Czwartek, 28 marca 2024
Dziennik wyroków i ogłoszeń sądowych
Rej Pr. 2512 | Wydanie nr 5876
Czwartek, 28 marca 2024
Sygnatura akt: III AUa 954/12

Tytuł: Sąd Apelacyjny w Rzeszowie z 2012-12-19
Data orzeczenia: 19 grudnia 2012
Data publikacji: 7 grudnia 2017
Data uprawomocnienia: 19 grudnia 2012
Sąd: Sąd Apelacyjny w Rzeszowie
Wydział: III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
Przewodniczący:
Sędziowie: Irena Mazurek
Janina Czyż
Alicja Podczaska

Protokolant:
Hasła tematyczne: Renta Z Tytułu Niezdolności Do Pracy
Podstawa prawna: art 57 ust 1 , art 107 ustawy z dn. 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z FUS oraz art 12

Sygn. akt

III AUa 954/12

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 grudnia 2012 r.

Sąd Apelacyjny w Rzeszowie, III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący:

SSA Irena Mazurek

Sędziowie:

SSA Janina Czyż

SSA Alicja Podczaska (spr.)

Protokolant

st.sekr.sądowy Małgorzata Leniar

po rozpoznaniu w dniu 19 grudnia 2012 r.

na rozprawie

sprawyz wniosku B. B.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w J.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

na skutek apelacji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w J.

od wyroku Sądu Okręgowego w Krośnie

z dnia 4 lipca 2012 r. sygn. akt IV U 10/12

oddala apelację

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 23 listopada 2011 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w J. odmówił wnioskodawczyni wznowienia wypłaty renty, ponieważ komisja lekarska ZUS w orzeczeniu z dnia 18 listopada 2011 r. uznała, że wnioskodawczyni nie jest niezdolna do pracy.

W odwołaniu od powyższej decyzji wnioskodawczyni domagała się jej zmiany i przyznania dochodzonego świadczenia, zarzucając sprzeczność poczynionych ustaleń ze stanem faktycznym.

Odpowiadając na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, powołując się na treść art. 107 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS.

Wyrokiem z dnia 4 lipca 2012 r., sygn. akt IV U 10/12 Sąd Okręgowy w Krośnie Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał wnioskodawczyni B. B. prawo do renty na okres do lipca 2013 r. z tytułu trwającej nadal częściowej niezdolności do pracy.

Sąd ustalił, że B. B. była uprawniona do renty od 1996 r. do 2011 r. z powodu choroby zwyrodnieniowej kręgosłupa lędźwiowego, dyskopatii i korzeniowego zespołu bólowego. Orzeczeniem lekarza orzecznika ZUS z dnia 28.10.2011 r. stwierdzono, że schorzenia wnioskodawczyni nie powodują niezdolności do pracy, a powyższa ocena została podtrzymana w orzeczeniu komisji lekarskiej ZUS z dnia 18 listopada 2011 r. Celem zweryfikowania oceny stanu zdrowia wnioskodawczyni dokonanej w postępowaniu administracyjnym Sąd przeprowadził dowód z opinii biegłych: neurologa, diabetologa i kardiologa, którzy rozpoznali u badanej: zespół bólowy, korzeniowy lewostronny o typie rwy kulszowej lewostronnej, niedomogę ruchowo – bólową kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego na podłożu zmian zwyrodnieniowych, nadciśnienie tętnicze i cukrzycę t. 2 i uznali wnioskodawczynię za okresowo, częściowo niezdolną do pracy do lipca 2013 r. i nie stwierdzili poprawy stanu zdrowia w stosunku do wyników badania lekarza orzecznika ZUS z dnia 14 lipca 2010 r. W związku ze złożonymi zarzutami przewodniczącego Komisji Lekarskich ZUS, Sąd dopuścił dowód z uzupełniającej opinii biegłego neurologa, który podtrzymał swoje stanowisko i ocenił, że wnioskodawczyni jest niezdolna do pracy zarówno w wyuczonym zawodzie ogrodnika, jak i ostatnio wykonywanej pracy pomocy kuchennej.

