Sygn. akt V Ua 23/13

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 maja 2013 r.

Sąd Okręgowy w Białymstoku

V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Marzanna Rogowska

Sędziowie: SSR del. Tomasz Kałużny (spr.)

SSA w SO Stanisław Stankiewicz

Protokolant: Bożena Radziusz

po rozpoznaniu w dniu 16 maja 2013 roku w Białymstoku

sprawy z wniosku P. O.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B.

o świadczenie rehabilitacyjne

na skutek apelacji wnioskodawcy P. O.

od wyroku Sądu Rejonowego w Białymstoku

z dnia 22 stycznia 2013 roku sygn. akt VI U 435/12

oddala apelację

Sygn. akt V Ua 23/13

Uzasadnienie:

Decyzją z dnia 28.08.2012r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. odmówił P. O. prawa do świadczenia rehabilitacyjnego. W uzasadnieniu wskazano, iż ubezpieczony pozostaje uprawniony do renty z tytułu niezdolności do pracy, o jakiej mowa w art.18 ust.7 ustawy z dnia 25.06.1999r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz.U. z 2010r. Nr 77, poz.512 ze zm.), zwanej dalej ustawą chorobową, co uniemożliwia przyznanie prawa do świadczenia rehabilitacyjnego.

Od powyższej decyzji odwołał się P. O. podnosząc, iż jako były funkcjonariusz policji pozostaje uprawniony od dnia 4.06.1990r. do policyjnej renty inwalidzkiej II grupy (całkowita niezdolność do służby, przy jednoczesnej częściowej niezdolności do pracy), jednak świadczenie to nie stanowi renty z tytułu niezdolności do pracy w rozumieniu art.13 ust.1 i art. 18 ust.7 ustawy chorobowej. Nadto wskazywał, iż w okresie od dnia 15.02.2011r. do 14.08.2012r. zatrudniony był na podstawie umowy o pracę w Zakładach (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w L. i korzystał z ubezpieczenia chorobowego, w tym odpowiednio w okresie od dnia 6.02.2012r. do dnia 14.08.2012r. (z przerwami) pozostawał czasowo niezdolny do pracy z powodu choroby.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy podtrzymał stanowisko jak w zaskarżonej decyzji wskazując na brak podstaw do przyznania wnioskodawcy prawa do świadczenia rehabilitacyjnego.

Sąd Rejonowy w Białymstoku wyrokiem z dnia 22.01.2013r. oddalił odwołanie. Sąd I instancji ustalił, iż decyzją K. W. P.w B. z dnia 26.11.1990r. przyznano P. O. prawo do milicyjnej renty inwalidzkiej III grupy od dnia 1.10.1990r., na podstawie art.2 pkt 1 lit.a w zw. z art.16 w zw. z art.17 ust.1 pkt 3 ustawy z dnia 31.01.1959r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Milicji Obywatelskiej oraz ich rodzin (Dz.U. z 1983r. Nr 46, poz.210 ze zm.). Następnie Komisja Lekarska MSW w B. orzeczeniem z dnia 5.05.1995r. zaliczyła P. O. do II grupy inwalidzkiej w związku ze służbą w policji, a Zakład Emerytalno – Rentowy Ministerstwa Spraw Wewnętrznych decyzją z dnia 8.06.1995r. zmienił począwszy od dnia 1.02.1995r. wysokość policyjnej renty inwalidzkiej służącej odwołującemu w związku z zaliczeniem go do II grupy inwalidzkiej. Wnioskodawca nadal jako były funkcjonariusz pozostaje uprawniony do policyjnej renty inwalidzkiej II grupy (całkowita niezdolność do służby przy jednoczesnej częściowej niezdolności do pracy).

W okresie od dnia 15.02.2011r. do dnia 14.08.2012r. wnioskodawca zatrudniony był w Zakładach (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w L. na podstawie umowy o pracę w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku dyrektora generalnego. Stosunek pracy rozwiązano na podstawie porozumienia stron. W trakcie trwania ubezpieczenia chorobowego odwołujący stał się czasowo niezdolny do pracy z powodu choroby przez okres obejmujący łącznie 166 dni, odpowiednio w okresach: 6 – 8.02.2012r.; 9 – 15.02.2012r.; 16.02. – 14.03.2012r.; 16 – 25.03.2012r.; 26.03. – 29.04.2012r.; 30.04. – 21.06.2012r.; 24 – 30.07.2012r.; 31.07. do 22.08.2012r. W okresie od dnia 22.06. – 23.07.2012r. wnioskodawca korzystał z urlopu wypoczynkowego, nadto po dniu 22.08.2012r. nie przebywał na zwolnieniach lekarskich oraz nie ubiegał się o przyznanie prawa do zasiłku chorobowego za inny okres, niż wskazane powyżej. W dniu 16.08.2012r. P. O. wystąpił do organu rentowego z wnioskiem o przyznanie prawa do świadczenia rehabilitacyjnego od dnia 15.08.2012r.

