Sygn. akt IV P 190/15

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 września 2015r.

Sąd Rejonowy w Rzeszowie IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący:	SSR Renata Darłak
Protokolant:	Maria Drewniak

po rozpoznaniu w dniu 24 września 2015r. w Rzeszowie

sprawy z powództwa M. P. (1) i A. R. (1)

przeciwko M. K. (1) prowadzącej działalność gospodarczą pod nazwą (...) M. K. (1) w D.

o sprostowanie świadectw pracy

I.  nakazuje pozwanej M. K. (1) prowadzącej działalność gospodarczą pod nazwą (...) M. K. (1) w D. sprostować świadectwo pracy powódki A. R. (1) z dnia 1 kwietnia 2015 roku w ten sposób, że w punkcie 1 tegoż świadectwa nakazuje wpisać, iż powódka była zatrudniona od dnia 14 maja 2012 roku, a nie od dnia 1 listopada 2013 roku,

II.  nakazuje pozwanej M. K. (1) prowadzącej działalność gospodarczą pod nazwą (...) M. K. (1) w D. sprostować świadectwo pracy powódki M. P. (1) z dnia 1 kwietnia 2015 roku w ten sposób, że w punkcie 1 tegoż świadectwa nakazuje wpisać, iż powódka była zatrudniona od dnia 1 kwietnia 2003 roku, a nie od dnia 1 listopada 2013 roku,

III.  umarza postępowanie w zakresie cofniętych żądań pozwów,

IV.  w pozostałym zakresie powództwa oddala,

V.  kosztami opłat sądowych od pozwów, od uiszczenia których powódki były zwolnione z mocy ustawy, obciąża pozwaną i z tego tytułu nakazuje ściągnąć od pozwanej M. K. (1) prowadzącej działalność gospodarczą pod nazwą (...) M. K. (1) w D. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Rzeszowie kwotę 60 zł (sześćdziesiąt złotych).-

Sygn. akt IV P 190/15

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 24 września 2015 roku

Pozwem z dnia 7 kwietnia 2015 r., skierowanym przeciwko M. K. (1), prowadzącej działalność gospodarczą pod nazwą (...) M. K. (1) w D., powódka A. R. (1) domagała się sprostowania świadectwa pracy, wydanego w dniu 1 kwietnia 2015r. w ten sposób aby w miejsce:

a) zatrudniona w okresie od dnia 1 listopada 2014r.do dnia 31 marca 2015r. było: od dnia 14 maja 2012r. do dnia 31 lipca 2015r.,

b) stosunek pracy ustał w wyniku wypowiedzenia przez pracodawcę umowy o pracę za 2 tygodniowym okresem wypowiedzenia było: stosunek pracy ustał za wypowiedzeniem umowy zawartej na czas nieokreślony ze strony pracodawcy z zachowaniem 3 miesięcznego okresu wypowiedzenia,

c) wykorzystał urlop wypoczynkowy w wymiarze 26 dni za 2014r., 7 dni za 2015r. było: 26 dni za 2014r., 16 dni za 2015r., w tym za 9 dni wypłacono ekwiwalent pieniężny.

W uzasadnieniu w.w. pozwu powódka podała, że została zatrudniona w (...) sp. z o. o. we W. w od dnia 14 maja 2012 r. na podstawie umowy o pracę na okres próbny do dnia 13 sierpnia 2012r., na stanowisku sprzedawcy, w pełnym wymiarze czasu pracy, za wynagrodzeniem w kwocie 1.500 zł miesięcznie; że w dniu 14 sierpnia 2012r. zawarła z w.w. spółką umowę o pracę na czas określony do 13 sierpnia 2015r., w oparciu o którą została zatrudniona na stanowisku sprzedawcy za wynagrodzeniem w kwocie 1.500 zł miesięcznie; że we wszystkich umowach jako miejsce pracy został wskazany P.H. (...) Sp. j. D. oraz że następnie poinformowano ją o przejściu dotychczasowego zakładu pracy na nowego pracodawcę, tj. (...) (...) + H. + B. + (...) Sp. z o.o. w O.. Dalej powódka wskazała, że pismem z dnia 31 października 2013 r. złożyła oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę z tym ostatnim pracodawcą za porozumieniem stron; że z dniem 1 listopada 2013 r. nawiązała kolejny stosunek pracy oraz że wyrokiem Sądu Rejonowego w Rzeszowie z dnia 8 maja 2014r. sygn. akt IV P 29/14 oddalono prawomocnie jej powództwo przeciwko (...). (...) + H. + B. + (...) Sp. z o.o. w O., ustalając jednocześnie, iż nie doszło do przejścia zakładu pracy na nowego pracodawcę w trybie art. 23 ( 1 )kp, wobec czego pozwana zobowiązana jest do wydania jej świadectwa pracy za cały okres zatrudnienia.

