Sygn. akt III AUa 1900/15

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 kwietnia 2016 r.

Sąd Apelacyjny we Wrocławiu III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSA Monika Kiwiorska-Pająk

Sędziowie: SSO del. Robert Kuczyński

SSA Irena Różańska-Dorosz (spr.)

Protokolant: Magdalena Krucka

po rozpoznaniu w dniu 12 kwietnia 2016 r. we Wrocławiu

na rozprawie

sprawy z wniosku J. H.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.

o emeryturę

na skutek apelacji J. H.

od wyroku Sądu Okręgowego w Opolu

z dnia 2 lipca 2015 r. sygn. akt V U 976/15

oddala apelację.

UZASADNIENIE

Decyzją z 16 marca 2015 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych oddział w O. odmówił J. H. prawa do emerytury z powodu nieudowodnienia przez niego 15 lat pracy w warunkach szczególnych. Wskutek zaskarżenia decyzji sprawę rozpoznał Sąd Okręgowy w Opolu, który wyrokiem z 2 lipca 2015 r. oddalił odwołanie wnioskodawcy.

Powyższe rozstrzygnięcie Sąd Okręgowy wydał w oparciu o następująco ustalony stan faktyczny:

J. H. urodził się (...) W dniu 16 lutego 2015 r. złożył wniosek o emeryturę. Wnioskodawca nie jest członkiem Otwartego Funduszu Emerytalnego. Organ rentowy na podstawie przedłożonych dowodów przyjął za udowodniony na dzień 1 stycznia 1999 r. staż sumaryczny w wysokości 27 lat i 3 miesięcy okresów składkowych i nieskładkowych. Wnioskodawca udowodnił na ww. dzień staż pracy w szczególnych warunkach wynoszący zaledwie 6 lat i 1 miesiąc. Przy ustaleniu 15 letniego okresu pracy wykonywanej w szczególnych warunkach organ rentowy uwzględnił okres zatrudnienia od 1 września 1970 r. do 30 września 1976 r. w (...) Państwowych S.A. Natomiast nie uwzględnił okresu zatrudnienia od 4 sierpnia 1983 r. do 31 maja 1986 r. z tytułu zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) w G., gdyż w przedłożonym zaświadczeniu z 5 marca 2001 r. zakład pracy nie określił stanowiska pracy zgodnie z zarządzeniem resortowym właściwego ministra, pod który zakład podlegał oraz nie podał charakteru pracy zgodnie z Rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, od 22 grudnia 1989 r. do 17 lutego 1990 r. z tytułu zatrudnienia w (...) Spółdzielni Pracy (...) w N., gdyż w przedłożonym świadectwie pracy z 17 lutego 1990 r. zakład pracy nie określił stanowiska pracy zgodnie z zarządzeniem resortowym właściwego Ministra, pod który zakład podlegał oraz nie podał charakteru pracy zgodnie z Rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, od 31 sierpnia 1990 r. do 31 grudnia 1998 r. z tytułu zatrudnienia w (...), gdyż w przedłożonym świadectwie pracy z 23 listopada 2001 r. zakład pracy wskazał różne punkty zarządzenia resortowego, nie wyszczególniając w jakich okresach wykonywał prace na stanowiskach wymienionych w świadectwie oraz nie podał charakteru pracy zgodnie z Rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

Wnioskodawca J. H. został zatrudniony w dniu 30 sierpnia 1990 r. w Zakładzie (...) w N. (zwanym później (...)) na czas nieokreślony na stanowisku elektromechanika środków transportowych. Pracodawca wydał wnioskodawcy świadectwo pracy w warunkach szczególnych, w którym uznał, że praca elektromechanika środków transportu została wymieniona w dziale XIV pod pozycją 13 wykazu A, stanowiącym załącznik do Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze oraz w Zarządzeniu Ministra Hutnictwa i Przemysłu Maszynowego z 30 marca 1985 r. w sprawie stanowisk pracy, na których wykonywane są prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w zakładach pracy resortu hutnictwa i przemysłu maszynowego w dziale XIV pod pozycją 13 w pkt 2,3,4,5. W ww. zakładzie pracy funkcjonowały dwa warsztaty: mechaniczny oraz elektryczny. Wnioskodawca pracował w warsztacie elektrycznym. Zajmował się naprawą m.in. wózków widłowych, wózków elektrycznych, ciągników, podnośników, samochodów. W trakcie tych napraw zajmował się przeglądem akumulatorów, wymienianiem baterii w akumulatorach, dolewaniem elektrolitów. Ponadto wykonywał prace elektryka polegające m.in. na wymianie spalonych żarówek czy przepalonych kabli. W ramach zatrudnienia trudnił się także prostymi pracami mechanika samochodowego m.in. wymieniał pompy w pojazdach, naprawiał silniki elektryczne. Prace elektryka oraz mechanika wykonywał zarówno udając się do kanału remontowego, jak i pracując bezpośrednio na warsztacie. Na stanowisku elektromechanika środków transportu pracował do 28 lutego 1999 r.

