Sygn. akt I C 1283/14

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 kwietnia 2016 r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach Wydział I Cywilny w składzie następującym :

Przewodnicząca SSO Małgorzata Chomiuk

Protokolant st. sekr. sąd. Iwona Bierkat

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 01 kwietnia 2016 r. w S.

sprawy z powództwa R. W. (1)

przeciwko R. M.

o zapłatę

I.  zasądza od R. M. na rzecz R. W. (1) kwotę 90.070,28 zł (dziewięćdziesiąt tysięcy siedemdziesiąt zł dwadzieścia osiem gr) z odsetkami:

- od kwoty 59.382,13 (pięćdziesiąt dziewięć tysięcy trzysta osiemdziesiąt dwa zł trzynaście gr) w wysokości ustawowej od dnia 01.01. 2014 r do dnia 31.12.2015 r, w wysokości ustawowej za opóźnienie od dnia 01.01.2016 r do dnia zapłaty,

- od kwoty 15.393,65 (piętnaście tysięcy trzysta dziewięćdziesiąt trzy zł sześćdziesiąt pięć gr) w wysokości ustawowej od dnia 24.02.2015 r do dnia 31.12.2015 r, w wysokości ustawowej za opóźnienie od dnia 01.01.2016 r do dnia zapłaty,

- od kwoty 9.668,50 zł (dziewięć tysięcy sześćset sześćdziesiąt osiem zł pięćdziesiąt gr) w wysokości ustawowej za opóźnienie od dnia 06.02.2016 r do dnia zapłaty,

- od kwoty 5.626 zł (pięć tysięcy sześćset dwadzieścia sześć zł) w wysokości ustawowej od dnia 24.02.2015 r do dnia 31.12.2015 r, w wysokości ustawowej za opóźnienie od dnia 01.01.2016 r do dnia zapłaty,

II.  zasądza od R. M. na rzecz R. W. (1) kwotę 8.122 zł (osiem tysięcy sto dwadzieścia dwa zł) tytułem zwrotu kosztów procesu,

III.  nakazuje pobrać od R. M. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 81,26 (osiemdziesiąt jeden zł dwadzieścia sześć gr) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

I C 1283/14

UZASADNIENIE

R. W. (1) wniósł o zasądzenie od R. W. (2) następujących kwot:

- 59.382,13 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 01.01.2014 r do dnia zapłaty, tytułem braku spłaty przez pozwaną rat kredytu bezpiecznego, zgodnie z § 2 lit. a ugody z dnia 04.07.2013 r,

- 15.393,65 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia powództwa do dnia zapłaty, tytułem odsetek i opłaty za obsługę nieterminowej płatności kredytu bezpiecznego,

- 5.626 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty tytułem zwrotu spłaconej przez powoda karty kredytowej, którą zgodnie z § 2 lit. b ugody z dnia 04.07.2013 r spłacić miała pozwana.

Nadto R. W. (1) wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanej zwrotu kosztów postępowania.

W uzasadnieniu swego żądania powód wskazał, iż w dniu 04.07.2013 r przed notariuszem I. M. został przez strony zawarty akt notarialny – umowa majątkowa małżeńska i umowa o podział majątku wspólnego. W tym samym dniu pomiędzy stronami została zawarta ugoda, mocą której w § 2 lit. a pozwana R. W. (2) zobowiązała się, że do dnia 31.12.2013 r przeleje w ratach na konto powoda R. W. (1) kwotę 83.166,13 zł tytułem spłaty kredytu bezpiecznego, zaciągniętego w R. P., zaś w § 2 lit. b, że do dnia 30 czerwca 2015 r przeleje w ratach na konto powoda kwotę 23.526,98 zł tytułem spłaty karty kredytowej. Powód wskazał, iż do chwili wniesienia pozwu, R. W. (2) z tytułu zobowiązania określonego w § 2 lit. a ugody wpłaciła na konto powoda jedynie kwotę 23.784 zł. Powód przedstawił szczegółowe rozliczenie dokonywanych przez pozwaną wpłat. Ponieważ wpłaty dokonywane były nieregularnie, a od lipca 2014 r powódka zaprzestała wpłat całkowicie, wygenerowało to koszty i odsetki określone w pozwie na kwotę 15.393,65 zł. Poza tym pozwana nie dokonała żadnych wpłat z tytułu spłaty karty kredytowej, do czego zobowiązała się w § 2 lit. b ugody. Skutkowało to koniecznością dokonania przez powoda ww. wpłaty.