Na koniec powódka wskazała, że wyczerpała możliwość sprostowania świadectwa pracy przez pracodawcę oraz że zarówno wniosek o sprostowanie jak i powództwo zostały wniesione w terminach, określonych w art. 97 § 21 kp.

W dniu 10 kwietnia do tutejszego Sądu wpłynął analogiczny pozew M. P. (1), z tym , że ta powódka domagała się sprostowania świadectwa pracy, wydanego w dniu 1 kwietnia 2015r. w ten sposób aby w miejsce:

a) zatrudniona w okresie od dnia 1 listopada 2014r.do dnia 31 marca 2015r. było: od dnia 1 kwietnia 2003r. do dnia 31 lipca 2015r.,

b) stosunek pracy ustał w wyniku wygaśnięcia umowy na czas określony było: stosunek pracy ustał za wypowiedzeniem umowy zawartej na czas nieokreślony ze strony pracodawcy z zachowaniem 3 miesięcznego okresu wypowiedzenia,

c) wykorzystał urlop wypoczynkowy w wymiarze 26 dni za 2014r., 7 dni za 2015r. było: 26 dni za 2014r., 16 dni za 2015r., w tym za 9 dni wypłacono ekwiwalent pieniężny.

W uzasadnieniu w.w. pozwu powódka M. P. (1) podała, że została zatrudniona w Firmie Handlowej (...) J. K. sp. j. z siedzibą w D. od dnia 1 kwietnia 2003 r. na podstawie umowy o pracę na czas określony (5 lat), na stanowisku sprzedawcy – p.o. kierownika, w pełnym wymiarze czasu pracy, za wynagrodzeniem w kwocie 800 zł miesięcznie; że w dniu 1 kwietnia 2008r. zawarła z w.w. spółką kolejną umowę o pracę na czas określony (7 lat), w oparciu o którą została zatrudniona na stanowisku sprzedawcy; że we wszystkich umowach jako miejsce pracy został wskazany P.H. (...). j. D.; że pismem z dnia 27 października 2011 r. została poinformowana o przejściu z dniem 1 grudnia 2011 r. - w trybie art. 23 ( 1) KP - zakładu pracy na nowego pracodawcę – (...) sp. z o. o. we W. bez zmiany dotychczasowych warunków pracy oraz że następnie poinformowano ją o przejściu dotychczasowego zakładu pracy na nowego pracodawcę, tj. (...). (...) + H. + B. + (...) Sp. z o.o. w O.. Dalej powódka wskazała, że pismem z dnia 31 października 2013 r. złożyła oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę z w.w. pracodawcą za porozumieniem stron; że z dniem 1 listopada 2014 r. nawiązała stosunek pracy w firmie (...) z siedzibą w D. oraz że wyrokiem Sądu Rejonowego w Rzeszowie z dnia 2 kwietnia 2014r. sygn. akt IV P 27/14 oddalono prawomocnie jej powództwo przeciwko (...). (...) + H. + B. + (...) Sp. z o.o. w O., ustalając jednocześnie, iż nie doszło do przejścia zakładu pracy na nowego pracodawcę w trybie art. 23 ( 1 )kp, wobec czego pozwana zobowiązana jest do wydania jej świadectwa pracy za cały okres zatrudnienia.

Na koniec powódka wskazała, że wyczerpała możliwość sprostowania świadectwa pracy przez pracodawcę oraz że zarówno wniosek o sprostowanie jak i powództwo zostały wniesione w terminach, określonych w art. 97 § 21 kp.

.

