Piątek, 29 marca 2024
Dziennik wyroków i ogłoszeń sądowych
Rej Pr. 2512 | Wydanie nr 5877
Piątek, 29 marca 2024
Sygnatura akt: I Ca 95/15

Tytuł: Sąd Okręgowy w Tarnowie z 2015-05-14
Data orzeczenia: 14 maja 2015
Data publikacji: 14 marca 2018
Data uprawomocnienia: 14 maja 2015
Sąd: Sąd Okręgowy w Tarnowie
Wydział: I Wydział Cywilny
Przewodniczący: Wiesław Zachara
Sędziowie:
Protokolant: st. sekretarz sądowy Paweł Chrabąszcz
Hasła tematyczne: Umowa Ubezpieczenia ,  Nienależyte Wykonanie Zobowiązania
Podstawa prawna: Art. 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o usługach turystycznych, pkt 17 OWU umowy wiążącej strony

Sygn. akt I Ca 95/15

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 maja 2015 r.

Sąd Okręgowy w Tarnowie – Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący:

SSO Wiesław Zachara

Protokolant:

st. sekretarz sądowy Paweł Chrabąszcz

po rozpoznaniu w dniu 14 maja 2015 r. w Tarnowie

na rozprawie

sprawy z powództwa A. Z.

przeciwko (...) S.A. z siedzibą w Ł.

o zapłatę

na skutek apelacji strony pozwanej

od wyroku Sądu Rejonowego w Tarnowie

z dnia 20 listopada 2014 r., sygn. akt I C 13/14

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od strony pozwanej na rzecz powódki kwotę 300 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania odwoławczego.

Sygn. akt I Ca 95/15

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Okręgowego w Tarnowie z dnia 14 maja 2015 roku.

Powódka A. Z. w pozwie skierowanym przeciwko (...) S.A. z siedzibą w Ł. domagała się zasądzenia kwoty 8.679,87 zł z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia wniesienia pozwu.

Na uzasadnienie podała, że zawarła ze stroną pozwaną umowę o dwutygodniową imprezę turystyczną na Majorce, której całkowity koszt wynosił 12.671,34 zł i został przez nią pokryty w całości, przy czym przy podpisywaniu umowy wpłaciła na jego poczet kwotę 3.801 zł, a nadto zawarła dodatkową umowę gwarancji zwrotu kosztów w przypadku rezygnacji z imprezy.

Wskazała, że w dniu 17 czerwca 2013 r. z uwagi na nagłe pogorszenie się stanu zdrowia teścia i konieczność poddania go operacji zrezygnowała i zawnioskowała o zwrot wpłaconej ceny, a strona pozwana, choć z jednej strony powołała się na przewidziane w gwarancji okoliczności wyłączające jej odpowiedzialność, wypłaciła jej kwotę 3.801 zł, tj. różnicę pomiędzy całkowitym kosztem imprezy a kosztami, jakie poniosła. Jako podstawę prawną roszczenia powódka wskazała art. 395 i 396 k.c. zaznaczając, że nie kwestionuje prawa strony pozwanej do zatrzymania tytułem odstępnego części ceny imprezy odpowiadającej wartości rzeczywiście poniesionych przez nią kosztów w związku z jej rezygnacją, natomiast powołała się na to, że strona pozwana nie wykazała tych kosztów, które w jej ocenie były marginalne. Wskazała w tym zakresie, że rezygnacja nastąpiła na niespełna dwa tygodnie przed rozpoczęciem imprezy, co umożliwiało organizatorowi jej ponowną sprzedaż, a zatem mogła ponieść jedynie koszty operacyjne, względnie stratę z powodu sprzedaży po niższej cenie.

