Sygn. akt: III AUa 202/14

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 kwietnia 2014 r.

Sąd Apelacyjny w Łodzi, III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSA Dorota Rzeźniowiecka

Sędziowie: SSA Jolanta Wolska

SSA Lucyna Guderska (spr.)

Protokolant: st. sekr. sądowy Joanna Sztuka

po rozpoznaniu w dniu 2 kwietnia 2014 r. w Łodzi

sprawy H. G.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych I Oddziałowi w Ł.

o świadczenie przedemerytalne,

na skutek apelacji organu rentowego

od wyroku Sądu Okręgowego w Łodzi

z dnia 21 listopada 2013 r., sygn. akt: VIII U 1343/13,

1.  oddala apelację,

2.  zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddziału w Ł. na rzecz H. G. kwotę 120 (sto dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za drugą instancję.

Sygn. akt III AUa 202/14

UZASADNIENIE

Decyzją z 22 lutego 2013 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. odmówił H. G. prawa do świadczenia przedemerytalnego z uwagi na fakt, iż rozwiązanie stosunku pracy nie nastąpiło z przyczyn dotyczących zakładu pracy, tj. z powodu likwidacji stanowiska pracy.

W odwołaniu od powyższej decyzji H. G. wniosła o jej zmianę i przyznanie prawa do świadczenia przedemerytalnego od 1 lutego 2013 r. Skarżąca podniosła, że bezpośrednio po rozwiązaniu z nią stosunku pracy jej czynności pracownicze jako magazyniera zostały powierzone przedsiębiorstwu zewnętrznemu na podstawie umowy o współpracę z 29 kwietnia 2011 r. z firmą (...) J. K. w K.. W ocenie odwołującej się pracodawca dokonał zmian organizacyjnych i technologicznych skutkujących likwidacją stanowiska pracy dla kobiety, tj. przeprowadził zmianę sposobu konfekcjonowania i ekspedycji towarów w magazynie, zwłaszcza w zakresie przemieszczania towarów o większej wadze.

Organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania.

Zaskarżonym wyrokiem z 21 listopada 2013 r. Sąd Okręgowy w Łodzi zmienił powyższą decyzję i przyznał H. G. prawo do świadczenia przedemerytalnego od dnia 5 lutego 2013 r., orzekając jednocześnie o kosztach procesu.

Sąd Okręgowy ustalił, że H. G., ur. (...), w okresie od 1 czerwca 2000 r. do 30 czerwca 2011 r. świadczyła pracę w firmie (...) Spółka Jawna w Ł. jako pracownik magazynu wyrobów gotowych i towarów w pełnym wymiarze czasu pracy za wynagrodzeniem miesięcznym w kwocie 2000 – 2500 zł brutto.

W wypowiedzeniu umowy o pracę z dnia 31 marca 2011 r. pracodawca jako przyczynę tej decyzji podał zmianę warunków na stanowisku pracy polegającą na konieczności ręcznego podnoszenia ciężarów powyżej 20 kg przy konfekcjonowaniu i ekspedycji dostaw do klientów.

Na miejsce wnioskodawczyni pracodawca nie zatrudnił na umowę o pracę innej osoby.

W dniu 29 kwietnia 2011 r. została zawarta umowa o współpracy między (...) Spółka Jawna w Ł. a firmą (...) J. K. w K., przedmiotem której było zlecenie zorganizowania magazynu wyrobów gotowych i handlowych oraz świadczenie usług w zakresie obsługi i prowadzenie tegoż magazynu, a w szczególności: przygotowywanie towarów i wyrobów pod zamówienie i ich pakowanie, samodzielne prowadzenie ekonomiki wysyłek i wystawianie dokumentów wysyłkowych i sprzedażowych, zorganizowanie gospodarki magazynowej w sposób jednoznacznie identyfikujący towar i wyrób z miejscem ich składowania. Za wykonane usługi zleceniodawca zobowiązał się przekazać zleceniobiorcy wynagrodzenie w kwocie 2.500 zł oraz VAT tytułem miesięcznego wynagrodzenia ryczałtowego, a począwszy od 1 lipca 2011 r. – i 0,50 % od wartości netto z miesięcznej sprzedaży.