W odpowiedzi na pozew pozwana M. K. (1) wniosła o oddalenie powództw w całości oraz o zasądzenie na jej rzecz od powódek kosztów procesu według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego i opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

Na uzasadnienie swojego stanowiska podała, że powódki - jak same przyznały - były uprzednio zatrudnione w Firmie Handlowej (...) J. K. sp. j. z siedzibą w D.; że następnie dokonano przejścia zakładu pracy w trybie art. 23 ( 1) k.p. na (...) Sp. z o.o. oraz że w dalszej kolejności, spółki dokonywały kolejnych przejść zakładu pracy odpowiednio z (...) Sp. z o.o. na (...). (...) Sp. z o.o. Dalej pozwana naprowadziła, że założyła działalność gospodarczą dnia 25.07.2012r.; że początkowo przez pewien okres nie zatrudniała pracowników lecz korzystała z pracowników (...) Sp. z o.o., na podstawie umowy o świadczenie usług z dnia 1 sierpnia 2012r., a następnie z pracowników (...). (...) Sp. z o.o.; że przedmiotowe spółki przedstawiły certyfikaty o dokonaniu wpisu do rejestru podmiotów prowadzących agencje zatrudnienia; że przedstawicielką spółki (...) Sp. z o.o., a później (...). (...) Sp. z o.o. była A. K.; że ta ostatnia i B. P. wydawały powódkom polecenia służbowe i nadzorowały bezpośrednio ich pracę; że wynagrodzenie było wypłacane przez (...) Sp. z o.o.; że ubrania robocze były również opłacane ze środków (...) Sp. z o.o. oraz że powódki zostały zatrudnione przez (...) Sp. z o.o. i (...). (...) Sp. z o.o., ale wykonywały pracę jako pracownicy tymczasowi w miejscu prowadzenia przez nią działalności gospodarczej na podstawie zawartej z (...) Sp. z o.o., a następnie z (...). (...) Sp. z o.o. umowy o świadczenie usług.

Pozwana podniosła, że praca wykonywana na rzecz agencji pracy tymczasowej jest świadczona w miejscu wykonywania działalności przez pracodawcę użytkownika, jednak pracodawcą w stosunku do pracowników tymczasowych jest agencja pracy tymczasowej. Podkreśliła przy tym, iż ona jako usługobiorca/ pracodawca użytkownik mogła odpowiednio nadzorować wykonywanie umowy o świadczenie usług, gdyż oczywiste jest, iż w jej interesie było należyte wykonanie umowy; że takie postępowanie jest w pełni zgodne z ustawą z dnia 9 lipca 2003r. o zatrudnianiu pracowników tymczasowych (Dz.U. nr 221, poz. 1737), gdyż według dyspozycji art. 9 ust. 2a niniejszej ustawy to pracodawca użytkownik dostarcza pracownikowi tymczasowemu odzież i obuwie robocze oraz środki ochrony indywidualnej, zapewnia napoje i posiłki profilaktyczne, przeprowadza szkolenia w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy oraz ustala okoliczności i przyczyny wypadku przy pracy itp.

Wreszcie pozwana zarzuciła, że przytoczony w uzasadnieniu wyroku o sygn. akt IV P 27/14 stan faktyczny nie może mieć zastosowania w niniejszej sprawie z racji tego, iż nie dotyczy powódki A. R.; że w jej ocenie zapadły wyrok jest nieprawidłowy; że jest to wyrok zaoczny; że wydając go sąd ustalił stan faktyczny jedynie w oparciu o to co powiedziały powódki, natomiast nie dopuścił z urzędu dowodów z przesłuchania reprezentantów (...) sp. z o.o. oraz spółek przejmujących pracowników a także że pomimo tego, iż przedmiotowy wyrok jest już prawomocny nie może być brany pod uwagę w niniejszym postępowaniu.

Na koniec pozwana wskazała, że powódka M. P. (1) oraz A. R. (2) zawarły z nią umowę o pracę na czas określony dopiero w dniu 1 listopada 2013r.; że była pracodawcą powódek od tego czasu; że powyższe stosunki pracy zakończyły się w dniu 31 marca 2015r. w związku z ich rozwiązaniem z uwagi na upływ czasu na jaki miały trwać umowy o pracę a także że w jej ocenie wystawione świadectwa pracy są prawidłowe, a wszelkie roszczenia powódki powinny kierować do byłych pracodawców.

