Sygn. akt: V P 63/15

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 grudnia 2015r.

Sąd Rejonowy w Słupsku V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSR Agnieszka Grzempa

Protokolant: Kamila Skorupska

po rozpoznaniu w dniu 26 listopada 2015r. w Słupsku

sprawy z powództwa J. G. (1)

przeciwko J. R. (1) i J. K.

o odszkodowanie za okres obowiązywania zakazu konkurencji

1.  oddala powództwa,

2.  zasądza od powoda J. G. (1) na rzecz pozwanego J. R. (1) kwotę 1 800 zł (tysiąc osiemset złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu,

3.  zasądza od powoda J. G. (1) na rzecz pozwanej J. K. kwotę 1 800 zł (tysiąc osiemset złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu

Sygn. akt V P 63/15

UZASADNIENIE

Powód – J. G. (1) wystąpił przeciwko pracodawcy J. K. prowadzącej działalność gospodarczą pod firmą (...) J. K. oraz pracodawcy J. R. (1) prowadzącemu działalność gospodarczą pod firmą (...) Agencja Handlowa (...).J. R. z żądaniem zapłaty tytułem odszkodowania związku z zakazem konkurencji w wysokości po 50 000 zł wraz z ustawowymi odsetkami od każdego z pozwanych.

Na uzasadnienie wskazał, że w dniu 28 grudnia 2011 r. zawarł z pozwanymi umowę o pracę i został zatrudniony na stanowisku Dyrektora Naczelnego za wynagrodzeniem 9 400 zł miesięcznie. Strony ustaliły, że jeżeli umowa zostanie wypowiedziana z powodów leżących po stronie pracodawcy, pracownikowi służy odszkodowanie w zamian za zakaz pracy w firmach konkurencyjnych przez okres 12 miesięcy od dnia ustania stosunku pracy. 27 lipca 2012 r. doszło do rozwiązania stosunku pracy przez pozwanych poprzez odwołanie jego pełnomocnictwa. Zdaniem powoda, do rozwiązania stosunku pracy doszło z przyczyn leżących po stronie pracodawców, gdyż nigdy mu nie przedstawiono uzasadnienia decyzji. Powód w okresie obowiązywania zakazu konkurencji nie wykonywał działalności konkurencyjnej wobec pozwanych, dlatego jego roszczenie powinno zostać uwzględnione.

Sąd Rejonowy w Słupsku wydał nakazy zapłaty w postepowaniu upominawczym zobowiązując pozwanych do zapłaty żądanej pozwem kwoty.

Pozwany – J. R. (1) i pozwana J. K. w sprzeciwach od nakazu zapłaty wnieśli o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa prawnego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazano, iż umowy o pracę zostały rozwiązane z przyczyn leżących po stronie powoda, nie zaś pracodawców. To działalność powoda doprowadziła do utraty zaufania pozwanych, wobec czego odszkodowanie mu nie przysługuje.

Sąd ustalił, co następuje.

J. G. (1) został zatrudniony w firmie (...) w dniu 28.12.2011 r. na umowę o pracę, na czas nieokreślony, na stanowisku Dyrektora Naczelnego firmy (...) za wynagrodzeniem miesięcznym 9.400 zł. (bezsporne, nadto dowód: umowa o pracę – k. 47 akt)

J. G. (1) został zatrudniony w (...) Agencja Handlowa (...) i J. R. (3) w dniu 28.12.2011 r. na umowę o pracę, na czas nieokreślony, na stanowisku Dyrektora Naczelnego firmy (...) za wynagrodzeniem miesięcznym 9.400 zł. (bezsporne, nadto dowód: umowa o pracę – k. 3 sygn. akt VP 132/13 tut. Sądu)

W dniu 7 grudnia 2011 r. J. K. udzieliła powodowi pełnomocnictwa do dokonywania wszelkich czynności prawnych i faktycznych, jakie są związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa, w tym w szczególności do występowania przed wszelkimi organami administracji państwowej i samorządowej, urzędami, bankami, oraz wszelkimi innymi osobami prawnym oraz osobami fizycznymi – w jak najszerszym zakresie, w tym do zarządzania i administrowania wszystkimi składnikami majątkowymi wchodzącymi w skład tego przedsiębiorstwa.

bezsporne

W dniu 26 stycznia 2012 r. J. R. (1) udzielił pełnomocnictwa J. G. (1) do dokonywania wszelkich czynności prawnych i faktycznych, jakie są związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa, w tym w szczególności do występowania przed wszelkimi organami administracji państwowej i samorządowej, urzędami, bankami, oraz wszelkimi innymi osobami prawnym oraz osobami fizycznymi – w jak najszerszym zakresie, w tym do zarządzania i administrowania wszystkimi składnikami majątkowymi wchodzącymi w skład tego przedsiębiorstwa.

bezsporne

Do zatrudnienia J. G. (1) doszło z uwagi na złą sytuację finansową firmy (...). J. G. (1) zapewniał, iż posiada stosowane umiejętności zarządcze oraz znajomości w bankach w celu zawarcia umowy kredytowej.

dowód: zeznania świadków M. K. (k. 82-84), S. B. (k. 80-82), przesłuchanie stron – J. K. (k. 89-90)

