Sygn. akt V .2 Ka 316/15

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 września 2015 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach Ośrodek Zamiejscowy w Rybniku

Wydział V Karny Sekcja Odwoławcza

w składzie:

Przewodniczący: SSO Sławomir Klekocki (spr.)

Sędziowie: SSR del. Katarzyna Gozdawa-Grajewska

SSO Olga Nocoń

Protokolant: Justyna Napiórkowska

w obecności Magdaleny Szymańskiej Prokuratora Prokuratury Okręgowej

po rozpoznaniu w dniu 21 września 2015 r.

sprawy:

R. M.

s. R. i B.

ur. (...) w K.

oskarżonego o przestępstwo z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 280 § 1 kk, art. 157 § 2 kk przy zast. art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 2 kk

na skutek apelacji, wniesionej przez oskarżonego i jego obrońcę

od wyroku Sądu Rejonowego w Rybniku

z dnia 8 kwietnia 2015r. sygn. akt IX K 749/14

I.utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

II.zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokata K. S. kwotę

420 (czterysta dwadzieścia) złotych oraz 23% podatku VAT w kwocie 96,60 złotych (dziewięćdziesiąt sześć złotych sześćdziesiąt groszy), łącznie kwotę 516,60 złotych (pięćset szesnaście złotych sześćdziesiąt groszy) tytułem zwrotu kosztów obrony z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

III.zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów za postępowanie odwoławcze obciążając nimi Skarb Państwa.

Sygn. akt V.2 Ka 316/15

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 8 kwietnia 2015 r. Sąd Rejonowy w Rybniku uznał R. M. za winnego tego, że w dniu 16 lipca 2014r. w R. grożąc słownie B. K. uszkodzeniem ciała, a następnie używając wobec niego przemocy w postaci uderzenia ręką w twarz i kopania po ciele , usiłował zabrać mu w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 4zł lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na odmowę pokrzywdzonego , a ponadto spowodował u niego obrażenia ciała w postaci rany tłuczonej okolicy czołowej prawej skutkujące naruszeniem czynności narządów jego ciała na okres nieprzekraczający 7 dni, przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach wielokrotnego powrotu do przestępstwa w rozumieniu art. 64§2 kk w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 1 roku kary pozbawienia wolności będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego w Wodzisławiu Śląskim z dnia 17 czerwca 2010r. sygn. II K 48/10 za czyn z art. 280§1 kk, art. 275 §1 kk, art. 276 kk w zw. z art. 11 §2 kk przy zast. art. 64 §2 kk na karę 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbywał w okresie od 27 sierpnia 2009r. do dnia 27 lutego 2013r. i za to na mocy art. 14 §1 kk w zw. z art. 280 §1 kk przy zast. art. 11 §3 kk w zw. z art. 64§2 kk wymierzył mu karę 3 lat i 3 miesięcy pozbawienia wolności.

Na mocy art. 63§1 kk zaliczył oskarżonemu na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w tej sprawie od dnia 16 lipca 2014r. do dnia 8 kwietnia 2015r.

Na mocy art. 29 ust. 1 ustawy Prawo o adwokaturze zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. K. S. kwotę 756zł tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielanej z urzędu na rzecz oskarżonego i kwotę 173,88zł stanowiącą 23% stawkę podatku od towarów i usług przewidzianą dla tego rodzaju czynności.

Na mocy art. 624§1 kpk i art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych zwolnił oskarżonego w całości od ponoszenia kosztów sądowych obciążając nimi Skarb Państwa.

Apelację od tego wyroku wnieśli oskarżony R. M. i jego obrońca. Obrońca oskarżonego R. M. zaskarżył wyrok w całości

zarzucając obrazę przepisów art. 13§1 kk w zw. z art. 280 §1 kk poprzez ich zastosowanie i przyjęcie, iż oskarżony dopuścił się usiłowania popełnienia rozboju na pokrzywdzonym B. K., którego to jednak celu nie osiągnął z uwagi na postawę pokrzywdzonego w sytuacji, gdy czyn zarzucany oskarżonemu w istocie nosi znamiona jedynie czynu z art. 157 §2 kk.

