Sygn. akt VI Ka 218/14

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 września 2014 r.

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Sebastian Mazurkiewicz

Sędziowie: SO Celina Czerwińska

SO Marek Wojnar (spr.)

protokolant: protokolant sądowy Justyna Skwiot

przy udziale prokuratora Teresy Pakieły

po rozpoznaniu w dniu 29 września 2014 r.

sprawy M. G.

oskarżonego o przestępstwo z art. 280 § 1 kk w zb. z art. 158 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Północ w W.

z dnia 12 listopada 2013 r. sygn. akt III K 255/13

zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że z opisu czynu przypisanego oskarżonemu eliminuje stwierdzenia o braniu udziału w pobiciu i narażeniu P. G. na wystąpienie skutku określonego w art. 157 § 1 kk, a z kwalifikacji prawnej art. 158 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk, zaś z podstawy skazania i wymiaru kary art. 11 § 3 kk i za podstawę skazania i wymiaru kary przyjmuje art. 280 § 1 kk; utrzymuje w mocy wyrok w pozostałej części; zwalnia oskarżonego M. G. od kosztów sądowych w postępowaniu odwoławczym przejmując wydatki na rachunek Skarbu Państwa; zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. T. kwotę 516,60 zł obejmującą wynagrodzenie za obronę z urzędu w postępowaniu odwoławczym oraz podatek VAT.

Sygn. akt VI Ka 218/14

UZASADNIENIE

M. G. został oskarżony o to, że w dniu 14 marca 2012r. w W. w pobliżu skrzyżowania ulic (...) działając wspólnie z ustalonym nieletnim brał udział w pobiciu P. G. i dokonał na jego osobie rozboju - w ten sposób, że używając wobec niego przemocy polegającej na uderzaniu rękoma i kopaniu po całym ciele, czym narażali go na wystąpienie skutku określonego w art. 157 § 1 kk, zabrali w celu przywłaszczenia mienie w postaci portfela z zawartością oraz słuchawki urządzenia bluetooth marki S. (...) model (...), powodując straty o łącznej wartości około 330 zł na szkodę ww. pokrzywdzonego tj. o czyn z art. 280 § 1 kk w zb. z art. 158 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk.

Sąd Rejonowy dla Warszawy P. w W. z dnia 12 listopada 2013 r., sygn. akt III K 255/13 oskarżonego M. G. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 280 § 1 kk w zb. z art. 158 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk skazał go, a na podstawie art. 280 § 1 kk w zw. z art. 11 § 3 kk wymierzył mu karę 3 lat pozbawienia wolności; na podstawie art. 46 § 1 kk orzekł wobec oskarżonego obowiązek naprawienia szkody w całości poprzez zapłacenie na rzecz pokrzywdzonego P. G. kwoty 300 zł; zasądził od Skarbu Państwa kwotę 588 zł plus podatek VAT tytułem nieopłaconej pomocy udzielonej z urzędu na rzecz adw. M. T.; na podstawie art. 624 § 1 kpk zwolnił oskarżonego z kosztów postępowania, które przejął na rachunek Skarbu Państwa.

Apelację od powyższego wyroku wniósł obrońca oskarżonego M. G.. Zaskarżył wyrok w całości na korzyść oskarżonego i zarzucił mu:

I.  obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na jego treść, tj.:

1.  art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. oraz w zw. z art. 424 § 1 k.p.k., poprzez dowolną ocenę zeznań P. G. oraz A. P., wyrażającą się w wadliwym uznaniu ich depozycji za w pełni wiarygodne, z jednoczesnym odmówieniem wiary wyjaśnieniem oskarżonego oraz zeznaniom świadka S. Z. ze względu na sprzeczność ich twierdzeń z zeznaniami P. G. oraz A. P., podczas gdy w zeznaniach w/w osób zaobserwować można liczne sprzeczności, a co w konsekwencji doprowadziło do wadliwych ustaleń w zakresie przebiegu zdarzenia;