Wnioskodawca z dniem 4 sierpnia 1983 r. został zatrudniony na stanowisku elektromontera w Przedsiębiorstwie (...) w G.. Został oddelegowany do Huty w K., a następnie do Huty im. (...) w S.. W ramach powierzonego stanowiska wnioskodawca zajmował się wymienianiem kabli w kanałach, remontami rozdzielni, wymianą gniazdek. Na tym stanowisku był zatrudniony do 19 marca 1984 r., po czym ww. zakład pracy zatrudnił wnioskodawcę na stanowisku pomocnika białego murarza. Został oddelegowany do T. na terenie ówczesnej Czechosłowacji. Jako pomocnik murarza zajmował się przede wszystkim układaniem cegieł dla murarza, podawaniem ich w związku z budową, remontami kominów przemysłowych. Na tym stanowisku pracował do 30 grudnia 1984 r. Następnie z dniem 1 stycznia 1985 r. został zatrudniony na stanowisku elektryka w ww. zakładzie pracy. Również został oddelegowany do T.. Podobnie jak poprzednio zajmował się wymienianiem kabli w kanałach, remontami rozdzielni. Na tym stanowisku pracował do 31 maja 1986 r. Zakład (...) w W. wydał wnioskodawcy zaświadczenie o wykonywaniu przez niego w okresie od 4 sierpnia 1983 r. do 31 maja 1986 r. prac w szczególnych warunkach, wskazując, że w tym okresie wykonywał pracę wymienioną w dziale V pod poz. 2 wykazu A, stanowiącym załącznik do Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, w dziale V ust. 2 pkt 6 w Zarządzeniu Ministra Hutnictwa i Przemysłu Maszynowego z 30 marca 1985 r. w sprawie stanowisk pracy, na których wykonywane są prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w zakładach pracy resortu hutnictwa i przemysłu maszynowego. W okresie od 19 marca 1984 r. do 31 grudnia 1985 r. wnioskodawca przebywał na urlopie bezpłatnym w związku z zatrudnieniem na budowie eksportowej.

Przy tak ustalonym stanie faktycznym Sąd pierwszej instancji uznał, że odwołanie wnioskodawcy nie zasługuje na uwzględnienie. Sąd ten, przytaczając treść przepisów art. 184 i art. 32 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wskazał, że bezspornym w sprawie było to, że wnioskodawca ukończył wymagany wiek 60 lat oraz na dzień 1 stycznia 1999 r. legitymuje się przeszło dwudziestopięcioletnim okresem składkowym i nieskładkowym i nie jest członkiem OFE. Spornym pozostawało natomiast, czy wnioskodawca legitymuje się wymaganym co najmniej 15 letnim stażem pracy w warunkach szczególnych na dzień 1 stycznia 1999 r., ponieważ organ rentowy uznał za udowodnione zaledwie 6 lat i 1 miesiąc. Sąd podał, że decydującą rolę w analizie charakteru pracy odwołującego, z punktu widzenia uprawnień emerytalnych, ma możliwość jej zakwalifikowania pod którąś z pozycji wymienionych w wykazie A, stanowiącym załącznik do w/w Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 07.02.1983 r. (por. wyroki Sądu Najwyższego z 20 października 2005r., I UK 41/05, OSNP 2006 nr 19-20, poz. 306; z dnia 23 listopada 2004r., I UK 15/04, OSNP 2005 Nr 11, poz. 161). Rozporządzenie wymienia enumeratywnie rodzaje wykonywanych prac, które uznawane są za pracę w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Sąd ten podał, że w stanowiącym załącznik do tego rozporządzenia w wykazie A, w dziale XIV, pod pozycją 13 wymieniono prace w akumulatorowniach: opróżnianie, oczyszczanie i wymiana stężonego kwasu siarkowego, i płyt ołowianych, a pod pozycją 16 ww. działu wymieniono prace wykonywane w kanałach remontowych przy naprawie pojazdów mechanicznych lub szynowych, w dziale V pod pozycją 2 wymieniono prace przy budowie oraz remoncie chłodni kominowych i kominów przemysłowych, w dziale II zaś wymieniono prace przy wytwarzaniu i przesyłaniu energii elektrycznej i cieplnej oraz przy montażu, remoncie i eksploatacji urządzeń elektroenergetycznych i cieplnych. W wykazie A działu II pkt 4 załącznika nr 1 do zarządzenia Nr 9 Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych z dnia 01.08.1983 r. w sprawie wykazu stanowisk w zakładach pracy nadzorowanych przez Ministerstwo Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach wskazane zostało stanowisko elektromontera instalacji i urządzeń elektroenergetycznych.