Na rozprawie w dniu 24.09.2015r. powódki wycofały żądania sprostowania świadectw pracy, sformułowane w punktach 1 ppkt c pozwów, a dotyczące wpisania że wykorzystały urlop wypoczynkowy za 2015r. w wymiarze 16 dni, w tym za 9 dni wypłacono ekwiwalent.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powódka A. R. (1) w dniu 14 maja 2012r. podpisała umowę o pracę z firmą (...) sp. z o. o. z siedzibą we W.. W myśl tej umowy została zatrudniona na podstawie umowy o pracę na okres próbny od dnia 14 maja 2012r. do dnia 13 sierpnia 2012 r. na stanowisku sprzedawcy, w pełnym wymiarze czasu pracy. Jako miejsce świadczenia pracy w przedmiotowej umowie została wskazana D.. Po upływie tego okresu powódka podpisała z w.w. spółką umowę o pracę na czas określony od 14 sierpnia 2012 r. do dnia 13 sierpnia 2015r. na warunkach analogicznych jak w umowie o pracę na okres próbny.

Powódka M. P. (1) została zatrudniona w Firmie Handlowej (...) J. K. sp. j. z siedzibą w D. od dnia 1 kwietnia 2003 r. na podstawie umowy o pracę na czas określony 5 lat, na stanowisku sprzedawcy, w pełnym wymiarze czasu pracy za wynagrodzeniem w kwocie 800 zł miesięcznie. W dniu 1 kwietnia 2008r. powódka zawarła z w.w. spółką kolejną umowę o pracę na czas określony 7 lat, w oparciu o którą została zatrudniona na stanowisku sprzedawcy za wynagrodzeniem w kwocie 1.130 zł miesięcznie.

Pismem z dnia 27 października 2011 r. powódka M. P. została poinformowana o przejściu, z dniem 1 grudnia 2011 r. w trybie art. 23 1 KP, pracowników Firmy Handlowej (...) J. K. sp. j. z siedzibą w D. na nowego pracodawcę, tj. (...) sp. z o. o. we W.. W wyniku tego ta ostatnia spółka miała wejść w prawa i obowiązki nowego pracodawcy wobec załogi (...) . H. (...) Sp. J., przy czym dotychczasowe warunki pracy i płacy pracowników pozostawały niezmienione. Przedmiotowe pismo zawierało ponadto informację, że przyczyną przejścia jest porozumienie zakładów pracy i wzmocnienie kapitału.

Następnie (...) sp. z o. o. we W. poinformowała obie powódki o przejściu w trybie art. 23 ( 1) KP, pracowników na nowego pracodawcę, tj. (...). (...) + H. + B. + (...) Sp. z o.o. w O. Oddział we W.. Dotychczasowe warunki zatrudnienia nie uległy zmianie.

Od początku zatrudnienia powódki świadczyły pracę w sklepach, prowadzonych przez F.H. (...) J. K. Sp. j. w D.. Ta ostatnia spółka została utworzona w 1999 r. przez ojca pozwanej - J. K. (2) i jego żonę M. K. (2). Przedmiotem jej działalności był handel detaliczno – hurtowy obuwiem, prowadzony w sklepach obuwniczych w woj. (...) i (...). Te sklepy znajdowały się w Centrum Handlowym (...) w D. przy ul. (...), w Centrum Handlowym (...) w N., w Centrum Handlowym (...) w R., w Centrum Handlowym (...) w D., w D. przy ul. (...) oraz w G..

W celach handlowych spółka zatrudniała pracowników na stanowiskach sprzedawców. Z czasem J. K. dowiedział się, że na rynku (...) i (...) działa spółka (...), która zajmuje się outsourcingiem personalnym i że pracodawcy są zadowoleni ze współpracy z tą firmą. W 2011 roku Spółka (...) poprzez swoich przedstawicieli nawiązała kontakt z J. K.. Konkretnie zgłosił się do niego pełnomocnik spółki (...) do prowadzenia i zawierania umów - T. K., który oświadczył, że firma (...) prowadzi outsourcing pracowniczy i na mocy artykułu 23 ( 1) kodeksu pracy może przejąć część pracowników, a jeżeli zaistnieje taka potrzeba to może oddelegować swoich pracowników do świadczenia pracy. W przypadku F.H.(...) J. K. Sp. j. w D. outsourcing personalny miał polegać na tym, że firma (...) miała przejąć obsługę pracowniczą spółki i związaną z tym całą dokumentację, prowadzenie szkoleń i wszystko co wiąże się z obsługą pracowników. Firma (...) miała też sprzedawać obuwie na rachunek F.H.(...) J. K. Sp. j. w D.. W tym celu obie w.w. spółki podpisały umowę o świadczenie usług. W praktyce wyglądało to w ten sposób, że F.H. (...) J. K. Sp. j. w D. nabywała obuwie i dostarczała je do sklepów. Przedmiotowe sklepy były własnością J. K. i jego dzieci J. K. (3) oraz D. K.. Z nimi też F.H. (...) J. K. Sp. j. w D. miała podpisane umowy najmu. Wyposażanie tych sklepów również było własnością F.H. (...) J. K. Sp. j. w D.. Ta firma figurowała też jako sprzedawca na paragonach, dotyczących sprzedaży obuwia.