2.  art. 7 k.p.k. w zw. z art. 201 k.p.k. poprzez wadliwe powtórzenie wniosków opinii biegłego A. Z. w zakresie ustalenia znamienia „narażenia określonej osoby na niebezpieczeństwo skutku określonego w art. 157 § 1 k.k", o którym mowa w art. 158 § 1 k.k., co doprowadziło do zaniechania zastosowania prawnokarnej redukcji wielości ocen oraz do wadliwego zastosowania kumulatywnej kwalifikacji z art. 280 § 1 k.k. w zb. z art. 158 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

3.  art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. oraz w zw. z art. 424 § 1 k.p.k., polegające na pominięciu tego fragmentu zeznań świadka Z. P., w którym wskazał, że „na pewno żaden z tych poszkodowanych nie mówił, że sprawcy żądali od nich czegokolwiek, nie wiem czy mówili coś o groźbach (...)" oraz zeznań L. Ż., iż „oni nie potrafili powiedzieć jak utracili te rzeczy, nie mówili nic, aby sprawcy grozili im i żądali rzeczy jakichkolwiek", co doprowadziło do wadliwych ustaleń w zakresie przebiegu zdarzenia oraz poczynionych przez Sąd ustaleń w zakresie strony podmiotowej czynu przypisanego oskarżonemu.

4.  art. 7 k.p.k., poprzez wadliwą ocenę wyjaśnień oskarżonego i zastosowanie odmiennych kryteriów oceny tych samych okoliczności w odniesieniu do twierdzeń oskarżonego i pokrzywdzonego, a nadto wyrażającą się w stwierdzeniu, że wyjaśnienia oskarżonego są szczątkowe" i nie pozwalają na precyzyjne odtworzenie przebiegu zdarzenia, podczas gdy podawany przez niego przebieg zdarzenia zgodny jej z zeznaniami S. Z., co w konsekwencji doprowadziło do wadliwych ustaleń w zakresie przebiegu zdarzenia;

II.  błąd w ustaleniach faktycznych, mający wpływ na treść rozstrzygnięcia, polegający na wadliwym ustaleniu okoliczności strony podmiotowej przypisanego oskarżonemu przestępstwa, wyrażające się w dowolnym ustaleniu momentu w którym u oskarżonego wystąpić miał zamiar zaboru mienia, podczas gdy zamiar ten musi wystąpić u sprawcy najpóźniej w chwili stosowania sposobów oddziaływania na osobę, określonych w art. 280 § 1 k.k., a co w konsekwencji doprowadziło do wadliwego przypisania oskarżonemu sprawstwa przestępstwa rozboju.

W konkluzji skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacja obrońcy oskarżonego nie jest pozbawiona słuszności w zakresie, w którym kwestionuje przyjęcie kumulatywnej kwalifikacji z art. 158 § 1 k.k., natomiast w pozostałej części jest niezasadna i jej wniosek nie zasługuje na uwzględnienie.

Chybione są zarzuty apelacji obrazy wskazanych przepisów prawa procesowego dotyczących oceny dowodów oraz błędu w ustaleniach faktycznych co do przypisania oskarżonemu sprawstwa przestępstwa rozboju.

Na wstępie należy przypomnieć kilka podstawowych wymogów, które muszą być spełnione, aby wyrok wydany przez Sąd I instancji był trafny, a jednocześnie Sąd II instancji mógł dokonać prawidłowej kontroli odwoławczej.

W pierwszej kolejności na sądzie orzekającym spoczywa obowiązek przeprowadzenia postępowania dowodowego w sposób wyczerpujący, przy czym przy gromadzeniu dowodów muszą być uwzględnione okoliczności przemawiające zarówno za, jak i przeciw oskarżonemu. Następnie zgromadzone dowody, w tym wyjaśnienia oskarżonego, jak i zeznania świadków, które zostały ujawnione przed Sądem, muszą być poddane wnikliwej analizie i ocenie w granicach zakreślonych przez art. 7 k.p.k., a poczynione w oparciu o te dowody ustalenia faktyczne nie mogą wykazywać błędów logicznych (błędności rozumowania i wnioskowania). Zgodnie z art. 410 k.pk. podstawę wyroku może stanowić tylko całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej, co oznacza, że sąd winien mieć na uwadze wszystkie istotne dla sprawy okoliczności, a przy tym swoje stanowisko winien uzasadnić zgodnie z wymogami art. 424 § 1 i 2 k.p.k.

