Sygn. akt IV U 1338/12

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 kwietnia 2013 roku

Sąd Okręgowy w Tarnowie – Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący:SSO Natalia Lipińska

Protokolant: st.sekr.sądowy Jolanta Stawarz

po rozpoznaniu w dniu 26 kwietnia 2013 roku w Tarnowie na rozprawie

odwołania Z. M.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 30 października 2012 roku nr (...)

w sprawie Z. M.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy

zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje odwołującemu się Z. M. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 1 listopada 2012 roku na okres lat 2 /dwóch/.

Sygn. akt IV U 1338/12

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Okręgowego w Tarnowie

z dnia 26 kwietnia 2013 r.

Decyzją z dnia 30 października 2012 r., nr (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T., na podstawie przepisów ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.), wstrzymał Z. M. wypłatę renty z tytułu niezdolności do pracy od 1 listopada 2012 r., tj. od najbliższego terminu płatności świadczenia, ponieważ Komisja Lekarska ZUS w orzeczeniu z dnia 15 października 2012 r. uznała, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy.

Odwołanie od tej decyzji wniósł Z. M., domagając się jej zmiany i przyznania mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu odwołujący podniósł, że przeszedł operację kręgosłupa, ma wysokie ciśnienie tętnicze i częste bóle w klatce piersiowej, którym towarzyszą duszności. Jak podał, stan jego zdrowia z biegiem czasu pogarsza się, w związku z czym nadal jest osobą niezdolną do pracy.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie. Podtrzymując argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, wskazał, że odwołanie nie wnosi żadnych nowych okoliczności, które miałyby wpływ na zmianę orzeczenia Komisji Lekarskiej ZUS.

Bezsporne w niniejszej sprawie było, że Z. M., urodzony (...)r., z zawodu jest technikiem mechanikiem, ostatnio zaś pracował jako kierowca.

Od 1 stycznia 2001 r. do 31 października 2012 r. ubezpieczony był uprawniony do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy.

Zaskarżoną decyzją z dnia 30 października 2012 r. ZUS Oddział w T. wstrzymał Z. M. wypłatę renty z tytułu niezdolności do pracy od 1 listopada 2012 r., tj. od najbliższego terminu płatności świadczenia, ponieważ Komisja Lekarska ZUS w orzeczeniu z dnia 15 października 2012 r. uznała, że ubezpieczony nie jest osobą niezdolną do pracy.

(okoliczności bezsporne)

Nadto Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny sprawy:

Decyzją z dnia 27 lipca 2012 r. organ rentowy przyznał wnioskodawcy prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres od 1 lipca 2012 r. do 30 września 2013 r. na podstawie orzeczenia Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 2 lipca 2012 r.

Z uwagi na fakt, że Orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS budziło zastrzeżenia co do zgodności z zasadami orzecznictwa lekarskiego, sprawa poddana została kontroli w trybie nadzoru i przekazana do ponownego rozpoznania przez Komisję Lekarską ZUS na podstawie art. 14 ust. 5 pkt 3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS.

Komisja Lekarska ZUS w orzeczeniu z dnia 15 października 2012 r. stwierdziła u badanego:

-

zmiany zwyrodnieniowo- dyskopatyczne kręgosłupa C i L/S,

-

stan po operacyjnym wypadnięciu dysku L3/14w 2008 r. z poprawą bólową i ruchową, obecnie bez dysfunkcji ruchowej,

-

nadciśnienie tętnicze w stadium wydolności krążenia.

W konsekwencji, Komisja Lekarska ZUS uznała, że odwołujący nie jest niezdolny do pracy.