Sąd Rejonowy wskazując na przepis art.18 ust.7 ustawy chorobowej stwierdził, iż świadczenie rehabilitacyjne nie przysługuje osobie uprawnionej do renty z tytułu niezdolności do pracy. Nadto podkreślając okoliczność przyznania odwołującemu policyjnej renty inwalidzkiej II grupy Sąd I instancji wskazał, iż odwołujący pozostaje całkowicie niezdolny do służby przy jednoczesnej częściowej niezdolności do pracy. Wobec powyższego zgodnie z powołanym przepisem art.18 ust.7 ustawy chorobowej w związku z przyznaniem prawa do renty odwołującemu nie przysługuje prawo do świadczenia rehabilitacyjnego. Dodatkowo Sąd I instancji wywiódł, iż P. O. nie spełnia również przesłanek z art.18 ust.1 ustawy chorobowej do nabycia prawa do świadczenia rehabilitacyjnego. Wnioskodawca nie wyczerpał bowiem pełnego okresu zasiłkowego wykorzystując jedynie 166 dni okresu zasiłkowego. Nadto odwołujący nie wykazał, iż w okresie od dnia 23.08.2012r. do dnia 7.09.2012r. (16 dni) pozostawał czasowo niezdolny do pracy z powodu choroby. Wobec niespełnienia przesłanek powołanego wyżej art.18 ust.1 ustawy chorobowej również z tego powodu należało odwołującemu odmówić prawa do świadczenia rehabilitacyjnego i stąd orzeczono jak w sentencji powołanego wyżej wyroku.

Apelację od wyroku, zaskarżając orzeczenie w całości, wniósł P. O., zarzucając naruszenie przepisów:

a) art.18 ust.1 i 7 ustawy z dn. 25.06.1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby lub macierzyństwa, poprzez uznanie, że odwołującemu się nie przysługuje świadczenie rehabilitacyjne pomimo, że spełnia on przesłanki do jego uzyskania,

b) art.8 w związku z art.9 powołanej ustawy, poprzez uznanie, że do okresu zasiłkowego nie wlicza się przerwy w dniu 15.03.2012 r. (1 dzień) i w dniu 22.06.2012 r. – 23.07.2012 r. (32 dni).

Wskazując na powyższe wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zmianę zaskarżonej decyzji i przyznanie prawa do świadczenia rehabilitacyjnego, począwszy od dnia 15.08.2012 r.

Sąd Okręgowy ustalił i zważył, co następuje:

Apelacja odwołującego jako bezzasadna podlegała oddaleniu.

Sąd I instancji dokonał w sprawie prawidłowych ustaleń zarówno w odniesieniu do okoliczności bezspornych (tj. przyznania wnioskodawcy policyjnej renty inwalidzkiej II grupy, podlegania ubezpieczeniu chorobowemu w związku z zatrudnieniem, uwzględnienia potwierdzonych zwolnieniami lekarskimi okresów niezdolności do pracy), jak również wszechstronnego, wnikliwego i należytego rozważenia zebranego w sprawie materiału dowodowego na okoliczności wykluczenia spełnienia przez odwołującego przesłanek do nabycia świadczenia rehabilitacyjnego. Wobec powyższego poczynione przez Sąd I instancji ustalenia faktyczne oraz wywody prawne we wskazanym zakresie Sąd Okręgowy w pełni podziela i przyjmuje za własne bez potrzeby ponownego ich przytaczania (podobnie uznał Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 20.01.2010r., II PK 178/09, teza 2, Lex nr 577829).

Zdaniem Sądu Okręgowego należy podkreślić, iż w przepisie art.18. ust. 1 ustawy chorobowej ustawodawca określił zasadniczo trzy przesłanki warunkujące uzyskanie prawa do świadczenia rehabilitacyjnego, do których należy zaliczyć odpowiednio: wyczerpanie okresu zasiłku chorobowego, dalszą niezdolność do pracy oraz pomyślne rokowania co do odzyskania zdolności do pracy w wyniku leczenia lub rehabilitacji – stwierdzone orzeczeniem lekarza orzecznika ZUS. Nadto zgodnie z art.18 ust.7 tej ustawy pomimo spełnienia łącznie wszystkich wskazanych przesłanek, prawo do świadczenia rehabilitacyjnego nie przysługuje jednak osobie uprawnionej do emerytury lub renty z tytułu niezdolności do pracy.