Nadto zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia poprzez przyjęcie, iż zebrany w sprawie materiał dowodowy w postaci zeznań świadków , a w szczególności pokrzywdzonego B. K. potwierdzają zasadność stawianego oskarżonemu zarzutu co do popełnienia czynu z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 280§1 kk w sytuacji, gdy żaden z przesłuchanych w sprawie świadków nie potwierdził, aby oskarżony wzywał pokrzywdzonego do wydania pieniędzy oraz aby dokonywał jego przeszukania, w szczególności twierdzenia takiego nie zaprezentował sam pokrzywdzony.

W oparciu o w/w zarzuty obrońca oskarżonego wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku i wyeliminowanie z opisu czynu zarzucanego oskarżonemu okoliczności dotyczących usiłowania rozboju oraz zmianę zaskarżonego wyroku poprzez niestosowanie wobec niego przepisów art. 13 § 1 kk w zw. z art. 280 § 1 kk ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania. Oskarżony R. M. w swojej osobistej apelacji zaskarżył wyrok w całości zarzucając obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść wyroku poprzez odczytanie bez zgody oskarżonego zeznań pokrzywdzonego B. K. oraz zeznań świadka I. K.. Ponadto zarzucił również błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia poprzez przyjęcie iż zebrany w sprawie materiał dowodowy pozwala na przyjęcie, że oskarżony dopuścił się czynu z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 280 § 1 kk podczas gdy jego zdaniem można mu przypisać jedynie zarzut z art. 157 § 1 kk w zw. z art. 64 § 2 kk. W oparciu o te zarzuty oskarżony wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku i przyjęcie kwalifikacji z art. 157 § 1 kk w zw. z art. 64 § 2 kk i wymierzenie mu łagodniejszej kary pozbawienia wolności.

Sąd Okręgowy zważył co następuje :

Apelacje oskarżonego i jego obrońcy nie zasługują na uwzględnienie. Sąd odwoławczy omówi obie apelacje jednocześnie albowiem

podniesione w nich zarzuty są podobne. Zarzut podniesiony w osobistej apelacji oskarżonego dotyczący obrazy prawa procesowego polegający na odczytaniu zeznań świadków I. K. i B. K. w trybie art. 391 § 1 kpk jest chybiony. Skoro jak wynika z akt sprawy sąd rejonowy podjął wszystkie przewidziane przez prawo procesowe czynności zmierzające do zawiadomienia świadka o czasie i miejscu przesłuchania – art. 129 kpk i następne to był uprawniony do zastosowania art. 391 § 1 kpk i odczytania zeznań w/w świadków. Do zastosowania przepisu art. 391 § 1 kpk jeżeli zachodzą warunki wymienione w tym przepisie nie jest konieczna zgoda stron vide wyrok SN sygn. akt V KR 63/78, LEX nr 21763. Podniesiony w obu apelacjach zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku jest nie trafny. Tymczasem " zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku może okazać się trafnym tylko wówczas, gdy podnoszący go w apelacji zdoła wykazać sądowi orzekającemu w I instancji uchybienie przy ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego, polegające na nieuwzględnieniu przy jej dokonywaniu - tak zasad logiki, wskazań wiedzy oraz doświadczenia życiowego, jak też całokształtu ujawnionych w sprawie okoliczności (art. 410 kpk). W sytuacji, w której takowych uchybień on nie wykazuje, poprzestając ( co jest bardzo częstym zjawiskiem ) na zaprezentowaniu własnej, nieliczącej się ( na ogół ) z wymogami tegoż art. 410 kpk, nie sposób uznać, że rzeczywiście Sąd I instancji dopuścił się przy wydaniu tego zaskarżonego orzeczenia tego rodzaju uchybienia." (wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 27.04.2006 r. II AKa 80/06 Lex nr 183575). Sąd rejonowy w przedmiotowej sprawie wskazał dowody, na których oparł swoje ustalenia jednocześnie wskazując przesłanki, którymi się kierował odmawiając wiary dowodom przeciwnym przy czym dokonanych ustaleń dokonał zgodnie z zasadami swobodnej oceny dowodów. Oskarżony i jego obrońca w swojej apelacji powielają linię obrony prezentowaną przez oskarżonego w trakcie postępowania sądowego, ze oskarżony jedynie uderzył uderzał pokrzywdzonego a nie dokonał przestępstwa rozboju. Jednak sąd I instancji w swoim uzasadnieniu wskazał dlaczego nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego dotyczącym zachowania się i przebiegu zdarzenie w dniu 16 lipca 2014 r. Zeznania pokrzywdzonego B. K. wskazują, że oskarżony faktycznie najpierw prosił go o pieniądze na nalewkę w kwocie 4 zł, a gdy odmówił zagroził mu, że uszkodzeniem ciała. Gdy ponownie odmówił oskarżonemu ten użył wobec niego przemocy fizycznej uderzając go pięścią w twarz co skutkowało jego upadkiem na podłoże. Oskarżony kopał leżącego na ziemi pokrzywdzonego a następnie