Pozwana R. W. (2) wnosiła o oddalenie powództwa w całości. Pozwana ponadto wskazała, iż dokonała zmiany nazwiska na rodowe M., co potwierdziła okazanym dowodem osobistym.

Pismem z dnia 07.01.2016 r powód R. W. (1) rozszerzył powództwo w zakresie kwoty 15.393,65 zł o kwotę 9.668,50 zł , wnosząc o zasądzenie tej kwoty od pozwanej wraz z ustawowymi odsetkami od dnia rozszerzenia powództwa do dnia zapłaty, tytułem odsetek od nieterminowej płatności kredytu bezpiecznego za okres od dnia 16.09.2014 r do dnia 13.11.2015 r.

Pozwana R. M. podtrzymała swoje stanowisko w sprawie.

Sąd ustalił, co następuje:

R. W. (1) i R. W. (2) z d. M. związek małżeński zawarli w dniu 03.09.2004 r. Wyrokiem z dnia 20 czerwca 2013 r wydanym w sprawie sygn. akt IC 372/13 Sąd Okręgowy w Siedlcach rozwiązał przez rozwód małżeństwo stron. (odpis aktu małżeństwa, wyrok – akta sprawy IC 372/13)

Przed uprawomocnieniem się ww. orzeczenia, w dniu 4 lipca 2013 r R. W. (2) i R. W. (1) zawarli umowę majątkową małżeńską i umowę o podział majątku wspólnego. Na mocy umowy majątkowej małżeńskiej strony ustanowiły rozdzielność majątkową obwiązującego ich ustawowego ustroju majątkowego z dniem 4 lipca 2013r. Natomiast na mocy umowy o podział majątku wspólnego strony ustaliły skład tego majątku i sposób jego podziału. Dodatkowo R. W. (2) i R. W. (1) oświadczyli, że w okresie obowiązującej ich wspólności majątkowej małżeńskiej zaciągnęli kredyty w Banku (...), (...)oraz (...). Na dzień zawierania umowy z tytułu zaciągniętych kredytów zadłużenie wynosiło: w Banku (...) - 23.526,98 zł, w (...)- 22.500 zł, w (...)- 83.166,13 zł. Strony ustaliły w umowie, że za wyżej wymienione długi w całości odpowiadać będzie R. W. (2) i ona dokona ich spłaty. (umowa k. 7 – 10)

W dniu 4 lipca 2013 r R. W. (2) i R. W. (1) zawarli ugodę w której wskazali, iż w okresie obowiązującej ich wspólności majątkowej małżeńskiej zaciągnęli kredyty w Banku (...), (...)oraz (...). Na dzień zawierania umowy z tytułu zaciągniętych kredytów zadłużenie wynosiło: w Banku (...) - 23.526,98 zł, w (...)- 22.500 zł, w (...)- 83.166,13 zł. Strony zgodnie ustaliły, iż w czasie obowiązującej ich wspólności majątkowej R. W. (1) dokonał nakładów z majątku osobistego na majątek wspólny R. i R. W. (2) o wartości 155.900 zł. Strony w ramach zawartej ugody zgodnie postanowiły, że m.in. w celu zaspokojenia wzajemnych roszczeń majątkowych R. W. (2) do dnia 31.12.2013 r przeleje na konto powoda kwotę 83.166,13 tytułem spłaty kredytu bezpiecznego – kwota płatna w comiesięcznych ratach kredytu, a nadto że do dnia 30 czerwca 2015 r R. W. (2) przeleje na konto powoda kwotę 23.526,98 zł tytułem spłaty karty kredytowej. (ugoda k. 11 – 12)

