Czwartek, 28 marca 2024
Dziennik wyroków i ogłoszeń sądowych
Rej Pr. 2512 | Wydanie nr 5876
Czwartek, 28 marca 2024
Sygnatura akt: VI Ka 520/15

Tytuł: Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze z 2015-12-10
Data orzeczenia: 10 grudnia 2015
Data publikacji: 6 grudnia 2017
Data uprawomocnienia: 10 grudnia 2015
Sąd: Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze
Wydział: VI Wydział Karny Odwoławczy
Przewodniczący: Waldemar Masłowski
Sędziowie: Andrzej Wieja
do Grzegorz Stupnicki

Protokolant: Urszula Kołodziej
Hasła tematyczne: Uniewinnienie
Podstawa prawna: art. 107§1kks

Sygn. akt VI Ka 520/15

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 grudnia 2015 r.

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze w VI Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SO Waldemar Masłowski

Sędziowie SO Andrzej Wieja

SR del. do SO Grzegorz Stupnicki ( spr .)

Protokolant Urszula Kołodziej

po rozpoznaniu w dniu 4 grudnia 2015 roku przy udziale przedstawiciela Urzędu Celnego w L. T. S.

sprawy:

1.  M. W. ur. (...) w W.

s. P. i M. z domu K.

2.  L. L. ur. (...) we W.

s. J. i C. z domu R.

3.  M. N. (1) ur. (...) w B.

s. G. i M. z domu I.

oskarżonych z art. 107 § 1 kks w zw. z art. 9 § 1 i 3 kks

z powodu apelacji wniesionej przez Urząd Celny w L.

od wyroku Sądu Rejonowego w Bolesławcu

z dnia 26 sierpnia 2015 r. sygn. akt II K 968/13

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok wobec oskarżonych M. W., L. L. i M. N. (1),

II.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz oskarżonych M. W., L. L. i M. N. (1) kwoty po 420 zł tytułem zwrotu kosztów ustanowienia obrony z wyboru w postępowaniu odwoławczym,

III.  stwierdza, że koszty sądowe za postępowanie odwoławcze ponosi Skarb Państwa.

Sygn. akt VI Ka 520/15

UZASADNIENIE

1. M. W.

został oskarżony o to, że:

I. pełniąc funkcję Prezesa Zarządu spółki (...) Sp. z o.o. w W., ul. (...) i będąc z tego tytułu na podstawie prawa uprawnionym i zobowiązanym do prowadzenia spraw gospodarczych tej spółki urządzał i prowadził gry o charakterze losowym:

- działając wspólnie i w porozumieniu z L. L. właścicielem P.H. (...)/(...) w okresie, co najmniej w dniu 24.05.2012r. w Sklepie (...) w R. (...), na urządzeniu do gier o nazwie (...) symulator czasowy typu video o nr identyfikacyjnym (...),

- działając wspólnie i w porozumieniu z M. N. (2) właścicielem firmy (...) M. N. (2), (...)-(...) B., ul. (...), w okresie od dnia 21.08.2012r. do dnia 13.11.2012r. w lokalu G. (...) Bar Na (...) w Z. (...), (...)-(...) N. na urządzeniu do gier o nazwie (...) symulator czasowy typu v. (...) o nr identyfikacyjnym (...),

- w lokalu o nazwie (...) M. N. (2) (...)-(...) B., ul. (...), co najmniej w dniu 18.12.2012r. na automacie o nazwie (...) symulator czasowy typu v. (...) o nr identyfikacyjnym (...),

wbrew przepisom ustawy z dnia 19.11.2009 r. o grach hazardowych (Dz. U. Nr 201, poz. 1540)

tj. o przestępstwo skarbowe określone w art. 107 § 1 k.k.s. w zw. z art. 9 § 1 i 3 k. k. s.

2. L. L.

został oskarżony o to, że:

II. w okresie od 14.08.2010r. do dnia 24.05.2012r., jako właściciel firmy P. (...). (...) L. L. w Sklepie (...), (...)-(...) R. 98/2, NIP (...), działając wspólnie i porozumieniu z M. W. - Prezesem Zarządu spółki (...) Sp. z o.o. w W., NIP: (...), urządzał i prowadził gry o charakterze losowym na urządzeniu do gier o nazwie (...), o nr H. (...), wbrew przepisom ustawy z dnia 19.11.2009r. o grach hazardowych (Dz. U. Nr 201, poz. 1540)

tj. o przestępstwo skarbowe określone w art. 107 § 1 k.k.s. w zw. z art. 9 § 1 i 3 k. k. s.