Analizując przebieg zatrudnienia wnioskodawcy w spornym okresie tj. od 31 sierpnia 1990 r. do 31 grudnia 1998 r. w (...) Sp. z o.o. w N., Sąd pierwszej instancji uznał, że odwołujący nie wykazał, że wykonywał pracę w warunkach szczególnych stale i w pełnym wymiarze czasu pracy jako pracownik akumulatorowni oraz pracownik dokonujący napraw w kanale remontowym. Według tego Sądu postępowanie dowodowe wykazało, że odwołujący w ww. czasie trudnił się także pracami związanymi z elektryką oraz prostymi pracami mechanika samochodowego. Sąd ustalił, że część prac wymagała od wnioskodawcy udania się do kanału remontowego np. wymiana kabli w samochodzie, które znajdowały się pod podwoziem, lecz także duża część prac wykonywana była przy pojeździe, w kabinie samochodu np. wymiana spalonych żarówek, naprawa pomp, węży, silników elektrycznych. Wnioskodawca pracował w kanałach remontowych, gdy wymagał tego rodzaj naprawy pojazdu mechanicznego. Zatem w spornym okresie tj. od 31 sierpnia 1990 r. do 31 grudnia 1998 r. wnioskodawca zajmował stanowisko mieszane, gdyż pracował zarówno jako pracownik akumulatorowni (elektromechanik akumulatorowy, elektromonter akumulatorów i baterii, konserwator akumulatorowy, ładowacz akumulatorów, monter instalacji baterii akumulatorowych), mechanik i elektryk dokonujący napraw w kanale remontowym oraz elektryk, mechanik samochodowy pracujący poza kanałem remontowym. Jak już wykazano wcześniej wyłącznie praca w akumulatorowni oraz prace wykonywane w kanałach remontowych przy naprawie pojazdów mechanicznych zostały wymienione w wykazie A, stanowiącym załącznik do Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. W związku z wykonywaniem dodatkowo w czasie 8 godzinnego czasu pracy obowiązków elektryka, mechanika samochodowego (poza kanałem remontowym) nie można przyjąć, że odwołujący w spornym okresie pracował w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku łączonym tzn. był pracownikiem akumulatorowni i pracownikiem dokonującym napraw pojazdów mechanicznych w kanałach remontowych. Sąd pierwszej instancji ustalał charakter pracy wnioskodawcy w spornym okresie zarówno na podstawie akt osobowych, a także zeznań świadków – G. L. oraz Z. A. i samego wnioskodawcy. Świadkowie zgodnie twierdzili, że część prac, jakimi trudnił się J. H. pracując w warsztacie były pracami niezwiązanymi z akumulatorami. Sam wnioskodawca nie zaprzeczał, że zajmował się także czynnościami z zakresu mechaniki samochodowej i elektryki, które nie były związane zarówno z pracami w akumulatorowni, jak i pracami w kanale remontowym. Odnosząc się do drugiego spornego okresu tj. od 4 sierpnia 1983 r. do 31 maja 1986 r. w związku z zatrudnieniem w Przedsiębiorstwie (...) w G., którego oceny Sąd dokonał na podstawie zachowanych akt osobowych oraz zeznań świadka Z. S., A. T. oraz wnioskodawcy Sąd ten stwierdził, że nawet gdyby hipotetycznie uznać, że wnioskodawca wykonywał pracę w warunkach szczególnych, tj. w okresie od 4 sierpnia 1983 r. do 19 marca 1984 r. pracował jako elektromonter instalacji i urządzeń elektroenergetycznych, od 19 marca 1984 r. do 30 grudnia 1984 r. jako pracownik zajmujący się budową oraz remontem kominów przemysłowych oraz od 1 stycznia 1985 r. do 31 maja 1986 r. ponownie jako elektromonter instalacji i urządzeń elektroenergetycznych (w angażu określono jego stanowisko jako elektryk choć wykonywał te same prace w czasie gdy był zatrudniony jako elektromonter), to i tak okres ten jest zbyt krótki (wynosi zaledwie 3 lata i 28 dni), aby uznać, że wnioskodawca legitymuje się co najmniej 15 letnim okresem pracy wykonywanej w warunkach szczególnych (po doliczeniu do uznanego już przez organ rentowy okresu tego rodzaju pracy tj. 6 lat i 1 miesiąca). W konsekwencji Sąd pierwszej instancji stwierdził, że J. H. na dzień 1 stycznia 1999 r. nie legitymuje się wymaganym co najmniej 15-letnim okresem pracy w warunkach szczególnych.