Na podstawie przedmiotowej umowy Spółka Jawna (...) w Ł. powierzyła czynności w zakresie zorganizowania magazynu wyrobów gotowych i handlowych firmie zewnętrznej.

Firma (...) odprowadzała z tego tytułu składki na ubezpieczenia społeczne.

Z dniem 8 sierpnia 2011 r. (...) Spółka Jawna w Ł. i Firma (...) J. K. w K. rozwiązały umowę o współpracę z 29 kwietnia 2011 r.

W firmie (...) Spółka Jawna w Ł. wnioskodawczyni wykonywała te same obowiązki pracownicze polegające na pakowaniu towarów, przenoszeniu przedmiotów o ciężarze do 20 kg, np. baniaków 20 litrowych. Większych pojemników niż 20 kg w firmie (...) nie było. Ilość towarów do przeniesienia również nie zmieniała się. Bardzo sporadycznie zdarzały się ciężary powyżej 20 kg, zaś ważące 20 kg przedmioty zdarzały się około dwa razy dziennie. W zakładzie (...) przez cały okres zatrudnienia ubezpieczonej znajdował się sprzęt do dźwigania: wózki i podnośniki, którymi posługiwała się wnioskodawczyni. Nikt nie pomagał ubezpieczonej w dźwiganiu tych paczek nawet w sytuacji, gdy miały one wagę powyżej 20 kg. Mogły zdarzać się takie sytuacje, że ubezpieczona paczkę podniosła, ale nie przenosiła nigdy tych ciężarów na odległość. Umieszczenie paczki w wózku i poza nim wymagało podniesienia jej na pewną niewielką wysokość. Zdarzało się także, że musiała paczkę przesunąć ręcznie i dokonywała tego oburącz. W okresie wypowiedzenia wnioskodawczyni współpracowała z J. K.. J. K. na rzecz spółki (...) wykonywał sprawy głównie administracyjne, nie zajmował się dźwiganiem ciężarów większych niż 20 kg.

W czerwcu 2011 r. wnioskodawczyni osiągnęła wiek chroniący ją przed zwolnieniem z pracy.

W piśmie z dnia 21 stycznia 2013 r. firma (...) odmówiła wnioskodawczyni korekty wypowiedzenia umowy o pracę i świadectwa pracy, w sposób stwierdzający, że przyczyną wypowiedzenia umowy o pracę była likwidacja stanowiska pracy dla kobiety. Pracodawca wskazał, że zmiana sposobu funkcjonowania i ekspedycji towarów nie spowodowała likwidacji stanowiska a jedynie konieczność zatrudnienia na to stanowisko pracownika – mężczyzny, który może być zatrudniony przy ręcznych pracach transportowych wymagających podnoszenia i przemieszczania ciężarów o masie przekraczającej 20 kg.

Wyrokiem z 31 października 2011 r. Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi przywrócił H. G. do pracy w Spółce Jawnej (...) w Ł. na poprzednich warunkach pracy i płacy.

W toku postępowania apelacyjnego przed Sądem Okręgowym w Łodzi strony zawarły ugodę w dniu 8 marca 2012 r., mocą której (...) Spółka Jawna w Ł. zobowiązała się zapłacić na rzecz H. G. kwotę 7.500 zł tytułem odszkodowania za nieuzasadnione wypowiedzenie umowy o pracę w terminie do 15 marca 2012 r. z ustawowymi odsetkami. Wskutek zawarcia powyższej ugody postanowieniem z 8 marca 2012 r. Sąd Okręgowy w Łodzi uchylił zaskarżony wyrok i umorzył postępowanie w sprawie.

W okresie od 8 sierpnia 2011 r. do 31 sierpnia 2012 r. (...) Spółka Jawna w Ł. zatrudniła na umowę o pracę E. S. w pełnym wymiarze czasu na stanowisku pracownika magazynu wyrobów gotowych i towarów. Od 27 sierpnia 2012 r. firma (...) zatrudnia na umowę o pracę P. R. w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku magazyniera w magazynie wyrobów gotowych i towarów.