Podczas spisywania umów majątkowych w formie aktu notarialnego oraz pisemnej ugody pozwana R. W. (2) była świadoma treści spisywanych dokumentów, wyrażała pełną zgodę na przyjęcie na siebie zobowiązań wynikających z zawartych w czasie trwania małżeństwa umów kredytowych obciążających powoda. Strony zgodnie ustaliły terminy oraz formę płatności zobowiązań przyjętych przez pozwaną. R. W. (2) świadomie podjęła decyzję o spłacie kredytów w sposób określony w umowie o podział majątku oraz w ugodzie. (zeznanie świadka I. M. złożone w dniu 14 września 2015 r.)

Pozwana R. W. (2) miała wiedzę o zaciągniętych przez powoda kredytach. W chwili zawierania umowy o kredyt bezpieczny (27.07.2007 r) wyraziła pisemną zgodę na zaciągnięcie tego kredytu przez powoda. Środki finansowe uzyskane przez powoda z tytułu zaciąganych w czasie trwania małżeństwa kredytów przeznaczane były na potrzeby stron związane z remontami domu należącego do pozwanej oraz prowadzonej przez pozwaną działalności gospodarczej. Dodatkowo na wskazane wyżej potrzeby pozwana zaciągała pożyczki u rodziców powoda. (umowa k. 159 – 159v, zeznania świadków: Z. W. złożone w dniu 22 października 2015 r, P. W. złożone w dniu 22 października 2015 r)

W ramach przyjętych na siebie zobowiązań na mocy zawartej umowy oraz ugody R. W. (2) począwszy od dnia 02.08.2013 r dokonała na rzecz powoda R. W. (1) wpłat następujących kwot: 5.000 zł - 02.08.2013 r, 1.610 zł – 02.10.2013 r, 1.700 zł – 08. (...), 1.590 zł – 04.11.2013 r, 1.580 zł - 06.12.2013 r, 500 zł – 13.01.2014 r, 1.065 zł – 20.01.2014 r, 1.600 zł – 05.02.2014 r, 1.549 zł – 26.02.2014 r, 1.000 zł – 08.04.2014 r, 565 zł – 09.04.2014 r, 1.525 zł – 08.05.2014 r, 1.510 zł – 05.06.2014 r, 1.500 zł - 09.07.2014 r, 1.490 zł - 06.08.2014 r. Z uwagi na brak dalszych wpłat ze strony pozwanej, powód zmuszony był spłacić kartę kredytową w łącznej wysokości 5.626 zł. Z uwagi na nieregularność dokonywanych przez pozwaną wpłat, a następnie całkowite zaprzestanie dokonywania wpłat, wysokość kredytu bezpiecznego powiększyła się o opłaty związane z obsługą kredytu i odsetki od zaległych rat. (historia konta k. 14 17v, wyciąg z rachunku kredytu bezpiecznego k. 18, k. 57, k. 345 – 353, potwierdzenie wpłaty k. 19, podsumowanie transakcji na rachunku kart k. 20 – 22, zaświadczenie o wysokości zadłużenia k. 344)

Sąd zważył, co następuje:

W przedmiotowej sprawie powód dochodzi od pozwanej zapłaty określonych w pozwie kwot wynikających z zaciągniętego przez niego kredytu bezpiecznego oraz karty kredytowej prowadzonej w ramach rachunku bankowego w Banku (...). Tym samym analiza i ocena materiału dowodowego zebranego w tej sprawie ogranicza się do dowodów dotyczących wyłącznie tego żądania. Sąd nie dokonywał oceny materiału dowodowego pod kątem ustalenia wysokości wszystkich nakładów poniesionych przez powoda z jego majątku osobistego i majątku jego rodziców na majątek wspólny byłych małżonków oraz osobisty majątek pozwanej, ponieważ nie było to przedmiotem tej sprawy.

