Sygn. akt: III U 935/12

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 04 października 2013r.

Sąd Okręgowy w Ostrołęce III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący:	SSR del. do SO Monika Obrębska
Protokolant:	starszy sekretarz sądowy Małgorzata Bednarek

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 04 października 2013r. w O.

sprawy z odwołania R. G. (1)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w P.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

na skutek odwołania R. G. (1)

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w P.

z dnia 17.11.2012r. znak (...)

orzeka:

1.  zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje R. G. (1) prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 01.11.2012r. do 17.10.2014r.;

2.  stwierdza odpowiedzialność organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

III U 935/12

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 17.11.2012r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych odmówił R. G. (1) prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

R. G. (2) w dniu 12.12.2012r. złożył odwołanie od powyższej decyzji. W uzasadnieniu odwołania podniósł, że nie zgadza się z ustaleniami Komisji Lekarskiej ZUS, która nie uznała go za niezdolnego do pracy. Odwołujący wskazał, że od urodzenia jest głuchoniemy, nie ma żadnego wykształcenia, nie umie czytać i pisać. Dodał, że przez szereg lat pracował jako drwal, ale aktualnie nabawił się choroby wibracyjnej i choroby kręgosłupa, stąd nie jest w stanie pracować.

W odpowiedzi na odwołanie ZUS wniósł o jego oddalenie podnosząc, że wprawdzie orzeczeniem Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 17.10.2012r. ubezpieczony został uznany za całkowicie niezdolnego do pracy, jednak w wyniku zgłoszonegozarzutu wadliwości powyższego orzeczenia przez Zastępcę Głównego Lekarza Orzecznika, sprawa została przekazana do Komisji Lekarskiej ZUS. W dniu 5.11.2012r. Komisja Lekarska ZUS ustaliła, że R. G. (1) nie jest niezdolny do pracy. Mając na uwadze powyższe ZUS w zaskarżonej decyzji odmówił ubezpieczonemu prawa do renty.

Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Ostrołęce ustalił i zważył co następuje:

Wyrokiem z dnia 11.09.2001r. Sąd Okręgowy w Warszawie (...) do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres od 5.02.2001r. do 31.05.2003r. Uprawnienia do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy były ubezpieczonemu przedłużane, ostatni raz decyzją z dnia 07.11.2011r. na okres dnia 31.10.2012r.

W dniu 24.09.2012r. R. G. (1) zwrócił się do (...) Oddział w P. Inspektorat w W. z wnioskiem o ustalenie jego uprawnień do renty z tytułu niezdolności do pracy na dalszy okres.

W celu ustalenia powyższych uprawnień,ZUS skierował odwołującego na badanie przez Lekarza Orzecznika ZUS, który orzeczeniem z dnia 17.10.2012r. uznał R. G. (1) za całkowicie i trwale niezdolnego do pracy. Od powyższego orzeczenia Zastępca GłównegoLekarza Orzecznika zgłosił zarzut wadliwości, wobec czego sprawa została skierowanado Komisji Lekarskiej ZUS, która w orzeczeniu z dnia 5.11.2012r. ustaliła, że R. G. (1) nie jest niezdolny do pracy. Powyższe było podstawą do wydania przez ZUS zaskarżonej decyzji.

W ocenie Sądu odwołanie R. G. (1) jest zasadne i jako takie podlega uwzględnieniu.

Z. art.57ust. 1 ustawyz dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych(tekst jedn. Dz. U. z 2009r., Nr 153 poz. 1227 ze zm.), renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnia łącznie następujące warunki: jest niezdolny do pracy, ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy, a niezdolność do pracy powstała we wskazanych w ustawie okresach składkowych i nieskładkowych, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ich ustania. Osobie, która spełnia powyższe warunki przysługuje, według art. 59 ust. 1 powołanej ustawy, renta stała – jeżeli niezdolność do pracy jest trwała (pkt 1), lub renta okresowa – jeżeli niezdolność do pracy jest okresowa (pkt 2).

Definicję osoby niezdolnej do pracy podaje natomiast art. 12 ust. 1-3 tejże ustawy, który stanowi, że jest nią osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu (ust. 1), przy czym całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy (ust. 2), zaś częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji (ust. 3).

Zgodnie z art. 61 cytowanej ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, prawo do renty, które ustało z powodu ustąpienia niezdolności do pracy podlega przywróceniu, jeżeli w ciągu osiemnastu miesięcy od ustania prawa do renty ubezpieczony stał się ponownie niezdolny do pracy. Przez ustąpienie niezdolności do pracy należy rozumieć zarówno sytuację, kiedy na skutek badania lekarskiego ustalono brak niezdolności do pracy, jak też sytuację kiedy upłynął okres, na jaki świadczenie przyznano.