W dniu 1.11.2012 roku F.H. (...) J. K. Sp. j. w D. podpisała kolejną umowę o świadczenie usług tym razem z firmą (...). Stało się tak dlatego, że zdaniem tej pierwszej spółka (...). przejęła pracowników spółki (...).

J. K. płacił firmom (...) (...) za świadczone przez nie usługi około 50 000 – 60 000 złotych miesięcznie. Te kwoty wyliczała firma (...), a później (...) J. K. w każdym miesiącu dostawał rozliczenia, w których wskazywano ilość zatrudnionych pracowników, kwoty ich wynagrodzeń oraz innych należności pracowniczych. Kwoty które spółki (...) i (...) wpisywały na fakturach za świadczenie usług były sumą należności pracowniczych w wielkościach brutto.

J. K. zakończył definitywnie prowadzenie działalności gospodarczej, której przedmiotem była sprzedaż obuwia w marcu lub kwietniu 2013 roku, kiedy to Sąd ogłosił upadłość jego spółki Wówczas towar znajdujący się w jego sklepach przejął Syndyk Masy Upadłości.

Obie powódki świadczyły pracę w sklepach, znajdujących się w D., przy ul. (...), przy czym przy ul. (...) znajdowały się dwa sklepy, zaś przy ul. (...) znajdował się jeden sklep. W tych sklepach F.H. (...) J. K. Sp. j. w D. prowadziła sprzedaż obuwia do końca lipca 2012 roku. Od 1 sierpnia 2012 roku w w.w. sklepach prowadzona była sprzedaż obuwia na rzecz pozwanej M. K. (1), która zarejestrowała działalność gospodarczą w dniu 25 lipca 2012 roku. Lokale na sklepy przy ul. (...) były wynajmowane najpierw przez F.H. (...) J. K. Sp. j. w D., a później przez M. K. (1). Te umowy najmu były zawarte z drugą córką J. K. J. K. (3) i synem D. K., którzy byli i są do tej pory ich właścicielami. Natomiast lokal przy ul. (...) od 2011 roku należał i należy do M. K. (1). Ta ostatnia w dniach 1.08.2012r. i 1.11.2012r. podpisała umowy o świadczenie usług najpierw z firmą (...) a następnie z firmą (...). Przedmiotem tych umów miało być świadczenie przez usługodawcę kompleksowej usługi związanej z procesem handlu detalicznego i hurtowego, internetowego oraz usługami reklamowymi. W tym celu usługodawca miał oddelegować osoby zwane „wykonawcami” tj. osoby zatrudnione u niego na podstawie umów o pracę, umów zlecenia lub umów o dzieło.

Pismami z dnia 31 października 2013r. powódki zwróciły się do (...). (...) + H. + B. + (...) Sp. z o.o. w O. z prośbą o rozwiązanie umów o pracę za porozumieniem stron z dniem 31 października 2013 r. W.w. spółka nie odebrała przesyłek, zawierających te pisma.

Po tym jak „urwał się” kontakt ze spółką (...). M. K. (1) kontynuowała handel obuwiem w sklepach przy ul. (...). W dniu 1 listopada 2013r. podpisała ona z obiema powódkami umowy o pracę na czas określony, na stanowiskach sprzedawców, przy czym powódka A. R. miała być zatrudniona do dnia 18.08.2015r. zaś powódka M. P. do dnia 31.03.2015r. W przedmiotowych umowach strony dopuściły możliwość ich rozwiązania za 2-tygodniowym wypowiedzeniem. Pozwana skorzystała z powyższego uregulowania w stosunku do powódki A. R. i w dniu 13.03.2015r. dokonała jej takiego wypowiedzenia.