Pomiędzy stronami w toku sprawy nie było sporu w zakresie wysokości dochodzonych przez powoda kwot. Pozwana przyznała, iż powód zaciągał w czasie trwania małżeństwa kredyty bankowe. Jak wynika z załączonych do akt sprawy dokumentów bankowych pozwana wyrażała zgodę na zaciąganie przez powoda zobowiązań kredytowych. Jednoznacznie wynika to także z zawartej w dniu 4.07.2013 r umowy o podział majątku wspólnego, w której strony zgodnie określiły swoje zobowiązania powstałe w czasie trwania małżeństwa. Zostały dokładnie określone kwoty zobowiązań bankowych na datę zawarcia umowy oraz źródło powstania tych zobowiązań. W zawartej umowie pozwana dobrowolnie przyjęła na siebie odpowiedzialność za te zobowiązania. Zawarta w tym samym dniu ugoda pomiędzy stronami jedynie precyzowała terminy płatności poszczególnych kwot, a poza tym powtarzała zapisy zawarte w umowie o podział majątku wspólnego. W toku niniejszego postępowania R. M. w swoich wyjaśnieniach przyznała, iż dobrowolnie zgodziła się spłacić kwoty zaciągniętych w czasie trwania małżeństwa przez powoda kredytów. Potwierdziła wysokość zadłużenia istniejącego w chwili zawierania zarówno umowy jak i ugody. Pozwana nie kwestionowała również w toku procesu wysokości dochodzonych przez powoda kwot. Istotnym przy tym jest, że R. M. po zawarciu umowy oraz ugody przystąpiła do wypełniania ciążących na niej obowiązków wynikających ze złożonego przez nią oświadczenia woli. Pozwana dokonała kilkunastu wpłat na poczet przyjętych na siebie zobowiązań, a następnie zaprzestała spłaty z powodu, jak określiła to w swoich wyjaśnieniach, trudności finansowych. Taką przyczynę opóźnień w płatnościach i zaprzestania płatności pozwana podawała także w korespondencji mailowej z powodem. Dopiero w toku przedmiotowej sprawy pozwana zakwestionowała zasadność spłat przyjętych na siebie zobowiązań. Zdaniem pozwanej pieniądze uzyskane z zaciągniętych kredytów powód przeznaczał nie na wspólny majątek, ale na należące do niego narzędzia, które następnie zabrał ze sobą w chwili wyprowadzenia się ze wspólnie zajmowanego domu. Tym samym brak jest podstaw do wywiązywania się przez nią z przyjętych na siebie na mocy umowy oraz ugody zobowiązań. Jak wskazał R. M. jedynym powodem zawarcia umowy oraz ugody było spowodowanie wyprowadzenia się R. W. (1) z zamieszkiwanego wspólnie domu.

Twierdzenia i zarzuty podnoszone przez pozwaną w toku niniejszej sprawy oznaczają, iż chce ona uchylić się od skutków prawnych zawartej z powodem ugody i umowy w zakresie przyjętych na siebie zobowiązań kredytowych.

Jak wynika z treści art. 917 k.c. przez ugodę strony czynią sobie wzajemne ustępstwa w zakresie istniejącego między nimi stosunku prawnego w tym celu, aby uchylić niepewność co do roszczeń wynikających z tego stosunku lub zapewnić ich wykonanie albo by uchylić spór istniejący lub mogący powstać. Charakteru ugody nie odbierają umowie oceny, w których według obiektywnych kryteriów wzajemne ustępstwa stron nie są równoważne, bo czasami tak się może bowiem zdarzyć, z uwagi na subiektywną ocenę istnienia niepewności jako takiej, że z obiektywnego punktu widzenia niepewność jako taka nie istnieje (R. Czarnecki (w:) Komentarz, t. II, 1972, s. 1771). Ugoda jako czynność prawna podlega wszelkim przepisom o wymogach skuteczności oświadczeń woli, a zważywszy na to, mają do niej zastosowanie przepisy ogólne dotyczące sposobów zawarcia umowy, formy czynności prawnych czy wad oświadczenia woli, z wyjątkiem uchylenia się od skutków ugody zawartej pod wpływem błędu (wyrok SN z dnia 26 listopada 1981 r., IV CR 424/81, LEX nr 8375).