W odpowiedzi na pozew strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa. Wskazała, że stosownie do przedłożonej przez powódkę dokumentacji medycznej, przyczyną jej rezygnacji z imprezy była nie tyle nagła i dopiero co zdiagnozowana u jej teścia choroba, co pogorszenie się stanu jego zdrowia będące następstwem jego przewlekłych schorzeń kardiologicznych, które występowały u niego już na chwilę poprzedzającą zawarcie umowy. Taka zaś przyczyna rezygnacji w świetle warunków gwarancji zwrotu kosztów wyłącza jej odpowiedzialność. Wskazała też, że zgodnie z pkt 17 Ogólnych Warunków Uczestnictwa będących integralną częścią umowy zwróciła powódce różnicę wpłaconej przez nią ceny oraz kosztów, jakie sama poniosła w związku z jej rezygnacją (koszty niewykorzystanych biletów, zakwaterowania i wyżywienia oraz prowizji dla agenta turystycznego) i to w wysokości zawyżonej (koszty bowiem wyniosły nie jak to pierwotnie obliczono 8.679,87 zł, ale 9.084,74 zł). Zaznaczyła, że z uwagi na krótki okres, jaki pozostał do rozpoczęcia imprezy, nie uzyskała odpowiedzi na składane przez nią oferty odsprzedaży miejsc. Podniosła nadto, że powódka nie uwzględniła zapisu w warunkach gwarancji zwrotu kosztów mówiącego o potrąceniu w związku z rezygnacją uczestnika z imprezy wartości należnego mu świadczenia o 20-procentowy wkład własny.

Sąd Rejonowy w Tarnowie wyrokiem z dnia 20 listopada 2014 r. – w punkcie I zasądził od strony pozwanej (...) S.A. z siedzibą w Ł. na rzecz powódki A. Z. kwotę 5.497,41 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 6.12.2013 r. do dnia zapłaty, a w punkcie II oddalił powództwo w pozostał ej części . W punkcie III Sąd zasądził od strony pozwanej na rzecz powódki kwotę 700 zł tytułem zwrotu części kosztów postępowania.

Wyrok powyższy poprzedziły następujące ustalenia Sądu:

Powódka w dniu 19 marca 2013r. zawarła ze stroną pozwaną umowę, na podstawie której strona pozwana zobowiązała się do zorganizowania imprezy turystycznej na Majorce dla trzech osób w terminie od 30. 06. 2013r. do 14. 07. 2013r., za cenę łączną w kwocie 12.671,34 zł, obejmującą także opłatę od zawartej dodatkowo pomiędzy stronami umowy gwarancji zwrotu kosztów rezygnacji z imprezy w kwocie 369,07 zł. Powódka tytułem zaliczki przekazała stronie pozwanej kwotę 3.801 zł. Sąd Rejonowy ustalił następnie , że w pkt 17 stanowiących integralną część tej umowy „Ogólnych warunków uczestnictwa” przewidziano, że rezygnacja przez uczestnika z imprezy turystycznej wymaga pod rygorem nieważności jego pisemnego oświadczenia, doręczonego do Biura w dzień roboczy, a nadto, iż w każdym wypadku rezygnacji klientowi przysługuje zwrot wpłaconej przez niego kwoty po potrąceniu faktycznie poniesionych przez Biuro kosztów. Dalej Sąd Rejonowy ustalił, iż w dniu 18 czerwca 2013 r. powódka złożyła u strony pozwanej pisemną rezygnację z imprezy turystycznej podając jako przyczynę chorobę teścia i czekającą go w czasie zaplanowanych przez nią wakacji ciężką operację. Wystąpiła też z wnioskiem o zwrot zapłaconej ceny. Strona pozwana odmówiła powódce zwrotu kosztów wskazując, że podana przyczyna rezygnacji, którą jest w istocie nie nagłe zachorowanie jej teścia, ale pogorszenie się jego stanu zdrowia na skutek występującej u niego przewlekłej choroby układu krążenia, stanowi w świetle gwarancji zwrotu kosztów rezygnacji okoliczność wyłączającą jej odpowiedzialność.

Sąd Rejonowy ustalił również , iż umowa teść powódki został przyjęty do szpitala na okres od 27. 05. 2013r. do 3. 06. 2013r. i zakwalifikowany do operacji na 18. 06. 2013r. Ostatecznie operacja została przeprowadzona w późniejszym okresie.

