Sygn. akt VU 372/12

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 listopada 2013 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, Wydział V Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący SSO Mariola Mastalerz

Protokolant st. sekr. sądowy Ilona Królikiewicz

po rozpoznaniu w dniu 23 października 2013 roku w Piotrkowie Trybunalskim na rozprawie

sprawy z wniosku B. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. M..

o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy

na skutek odwołania B. K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. M..

z dnia 29 lutego 2012r. sygn. (...)

zmienia zaskarżoną decyzję i przyznaje B. K. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia ustania pobierania zasiłku chorobowego do dnia 2 stycznia 2014r.

Sygn. akt VU 372/12

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 29 lutego 2012 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. M.. odmówił B. K. prawa do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy. W uzasadnieniu organ rentowy podał, że wnioskodawca jest zdolny do pracy zarobkowej, a zatem brak jest podstaw do przyznania świadczenia.

W odwołaniu skarżący B. K. wnosił o zmianę tej decyzji i przyznanie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Organ rentowy wnosił o oddalenie odwołania.

Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych ustalił, co następuje:

B. K. urodził się w dniu(...). Wnioskodawca ukończył szkołę zawodową w zawodzie mechanik maszyn i ciągników rolniczych. W okresie aktywności zawodowej pracował jako konserwator sprzętu budowlanego (od 15 sierpnia 1973 roku do 5 czerwca 1975 roku) , mechanik samochodowy (od 2 marca 1983 roku do 30 czerwca 1987 roku, 7 września 1987 roku do 30 września 1990 roku). Od 15 maja 1995 roku prowadzi działalność gospodarczą handel obwoźny i przewóz osób. Firma początkowo funkcjonowała w formie spółki cywilnej i obejmowała łącznie z wnioskodawcą 4 wspólników. Spółka zatrudniała również trzech kierowców. Prowadziła przewóz osób na trasie P. – G.. Wnioskodawca był jednym z kierowców minibusa. Od kilku lat z uwagi na stan zdrowia nie prowadził minibusa. Do listopada 2012 roku zatrudniał 2 pracowników, a od tego roku zatrudnia 1 pracownika- kierowcę. Obsługę finansowo-księgową jego działalności gospodarczej zlecał firmie zewnętrznej.

(okoliczności niesporne, świadectwa pracy w aktach ZUS, oświadczenie wnioskodawcy k. 22 i k. 42)

Wnioskodawca w okresie od 1 listopada 2006 roku do dnia 31 grudnia 2006 roku uprawniony był do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy.

(dowód: odpis wyroku Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 8 listopada 2006 r. w sprawie sygn. akt VU 1384/06 k. 26 akt ZUS)

B. K. po dacie złożenia wniosku o rentę przebywał na zwolnieniu lekarskim i miał wypłacony zasiłek do 24 stycznia 2012 roku. Następnie w okresie od 29 marca 2012 roku do 26 września 2012 roku (182 dni), od 3 grudnia 2012 roku do 2 czerwca 2013 roku (182 dni) i od 29 lipca 2013 roku do 25 października 2013 roku (89 dni) pobierał zasiłek chorobowy.

(dowód: pismo ZUS z dnia 24.10.2013 r. k. 77)

Wnioskodawca wystąpił w dniu 22 grudnia 2011 roku z wnioskiem o przyznanie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

(dowód: wniosek k. 1-3 akt ZUS)

Orzeczeniem z dnia 20 stycznia 2012 r. Lekarz Orzecznik ZUS stwierdził, iż wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy. Taki wniosek wywiódł ze stopnia zaawansowania rozpoznanego u niego schorzenia w postaci: przewlekłego zespołu bólowego kręgosłupa C i L na tle zmian zwyrodnieniowo-dyskopatycznych bez objawów korzeniowych i istotnej dysfunkcji ruchowej, przewlekłego zapalenia oskrzeli w okresie wydolności oddechowej, przebytej resekcji płata górnego płuca lewego z powodu hamartoma w 2009 roku i części płata środkowego i górnego płuca prawego 2010 roku oraz gruczolaka prostaty.

