przepisów postępowania cywilnego, a w szczególności art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 286 k.p.c. poprzez wadliwą ocenę dowodów oraz naruszenie granic swobodnej oceny dowodów przez przyjęcie, iż Wnioskodawca jest dalej częściowo niezdolny do pracy od dnia 1.10.2013 r. do 30.04.2017 r., podczas gdy okoliczność ta nie została dostatecznie potwierdzona w zebranym materiale dowodowym.

II.  Nierozpoznanie istoty sprawy poprzez niedopuszczenie dowodu z opinii innego zespołu biegłych sądowych neurologa i specjalisty ortopedii, chirurgii urazowej i rehabilitacji, a także dowodu z opinii biegłego specjalisty medycyny pracy na okoliczność ustalenia czy Wnioskodawca jest dalej częściowo niezdolny do pracy i na jaki okres oraz dlaczego aktualne orzeczenia lekarskie orzecznika ZUS oraz komisji lekarskiej ZUS, w tym opinia konsultanta neurologa nie są słuszne (art. 217 k.p.c.), a postanowienie tej treści miało wpływ na wynik sprawy.

III.  Naruszenie przepisów prawa materialnego poprzez niewłaściwe zastosowanie art. 12 ust. 1 i 3 w zw. z art. 13 w zw. z art. 57 w zw. z art. 61 oraz art. 107 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, poprzez przywrócenie Wnioskodawcy prawa do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres od 1 października 2013 r. do 30 kwietnia 2017 r.

W uzasadnieniu apelacji organ rentowy podkreślał, że biegli nie ustosunkowali się do orzeczeń lekarza orzecznika i komisji lekarskiej ZUS, w szczególności nie wyjaśnili, dlaczego zarzucili lekarzom organu rentowego nieuwzględnienie patologii oraz kwalifikacji zawodowych odwołującego. Tym samym, w ocenie organu rentowego w toku postępowania nie wyjaśniono wszystkich niejasności w sprawie, a zatem ocena dalszej częściowej niezdolności do pracy nie została potwierdzona w sposób dostateczny. Zdaniem organu rentowego Sąd także przekroczył granice swobodnej oceny dowodów, a nadto oddalając wniosek o powołanie kolejnego zespołu biegłych, uniemożliwił wyjaśnienie wszystkich istotnych okoliczności w sprawie.

Mając powyższe zarzuty na uwadze, apelujący wniósł o zmianę wyroku i oddalenie odwołania, ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

J. K. w odpowiedzi na apelację - w piśmie z dnia 14 października 2014 r. - wskazał, iż niezrozumiałym jest dla niego negatywna postawa organu rentowego, aby jemu – osobie schorowanej – odmawiać prawa do przyznania świadczenia rentowego, będącego jego jedynym źródłem utrzymania.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje :

Apelacja organu rentowego okazała się bezzasadna.

W ocenie Sądu Apelacyjnego, Sąd pierwszej instancji właściwie skoncentrował materiał dowodowy, który ocenił na podstawie jego wszechstronnego rozważenia, polegającego na rzetelnej, bezstronnej ocenie wyników postępowania i ich prawidłowej interpretacji, przy uwzględnieniu zasad logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego. Dokonując tej oceny, Sąd nie przekroczył granicy swobodnej oceny dowodów w rozumieniu art. 233 § 1 k.p.c.

Na akceptację zasługują również wywody prawne Sądu pierwszej instancji oraz dokonana przez ten Sąd interpretacja przepisów ustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz.U.2015, poz. 748 –t.j.- dalej ustawa emerytalna).

Zgodnie z przepisem art. 57 ust. 1 ustawy emerytalnej, świadczenie rentowe z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, jeżeli spełnił łącznie następujące warunki:

1)  jest niezdolny do pracy;

2)  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3)  niezdolność do pracy powstała w okresach wskazanych w ustawie albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Przepis art. 12 cyt. ustawy stanowi, iż niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu.

Zgodnie z art. 13 ust. 1 cyt. ustawy przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy oraz rokowania, co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się:

1) stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji;

2) możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne.

