Sygn. akt IV P 942/15/N

WYROK

ZAOCZNY PRZECIWKO M. C.

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 kwietnia 2016 r.

Sąd Rejonowy dla Krakowa - Nowej Huty w Krakowie Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSR Marcin Gawron
Ławnicy:	Wanda Michalik Anna Wójcik
Protokolant:	protokolant sądowy Dorota Tabor

po rozpoznaniu w dniu 26 kwietnia 2016 r. w Krakowie

na rozprawie

sprawy z powództwa K. G.

przeciwko

M. C. (...) Spółce Cywilnej M. C. T. C.w K.

T. C. (...) Spółce Cywilnej M. C. T. C.w K.

o odszkodowanie

oddala powództwo

Sygn. akt IV P 942/15/N

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Rejonowego dla Krakowa-Nowej Huty w Krakowie

z dnia 26 kwietnia 2016 roku

Pozwem z dnia 21 lipca 2015 roku K. G. wniosła o zasądzenie na jej rzecz od pozwanych M. C.i T. C. wspólników spółki (...) Spółka Cywilna M. C. T. C.w K. kwoty 6 600,00 zł tytułem odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia oraz zasądzenie na jej rzecz od pozwanych kosztów procesu.

W uzasadnieniu wskazała, że w dniu 7 lipca 2015 roku otrzymała rozwiązanie umowy o pracę z powodu braku kontaktu powódki z pracodawcą po zakończeniu urlopu macierzyńskiego. Powódka podniosła, że została zaskoczona oświadczeniem pozwanych bowiem w dniu 23 kwietnia 2015 roku wysłała do księgowej, G. C., maila z prośbą o wyliczenie zaległego urlopu wypoczynkowego. Księgowa odpisując na pytanie wskazała nawet kiedy powódka ma złożyć wniosek o urlop wychowawczy nie wspominając jednak o wniosku o zaległy urlop. W konkluzji uzasadnienia powódka przyznała, że była niedoinformowana, i że wydawało się jej, że wniosek nie jest konieczny ponieważ zaległy urlop wypoczynkowy dostaje się z automatu po zakończeniu urlopu macierzyńskiego. Podkreśliła też, że wszystkie maile kierowała do wiadomości pracodawcy dlatego nie zgadza się z decyzją o rozwiązaniu umowy.

W piśmie procesowym z dnia 7 marca 2016 roku (data wpływu, k. 54-58) stanowiącym replikę na odpowiedź na pozew, powódka podniosła natomiast, że w mailach do księgowej zakomunikowała chęć skorzystania z urlopu wypoczynkowego po zakończeniu urlopu macierzyńskiego i w mailu z dnia 3 maja 2015 roku otrzymała nawet konkretną datę rozpoczęcia urlopu wypoczynkowego – 17 czerwca 2015 roku. Zatem, zdaniem powódki z korespondencji mailowej od 23 kwietnia 2015 roku do 8 maja 2015 roku wynika, że zakomunikowała pracodawcy wolę i intencję skorzystania z urlopu wypoczynkowego i wychowawczego. Powódka podkreśliła, że w mailu z dnia 8 maja 2015 roku księgowa wskazała wyraźnie, iż dokonała „rozliczenia” urlopu wypoczynkowego powódki. Wobec powyższego powódka stwierdziła, że z całokształtu korespondencji wynika, że wystąpiła do pozwanych z wnioskiem o udzielenie urlopu wypoczynkowego. Zatem w oparciu o przepisy art. 163 k.p. pracodawca jest związany takim wnioskiem. W dalszej części pisma powódka zwróciła uwagę, że w mailu z dnia 22 czerwca 2015 roku wyraźnie wskazała, że „pozostaje” na urlopie wypoczynkowym, co potwierdza brak złej woli w działaniu a także pozostawanie w przeświadczeniu o korzystaniu ze swoich praw. Ponadto podkreśliła, że z doświadczenia życiowego wynika, iż matki chcą pozostawać jak najdłużej przy nowo narodzonym dziecku i taka praktyka jest powszechnie stosowana. Powódka podniosła też, iż miała podstawy by traktować księgową jako osobę kompetentną, więc mogła czuć się związana udzielonymi informacjami i pozostawać w przekonaniu, że między stronami doszło do porozumienia w zakresie odbywania urlopu wypoczynkowego a ewentualny dodatkowy wniosek ma dotyczyć urlopu wychowawczego.