3. M. N. (2)

został oskarżony o to, że:

III. w okresie od 21.08.2012r. do dnia 13.11.2012r., jako właściciel firmy (...), (...)-(...) B., ul. (...), działając wspólnie i porozumieniu z M. W.- Prezesem Zarządu spółki (...) Sp. z o.o. zs w W., w lokalu G. (...) Bar Na (...) w Z. (...), (...)-(...) N. urządzał i prowadził gry o charakterze losowym na urządzeniu do gier o nazwie (...) symulator czasowy typu video o nr identyfikacyjnym (...), wbrew przepisom ustawy z dnia 19.11.2009r. o grach hazardowych (Dz. U. Nr 201, poz. 1540)

tj. o przestępstwo skarbowe określone w art. 107 § 1 k.k.s. w zw. z art. 9 § 1 i 3 k. k. s.

IV. co najmniej w dniu 18.12.2012r. w B. przy ul. (...), będąc właścicielem lokalu o nazwie Sklep (...) prowadził grę na automacie (...) nr (...), naruszając warunki określone w art. 6 i 14 ustawy z dnia 19.11.2009r. o grach hazardowych (Dz. U. Nr 201, poz. 1540)

tj. o przestępstwo skarbowe określone w art. 107 § 1 k.k.s.

Sąd Rejonowego w Bolesławcu wyrokiem z dnia 26 sierpnia 2015 r. w sprawie II K 968/13:

1. oskarżonego M. W. uniewinnił od popełnienia zarzucanego mu czynu, opisanego w punkcie I części wstępnej wyroku, stanowiącego przestępstwo skarbowe z art. 107 § 1 k.k. s. w zw. z art. 9 § 1 i 3 k. k. s.

2. oskarżonego L. L. uniewinnił od popełnienia zarzucanego mu czynu, opisanego w punkcie II części wstępnej wyroku, stanowiącego przestępstwo skarbowe z art. 107 § 1 k.k.s. w zw. z art. 9 § 1 i 3 k.k.s.

3. oskarżonego M. N. (2) uniewinnił od popełnienia zarzucanego mu czynu, opisanego w punkcie III części wstępnej wyroku, stanowiącego przestępstwo skarbowe z art. 107 § 1 k.k.s. w zw. z art. 9 § 1 i 3 k.k.s.;

4. oskarżonego M. N. (2) uniewinnił od popełnienia zarzucanego mu czynu, opisanego w punkcie IV części wstępnej wyroku, stanowiącego przestępstwo skarbowe z art. 107 § 1 k.k.s.;

5. na podstawie art. 230 § 2 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. zwrócił (...) Sp. z o.o. w W. dowody rzeczowe w postaci urządzenia do gry o nazwie (...) o numerze identyfikacyjnym (...) wraz z przewodem elektrycznym zajętego za pokwitowaniem P. (...) nr (...) z dnia 13.11.2012 roku, komplet kluczy zajętych za pokwitowaniem P. (...) nr (...) z dnia 12.12.2012 roku, pieniądze w łącznej kwocie 10 złotych zajętych za pokwitowaniem P. (...) nr (...) z dnia 07.01.2013 roku;

6. zasądził od Skarbu Państwa na rzecz oskarżonych M. W., L. L. i M. N. (2) kwoty po 612 złotych tytułem poniesionych przez nich kosztów obrony z wyboru w niniejszym postępowaniu;

7. na podstawie art. 632 ust.2 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. kosztami postępowania obciążył w całości Skarb Państwa.