Apelację od ww. orzeczenia wywiódł wnioskodawca, zaskarżając wyrok w całości i zarzucając rozstrzygnięciu naruszenie prawa materialnego, a to przepisu art. 32 ust. 2 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych w zw. z § 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, w zw. z pkt 13 oraz pkt 16 Działu XIV wykazu A, stanowiącego załącznik do ww. rozporządzenia poprzez przyjęcie, że wykonywanie przez wnioskodawcę w okresie zatrudnienia w (...) sp. z o.o. w N. sporadycznych czynności, niewchodzących w zakres pracy uznanej za wykonywaną w warunkach szczególnych, powoduje, że praca ta utraciła przymiot pracy wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, a także przez brak jednoznacznego wyjaśnienia, czy Sąd uwzględnił, czy też nie ubezpieczonemu jako pracę w szczególnych warunkach zatrudnienie w Przedsiębiorstwie (...) w G., tj. od 1 stycznia 1983 r. do 31 maja 1986 r.

Wskazując na powyższe apelujący wniósł o zmianę wyroku przez przyznanie wnioskodawcy prawa do emerytury, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie Sądowi pierwszej instancji sprawy do ponownego rozpoznania, przy uwzględnieniu kosztów dotychczasowego postępowania. Dodatkowo apelujący wniósł o dopuszczenie dowodu z zeznań świadka, z którego nie mógł skorzystać w trakcie postępowania przed Sądem pierwszej instancji.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

apelacja wnioskodawcy nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd Okręgowy poczynił w sprawie wymagane ustalenia oraz zastosował właściwe przepisy i choć Sąd Apelacyjny nie zgadza się w całości z dokonaną przez ten Sąd oceną zebranego w sprawie materiału dowodowego, to jednak wyrok odpowiada prawu.

Wnioskodawca ubiegał się o przyznanie świadczenia emerytalnego w oparciu o przepis art. 184 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U.2015.748 j.t.), zgodnie z którym prawo do tego świadczenia jest uzależnione od udowodnienia okresu zatrudnienia w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 65 lat dla mężczyzn. Jak to wskazał Sąd Okręgowy przepisami tymi są przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U.1983.8.43 ze zm.), które zachowało moc obowiązującą (por. uchwałę z 13 lutego 2002 r. w sprawie III ZP 30/01, ISNP 2002 z. 10 poz. 234). Przepis § 4 rozporządzenia stanowi, że pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w wykazie A nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia następujące warunki: osiągnął wiek wynoszący 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn, ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach. Wymagany staż pracy w warunkach szczególnych i staż ogólny badany jest na dzień 1 stycznia 1999 r.