Stosownie do ustaleń Sądu strona pozwana czarterowała na dzień 29. 06. 2013 r. dwa loty u przewoźnika samolotowego, w lotach tych niewykorzystane było jedno miejsce, lot nie był zarezerwowany na nazwisko powódki. Przewoźnik za jeden lot wystawił fakturę na kwotę 119.001,54 zł (obejmującą 168 osób) , co w przeliczeniu na jedną osobę daje kwotę 708,34 zł.

Sąd Rejonowy ustalił też, że strona pozwana opłaciła wszystkie pokoje zarezerwowane na okres od 30. 06. 2013r. do 14. 07. 2013r. w hotelu (...), w tym pokryła też koszty trzech pokoi wraz z wyżywieniem przewidzianych dla rodziny powódki w łącznej kwocie 5.931,79 zł. Strona pozwana posiada w hotelu stałą zadeklarowaną przez siebie pulę miejsc, które opłaca z góry bez możliwości uzyskania zwrotu ceny w sytuacji, gdy dane miejsce nie zostanie wykorzystane. Strona pozwana poniosła ponadto przypadające na rodzinę powódki koszty prowizji agenta turystycznego w kwocie 954,74 zł.

Sąd poczynił powyższe ustalenia na podstawie dowodów z dokumentów prywatnych, które w myśl art. 245 k.c. stanowią dowód złożenia oświadczeń określonej treści przez osoby je podpisujące. Podniósł przy tym, że na uwagę zasługują dokumenty w postaci oświadczeń z jednej strony samej strony pozwanej, z drugiej lokalnego jej kontrahenta, dotyczących poniesienia przez nią kosztów dokonanych rezerwacji hotelu, jak i faktycznego wykorzystania zarezerwowanych pokoi. Wedle oświadczenia strony pozwanej (k. 56) miejsca zarezerwowane dla klientów (powódki i jej rodziny) nie zostały odsprzedane innym klientom. Z kolei kontrahent strony pozwanej zapewniał (k. 173), że jeden pokój zarezerwowany na nazwisko Z. był pusty (a został przez stronę pozwaną opłacony). Te oświadczenia zdaniem Sądu skonfrontować trzeba z informacją uzyskaną od przewoźnika lotniczego, jak i dostarczonych przez niego dokumentów, wedle których jedynie jedno miejsce w samolocie było niewykorzystane. Dowód ten zaprzecza zatem wprost twierdzeniu strony pozwanej. Zauważył też , że strona pozwana nie przedstawiła faktury opiewającej na należność za rezerwację hotelu bo faktura pro-forma z k. 55 nie stanowi potwierdzenia zapłaty zwłaszcza ,że – nie nosi nawet podpisu ani daty . Dokumenty takie nie mogą zdaniem Sadu być uznane za wystarczający dowód, że strona pozwana nie odsprzedała miejsc zarezerwowanych na nazwisko powódki, mimo że nie można wykluczyć, że mogła sprzedać osobno miejsca na przelot.

Dokonując oceny jurydycznej zgłoszonego roszczenia Sąd Rejonowy wskazał, iż żądanie było uprawnione, jednak nie w całości.

W ocenie Sądu Rejonowego, umowa zawarta przez strony miała charakter umowy o usługi turystyczne (stanowiące łącznie imprezę turystyczną) w rozumieniu art. 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o usługach turystycznych , a powódka żądanie wywodziła zarówno z zawarcia dodatkowej umowy gwarancji zwrotu kosztów, jak i z zapisu samej umowy (regulaminu) stanowiącego o zwrocie w przypadku rezygnacji. Tym samym podstawy prawnej żądania zapłaty należało poszukiwać w pierwszej kolejności w przepisach tejże ustawy oraz, w zakresie nią nieuregulowanym, w przepisach kodeksu cywilnego, ale ponieważ ustawa nie zawiera regulacji w kwestii rezygnacji z usług turystycznych przed nadejściem terminu ich realizacji, stąd też ewentualną podstawę prawną dochodzonego przez powódkę roszczenia mógłby stanowić art. 395 k.c. który odwołuje się on do postanowienia umownego, którego treścią jest właśnie zagwarantowanie możliwości odstąpienia od umowy. Zbliżony charakter ma prawo odstąpienia w przypadku dania zadatku (art. 394 k.c.), przy czym ponieważ przepis ten ma charakter względnie obowiązującego (sięgnięcie do niego może nastąpić dopiero wówczas, gdy strony normowanej nim materii nie uregulowały odmiennie w łączącej je umowie), wobec treści umowy, jaką zawarły strony, nie będzie on miał zastosowania. Strony wiązały przy tym zarówno postanowienia Ogólnych Warunkach Uczestnictwa, jak i umowy gwarancji zwrotu kosztów, które regulują kwestię odstąpienia od umowy oraz zwrotu zapłaconej ceny. Zgodnie zaś z pkt 17 OWU w każdym wypadku rezygnacji przez klienta z imprezy turystycznej klientowi przysługuje zwrot wpłaconej przez niego kwoty pomniejszonej o faktycznie poniesione przez Biuro koszty.