Orzeczenie to legło u podstaw wydania zaskarżonej decyzji.

dowód:

-

orzeczenie Lekarza Orzecznika z dnia 02.07.2012 r.- k. 502 cz. I akt ZUS,

-

orzeczenia Komisji Lekarskiej z dnia 15.10.2012 r.- k. 507-508 cz. I akt ZUS,

W celu stwierdzenia czy i w jakim stopniu odwołujący jest niezdolny do pracy, czy istniejąca poprzednio częściowa niezdolność do pracy ustała oraz czy nastąpiła poprawa jego stanu zdrowia i na czym polega, jak również kiedy powstała niezdolność do pracy, Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych lekarzy sądowych: lek. med. J. S. specjalisty neurologa, lek. med. J. S. (1) specjalisty chirurga ortopedy- traumatologa, lek. med. P. M.- specjalisty kardiologa i lek. med. E. Z. specjalisty chorób wewnętrznych.

W pisemnej opinii z dnia 26 lutego 2013 r. biegli sądowi neurolog, chirurg ortopeda- traumatolog, kardiolog i specjalista chorób wewnętrznych zdiagnozowali u odwołującego:

-

chorobę zwyrodnieniową kręgosłupa szyjnego i lędźwiowo- krzyżowego z wielopoziomowymi dyskopatiami,

-

stan po operacji przepukliny jądra miażdżystego L3/L4 w 2008 r.,

-

przewlekły zespół bólowy kręgosłupa z upośledzeniem funkcji,

-

złamanie kompresyjne trzonu kręgu L1,

-

nadciśnienie tętnicze pierwotne umiarkowane.

W oparciu o przeprowadzone badanie oraz wyniki badań specjalistycznych uznali, że odwołujący jest osobą częściowo niezdolną do pracy od 1 listopada 2012 r. na okres dwóch lat i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu.

W uzasadnieniu opinii podali, że u badanego nadal utrzymują się dolegliwości bólowe kręgosłupa o dużym nasileniu, zwłaszcza odcinka L-S. Na podstawie wyniku badania MR, wykonanego w dniu 10 listopada 2012 r. stwierdzono przepukliny pośrodkowo- boczne prawe krążków międzykręgowych L4-L5 i L5-S1 z modelowaniem worka oponowego i korzenia nerwowego, częściową dehydratację krążków międzykręgowych od poziomu L2 do S1, zmiany zwyrodnieniowo- wytwórcze oraz złamanie kompresyjne trzonu kręgu L1. Zdjęcie RTG odcinka szyjnego kręgosłupa, wykonane w dniu 16 stycznia 2013 r., wykazało wielopoziomowe dyskopatie C4/C5/C6/C7 i zmiany zwyrodnieniowe. Na podstawie badania przedmiotowego stwierdzono ograniczenie ruchomości kręgosłupa z bolesnością, wzmożonym napięciem mięśni przykręgowych, osłabieniem odruchów skokowych, zniesieniem odruchu kolanowego prawego oraz zaburzenia czucia powierzchniowego na kończynie dolnej prawej. Dolegliwości te utrzymują się u badanego pomimo przeprowadzonego leczenia operacyjnego oraz dalszego leczenia farmakologicznego i rehabilitacji.

dowód:

-

opinia sądowo- lekarska z dnia 26.02.2013 r.- k. 9-10,

Sąd w całości podzielił opinię biegłych sądowych neurologa, chirurga ortopedy- traumatologa, kardiologa i specjalisty chorób wewnętrznych uznając, że zawiera ona kompleksową i wyczerpującą ocenę stanu organizmu odwołującego, a nadto uwzględnia wpływ rozpoznanych u niego schorzeń na zdolność do pracy. Sąd uznał, iż charakterystyka schorzeń została przez biegłych oceniona prawidłowo z punktu widzenia zasad logiki, przy wykorzystaniu wiedzy specjalistycznej popartej doświadczeniem osób sporządzających opinię. Dlatego też, Sąd podzielił wnioski biegłych sądowych odnośnie częściowej okresowej niezdolności badanego do pracy. Zauważyć przy tym trzeba, że opinia wydana została przez biegłych sądowych o specjalnościach adekwatnych do schorzeń zdiagnozowanych u wnioskodawcy. Nadto podkreślić należy, iż opiniujący w sprawie biegli swoje ustalenia i wnioski wywiedli po szczegółowej analizie całości dokumentacji medycznej oraz badaniu odwołującego.