Zawarta przez strony umowa o podział majątku wspólnego oraz ugoda nie są sprzeczne z prawem ani z zasadami współżycia społecznego. W ocenie Sądu oświadczenia złożone przez pozwaną w ramach zawartej umowy o podział majątku wspólnego oraz ugody nie są dotknięte wadami. Pozwana w chwili zawierania umów oraz ugody nie znajdowała się w stanie wyłączającym świadome albo swobodne powzięcie decyzji i wyrażenie woli. Wręcz przeciwnie była świadoma podejmowanych decyzji i przyjmowanych na siebie zobowiązań. Pozwana dobrowolnie przyjęła na siebie określone w umowie oraz ugodzie zobowiązania, nie działała zatem pod wpływem bezprawnej groźby drugiej strony lub osoby trzeciej. Pozwana nie wykazała także, aby jej oświadczenie woli zostało złożone drugiej stronie za jej zgodą dla pozoru w celu ukrycia innej czynności prawnej. Brak jest także podstaw do przyjęcia ,iż pozwana działała pod wpływem błędu co do treści czynności prawnej w chwili składania oświadczeń woli. R. M. w swoich wyjaśnieniach jednoznacznie wskazała, iż świadomie i dobrowolnie podpisała zawarte z powodem umowy oraz ugodę, rozumiała treść składanych oświadczeń woli, konsekwencje tych oświadczeń i godziła się na nie. Powyższe wynika także z zeznań świadka I. M. – notariusza sporządzającego umowy zawarte przez strony w dniu 04.07.2013 r - złożonych w dniu 14.09.2015 r. Z zeznań tych wynika, że pozwana była świadoma treści spisywanych dokumentów w formie aktu notarialnego oraz pisemnej ugody. Na zawarte tam zapisy dotyczące jej zobowiązań wobec powoda wyrażała zgodę. Świadek proponował stronom zawarcie zapisów dotyczących spłat kredytów zaciągniętych w czasie trwania małżeństwa w zawieranej w formie aktu notarialnego umowie i poddanie się określonym przepisami prawa rygorom egzekucyjnym, jednak strony wskazały ,że mają do siebie zaufanie i wyraziły wolę spisania ugody w tym zakresie. Pozwana, w ocenie świadka, znajdowała się wówczas w bardzo dobrej kondycji psychicznej, była w dobrych relacjach z powodem, wspólnie czynili w obecności świadka ustalenia dotyczące treści składanych oświadczeń woli. Sąd uznał zeznania tego świadka za w pełni wiarygodne. Jest to osoba bezstronna, nie zaangażowana w spór toczący się pomiędzy stronami. Poza tym żadna ze stron nie kwestionowała prawdziwości zeznań tego świadka.

Mając na uwadze powyższe nie można uznać, aby pozwana wykazała okoliczności uzasadniające skuteczne uchylenie się przez nią od skutków prawnych zawartych z powodem umów.