Zdaniem Sądu, w sprawie zostały wykazane przesłanki odpowiedzialności strony pozwanej w postaci powstania po stronie pozwanej zwrotu części zapłaconej ceny zapłaconej ceny tylko na podstawie pkt 17 OWU. Choć bowiem w grę wchodziła także możliwość rezygnacji za zwrotem zapłaconej ceny na podstawie innego postanowienia umownego, tj. pkt 2 dodatkowej umowy o gwarancję zwrotu kosztów to odpowiedzialność Biura za zwrot kosztów jest jednak wyłączona, jeśli zdarzenie powodujące rezygnację jest np. następstwem choroby przewlekłej. Dowody zdaniem Sadu wskazywały natomiast , że przyjęcie teścia powódki do szpitala nie było wynikiem nagłego zdarzenia, lecz następstwem choroby przewlekłej.

Dalej zauważył Sąd , że z zaoferowanego przez strony materiału dowodowego wynika, że na wartość całkowitą umowy, która wynosiła 12.302,27 zł bo nie należy w niej uwzględniać opłaty za dodatkową umowę gwarancji zwrotu kosztów rezygnacji w kwocie 369,07 zł, skoro jej poniesienie było zależne od woli samej powódki, a umowa ta nie stanowi podstawy zwrotu. Złożyły się na nią koszty przelotu, zakwaterowania i wyżywienia, a nadto prowizji dla agenta turystycznego od trzech osób. Według Sądu ustalenia poczynione w sprawie wskazują, że strona pozwana, na skutek rezygnacji powódki, poniosła koszt równy kosztowi przelotu, zakwaterowania i wyżywienia oraz prowizji dla agenta przypadających jedynie na jedną osobę. Przede wszystkim dowód z listy pasażerów wskazuje, że niewykorzystane było jedynie jedno miejsce. Zdaniem Sądu taki dowód, przy uwzględnieniu oceny pozostałych, prowadzi do wniosku, że strona pozwana odsprzedała dwa spośród trzech miejsc na całą imprezę turystyczną, zarezerwowanych dla powódki. Przy uwzględnieniu więc specyfikacji kosztów, jaką przedłożyła strona pozwana, jak i dowodów z faktur, koszt związany z uczestnictwem w imprezie turystycznej przez jedną osobę wynosił 3003,86 zł. Sąd przyjął przy tym, że mimo noty agenta turystycznego o pobraniu prowizji od trzech osób (całej rodziny powódki) w istocie koszt strony pozwanej z tego tytułu również sprowadzał się do dwóch osób. Podana wyżej kwota wynika w ocenie Sądu z następującego wyliczenia:

1/ cena przelotu trzech osób wynosiła 2125,02 zł (3 x 708,34 zł jako jednostkowej ceny z faktury na kwotę 119001,54 zł za 168 zł), zatem jest to kwota nieco niższa niż podaje w specyfikacji strona pozwana (2198,17 zł);

2/ cena hotelu dla trzech osób wynosiła 5931,79 zł;

3/ prowizja agenta turystycznego od trzech osób wynosiła 954,78 zł;

Łącznie koszt dla trzech osób wyniósł 9011,59 zł, zatem na jedna osobę przypada koszt 3003,86 zł.

