Sygn. akt II AKa 359/14

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 listopada 2014 r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSA – Zbigniew Kapiński

Sędziowie: SA – Ewa Plawgo

SO /del./ – Dorota Tyrała (spr.)

Protokolant: st. sekr. sąd. – Anna Grajber

przy udziale prokuratora Hanny Gorajskiej – Majewskiej

po rozpoznaniu w dniu 28 listopada 2014 r.

sprawy:

P. Z.

oskarżonego z art. 55 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Okręgowego Warszawa - Praga w Warszawie

z dnia 22 lipca 2014 r., sygn. akt V K 52/14

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok wobec P. Z.;

II.  zwalnia P. Z. w całości od zapłaty kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, przejmując wydatki na rachunek Skarbu Państwa;

III.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokata J. R. kwotę 738 (siedemset trzydzieści osiem) złotych – w tym 23% VAT od tej kwoty - tytułem wynagrodzenia za obronę oskarżonego P. Z. pełnioną z urzędu w postępowaniu odwoławczym.

UZASADNIENIE

P. Z. został oskarżony o to, że w dniu 5 stycznia 2013 r. na terenie przejścia granicznego w Ś., wbrew przepisom ustawy, działając wspólnie i w porozumieniu z ustaloną osobą, dokonał wewnątrzwspólnotowego nabycia środka odurzającego w postaci ziela konopi innych niż włókniste – marihuany w ilości znacznej, polegającego na przewiezieniu tej substancji w ilości 2484,01 gramów netto samochodem marki O. (...) nr rej. (...) z terytorium N. do P., poprzez przejście graniczne Ś./F., w ten sposób, że dokonał zapakowania i ukrycia tej substancji w wymienionym pojeździe, zaś ustalona osoba kierując tym pojazdem przekroczyła granicę (...), tj. o przestępstwo z art. 55 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii.

Sąd Okręgowy Warszawa – Praga w Warszawie wyrokiem z dnia 22 lipca 2014 roku w sprawie sygn. akt V K 52/14 w ramach czynu zarzuconego oskarżonemu P. Z. uznał go za winnego tego, że nie później niż w dniu 5.01.2013 r. działając wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą, wbrew przepisom ustawy, dokonał wewnątrzwspólnotowego nabycia środka odurzającego w postaci ziela konopi innych niż włókniste – marihuany w znacznej ilości tj. 2484,01 grama netto, który to środek został przywieziony do P. 5.01.2013 r. przez inną ustaloną osobę, tj. czynu z art. 55 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii, i za to z mocy art. 55 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 33§1 i 3 k.k. wymierzył mu karę 3 (trzech) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności i grzywny w liczbie 100 (stu) stawek dziennych w wysokości 30 (trzydziestu) złotych stawki dziennej; na zasadzie art. 63§1 k.k. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 23.08.2013 r. do dnia 22.07.2014 r.; zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. J. R. kwotę 885,60 zł (osiemset osiemdziesiąt pięć złotych sześćdziesiąt groszy) brutto tytułem kosztów obrony z urzędu oskarżonego; na zasadzie art. 70 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa przez zniszczenie dowodu rzeczowego nr (...) opisanego w pozycji 2a wykazu dowodów rzeczowych na karcie 80; zwolnił oskarżonego od obowiązku uiszczenia opłaty i pozostałych kosztów postępowania przejmując je na rachunek Skarbu Państwa.

Powyższy wyrok zaskarżył w całości obrońca oskarżonego. W wywiedzionej apelacji na podstawie art. 438 pkt 3 k.p.k. zarzucił wyrokowi błąd w ustaleniach faktycznych, będący wynikiem mającej wpływ na treść orzeczenia obrazy przepisów postępowania (zwłaszcza art. 5§2 k.p.k.), który to błąd wyraża się w przyjęciu tezy, że zgromadzone w niniejszej sprawie materiały pozwalają na przyjęcie, że zachowanie P. Z. nosiło znamiona cech przestępnego działania w postaci dokonania nie później niż w dniu 05.01.2013 r. wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą, wbrew przepisom ustawy wewnątrzwspólnotowego nabycia środka odurzającego w postaci ziela konopi innych niż włókniste – marihuany w znacznej ilości tj. 2484,01 grama netto, który to środek został przywieziony do P. 5.01.2013 r. przez inną ustaloną osobę, podczas gdy prawidłowa i całościowa ocena materiału dowodowego prowadzi do wniosku, że oskarżony P. Z. nie dokonał czynu, o którym mowa w art. art. 55 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii. W konkluzji wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego oraz o zasądzenie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu w postępowaniu apelacyjnym oświadczając , że nie zostały one uiszczone ani w całości, ani w części.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje.

Zarzut sformułowany w apelacji obrońcy nie jest trafny, a tym samym zawarty w niej wniosek nie może zostać uwzględniony.

