Czwartek, 28 marca 2024
Dziennik wyroków i ogłoszeń sądowych
Rej Pr. 2512 | Wydanie nr 5876
Czwartek, 28 marca 2024
Sygnatura akt: II Ca 2411/14

Tytuł: Sąd Okręgowy w Krakowie z 2015-03-12
Data orzeczenia: 12 marca 2015
Data publikacji: 11 października 2018
Data uprawomocnienia: 12 marca 2015
Sąd: Sąd Okręgowy w Krakowie
Wydział: II Wydział Cywilny Odwołaczy
Przewodniczący: Beata Tabaka
Sędziowie: Anna Kruszewska
Grzegorz Buła

Protokolant: Małgorzata Łojewska
Hasła tematyczne: Ubezpieczenie Zdrowotne
Podstawa prawna: art. 33 ust. 4 ustawy z 30.08.1991 r., o zakładach opieki zdrowotnej

Sygnatura akt II Ca 2411/14

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 marca 2015 r.

Sąd Okręgowy w Krakowie Wydział II Cywilny Odwoławczy

w składzie:

Przewodniczący:

SSO Beata Tabaka

Sędziowie:

SO Grzegorz Buła (sprawozdawca)

SR (del.) Anna Kruszewska

Protokolant:

Małgorzata Łojewska

po rozpoznaniu w dniu 12 marca 2015 r. w Krakowie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Szpitala (...) w K.

przeciwko Z. G. i M. G.

o zapłatę

na skutek apelacji strony powodowej

od wyroku Sądu Rejonowego dla Krakowa – Podgórza w Krakowie

z dnia 8 lipca 2014 r., sygnatura akt I C 4625/13/P

oddala apelację.

UZASADNINIE

wyroku z dnia 12 marca 2015 roku

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 8 lipca 2014 roku Sąd Rejonowy dla Krakowa -Podgórza w Krakowie oddalił powództwo (...) Szpitala (...) w K. przeciwko M. G. oraz Z. G. o zapłatę kwoty 553,40zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu.

Jak wskazał Sąd Rejonowy, w przedmiotowej sprawie bezsporne było, że małoletni M. G. trafił do (...) Szpitala (...) w K. w dniu 5 listopada 2010 r. w stanie upojenia alkoholowego oraz wychłodzenia organizmu, a stan ten zagrażał jego życiu oraz to, że strona powodowa udzielała mu niezbędnych świadczeń medycznych, których łączny koszt wyniósł 1653,40 zł. Opiekunem chłopca była wówczas Z. G., babcia małoletniego, która w jego imieniu wniosła o rozłożenie świadczenia na raty. Kuratorem małoletniego była B. D., która wnosiła do strony powodowej o umorzenia należności. Z. G. wpłaciła na rzecz strony powodowej kwotę 1100 zł, a nie wpłaciła kwoty 553,40 zł.

Sąd Rejonowy dla Krakowa – Śródmieścia w Krakowie Wydział III Rodzinny i Nieletnich ustalił, że nieletni O. G. działając wspólnie i w porozumieniu z nieustaloną osobą upoił alkoholem M. G., dokonał kradzieży jego odzieży, telefonu komórkowego i plecaka i pozostawił go w wiacie śmietnikowej.

W oparciu o tak ustalony stan faktyczny Sąd Rejonowy wskazał, że przepis art.33 ust. 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej (Dz. U. Nr 91, poz. 408), w brzmieniu obowiązującymi w chwili udzielenia świadczenia medycznego, przewidywał wyjątek od reguły, iż od pacjenta ubezpieczonego (innego uprawnionego) publiczny ZOZ nie pobiera opłat za udzielenie świadczeń zdrowotnych. Warunkiem obciążenia opłatą takiego pacjenta było to, aby jedyną i bezpośrednią przyczyną udzielonego świadczenia było zdarzenie spowodowane stanem nietrzeźwości tej osoby.

