Sygn. akt II Ka 645/13

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 października 2013 r.

Sąd Okręgowy w Zamościu II Wydział Karny w składzie :

Przewodniczący: SSO Mirosław Kędrak

Sędziowie: SO Urszula Zwolak (spr.)

SO Przemysław Szyszka

Protokolant: st.sekr.sąd. Krystyna Duras

przy udziale Prokuratora Prok. Okręg. Krzysztofa Borka

po rozpoznaniu w dniu 3 października 2013 roku

sprawy K. B.

oskarżonego z art.178a§1 kk

na skutek apelacji, wniesionej przez prokuratora

od wyroku Sądu Rejonowego w Zamościu

z dnia 15 maja 2013 r. sygn. akt II K 1139/12

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację za oczywiście bezzasadną ;

II.  wydatkami za postępowanie odwoławcze obciąża Skarb Państwa w całości.

/-/ Na oryginale właściwe podpisy.

Sygn. akt II Ka 645/13

UZASADNIENIE

Uzasadnienie faktyczne:

Prokurator Rejonowy w Zamościu oskarżył K. B. o to, że:

w dniu 7 października 2012 roku w Z., województwa (...), prowadził w ruchu lądowym samochód osobowy marki R. (...) o numerze rejestracyjnym (...), znajdując się w stanie nietrzeźwości o stężeniu 1,09 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu

tj. o czyn z art. 178a § 1 k.k..

Sąd Rejonowy w Zamościu wyrokiem z dnia 15 maja 2013 roku wydanym w sprawie IIK 1139/12 uniewinnił oskarżonego K. B. od popełnienia zarzucanego mu czynu a kosztami procesu obciążył Skarb Państwa.

Apelację w tej sprawie wywiódł Prokurator Rejonowy w Zamościu.

Na podstawie art. 425 § 1 i 2 k.p.k. oraz art. 444 k.p.k. zaskarżył wyrok w całości na niekorzyść oskarżonego, zaś na podstawie art. 427 § 1 i 2 k.p.k. oraz art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k. wyrokowi temu zarzucił:

1). błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na jego treść, a polegający na uznaniu przez Sąd, iż zebrany i ujawniony na rozprawie materiał dowodowy wskazuje, iż oskarżony K. B. nie popełnił zarzucanego mu czynu, podczas gdy prawidłowa ocena całości materiału dowodowego, uwzględniająca zasady prawidłowego rozumowania oraz wskazania wiedzy i doświadczenia życiowego, prowadzi do wniosku przeciwnego;

2). mającą wpływ na treść orzeczenia obrazę przepisów postępowania tj. art. 7 k.p.k., art. 9 § 1 k.p.k., art. 167 k.p.k., art. 366 § 1 k.p.k. i art. 410 k.p.k. polegającą na niewyjaśnieniu przez Sąd wszystkich istotnych okoliczności sprawy, w szczególności poprzez nieprzeprowadzenie z urzędu dowodów zmierzających do zweryfikowania połączeń telefonicznych z telefonów K. i D. S. z dnia 7 października 2012 r..

Podnosząc te zarzuty skarżący na podstawie art. 437 § 1 i 2 k.p.k. wnosił o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji.

Uzasadnienie prawne:

Apelacja jest niezasadna i to w stopniu oczywistym, bowiem kompleksowa analiza zgromadzonego materiału dowodowego prowadzi do wniosku, że ustalenia faktyczne, jakie na jego podstawie poczynił Sąd I instancji, są prawdziwe i odpowiadające przeprowadzonym dowodom i wnioskom wyciągniętym z tych dowodów. Sąd ten nie dopuścił się obrazy przepisów postępowania, ani nie popełnił błędu w ustaleniach faktycznych, przeprowadził niezbędne dla prawidłowego wyrokowania dowody i tak zgromadzony materiał ocenił w sposób wszechstronny oraz pozbawiony błędów natury faktycznej, czy też logicznej.

Sąd Rejonowy przeprowadził wszelkie dające możliwość wszechstronnego wyjaśnienia sprawy, dowody, przede wszystkim zawnioskowane w akcie oskarżenia oraz z urzędu w postaci dodatkowej, uzupełniającej opinii biegłego. Dowody te zostały przez Sąd prawidłowo, zgodnie z art. 7 k.p.k. ocenione, a wnioski z nich wysnute doprowadziły do logicznych ustaleń o niewinności oskarżonego.

Odnosząc się do zarzutu sformułowanego w pkt 1). apelacji, należy zauważyć, że w sprawie nie przeprowadzono żadnego dowodu, który bezpośrednio wskazywałby na sprawstwo oskarżonego w zakresie zarzucanego mu czynu. Proces niniejszy jest procesem poszlakowym, a to powoduje, że na Sądzie Rejonowym spoczywa obowiązek wszechstronnej i szczegółowej analizy przeprowadzonych dowodów w celu ustalenia, czy poszlaki co do faktu głównego (tj. winy oskarżonego), wynikające z tych dowodów, tworzą nieprzerwany ciąg pozwalający na jednoznaczne przypisanie winy oskarżonemu. W tym przypadku Sąd Rejonowy sprostał tym wymaganiom, nie tylko bowiem przeprowadził wszelkie wynikające z toku sprawy dowody, uzupełniając je opinią biegłego przeprowadzoną na rozprawie z urzędu, ale też wszechstronnie je ocenił i wyciągnął logiczne wnioski stwierdzające, że winy oskarżonemu przypisać się nie da, bowiem poszlaki wspomnianego „nieprzerwanego” ciągu nie tworzą. Można jedynie mówić o prawdopodobieństwie popełnienia przez oskarżonego zarzucanego mu czynu, a prawdopodobieństwo to opiera się jedynie na nieścisłościach w wyjaśnieniach oskarżonego, których nie da rozwiać się żadnymi dowodami przeprowadzanymi zgodnie z obowiązującymi zasadami prawa procesowego. Nie można więc przyjąć, za wnioskami prokuratora zawartymi w uzasadnieniu apelacji, iż wykazanie, że oskarżony składając wyjaśnienia kłamie będzie równoznaczne z przyjęciem jego winy w zakresie zarzucanego mu czynu.