(dowód: orzeczenie lekarza orzecznika ZUS z dnia 20.01.2012 r. k. 5 wraz z dokumentacją medyczną koperta k. 10 w aktach ZUS)

Od powyższego orzeczenia sprzeciw wniósł wnioskodawca, w wyniku czego został skierowany na badania do Komisji Lekarskiej ZUS, która w dniu 21 lutego 2012 roku po rozpoznaniu tożsamych schorzeń wydała orzeczenie zgodne opinią Lekarza Orzecznika.

(dowód: orzeczenie komisji lekarskiej z dnia 21.02.2012 r. k. 1 wraz z dokumentacją medyczną koperta k. 10 w aktach ZUS)

Aktualnie u wnioskodawcy występują następujące schorzenia:

⚫

zmiany zwyrodnieniowo-wytwórcze z wielopoziomową dyskopatią w odcinku szyjnym kręgosłupa oraz z kyfotycznym ustawieniem odcinka C3-C6. Przewlekły, często zaostrzający się zespół bólowy odcinka szyjnego w przebiegu ww zmian, obecnie bez objawów korzeniowych i ubytkowych z ograniczeniem ruchomości w tym odcinku,

⚫

zmiany zwyrodnieniowo-wytwórcze i wielopoziomowa dyskopatia w odcinku lędźwiowo-krzyżowym. Przodozmyk L5/S1. Przewlekły często zaostrzający się zespół bólowy korzeniowy odcinka lędźwiowego, obecnie z objawami korzeniowymi, ubytkowymi oraz ograniczeniem ruchomości kręgosłupa w tym odcinku,

⚫

przewlekła obturacyjna choroba płuc,

⚫

przewlekłe zapalenie oskrzeli,

⚫

stan po resekcji płata górnego płuca lewego z powodu hamartoma w 2009 roku oraz po resekcji części płata górnego prawego i środkowego w 2010 roku,

(dowód: opinia biegłego neurologa B. M. główna k. 11-12 oraz uzupełniające opinie k. 29, 46,

opinia biegłego neurologa B. S. k. 64-66verte,

opinia biegłego z zakresu chorób płuc T. B. k. 16a-16)

Z powodów neurologicznych wnioskodawca jest częściowo niezdolny do pracy zarobkowej zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji okresowo od 3 stycznia 2012 roku do 2 stycznia 2014 roku.

(dowód: opinia biegłego neurologa B. M. główna k. 11-12 oraz uzupełniające opinie k. 29, 46,

opinia biegłego neurologa B. S. k. 64-66verte,

Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zważył, co następuje:

Odwołanie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z przepisem art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227) niezdolną do pracy w rozumieniu ustawy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Z kolei przepisy art. 12 ust. 2 i 3 stanowią, że całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, zaś częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Przy ocenie stopnia i trwałości niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się po pierwsze stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji oraz po drugie możliwości wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne (art. 13 ust. 1). Natomiast zachowanie zdolności do pracy w warunkach określonych w przepisach o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych nie stanowi przeszkody do orzeczenia całkowitej niezdolności do pracy (art. 13 ust 4).

Stosownie do treści art. 57 ust. 1 powyższej ustawy renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1)  jest niezdolny do pracy,