W ocenie Sądu Rejonowego wykładnia celowościowa przytoczonego rozwiązania ustawowego, dokonana w świetle innych przepisów, sytemu prawa i Konstytucji RP prowadzić musi do konkluzji, że nie wszystkie osoby będące w stanie nietrzeźwości zostały objęte dyspozycją art. 33 ust. 4 w/w ustawy. Jak wskazał Sąd pierwszej instancji nie można przystać na wykładnię w świetle, której z jednej strony Państwo udziela pomocy ofiarom przestępstw, a z drugiej strony pozbawia takie ofiary możliwości skorzystania z bezpłatnej opieki zdrowotnej gwarantowanej konstytucyjnie. Dlatego też Sąd Rejonowy uznał, że dyspozycją powyższego przepisu nie są objęte osoby, które bez swej woli zostały wprowadzone w stan nietrzeźwości, gdyż w jego ocenie takie były bezsporne intencje ustawodawcy. Powódka powinna, zatem zwrócić się do NFZ o refundację świadczenia.

Według Sądu Rejonowego, bezpodstawne było także domaganie się zapłaty od Z. G., gdyż żaden przepis ustawy nie nakładał i nie nakłada na przedstawicieli ustawowych osób nietrzeźwych, którym udzielono świadczeń medycznych solidarnego obowiązku opłacenia tych świadczeń. Jeżeli pozwana opłacała należności M. G., to czyniła to w jego imieniu, a nie w imieniu własnym. Brak było zatem podstaw do przyjęcia, że pozwana Z. G. zaciągnęła zobowiązanie.

Apelację od powyższego wyroku wniosła strona powodowa, zaskarżając go w całości i zarzucając:

1.  naruszenie prawa materialnego w szczególności art. 33 ust 4 ustawy z dnia 30.08.1991 roku o zakładach opieki zdrowotnej poprzez jego błędną wykładnię a w konsekwencji przyjęcie, że nie stanowi on podstawy prawnej dla roszczeń powoda i na skutek powyższego poprzez jego niezastosowanie,

2.  naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. poprzez naruszenie zasad swobodnej oceny dowodów noszące znamiona dowolności, a to przez przyjęcie niewykazanych twierdzeń strony pozwanej jakoby istniały jakiekolwiek inne przyczyny hospitalizacji małoletniego pozwanego poza stanem nietrzeźwości wbrew zapisom dokumentu w postaci karty leczenia informacyjnego.

W oparciu o tak sformułowane zarzuty strona powodowa wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku i zasądzenie roszczenia zgodnie z żądaniem pozwu przy uwzględnieniu nadto obowiązku zwrotu kosztów postępowania odwoławczego, ewentualnie o jego uchylenie i przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpatrzenia – przy uwzględnieniu kosztów postępowania odwoławczego

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja strony powodowej nie zasługiwała na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że Sąd Okręgowy podziela w całości ustalenia Sądu Rejonowego przyjmując je za własne, uznając jednocześnie za całkowicie bezzasadny zarzut naruszenia art. 233 k.p.c. Trzeba przypomnieć, że ocena wiarygodności i mocy dowodów jest podstawowym zadaniem sądu orzekającego, wyrażającym istotę sądzenia, a więc rozstrzyganie kwestii spornych w warunkach niezawisłości, na podstawie własnego przekonania sędziego przy uwzględnieniu całokształtu zebranego materiału. Jak przyjmuje się w orzecznictwie, wyłącznie w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub, gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej, albo wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo- skutkowych, to przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 27 listopada 2014 r. III AUa 233/14 LEX nr 1602949). Rozwijając powyższe należy wskazać, że wbrew twierdzeniom apelującego Sąd Rejonowy dokonał prawidłowej wykładni przepisu art. 33 ust 4 ustawy z dnia 30.08.1991 roku o zakładach opieki zdrowotnej (Dz. U. z 2010 roku nr. 96, poz. 620). Podzielając poniekąd teoretyczne wywody apelacji dotyczące zasad dokonywania wykładni obowiązujących przepisów prawa, przypomnieć należy, że wykładnia prawa polega na wyjaśnieniu sensu przepisów prawnych, ustaleniu właściwego ich rozumienia, przypisaniu im odpowiedniego znaczenia, bądź wyznaczeniu ich zakresu. Przez wykładnię rozumie się określone czynności podjęte w celu ustalenia znaczenia i zakresu wyrażeń języka prawnego. Z ogólnych zasad stosowania wykładni wynika, że przepisy prawa powinny być interpretowane literalnie, a zatem, że w pierwszej kolejności należy przepisom prawa nadać sens wynikający z ich dosłownego brzmienia. Jeśli chodzi o wykładnię językową, to polega ona na ustaleniu znaczenia i zakresu przepisu prawnego z uwzględnieniem języka, za pomocą którego został dany przepis sformułowany. Z kolei wykładnię pozajęzykową współtworzą wykładnie: celowościowa (z uwzględnieniem celu, jaki miał zostać osiągnięty za pomocą wprowadzenia konkretnego przepisu), systemowa (z uwzględnieniem hierarchii aktów prawnych oraz dążenia do usunięcia sprzeczności przepisów, jak również z uwzględnieniem woli historycznego i obecnego ustawodawcy), funkcjonalna (z uwzględnieniem funkcji, jaką przepis ma pełnić oraz ratio legis).