W odpowiedzi na pozew (k. 22-25) pozwany T. C. wniósł o oddalenie powództwa w całości

W uzasadnieniu wskazał, że rzeczywiście w dniu 23 kwietnia 2015 roku powódka zwróciła się z prośbą o obliczenie ilości dni niewykorzystanego urlopu wypoczynkowego i otrzymała odpowiedź na zadane pytanie. Pozwany wskazał także, że powódka została poproszona o kontakt z pracodawcą jednakże w dniu 17 czerwca 2015 roku nie stawiła się na stanowisku pracy, nie skontaktowała z pracodawcą oraz nie wystąpiła z wnioskiem o urlop wypoczynkowy. Pracodawca powódki oczekiwał 7 dni na dostarczenia zwolnienia lekarskiego i w siódmym dniu (23 czerwca 2015) wysłał do powódki oświadczenie z rozwiązaniem umowy o pracę.

Bezsporne w sprawie okazały się następujące okoliczności:

Powódka zatrudniona była przez pozwanych na stanowisku specjalisty do spraw turystyki od 24 maja 2012 roku. Od 1 października 2012 roku powódka została zatrudniona na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony.

Wynagrodzenie miesięczne powódki wynosiło 2 200,00 zł

Powódka w okresie od 18 czerwca 2014 roku do 5 listopada 2014 roku przebywała na urlopie macierzyńskim, w okresie od 5 listopada 2014 roku do 16 grudnia 2014 roku na dodatkowym urlopie macierzyńskim natomiast od 17 grudnia 2014 roku do 16 czerwca 2015 roku na urlopie rodzicielskim

Oświadczeniem z dnia 17 czerwca 2015 roku pracodawca rozwiązał z powódką umowę o pracę zawartą w dniu 1 października 2012 roku bez zachowania okresu wypowiedzenia z powodu brak usprawiedliwienia nieobecności w pracy od dnia 17 czerwca 2015 roku.

Oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia powódka otrzymała 7 lipca 2015 roku.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 23 kwietnia 2015 roku powódka skontaktowała się drogą mailową z G. C. i poprosiła ją o wyliczenie urlopu wypoczynkowego w związku z dobiegającym końca urlopem rodzicielskim. W mailu z dnia 3 maja 2015 roku powódka otrzymała informację, że przysługiwało jej 65 dni urlopu wypoczynkowego (od 17 czerwca 2015 roku do 15 września 2015 roku) przy założeniu, że udałaby się na urlop wychowawczy od 16 września 2015 roku oraz, że księgowa porosi o wcześniejszy kontakt.

Dowód: korespondencja mailowa (k.4); zeznania powódki (k.74v-7)

W odpowiedzi na maila z 3 maja 2015 roku powódka mailem z dnia 8 maja 2015 roku podziękowała za informacje oraz poprosiła o sprecyzowanie czy jeżeli nie wróci do pracy w 2015 roku, to musi odebrać cały urlop czy też może dopiero po powrocie z wychowawczego. Zapytała także kiedy musi dać znać, ze decyduje się na urlop wychowawczy.

Dowód: mail powódki z 8.05.2015 r. (k. 4)

Jeszcze w tym samym dniu księgowa poinformowała mailowo powódkę, że za czas urlopu wychowawczego nie przysługuje jej urlop wypoczynkowy oraz zasugerowała by wniosek o urlop wychowawczy złożyć ok. 30 dni wcześniej.

Dowód: mail księgowej z 8.05.2015 r. (k. 4v)

W dniu 17 czerwca 2015 roku strona pozwana rozwiązała z powódką umowę o pracę z powodu braku usprawiedliwienia nieobecności w pracy. W dniu 23 czerwca 2015 roku wystawiono świadectwo pracy.

Dowód: rozwiązanie umowy (k.64); świadectwo pracy (k. 7-8)

W dniu 22 czerwca 2015 roku powódka poinformowała księgową, że wykorzystuje urlop wychowawczy i poprosiła o wskazanie sposobu wypłaty wynagrodzenia.