W dniu 1 kwietnia 2015r. pozwana wystawiła powódkom świadectwa pracy, wskazując w nich, że powódka A. R. była zatrudniona w okresie od 1.11.2013r. do 31.03.2015r. oraz że umowa o pracę została rozwiązana za dwutygodniowym okresem wypowiedzenia, natomiast powódka M. P. była zatrudniona w okresie od 1.11.2013r. do 31.03.2015r. zaś jej umowa o pracę wygasła z upływem okresu na jaki została zawarta.

Zarówno spółka (...) jak i spółka (...). (...) + H. + B. + V. Polska zostały wpisane do rejestru podmiotów prowadzących agencje zatrudnienia.

( dowód: akta osobowe powódek, akta tut. Sądu sygn. IV P 27/14 i IV P 29/14, dokumenty dołączone do pozwów k. 6,7 v.,8,9,13,14, 21-29, 38, certyfikaty z dnia 12 października 2012 roku k. 51 i z dnia 27 sierpnia 2012 roku k. 52, umowy o świadczenie usług z dnia 1 listopada 2012 roku k. 54-56 i z dnia 1 sierpnia 2012 roku k. 57-59, zeznania świadka J. K. (2) k. 84-86)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wyżej powołanych dokumentów oraz na podstawie dowodu z zeznań świadka J. K.. Sąd dał wiarę dowodom z dokumentów albowiem ich treść i autentyczność nie była kwestionowana przez strony w toku postępowania. Sąd dał również wiarę zeznaniom świadka J. K. albowiem były one spójne i logiczne. Brak było przy tym podstaw aby odmówić im wiarygodności.

Sąd oddalił wniosek o przeprowadzenie dowodu z zeznań świadka J. M. oraz z przesłuchania stron albowiem sprawa była dostatecznie wyjaśniona do rozstrzygnięcia. Jak zeznał bowiem świadek J. K. pozwana M. K. (1) od dnia 1.11.2013r. kontynuowała sprzedaż obuwia w sklepach, znajdujących się w D. przy ul. (...), a więc w sklepach, których zatrudnione były powódki. Przejęła ona zatem z powrotem zadania, polegające na sprzedaży obuwia na swoją rzecz w w.w. sklepach, jeśli założyć, że zadania te wykonywała dotychczas spółka (...). (...) + H. + B. + V. Polska a przed tym spółka (...). Nie miało zatem znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy czy spółki (...) i (...) (...) + H. + B. + V. Polska były faktycznie prawodawcami powódek przed dniem 1.11.2013r.

Sądowi z urzędu jest wiadomo, że spółki (...)i (...) (...) + H. + B. + V. Polska na podobnych zasadach - jak z F.H. (...) J. K. sp. j. z siedzibą w D. oraz z pozwaną - porozumiały się też z wieloma innymi podmiotami z terenu południowo – wschodniej i zachodniej Polski oraz że podmioty te prowadziły działalność w różnych branżach. Sądowi znany jest też fakt, że spółka (...). (...) + H. + B. + V. Polska od dłuższego czasu nie odprowadzała składek na ubezpieczenie społeczne pracowników, przejętych od tych podmiotów ani nie uiszczała podatku dochodowego od ich wynagrodzeń.

Sąd zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 97 § 2 1 k.p. pracownik może w ciągu 7 dni od otrzymania świadectwa pracy wystąpić z wnioskiem do pracodawcy o sprostowanie świadectwa. W razie nieuwzględnienia wniosku pracownikowi przysługuje, w ciągu 7 dni od zawiadomienia o odmowie sprostowania świadectwa pracy, prawo wystąpienia z żądaniem jego sprostowania do sądu pracy.