Zgodnie z treścią art. 59 ust. 1 cyt. ustawy osobie, która spełniła warunki określone w art. 57, przysługuje:

1) renta stała - jeżeli niezdolność do pracy jest trwała;

2) renta okresowa - jeżeli niezdolność do pracy jest okresowa.

Przepis art. 61 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych stanowi, iż prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy, które ustało z powodu ustąpienia niezdolności, podlega przywróceniu, jeżeli w ciągu 18 miesięcy od dnia ustania prawa do renty, ubezpieczony ponownie stał się niezdolny do pracy.

Spór w analizowanej sprawie sprowadzał się do rozstrzygnięcia, czy istnieje podstawa do przyznania odwołującemu J. K. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy z powodu występujących u niego schorzeń – na dalszy okres. Zważyć należy, że J. K. uprawniony był do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od sierpnia 2008 r. i kolejnymi decyzjami organ rentowy przyznawał mu to prawo ostatnio do 30 września 2013 r. Z kolei zaskarżoną decyzją, opierając się na ustaleniach Komisji Lekarskiej ZUS, organ rentowy odmówił J. K. prawa do dalszej renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy.

W sprawie należało zatem ustalić, czy od ostatniej decyzji wydanej przez organ rentowy, nastąpiła poprawa stanu zdrowia odwołującego, która skutkowała tym, iż odzyskał on zdolność do pracy zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami. W tym miejscu wskazać należy, że odwołujący pracował dotychczas w zawodzie elektryka bądź elektromontera i jego praca wiązała się z koniecznością chodzenia, gimnastykowania się i schylania.

Mając na względzie istotę sprawy, na okoliczność ustalenia czy odwołujący jest całkowicie bądź częściowo niezdolny do pracy, Sąd I instancji słusznie przeprowadził dowód z opinii biegłych neurologa i specjalisty ortopedii, chirurgii urazowej i rehabilitacji, albowiem ustalenie stopnia i zaawansowania chorób oraz ocena ich wpływu na stan czynnościowy organizmu wymaga wiadomości specjalnych, a zatem okoliczności tych można dowodzić tylko przez dowód z opinii biegłych (art. 278 k.p.c.). Opinia biegłych ma bowiem na celu ułatwienie sądowi dokonanie należytej oceny zebranego materiału dowodowego wtedy, gdy potrzebne są do tego wiadomości specjalne, zwłaszcza, że w zakresie oceny niezdolności, ubezpieczonego do pracy, Sąd oceny tej nie może dokonywać samodzielnie i nie może opierać się tylko na własnej wiedzy i doświadczeniu. (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 7 listopada 2000 r., I CKN 1170/98, OSNC 2001/4/64, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 października 2009r., II UK 106/09, LEX nr 558589). Z uwagi na powyższe, przeprowadzając dowód z opinii biegłych sądowych, a następnie na wniosek organu rentowego dowód z uzupełniającej opinii biegłych, w ocenie Sądu Apelacyjnego, Sąd I instancji uczynił przedmiotem dowodu fakty mające dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.). Opinia sporządzona przez biegłych powołanych przez Sąd I instancji spełnia kryteria niezbędne do przyjęcia, iż jest to dowód, w oparciu o który można wydać rozstrzygnięcie w sprawie. Wnioski zawarte w opinii są jednoznaczne i ujmują one istotę sprawy. Tym samym, Sąd Apelacyjny oceniając materiał dowodowy, nie stwierdza żadnych uchybień, które mogłyby stanowić podstawę apelacji.