Zgodnie z przepisami ww. rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. Rozporządzenie stanowiło akt wykonawczy do Ustawy z 14 grudnia 1982 r. o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin (Dz.U. z 1982 r., nr 40, poz. 267). Utrzymane w większości w mocy przez ustawę o emeryturach i rentach z FUS (art. 32 ust. 4 tej ustawy) przepisy rozporządzenia określają rodzaje prac wykonywanych w szczególnych warunkach i szczególnym charakterze w § 4 – 15 oraz w wykazach stanowiących załącznik do rozporządzenia.

Analizując rozpoznawaną sprawę w kontekście ww. regulacji trzeba wskazać, że nie było sporu między stronami co do faktu, że wnioskodawca osiągnął odpowiedni wiek emerytalny, jak i spełnił warunek posiadania wymaganego ogólnego stażu ubezpieczenia.

Kwestią sporną było natomiast udowodnienie przez J. H. 15 lat pracy w warunkach szczególnych. Organ rentowy ostatecznie w tym zakresie uznał za udowodniony staż pracy w wymiarze 6 lat i 1 miesiąca, od 1 września 1970 r. do 30 września 1976 r. z tytułu zatrudnienia w (...) Państwowych S.A., natomiast nie uwzględnił do tego stażu zatrudnienia wnioskodawcy od 4 sierpnia 1983 r. do 31 maja 1986 r. w Przedsiębiorstwie (...) w G., od 22 grudnia 1989 r. do 17 lutego 1990 r. w (...) Spółdzielni Pracy (...) w N. oraz od 31 sierpnia 1990 r. do 31 grudnia 1998 r. z tytułu zatrudnienia w (...). Sąd pierwszej instancji, ograniczając się do analizy dwóch spośród ww. okresów zatrudnienia wnioskodawcy podzielił stanowisko organu rentowego w zakresie udowodnionego stażu pracy w warunkach szczególnych.

Dokonując ponownej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego Sąd Apelacyjny doszedł do wniosku, że słusznie Sąd pierwszej instancji uznał, że J. H. nie spełnił wszystkich wymaganych przez obowiązujące przepisy warunków do przyznania mu prawa do emerytury w warunkach szczególnych, gdyż nie udowodnił co najmniej 15–letniego okresu zatrudnienia w warunkach szczególnych.

Jakkolwiek bowiem Sąd Apelacyjny, w przeciwieństwie do stanowiska Sądu pierwszej instancji stwierdził, że istnieją podstawy do uwzględnienia wnioskodawcy dodatkowo 8 lat, 9 miesięcy i 20 dni pracy wykonywanej w warunkach szczególnych do już uznanych przez organ rentowy 6 lat i 1 miesiąca takiej pracy, to jednak łączny wymiar tej pracy wyniesie wtedy jedynie 14 lat, 10 miesięcy i 20 dni.

Sąd Apelacyjny nie podzielił przede wszystkim stanowiska Sądu Okręgowego co do odmowy zaliczenia do szczególnego stażu ubezpieczenia, zatrudnienia J. N. w (...) od 31 sierpnia 1990 r. do 31 grudnia 1998 r. w wymiarze 8 lat i 4 miesięcy. Wnioskodawca przedstawił na tę okoliczność stosowne świadectwo pracy, z którego wynikało, że w ww. okresie zatrudniony był jako elektromechanik środków transportu, a charakter tej pracy odpowiadał pracom z ww. rozporządzenia wymienionym w Wykazie A, dziale XIV pod poz. 13, tj. pracom w akumulatorowniach: opróżnianie, oczyszczanie i wymiana stężonego kwasu siarkowego i płyt ołowianych. Czynności wykonywane przez wnioskodawcę w tym czasie skupiały się w głównej mierze na wyżej określonej pracy, co potwierdzili słuchani w sprawie świadkowie oraz sam ubezpieczony. Zważywszy zatem na jednoznaczność ww. dowodów i okoliczność, że wzajemnie się one uzupełniają potwierdzając stałą i wykonywaną w pełnym wymiarze pracę wnioskodawcy w warunkach szczególnych, nie było podstaw do nieuznania tej pracy do stażu szczególnego.