Pozwana R. M. w toku niniejszej sprawy zgłaszała w stosunku do zawartej umowy oraz ugody zarzut wyzysku. Pozwana wskazała, iż pieniądze uzyskane przez powoda z zaciągniętych w czasie trwania małżeństwa kredytów przeznaczane były wyłącznie na zakup narzędzi, które zostały przez powoda zabrane w chwili wyprowadzenia się z domu. Środki finansowe uzyskiwane z kredytów, zdaniem pozwanej, nie były przeznaczane na majątek wspólny oraz jej majątek osobisty. Zarzuty pozwanej nie zostały przez nią jednak w żaden sposób udowodnione. W toku niniejsze sprawy pozwana nie wykazała, aby pieniądze uzyskane z kredytów zaciąganych przez powoda były przeznaczane przez niego tylko na własne cele. Na te okoliczności nie przedstawiono żadnych dowodów. Jak wynika ze zgodnych w tym zakresie wyjaśnień stron , w czasie trwania małżeństwa mieszkali razem, w ostatnim okresie przed rozstaniem pracowali razem w ramach prowadzonej przez pozwaną działalności gospodarczej, wspólnie rozliczali się w ramach podatku dochodowego. Strony nie miały rozdzielności majątkowej. Jak wynika ze złożonych zeznań o wysokości osiągniętego w danym roku podatkowym dochodu, uzyskiwane przez powoda dochody były znacznie wyższe niż dochody pozwanej. Mimo to R. M. rozwijała swoją działalność gospodarczą, wykonywała remonty w domu zamieszkiwanym przez strony. Przy uzyskiwanych dochodach własnych nie mogłaby tego robić , gdyby nie dochody powoda oraz jego majątek osobisty pochodzący m.in. z tytułu podziału majątku wspólnego z poprzedniego małżeństwa powoda. Jednoznacznie wynika to z dokumentów podatkowych. Uzyskiwane przez pozwaną dofinasowanie z Funduszu Pracy dotyczyło jedynie pojedynczych stanowisk pracy w ramach prowadzonej przez nią działalności gospodarczej i nie miało wpływu na wysokość jej dochodów. Poza tym z zeznań świadka Z. W. złożonych w dniu 22 października 2015 r wynika, że powód zaciągał w czasie trwania małżeństwa z pozwaną kredyty, a środki finansowe z nich uzyskane przeznaczał na remont domu należącego do pozwanej oraz prowadzona przez pozwana działalność gospodarczą. Z zeznań świadka wynika również, że pozwana wielokrotnie pożyczała od świadka pieniądze potrzebne do przeprowadzenia remontu domu, rozwinięcia działalności gospodarczej. Z powyższego wynika, że zarówno powód jak i jego rodzice przeznaczali własne środki finansowe na potrzeby stron związane z ich miejscem zamieszkania oraz prowadzoną przez pozwaną działalność gospodarczą. Przy czym nieruchomość, na którą czynione były nakłady finansowe na poczet remontów jest wyłączną własnością pozwanej. Sąd zeznania świadka Z. W. w tym zakresie uznał za wiarygodne. Zwłaszcza, że pozwana w sporządzonym własnoręcznie piśmie z dnia 25.09.2009 r potwierdziła ,że pożyczała od rodziców powoda pieniądze z przeznaczeniem na remont domu przy ul. (...) i pieniądze te powinny zostać zwrócone rodzicom powoda zgodnie z wykazem przedstawionym przez Z. W.. Poza tym część wpłat dokonywanych na rzecz pozwanej przez świadka została potwierdzona dokumentami bankowymi. Znamienne przy tym jest ,iż w czasie trwania procesu R. M. stanowczo zaprzeczała, aby otrzymała pieniądze od rodziców powoda. Swoje stanowisko zmieniła częściowo dopiero po zapoznaniu się z dokumentami bankowymi potwierdzającymi dokonanie przez Z. W. wpłat określonych kwot pieniędzy na rzecz R. M.. Również świadek P. W. w swoich zeznaniach z dnia 22 października 2015 r potwierdził, że Z. W. pożyczała pozwanej pieniądze na remont domu. Świadek wskazał także, iż powód zaciągał kredyty na prośbę pozwanej, ponieważ ona z uwagi na zadłużenie nie miała zdolności kredytowej. Poprzez uzyskiwane pieniądze z tych kredytów powód wspomagał działalność gospodarczą prowadzoną przez pozwaną. Zeznania tego świadka Sąd również uznał za wiarygodne. Są one zgodne z pozostałym materiałem dowodowym zebranym w sprawie, a omówionym wyżej. Za prawdziwością zeznań świadka przemawiają także dokumenty dotyczą zaległości pozwanej w ZUS w latach 2004 – 2013. Poza tym pozwana w swoich wyjaśnieniach przyznała, iż nie miała zdolności kredytowej i dlatego samodzielnie nie zaciągała kredytów w czasie trwania jej małżeństwa z powodem.