2)  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

3)  niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b), pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit. a), pkt 10 lit. a), pkt 11-12, 13 lit. a), pkt 14 lit. a) i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-4, 5 lit. a), pkt 6 i 12, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Częściowa niezdolność do pracy polega na utracie w znacznym stopniu zdolności do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. „Doniosłe znaczenie w konstrukcji częściowej niezdolności do pracy (której definicję zawiera art. 12 ust. 3 ustawy o emeryturach i rentach z FUS) ma podkreślenie, że chodzi o ocenę zachowania zdolności do wykonywania nie jakiejkolwiek pracy, lecz pracy „zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji”. Ratio legis wyodrębnienia tej przesłanki stanowi wyeliminowanie sytuacji, w których ubezpieczeni o wyższych kwalifikacjach po utracie zdolności do ich zarobkowego wykorzystania zmuszeni byliby podjąć pracę niżej kwalifikowaną, do której zachowali zdolność, wobec braku środków do życia. Inaczej mówiąc, ubezpieczony może być uznany za częściowo niezdolnego do pracy, gdy zachował zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy (na przykład pracy wymagającej niższych albo niewymagającej w ogóle jakichkolwiek kwalifikacji), lecz jednocześnie utracił w znacznym stopniu zdolność do pracy, do której posiada kwalifikacje. Wyjaśnienie treści pojęcia „pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji” wymaga uwzględnienia zarówno kwalifikacji formalnych (czyli zakresu i rodzaju przygotowania zawodowego udokumentowanego świadectwami, dyplomami, zaświadczeniami), jak i kwalifikacji rzeczywistych (czyli wiedzy i umiejętności faktycznych, wynikających ze zdobytego doświadczenia zawodowego), (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 września 2006 roku, I UK 103/06 OSNP 2007/17-18/261).

Biorąc pod uwagę, iż wnioskodawca ma wykształcenie zawodowe – mechanik samochodowy, a także przez okres około 10 lat pracował w tym zawodzie, oraz, że od 1995 roku prowadzi własną działalność gospodarczą – usługi transportowe gdzie pracował jako kierowca autobusu (busa), ocenę jego zdolności do pracy, w świetle powyższych rozważań należało odnieść do kwalifikacji formalnych oraz rzeczywistych.

Dla ustalenia, czy wnioskodawca jest niezdolny do pracy w rozumieniu przepisów cytowanej ustawy, Sąd dopuścił dowód z opinii dwóch biegłych neurologów B. M. oraz B. S. oraz z zakresu chorób płuc T. B. - biegłych z zakresu dziedzin medycyny, w ramach których mieszczą się rozpoznane u niego schorzenia.

Biegli sporządzili opinie po zapoznaniu się z dokumentacją medyczną wnioskodawcy, wynikami dodatkowych badań oraz po przeprowadzeniu jego osobistego badania. Określili w opiniach na jakie schorzenia cierpi obecnie wnioskodawca.

Opinie biegłych neurologów B. M. (główna pisemna jak i pisemne uzupełniające) oraz B. S. stanowiły dla Sądu podstawę ustaleń faktycznych odnośnie spornej kwestii, gdyż są jasne, logiczne i wyczerpująco uargumentowane. Ponadto opinie te zawierają przekonujące, oparte na szerokiej i wnikliwej analizie dokumentacji medycznej i przedmiotowym neurologicznym badaniu wnioskodawcy wnioski.

