Sygn. akt IV U 1697/13

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 kwietnia 2014 r.

Sąd Okręgowy w Tarnowie – Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący:SSO Natalia Lipińska

Protokolant: st. sekr. sądowy Jolanta Stawarz

po rozpoznaniu w dniu 29 kwietnia 2014 r. w Tarnowie na rozprawie

sprawy z odwołania J. J.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 17 września 2013 r. nr (...)

w sprawie J. J.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy

oddala odwołanie.

Sygn. akt IV U 1697/13

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Okręgowego w Tarnowie

z dnia 29 kwietnia 2014 r.

Decyzją z dnia 17 września 2013 r., nr (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T., na podstawie przepisów ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.), odmówił J. J. przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, ponieważ Komisja Lekarska ZUS w orzeczeniu z dnia 4 września 2013 r. stwierdziła, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy.

Odwołanie od tej decyzji wniósł J. J., domagając się jej zmiany i przyznania mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu odwołujący podniósł, że stan zdrowia uniemożliwia mu wykonywanie pracy zarobkowej, co potwierdzają wydawane w jego sprawie orzeczenia o stopniu niepełnosprawności.

W odpowiedzi na odwołanie, organ rentowy wniósł o jego oddalenie. Podtrzymując argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji podniósł, że odwołanie nie wnosi żadnych nowych okoliczności, które miałyby wpływ na zmianę orzeczenia Komisji Lekarskiej ZUS.

Bezsporne w niniejszej sprawie było, że odwołujący J. J., urodzony (...)r., ma wykształcenie wyższe w zawodzie inżyniera elektryka. Na przestrzeni swojego życia był pracownikiem umysłowym, elektrykiem, kierownikiem produkcji w hucie szkła oraz pracownikiem dozoru mienia.

Od 27 listopada 2012 r. do 26 maja 2013 r. i od 4 czerwca 2013 r. do 17 czerwca 2013 r. ubezpieczony pobierał zasiłek chorobowy. Od 2 lipca 2013 r. do 1 października 2013 r. przysługiwał mu zasiłek dla bezrobotnych. Zasiłek ten odwołujący pobiera od 2 października 2013 r. do nadal.

W dniu 21 czerwca 2013 r. ubezpieczony wystąpił do organu rentowego z wnioskiem o przyznanie mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Zaskarżoną decyzją z dnia 17 września 2013 r. ZUS Oddział w T. odmówił J. J. przyznania prawa do tego świadczenia, ponieważ Komisja Lekarska ZUS w orzeczeniu z dnia 4 września 2013 r. stwierdziła, że wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy.

Ubezpieczony legitymuje się orzeczeniem o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności z powodu schorzeń oznaczonych symbolami „07-S” i „05-R” na okres do 31 grudnia 2014 r.

(okoliczności bezsporne)

Sąd Okręgowy ustalił ponadto następujący stan faktyczny sprawy:

Lekarz Orzecznik ZUS w opinii lekarskiej z dnia 6 sierpnia 2013 r. rozpoznał u wnioskodawcy:

-

zwyrodnienie stawu kolanowego lewego,

-

zwyrodnienie kręgosłupa L-S z wielopoziomową dyskopatią,

-

nadciśnienie tętnicze,

-

chorobę wieńcową serca stabilną.

W konsekwencji, Lekarz Orzecznik ZUS uznał, że odwołujący nie jest niezdolny do pracy.

Na skutek sprzeciwu, sprawa skierowana została do Komisji Lekarskiej ZUS, która w opinii lekarskiej z dnia 4 września 2013 r. podtrzymała stanowisko wyrażone przez Lekarza Orzecznika, rozpoznając u wnioskodawcy:

-

zespół bólowy kręgosłupa lędźwiowego z powodu zmian zwyrodnieniowych i dyskopatii bez objawów rozciągowych i uszkodzenia obwodowego układu nerwowego.

Orzeczenie Komisji Lekarskiej legło u podstaw wydania zaskarżonej decyzji.

dowód:

-

orzeczenie Lekarza Orzecznika z dnia 06.08.2013 r.- k. 15v cz. VI akt ZUS,

-

orzeczenia Komisji Lekarskiej z dnia 04.09.2013 r.- k. 17-18 cz. VI akt ZUS,

W celu stwierdzenia, czy i w jakim stopniu odwołujący jest niezdolny do pracy oraz kiedy powstała u niego ewentualna niezdolność do pracy, Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych lekarzy sądowych: lek. med. J. S. specjalisty chirurga ortopedy- traumatologa, lek. med. J. S. (1) specjalisty neurologa, lek. med. P. M.- specjalisty kardiologa i lek. med. E. Z.specjalisty chorób wewnętrznych.