Z dołączonej do akt sprawy dokumentacji dotyczącej prowadzonej przez pozwaną działalności gospodarczej jednoznacznie wynika, iż działalność ta była przez pozwaną rozszerzana w okresie kiedy strony były małżeństwem. Przedmiot prowadzonej działalności regularnie zmieniał się i był powiększany o kolejne rodzaje. Działalność gospodarcza pozwanej w obecnym, najszerszym zakresie została określona w czasie kiedy powód rozpoczął pracę u R. M. i de facto strony razem prowadziły działalność gospodarczą. Treść kolejnych zaświadczeń o wpisie do ewidencji działalności gospodarczej jednoznacznie przemawiają za takim stanowiskiem. Powyższe okoliczności przemawiają za uznaniem ,iż powód czynił na poczet działalności pozwanej określone nakłady finansowe, które pozwalały na rozszerzanie przedmiotu tej działalności i uzyskiwanie z niej coraz większych przychodów. W tym miejscu wskazać należy ,iż mimo wysokich przychodów wykazywanych przez pozwaną w deklaracjach podatkowych prowadzona przez nią działalność gospodarcza nie przynosiła dochodu tylko straty.

Mając zatem na uwadze powyższe ustalenia Sąd uznał, iż nie można uznać zarzutu podnoszonego przez pozwaną w zakresie jej wyzysku za uzasadniony. Powód w czasie trwania małżeństwa z R. M. z majątku osobistego oraz środków finansowych uzyskanych z kredytów bankowych czynił nakłady na majątek osobisty pozwanej tj. nieruchomość zabudowaną domem oraz prowadzoną przez nią działalność gospodarczą. Nie ma żadnych dowodów w tej sprawie, które uzasadniałyby twierdzenie ,iż środki finansowe uzyskane z kredytów bankowych przeznaczone były przez powoda na inny cel niż majątek osobisty pozwanej. Zgłoszeni przez pozwaną w tej sprawie świadkowie potwierdzili jedynie, iż pozwana również ze swego majątku finansowała remonty w budynku mieszkalnym, prace na nieruchomości oraz potrzeby w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Świadkowie K. M., P. M. (1), A. W. w swoich zeznaniach złożonych w dniu 01.04.2016 r wskazali ,iż to pozwana finansowała zakupy żywnościowe, zakupy materiałów do prac remontowo- budowlanych, ponosiła opłaty związane z utrzymaniem domu. Z zeznań tych świadków nie wynika jednak skąd pozwana dysponowała takimi środkami finansowymi. Świadkowie ci nie mieli wiedzy o wysokości uzyskiwanych dochodów przez powoda oraz celu na jaki przeznaczał te dochody. Świadkowie nie mieli również wiedzy na temat zaciąganych przez powoda kredytów oraz pożyczek zaciąganych przez pozwaną u rodziców powoda. Znamienne przy tym jest ,iż świadek P. M. (2) potwierdził ,iż pozwana miała w tym czasie zadłużenie w ZUS oraz urzędzie skarbowym w ramach prowadzonej działalności. Tym samym dochody pozwanej nie były na tyle duże, aby mogła samodzielnie ponosić koszty utrzymania dużego domu, nieruchomości, koszty prac remontowych oraz prowadzonej działalności gospodarczej. Z zeznań świadków wynika, iż po wyprowadzeniu się z domu powód zabrał ze sobą łóżko, szafki, wyposażenie garażu i kino domowe. Cały pozostały majątek w postaci wyposażenia domu ,ogrodu, zgromadzony przez strony w czasie trwania ich małżeństwa pozostał przy pozwanej. W ramach zawartej przez strony umowy o podział majątku wspólnego strony podzieliły się samochodami, przy czym powód otrzymał samochód o mniejszej wartości i starszym roczniku. Sąd wyżej opisane zeznania świadków uznał za wiarygodne. Wprawdzie świadkowie ci są powiązani z pozwaną bądź rodzinnie bądź zawodowo, to jednak zeznania ich uznać należy za logiczne. Pozwana przez wiele lat prowadziła działalność gospodarczą, rozszerzała ją, uzyskiwała również określone dochody, o jakich była mowa wyżej. Były to wprawdzie dochody niższe od uzyskiwanych przez powoda, ale pozwalające na dokładaniu się do kosztów utrzymania domu i rodziny. Wiarygodnym jest również, iż pozwana mogła dokonywać opłat związanych z utrzymaniem domu czy zakupem materiałów budowlanych. Istotnym jednak jest nie to kto dokonywał płatności ,ale skąd pochodziły pieniądze na te płatności. Wieloletnie zadłużenie pozwanej w ZUS oraz urzędzie skarbowym świadczy o tym, że pozwana nie dysponowała dochodami z własnej działalności gospodarczej wystarczającymi na pokrycie remontów czy inwestycji w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Tym samym zeznania świadków wskazujących na osobę płatnika jako pozwaną nie mogą zmienić oceny Sądu w zakresie zasadności żądań powoda.