W sprawie niniejszej biegła B. M. rozpoznała u wnioskodawcy zespół bólowo-dysfunkcyjny L/S w przebiegu wielopoziomowej wypukliny L3/L4, L4/L5, L5/S1, ból i uszkodzenie korzenia L5 po stronie lewej, zespół szyjny oraz wypukliny C3/C4, C4/C5, C5/C6, C6/C7. W jej ocenie wnioskodawca jest obecnie częściowo niezdolny do pracy w okresie od dnia 3 stycznia 2012 roku do dnia 31 stycznia 2013 roku. W uzasadnieniu biegła wskazała, że wnioskodawca leczony jest neurologicznie od dłuższego czasu z powodu zespołu bólowo-dysfunkcyjnego kręgosłupa C i L/S w przebiegu wielopoziomowych wypuklin szyjnych i lędźwiowych. W badaniu przedmiotowym biegła stwierdziła zespół bólowo-dysfunkcyjny, uszkodzenie korzenia L5 po stronie lewej, dodatnie objawy korzeniowe rozciągowe P<L, dodatnia próba Romberga, chód utykający na l.k.d. Wnioskodawca wymaga kontynuacji leczenia neurologicznego i rehabilitacyjnego. W obecnym stadium zaawansowania schorzenie neurologiczne skutkuje częściową okresową niezdolnością do pracy. W swojej opinii uzupełniającej, wydanej po zgłoszeniu przez organ rentowy zarzutów (pismo z dnia 26 lipca 2012 r., k. 20-21), podtrzymała w całości swoją pierwotną opinię. Biegła wskazała, że wnioskodawca leczony jest od kilku lat z powodu postępującej choroby zwyrodnieniowej kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego pod postacią wielopoziomowych wypuklin szyjnych i lędźwiowych. Klinicznie objawia się zespołem bólowo-dysfunkcyjnym kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego z objawami korzeniowymi ubytkowymi – uszkodzenie korzenia L5 po stronie lewej, objawy korzeniowe dodatnie. Choroba zwyrodnieniowa kręgosłupa tak zaawansowana u osoby 59 letniej nie rokuje poprawy w stopniu istotnym. Wnioskodawca wymaga leczenia farmakologicznego i rehabilitacyjnego. Ponadto biegła wskazała, że wnioskodawca jest kierowcą i taki zawód wykonuje czynnie od lat. Taka praca wymaga wielogodzinnej wymuszonej pozycji ciała – praca siedząca z mikrourazami (podczas jazdy).

Na marginesie wskazać należy, iż biegła odniosła zdolność do pracy wnioskodawcy do zawodu kierowcy, co wynika wprost z treści opinii (k. 11) a więc do zawodu wykonywanego przez ostatnie 17 lat (od 1995 roku w ramach prowadzonej działalności gospodarcze)j. Wnioskodawca jak sam przyznał w firmie nie tylko zatrudniał pracowników, ale również pracował jako kierowca. Dopiero od kilku lat, z uwagi na nasilenie schorzeń neurologicznych osobiście już nie pracuje i nie prowadzi autobusu. W drugiej opinii uzupełniającej biegła ponownie wskazała (w odpowiedzi na zarzuty organu rentowego złożone w piśmie z dnia 31 grudnia 2012 roku k. 40-41), iż w jej ocenie niesprawność wynikająca z wielopoziomowych wypuklin szyjnych i lędźwiowych jest nasilona w stopnia powodującym niezdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Również druga biegła neurolog B. S. dopuszczona w sprawie z uwagi na zgłoszony przez organ rentowy wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego neurologa uznała wnioskodawcę za częściowo niezdolnego do pracy okresowo od 3 stycznia 2012 roku do 2 stycznia 2014 roku. Ocenę zdolności do pracy wnioskodawcy odniosła, co wynika z treści opinii do zawodu wyuczonego tj. mechanika maszyn i ciągników rolniczych oraz zawodu wykonywanego ostatnio – kierowcy. W uzasadnieniu swojej opinii biegła wskazała, że wnioskodawca od ponad 10 lat leczy się systematycznie z powodu przewlekłego, często zaostrzającego się zespołu bólowego z odcina szyjnego i lędźwiowo-krzyżowego kręgosłupa. Leczenie farmakologiczne u wnioskodawcy jest utrudnione z powodu dolegliwości bólowych ze strony przewodu pokarmowego (choroba wrzodowa żołądka wywiadzie). Z powodu nasilonych zespołów bólowych korzeniowych wnioskodawca w ciągu ostatnich 10,5 lat przebywał na zwolnieniach lekarskich w sumie 5,5 roku. Zasadność tych zwolnień była wielokrotnie kontrolowana przez ZUS i nigdy nie była kwestionowana. W 2009 roku u wnioskodawcy rozpoznano guz płuca lewego. Wnioskodawca był leczony operacyjnie – przebył resekcję płata górnego płuca lewego (07/2009) oraz częściową resekcję płata górnego i środkowego płuca prawego (07/2010).