Dowód: mail powódki z 22.06.2015 r. (k. 5v)

Po otrzymaniu oświadczenia o rozwiązaniu umowy powódka pismem z dnia 9 lipca 2015 roku odniosła się do zaistniałej sytuacji wskazując, że wynika ona z nieporozumienia. Powódka opisała przebieg korespondencji mailowej, podniosła, że księgowa nie poinformowała jej o konieczności złożenia wniosku o urlop wypoczynkowy wiec powódka była niedoinformowana w tym zakresie. Podkreśliła także, ze nie zamierzała porzucać pracy bez kontaktu z pracodawcą i powtórzyła, iż wszystko wynika z nieporozumienia wykorzystanego przez pracodawcę do rozwiązania umowy. Powódka poprosiła także o zmianę formy rozwiązania umowy o pracę na, za wypowiedzeniem przez pracodawcę z trzymiesięcznym okresem wypowiedzenia lub za wypowiedzeniem z powodu redukcji etatu za odszkodowaniem.

Dowód: pismo powódki z 9.07.2015 r. (k. 9-10)

Podczas świadczenia pracy przed urlopem macierzyńskim powódka uzgadniała kwestie urlopów wypoczynkowych i okolicznościowych z pozwanym T. C.. Odbywało się to w formie ustnej, pisemnej lub mailowo. Wnioski urlopowe były składane do T. C., który akceptował urlopy poprzez podpisanie wniosku. W okresie objętym roszczeniem ale także w czasie zwolnienia lekarskiego jeszcze przed urodzeniem dziecka T. C. nie miał żadnych informacji na temat planów urlopowych powódki.

Dowód: zeznania powódki (k.74v-75); zeznania pozwanego T. C. (k.75-76)

Powyższy stan faktyczny ustalony został na podstawie dokumentów zalegających w aktach sprawy oraz zeznań jednego z pozwanych oraz powódki. W ocenie Sądu dokumenty te były autentyczne, a strony nie negowały zawartych w nich treści. Ponadto w ocenie Sądu zeznania powódki oraz pozwanego T. C. zasługują na uwzględnienie, były bowiem spójne, logiczne i wiarygodne dla Sądu w pełnym zakresie, w szczególności odnośnie wcześniejszego sposobu składania przez powódkę wniosków o urlop wypoczynkowy lub okolicznościowy.

Sąd zważył co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie

Zgodnie z dyspozycją art. 52 § 1 pkt 1 k.p., pracodawca może rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika w razie ciężkiego naruszenia przez pracownika podstawowych obowiązków pracowniczych. Rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika nie może nastąpić po upływie 1 miesiąca od uzyskania przez pracodawcę wiadomości o okoliczności uzasadniającej rozwiązanie umowy (§ 2). W myśl art. 56 § 1 k.p. pracownikowi, z którym rozwiązano umowę o pracę bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę w tym trybie, przysługuje roszczenie o przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowanie.

Ponadto zgodnie z art. 30 § 4 k.p. w pisemnym oświadczeniu pracodawcy o wypowiedzeniu umowy o pracę zawartej na czas nie określony lub o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia powinna być wskazana przyczyna uzasadniająca wypowiedzenie lub rozwiązanie umowy.

Rozwiązanie umowy o pracę z powodu ciężkiego naruszenia przez pracownika podstawowych obowiązków pracowniczych jest nadzwyczajnym sposobem rozwiązania umowy o pracę i powinno być stosowane przez pracodawcę wyjątkowo i z ostrożnością (por. m.in. wyrok SN z dnia 16 lipca 2013 r., II PK 337/12, LEX nr 1412614). Odnośnie rozumienia winy na gruncie tego przepisu zgodzić się należy z poglądem sformułowanym w wyroku SN z dnia 11 września 2001 r. (I PK 634/00), zgodnie z którym w pojęciu ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków mieści się wina umyślna oraz rażące niedbalstwo - rodzaj winy nieumyślnej, której nasilenie wyraża się w całkowitym ignorowaniu przez pracownika następstw swojego działania, chociaż rodzaj wykonywanych obowiązków lub zajmowane stanowisko nakazują szczególną ostrożność i przezorność w działaniu. Dlatego zwykłe zaniedbania pracownika albo nieosiągnięcie - wbrew oczekiwaniom pracodawcy - zamierzonych rezultatów nie mogą być oceniane jako naruszenie podstawowych obowiązków w rozumieniu art. 52 k.p. Obowiązki pracownika mogą zostać uregulowane w umowie o pracę, regulaminie pracy lub pragmatykach zawodowych. Ustawodawca ich ogólny wyraz dał w art. 100 k.p. zgodnie z którym pracownik jest obowiązany wykonywać pracę sumiennie i starannie oraz stosować się do poleceń przełożonych, które dotyczą pracy, jeżeli nie są one sprzeczne z przepisami prawa lub umową o pracę. W oświadczeniu z dnia 17 czerwca 2015 roku strona pozwana jako przyczynę rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia wskazała „brak usprawiedliwienia nieobecności w pracy od 17 czerwca 2015 roku – niewystąpienie z wnioskiem o urlop wypoczynkowy, brak zwolnienia lekarskiego i brak kontaktu z pracodawca”. Stwierdzić należy, iż powódka faktycznie dopuściła się rażącego naruszenia obowiązków pracowniczych polegającego na nieusprawiedliwionej nieobecności w pracy.