W ocenie Sądu, skoro całkowity koszt poniesiony przez stronę pozwaną w związku z rezygnacją powódki z imprezy turystycznej wynosi 3.003,86 zł. to przy uwzględnieniu ceny zapłaconej przez powódkę (12302,27 zł), należy się jej zwrot z tytułu rezygnacji w kwocie 9.298,41 zł. Ponieważ do tej pory strona pozwana zaspokoiła roszczenie powódki o zwrot kosztów rezygnacji do kwoty 3.801 zł, pozostała część jej roszczenia wynosi 5.497,41 zł, które Sąd zasądził na rzecz powódki, zaś w pozostałej części jej powództwo oddalił.

Odnośnie kosztów postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 100 k.p.c. wyliczając że łącznie koszty te wynoszą 2734 zł. Powódka wyłożyła z tego kwotę 1517 zł, w tym opłata stała od pozwu – 300 zł (nadwyżka ponad tę kwotę zostanie jej zwrócona) i wynagrodzenie pełnomocnika – 1.200 zł z opłatą skarbową od pełnomocnictwa – 17 zł. Wobec tego, że roszczenie powódki zostało uwzględnione w 65%, obciążają ja koszty w 35 %, czyli w kwocie 815 zł. Dlatego Sąd zasądził na jej rzecz kwotę 700 zł jako poniesioną ponad to, co ją obciąża.

Apelację od powyższego rozstrzygnięcia złożyła strona pozwana, zaskarżając je w punkcie I w części tj. w zakresie ponad kwotę 1.416,68 zł oraz ustawowych odsetek od kwoty 4.080,73 zł. liczonych od dnia 06.12.2013 r. do dnia zapłaty oraz w zakresie orzeczenia o kosztach.

Skarżąca zarzuciła rozstrzygnięciu naruszenie przepisów prawa procesowego, w szczególności:

- art. 233 k.p.c., poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i bezpodstawną odmowę wiarygodności dowodom w postaci oświadczeń kontrahenta strony pozwanej , że jeden pokój zarezerwowany na nazwisko Z. był pusty a musiał być opłacony przez stronę pozwaną ,

- poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i uznanie , że strona pozwana nie udowodniła faktu poniesienia kosztów 3 miejsc w pokoju hotelowym oraz kosztów prowizji agenta za trzy osoby pomimo , że potwierdzały to złożone do akt dokumenty ,

- poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i w konsekwencji dokonanie ustaleń sprzecznych ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym , że dla powódki i jej rodziny zarezerwowane zostały trzy pokoje , choć z umowy wynika , że powódka miała być zakwaterowana w trzy osoby w jednym pokoju ,

- art. 231 k.p.c., poprzez uznanie , iż fakt odsprzedaży dwóch miejsc w samolocie zarezerwowanych dla powódki stanowił podstawę do przyjęcia domniemania , iż pozwana odsprzedała także 2 miejsca w hotelu,

- art. 98 § 1 w zw. z art. 100 k.p.c., poprzez błędne określenie procentu w jakim powódka była obciążana kosztami procesu i błędne wyliczenie kwoty należnej stronie pozwanej tytułem zwrotu części kosztów postępowania

Wskazując na powyższe zarzuty skarżąca wnosiła o zmianę wyroku i oddalenie powództwa w zaskarżonej części oraz o zasądzenie na swoją rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Uzasadniając środek odwoławczy strona pozwana podniosła, że Sąd Rejonowy niezasadnie i sprzecznie z dowodami wyliczył wysokość kosztów poniesionych przez stronę pozwaną w związku z rezygnacją powódki z imprezy turystycznej . Skarżąca wyraziła przy tym stanowisko , że z uwagi na odsprzedanie przez pozwaną dwóch z trzech miejsc zarezerwowanych w samolocie dla powódki – strona pozwana uzyskała 1416,68 zł. i w tym właśnie zakresie uznaje roszczenie . Apelująca zauważyła, że pobyt w hotelu dotyczył tylko jednego pokoju , który według przeprowadzonych dowodów stał pusty, a więc sprzeczne z nimi było ustalenie, że koszty poniesione przez pozwaną dotyczyły trzech pokoi. W rezultacie błędne było uznanie Sądu Rejonowego , że strona pozwana nie udowodniła poniesienia kosztów rezerwacji pokoju dla powódki oraz prowizji dla agenta z trzy osoby. ,

W odpowiedzi na apelację powodowie wnieśli o jej oddalenie w całości oraz zasądzenie na swoją rzecz kosztów postępowania apelacyjnego.