W świetle powyższych przepisów odwołanie R. G. (1) uzależnione było od ustalenia czy jest on w dalszym ciągu osobą niezdolną do pracy.

W celu ustalenia powyższych okoliczności Sąd postanowieniem z dnia 9.01.2013r. dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych z zakresu ortopedii, neurologii oraz psychiatrii, jako właściwych ze względu na schorzenia odwołującego.

Biegli po przeprowadzeniu badań odwołującego oraz zapoznaniu się z dokumentacją medyczną,rozpoznaliu R. G. (1)zmiany zwyrodnieniowe i dyskopatyczne kręgosłupa szyjnego z ograniczeniem ruchomości w odcinku szyjnym i prawdopodobnie z zespołem bólowym, przykurcz Dupuytrena obu rąk nieznacznie upośledzający funkcję chwytną rąk,głuchochoniemotę od urodzenia oraz przebytą rwę kulszową lewostronną, w konkluzji stwierdzając, że wymienione schorzenia czynią R. G. (3)niezdolnym do pracy na okres 2 lat poczynając od dnia 17.10.2012r. W uzasadnieniu opinii biegli wskazali, że mieli trudności z przeprowadzeniem badania ponieważ odwołujący nie zna języka migowego i trudno się z nim porozumieć. Stwierdzili u odwołującego ograniczenie ruchomości w odcinku szyjnym kręgosłupa, odstającą łopatkę lewą, chwianie się w próbie Romberga, zaś w badaniach dodatkowych MNR kręgosłupa szyjnego zmiany zwyrodnieniowe i przepukliny dyskowe na wysokości C5,C6 i C7, Th1, niestabilność kręgosłupa na poziomie C5i C6. Biegli podkreślili, że biorąc pod uwagę stan przedmiotowy badanego obecnie w porównaniu do stanu przedmiotowego, w którym był kwalifikowany do inwalidów (od 2001roku), nie stwierdzono poprawy, a jedynie pogorszenie stanu zdrowia.Biegli podnieśli, że badany z głuchoniemotą miewa trudności w porozumiewaniu się, uczęszcza do poradni neurologicznej, jednak nie jest winny, że lekarz nie przepisywał mu leków czy nie kierował go na zabiegi fizykoterapeutyczne, co zarzucają lekarze Komisji ZUS. Biegli zwrócili uwagę, że badany bez dolegliwości nie korzystałby z wizyt u lekarza, tym bardziej, że sam nie może się poruszać a na każdej wizycie wymagana jest obecność osoby trzeciej. Biegli mieli także na uwadze, że lekarz neurolog który opisywał stan ubezpieczonego w roku 2012 wydał zaświadczenie lekarskie upoważniające do przedłużenia renty.

Do powyższej opinii odwołujący nie wniósł żadnych zastrzeżeń. Pełnomocnik organu rentowego zaś w piśmie z dnia 2.04.2013r. podtrzymał zarzuty wobec tej opinii sformowane przez Przewodniczącego Komisji Lekarskiej ZUS i wniósło powołanie innych biegłych sądowych z zakresu otolaryngologii i neurologii. Zdaniem Przewodniczącego Komisji Lekarskiej ZUS stwierdzone przez biegłych sądowych schorzenia oraz brak istotnych objawów ubytkowych nie dają podstaw do orzeczenia długotrwałej niezdolności do pracy. Głuchota od urodzenia również nie daje podstaw do uznania ubezpieczonego za niezdolnego do pracy.

Sąd uwzględnił powyższy wniosek i postanowieniem z dnia 24.05.2013r. dopuściłdowód z opinii biegłego z zakresu otolaryngologii i neurologii.

W wydanej opinii biegli z zakresu neurologii i otolaryngologii rozpoznali u odwołującego obustronną głuchotę prelingwalną, zaburzenia audiogenne mowy (mowa niewykształcona), zaburzenia procesu komunikatywnego, zmiany zwyrodnieniowe i dyskopatyczne kręgosłupa szyjnego z ograniczeniem ruchomości w odcinku szyjnym i prawdopodobnie z zespołem bólowym, przykurcze Dupuytrena obu rąk częściowo upośledzające funkcje chwytną rąk oraz przebytą rwę kulszową lewostronną. W ocenie biegłych sądowych u odwołującego istnieje dalsza częściowa, okresowa niezdolność do pracy zarobkowej na okres 2 lat, od 17.10.2012r. do 17.10.2014r.Biegli z zakresu neurologii i otolaryngologii, podzielając w pełni stanowisko poprzedniego zespołu biegłych podkreślili, że stan zdrowia odwołującego nie uległ żadnej poprawie a aktualny stopień zaawansowania stwierdzonych schorzeń nadal powoduje niezdolność do pracy zarobkowej R. G. (1).

