Sygn. akt: III U 475/13

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 października 2013r.

Sąd Okręgowy w Ostrołęce III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 października 2013r. w O.

sprawy z odwołania S. O.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

na skutek odwołania S. O.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.

z dnia 11.12.2012r. znak (...)

orzeka:

oddala odwołanie

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 11.12.2012r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O. odmówił ubezpieczonemu S. O. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Od powyższej decyzji ubezpieczony wniósł odwołanie. W uzasadnieniu odwołania podniósł, że nie zgadza się z orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS i uważa ją za bardzo krzywdzącą. Podał, że jego zdaniem, nie nadaje się do żadnej pracy, jest chodzącym wrakiem i potrzebuje pomocy drugiej osoby, gdyż nie jest w stanie sam egzystować.

W odpowiedzi na odwołanie ZUS wniósł o jego oddalenie podnosząc, że zarówno lekarz orzecznik ZUS, jak i Komisja Lekarska ZUS, uznali odwołującego za częściowo niezdolnego do pracy do 30.11.2013r. a jako datę powstania niezdolności wskazali 27.12.2011r. ZUS wskazał, że wnioskodawca pozostawał w ubezpieczeniu do 23.09.2011r. W okresie ostatniego dziesięciolecia liczonego od dnia powstania niezdolności do pracy, jak też od dnia złożenia wniosku o rentę, nie zgromadził wymaganego okresu składkowego i nieskładkowego wynoszącego 5 lat, a jedynie 2 lata i 5 miesięcy.

Sąd Okręgowy w Ostrołęce Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych ustalił i zważył co następuje:

S. O. złożył w dniu 11.05.2012r. wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy. Wobec powyższego ZUS skierował go na badania do lekarza orzecznika, który orzeczeniem z dnia 5.11.2012r. uznał wnioskodawcę za częściowo niezdolnego do pracy zarobkowej do 30.11.2013r., a za dzień powstania tej niezdolności przyjął 27.12.2011r. Od powyższego orzeczenia S. O. wniósł sprzeciw, wobec czego sprawa została skierowana do Komisji Lekarskiej ZUS. Orzeczeniem z dnia 28.11.2012r. Komisja Lekarska ZUS zajęła analogiczne, jak Lekarz Orzecznik stanowisko. W związku z powyższymi ustaleniami organ rentowy wydał zaskarżoną decyzje.

Odwołanie S. O. jest niezasadne i nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 57 ust.1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. Nr 162, poz.1118 ze zm.) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnia łącznie następujące przesłanki: jest niezdolny do pracy (art. 57 ust. 1 pkt. 1), ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy (art. 57 ust. 1 pkt. 2), a jego niezdolność do pracy powstała w okresach przewidzianych w ustawie albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ich ustania (art. 57 ust. 1 pkt. 3).

Zgodnie z art. 58 ust. 1 pkt. 5 cytowanej ustawy warunek posiadania wymaganego okresu składkowego i nieskładkowego uważa się za spełniony, gdy ubezpieczony, u którego niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 30 lat, osiągnął okres składkowy i nieskładkowy wynoszący łącznie co najmniej 5 lat, przy czym okres ten zgodnie z art. 58 ust. 2 cyt. ustawy powinien przypadać w ciągu ostatniego dziesięciolecia przed zgłoszeniem wniosku o rentę lub przed dniem powstania niezdolności do pracy.

Definicję osoby niezdolnej do pracy zawiera art. 12 ust. 1-3powoływanej ustawy, który stwierdza, że jest nią osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, natomiast częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Wobec kwestionowania orzeczenia Komisji Lekarskiej ZUS, w celu określenia stopnia niezdolności do pracy odwołującego, a w szczególności daty jej powstania, Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych z zakresu ortopedii, neurologii, kardiologii i gastroenterologii, jako właściwych ze względu na schorzenia odwołującego.

Biegli sądowi z zakresu neurologii, ortopedii i gastroenterologii, po przeprowadzeniu badania odwołującego i zapoznaniu się z dokumentacją medyczną, rozpoznali u niego: chorobę wrzodową żołądka i dwunastnicy z upośledzeniem funkcji przewodu pokarmowego z niewielkim niedoborem wagi, stan po pyloroplastyce i wagotonii z powodu perforacji wrzodu żołądka, chorobę zwyrodnieniową stawów, nadciśnienie tętnicze wyrównywane farmakologicznie, bez objawów niewydolności krążenia, ZZA w wywiadzie i rozedmę płuc oraz przewlekły nikotynizm.

Na podstawie rozpoznanych schorzeń biegli uznali S. O. za częściowo niezdolnego do pracy na stałe, w zakresie daty powstania niezdolności do pracy biegli podzielili opinię lekarzy ZUS i ustalili ją na dzień 27.12.2011r.