Jak wynika z zebranego w sprawie materiału dowodowego Firma Handlowa (...) J. K. sp. j. z siedzibą w D. po dniu 30 listopada 2011 r. nie zaprzestała prowadzenia działalności gospodarczej, której przedmiotem był handel obuwiem. Zaprzestała ona jedynie wykonywania pewnych czynności, tj. czynności polegających na zatrudnianiu pracowników oraz wypłacaniu im wynagrodzenia, powierzając je innemu podmiotowi. Co istotne w dalszym ciągu F.H. (...) J. K. Sp. j. w D. pozostała właścicielem lub najemcą mienia, na bazie którego prowadziła dotychczas działalność gospodarczą tj. sklepu, jego wyposażenia i sprzedawanego w nim towaru, czyli wszystkich składników majątkowych tworzących zakład pracy. Ona też zarządzała tym mieniem. Rozważenia wymagało więc czy w przypadku tzw. outsourcingu personalnego, z jakim ewentualnie mamy do czynienia w niniejszej sprawie, znajduje zastosowanie przepis art. 23 ( 1) KP. Zgodnie z tym przepisem, w razie przejścia zakładu pracy lub jego części na innego pracodawcę staje się on z mocy prawa stroną w dotychczasowych stosunkach pracy. W wyroku z dnia 13 kwietnia 2009 r. (I PK 210/09) Sąd Najwyższy stwierdził, że powierzenie przez pracodawcę wykonywania zadań pomocniczych podmiotowi zewnętrznemu, świadczącemu usługi w tym zakresie (outsourcing) nie może oznaczać przejścia części zakładu pracy na innego pracodawcę (art. 23 ( 1) § 1 KP), jeżeli nie przemawia za tym kompleksowa ocena takich okoliczności, jak rodzaj zakładów, przejęcie składników majątkowych i niematerialnych, przejęcie większości pracowników, przejęcie klientów, a zwłaszcza stopień podobieństwa działalności prowadzonej przed przejęciem zadań i po ich przejęciu.

W ocenie Sądu, ani powódka M. P. nie została faktycznie przejęta przez (...) Sp. z o.o. we W., ani powódka A. R. nie została rzeczywiście zatrudniona przez tę spółkę ani obie powódki nie zostały przejęte przez (...). (...) + H. + B. + (...) Sp. z o.o. w O. w trybie art. 23 ( 1) KP. Świadczy o tym chociażby fakt, że w.w spółki miały inny przedmiot działalności niż spółka jawna (...). Ta ostatnia zajmuje się bowiem handlem obuwiem w sieci sklepów. Tymczasem jak wynika z odpisu z KRS spółki (...). przedmiotem jej działalności nie była sprzedaż takich artykułów w sieci sklepowej. Jak zeznał świadek J. K. ta ostatnia spółka podobnie jak spółka (...) nie prowadziła działalności w zakresie handlu obuwiem na bazie swojego lub zarządzanego przez siebie mienia, tj. sklepów, ich wyposażenia i swoich narzędzi. Spółki te nie przejęły od F.H. (...) J. K. Sp. j. w D. ani od pozwanej żadnego mienia ruchomego ani żadnych budynków, w których powódki świadczyły pracę.

Dlatego też, w ocenie Sądu, wbrew pismom informującym o przejściu zakładu pracy na nowego pracodawcę, pracodawcą powódek przez cały czas pozostawała Firma Handlowa (...) J. K. sp. j. z siedzibą w D. a od 1.08.2012r. pozwana M. K. (1), prowadząca działalność gospodarczą pod nazwą (...) M. K. (1) w D.

Podkreślić trzeba, że dla przejścia pracowników do innego pracodawcy w trybie art. 23 1 KP nie wystarcza samo porozumienie się w tym względzie pomiędzy dotychczasowym i nowym pracodawcą. Konieczne jest bowiem faktyczne przejście zakładu pracy na nowego pracodawcę tj. zaistnienie pewnych okoliczności faktycznych takich jak przejęcie mienia i prowadzenie na jego bazie działalności gospodarczej o podobnym profilu i na własny rachunek lub przejęcie samych zadań, w tym przypadku, zadań polegających na sprzedaży obuwia na własny rachunek. W niniejszej sprawie takie okoliczności nie miały miejsca.