Biegła mając na uwadze częstość i długotrwałość zaostrzeń przewlekłego zespołu bólowego kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego (ocenioną w oparciu o dokumentację leczenia neurologicznego), powodujących częstą i wielomiesięczną niezdolność wnioskodawcy do pracy oraz współistnienie schorzeń internistycznych i zaburzeń depresyjnych uznała, iż wnioskodawca obecnie 60letni mężczyzna, był w okresie orzekania przez ZUS i jest obecnie, częściowo niezdolny do pracy (kierowca – działalność gospodarcza) okresowo do 2 stycznia 2014 roku.

Zdaniem Sądu teza o niezdolności do pracy wnioskodawcy sformułowana zarówno przez biegłą B. M. i B. S. została w opiniach uzasadniona w sposób dostatecznie przekonujący. Dodać należy, iż jako niezasadne oceniono zarzuty podnoszone przez ZUS pod adresem ostatniej opinii neurologicznej B. S.. Podważając wartość dowodową opinii biegłych neurologów organ rentowy szczególny nacisk położył na odmienność wniosków przedmiotowych opinii i ustaleń dokonanych przez lekarzy ZUS. W ocenie Sądu Okręgowego ta okoliczność nie może dyskredytować wydanych opinii. Okoliczność, że lekarze ZUS nie stwierdzili istotnego naruszenia sprawności ustroju u wnioskodawcy w wyniku zmian zwyrodnieniowo-dyskopatycznych kręgosłupa ani w dacie badania przez Lekarza orzecznika w dniu 20 stycznia 2012 roku ani w dacie badania przez Komisję Lekarską w dniu 21 lutego 2012 roku, nie jest dowodem, że nie powoduje ono przewlekłej niezdolności do pracy. Zważyć bowiem trzeba, iż sformułowanie końcowych wniosków przez biegłych neurologów poprzedzone zostało wnikliwą analizą dokumentacji medycznej, obszernym wywiadem z opiniowanym i rozbudowanym badaniem neurologicznym. Jeśli dodatkowo uwzględni się, że opinie zostały sformułowane w sposób spójny, logiczny i pozbawiony sprzeczności nie ma podstaw, aby odrzucić przedmiotowe opinie jako podstawę rozstrzygnięcia. Co do zasady rację ma organ rentowy, że sam fakt istnienia zmian zwyrodnieniowych kręgosłupa nie jest wystarczającym powodem do orzeczenia niezdolności do pracy. Jednakże w ocenie dwóch biegłych neurologów u wnioskodawcy występuje takie nasilenie tych zmian, że powoduje ona niezdolność do pracy wnioskodawcy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Organ rentowy nie może zatem podważyć opinii biegłych sądowych przeciwstawiając im jedynie opinie lekarzy orzeczników. W przedmiotowej sprawie organ rentowy nie przedstawił natomiast jakichkolwiek innych poza opiniami lekarzy orzeczników ZUS dowodów na to, iż wnioskodawca jest zdolny do pracy. Nie ma też według Sądu, aby zgodnie z sugestią ZUS-u dopuszczać w sprawie dowód z kolejnej, a więc już trzeciej opinii biegłego tej samej specjalności.

Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego, Sąd nie jest zobowiązany dopuszczać dowodu z kolejnej opinii biegłego w każdym przypadku, gdy złożona opinia jest niekorzystna dla strony składającej wniosek. Specyfika dowodu z opinii biegłego polega m.in. na tym, że jeżeli taki dowód został już przez Sąd dopuszczony, to opinii kolejnego biegłego można żądać jedynie "w razie potrzeby", a więc wówczas, gdy opinia złożona do akt sprawy zawiera istotne braki, jest niezupełna bądź niejasna, względnie też nie wyjaśnia istotnych okoliczności niezbędnych do jej rozstrzygnięcia.