Do powyższej opinii odwołujący nie wniósł żadnych zastrzeżeń. Organ rentowywpiśmie z dnia 31.09.2013r. podniósł, że nie zgadza się również z opinią drugiego zespołu biegłych. Podniósł, że głuchoniemota odwołującego istnieje od urodzenia i nie mogła ulec pogorszeniu w trakcie zatrudnienia.Zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa C bez potrzeby leczenia, bez zaburzeń funkcjonalnych, również nie powodują u badanego długotrwałej niezdolności do pracy. Wskazując na powyższe ZUS wniósł o powołanie innych biegłych z zakresu neurologii i laryngologii.

Sąd powyższy wniosek organu rentowego w oparciu o art. 217 § 2 kpc oddalił, uznając, że sporne okoliczności zostały już wyjaśnione. Argumenty podniesione w ostatnim piśmie procesowym organu rentowego stanowią niejako powtórzenie zastrzeżeń do pierwszej opinii biegłych wydanej w przedmiotowej sprawie i nie uzasadniają zdaniem Sądu stanowiska, że istniała obiektywnie potrzeba skorzystania z opinii kolejnych biegłych. Odmienna ocena stanu zdrowia odwołującego w kontekście jego zdolności do pracy dokonana przez organ rentowy, nie zawierająca przekonujących argumentów podważających miarodajność dotychczasowych dwóch opinii lub co najmniej miarodajność tę poddających w wątpliwość, nie może zdaniem Sądu decydować o zasadności dopuszczenia dowodu z kolejnego zespołu biegłych. Wskazać należy, że zarówno doktryna jak i orzecznictwo stoją na stanowisku, że potrzeba powołania innego biegłego powinna wynikać z okoliczności sprawy a nie z samego niezadowolenia strony z dotychczas złożonej opinii ( vide wyrok SN z 4 sierpnia 1999 r, I PKN 20/99, OSNAPiUS 2000, nr 15, poz. 479). Sąd orzekający w przedmiotowej sprawie, potrzeby powołania kolejnego, trzeciego już zespołu biegłych, nie widział.

Sąd podzielił w pełni wywody i wnioski opinii obu zespołów biegłych lekarzy sądowych powołanych do wydania opinii w przedmiotowej sprawie. Podkreślić należy, że wydane one zostały przez biegłych lekarzy o specjalnościach odpowiednich do ujawnionych wcześniej u odwołującego jednostek chorobowych, po dokonaniu analizy zebranej w sprawie dokumentacji medycznej, przeprowadzeniu wywiadu oraz badań odwołującego. Zarówno rozpoznanie, jak i wnioski, jakie znajdują się w obu opiniach są zbieżne, spójne i logiczne. Dwa zespoły biegłych opiniujących R. G. (1), wydały opinie, poparte logiczną, szczegółową i przekonującą argumentacją, z której wynika, że stan zdrowia odwołującego, w stosunku do okresu kiedy był onzaliczany do inwalidów i uprawniony do renty nie polepszył się, a wręcz pogorszył. Stanowisko biegłych w tym zakresie, szczegółowo i logicznie umotywowane, Sąd orzekający w przedmiotowej sprawie w pełni podzielił.

Biorąc pod uwagę powyższe, Sąd uznał, że przeprowadzone postępowanie wykazało, że odwołujący jest w dalszym ciągu częściowo niezdolny do pracy, co skutkowało uwzględnieniem odwołania i zmianą zaskarżonej decyzji na mocy art. 477 14§2 kpc.Biorąc pod uwagę treść opinii biegłych Sąd przyznał R. G. (1) prawo do renty, z zachowaniem ciągłościtj. od 01.11.2012r. do 17.10..2014r.

Zgodnie z treścią art. 118 ust. 1a ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, Sąd był zobowiązany, przyznając odwołującej prawo do renty, do zamieszczenia z urzędu w sentencji wyroku rozstrzygnięcia w przedmiocie odpowiedzialności organu rentowego odnośnie nieustalenia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji tj. zarówno przyznającego prawo do świadczenia, jak też jego brak ( vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28.04.2010 roku, II UK 330/09, LEX 604220). W ocenie Sądu Okręgowego w przedmiotowej sprawie istniały podstawy do obciążenia odpowiedzialnością organu rentowego za nieprzyznanie odwołującemu prawa do renty już na etapie postępowania przed ZUS, z uwagi na błędną decyzję Komisji Lekarskiej ZUS, która dysponowała niezbędnymi i wystarczającymi dokumentami, a w szczególności dokumentacją lekarską, pozwalającą na uznanie odwołującego za nadal częściowo niezdolnego do pracy. W trakcie postępowania sądowego zarówno biegli sądowi jak i Sąd dysponowali tą samą dokumentacja medyczną odwołującego i już w oparciu o tę dokumenty możliwe było prawidłowe ustalenie niezdolności do pracy odwołującego.

Mając na uwadze powyższe ustalenia Sąd orzekł jak w pkt 2 wyroku.