Apelację od powyższego wyroku złożył oskarżyciel publiczny Urząd Celny w L. zarzucając :

1. obrazę przepisu art. 107 § 1 k.k.s. w zw. z art. 6§ 2 k.k.s., art.6 ust. 1 i art.14 ust. l ustawy o grach hazardowych, przez błędne uznanie, że czyn którego dopuścili się oskarżeni: M. W., L. L., M. N. (2) nie zawiera znamion czynu zabronionego wobec braku notyfikowania stosownych przepisów tj. art.6 ust. 1 i art.14 ust. l ustawy o grach hazardowych przez Komisję Europejską, co stanowiło także konsekwencję niesłusznego przyjęcia, że przepisy w/w ustawy o grach hazardowych są przepisami technicznymi i jako takie podlegały obowiązkowi notyfikacji jak i dalej wyrażenia błędnego poglądu, że brak notyfikacji przepisu art.14 ust. l i art. 6 ust. l ustawy o grach hazardowych skutkuje ich niestosowaniem w polskim systemie prawnym, a w konsekwencji że nie jest możliwym stwierdzenie realizacji znamion czynu zabronionego spenalizowanego w art.107§ 1 k.k.s. , podczas gdy przepisy art.6 ust. l oraz art.14 ust. 1 ustawy o grach hazardowych nie stanowią przepisów technicznych w rozumieniu dyrektywy 98/34/WE i nie podlegają one obowiązkowi uprzedniej notyfikacji Komisji Europejskiej, a nawet gdyby hipotetycznie przyjąć że w/w przepisy są przepisami technicznymi to i tak przepisy te nie podlegałyby obowiązkowi ich uprzedniej notyfikacji Komisji Europejskiej, gdyż są one wyłączone spod tego obowiązku w oparciu o klauzulę derogacyjną przewidzianą w art.l0 ust. l dyrektywy 98/34/WE, a co za tym idzie, przy uwzględnieniu powyższego jak i biorąc pod uwagę okoliczności sprawy i zgromadzony materiał dowodowy uznać należy, iż oskarżeni wyczerpali znamiona zarzucanych im czynów z art.l07§1 k.k.s. w zw. z art.6§2 k.k.s. oraz art.18kk w zw. z art.l07§1 k.k.s. opisanych w akcie oskarżenia Urzędu Celnego w L. RKS (...) ;

2. obrazę przepisów prawa materialnego (art.438 pkt 1 k.p.k.) tj. art.l07 § 1 k.k.s. , poprzez uznanie, że zarzucany czyn nie może być skutecznie przypisany oskarżonym: M. W., L. L., M. N. (2) podczas gdy prawidłowa analiza całości zebranego materiału dowodowego prowadzi do wniosku przeciwnego;

3. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść (art.438 pkt 3 k.p.k. ) polegający na niesłusznym przyjęciu, ze zgromadzony materiał dowodowy zebrany w toku postępowania przygotowawczego nie dostarczył dowodów na to, że oskarżeni: M. W. , L. L., M. N. (2) dopuścili się popełnienia zarzucanych im czynów i w rezultacie błędne przyjęcie, że oskarżonym nie można przypisać winy umyślnej co najmniej z zamiarem ewentualnym podczas gdy prawidłowa, zgodna z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego, ocena dowodów i analiza całości zebranego materiału dowodowego prowadzi do wniosku przeciwnego.

Stawiając te zarzuty skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku Sądu Rejonowego w Bolesławcu i przekazanie sprawy temu Sądowi do ponownego rozpoznania.

Obrońca oskarżonych w odpowiedzi na apelację wniósł o utrzymanie w mocy zaskarżonego wyroku Sądu Rejonowego w Bolesławcu a także wniósł o zasądzenie od Skarbu Państwa na rzecz oskarżonych M. W., M. N. (2) oraz L. L. kosztów z tytułu wydatków związanych z ustanowieniem obrońcy w postępowaniu sądowym – według norm przepisanych za postępowanie odwoławcze.

(...) Sp. z o.o. w W. w odpowiedzi na apelację wniósł o utrzymanie w mocy zaskarżonego wyroku Sądu Rejonowego w Bolesławcu.

Sąd O kręgowy zważył co następuje:

Apelacja oskarżyciela publicznego była niezasadna zaś podniesione przez niego zarzuty apelacyjne chybione.