Sąd Okręgowy rozważył, co następuje:

Apelacja jest nieuzasadniona i podlega oddaleniu.

Apelacja ogranicza się do zarzutów procesowych, wymierzonych w podstawę faktyczną rozstrzygnięcia, a sprecyzowanych przede wszystkim z odwołaniem się do naruszenia art. 233 i 231 k.p.c. i należy stwierdzić, iż nie zasługiwały one na uwzględnienie.

Skarżąca nie wykazała bowiem, aby Sąd na etapie oceny dowodów naruszył ustanowione w powołanych przepisach zasady oceny wiarygodności i mocy dowodów , a więc że uchybił podstawowym regułom logicznego myślenia, zasadzie doświadczenia życiowego i właściwego kojarzenia faktów , oraz że naruszenie to mogło mieć wpływ na wynik sprawy. Tylko zaś wskazanie tego rodzaju naruszeń mogłoby prowadzić do podważenia dokonanej przez Sąd I instancji oceny ( zob. wyrok Sądu Naj. z dnia 14 stycznia 2000r. , III CKN 1169/99 , OSNC z 2000r. , Z. 7-8 poz. 139 , wyrok Sądu Naj. z dnia 25 listopada 2003r. , II CK 293/02 , Lex nr 151622 oraz wyrok Sądu Naj. z dnia 7 stycznia 2005 r., IV CK 387/04 , Lex nr 177263 ).

Ustalenia w sprawie zostały zatem poczynione przez Sąd I instancji prawidłowo, a Sąd Odwoławczy je podziela i przyjmuje za własne z zastrzeżeniem dotyczącym ilości pokoi zarezerwowanych na rzecz powódki w hotelu na Majorce. Trzeba jednak zauważyć , że ten element ustaleń Sądu tj. czy były to aż trzy pokoje w hotelu czy tylko trzy miejsca w jednym pokoju , nie jest decydujący dla obrazu sprawy. Z uzasadnienia Sądu wynika raczej, że istotna była dla niego wysokość należności za hotel. Taka konkluzja wynika z fragmentu uzasadnienia poświęconego tej kwestii, który dosłownie brzmi; ,, Sąd Rejonowy ustalił też, że strona pozwana opłaciła wszystkie pokoje zarezerwowane na okres od 30. 06. 2013r. do 14. 07. 2013r. w hotelu (...), w tym pokryła też koszty trzech pokoi wraz z wyżywieniem przewidzianych dla rodziny powódki w łącznej kwocie 5.931,79 zł. Strona pozwana posiada w hotelu stałą zadeklarowaną przez siebie pulę miejsc, które opłaca z góry bez możliwości uzyskania zwrotu ceny w sytuacji, gdy dane miejsce nie zostanie wykorzystane”. Z takim rozumieniem tego zapisu współbrzmi bowiem ocena dowodów i rozważania prawne zawarte w uzasadnieniu, w których Sąd posługuje się pojęciem ,, ceny hotelu dla trzech osób ”, która wynosiła 5931,79 zł. Istotne jest natomiast tutaj , że Sąd ocenił zaoferowany przez stronę pozwaną materiał dowodowy jako niewystarczający do przyjęcia wskazywanej przez stronę pozwaną kwoty podlegającej potrąceniu z ceny uiszczonej przez powódkę jako faktycznie poniesionej przez Biuro podróży na podstawie pkt 17 „Ogólnych warunków uczestnictwa”.