W piśmie procesowym z dnia 16 kwietnia 2013 r., zawierającym zarzuty do opinii sądowo- lekarskiej, organ rentowy podniósł, że opinia jest wadliwa, ponieważ nie zawiera dostatecznego uzasadnienia istnienia u odwołującego niezdolności do pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS. Jak podkreślił, odchylenia od normy w postaci osłabienia odruchów skokowych czy też zniesienia kolanowego oraz istnienie odruchów podeszwowych, przy jednoczesnym braku dodatnich objawów korzeniowych, zachowanej prawidłowej, atletycznej muskulaturze, mogą świadczyć jedynie o następstwach przebytej rwy kulszowej. Wskazał też, że okresowe i dość rzadkie zaostrzenia dolegliwości bólowych, które potwierdza dokumentacja medyczna, są wskazaniem do farmakologii i rehabilitacji 1-2 razy w ciągu roku, co uzasadnia wniosek, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy. W konsekwencji, organ rentowy domagał się dopuszczenia w sprawie dowodu z opinii uzupełniającej biegłych sądowych.

Zarzuty powyższe nie zasługiwały na uwzględnienie.

Nie nasuwały bowiem wątpliwości zarówno fachowość biegłych sądowych, jak i rzetelność przeprowadzonego przez nich badania. Opinia w sposób przejrzysty obrazuje stan zdrowia ubezpieczonego. Odpowiada też na wszystkie istotne pytania, w pełni realizując dyspozycję Sądu wyrażoną w sentencji postanowienia o powołaniu biegłych sądowych. Biegli ci na podstawie osobistego badania odwołującego, które przeprowadzone zostało dokładnie, zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie standardami oraz dogłębnej analizy dokumentacji medycznej znajdującej się w aktach rentowych, dokonali prawidłowego rozpoznania i sformułowali ostateczne wnioski, które Sąd w pełni podziela. W niniejszej sprawie biegli sądowi dokonali oceny stanu zdrowia badanego z punktu widzenia kryteriów określonych dyspozycją art. 12 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS, wyraźnie wskazując, że obecny stan zdrowia w/w powoduje u niego częściową okresową niezdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Decydującą dla stwierdzenia niezdolności do pracy jest utrata możliwości wykonywania pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu przy braku rokowania odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Gdy więc biologiczny stan kalectwa lub choroba nie powodują naruszenia sprawności organizmu w stopniu mającym wpływ na zdolność do pracy dotychczas wykonywanej lub innej mieszczącej się w ramach posiadanych lub możliwych do uzyskania kwalifikacji, to brak jest podstaw do przyznania prawa do tego świadczenia. Jak wynika z treści wydanej w sprawie opinii, u odwołującego stwierdza się dolegliwości bólowe kręgosłupa o dużym nasileniu, zwłaszcza odcinka L-S, wielopoziomowe dyskopatie C4/C5/C6/C7, zmiany zwyrodnieniowe, ograniczenie ruchomości kręgosłupa z bolesnością, wzmożonym napięciem mięśni przykręgowych, osłabieniem odruchów skokowych, zniesieniem odruchu kolanowego prawego oraz zaburzenia czucia powierzchniowego na kończynie dolnej prawej. Biegli sądowi podkreślili, że dolegliwości te utrzymują się pomimo przeprowadzonego leczenia operacyjnego oraz dalszego leczenia farmakologicznego i rehabilitacji. Nie można mieć zatem żadnych wątpliwości, że rozpoznane u badanego schorzenia w istotnym stopniu naruszają sprawność jego organizmu i powodują niezdolność do wykonywania pracy technika- mechanika czy kierowcy, wymagającej pełnej sprawności fizycznej. Taką zaś wykluczają poważne schorzenia kręgosłupa rozpoznane u odwołującego.