Niezasadny był zarzut (pkt 1 i 2 zarzutu apelacji) naruszenia przez Sąd I Instancji prawa materialnego tj. przepisu art. 107 § 1 k.k.s. w zw. z art. 6§ 2 k.k.s., art.6 ust. 1 i art.14 ust. l ustawy o grach hazardowych oraz art. 107 § 1 k.k.s. Oczywiste było, że przepisy art.14 ust.1 oraz art.6 ust.1 ustawy z dnia 19.11.2009r. o grach hazardowych (Dz. U. Nr 201, poz. 1540) istnieją w polskim obrocie prawnym i nie zostały z niego usunięte. Bezsporne było także, iż powyższe przepisy nie zostały poddane notyfikacji. Wbrew zarzutom apelacji, Sąd meriti nie naruszył prawa materialnego uznając, iż przepisy te stanowią przepisy techniczne podlagające notyfikacji. Sąd meriti swoje stanowisko należycie uzasadnił (strona 6-7 uzasadnienia wyroku) a Sąd Okręgowy w całości podziela tą argumentację, toteż niecelowe było jej powielanie. Przypomnieć należy, że Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej wyrokiem z dnia 19 lipca 2012 roku w sprawie połączonej C 213/11, C 214/11 i C 217/11, (który zapadł w związku z zadanymi pytaniami prejudycjalnymi dotyczącymi przepisów art. 129 ust. 2 , 135 ust. 2 i 138 ust. 1 ustawy o grach hazardowych) stwierdził, że ze względu na swoją treść przepisy te stanowią potencjalne „przepisy techniczne” i dlatego ich projekt powinien być przekazany Komisji zgodnie z art. 8 ust. 1 akapit pierwszy dyrektywy nr 98/34/ WE Parlamentu Europejskiego i Rady Europy z 22.06.1998 r. celem ich weryfikacji po ustaleniu, że przepisy te wprowadzają warunki mogące mieć istotny wpływ na właściwości lub sprzedaż produktu. Nadto w uzasadnieniu swego rozstrzygnięcia Trybunał Sprawiedliwości przyjął wprost, że przepis art. 14 ust. 1 ustawy z 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych stanowi „przepis techniczny” w rozumieniu przywołanej dyrektywy. Także w uzasadnieniu postanowienia składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 14.10.2015 r. ( I KZP 10/15 ) wprost wskazano „na marginesie”, że kwestia technicznego charakteru przepisów art. 6 ust.1 i art. 14 ust.1 u.g.h. w aspekcie dyrektywy 98/34/WE nie może budzić wątpliwości ( str. 8 uzasadnienia postanowienia I KZP 10/15 ).

Niezasadny był także zarzut, iż przy przyjęciu technicznego charakteru art. 6 ust.1 i art. 14 ust.1 u.g.h., przepisy te nie podlegały „uprzedniej notyfikacji Komisji Europejskiej, gdyż są one wyłączone spod tego obowiązku w oparciu o klauzulę derogacyjną przewidzianą w art. 10 ust 1 dyrektywy 98/34/WE” (strona 9 -10 apelacji). Pogląd ten apelujący wywiódł m.in. z kwestii przysługującego władzom krajowym uznania co do wyboru sposobu organizowania i kontroli działalności w zakresie prowadzenia i praktykowania gier losowych lub hazardowych. W ocenie Sądu Okręgowego pogląd ten jest błędny i nie znajduje oparcia w treści art. 10 ust. 1 Dyrektywy 98/34/WE. Przepisy art. 6 ust.1 i art. 14 ust.1 u.g.h. nie stanowią bowiem „klauzul bezpieczeństwa wprowadzone przez obowiązujące wspólnotowe akty prawne” ani też nie ograniczają się do „wykonania orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich” (obecnie Unii Europejskiej).

Podkreślić należy, iż Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 11 marca 2015 roku w sprawie P 4/14 w którym potwierdził konstytucyjność uchwalenia ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych wskazał, że europejskie regulacje dotyczące „technicznego” charakteru niektórych przepisów nie stanowią elementu polskiego konstytucyjnego trybu ustawodawczego toteż nie ocenił czy kwestionowane przepisy ustawy ów „techniczny” charakter mają. Trybunał w istocie uchylił się zatem od stwierdzenia, czy przepisy art. 6 ust.1 i art. 14 ust.1 u.g.h. mają charakter techniczny czy też nie.