W pisemnej opinii z dnia 11 marca 2014 r. biegli chirurg ortopeda- traumatolog, neurolog, kardiolog i specjalista chorób wewnętrznych zdiagnozowali u odwołującego:

-

chorobę niedokrwienną serca,

-

skurcze dodatkowe przedsionkowe,

-

napadowe migotanie przedsionków w wywiadzie,

-

nadciśnienie tętnicze wyrównane,

-

otyłość pokarmową,

-

cukrzycę typu 2,

-

zmiany zwyrodnieniowo- dyskopatyczne kręgosłupa lędźwiowego,

-

stan po operacyjnym leczeniu przykurczu Dupuytrena 5 palca lewej dłoni.

W oparciu o przeprowadzone badanie oraz wyniki badań specjalistycznych uznali, że odwołujący nie jest niezdolny do pracy.

W uzasadnieniu opinii podali, że stan układu krążenia u wnioskodawcy jest wydolny, a nadciśnienie wyrównane. Opiniowany może leczyć układ krążenia ambulatoryjnie. Zmianom radiologicznym kręgosłupa nie towarzyszą obiektywne objawy neurologiczne ubytkowe i rozciągowe. Czynność dłoni jest zachowana, a chód prawidłowy. Leczony przykurcz Dupuytrena w lewej dłoni w nieistotny sposób ogranicza jej sprawność. Zakres ruchów w stawach jest dobry, a stabilność kolan zachowana. Dolegliwości subiektywne kwalifikują się do leczenia objawowego i zachowawczego z możliwością okresowego korzystania z czasowej niezdolności do pracy.

dowód:

-

opinia sądowo- lekarska z dnia 11.03.2014 r.- k. 22-25,

Sąd w całości podzielił opinię chirurga ortopedy- traumatologa, neurologa, kardiologa i specjalisty chorób wewnętrznych uznając, że zawiera ona kompleksową i wyczerpującą ocenę stanu organizmu odwołującego, a nadto uwzględnia wpływ rozpoznanych u niego schorzeń na zdolność do pracy. Sąd uznał, iż charakterystyka schorzeń została przez biegłych oceniona prawidłowo z punktu widzenia zasad logiki, przy wykorzystaniu wiedzy specjalistycznej popartej doświadczeniem osób sporządzających opinię. Dlatego też, Sąd podzielił wnioski biegłych sądowych odnośnie braku u wnioskodawcy niezdolności do pracy. Zauważyć przy tym trzeba, że opinia wydana została przez biegłych sądowych o specjalnościach adekwatnych do schorzeń zdiagnozowanych u odwołującego. Ponadto, podkreślić należy, że opiniujący w sprawie biegli swoje ustalenia i wnioski wywiedli po szczegółowej analizie całości dokumentacji medycznej oraz badaniu ubezpieczonego.

Żadna ze stron opinii tej nie kwestionowała.

Uwzględniając powyższe, na podstawie tej właśnie opinii, ocenionej pozytywnie, zgodnie z kryteriami zgodności z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłych, a także sposobu motywowania oraz stopnia stanowczości wyrażonych w niej wniosków, Sąd oparł swoje rozstrzygnięcie w niniejszej sprawie.

Pozostałe okoliczności sprawy Sąd uznał za bezsporne, gdyż nie były w żaden sposób kwestionowane przez strony, zaś dokumenty przedstawione na ich stwierdzenie nie budziły wątpliwości Sądu co do ich autentyczności.

Sąd rozważył, co następuje:

Odwołanie nie zasługiwało na uwzględnienie.

Istotą sporu w niniejszej sprawie było ustalenie, czy i w jakim stopniu odwołujący J. J. jest niezdolny do pracy oraz kiedy powstała u niego ewentualna niezdolność do pracy.

Zgodnie z art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2013 r. poz. 1440), renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1)  jest niezdolny do pracy;

2)  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3)  niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b, pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit. a, pkt 10 lit. a, pkt 11-12, 13 lit. a, pkt 14 lit. a i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-4, 5 lit. a, pkt 6 i 12, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy, niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu.

W myśl ust. 2 powołanego artykułu, całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, natomiast stosownie do ust. 3, częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnie z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Równocześnie w myśl art. 13 ustawy, przy ocenie stopnia i trwałości niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania tej zdolności uwzględnia się stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia, jak również możność wykonywania dotychczasowej pracy, względnie możliwość przekwalifikowania zawodowego. Zgodnie z ust. 2 tego artykułu, trwałą niezdolność do pracy orzeka się, jeżeli według wiedzy medycznej nie ma rokowań odzyskania zdolności do pracy.

