Sygn. akt II Ka 50/15

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 kwietnia 2015 r.

Sąd Okręgowy w Krośnie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSO Janusz Szarek

Protokolant: st. sekr. sądowy Małgorzata Kalisz

przy udziale Prokuratura Prokuratury Okręgowej w Krośnie - Wiesława Klaczaka

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24 kwietnia 2015 roku

sprawy W. B.

oskarżonego o przestępstwo z art. 178 a § 1 kk

z powodu apelacji wniesionej przez oskarżyciela publicznego

od wyroku Sądu Rejonowego w Sanoku z dnia 11 grudnia 2014 roku, sygn. akt II K 564/14

I.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że podwyższa orzeczony wobec oskarżonego w punkcie II wyroku środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych do 3 /trzech/ lat,

II.  w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy,

III.  zwalnia w całości oskarżonego od ponoszenia kosztów procesu za postępowanie odwoławcze, w tym od opłaty za II instancję, obciążając nimi Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 24 kwietnia 2015r.

W. B. oskarżony został przez Prokuraturę Rejonową w Sanoku o to, że: w dniu 06 października 2014 roku w S. woj. (...) na ul. (...) kierował samochodem marki O. (...) o nr rej. (...)WL w ruchu lądowym, znajdując się w stanie nietrzeźwości ( I badanie - 1,31mg/l, II badanie - 1,27mg/l, III badanie - 1,23mg/l ), tj. o przestępstwo z art. 178 a § 1 kk

Wyrokiem z dnia 11 grudnia 2014r. sygn. akt II K 564/14 Sąd Rejonowy w Sanoku uznał oskarżonego W. B. za winnego popełnienia wyżej opisanego czynu, a stanowiącego przestępstwo z art. 178 a § 1 kk i za to na zasadzie art. 178 a § 1 kk w zw. z art. 33 § 1 i 3 kk skazał go na karę grzywny w wymiarze 40 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę po 20 zł.

Na zasadzie art. 42 § 2 kk w zw. z art. 43 § 1 kk orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 2 lat, a na zasadzie art. 63 § 2 kk zaliczył oskarżonemu na poczet orzeczonego środka karnego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych, okres zatrzymania prawa jazdy poczynając od dnia 6 października 2014r,

Na zasadzie art.49 § 2 kk orzekł wobec oskarżonego świadczenie pieniężne w kwocie 100 zł na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej.

Na zasadzie art. 627 k.p.k. w zw. z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych ( Dz. U. z 1983r. nr 49 poz. 223 z późn. zm.) zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 90 zł i wymierzył mu opłatę sądową w kwocie 80 zł.

Wyrok ten zaskarżył apelacją w części dotyczącej orzeczenia o środku karnym Prokurator Rejonowy w Sanoku. Na podstawie art. 438 pkt 4 kpk zarzucił temu rozstrzygnięciu rażącą niewspółmierność orzeczonego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 2 lat, w stosunku do znacznego stopnia społecznej szkodliwości czynu, przez co nie spełnia on względem oskarżonego funkcji zapobiegawczej i wychowawczej oraz nie zaspokaja społecznego poczucia sprawiedliwości.

Mając na uwadze powyższe zarzuty Prokurator Rejonowy w Sanoku wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w jego punkcie II. przez wymierzenie oskarżonemu surowszego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres co najmniej 3 lat.

Sąd Odwoławczy zważył, co następuje:

Apelacja oskarżyciela publicznego zasługuje na uwzględnienie co do zarzutu rażącej niewspółmierności, łagodności środka karnego wymierzonego oskarżonemu.

Sąd I Instancji dokonując wymiaru środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 2 lat podniósł, iż charakter i okoliczności czynu, dotychczasowe życie oskarżonego, jego stosunek do popełnionego czynu i zachowanie w toku postępowania powodują, że wystarczającym było wobec niego orzeczenie tego środka karnego w takim zakresie. Sąd także podniósł, że oskarżony dotychczas prowadził nienaganne życie i przestrzegał prawa, a dłuższy okres zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych byłby dla niego zbyt dolegliwy. Zdaniem Sądu środek karny w orzeczonym zakresie ma spełnić wobec oskarżonego cele zapobiegawcze i wychowawcze (k. 39).

Na gruncie art. 438 pkt 4 kpk nie chodzi o każdą ewentualną różnicę w ocenach co do wymiaru kary ( środka karnego ), ale o różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę ( środek karny ) dotychczas wymierzoną nazwać można byłoby w potocznym znaczeniu tego słowa - : „rażąco” niewspółmierną w stopniu nie dającym się wręcz zaakceptować ( wyrok SN II KRN 189/94 OSNP. I Pr. Nr 5, poz. 18; porównaj również W. Grzeszczyk _ „ Kodeks postępowania karnego – komentarz”, Wyd. Praw. Lexis Nexis Warszawa 2003, str. 390-391, teza 7-8 ).