Powołani przez Sąd I instancji biegli sądowi: neurolog dr Małgorzata Ratayska-Karasińska oraz specjalista ortopedii, chirurgii urazowej i rehabilitacji dr Franciszek Pietraszewski w opinii z dnia 14 marca 2014 r., po przeprowadzeniu badania podmiotowego oraz na podstawie przedstawionej dokumentacji medycznej, jednoznacznie stwierdzili, że wnioskodawca jest nadal częściowo niezdolny do pracy i niezdolność ta ma charakter okresowy do kwietnia 2017 r. Biegli w opinii wskazali, że nie podzielają stanowiska lekarza orzecznika ZUS i komisji lekarskiej ZUS, albowiem w stanie zdrowia wnioskodawcy w ich ocenie nie nastąpiła poprawa. W ocenie biegłych, schorzenia rozpoznane u J. K. – przewlekły zespół bólowy kręgosłupa na tle zmian zwyrodnieniowych i dyskopatii z ograniczeniem funkcji, stan po złamaniu L2 i choroba zwyrodnieniowa stawów biodrowych - powodują znaczny stopień upośledzenia funkcji.

Organ rentowy podnosił w toku postępowania pierwszoinstancyjnego oraz w treści apelacji, że opinia biegłych nie odnosi się wprost do opinii lekarzy orzeczników ZUS, Komisji Lekarskiej ZUS i stanowiska powołanego przez organ rentowy konsultanta - neurologa, albowiem biegli sądowi nie wyjaśnili, dlaczego nie zgadzają się z ich ustaleniami, tj. przyjęciem, że odwołujący jest zdolny do pracy. Uwzględniając wniosek organu rentowego, Sąd Okręgowy wezwał biegłych do uzupełnienia treści opinii z dnia 14 marca 2014 r. Biegli sądowi w opinii uzupełniającej z dnia 14 czerwca 2014 r. (k. 24) wskazali, że badanie kliniczne odwołującego wykazało patologię kręgosłupa potwierdzoną przez zdjęcie RTG, która to patologia powoduje niezdolność odwołującego do pracy. Nadto biegli wskazali, że orzecznicy ZUS nie uwzględnili możliwości wykonywania przez odwołującego zatrudnienia zgodnie z poziomem kwalifikacji, tymczasem ich opinia okoliczność tę również uwzględniała.

W ocenie organu rentowego wyjaśnienia biegłych sądowych nie były wystarczająco szczegółowe, stąd organ rentowy wniósł o przeprowadzenie dodatkowego dowodu z opinii biegłych powołanych przez Sąd Okręgowy, a nadto o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego specjalisty z zakresu medycyny pracy. Sąd Okręgowy oddalił powyższy wniosek wskazując, że opinia biegłych i opinia uzupełniająca są na tyle jednoznaczne, że nie ma potrzeby przeprowadzania dowodu z kolejnej opinii biegłych specjalistów.

Mając na uwadze powyższe oraz argumenty podnoszone w apelacji przez organ rentowy, Sąd Apelacyjny stwierdza, iż niezasadne jest stanowisko organu rentowego, jakoby częściowa niezdolność do pracy odwołującego J. K., nie znalazła dostatecznego potwierdzenia w zgromadzonym materiale dowodowym. W ocenie Sądu odwoławczego podniesione przez organ zarzuty sprowadzają się do niczym niepopartej polemiki z opinią biegłych. Organ rentowy powołuje się na stanowisko Komisji Lekarskiej ZUS i powołanego przez ZUS konsultanta, który wskazywał, że nie stwierdził u odwołującego istotnych zaburzeń funkcji kręgosłupa i układu nerwowego. Podkreślić jednak należy, że opinia ta nie znalazła potwierdzenia w opinii biegłych powołanych przez Sąd I instancji, którzy stwierdzili u J. K. duży stopień zaawansowania zmian zwyrodnieniowych w obrębie kręgosłupa i stawów biodrowych oraz objawy rozciągowe i ubytkowe ze strony układu nerwowego, które uniemożliwiają odwołującemu wykonywanie zatrudnienia w pełnym wymiarze godzin i bez ograniczeń. Istotne jest to, że biegli nie dopatrzyli się poprawy stanu zdrowia odwołującego. Jednocześnie wobec tego, że orzecznicy powołani przez organ rentowy nie wskazali, na czym miałaby polegać poprawa stanu zdrowia odwołującego, biegli sądowi ustosunkowując się do stanowiska organu rentowego, mogli jedynie wskazać czy się z nim zgadzają czy też nie.