Uwzględniając powyższe, na podstawie tej właśnie opinii, ocenionej pozytywnie, zgodnie z kryteriami zgodności z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłych, a także sposobu motywowania oraz stopnia stanowczości wyrażonych w niej wniosków, Sąd oparł swoje rozstrzygnięcie w niniejszej sprawie.

Mając na uwadze, że okoliczności sporne zostały w sprawie dostatecznie wyjaśnione, na rozprawie w dniu 26 kwietnia 2013 r. Sąd oddalił wniosek dowodowy organu rentowego o dopuszczenie w sprawie dowodu z opinii uzupełniającej biegłych sądowych, uznając, że nie wniosłoby to niczego nowego do sprawy, zmierzając jedynie do przewłoki postępowania.

Pozostałe okoliczności sprawy Sąd uznał za bezsporne, gdyż nie były w żaden sposób kwestionowane przez strony, zaś dokumenty przedstawione na ich stwierdzenie zostały uznane przez Sąd za wiarygodne.

Sąd rozważył, co następuje:

Odwołanie zasługiwało na uwzględnienie.

Istotą sporu w niniejszej sprawie było ustalenie, czy i w jakim stopniu odwołujący Z. M. jest niezdolny do pracy, czy istniejąca poprzednio częściowa niezdolność do pracy ustała oraz czy nastąpiła poprawa jego stanu zdrowia i na czym polega, jak również kiedy powstała niezdolność do pracy.

Zgodnie z brzmieniem art. 107 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.), prawo do świadczeń uzależnionych od niezdolności do pracy oraz wysokość tych świadczeń ulega zmianie, jeżeli w wyniku badania lekarskiego, przeprowadzonego na wniosek lub z urzędu, ustalono zmianę stopnia niezdolności do pracy, brak tej niezdolności lub jej ponowne powstanie.

Stosownie zaś do treści art. 57 tej ustawy, renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który łącznie spełnia następujące warunki:

1)  jest niezdolny do pracy,

2)  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

3)  niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b, pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit.a, pkt 10 lit. a, pkt 11-12, 13 lit. a, pkt 14 lit. a i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-4, 5 lit. a, pkt 6 i 12, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Zgodnie z dyspozycją art. 12 ustawy, niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu.

W myśl dyspozycji ust. 2 powołanego artykułu, całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, natomiast stosownie do ust. 3, częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnie z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Równocześnie w myśl art. 13 ustawy, przy ocenie stopnia i trwałości niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania tej zdolności uwzględnia się stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia, jak również możność wykonywania dotychczasowej pracy, względnie możliwość przekwalifikowania zawodowego. Zgodnie z ust. 2 tego artykułu, trwałą niezdolność do pracy orzeka się, jeżeli według wiedzy medycznej nie ma rokowań odzyskania zdolności do pracy.

Jak wynika z wydanej w niniejszej sprawie opinii biegłych sądowych neurologa, chirurga ortopedy- traumatologa, kardiologa i specjalisty chorób wewnętrznych, odwołujący, z uwagi na występujące u niego schorzenia w postaci: choroby zwyrodnieniowej kręgosłupa szyjnego i lędźwiowo- krzyżowego z wielopoziomowymi dyskopatiami; stanu po operacji przepukliny jądra miażdżystego L3/L4 w 2008 r.; przewlekłego zespołu bólowego kręgosłupa z upośledzeniem funkcji oraz złamania kompresyjnego trzonu kręgu L1, jest osobą częściowo niezdolną do pracy od 1 listopada 2012 r. na okres dwóch lat.

Skoro więc zaskarżona przez Z. M. decyzja ZUS Oddział w T. z dnia 30 października 2012 r. nie była zasadna, należało uwzględnić jego odwołanie, przyjmując jako podstawę prawną takiego rozstrzygnięcia art. 57 ust. 1 i art. 12 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS.

Tym samym, na podstawie art. 477 14 § 2 k.p.c. Sąd zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznał odwołującemu prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 1 listopada 2012 r. na okres lat dwóch.