W świetle uznania, iż przepisy art.14 ust.1 oraz art.6 ust.1 ustawy z dnia 19.11.2009r. o grach hazardowych (Dz. U. Nr 201, poz. 1540) stanowią przepisy o charakterze technicznym, które nie zostały poddane notyfikacji, Sąd Okręgowy podzielił stanowisko Sądu I Instancji, że nie mogą być one skutecznie stosowane, dochodzi bowiem do sytuacji kolizji prawa krajowego z prawem unijnym. Podkreślić należy, iż art. 91 ust 3 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997r. wprowadził zasadę pierwszeństwa przepisów unijnych nad prawem krajowym. Z kolei orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej wynika, że w myśl zasady pierwszeństwa prawa wspólnotowego w razie jego kolizji z prawem krajowym rozwiązaniem takiej sytuacji jest zastosowanie prawa wspólnotowego i w razie potrzeby odmowa stosowania sprzecznego z nim przepisu prawa krajowego. Nie oznacza to przydawania sądom krajowym kompetencji stwierdzenia nieważności kolizyjnego przepisu krajowego, zasada ta daje jednak możliwość (a nawet ustanawia obowiązek) niestosowania takiego przepisu. Reasumując stwierdzić należy, że niezgodność przepisu z prawem wspólnotowym nie powoduje, że kolizyjne normy prawa krajowego przestają istnieć, jedynie sądy krajowe przepisów takich nie stosują a odmowa stosowania poszczególnych przepisów ustawy nie powoduje niemożności powołania się na pozostałe jej regulacje. Zgodnie z konsekwentnym, ugruntowanym stanowiskiem Trybunału przepisy techniczne, które nie zostały notyfikowane nie mogą być skutecznie stosowane, dochodzi bowiem do sytuacji kolizji prawa krajowego z prawem unijnym.

Sąd Okręgowy nie pominął, że Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 28.11.2013 r. w sprawie I KZP 15/13 (za LEX nr 1393793) stwierdził że „naruszenie wynikającego z dyrektywy nr 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 listopada 2006 r. (Dz.U. L. 363, s. 81) obowiązku notyfikacji przepisów technicznych ma charakter naruszenia trybu ustawodawczego, którego konstytucyjność może być badana wyłącznie w postępowaniu przed Trybunałem Konstytucyjnym. Jeżeli w konkretnym postępowaniu sąd dochodzi do wniosku, że doszło do takiej wadliwości trybu ustawodawczego, może nie stosować tych przepisów tylko w ten sposób, że zawiesi prowadzone postępowanie, w którym miałyby one zostać zastosowane i skieruje stosowne pytanie prawne do Trybunału Konstytucyjnego. Jednak do czasu zainicjowania tej kontroli lub podjęcia przez Trybunał Konstytucyjny stosownego rozstrzygnięcia brak jest podstaw do odmowy stosowania przepisów ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (Dz.U. Nr 201, poz. 154) …”. Zważywszy jednak, że Trybunał Konstytucyjny w wymienionym powyżej wyroku z 11 marca 2015 roku w sprawie P 4/14 uchylił się w istocie od oceny obowiązku notyfikacji technicznych przepisów u.g.h. (uznając, iż ów „techniczny charakter” wynika z regulacji wspólnotowych a nie krajowych), uznać należy, iż ów podgląd Sądu Najwyższego stał się nieaktualny.