Potrzeba taka nie może być wyłącznie wynikiem niezadowolenia strony z niekorzystnego dla niej wydźwięku konkluzji opinii, lecz musi być następstwem umotywowanej krytyki dotychczasowej opinii. Nie jest uzasadniony wniosek strony o dopuszczenie dowodu z nowej opinii biegłego, jeżeli w przekonaniu Sądu złożona opinia jest na tyle kategoryczna i przekonywująca (jak w niniejszej sprawie), że wystarczająco wyjaśnia zagadnienia wymagające wiadomości specjalnych. W przeciwnym bowiem razie Sąd byłby zobligowany do uwzględniania kolejnych wniosków strony, dopóki nie zostałaby złożona opinia w pełni ją zadawalająca, co jest niedopuszczalne (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 października 2001 r., IV CKN 478/00, LEX nr 52795; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 stycznia 2002 r., II CKN 639/99, LEX nr 53135).

Zdaniem Sądu prawidłowa jest także opinia biegłej specjalisty z zakresu chorób płuc T. B., jednakże stwierdzony w opinii brak podstaw do orzeczenia niezdolności do pracy z uwagi na schorzenia z zakresu tej gałęzi wiedzy medycznej, nie jest przeszkodą do przyznania renty, gdy niezdolność ta wynika z innego rodzaju schorzeń ( w tej sprawie neurologicznych).

W ocenie Sądu fakt, że wnioskodawca prowadzi własną działalność gospodarczą, nie może prowadzić do przyjęcia, że jest on zdolny do pracy zarobkowej. oOrgan rentowy wydaje się nie zauważać, że obowiązujące przepisy nie zabraniają osobom z orzeczoną częściową niezdolnością do pracy podejmować zatrudnienia, o ile dochód z takiego zatrudnienia nie przekracza określonych kwot. Brak takiego zakazu wynika z istoty częściowej niezdolności do pracy i wywodzenie z faktu prowadzenia działalności gospodarczej w niewielkim zakresie, że jest on zdolny do pracy zarobkowej w rozumieniu powołanych wyżej przepisów, jest całkowicie nieuzasadnione. Obecnie bowiem ze względu na stan zdrowia wnioskodawca w znaczny sposób ograniczył zakres prowadzonej działalności zatrudniając jedynie jednego kierowcę, co niewątpliwie skutkuje osiąganiem znacznie niższych niż dotychczas dochodów.

W podobnym tonie opowiedział się również Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 15 września 2006 roku (I UK 103/06, opubl. OSNP 2007/17-18/261, OSP 2008/4/48) wskazując, że ubezpieczony może być uznany za częściowo niezdolnego do pracy, gdy zachował zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy (np. wymagającej niższych albo niewymagającej żadnych kwalifikacji), lecz jednocześnie utracił w znacznym stopniu zdolność do wykonywania pracy, do której posiada kwalifikacje. W ocenie Sadu Okręgowego z taką sytuacją mamy do czynienia w przypadku wnioskodawcy, który w ramach zachowanej zdolności do pracy w celu pozyskania dodatkowych źródeł utrzymania, prowadzi działalność gospodarczą w niewielkim zakresie, posługując się przy tym zatrudnionym pracownikami.

Tym samym wobec uznania przez dwóch biegłych neurologów i skrupulatnego uzasadnienia swojego stanowiska, iż wnioskodawca jest częściowo, okresowo niezdolny do pracy z powodu schorzeń neurologicznych zachodziły podstawy do przyznania wnioskodawcy renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres do 2 stycznia 2014 roku.

Uwzględniając powyższe Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych na podstawie art. 477 14 § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznał B. K. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres od dnia ustania pobierania zasiłku chorobowego do dnia 2 stycznia 2014 roku. W myśl bowiem art. 100 ust. 2 ustawy o emeryturach i rentach z FUS jeżeli ubezpieczony pobiera zasiłek chorobowy, świadczenie rehabilitacyjne lub wynagrodzenie za czas niezdolności do pracy wypłacane na podstawie przepisów Kodeksu pracy, prawo do emerytury, renty z tytułu niezdolności do pracy lub renty szkoleniowej powstaje z dniem zaprzestania pobierania tego zasiłku, świadczenia lub wynagrodzenia.