Odnośnie podnoszonego w apelacji zarzutu obrazy art. 410 k.p.k to stwierdzić należy, że zachodzi ona wówczas gdy Sąd opiera się na materiale nieujawnionym na rozprawie głównej albo opiera się na części materiału ujawnionego, ale nie wtedy gdy wartościowanie tego materiału nie odpowiada interesowi procesowemu strony lub jej reprezentanta.

Przypomnienia ponadto wymaga, że zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę wyroku jest tylko wówczas słuszny, gdy zasadność ocen i wniosków, wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego, nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania. Zarzut ten nie może jednak sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami sądu, wyrażonymi w uzasadnieniu wyroku, lecz do wykazania, jakich mianowicie uchybień w zakresie zasad logicznego rozumowania dopuścił się sąd w ocenie zebranego materiału dowodowego. Możliwość zaś przeciwstawienia ustaleniom sądu orzekającego odmiennego poglądu nie może prowadzić do wniosku o dokonaniu przez sąd błędu w ustaleniach faktycznych (zob. wyrok SN z 20.02.1975 r., II KR 355/74, OSNPG 1975, z. 9, poz. 84, por. także wyrok SN z 22.01.1975 r., I KR 197/74, OSNKW 1975, z. 5, poz. 58).

Odnosząc powyższe rozważania do realiów przedmiotowej sprawy i do zarzutów apelacji obrońcy oskarżonego stwierdzić należy, że skarżąca dokonuje subiektywnej i selektywnej oceny dowodów, stanowiących podstawę ustaleń i traci z pola widzenia całokształt wynikających z nich okoliczności. Argumentacja apelacji sprowadza się do polemiki z dokonaną oceną dowodów i prezentowania w tym zakresie własnych poglądów, przy czym nie wskazuje jakich to konkretnych uchybień w zakresie zasad logicznego rozumowania, przy ocenie materiału dowodowego dopuścił się Sąd I instancji. Podnoszone przez apelację wątpliwości zrodziły się wyłącznie u jej autorki, natomiast nie wystąpiły po stronie Sądu Rejonowego, który w sposób prawidłowy ustosunkował się do wersji wynikających z przeprowadzonych dowodów. W tej sytuacji podnoszone przez skarżącą zarzuty obrazy przepisów postępowania dotyczących oceny dowodów i w efekcie kwestionujące będące pochodną oceny dowodów ustalenia faktyczne, nie mogły być skuteczne.

Nie można zatem zgodzić się ze skarżącą, że Sąd I instancji naruszył mogące mieć wpływ na treść wyroku przepisy procesowe art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k. i art. 424 § 1 k.p.k. i w efekcie dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych. Wbrew wywodom apelacji, przeprowadzona kontrola odwoławcza zaskarżonego wyroku pozwala na stwierdzenie, że Sąd Rejonowy prawidłowo przeprowadził postępowanie nie uchybiając wymogom wynikającym z art. 366 § 1 k.p.k., a zebrane w jego trakcie dowody poddał dostatecznie wnikliwej, kompleksowej analizie, rozważając całokształt okoliczności przemawiających, nie obrażając tym samym art. 410 k.p.k., przy czym oceny materiału dowodowego dokonał z baczeniem na reguły wynikające z art. 7 k.p.k. i swoje stanowisko uzasadnił.