W ocenie Sądu Odwoławczego wyrażony w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku pogląd Sądu I Instancji odnośnie wymiaru środka karnego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych jest błędny, gdyż nie oddaje znacznego stopnia społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez oskarżonego, oraz nie spełnia w sposób dostateczny celów zapobiegawczych i wychowawczych środka karnego, jak również nie czyni społecznemu poczuciu sprawiedliwości.

Sąd Rejonowy bowiem, pomimo że okoliczności te częściowo wziął pod uwagę przy wymiarze środka karnego, to jednak nie nadał tym okolicznościom dostatecznego znaczenia w procesie wymiaru środka karnego. W pierwszej kolejności należy wziąć pod uwagę fakt, iż oskarżony był w znacznym stopniu nietrzeźwości, który w chwili zatrzymania wynosił 1,31 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, co świadczy, iż oskarżony siadł za kierownicą samochodu i jechał nim nie tylko po czterech piwach, ale po znacznie większej ilości alkoholu. Jest to stopień nietrzeźwości znacznie przekraczający stan od którego liczy się stopień nietrzeźwości według kodeksu karnego. W takim stanie nietrzeźwości oskarżony w sposób znaczny miał ograniczoną percepcję, krytyzyzm i stanowił on tym samym znacznie większe zagrożenie kierując pojazdem mechanicznym. Niezależnie od tego oskarżony pojazdem tym kierował ruchliwą ulicą w centrum miasta, co w znacznym stopniu powoduje, że przedstawione wyżej okoliczności popełnienia przestępstwa, w sposób znaczący zwiększają stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonego. Tym faktem Sąd praktycznie nie zajmował się dokonując wymiaru środka karnego, gdyż podniósł jedynie, że to oskarżony ma świadomość popełnienia przestępstwa o znacznym stopniu społecznej szkodliwości czynu. Tego rodzaju okoliczności zwiększające stopień społecznej szkodliwości czynu muszą mieć także wpływ na wymiar obligatoryjnego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych i są to okoliczności przemawiające na niekorzyść oskarżonego.

Biorąc pod uwagę czyn popełniony przez oskarżonego należy mieć na względzie także cele zapobiegawcze i wychowawcze kary, jakie kara ta ma odnieść co do samego oskarżonego, jak i co do innych osób w zakresie jej społecznego oddziaływania. Jak widać z zachowania oskarżonego na rozprawie apelacyjnej, nie dość krytycznie podszedł on do popełnionego przez siebie przestępstwa, o czym świadczy chociażby jego wniosek o złagodzenie wymierzonego środka karnego. Świadczy to w ocenie Sądu Odwoławczego o tym, że wbrew twierdzeniom Sądu I Instancji oskarżony nie zrozumiał tego, iż popełnił czyn o znacznym stopniu społecznej szkodliwości, a co za tym idzie nie rozumie on, że winien on być wyeliminowany z ruchu drogowego jako kierowca na dłuższy okres czasu.

Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności Sąd Odwoławczy zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że podwyższył orzeczony wobec oskarżonego w punkcie II wyroku środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych do 3 lat. W pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymał w mocy.

Orzeczony środek karny zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w wymiarze 3 lat uwzględnia okoliczności dotyczące wymiaru środka karnego z art. 53 § 1 i § 2 kk oraz spełnia wszelkie cele jakie winna spełniać kara co do oskarżonego i w zakresie jej społecznego oddziaływania.

Nie można uznać za argument powodujący orzeczenie środka karnego w niższym wymiarze aniżeli 3 lata faktu, że oskarżony musi dojeżdżać do pracy z S. do Z., co bierze pod uwagę w uzasadnieniu wyroku Sąd I Instancji, gdyż odległość pomiędzy tymi miejscowościami nie jest duża, a połączenie komunikacyjne jest dogodne, co powoduje że oskarżony dojeżdżając do pracy może korzystać ze środków komunikacji publicznej.

Orzeczenie powyższe zostało wydane na podstawie art. 437§1 kpk, art. 438 pkt 4 kpk, art. 449 kpk i art. 456 kpk.

Na podstawie art. 624 § 1 kpk i art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983r. Nr 49 poz. 223 z późn. zm.) zwolnił w całości oskarżonego od ponoszenia kosztów procesu za postępowanie odwoławcze, w tym od opłaty za II instancję, obciążając nimi Skarb Państwa. Sąd miał na uwadze fakt, iż oskarżony ma na utrzymaniu żonę i dziecko oraz jego dochody nie wystarczałyby na pokrycie kosztów postępowania i opłaty.