Sąd Okręgowy, kierując się bowiem nakazem wynikający z art. 2 § 2 k.p.k., dążenia do prawdy materialnej oraz wskazaną w art. 4 k.p.k. zasadą obiektywizmu, w prawidłowy i wyczerpujący sposób zgromadził i ujawnił w sprawie materiał dowodowy. Zgodnie z wymogami art. 410 k.p.k., Sąd ten rozważył całokształt ujawnionych na rozprawie dowodów, przy czym kierując się treścią art. 7 k.p.k. ocenił zgromadzone dowody z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania i doświadczenia życiowego i na ich podstawie poczynił ustalenia faktyczne. Sporządzone w sprawie uzasadnienie wyroku - odpowiadające dyspozycji art. 424 k.p.k. - pozwala na pełną kontrolę procesu myślowego, który w konsekwencji doprowadził Sąd meriti do wniosku o sprawstwie i winie oskarżonego P. Z..

Istotnie w sprawie niniejszej kluczowymi dowodami przesądzającymi o winie oskarżonego P. Z. były zabezpieczone w sprawie ślady materialne i ich ocena na podstawie wydanej w sprawie opinii mechanoskopijnej oraz wyników przeprowadzonych w sprawie badań chemicznych, genetycznych i daktyloskopijnych. Obrońca stara się ten fakt procesowy zdyskwalifikować podnosząc, że przeprowadzone w sprawie dowody osobowe nie podważają wersji oskarżonego, który konsekwentnie nie przyznawał się do winy. Tym samym w ocenie obrońcy wszechstronne i wnikliwe rozważenie wszystkich dowodów i okoliczności (art. 410 k.p.k.) ujawnionych w toku rozprawy winno doprowadzić Sąd I instancji do dokonania odmiennych ustaleń faktycznych, a tym samym innego rozstrzygnięcia w sprawie.

Sąd Apelacyjny, wbrew tezom obrońcy, nie dostrzegł żadnych wątpliwości, jakie miałyby zostać przez Sąd I instancji zignorowane, czy też rozstrzygnięte na niekorzyść oskarżonego. Argumentacja skarżącego obrońcy opierająca się na lansowaniu tezy, że zabezpieczone dowody materialne nie są wystarczające do uznania winy oskarżonego jest oczywiście chybiona. Ani polska procedura karna, ani doktryna prawa karnego, czy orzecznictwo sądowe nie przewiduje odrzucenia jakiegokolwiek dowodu winy nawet w sytuacji, gdy jest on dowodem jedynym. Dowód taki winien niewątpliwie podlegać szczególnie wnikliwej analizie Sądu orzekającego zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie regułami oceny dowodów z art. 7 k.p.k. i art. 5§2 k.p.k. W realiach niniejszej sprawy takiej oceny Sąd I instancji dokonał, a swoje stanowisko wyczerpująco umotywował w pisemnym uzasadnieniu wyroku, słusznie eksponując wynikające z rozmieszczenia oraz ilości zabezpieczonych śladów materialnych wnioski prowadzące do uznania winy oskarżonego w zakresie przypisanego mu czynu.

Zauważyć przy tym należy, że praktycznie wszystkie okoliczności odnoszące się do zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wymienione w apelacji obrońcy zostały ocenione przez Sąd I instancji co znajduje odzwierciedlenie w pisemnych motywach wyroku, czego skarżący zdaje się nie dostrzegać. Tym samym podnoszone przez skarżącego obrońcę argumenty mające prowadzić do wskazanych – co znamienne dopiero w treści uzasadnienia i bez sformułowania w tym zakresie zarzutu – w apelacji naruszeń art. 410 k.p.k. , które skutkować winny jego zdaniem do powstania nie dających się usunąć wątpliwości z art. 5§2 k.p.k. są całkowicie chybione. Jedynie dla porządku wskazać należy, że zarzut naruszenia przepisu art. 410 k.p.k. może być skuteczny tylko wówczas, gdy skarżący wykaże, że Sąd I instancji oparł swoje orzeczenie na materiale nieujawnionym na rozprawie głównej, bądź tylko na części materiału ujawnionego i jego rozstrzygnięcie nie jest wynikiem analizy całokształtu ujawnionych okoliczności, a więc także i tych, które je podważają – a takiej argumentacji apelacja obrońcy nie zawiera. Podkreślenia przy tym wymaga, że obrońca w swym wywodzie pomija, że braki w zakresie dowodów osobowych, a także fakt nieustalenia przez Sąd I instancji istnienia kontaktów i ich rodzaju pomiędzy oskarżonym P. Z. i zatrzymanym podczas przekraczania granicy B. K. nie mają w sprawie wszak znaczenia kluczowego. Podobnie ocenić należy argumentację obrońcy oskarżonego w zakresie zabezpieczenia śladów daktyloskopijnych jedynie na części pakunków z zawartością środka odurzającego oraz ich brak na innych przedmiotach – w tym w szczególności na częściach samochodu, czy też na skonstruowanych w nim skrytkach. Nie podważają one bowiem w żaden sposób prawidłowości ustalenia Sądu orzekającego, że prawidłowo zidentyfikowane zostały ślady naniesione przez oskarżonego P. Z.. Tym samym niniejszej oceny nie może również podważyć okoliczność podkreślana w apelacji przez obrońcę, że skoro z opinii z badań genetycznych wynika, że poddane badaniom próbki wskazują na mieszaninę DNA pochodzącą od kilku osób to stąd „krąg osób, które mogły dokonać przestępstwa jest znacznie szerszy” (vide str.6 apelacji). Powyższe wszak nie eliminuje z udziału w ustalonym przestępstwie oskarżonego P. Z.. Co istotne: w tym zakresie obrońca nie pokusił się nawet o próbę wykazania w jaki inny i nie naruszający przepisów karnych sposób ślady pochodzące od oskarżonego znalazły się na przewożonym do P. w sposób naruszający przepisy art. 55 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii środku odurzającym w postaci marihuany w ilości ustalonej przez Sąd orzekający.