Sąd I instancji prawidłowo oparł swoje ustalenia na zeznaniach pokrzywdzonego P. G. oraz świadka A. P.. Autorka apelacji utrzymuje, że zeznania tych świadków zawierają liczne sprzeczności, jednakże ich nie wskazuje, natomiast akcentuje istniejące jej zdaniem różnice w ocenie zeznań pokrzywdzonego i wyjaśnień oskarżonego, które mają dotyczyć kwestii wezwania policji po zajściu. Skarżąca nie zauważa, że pokrzywdzony P. G. i A. P., nie musieli dzwonić na policję, skoro niezwłocznie po zajściu zatrzymali jadący radiowóz i powiadomili jadących nim funkcjonariuszy policji o zdarzeniu. Trudno również z faktu trzymania przez pokrzywdzonego lub jego kolegę butelki po piwie w ręku, co miało wynikać z cytowanego fragmentu zeznań świadka L. Ż. na rozprawie, o czym zresztą świadek ten nie wspominał we wcześniejszych szczegółowych relacjach w postępowaniu przygotowawczym, wywodzić negatywne skutki dla dokonanej przez Sąd meriti oceny zeznań pokrzywdzonego i świadka A. P.. Gdyby nawet przyjąć, że oskarżony w czasie zajścia został uderzony butelką w głowę, to jak wynika ze zgodnych zeznań pokrzywdzonego i świadka A. P. bronili się oni przed atakującymi ich oskarżonym i nieletnim S. Z., a zatem mieli prawo użycia niezbędnych do odparcia ataku środków i trudno byłoby wywodzić z tego odmienny przebieg zdarzenia. Sąd Rejonowy słusznie odmówił wiary wyjaśnieniom oskarżonego i zeznaniom nieletniego S. Z., bowiem niezależnie od sprzeczności z zeznaniami pokrzywdzonego i świadka A. P. zawierały istotne wzajemne rozbieżności co do przebiegu zdarzenia, w tym jego początku i sposobu w jaki oskarżony miał być uderzony butelką. Wbrew zarzutom i twierdzeniom apelacji Sąd Rejonowy słusznie obdarzył wiarygodnością zeznania pokrzywdzonego i świadka A. P., które wzajemnie ze sobą korespondowały i w sposób spójny i rzeczowy przedstawiały przebieg przedmiotowego zdarzenia. Drobne różnice między tymi relacjami, dotyczące okoliczności zupełnie drugorzędnych są naturalne, jeśli się zważy na dynamikę przedmiotowego zdarzenia oraz różne pozycje, w jakich znajdowali się w czasie zajścia i z których mogli zaobserwować poszczególne sytuacje. Nie dewaluuje to w żadnym razie oceny ich wiarygodności. Z zeznań tych wynika jednoznacznie, że pokrzywdzony P. G. i świadek A. P. zostali zaatakowani przez oskarżonego i nieletniego S. Z., byli przez nich bici rękami oraz kopani i w trakcie tego od pokrzywdzonego zażądano wydania portfela, który następnie mu wyrwano, jak też zabrano mu słuchawkę do telefonu bluetooth. Zeznania pokrzywdzonego i świadka A. P. znajdowały przy tym logiczne potwierdzenie w pozostałych dowodach zebranych w sprawie, w tym zeznaniach świadków funkcjonariuszy policji oraz w protokołach przedmiotów, które znaleziono przy oskarżonym i nieletnim S. Z., które należały do pokrzywdzonego i zostały mu po zastosowaniu wobec niego przemocy fizycznej zabrane. Zabrany pokrzywdzonemu portfel został przy tym znaleziony na drodze, która oddalali się oskarżony i nieletni sprawca, a więc musiał być tam przez nich wyrzucony i nie mógł być tam zgubiony przez pokrzywdzonego, skoro tamtędy krytycznego dnia nie przechodził. Wbrew twierdzeniom apelacji, z zeznań świadków funkcjonariuszy policji, w tym świadka L. Ż. wynika, że pokrzywdzony i A. P., od razu poinformowali o zdarzeniu, a pokrzywdzony podał jaki rzeczy utracił w wyniku dokonanego na nim napadu. Trudno przy tym na podstawie cytowanych przez apelację wyrwanych z kontekstu zeznań świadków L. Ż. i Z. P. podważać ocenę wiarygodności pokrzywdzonego i świadka A. P., skoro dotyczyły one relacji podawanej przez nich po zatrzymaniu radiowozu z istoty rzeczy w sposób skrótowy, mający odzwierciedlać ogólnie, bez wnikania w szczegóły co się wydarzyło. Pamiętać bowiem należy, że zeznania świadków P. G. i A. P. od początku, przez cały czas były konsekwentne. Podkreślić także należy, że z zeznań świadka Ż. wynika, iż pokrzywdzony wskazał ile pieniędzy i w jakich nominałach znajdowało się w portfelu, który został mu zabrany. Wbrew cytowanemu przez apelację fragmentowi zeznań świadka funkcjonariusza policji Z. P., z protokołów przeszukania oskarżonego i nieletniego S. Z. obiektywnie wynika, że nominały pieniędzy, jakie przy nich znaleziono odpowiadały tym, o których mówił pokrzywdzony. Bezspornym jest również w świetle zeznań świadka Z. P., że to oskarżony w radiowozie odrzucił wyjęte z kieszeni słuchawki bluetooth, które były własnością pokrzywdzonego i zostały mu zabrane w wyniku rozboju. Poza oskarżonym i funkcjonariuszami nie było tam wówczas innych osób. Trudno, jak chce apelacja, skutecznie podważać prawo własności pokrzywdzonego, skoro niezależnie od rozpoznania owej słuchawki pokrzywdzony miał paragon jej zakupu, który znajdował się w zabranym mu portfelu, a który to paragon, wraz z kilkoma innymi należącymi do pokrzywdzonego, znaleziono w czasie przeszukania przy, działającym razem z oskarżonym, nieletnim S. Z..