zaprzestał zadawania ciosów. Pokrzywdzony tuż po zdarzeniu zawiadomił funkcjonariuszy policji o popełnionym przestępstwie i wskazał oskarżonego jako sprawcę, który został zatrzymany. Zeznania pokrzywdzonego co do charakteru obrażeń i sposobu ich powstania znajdują potwierdzenie w opinii lekarza biegłego T. Z.. W tych okolicznościach w ocenie Sądu Okręgowego nie ulega wątpliwości, iż zachowanie oskarżonego wyczerpało znamiona zarzucanego mu czynu z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 280 § 1 kk, art. 157 § 1 kk przy zast. art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 2 kk. Sąd rejonowy dokonał oceny dowodów zgromadzonych zarówno w toku postępowania przygotowawczego jak i sądowego w sposób bezstronny, nie przekraczając granic swobodnej oceny dowodów, a przy tym uwzględnił zasady doświadczenia życiowego, a swój pogląd na ostateczne wyniki przewodu sądowego przekonująco uzasadnił w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku. Tym samym zarzuty podniesione w apelacji mają w ocenie Sądu Okręgowego charakter czysto polemiczny i sprowadzają się do negowania właściwych ocen i ustaleń sądu, przeciwstawiając im własne oceny i wnioski, które w żadnym razie nie mogą podważyć trafności rozstrzygnięcia sądu rejonowego. Zgodnie z orzeczeniem Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 8.06.2004 r. sygn. II Aka 112/04 KZS 2004/7-8/6 "sama tylko możliwość przeciwstawienia ustaleniom dokonanym w zaskarżonym wyroku odmiennego poglądu uzasadnionego odpowiednio dobranym materiałem dowodowym nie świadczy, że dokonując tych ustaleń sąd popełnił błąd. Dla skuteczności zarzutu błędu niezbędne jest wykazanie nie tylko wadliwości ocen (wniosków wyprowadzonych przez sąd) ale i wykazanie konkretnych uchybień w ocenie materiału dowodowego jakich dopuścił się sąd". Ponieważ apelacje oskarżonego i jego obrońcy skierowana są do całości orzeczenia obowiązkiem sądu odwoławczego było ocenienie czy wymierzona mu kara nie jest rażąco niewspółmiernie surowa. W niniejszej sprawie sąd I instancji wymierzając oskarżonemu za karę 3 lat i 3 miesięcy pozbawienia wolności nie naruszył zasady i dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 kk. Przy wymiarze kary sąd rejonowy miał na uwadze fakt, że oskarżony dopuścił się czynu o znacznym stopniu społecznej szkodliwości. Z drugiej strony sąd miał na uwadze fakt dotychczasowej karalności oskarżonego, popełnienie przestępstwa w ramach powrotu do przestępstwa opisanego w art. 64 § 2 kk.. Dolegliwość tej kary nie przekracza zdaniem sądu odwoławczego stopnia winy oskarżonego i prawidłowo realizuje cele zapobiegawcze w zakresie prewencji indywidualnej jak i ogólnej. Z tych też względów nie uznając zasadności

zarzutów apelacji oskarżonego i jego obrońcy, nie podzielając przytoczone na ich poparcie argumentów Sąd Okręgowy zaskarżony wyrok utrzymał w mocy. Sąd odwoławczy zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adwokata K. S. zwrot kosztów zastępstwa adwokackiego w postępowaniu odwoławczym w stosownej wysokości. O kosztach sądowych orzeczono po myśli art. 624 § 1 kpk.