Biegli podnieśli, że przy ocenie stanu zdrowia odwołującego mieli na uwadze przewlekły przebieg choroby wrzodowej z powikłaniami w postaci zwężenia opuszki dwunastnicy, wywołujący postępujący spadek masy ciała, wiek skarżącego i niehigieniczny tryb jego życia, rozedmę płuc z przewlekłym nieżytem oskrzeli oraz nikotynizm wskazując, że w takim przypadku trudno liczyć na poprawę stanu zdrowia. Zdaniem biegłych prawdopodobnie schorzenie przewodu pokarmowego odwołującego będzie wymagało następnego leczenia operacyjnego. Początek powstania częściowej niezdolności do pracy biegli upatrywali w pobycie ubezpieczonego w Szpitalu (...) w W. w grudniu 2011 roku.

Biegły z zakresu kardiologii po przeprowadzeniu badania podmiotowego w dniu 13.07.2013r. oraz przestudiowaniu akt sprawy rozpoznał u odwołującego nadciśnienie tętnicze i chorobę wrzodową żołądka i dwunastnicy. Zdaniem biegłego schorzenia z zakresu układu krążenia stwierdzone u odwołującego nie czynią go niezdolnym do pracy. Biegły ocenił stan układu krążenia odwołującego jako dobry wskazując, że zgłaszane dolegliwości bólowe nie są charakterystyczne dla rozpoznania choroby wieńcowej. Nadciśnienie tętnicze aktualnie zostało zredukowane do wartości prawidłowych wymaga systematycznego leczenia. Konieczne jest przestrzeganie zaleceń lekarskich w tym bezwzględny zakaz palenia tytoniu.

Odwołujący do powyższych opinii nie złożył na piśmie żadnych zastrzeżeń. Organ rentowy podzielił jedynie opinię biegłego kardiologa, zakwestionował natomiast opinię pozostałych biegłych. W piśmie z dnia 11.09.2013r. ZUS podniósł, że opinia biegłych z zakresu ortopedii, neurologii i gastroenterologii nie jest zgodna ze stanem faktycznym, obowiązującymi standardami orzecznictwa i ustawą o emeryturach i rentach z FUS. Zdaniem ZUS stwierdzony w badaniu przedmiotowym niewielkiego stopnia niedobór masy ciała oraz bolesność miejscowa palpacyjna w dołku sercowym, bez cech wyniszczenia, przy prawidłowej sprawności ogólnejnarządu ruchu, lokomocyjnej, wobec braku objawów niewydolności krążeniowej, oddechowej, brak objawów ubytkowych neurologicznych, nie dają podstaw do uznania długotrwałej niezdolności do pracy. Odwołujący ma zastosowane leczenie podtrzymujące, w leczeniu tylko Controloc i nie ma włączonego standardowego schematu leczenia. Ten sposób prowadzenia leczenia i tego rodzaju zastosowana terapia dają podstawy do uznania, że badany może być leczony w ramach czasowej niezdolności do pracy tj. zasiłku chorobowego (do 6 miesięcy). Orzekanie badanego długotrwale niezdolnym do pracy w rozumieniu rentowym jest, zdaniem ZUS, niewłaściwe zwłaszcza, że wywiad chorobowy (ZZA, nikotynizm) wskazują, że badany nie prowadzi odpowiedniego trybu życia, co ma istotny wpływ na terapię. Zdaniem organu rentowego biegli nie wskazali istotnego naruszenia sprawności organizmu badanego ani znacznego stopnia utraty zdolności badanego do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji i potwierdzili brak niezdolności swoim badaniem lekarskim. Wskazując na powyższe ZUS wniósł o odrzucenie opinii biegłych.

Odwołujący zastrzeżenia do opinii biegłych złożył dopiero na rozprawie w dniu 11.10.2013r. W przekonaniu odwołującego biegli nieprawidłowo ocenili stan jego zdrowia, gdyż jest on całkowicie niezdolny do pracy. Odwołujący przyznał jednocześnie, że byłyby w stanie wykonywać drobne prace siedzące typu prace chałupnicze albo pracę w charakterze kierowcy. W zakresie daty powstania niezdolności do pracy odwołujący podzielił opinię biegłych sądowych. Nie wnosił także zastrzeżeń co do wyliczeń ZUS, zgodnie z którymi w ostatnim dziesięcioleciu od daty powstania niezdolności do pracy i daty złożenia wniosku o rentę zgromadził jedynie 2 lata i 5 miesięcy okresów składkowych i nieskładkowych. W kwestii posiadanego ogólnego stażu pracy odwołujący twierdził, że zgromadził 30 letni okres pracy, nie potrafił jednak wskazać z którymi okresami nieuznanymi przez ZUS się nie zgadzał.