Ubezpieczona w dniu 13 czerwca 2012 r. została zarejestrowana w Powiatowym Urzędzie Pracy w Ł. i uzyskała status osoby bezrobotnej. Od 21 czerwca 2012 r. do 20 czerwca 2013 r. pobierała z tego tytułu zasiłek dla bezrobotnych. W okresie pobierania zasiłku dla bezrobotnych wnioskodawczyni nie odmówiła bez uzasadnionej przyczyny przyjęcia propozycji odpowiedniego zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej.

H. G. posiada okres składkowy i nieskładkowy w wymiarze przekraczającym 30 lat.

W dniu 4 lutego 2013 r. H. G. złożyła wniosek o przyznanie prawa do świadczenia przedemerytalnego.

W świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego i poczynionych na podstawie ustaleń faktycznych Sąd Okręgowy uznał, że odwołanie H. G. jest zasadne.

Sąd wskazał, że stosownie do treści art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z 30 kwietnia 2004 r. o świadczeniach przedemerytalnych prawo do świadczenia przedemerytalnego przysługuje osobie, która do dnia rozwiązania stosunku pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy, w rozumieniu przepisów ustawy o promocji zatrudnienia, w którym była zatrudniona przez okres nie krótszy niż 6 miesięcy, ukończyła co najmniej 55 lat oraz posiada okres uprawniający do emerytury, wynoszący co najmniej 30 lat dla kobiet. Natomiast art. 2 ust. 3, przywołanej ustawy, stanowi, iż świadczenie przedemerytalne przysługuje osobie określonej w ust. 1 po upływie co najmniej 6 miesięcy pobierania zasiłku dla bezrobotnych, o którym mowa w ustawie o promocji zatrudnienia, jeżeli osoba ta spełnia łącznie następujące warunki:

1)  nadal jest zarejestrowana jako bezrobotna,

2)  w okresie pobierania zasiłku dla bezrobotnych nie odmówiła bez uzasadnionej przyczyny przyjęcia propozycji odpowiedniego zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej, w rozumieniu ustawy o promocji zatrudnienia, albo zatrudnienia w ramach prac interwencyjnych lub robót publicznych,

3)  złoży wniosek o przyznanie świadczenia przedemerytalnego w terminie nieprzekraczającym 30 dni od dnia wydania przez powiatowy urząd pracy dokumentu poświadczającego 6 – miesięczny okres pobierania zasiłku dla bezrobotnych.

Zgodnie zaś z art. 2 ust. 1 pkt 29 lit. a ustawy z 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, przez przyczyny dotyczące zakładu pracy należy rozumieć, między innymi, rozwiązanie stosunku pracy lub stosunku służbowego z przyczyn niedotyczących pracowników, zgodnie z przepisami ustawy z dnia 13.03.2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników lub zgodnie z przepisami ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy, w przypadku rozwiązania stosunku pracy lub stosunku służbowego z tych przyczyn u pracodawcy zatrudniającego mniej niż 20 pracowników.