Sąd Okręgowy, oceniając zgromadzony materiał dowodowy, stwierdził że opinie biegłych o braku poprawy stanu zdrowia wnioskodawczyni są bardziej wiarygodne niż odosobniona ocena o odzyskanej zdolności do pracy, wyrażona przez lekarzy orzeczników ZUS, zdaniem Sądu nie zostały spełnione przesłanki z art. 107 ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

W apelacji od powyższego wyroku organ rentowy zarzucił naruszenie art. 107 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. ustawy o emeryturach i rentach z FUS, poprzez oparcie wyroku na wadliwie wyprowadzonych wnioskach z opinii biegłego lekarza neurologa. Apelujący wniósł o dopuszczenie w postępowaniu apelacyjnym dowodu z opinii biegłego neurologa i lekarza z zakresu medycyny pracy, bądź o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

W uzasadnieniu organ rentowy wywodził, że stan zdrowia wnioskodawczyni, cechujący się przeplatającymi okresami remisji i zaostrzeń zespołu bólowego kręgosłupa, nie stanowią przesłanki do orzeczenia długotrwałej, częściowej niezdolności do pracy i podstawy do nabycia uprawnień rentowych.

Sąd Apelacyjny w Rzeszowie zważył, co następuje:

Apelacja organu rentowego jest nieuzasadniona i podlega oddaleniu, ponieważ zaskarżony wyrok Sądu Okręgowego w Krośnie jest trafny i nie narusza prawa.

Zdaniem Sądu Apelacyjnego, Sąd pierwszej instancji przeprowadził wyczerpujące postępowanie dowodowe w sprawie, zmierzające do ustalenia, czy schorzenia wnioskodawczyni skutkują w dalszym ciągu ograniczeniem zdolności do pracy, a zebrane dowody należycie ocenił w ramach przysługującego mu w tym względzie uprawnienia swobodnej oceny dowodów, o jakim stanowi art. 233 § 1 kpc.

Przedmiotem sporu w sprawie jest prawo B. B. do renty z tytułu niezdolności do pracy na podstawie przepisów ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t. jedn. 2009, nr 153, poz. 1227).

Prawo do świadczeń uzależnionych od niezdolności do pracy może ulec zmianom w przypadku zmiany kwalifikacji niezdolności do pracy, jej ustania lub ponownego powstania. O zmianach w prawie i wysokości świadczeń rentowych przesądza wynik badania lekarskiego przeprowadzanego przez lekarza orzecznika ZUS oraz komisję lekarską ZUS, która dokonuje oceny niezdolności do pracy, jej stopnia i trwałości. Weryfikacji tej oceny przy pomocy dowodu z opinii biegłych dokonuje sąd pracy i ubezpieczeń społecznych w postępowaniu odwoławczym.

Pojęcie niezdolności do pracy zdefiniowane zostało w art. 12 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, jako całkowita lub częściowa utrata zdolności do pracy zarobkowej spowodowana naruszeniem sprawności organizmu, przy braku rokowań na odzyskanie zdolności do pracy po przekwalifikowaniu, przy czym w wypadku całkowitej niezdolności chodzi o utratę zdolności do wykonywania jakiejkolwiek pracy, natomiast przy częściowej niezdolności o utratę w znacznym stopniu zdolności do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Zatem ustalenie stopnia niezdolności do pracy wymaga z jednej strony oceny stopnia naruszenia sprawności organizmu i możliwości jej przywrócenia w drodze leczenia lub rehabilitacji, z drugiej zaś oceny możliwości wykonywania pracy dotychczasowej lub podjęcia innej. Ocena pierwszego ze wskazanych elementów wymaga wiadomości specjalnych, stąd też zasadniczym dowodem w sprawach o przyznanie prawa do renty jest dowód z opinii biegłego lekarza lub zespołu biegłych.