Sąd Rejonowy mając na uwadze udokumentowane przez odwołującego okresy niezdolności do pracy prawidłowo wywiódł, iż wnioskodawca nie wyczerpał pełnego okresu zasiłkowego, a więc odpowiednio nie spełnił warunku określonego w powołanym wyżej art.18. ust. 1 ustawy chorobowej. Należy przy tym podkreślić, iż skarżący błędnie wskazuje na możliwość wliczenia do okresu zasiłkowego okresów absencji urlopowej. W przepisie art.9 ustawy chorobowej określono bowiem, w jaki sposób należy liczyć dany okres zasiłkowy, przy uwzględnieniu możliwości wliczania do okresu zasiłkowego nieprzerwanej i odpowiednio przerwanej niezdolności do pracy. Należy przy tym wskazać, iż na mocy powołanego przepisu do jednego okresu zasiłkowego wlicza się dwa lub więcej okresów niezdolności do pracy, jeśli zostały spowodowane tą samą chorobą, a przerwa pomiędzy poprzednim a kolejnym okresem niezdolności nie przekroczyła 60 dni. Oznacza to, iż tak jak w przypadku odwołującego, zsumowaniu uległy okresy stwierdzonej niezdolności do pracy, przerwane okresem urlopu wypoczynkowego. Powołane przepisy nie pozwalają jednak na wliczenie do okresu zasiłkowego czasu absencji urlopowej, bowiem ze swej istoty okres urlopu wypoczynkowego nie jest okresem niezdolności do pracy, a zaliczeniu do okresu zasiłkowego podlegają wyłącznie okresy niezdolności do pracy. W związku z powyższym prawidłowo Sąd I instancji dokonał precyzyjnego zsumowania wszystkich okresów niezdolności do pracy odwołującego, słusznie wywodząc, iż przebywając na absencji chorobowej przez łącznie 166 dni odwołujący nie spełnia podstawowego i kluczowego warunku wyczerpania pełnego okresu zasiłkowego umożliwiającego przyznanie prawa do świadczenia rehabilitacyjnego.

W ocenie Sądu Okręgowego prawidłowo również Sąd I instancji uznał, iż w przypadku wnioskodawcy prawo do świadczenia rehabilitacyjnego podlega wyłączeniu również zgodnie z art.18 ust.7 ustawy chorobowej, przy uwzględnieniu przyznania wnioskodawcy policyjnej renty inwalidzkiej II grupy (całkowita niezdolność do służby przy jednoczesnej częściowej niezdolności do pracy). Zgodnie z przepisem art.18 ust.7 ustawy chorobowej świadczenie rehabilitacyjne nie przysługuje osobie uprawnionej do emerytury lub renty z tytułu niezdolności do pracy i stąd pobieranie policyjnej renty inwalidzkiej II grupy w okolicznościach stwierdzenia częściowej niezdolności do pracy wyłącza w ocenie Sądu Okręgowego możliwość przyznania prawa do świadczenia rehabilitacyjnego. W tym miejscu należy zaakcentować, iż co do zasady renta w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 17.12. 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 j.t. ze zm.) jest świadczeniem uzależnionym od ziszczenia się ryzyka ubezpieczeniowego polegającego na utracie zdolności do pracy. Zgodnie z art.12-14 tej ustawy za niezdolną do pracy w rozumieniu ustawy uważa się osobę, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Przyznanie więc wnioskodawcy prawa do policyjnej renty inwalidzkiej II grupy koresponduje z przesądzeniem niezdolności do pracy w rozumieniu przepisów powołanej ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Wobec powyższego za całkowicie chybione należy uznać sformułowane w apelacji zarzuty naruszenia wskazanych przepisów, w tym również błędne wywody skarżącego w zakresie przyznania wnioskodawcy prawa do policyjnej renty inwalidzkiej II stopnia z innego tytułu niż niezdolność do pracy. Na marginesie należy zaznaczyć, iż Sąd Okręgowy w pełni podziela stanowisko i wywody zawarte w uzasadnieniu wyroku Sądu Najwyższego z dnia 18.01.2012r. (II UK 168/11, OSNP 2012/23-24/297, M.P.Pr. (...)-219), przy czym należy podkreślić, iż stanowisko to nie znajduje zastosowania w realiach niniejszej sprawy, bowiem dotyczyło wnioskodawcy niezdolnego do służby, przy jednoczesnej zdolności do pracy.

Podsumowując zdaniem Sądu Okręgowego wnioskodawcy nie przysługuje prawo do świadczenia rehabilitacyjnego, zarówno z uwagi na niespełnienie wymogu wyczerpania pełnego okresu zasiłkowego, jak również przy uwzględnieniu przyznania policyjnej renty inwalidzkiej II grupy z tytułu częściowej niezdolności do pracy.

Biorąc powyższe pod uwagę, wobec uznania apelacji za bezzasadną, na podstawie art.385 KPC orzeczono jak sentencji.