Sąd Okręgowy podzielił argumentację wyrażoną w postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia 27.11.2014 r. w sprawie II KK 55/14 (za LEX nr 1583503) zgodnie z którą „konsekwencją braku notyfikacji przepisów technicznych Komisji Europejskiej na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 23 grudnia 2002 r. w sprawie funkcjonowania krajowego systemu notyfikacji norm i aktów prawnych, Dz. U. Nr 239, poz. 2039 z późn. zm., jest niemożność stosowania i to nie tylko przez sądy norm prawnych, które nie zostały notyfikowane, a zostały zawarte w jednostkach redakcyjnych podlegających obowiązkowi notyfikacji”. W uzasadnieniu orzeczenia wskazano że „konsekwencją uznania, że art.14 ustawy o grach hazardowych to przepis techniczny w rozumieniu dyrektywy nr 98/34/WE który nie został notyfikowany Komisji Europejskiej, a więc jest bezskuteczny, musi być wyrok uniewinniający , gdyż art. 107 § 1 k.k.s. ma charakter blankietowy a jego doprecyzowanie stanowią przepisy m.in. tegoż art. 14. W tej sytuacji czyny oskarżonego nie mogły wyczerpać znamion przestępstwa z art. 107 § 1 k.k.s”. Wprawdzie w sformułowaniach powyższych mowa jest o art. 14 u.g.h., oczywistym jest jednak, że odnoszą się także do art.6 ust. 1 u.g.h. będącego również przepisem technicznym.

Orzecznictwo Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze w sprawach o przestępstwo z art. 107 § 1 k.k.s., w kwestii braku notyfikacji art. 6 ust.1 i art. 14 ust.1 u.g.h. jako przepisów technicznych Komisji Europejskiej nie było jednolite, w sposób widoczny jednak ewaluowało. Dominował początkowo zdecydowanie pogląd, zgodny ze stanowiskiem Sądu Najwyższego wyrażonym w postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia 28.11.2013 r. I KZP 15/13, iż brak jest podstaw do odmowy stosowania tych przepisów u.g.h. do czasu zainicjowania lub podjęcia kontroli przez Trybunał Konstytucyjny ( m.in. sprawy VI Ka 573/13, VI Ka 606/13 ). Po wydaniu wyroku przez Trybunał Konstytucyjny w dniu 11.03.2015 roku w sprawie P 4/14 oraz przez Sąd Najwyższy postanowień z dnia 27.11.2014 r. w sprawie II KK 55/14 oraz z dnia 14.10.2015 r. w sprawie I KZP 10/15, orzecznictwo Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze ulegało zmianie. W wyroku z dnia 19 listopada 2015 r. w sprawie VI Ka 370/15 Sąd Okręgowy – w składzie w części tożsamym co w niniejszej sprawie – zmienił wyrok Sądu Rejonowego poprzez uniewinnienie oskarżonego o czyn z art. 107 § 1 k.k.s. opierając się na argumentacji tożsamej jak w postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia 27.11.2014 r. w sprawie II KK 55/14, tj. że przepisy art. 6 i 14 ust. 1 ustawy o grach hazardowych nie mogły być zastosowane w sprawie jako nie poddane notyfikacji przepisy o charakterze technicznym zgodnie z unijnymi przepisami.

Nietrafny był także kolejny zarzut (pkt 3 zarzutu apelacji) błędu w ustaleniach faktycznych poprzez przyjęcie, że oskarżonym nie można przypisać winy umyślnej co najmniej z zamiarem ewentualnym.

Przypomnieć należy, iż zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku jest tylko wówczas słuszny, gdy zasadność ocen i wniosków, wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego, nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania. Zarzut ten nie może jednakże sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami sądu, wyrażonymi w uzasadnieniu wyroku, lecz musi prowadzić do wykazania jakich konkretnie uchybień w zakresie zasad logicznego rozumowania dopuścił się Sąd I instancji w ocenie zebranego materiału dowodowego. Możliwość przeciwstawienia ustaleniom Sądu I instancji odmiennego poglądu nie może zaś prowadzić do wniosku o popełnieniu przez ten sąd błędu w ustaleniach faktycznych. (por. wyrok SN z dnia 20 lutego 1975r. w sprawie II KR 355/4, OSNPG 1975/9/84).