Kontrola odwoławcza zaskarżonego wyroku wykazała, że w świetle powyższych okoliczności Sąd Rejonowy prawidłowo uznał, iż oskarżony działając wspólnie i w porozumieniu z ustalonym nieletnim użył przemocy fizycznej w postaci bicia i kopania pokrzywdzonego i w efekcie dokonał zaboru jego mienia. Dla oceny prawnej tego działania nie ma przy tym znaczenia, że zajście rozpoczęło się od odmowy dania papierosa i ataku na A. P., bowiem, jak zauważa sama autorka apelacji, zamiar zaboru mienia może nastąpić również w trakcie stosowania środków oddziaływania na osobę. Trudno przy tym mówić o dwóch etapach zdarzenia, bowiem było to działanie od początku polegające na stosowaniu przemocy, a w jej trakcie dokonaniu zaboru rzeczy należących do pokrzywdzonego. Tego rodzaju działanie jednoznacznie wskazuje na zamiar rozboju, a nie je to sugeruje obrońca - pobicia, i dopiero następnie po pobiciu wykorzystaniu tego stanu i dokonaniu kradzieży. Tej oceny w żadnym razie nie zmienia cytowany urywek zeznań pokrzywdzonego, zawierający stwierdzenie oddalających się sprawców „macie za swoje”.

