Sygn. akt V .2 Ka 587/14

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 marca 2015 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach

V Wydział Karny Ośrodek Zamiejscowy w Rybniku

w składzie:

Przewodniczący: SSO Jacek Myśliwiec

Sędziowie: SO Janusz Chmiel

SR del. Katarzyna Gozdawa-Grajewska (spr.)

Protokolant: Monika Trautberg

w obecności Jacka Sławika Prokuratora Prokuratury Okręgowej

po rozpoznaniu w dniu 16 marca 2015 r.

sprawy: P. W. /W./

syna M. i B.

ur. (...) w G.

oskarżonego o przestępstwo z art. 278 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk

na skutek apelacji, wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Raciborzu

z dnia 22 maja 2014r. sygn. akt II K 345/13

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację za oczywiście bezzasadną,

II.  zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów postępowania odwoławczego obciążając nimi Skarb Państwa.

Sygn. akt V.2 Ka 587/14

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Raciborzu wyrokiem z dnia 22 maja 2014r. w sprawie o sygn. akt. II K 345/13 uznał oskarżonego P. W. za winnego czynu z art. 278 § 1 kk w zw z art. 64 § 1 kk polegającego na tym, że w dniu 27 listopada 2012r. w R. na ul. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z Ł. M., dokonał zaboru w celu przywłaszczenia rur stalowych kotłowych oraz kształtowników metalowych o wartości ok. 6.000 zł na szkodę Zakładu (...) spółka jawna” z siedzibą w R. przy czym uznał, że czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności będąc uprzednio skazanym prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Raciborzu z dnia 16 czerwca 2008r. sygn. akt. II K 1268/07, za podobne przestępstwa umyślne z art. 280 § 1 kk na karę 2 lat i 4 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbywał w ramach kary łącznej 2 lat i 4 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej na mocy prawomocnego wyroku łącznego Sądu Rejonowego w Raciborzu z dnia 28 maja 2010r. syg. akt. II K 5/10 w okresach od dnia 26 sierpnia 2008r. do 12 stycznia 2009r. od 28 stycznia 2009r. do 12 marca 2009r. oraz od 12 września 2009r. do 17 września 2010r. będąc warunkowo przedterminowo zwolnionym postanowieniem Sądu Okręgowego w Opolu z dnia 15 września 2010r. sygn. akt IV Kow 3255/10/wz. Za to przestępstwo Sąd Rejonowy wymierzył oskarżonemu karę 10 miesięcy pozbawienia wolności. Na podstawie art. 63 § 1 kk zaliczył oskarżonemu na poczet orzeczonej kary okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 28 listopada 2012r. do dnia 29 listopada 2012r. Jednocześnie na podstawie art. 624 § 1 kpk zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów obciążając nimi Skarb Państwa.

Apelację wniósł obrońca oskarżonego, zaskarżając wyrok w części dotyczącej orzeczenia o karze na korzyść oskarżonego. Wyrokowi zarzucił rażącą niewspółmierność wymierzonej kary pozbawienia wolności przy zastosowaniu wadliwych kryteriów jej wymiaru i w konsekwencji uznanie , że wobec oskarżonego P. W. tylko bezwzględna kara pozbawienia wolności może spowodować pozytywne efekty resocjalizacyjne. Podnosząc powyższy zarzut wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i orzeczenie kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie, a stawiany zaskarżonemu wyrokowi zarzut okazał się w sposób oczywisty bezzasadny.

Nie ma absolutnie racji skarżący zarzucając wyrokowi rażącą niewspółmierność orzeczonej kary. Jak wielokrotnie podkreślano już w doktrynie i orzecznictwie, kara rażąco surowa to taka, której niewspółmierność wręcz „rzuca się w oczy”, kara nie do zaakceptowania, nieodpowiadająca kryteriom jej wymiaru określonym w treści art. 53 k.k., a w społecznym i indywidualnym odczuciu niesprawiedliwa, niedostosowana do stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości czynu. Z taką sytuacją nie mamy do czynienia w przypadku oskarżonego P. W.. Jak słusznie wskazuje Sąd Rejonowy, oskarżony to sprawca niepoprawny, o czym świadczy sposób jego życia przed popełnieniem przypisanego mu czynu i jedenastokrotna jego wcześniejsza karalność, która spowodowała zastosowanie przepisu art. 64 § 1 k.k. w kwalifikacji prawnej przypisanego oskarżonemu czynu. Po popełnieniu przestępstwa oskarżony nie wyraził skruchy, nie starał się naprawić wyrządzonych szkód.

Rozważając o karze odpowiedniej dla oskarżonego, Sąd I instancji wziął pod uwagę wszelkie okoliczności sprawy i nie znalazł takich, które przemawiałyby na jego korzyść. Stopień społecznej szkodliwości czynu oraz stopień zawinienia jest wysoki. Sąd I instancji trafnie zwrócił także uwagę na rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, zważając na wartość szkody, nie pominął także warunków i właściwości osobistych oskarżonego, który prowadzi nieustylizowany tryb życia, nie pracuje, nie ma rodziny ani wykształcenia. Powyższe okoliczności wraz z uprzednią karalnością świadczą o dużym stopniu demoralizacji oskarżonego co prawidłowo ustalił Sąd Rejonowy.

W całości podzielić należy rozważania Sądu Rejonowego na temat konieczności orzeczenia wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności o charakterze bezwzględnym. Słuszne są w tym kontekście stwierdzenia Sądu meriti, że tylko kara najsurowszego rodzaju w rozmiarze orzeczonym w wyroku, w realiach rozpoznawanej sprawy spełni swe funkcje zarówno w zakresie prewencji indywidualnej oraz generalnej. Kara powinna realizować cele w zakresie społecznego jej oddziaływania oraz cele zapobiegawcze i wychowawcze w stosunku do oskarżonego. Kara, aby być słuszną i sprawiedliwą, powinna uwzględniać we właściwej proporcji oba wskazane wyżej aspekty. Dlatego prawidłowo orzekł Sąd Rejonowy karę w wymiarze 10 miesięcy pozbawienia wolności. Taka kara nie przekroczyła stopnia zawinienia i odpowiada ustalonemu stopniowi społecznej szkodliwości czynu.

Nie istniała także podstawa do założenia tezy, że kara z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, spełni względem oskarżonego swe funkcje w zakresie prewencji indywidualnej, skoro wcześniej wymierzone kary, w tym bezwzględnie wykonywane, nie wdrożyły oskarżonego do przestrzegania norm prawnych. Powyższe fakty, w szczególności wcześniejsza wielokrotna karalność oskarżonego, świadczą wyraźnie o tym, że względem tego oskarżonego nie istnieje żadna pozytywna prognoza kryminologiczna, która nakazywałaby orzeczenie kary w niższej wysokości. Tym samym słusznie uznano brak podstaw do warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary.

Z tych też względów utrzymano w mocy zaskarżony wyrok, nie podzielając argumentacji zawartej w środku odwoławczym, jako że jest ona wyłącznie polemiką ze słusznymi ustaleniami Sądu I instancji w zakresie wymierzonej oskarżonemu kary.

Kosztami za postępowanie odwoławcze obciążono Skarb Państwa, po myśli art. 624 § 1 k.p.k., zwalniając oskarżonego od ich ponoszenia z uwagi na jego trudną sytuację materialną i perspektywę odbywania kary o charakterze bezwzględnym.