Nie kwestionując opinii biegłego kardiologa, zgodnie z którą odwołujący, z przyczyn kardiologicznych, nie jest niezdolny do pracy, Sąd podzielił wywody i wnioski biegłych sądowych z zakresu ortopedii, neurologii i gastroenterologii. Podkreślić należy, że opinia wydana została przez biegłych lekarzy o specjalnościach odpowiednich do ujawnionych wcześniej u odwołującego jednostek chorobowych, po dokonaniu analizy zebranej w sprawie dokumentacji medycznej, przeprowadzeniu wywiadu oraz badań odwołującego. Zarówno rozpoznanie, jak i wnioski, jakie znajdują się w opinii są zbieżne, spójne i logiczne. Biegli, występujący w sprawie, wydali opinię, popartą logiczną argumentacją, z której wynika, że stan zdrowia odwołującego czyni go częściowo niezdolnym do pracy na stałe. Przyjęta przez biegłych data powstania niezdolności od pracy jest zdaniem Sądu prawidłowa, tym bardziej, że była ona zbieżna w tym zakresie ze stanowiskiem samego odwołującego. Sąd nie podzielił stanowiska odwołującego, że jest on całkowicie niezdolny do pracy, co pozostaje w sprzeczności z wnioskami biegłych. Jak wskazano wyżej odwołujący sam przyznał, że pewne rodzaje prac jest w stanie wykonywać, co przeczy tezie o jego całkowitej niezdolności do pracy.

Odnosząc się do stanowiska organu rentowego w przedmiocie opinii biegłych, stwierdzić należy, że jest ono nie do końca zrozumiałe, a przede wszystkim niekonsekwentne. (...) Oddział w O. bowiem sam w oparciu o orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS uznał odwołującego za częściowo niezdolnego do pracy od 27.12.2012r., a następnie zaprzecza, zbieżnym w tym zakresie, ustaleniom biegłych. Jedyną rozbieżnością w tym zakresie, był fakt, że ZUS ustalił okresową niezdolność do pracy odwołującego, a biegli sądowi uznali, że jest to niezdolność trwała.

Reasumując powyższe Sąd uznał, że odwołujący S. O. spełnia kwestionowaną przez organ rentowy przesłankę określoną w art. 57 ust. 1 pkt. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych tj. jest częściowo niezdolny do pracy. Do rozważenia pozostało więc ustalenie czy S. O. spełnia pozostałe przesłanki wymagane do przyznania mu prawa do renty, o których mowa w cyt. wyżej art. 57 ust. 1 pkt. 2 i 3 ustawy emerytalnej. Analizując dokumentację dotyczącą stażu ubezpieczeniowego odwołującego stwierdzić należy, że spełnił on również przesłankę w postaci powstania niezdolności do pracy w okresach ubezpieczenia wyszczególnionych w art. 57 ust. 1 pkt. 3, bądź w okresie nie dłuższym niż 18 m-cy od ustania ostatniego okresu ubezpieczenia. Ostatni okres ubezpieczenia wnioskodawcy zakończył się bowiem z dniem 23.09.2011r., a niezdolność do pracy powstała 27.12.2011r.

Analizując staż ubezpieczeniowy odwołującego stwierdzić należy, że nie spełnił on natomiast przesłanki określonej w art. 57 ust. 1 pkt. 2 w zw. z art. 58 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, bowiem zarówno w ostatnim dziesięcioleciu od dnia złożenia wniosku o rentę, jak i ostatnim dziesięcioleciu od dnia powstania u odwołującego niezdolności do pracy, nie zgromadził on wymaganego okresu składkowego i nieskładkowego, a jedynie 2 lata i 5 miesięcy okresów składkowych i nieskładkowych, zamiast wymaganych 5 lat okresów składkowych i nieskładkowych (vide raport ustalenia uprawnień do świadczenia k. 158 akt rentowych). Powyższego, jak wskazano wyżej nie kwestionował sam odwołujący.

Na marginesie wskazać należy, zgodnie z art. 58 ust. 4 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, warunku udokumentowania 5 lat ubezpieczenia w okresie 10 lat przed złożeniem wniosku lub przed powstaniem niezdolności do pracy nie wymaga się od ubezpieczonego uznanego za całkowicie niezdolnego do pracy oraz posiadającego 30 letni okres składkowy (w przypadku mężczyzn). Żadnej z tych przesłanek odwołujący nie spełnił.

Resumując powyższe Sąd doszedł do wniosku, że brak jest podstaw do zmiany zaskarżonej decyzji ZUS odmawiającej S. O.prawa do renty, gdyż nie spełnia on warunku wynikającego z art. 57 ust 1 pkt 2 w zw. z art. 58 ust 1 pkt 5 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych .

Mając na uwadze wszystkie podniesione wyżej argumenty, Sąd uznając iż decyzja organu rentowego z dnia 11.12.2012 roku odpowiada prawu, na mocy art. 477 14 § 1 k.p.c. oddalił wniesione od niej odwołanie.