Sąd I instancji celem ustalenia stanu zdrowia wnioskodawczyni oraz skontrolowania orzeczeń, które poprzedziły wydanie zaskarżonej decyzji ZUS, dopuścił dowód z opinii biegłych z zakresu kardiologii, diabetologii i neurologii, którzy ustalili, że wnioskodawczyni jest nadal częściowo niezdolna do pracy zgodnie z poziomem posiadanych kwalifikacji z przyczyn neurologicznych.

Opinia biegłych podlega ocenie Sądu z uwzględnieniem kryteriów oceny tego rodzaju dowodu, takich jak poziom wiedzy biegłego, podstawy teoretyczne opinii, sposób motywowania sformułowanego stanowiska, stopień stanowczości wyrażonych w niej ocen, zgodność z zasadami logiki i wiedzy powszechnej. Natomiast o ewentualnym dopuszczeniu dowodu z opinii innego biegłego tej samej specjalności nie może decydować wyłącznie wniosek strony, lecz zawarte w tym wniosku konkretne uwagi i argumenty podważające miarodajność dotychczasowej opinii lub co najmniej miarodajność tę poddające w wątpliwość.

Organ rentowy nie zakwestionował skutecznie opinii biegłego neurologa, a składane zarzuty są jedynie polemiką ze stanowiskiem biegłego.

W tym miejscu warto podkreślić, że opinia biegłych dostarcza sądowi wiedzy specjalistycznej koniecznej do dokonania oceny stanu zdrowia osoby ubiegającej się o świadczenie rentowe, w tym rodzaju występujących schorzeń, stopnia ich zaawansowania i nasilenia związanych z nimi dolegliwości, stanowiących łącznie o zdolności do wykonywania zatrudnienia lub jej braku,

Sąd nie może bowiem samodzielnie dokonać ustalenia dotyczącego stanu zdrowia i stopnia naruszenia sprawności organizmu pod kątem zachowania lub braku zdolności do pracy. Ograniczenie samodzielności sądu w zakresie dokonywania ustaleń wymagających wiadomości specjalnych, wynikające z art. 278 § 1 k.p.c. obejmuje również ocenę wzajemnego powiązania ustalonych schorzeń i skutków tych relacji oraz stosowanych procedur leczniczych dla ustalenia przesłanki niezdolności do pracy ( tak wyrok SN z 3.11.2009 r. I UK 138/09, Lex 570122).

Dlatego też – podyktowana zarówno wynikami przeprowadzonego badania fizykalnego, jak również dotychczasowym przebiegiem leczenia i rehabilitacji wnioskodawczyni – ocena biegłych, iż schorzenia wnioskodawczyni wywołują nadal częściową niezdolność do pracy, musiała skutkować przyznaniem świadczenia rentowego. Sąd nie mógł bowiem – wbrew opinii biegłych – oprzeć ustaleń w tym zakresie na własnym przekonaniu ani też polemizować z wnioskami biegłych w dziedzinie wymagającej wiedzy specjalistycznej. W przeciwnym wypadku doszłoby do naruszenia art. 233 § 1 kpc ( tak wyroki z 14.03.2007 r. III UK 130/06, OSNP 2008/7-8/113 oraz z 7.07.2005 r. II UKN 277/04, publ. OSNP 2006/5-6/97).

W tej sytuacji należało w postępowaniu odwoławczym w zupełności podzielić ustalenia Sądu Okręgowego w Krośnie, że wnioskodawczyni jest w dalszym ciągu niezdolna do pracy, a to skutkować musiało pełną akceptacją dokonanej przez Sąd I instancji oceny prawnej sprawy, sprowadzającej się do stwierdzenia, że odwołująca spełnia warunki określone w art. 57 ustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z FUS.

Z podanych przyczyn Sąd orzekł, jak w sentencji na podstawie art. 385 kpc.

Najczęściej czytane
ogłoszenia

Udostępnij