W ocenie Sądu powódka nie złożyła wniosku o zaległy urlop wypoczynkowy po zakończeniu urlopu rodzicielskiego. Jak wynika z ustalonego w niniejszej sprawie stanu faktycznego powódka drogą mailową kontaktowała się z księgową pracodawcy co do wymiaru zaległego urlopu wypoczynkowego. Jednak, korespondencja ta dowodzi jedynie zainteresowania powódki wymiarem przysługującego jej zaległego urlopu wypoczynkowego. Powódka porusza w korespondencji mailowej również kwestię urlopu wychowawczego. W korespondencji tej nie został jednak zawarty wniosek o zaległy urlop wypoczynkowy. W ocenie Sądu samo zdobywanie informacji co do przysługującego urlopu wypoczynkowego nie może być traktowane w sposób dorozumiany jak wniosek o jego przyznanie. Ponadto podkreślenia wymaga fakt, co sama stwierdziła powódka w zeznaniach, że w sprawach związanych z urlopem wypoczynkowym zwracała się do T. C. w formie ustnej, pisemnej lub mailowej. Natomiast jak wynika z ustalonego stanu faktycznego powódka swoje zapytania kierowała do księgowej G. C.. Kwestii zaległego urlopu wypoczynkowego nie poruszała z T. C. w żaden sposób. Faktem jest również okoliczność, że urlop rodzicielski powódki skończył się 16 czerwca 2015 roku, natomiast oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia odebrała ona 7 lipca 2015 roku. W okresie pomiędzy 16 czerwca, a 7 lipca nie nawiązała ona kontaktu z pracodawcą, a jedynie wysłała ponownie maila do księgowej. W ocenie Sądu przyczyny rozwiązania z powódką umowy o pracę bez wypowiedzenia były zasadne - powódka po zakończeniu urlopu rodzicielskiego nie stawiła się w pracy i nie usprawiedliwiła swojej nieobecności. W ocenie Sądu nie było bowiem podstaw do przyjęcia, że powódka po zakończeniu urlopu rodzicielskiego złożyła wniosek o zaległy urlop wypoczynkowy, a ten został jej przyznany. Podkreślić także należy, że powódka zarzuca stronie pozwanej, iż ta nie odebrała pytań kierowanych do księgowej jako złożenie wniosku, ani też nie uznała, że matki zawsze po zakończeniu urlopu macierzyńskiego odbierają zaległy urlop wypoczynkowy z automatu, jednocześnie sama nie będąc pewna ile urlopu chce wykorzystać. Niepewność ta została wprost zakomunikowana w mailu z dnia 8 maja 2015 roku (k. 4) – „mogę odebrać urlop za cały rok czy też po powrocie z wychowawczego?”. Jeżeli sama powódka nie jest pewna swoich intencji to nie można wymagać od strony pozwanej by ta pytania i wątpliwości powódki traktowała jak wniosek o urlop wypoczynkowy. Na zakończenie Sąd zwraca uwagę, że księgowa jednak zakomunikowała powódce konieczność złożenia wniosku o urlop wypoczynkowy, wynika to wprost z maila z dnia 3 maja 2015 roku (k. 5), w którym księgowa podaje ilość zaległego urlopu i prosi o wcześniejszy kontakt w tej kwestii.

Mając na uwadze powyższe Sąd oddalił powództwo na podstawie cyt. przepisów.

Wobec niestawiennictwa na rozprawie prawidłowo zawiadomionego drugiego z pozwanych, M. C., Sąd w stosunku do niego wydał wyrok zaoczny na podstawie art. 339 § 1 k.p.c.