Skarżący prowadzi jedynie nieuzasadnioną polemikę z prawidłowymi ustaleniami faktycznymi przyjętymi przez Sąd I instancji za podstawę wyroku. Nie ma racji skarżący, iż o „co najmniej zamiarze ewentualnym” oskarżonych „świadczy sam fakt sięgania po opinie prawne” a także fakt, iż nie dysponowali opinią biegłego a jedynie informacjami udzielonymi przez producenta oraz ekspertyzami J. K.. Fakt, iż M. W. prowadząc dzielność gospodarczą uzyskiwał opinie prawne a także informacje zawierające dane techniczne (w tym ekspertyzy J. K.) dotyczące urządzeń, które były następnie instalowane m.in. w lokalach prowadzonych przez M. N. (2) i L. L. a następnie przekazywał te dokumenty swoim kontrahentom w żaden sposób nie może powodować ustalenia, iż zarówno on jak i współoskarżeni M. N. (2) i L. L. wiedzieli bądź godzili się na to, że prowadzą i urządzają gry o charakterze losowym. Wręcz przeciwnie fakt, iż M. N. (2) i L. L. przed podpisaniem stosownych umów zapoznawali się dokumentami jednoznacznie wskazującymi, iż urządzenia zainstalowane w ich lokalach mają charakter zręcznościowy (nie zaś losowy) a M. W. poprzez swoich współpracowników dostarczał im takie dokumenty świadczyło o ich rzetelności i woli nie naruszania przepisów ustawy hazardowej – co było istotne zwłaszcza (co podnosił sam apelujący) w świetle prowadzonej w tym zakresie kampanii medialnej. Podkreślić przy tym należy, iż w świetle opinii biegłego R. R. (2) o losowości gry na tych urządzeniach świadczył fakt, że zatrzymanie się bębna nie następowało bezpośrednio po naciśnięciu przez gracza przycisku Strat/Stop ale po upływie 0,5 sekundy – w czasie której przesuwało się jeszcze około 4-5 symboli. Toteż gracz nie był w stanie przewidzieć kombinacji symboli a wynik nie zależał od jego zręczności. Tym samym oskarżeni (wbrew dostarczonym im informacjom przez producenta urządzeń a także ekspertyzom J. K.) musieliby wiedzieć, że w rzeczywistości zatrzymanie się bębna nie następuje od razu po naciśnięciu odpowiedniego przycisku ale po upływie 0,5 sekundy po tej czynności. W ocenie Sądu Okręgowego dostrzeżenie tego przez użytkowników tych urządzeń bez dokonania specjalistycznych badań automatów nie było możliwe. Skoro zatem oskarżeni dysponowali dokumentami – uzyskanymi m.in. od producenta danego urządzenia, iż dany automat ma charakter zręcznościowy zaś dostrzeżenie tego, iż automat ten ma charakter losowy było niemożliwe bez dokonania specjalistycznych badań (gdyż czas reakcji urządzenia na naciśnięcie przycisku wynosił zaledwie 0,5 sekundy) nie można uznać, że oskarżeni wiedzieli bądź godzili się na to, że urządzają i prowadzą gry o charakterze losowym. Zasadnie zatem Sąd I Instancji przyjął, iż M. W., M. N. (2) i L. L. swoimi działaniami nie wypełnili strony podmiotowej czynów z art. 107 § 1 k.k.s. (strona 8 uzasadnienia wyroku).

W świetle powyższych okoliczności wobec niemożności stosowania przez sądy norm prawnych, które nie zostały notyfikowane a zostały zawarte w jednostkach redakcyjnych podlegających notyfikacji (gdyż przepis art. 107 § 1 k.k.s., ma charakter blankietowy i wymaga doprecyzowania przepisami m.in. art. 6 i 14 u.g.h. które nie zostały poddane procedurze Komisji Europejskiej) a także uznając, iż przeprowadzone w sprawie dowody nie dały podstaw do przypisania oskarżonym umyślności (zarówno w zamiarze bezpośrednim jak i ewentualnym) w zakresie zarzucanych im czynów z art. 107 § 1 k.k.s. , Sąd Okręgowy utrzymał w mocy jako prawidłowy wyrok Sądu Rejonowego w Bolesławcu.

Na podstawie art.636 § 1 k.p.k. w zw. z art. 632 ust.2 k.p.k. zw. z art. 616 § 1 pkt 2 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. w Sąd Okręgowy stwierdził, że koszty sądowe w sprawie ponosi Skarb Państwa oraz zasądził od Skarbu Państwa na rzecz oskarżonych M. W., L. L. i M. N. (2) kwoty po 420 złotych tytułem poniesionych przez nich kosztów obrony z wyboru w postępowaniu odwoławczym.

Najczęściej czytane
ogłoszenia

Udostępnij