Mając na uwadze powyższe Sąd uznał żądanie powoda za uzasadnione. Wysokość żądania powoda nie była przez pozwaną kwestionowana. Kwota dochodzona pozwem w wysokości 59.382,13 zł wynika z zawartej przez strony umowy o podział majątku wspólnego oraz § 2 lit. a ugody z dnia 04.07.2013 r, po potrąceniu dotychczas wpłaconych przez pozwaną kwot. Pozostałe kwoty w wysokości 15.393,65 zł oraz 9.668,50 zł są to koszty obciążające powoda z tytułu nieterminowej płatności kredytu bezpiecznego. Wysokość tych kwot wynika z treści dokumentów bankowych dołączonych do akt sprawy. Jak wskazał Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 18 grudnia 1985 r., III CZP 64/85 w razie niespełnienia przez dłużnika w zastrzeżonym terminie świadczenia określonego w ugodzie wierzycielowi przysługuje nie tylko roszczenie o wykonanie ugody, ale ponadto może on stosownie do okoliczności dochodzić - w razie zasadniczej zmiany stosunków - dalszych roszczeń wynikających z łączącego strony stosunku prawnego. (OSNC 1986/11/171, LEX 3194) Roszczenie powoda znajduje uzasadnienie w tej części w treści art. 471 k.c. Na skutek niewykonania ugody przez pozwaną, R. W. (1) poniósł szkodę w postaci obciążenia go przez bank dodatkowymi opłatami i odsetkami za nieterminową spłatę kredytu. W zakresie żądania kwoty 5.626 zł, powód wykazał, iż dochodzoną kwotę poniósł w wyniku spłaty karty kredytowej, która to spłata zgodnie z § 2 lit. b ugody z dnia 04.07.2013 r obciążała pozwaną.

Odsetki ustawowe od uwzględnionych kwot Sąd zasądził zgodnie z zadaniem pozwu. W zakresie kwoty 59.382,13 zł termin jej płatności, zgodnie z zawartą ugodą upływał w dniu 31.12.2013 r, a zatem odsetki od tej kwoty przysługują powodowi od dnia następnego, od kiedy dłużnik znajdował się już w zwłoce. W zakresie kwot 15.393,65 zł, 9.668,50 zł, 5.626 zł odsetki ustawowe zostały określone od dnia następującego po dniu doręczenia pozwanej opisu pozwu oraz odpisu rozszerzonego powództwa.

W zakresie kosztów procesu Sąd orzekł stosownie do treści rozstrzygnięcia o żądaniach głównych. Ponieważ żądanie powoda zostało uwzględnione w całości Sąd zasądził na jego rzecz od pozwanej zwrot poniesionych kosztów sądowych w postaci uiszczonych opłat sądowych oraz kosztów wynagrodzenia pełnomocnika w wysokości określonej zgodnie z brzmieniem § 21 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z dnia 5 listopada 2015 r.) oraz § 6 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu.

Mając na uwadze powyższe Sąd orzekł jak w wyroku.