Sąd podkreślił, że przyczyny niedotyczące pracowników wynikające z ustawy z 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunku pracy z przyczyn niedotyczących pracowników to przyczyny ekonomiczne, organizacyjne, produkcyjne lub technologiczne powodujące konieczność dokonania tzw. zwolnień grupowych przez pracodawcę mającego co najmniej 20 pracowników. W wypadku pracodawcy zatrudniającego mniejszą ilość osób (do którego nie mają zastosowania przepisy ustawy z 13.03.2003 r.) za „przyczyny dotyczące zakładu pracy” należy uważać takie powody, jak wskazane powyżej, powodujące redukcję zatrudnienia, gdyż jednoznacznie wskazuje na to określenie „z tych przyczyn” użyte w art. 2 ust. 1 pkt lit. a ustawy z 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy. W ocenie Sądu Okręgowego ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego bezsprzecznie wynika, że firma (...) Spółka Jawna w Ł. z dniem 30 czerwca 2011 r. rozwiązała z ubezpieczoną stosunek pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy. Wyłączną przyczyną wypowiedzenia umowy pracę były bowiem przyczyny ekonomiczno – organizacyjne. Pracodawca początkowo zamierzał faktycznie zlikwidować etat wnioskodawczyni. Sąd podkreślił, że w czerwcu 2011 r. wnioskodawczyni z uwagi na swój wiek korzystałaby z ochrony przed wypowiedzeniem umowy o pracę przewidzianej w art. 39 KP. Dlatego też pracodawca dokonał w dacie wcześniejszej wypowiedzenia umowy o pracę. W okresie wypowiedzenia natomiast wnioskodawczyni współpracowała z J. K. i miała mu przekazać wszelkie informacje dotyczące sposobu, w jaki prowadziła magazyn. Pracodawca do sierpnia 2011 r. nie zatrudnił nowego pracownika na miejsce wnioskodawczyni, jednak na podstawie umowy o współpracy od 29 kwietnia 2011 r. powierzył obowiązki w zakresie zorganizowania magazynu wyrobów gotowych i handlowych firmie zewnętrznej, to jest firmie (...) w K.. Obniżyło to bez wątpienia koszt prowadzania działalności przez firmę (...) szczególnie, że składki na ubezpieczenia społeczne odprowadzał J. K.. Powyższe – w ocenie Sądu I instancji – świadczy jednoznacznie o tym, że stanowisko pracy wnioskodawczyni zostało w rzeczywistości przez pracodawcę zlikwidowane. Nie zmienia tego faktu okoliczność, że następnie pracodawca zmienił koncepcję organizacji pracy, gdyż firma (...) nie sprawdziła się i dlatego był zmuszony zrezygnować z jej usług i z powrotem przywrócić stanowisko, na którym uprzednio pracowała wnioskodawczyni.

Mając na względzie powyższe okoliczności Sąd Okręgowy przyjął, że przyczyna rozwiązania umowy o pracę leżała tylko i wyłącznie po stronie pracodawcy, który w pewnym okresie faktycznie zlikwidował stanowisko pracy wnioskodawczyni. W konsekwencji uznać należy, że H. G. spełniła wszystkie wymagane przez ustawodawcę warunki do uzyskania prawa do świadczenia przedemerytalnego określone w art. 2 ustawy o świadczeniach przedemerytalnych, gdyż spełnienie przez wnioskodawczynię pozostałych przesłanek warunkujących przyznanie powyższego świadczenia było między stronami bezsporne.

Mając na względzie wymienione okoliczności Sąd Okręgowy w Łodzi na podstawie art. 477 14 § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję i orzekł, jak w punkcie pierwszym wyroku.

Na podstawie art. 98 k.p.c. Sąd obciążył organ rentowy obowiązkiem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego poniesionych przez wnioskodawczynię. Wysokość wynagrodzenia pełnomocnika Sąd ustalił na podstawie § 2 ust. 1 i 2 w z w. z § 11 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu z 28 września 2002 r.

Apelację od powyższego rozstrzygnięcia złożył organ rentowy, zarzucając naruszenie prawa materialnego – art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy z 30.4.2004 r. o świadczeniach przedemerytalnych.

Wskazując na powyższe apelujący wniósł o zmianę wyroku i oddalenie odwołania, ewentualnie uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpatrzenia.

W uzasadnieniu apelacji skarżący podniósł, że postępowanie dowodowe potwierdziło, że wnioskodawczyni zaprzestała zatrudnienia w innych okolicznościach niż te, które zostały wymienione w art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy o świadczeniach przedemerytalnych. Zdaniem organu rentowego, rozwiązanie stosunku pracy nastąpiło w drodze wypowiedzenia dokonanego w trybie art. 32 § 1 pkt 3 KP, co potwierdziła ugoda z 8.03.2012 r. zawarta przed Sądem Okręgowym w Łodzi w sprawie VII Pa 16/12. A zatem nie nastąpiło kumulatywne spełnienie wszystkich przesłanek pozwalających na przyznanie prawa do świadczenia przedemerytalnego.