Z takim stanowiskiem Sądu należy się natomiast zgodzić wychodząc z podstawowego założenia, że ciężar wykazania faktycznie poniesionych kosztów przez Biuro podróży w razie rezygnacji z imprezy, obciąża właśnie Biuro podróży, czyli stronę pozwaną. Ponieważ potrącenie dotyczy pieniędzy klienta biura to zrozumiałe, że wykazanie takich kosztów powinno mieć odbicie w jednoznacznych i przejrzystych dowodach. Tymczasem, jak Sąd Rejonowy zauważył to strona pozwana już na wstępie sprawy mijała się z prawdą twierdząc , że żaden element imprezy nie został odsprzedany innym osobom, bo z cała pewnością sprzedany został co najmniej przewidziany dla dwóch osób z rodziny powódki - przelot samolotem na tą imprezę. W takim wypadku nasuwało się oczywiste domniemanie , że wraz z przelotem sprzedane zostały dalsze elementy imprezy zamówionej przez powódkę zwłaszcza ,że miała na to prawie dwa tygodnie od jej rezygnacji do rozpoczęcia imprezy. To powinno więc skłonić stronę pozwaną do wykazania w toku postępowania , że w tym przypadku było inaczej być powinno. Tymczasem jak to wytknął Sąd strona pozwana nie przedstawiła nawet faktury opiewającej na należność za rezerwację hotelu , co w powiązaniu z pozostałymi dowodami jego zdaniem nie wyklucza tego , że strona pozwana odsprzedała także pozostałe elementy imprezy. Zauważyć należy iż Sąd Rejonowy zobowiązał stronę pozwaną do przedłożenia spisu ofert sprzedaży imprez z okresu rezerwacji hotelu dla powódki, ale strona pozwana nie uczyniła tego tłumacząc się brakiem możliwości archiwizowania informacji na temat takich ofert , bo to jej zdaniem nie jest jej potrzebne i nie ma biznesowego uzasadnienia. Strona pozwana nie zaoferowała jednocześnie przy tym żadnych innych dowodów w tym zakresie, a przecież sam nasuwał się tu dowód z zeznań świadków w osobach, które wykupiły przelot samolotem na Majorkę przewidywany dla powódki i jej rodziny celem potwierdzenia , że nie korzystały one z imprezy rezerwowanej dla powódki, a zwłaszcza z hotelu (...). Takie podejście strony pozwanej mogło rodzić wątpliwości co do rzetelności podawanych przez pozwaną informacji po stronie Sądu, który stykał się bezpośrednio z dowodami i uprawniało go do zastosowanych w sprawie ocen i ustaleń. Były one dodatkowo uprawnione faktem , że strona pozwana jest profesjonalistą w dziedzinie organizowania imprez turystycznych, a od takiej osoby należy wymagać rzetelności poprzez stosowanie odpowiednich procedur zwrotów przewidzianych w umowie . Inne podejścia czyni ochronę klienta Biura przewidzianą pkt 17 „Ogólnych warunków uczestnictwa” całkowicie iluzoryczną i pozorną a umowę w rzeczywistości jako chroniącą wyłącznie własne interesy biura.

Reasumując, należy stwierdzić, iż Sąd Rejonowy miał wystarczające podstawy by przyjąć , że strona skarżąca nie wykazała kwoty podlegającej potrąceniu z ceny uiszczonej przez powódkę większej niż 3.003,86 zł., a zatem że pozostała kwota powinna być zwrócona powódce.

Sąd odwoławczy nie podziela także zarzutów apelacyjnych odnośnie rozstrzygnięcia o kosztach postepowania .

W rozpatrywanym przypadku powódka wygrała sprawę w około 65 % , a wiec istotnie podstawy rozstrzygnięcia o kosztach postepowania należało poszukiwać w art. 100 k.p.c. wyrażającego zasadę stosunkowego rozdzielenia kosztów, które polega na wyważonym rozłożeniu kosztów pomiędzy stronami, odpowiednio do wysokości, w jakiej zostały poniesione, oraz stosownie do wyniku postępowania (stopnia uwzględnienia i nieuwzględnienia żądań). Zastosowanie jej nie musi jednak ściśle odzwierciedlać matematycznej proporcji stopnia wygranej do przegranej . Należy tu wrócić choćby uwagę , ze świetle zd. drugiego cytowanego przepisu Sąd może włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu nawet wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania, albo gdy określenie należnej mu sumy zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny sądu.

Mając na względzie wskazane powyżej okoliczności Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. i art. 98 k.p.c. orzekł jak w sentencji.

Najczęściej czytane
ogłoszenia

Udostępnij