W tym miejscu Sąd Apelacyjny wskazuje, że powołani przez Sąd biegli są specjalistami w swojej dziedzinie i w sposób bezstronny sporządzili opinię w oparciu o specjalistyczną wiedzę medyczną, badanie przedmiotowe odwołującego i dokumenty znajdujące się w aktach. Biegli podkreślali, że u wnioskodawcy w dalszym ciągu występują ograniczenia powodujące jego częściową, okresową, bo trwającą do 30 kwietnia 2017 r. niezdolność do pracy i jednoznacznie wskazali, że występujące u odwołującego schorzenia kręgosłupa uniemożliwiają mu podjęcie zatrudnienia zgodnie z poziomem posiadanych kwalifikacji.

W ocenie Sądu odwoławczego, Sąd I instancji, wobec jednoznacznych wniosków końcowych w opinii biegłych, zasadnie przyjął, jako podstawę rozstrzygnięcia w sprawie, stanowisko biegłych sądowych, którzy w sposób należyty ustosunkowali się do oceny lekarzy orzeczników powołanych przez organ rentowy. Sporządzona przez biegłych opinia jest konkretna, odnosi się do stanu faktycznego i zawiera jednoznaczne wnioski. Brak jest podstaw do kwestionowania opinii biegłych, jako podstawy do dokonania w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych. Spostrzeżenia poczynione przez biegłych przedstawione zostały w sposób szczegółowy i wyczerpujący. Jednocześnie nie budzi wątpliwości, że opinia została opracowana przez osoby kompetentne do dokonania oceny stanu zdrowia odwołującego oraz dysponujące w tym zakresie niezbędną wiedzą i doświadczeniem.

Z uwagi na powyższe, Sąd Apelacyjny zgadza się ze stanowiskiem Sądu I instancji, że zbędnym było w sprawie przeprowadzanie kolejnej opinii przez specjalistów z tej samej dziedziny i dodatkowo specjalistę z zakresu medycyny pracy. Logicznym jest, że odwołujący, który - jak wskazują biegli - wymaga intensywnego leczenia usprawniającego i farmakologicznego, nie może obecnie wykonywać pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami. Zważyć należy, że praca odwołującego, który dotychczas pracował głównie jako elektromonter, wiąże się z ruchem i koniecznością sprawnego przemieszczania się. Biegli sądowi wskazali natomiast, iż odwołujący nie może przebywać w jednolitej pozycji siedzącej, nie może dźwigać i nie może wykonywać pracy wymagającej przemieszczania się.

Reasumując, Sąd Apelacyjny stwierdza, że postępowanie przed Sądem I instancji zostało przeprowadzone prawidłowo, a treść wydanego orzeczenia w żadnej mierze nie narusza przywołanych w apelacji przepisów prawa materialnego. Również nie zostały naruszone przepisy prawa procesowego. W przedmiotowej sprawie nie można także mówić o przekroczeniu przez Sąd Okręgowy zasady swobodnej oceny dowodów określonej w art. 233 § 1 k.p.c. Sąd Okręgowy gromadząc i oceniając zebrany w sprawie materiał dowodowy, nie uchybił bowiem żadnym zasadom procedury cywilnej. Wbrew stanowisku skarżącego, Sąd ten dokonał na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, prawidłowych ustaleń faktycznych i trafnie określił ich konsekwencje prawne, stwierdzając, iż zaistniały podstawy do uwzględnienia odwołania.

Wobec powyższego, zdaniem Sądu Apelacyjnego, zarzuty apelującego nie mogły zasługiwać na uwzględnienie, a dokonana przez Sąd Okręgowy zmiana decyzji organu rentowego jest zasadna, albowiem ma ona odzwierciedlenie w ustalonym stanie faktycznym.

Tym samym, Sąd Apelacyjny na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił wniesioną apelację, nie znajdując podstaw do jej uwzględnienia.

del. SSO Katarzyna Schönhof-Wilkans

SSA Wiesława Stachowiak

SSA Iwona Niewiadowska-Patzer

Najczęściej czytane
ogłoszenia

Udostępnij