W odpowiedzi na apelację H. G. wniosła o jej oddalenie oraz zasądzenie od organu rentowego na jej rzecz zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie. Przede wszystkim należy podnieść, że wynikający z art. 378 § 1 kpc obowiązek rozpoznania sprawy w granicach apelacji oznacza zarówno zakaz wykraczania poza te granice, jak i nakaz rozważenia wszystkich podniesionych w apelacji zarzutów i wniosków. Jak wskazał Sąd Najwyższy w uchwale z 31 stycznia 2008 r., III CZP 49/07 (OSNC 2008/6/55), mającej moc zasady prawnej, sąd drugiej instancji rozpoznający sprawę na skutek apelacji jest związany jedynie takimi uchybieniami przepisów postępowania, które zostały podniesione w apelacji; w granicach zaskarżenia bierze jednak z urzędu pod uwagę nieważność postępowania.

Odnosząc powyższe na grunt przedmiotowej sprawy podkreślić należy, że apelacja organu rentowego nie formułuje żadnych zarzutów procesowych kwestionujących prawidłowość ustaleń faktycznych dokonanych i przyjętych w podstawie rozstrzygnięcia przez Sąd I instancji, które w konsekwencji Sąd Apelacyjny przyjmuje za własne.

W ocenie Sądu Apelacyjnego, argumentacja zaprezentowana przez organ rentowy w apelacji stanowi w istocie bezpodstawną polemikę z prawidłowymi wnioskami i ustaleniami poczynionymi przez Sąd I instancji na podstawie gruntownej analizy materiału dowodowego przedstawionego przez ten Sąd. Zaznaczyć przy tym należy, że Sąd Okręgowy przeprowadził postępowanie dowodowe w zakresie wnioskowanym przez strony, zgromadzone dowody poddał wszechstronnej i wnikliwej ocenie, ustalając stan faktyczny sprawy stanowiący podstawę do rozważenia zastosowania norm prawa materialnego.

Istotą sporu w niniejszej sprawie jest ustalenie, czy rozwiązanie stosunku pracy pomiędzy odwołującą się a firmą (...) Spółka Jawna w Ł. nastąpiło z przyczyn określonych w art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z 30 kwietnia 2004 r. o świadczeniach przedemerytalnych (jednolity tekst Dz. U. z 2013 r., poz. 170), tj. z przyczyn dotyczących zakładu pracy w rozumieniu przepisów ustawy z 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. Nr 69 z 2008 r., poz. 415 z późn. zm.). Poza sporem jest bowiem, że odwołująca spełnia wszystkie pozostałe warunki do nabycia prawa do świadczenia przedemerytalnego określone w art. 2 ust. 1 pkt 2 w/w ustawy, tj. pozostawała w zatrudnieniu przez okres nie krótszy niż 6 miesięcy, ukończyła 55 lat i posiada okres uprawniający do emerytury wynoszący co najmniej 30 lat oraz warunki określone w art. 2 ust. 3 tej ustawy.

Jak trafnie wskazał Sąd I instancji, „przyczyny dotyczące zakładu pracy” w rozumieniu powołanej wyżej ustawy o promocji zatrudnienia oznaczają m.in. rozwiązanie stosunku pracy lub stosunku służbowego z przyczyn niedotyczących pracowników, zgodnie z przepisami o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników lub zgodnie z przepisami ustawy Kodeks pracy, w przypadku rozwiązania stosunku pracy lub stosunku służbowego z tych przyczyn u pracodawcy zatrudniającego mniej niż 20 pracowników (art. 2 ust. 1 pkt 29 a). Nie ulega wątpliwości, że przyczyny niedotyczące pracowników, w rozumieniu przepisów powołanej wyżej ustawy, to względy natury ekonomicznej, organizacyjnej, produkcyjnej albo technologicznej, które powodują konieczność redukcji zatrudnienia. Przyczyny ekonomiczne, to takie przyczyny, nieodłącznie związane lub bezpośrednio wynikające z niedoboru środków finansowych na podstawową sferę działalności pracodawcy, które w prosty sposób prowadzą do ograniczenia zatrudnienia przy określonym rodzaju pracy poprzez likwidację stanowiska pracy. Przyczynami organizacyjnymi można natomiast nazwać te przyczyny, których źródłem jest konieczność ukształtowania takiej struktury organizacyjnej zakładu pracy, która jako oczywiście uzasadniona przyniesie obiektywnie skutek w postaci poprawy jakości pracy, zwiększy jej wydajność, nie powodując równocześnie nieproporcjonalnego zwiększenia nakładu pracy.