Jak wskazano na wstępie na uwzględnienie natomiast zasługuje zarzut i argumentacja apelacji dotycząca przyjęcia przez Sąd Rejonowy art. 158 § 1 k.k. w kumulatywnej kwalifikacji czynu. Słusznie w tym zakresie podnosi skarżąca, że stosowana wobec pokrzywdzonego przemoc fizyczna była środkiem do celu jakim był, niezależnie od wyrządzenia dolegliwości fizycznej, zabór mienia. Jak wynika z prawidłowych ustaleń faktycznych poczynionych przez Sąd I instancji między stosowaniem przemocy wobec pokrzywdzonego i zaborem jego rzeczy istniała ścisła więź tworząca całość zachowania się sprawców. Wbrew jednak konstatacji Sądu meriti, zastosowana wobec pokrzywdzonego przemoc, w tym jej intensywność i skutki dla zdrowia pokrzywdzonego, nie wykraczała poza stopień konieczny do obezwładnienia pokrzywdzonego i dokonania zaboru w celu przywłaszczenia jego rzeczy. Wprawdzie, jak wynika z opinii biegłego lekarza A. Z., sposób działania sprawców narażał pokrzywdzonego na bezpośrednie niebezpieczeństwo nastąpienia skutku określonego w art. 157 § 1 k.k., jednakże mając na uwadze, że doznane przez pokrzywdzonego obrażenia narządów ciała nie wykraczały poza skutki określone w art. 157 § 2 k.k. nie można mówić o rzeczywistym zbiegu przepisów, lecz niewłaściwym (pomijalnym) zbiegu przepisów. Skoro przemoc jest jednym ze sposobów działania w przestępstwie rozboju, a skutki jej użycia in concrteto nie wykraczały poza skalę przemocy, o której mowa w art. 280 § 1 k.k., to przepis ten pochłania (wyłącza stosowanie) art. 158 § 1 k.k. i wystarcza do uwzględnienia społecznej szkodliwości związanej z ustalonym stanem faktycznym. Realizacja znamion art. 280 §1 k.k. zawiera w sobie realizację znamion art. 158 § 1 k.k.

Powyższe okoliczności skutkowały zmianą zaskarżonego wyroku przez eliminację z opisu czynu przypisanego oskarżonemu stwierdzeń odnoszących się do przestępstwa pobicia, a z kwalifikacji prawnej czynu art. 158 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., zaś z podstawy skazania i wymiaru kary art. 11 § 3 k.k. i przyjęciu za podstawę skazania i wymiaru kary art. 280 § 1 k.k. Wobec nieuwzględnienia wskazanych na wstępie zarzutów apelacji brak było podstaw do zakwestionowania rozstrzygnięcia Sądu I instancji, w pozostałym zakresie, tj. odnośnie do winy oskarżonego co do popełnienia czynu z art. 280 § 1 k.k.

Nie można również skutecznie zakwestionować orzeczenia o karze. Kontrola odwoławcza zaskarżonego wyroku prowadzi do wniosku, iż Sąd Rejonowy przy wymiarze kary prawidłowo uwzględnił całokształt okoliczności istotnych dla wymiaru kary stosownie do dyrektyw określonych w art. 53 § 1 i 2 k.k. i słusznie uznał, że jedynie bezwzględna kara pozbawienia wolności może należycie spełnić cele zarówno w zakresie prewencji indywidualnej, jak i w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Jeśli się uwzględni charakter i okoliczności przedmiotowego czynu świadczące i jego wysokiej społecznej szkodliwości, jak też uprzednią karalność oskarżonego za przestępstwa rozboju, dopuszczenie się po dokonaniu przedmiotowego rozboju kolejnych przestępstw, za które został prawomocnie skazany, to orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności, oscylującej w strefie dolnego ustawowego zagrożenia, znacznie poniżej średniego ustawowego zagrożenia, nie można w żadnym razie uznać za rażąco niewspółmierną (surową) w stopniu, który uzasadniałby jej korektę w oparciu o przepis art. 438 pkt 4 k.p.k. Negatywnej prognozy kryminologicznej wobec oskarżonego nie zmieniają wyniki przeprowadzonego na potrzeby postępowania wykonawczego w innej sprawie wywiadu środowiskowego z 2013 r. Brak jest zatem, w ocenie Sądu Okręgowego, podstaw do korekty zaskarżonego wyroku także w zakresie orzeczenie o karze.

O kosztach sądowych w postępowaniu odwoławczym orzeczono na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k.

Orzeczenie o kosztach obrony z urzędu w postępowaniu odwoławczym zostało oparte o przepisy § 14 ust. 2 pkt 4 i § 2 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (t.j. Dz.U..2013.461).

Mając powyższe okoliczności na uwadze Sąd Okręgowy orzekł jak w dyspozytywnej części wyroku.

.