Jak wynika z wydanej w niniejszej sprawie opinii biegłych chirurga ortopedy- traumatologa, neurologa, kardiologa i specjalisty chorób wewnętrznych, odwołujący, pomimo rozpoznanych u niego schorzeń w postaci choroby niedokrwiennej serca, skurczów dodatkowych przedsionkowych, napadowego migotania przedsionków w wywiadzie, nadciśnienia tętniczego wyrównanego, otyłości pokarmowej, cukrzycy typu 2, zmian zwyrodnieniowo- dyskopatycznych kręgosłupa lędźwiowego oraz stanu po operacyjnym leczeniu przykurczu Dupuytrena 5 palca lewej dłoni, jest osobą zdolną do pracy.

Wnioskodawca legitymuje się co prawda orzeczeniem o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności, jednak okoliczność ta nie ma znaczenia z punktu widzenia rozstrzygnięcia.

Trzeba mieć bowiem na uwadze, że niepełnosprawność nie jest tożsama z niezdolnością do pracy. Zgodnie z definicją zawartą w słowniku zamieszczonym w art. 2 pkt 10 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 2011 r. Nr 127, poz. 721 ze zm.), niepełnosprawność oznacza trwałą lub okresową niezdolność do wypełniania ról społecznych z powodu stałego lub długotrwałego naruszenia sprawności organizmu, w szczególności powodującą niezdolność do pracy. Niepełnosprawność oznacza zatem inną sytuację socjalną określonej osoby. W związku z niepełnosprawnością przysługują też inne świadczenia.

Na mocy art. 5 pkt 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych, orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS o całkowitej niezdolności do pracy ustalonej na podstawie art. 12 ust. 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS i niezdolności do samodzielnej egzystencji, ustalonej na podstawie art. 13 ust. 5 tej ustawy, jest traktowane na równi z orzeczeniem o znacznym stopniu niepełnosprawności, orzeczenie o całkowitej niezdolności do pracy, ustalone na podstawie art. 12 ust. 2 ustawy emerytalnej jest traktowane na równi z orzeczeniem o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności (pkt 2), zaś orzeczenie o częściowej niezdolności do pracy- na równi z orzeczeniem o lekkim stopniu niepełnosprawności (pkt 3). Obowiązujące przepisy nie przewidują natomiast analogicznej relacji w odwrotną stronę, tzn. że orzeczenie o znacznym stopniu niepełnosprawności ma być traktowane na równi z orzeczeniem lekarza orzecznika ZUS o całkowitej niezdolności do pracy, ustalonej na podstawie art. 12 ust. 2 ustawy emerytalnej, podobnie zresztą jak orzeczenie o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności, a już w szczególności orzeczenie o lekkim stopniu niepełnosprawności. Wiąże się to z różnymi przesłankami orzeczenia o niezdolności do pracy w rozumieniu przepisów rentowych i orzeczenia o niepełnosprawności w rozumieniu ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych, trybem orzekania w tych sprawach oraz różnicami w zakresie celów, którym orzeczenia te mają służyć.

Brak jest więc podstaw do utożsamiania pojęć „niezdolności do pracy” (art. 12 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS) oraz „niepełnosprawności” (art. 1 i art. 3 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych), skoro każde z tych pojęć posiada odmienną definicję legalną, a orzekanie w sprawie ustalenia stopnia „niezdolności do pracy” oraz w sprawie ustalenia stopnia „niepełnosprawności” należy do innych organów i stanowi konieczną przesłankę prawną do ustalenia prawa do korzystania z różnego rodzaju świadczeń lub uprawnień (por. wyroki SN: z dnia 18 lipca 2012 r., I UK 136/12, Legalis nr 538402 i z dnia 17 lutego 2009 r., I UK 233/08, Legalis nr 240872, postanowienia SN z dnia: 28 czerwca 2012 r., II UK 40/12, Legalis nr 537098 i z dnia 28 stycznia 2010 r., II UK 307/09, Legalis nr 315966).

Skoro więc zaskarżona przez odwołującego decyzja ZUS Oddział w T. z dnia 17 września 2013 r. była zasadna, jego odwołanie od tej decyzji należało oddalić, przyjmując jako podstawę prawną takiego rozstrzygnięcia powołane wyżej przepisy ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS oraz art. 477 14 § 1 k.p.c.

(...)