W ocenie Sądu Okręgowego, nie można zarzucić Sądowi Rejonowemu aby wykładni przedmiotowego przepisu prawa dokonał w sposób sprzeczny z powyższymi zasadami, bowiem jakkolwiek w pierwszej kolejności dokonać należy wykładni dosłownej, to gdy wykładnia literalna okaże się niewystarczająca, trzeba poszukiwać znaczenia przepisu ustalonego w oparciu o inne rodzaje wykładni. W niniejszym stanie faktycznym próba literalnej wykładni przepisu art. 33 ust 4 ustawy z dnia 30.08.1991 roku o zakładach opieki zdrowotnej, prowadziłaby do konkluzji, że osoba, która wbrew swojej woli, wskutek czynu zabronionego, została upojona alkoholem i z tego powodu została przewieziona do szpitala, gdzie została jej udzielona pomoc, mimo posiadanego ubezpieczenia, miałaby za to ponosić jeszcze dodatkowe koszty. Takiego rozumowania nie da się zaakceptować, podobnie zresztą jak wskazał to Sąd pierwszej instancji, ani z uwagi na brzmienie przepisów prawa, ani też Konstytucji RP. Co więcej taka interpretacja byłaby całkowicie sprzeczna z założeniem jakim niewątpliwie przyświecał ustawodawcy, w okresie obowiązywania powyższego przepisu, który dotyczył osób, które w sposób świadomy spożyły alkohol i stąd pojawiła się konieczność udzielenia pomocy medycznej. Regulacja taka wpisywała się w systematycznie podejmowane przez ustawodawcę i władze wykonawcze działania mające przeciwdziałać nadużywaniu alkoholu przez obywateli. W rzeczonym stanie faktycznym, hospitalizacja małoletniego M. G. przeprowadzona w dniu (...)jakkolwiek spowodowana była upojeniem alkoholowym, jednakże istotną okolicznością pozostaje fakt, że stał się on ofiarą czynów karalnych z art. 278 § 1 k.k. oraz art. 160 § 1 k.k., to jest czynów naruszających takie dobra jak mienie małoletniego (kradzież rzeczy osobistych), a także jego życie i zdrowie (upojenie alkoholem i pozostawienie go w wiacie śmietnikowej). Nie można podzielić stanowiska strony powodowej, iż także w takim przypadku art. 33 ust.4 ustawy o zakładach opieki zdrowotnej miałby znaleźć zastosowanie. Taka wykładnia tego przepisu byłaby sprzeczna nie tylko z celem powyższej regulacji i zasadą udzielania przez Państwo pomocy ofiarom przestępstw, ale także z art. 68, art. 72 ust.1 Konstytucji RP. W związku z powyższym Sąd Rejonowy słusznie odwołał się do innych metod wykładni poza wykładnią językową.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy uznał apelację za bezzasadną i na podstawie art. 385 k.p.c. ją oddalił.

Najczęściej czytane
ogłoszenia

Udostępnij