Nawet gdyby przyjąć, że powódkę A. R. faktycznie zatrudniła spółka (...) i że rzeczywiście doszło do przejęcia przez tę spółkę powódki M. P., a następnie do przejęcia przez spółkę (...)obu powódek, to nie ulega wątpliwości, że z dniem 1 listopada 2013 r., a więc przed rozwiązaniem stosunków pracy z tą ostatnią spółką, powódki zostały z powrotem (z mocy prawa) - na podstawie art. 23 ( 1 )KP - przejęte przez M. K. (1). Od dnia 1 listopada 2013 r. wykonywała ona bowiem zadania, polegające na sprzedaży na swój rachunek obuwia w sklepach, w których powódki świadczyły pracę. Zatrudnienie powódek było więc kontynuowane w tym samym miejscu, zaś ich obowiązki pozostały bez zmian. Nie ma przy tym znaczenia, że powódki w dniu 1 listopada 2013 r. podpisały z pozwaną nowe umowy o pracę. Jak już wspomniano o przejściu zakładu pracy na nowego pracodawcę decydują okoliczności faktyczne, tj. przejęcie mienia lub zadań, a nie czynności formalnoprawne. Zresztą umowy, o których wyżej mowa, zostały zawarte w czasie, gdy powódki pozostawały formalnie w zatrudnieniu w (...). (...) + H. + B. + (...) Sp. z o.o. w O., albowiem ich oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę za porozumieniem stron nie zostały odebrane przez tę spółkę. W przypadku zaś rozwiązywania umowy o pracę w tym trybie niezbędne jest, co oczywiste, wyrażenie zgody przez drugą stronę stosunku pracy. Spółka (...). nigdy takiej zgody nigdy nie wyraziła. Powódki nie rozwiązały zatem umów o pracę z w.w. spółką i zostały przejęte przez M. K. (1). Zbędne było więc zawieranie z nimi umów o pracę. W tej sytuacji zawarte przez strony w dniu 1.11.2013r. umowy o pracę zostały potraktowane jako porozumienia zmieniające warunki dotychczasowych umów o pracę, które doprowadziły do przekształcenia umów o pracę na czas nieokreślony w umowy terminowe.

W związku z powyższym całkowicie zbędne było czynienie dalszych ustaleń faktycznych dotyczących, tego kto faktycznie był pracodawcą powódek przed dniem 1.11.2013r. i czy powódki były pracownikami tymczasowymi.

Z tych względów orzeczono jak w punktach I, II i IV sentencji wyroku.

O umorzeniu postępowania w części orzeczono na podstawie art. 203 w zw. z art. 355 kpc.

O kosztach sądowych orzeczono na podstawie art. 100 kpc w zw. z art. 113 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. Nr 167, poz. 1398). W myśl tego ostatniego przepisu, kosztami sądowymi, których strona nie miała obowiązku uiścić lub których nie miał obowiązku uiścić kurator albo prokurator, sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji obciąży przeciwnika, jeżeli istnieją do tego podstawy, przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu. Obowiązku uiszczenia kosztów sądowych nie ma min. strona zwolniona od kosztów np. pracownik wnoszący powództwo z zastrzeżeniem art. 35 i art. 36 (art. 96 ust. 1 pkt 4 ustawy). Zwolnienie od kosztów sądowych stanowi odstępstwo od zasady odpłatności występującej w sprawach cywilnych, którego celem jest udostępnienie wymiaru sprawiedliwości osobom niemajętnym, których nie stać na poniesienie kosztów sądowych.

Sąd Najwyższy, w uchwale z dnia 5 marca 2007r. I PZP 1/07 stwierdził, że: „Sąd w orzeczeniu kończącym w instancji sprawę z zakresu prawa pracy, w której wartość przedmiotu sporu nie przewyższa kwoty 50.000 zł, obciąży pozwanego pracodawcę, na zasadach określonych w art. 113 ust. 1 ustawy z 28.7.2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. Nr 167, poz. 1398 ze zm.), kosztami sądowymi, których nie miał obowiązku uiścić pracownik wnoszący powództwo lub odwołanie do sądu (art. 96 ust. 1 pkt 4 tej ustawy), z wyłączeniem opłat od pism wymienionych w art. 35 ust. 1 zd. 1 tej ustawy.”

Skoro zatem, powódki uległy tylko w nieznacznej części swoich żądań zaś pozwany pracodawca nie korzysta z ustawowego zwolnienia od kosztów sądowych oraz nie został z tychże kosztów zwolniony przez sąd, to jest zobowiązany uiścić na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Rzeszowie kwotę odpowiadającą wysokości dwóch opłat sądowych, stosownie do odpowiedzialności za wynik procesu. Kwota jednej opłaty wynosi zgodnie z art. 12 wyżej powołanej ustawy 30 zł.