Z niekwestionowanych ustaleń dokonanych przez Sąd Okręgowy jednoznacznie wynika, że przyczyną wypowiedzenia powódce umowy o pracę przez firmę (...) były zmiany organizacyjne dotyczące zasad funkcjonowania magazynu wyrobów gotowych, w którym pracowała H. G.. Poza sporem jest, iż po zwolnieniu wnioskodawczyni na jej stanowisku nie zatrudniono innego pracownika, zaś organizację i prowadzenie magazynu wyrobów gotowych, mocą umowy o współpracy z 29 kwietnia 2011 r., zlecono firmie (...). Na akceptację zasługuje zatem stanowisko tego Sądu, iż wskutek dokonanych powyższych zmian w spółce (...) nastąpiła faktyczna likwidacja stanowiska pracy wnioskodawczyni, a przyczyną wypowiedzenia jej umowy o pracę były wyłącznie zmiany organizacyjno – ekonomiczne zmierzające do obniżenia kosztów działalności pracodawcy. Okoliczność, że po kilku miesiącach, gdy firma (...) nie sprawdziła się, były pracodawca wnioskodawczyni zmienił koncepcję organizacji pracy magazynu i powrócił do zatrudnienia w nim pracownika, pozostaje bez wpływu na ocenę przyczyn rozwiązania z ubezpieczoną umowy o pracę. Tym samym trafna jest konkluzja Sądu Okręgowego, że przyczyną rozwiązania stosunku pracy pomiędzy H. G. a firmą (...) były okoliczności leżące po stronie pracodawcy, a zatem przyczyny niedotyczące pracownika w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 29 a ustawy z 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy.

Wbrew stanowisku skarżącego, ugoda zawarta przed Sądem Okręgowym w Łodzi w sprawie VII Pa 16/12, mocą której Spółka (...) zobowiązała się wypłacić H. G. odszkodowanie za nieuzasadnione wypowiedzenie umowy o pracę, nie świadczy o tym, że przyczyną rozwiązania stosunku pracy nie były przyczyny niedotyczące pracownika. Przeciwnie, skoro były pracodawca wnioskodawczyni zdecydował się wypłacić odszkodowanie za nieuzasadnione wypowiedzenie umowy o pracę, to tym samym przyznał, że wskazana w wypowiedzeniu przyczyna tej decyzji, tj. zmiana warunków na stanowisku pracy polegająca na konieczności ręcznego podnoszenia ciężarów powyżej 20 kg przy konfekcjonowaniu i ekspedycji dostaw do klientów, była nie rzeczywista, czyli nieuzasadniona. Koreluje to z ustaleniami dokonanymi przez Sąd I instancji, że rzeczywistą przyczyną wypowiedzenia H. G. umowy o pracę były zmiany organizacyjno – ekonomiczne leżące po stronie pracodawcy, tj. przyczyny niedotyczące pracownika.

Z powyższych względów Sąd Apelacyjny, nie znajdując podstaw do uwzględnienia apelacji, na mocy art. 385 kpc orzekł o jej oddaleniu.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd orzekł w oparciu o treść art. 98 i 108 kpc oraz § 12 ust. 1 pkt 2 w związku z § 11 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (tekst jednolity: Dz. U. z 2013 r., poz. 462).