Podnoszone przez obrońcę oskarżonego wątpliwości dotyczące materiału dowodowego wyrażały zatem jedynie stanowisko i ocenę strony i nie mogły tym samym stanowić podstawy skutecznego zarzutu naruszenia art. 5 § 2 k.p.k. Analiza uzasadnienia wyroku Sądu I instancji wskazuje, iż nie miał on żadnych wątpliwości co do sprawstwa oskarżonego, a tylko wówczas skuteczne będzie posłużenie się tym zarzutem, gdy zostanie wykazane, że orzekający w sprawie Sąd rzeczywiście miał wątpliwości o takim charakterze i nie rozstrzygnął ich na korzyść oskarżonego. Dla zasadności tego zarzutu nie wystarczy zaś zaprezentowanie przez stronę własnych wątpliwości, co do stanu dowodów.

Reasumując: wskazać należy, iż zasadnicza część podniesionych przez obrońcę oskarżonego argumentów stanowi wyłącznie polemikę z ustaleniami Sądu, które z przyczyn wyżej wskazanych zyskały akceptację Sądu Odwoławczego. Przypomnieć skarżącemu należy, iż możliwość przeciwstawienia ustaleniom Sądu Orzekającego alternatywnego niż ustalony poglądu, nie może prowadzić do wniosku o popełnieniu przez Sąd błędu w ustaleniach faktycznych (tak: Sąd Najwyższy I KR 197/74, OSNKW 1975, nr 5, poz. 58). Obrońca oskarżonego winien w oparciu o zgromadzone w sprawie dowody wykazać, jakie błędy natury faktycznej lub logicznej czy też jaka sprzeczność z zasadami doświadczenia życiowego powodują, iż ustalenia Sądu I instancji są w okolicznościach rozpoznawanej sprawy błędne. Zadaniu temu obrońca nie sprostał, formułując jedynie niczym niepoparty zarzut, stanowiący wyłącznie gołosłowną polemikę z, opartymi na prawidłowo ocenionych dowodach, ustaleniami Sądu.

Pisemne motywy zaskarżonego wyroku dowodzą także, iż Sąd pierwszej instancji kształtując karę co do oskarżonego P. Z. miał na względzie zarówno istotne okoliczności przedmiotowo-podmiotowe, składające się na wysoki stopień szkodliwości społecznej przypisanego mu przestępstwa, jak i właściwości oraz warunki osobiste oskarżonego. Zatem wymierzając mu karę kierował się i w pełni uwzględnił dyrektywy sędziowskiego wymiaru kary, zakreślone art. 53 k.k. Tym samym brak jest podstaw do uznania, by w sytuacji orzeczenia kary pozbawienia wolności odbiegającej niewiele od kary najniższej przewidzianej przepisem stanowiącym podstawę prawną jej orzeczenia była ona rażąco surową. Podobnie ocenić należy wymiar orzeczonej w sprawie na podstawie art. 33§1 i 3 k.k., bowiem i w tym zakresie Sąd w pełni respektował prawidłowo dyrektywy wymiaru kary i to zarówno w zakresie prewencji ogólnej, jak i szczególnej.

Tym samym Sąd Apelacyjny, nie podzielając zarzutów i wniosków zawartych w apelacji obrońcy oskarżonego z przyczyn wyżej wskazanych, uznał zaskarżony wyrok za trafny oraz słuszny i na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. utrzymał go w mocy.

O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze orzeczono na podstawie art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. Nr 49, poz. 223 ze zm.), art. 636 § 1 k.p.k. i art. 624 § 1 k.p.k..

Mając na uwadze sytuację majątkową oskarżonego P. Z. i brak dochodów z powodu pobytu w jednostce penitencjarnej Sąd zwolnił oskarżonego w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

Mając powyższe na względzie Sąd Apelacyjny orzekł jak na wstępie.