Nieuzasadnione było również nieuwzględnienie jako pracy w warunkach szczególnych zatrudnienia wnioskodawcy w (...) Spółdzielni Pracy (...) w N. od 22 grudnia 1989 r. do 17 lutego 1990 r. na stanowisku elektryka wykonującego bieżące konserwacje agregatów i urządzeń, ponieważ jak wynika z wystawionego mu zaświadczenia o wykonywaniu prac zaliczanych do pierwszej kategorii zatrudnienia w tym czasie charakter wykonywanej przez niego pracy odpowiadał pracom wymienionym w wykazie A, dziale XIV pod poz. 25, tj. pracach przy bieżącej konserwacji agregatów i urządzeń oraz pracach budowlano-montażowych i budowlano-remontowych na oddziałach będących w ruchu, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie.

Natomiast co do zatrudnienia J. H. w (...) w G., tj. od 4 sierpnia 1983 r. do 31 maja 1986 r., to nie ulega wątpliwości, że nie można wnioskodawcy zaliczyć do szczególnego stażu pracy całego ww. zatrudnienia ubezpieczonego bowiem, wbrew treści wystawionego przez zakład pracy świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych, w tym czasie stale i w pełnym wymiarze czasu pracy nie wykonywał on pracy w warunkach szczególnych. Przemawia za tym przede wszystkim porównanie informacji zawartych w tym świadectwie pracy, które jest przecież dokumentem prywatnym podlegającym ocenie, jak wszystkie inne dowody w sprawie, z pozostałymi zachowanymi dokumentami pracowniczymi wnioskodawcy oraz zeznaniami świadków. Z dokumentów zawartych w aktach osobowych wnioskodawcy wynika jednoznacznie, że w tym okresie pracował na różnych stanowiskach. Od 4 sierpnia 1983 r. do 19 marca 1984 r. oraz od 1 stycznia 1985 r. do 31 maja 1986 r. został oddelegowany do Huty w K., a następnie do Huty im. (...) w S., gdzie pracował jako elektromonter instalacji i urządzeń elektroenergetycznych, a w ramach powierzonego stanowiska zajmował się wymienianiem kabli w kanałach, remontami rozdzielni, wymianą gniazdek, kabli zasilających, których to prac nie można zaliczyć do wykonywanych w warunkach szczególnych, gdyż jedynie prace wymienione w załączniku A do Rozporządzenia RM z dnia 7.02.1983 r. w dziale II zatytułowanym „W energetyce” – jako prace przy wytwarzaniu i przesyłaniu energii elektrycznej i cieplnej oraz przy montażu, remoncie i eksploatacji urządzeń elektroenergetycznych i cieplnych można zaliczyć do tych wykonywanych w warunkach szczególnych ze względu na nieproporcjonalnie większe narażenie pracownika zatrudnionego w przemyśle energetycznym stricte przy wytwarzaniu i przesyłaniu energii elektrycznej, i cieplnej oraz przy montażu, remoncie i eksploatacji urządzeń elektroenergetycznych i cieplnych, niż przy pracy elektromontera w zakładzie budowlanym, czy nawet hucie. Następnie od 19 marca 1984 r. został oddelegowany do T. na terenie ówczesnej Czechosłowacji, gdzie pracował do 30 czerwca 1984 r. jako pomocnik białego murarza i zajmował się przede wszystkim remontami kominów przemysłowych. Z tego względu jedynie ten okres, w wymiarze 3 miesięcy i 23 dni, może być uznany za pracę w warunkach szczególnych, wymienioną w rozporządzeniu z 1983 r., w wykazie A, dział V, pod poz. 2 - budowa oraz remont chłodni kominowych i kominów przemysłowych. W pozostałym okresie pracy wnioskodawca wykonywał pracę elektryka, która nie jest zaliczana do prac w warunkach szczególnych.

Mając zatem na uwadze, że wszystkie warunki konieczne do przyznania świadczenia musza być spełnione łącznie, a J. H. nie udowodnił co najmniej 15-letniego stażu pracy wykonywanej w warunkach szczególnych Sąd Apelacyjny, na podstawie art. 385 k.p.c., orzekł o oddaleniu apelacji wnioskodawcy jako bezzasadnej.

SSA Irena Różańska-Dorosz SSA Monika Kiwiorska-PająkSSO del. Robert Kuczyński

R.S.