Nie można opierać wyroku skazującego na takich poszlakach, z których wynika tylko prawdopodobieństwo popełnienia przez oskarżonego zarzuconego mu czynu. (vide: wyrok SN z dnia 16 marca 2010 r., IIIKK 298/09, opubl. LEX nr 583857 oraz wyrok SA w Lublinie z dnia 7 lipca 2007 r., IIAKa 44/09, LEX nr 523973).

Zarzut sformułowany w pkt I apelacji – błąd w ustaleniach faktycznych, jest niezasadny, gdyż błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia jest błędem wynikającym albo z niepełności postępowania dowodowego (tzw. błąd „braku”) lub z przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów (tzw. błąd „dowolności”), tymczasem Sąd Rejonowy nie popełnił żadnego z tych błędów. Skarżący w I zarzucie apelacji podnosi, jak się wydaje błąd „dowolności”, jednak kompleksowa analiza treści przede wszystkim pisemnych motywów wyroku, istnienia takiego błędu nie potwierdza. Sąd Rejonowy ocenił zgromadzone dowody całościowo, wszechstronnie i w oparciu o doświadczenie życiowe oraz wskazania wiedzy, wobec czego taka ocena dowodów i wywiedzione z niej wnioski pozostają pod ochroną art. 7 k.p.k.. Sporządzone w sprawie pisemne uzasadnienie wyroku, odpowiadające wymogom art. 424 § 1 k.p.k., wskazuje, że Sąd rozważał każdy przeprowadzony dowód szczegółowo i w kontekście pozostałych dowodów, zaś wnioski przedstawione w tym uzasadnieniu są logiczne i wymowie tych dowodów odpowiadają. Sąd Okręgowy podziela wnioski wypływające z przeprowadzonej oceny dowodów, nie widząc konieczności ich powielania.

W punkcie II apelacji prokurator podnosi błąd „braku” w postaci nie przeprowadzenia z urzędu wyszczególnionych w zarzucie dowodów. Tymczasem dowody te, w zakresie możliwym do przeprowadzenia, przeprowadzone zostały. Opinia biegłego k. 63 i nast. oraz opinia uzupełniająca k. 142 – 143, 149 i nast. wskazują, że możliwości techniczne samych telefonów i stacji (...) zostały wykorzystane do opracowania opinii, która wskazuje jedynie: „obszary na których mogły znajdować się telefony, a nie konkretnie miejsce, w którym użytkownik znajdował się o określonym czasie” (k. 149 – opinia biegłego). Należy ponadto zauważyć, iż na kartach 68 i 70 (dodatkowo karty 142 i 143) zobrazowane są zasięgi stacji (...), na obszarze działania których znajdowały się w krytycznym dniu telefony D. i K. S., a ponadto w obrębie zasięgu (obszarze) tej samej stacji (...) znajduje się teren nieruchomości p. S. (ulica (...)) i miejsce znalezienia uszkodzonego samochodu R. (...) (ulica (...), skrzyżowanie z ulicą (...)), co nie pozwala na ustalenie miejsc przemieszczania się w ich obszarze użytkownika wraz z telefonem. Na kartach 64 i 65 wyszczególnione zostały połączenia wykonywane „z” i „do” telefonów stanowiących własność D. S. i K. S., zaś ustalenia do kogo połączenia te były wykonywane lub kto chciał się połączyć się z tymi numerami telefonów nie mają żadnego znaczenia w niniejszej sprawie, skoro treść tych rozmów nie została utrwalona. Ustalenie powyższego (adresatów i nadawców rozmów) również stanowiłoby tylko kolejne poszlaki w sprawie, które zdaniem Sądu nawet przeprowadzone w kierunku sugerowanym przez skarżącego nie doprowadziłyby do zamknięcia nieprzerwanego ciągu, wskazującego na winę oskarżonego.

Poszlaki należy uznać za niewystarczające do uznania faktu głównego, gdy nie wyłączają one wszelkich rozsądnych wątpliwości w tym względzie, czyli gdy możliwa jest także inna od zarzucanej oskarżonemu wersja zdarzenia. (vide: wyrok SN z dnia 16 marca 2010 r., IIIKK 298/09, opubl. LEX nr 583857).

Tym samym oba zarzuty apelacji należy oceniać jako chybione, a apelację jako oczywiście bezzasadną, skoro ani jej zarzuty, ani wniosek w najmniejszym stopniu nie znalazły uzasadnienia w szczegółowej analizie przedmiotowej sprawy.

Sąd Okręgowy nie dopatrzył się w czasie badania akt sprawy, w szczególności przebiegu procesu, treści wyroku i jego uzasadnienia, bezwzględnych przyczyn odwoławczych ujętych w art. 439 k.p.k. i art. 440 k.p.k. skutkujących koniecznością uchylenia zaskarżonego wyroku, wobec czego uznając apelację za oczywiście bezzasadną utrzymał w mocy zaskarżony wyrok.

Orzeczenie o wydatkach w postępowaniu odwoławczym, które ponieść ma Skarb Państwa oparto na treści art. 636 § 1 k.p.k..

/-/ Na oryginale właściwe podpisy.