Oświadczeniem z dnia 27 lipca 2012 r. J. K. odwołała J. G. (1) z funkcji Dyrektora Naczelnego oraz odwołała pełnomocnictwo udzielone mu w dniu 7 grudnia 2011 r.

dowód: oświadczenie J. K. – k. 46 akt

Oświadczeniem z dnia 27 lipca 2012 r. J. R. (1) odwołał J. G. (1) z funkcji Dyrektora Naczelnego i odwołał pełnomocnictwo udzielone mu w dniu 26 stycznia 2012 r.

dowód: oświadczenie J. R. (1) – k. 48

J. G. (1) otrzymał w dniu 27.07.2012 r. powyższe pisemne oświadczenia o odwołaniu. (bezsporne)

Rozwiązanie stosunku pracy z J. G. (1) nastąpiło z powodu braku spodziewanych przez pracodawców efektów pracy J. G. (1). Pracodawcy uznali, że pracownik nie spełnia ich oczekiwań, niewłaściwie zarządza firmami oraz nie doprowadził do udzielenia kredytu przez bank.

dowód: M. K. (k. 82-84), S. B. (k. 80-82), przesłuchanie stron – J. K. (k. 89-90)

Po rozwiązaniu umów o pracę sporządzono oświadczenia o wypowiedzeniu umów o pracę na piśmie. Oświadczeń tych J. G. (2) nie otrzymał.

bezsporne oraz dowód: zeznania świadka S. B. (k. 80-82), przesłuchanie stron – powoda J. G. (1) (k. 87-89)

J. G. (1) otrzymał od J. K. świadectwo pracy, z którego wynika, że jego stosunek pracy został zakończony w dniu 31 października 2012 r. w wyniku porozumienia stron.

dowód: świadectwo pracy – k. 51

J. G. (1) otrzymał od J. R. (1) świadectwo pracy, z którego wynika, że jego stosunek pracy został zakończony w dniu 31 października 2012 r. w wyniku wypowiedzenia umowy przez pracodawcę.

dowód: świadectwo pracy – k. 50 akt

W marcu 2013 r. J. G. (1) wystąpił przeciwko pracodawcy J. K. i J. R. (1) z żądaniem zapłaty zaległego wynagrodzenia za okres listopad 2012 r. - luty 2013 r. w wysokości po 37.600 zł od każdego z pozwanych.

Prawomocnym wyrokiem z dnia 17 maja 2013 r. w sprawie P 104/13, Sąd Rejonowy w Słupsku oddalił powództwo wobec obu pozwanych.

Sąd ustalił, iż w dniu 27.02.2012 r. doszło do rozwiązania umów o pracę z J. G. (1) za wypowiedzeniem przez pracodawców. Sąd ten nie badał czy oświadczenie o rozwiązaniu umów o pracę było formalnie zgodne z prawem, nie badał również przyczyn rozwiązania stosunków pracy.

dowód: wyrok z dnia 17.05.2013 r. wraz z uzasadnieniem (k. 25, 37-42 w aktach P 104/13)

Po ustaniu stosunków pracy pomiędzy J. G. (1) a J. R. (1), J. K., J. G. (1) nie pracował z firmach konkurencyjnych.

bezsporne

Sąd zważył, co następuje.

Powództwa J. G. (1) nie są zasadne i nie zasługują na uwzględnienie.

W sprawie mają zastosowanie przepisy kodeksu pracy dotyczące zakazu konkurencji. Zgodnie z art. 101 1 kp, w zakresie określonej w odrębnej umowie, pracownik nie może prowadzić działalności konkurencyjnej wobec pracodawcy ani tez świadczyć pracy w ramach stosunku pracy lub na innej podstawie na rzecz podmiotu prowadzącego taką działalność. Przepis ten stosuje się również po ustaniu stosunku pracy. W umowie określa się okres obowiązywania zakazu konkurencji oraz wysokość odszkodowania należnego pracownikowi od pracodawcy (art. 101 2 kp).

Bezspornym w niniejszej sprawie było to, że w dniu 27 lipca 2012 r. doszło do wypowiedzenia umów o pracę powodowi przez pozwanych. Powyższe zostało ustalone prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Słupsku w sprawie P 104/13, w której to powód domagał się od pozwanych wynagrodzenia za pracę, a Sąd powództwo to oddalił.

Sporne w sprawie było to czy powodowi przysługuje odszkodowanie zgodnie z zawartą w umowach o pracę klauzulą dotyczącą zakazu pracy w firmach konkurencyjnych po ustaniu stosunku pracy.

Powód twierdził bowiem, że wypowiedzenie umowy o pracę przez pracodawcę, niezależnie od przyczyn rozwiązania, powoduje, iż odszkodowanie powinno mu być wypłacone.

Pozwani natomiast stali na stanowisku, iż rozwiązanie umowy o pracę z powodem nastąpiło z przyczyn leżących po stronie powoda za wypowiedzeniem dokonanym przez pracodawcę a zatem odszkodowanie mu nie przysługuje.

Sąd zatem obowiązany był w pierwszej kolejności zbadać jaki był zamiar stron. Z przesłuchania stron nie wynikało co strony miały na myśli dokonując zapisu w umowach o pracę: „z powodów leżących po stronie pracodawcy”. Jak wskazał świadek M. K., który z upoważnienia pracodawców prowadził sprawy obu pozwanych, druki umów o pracę przygotował sam powód i nie rozważano wówczas jaki nadać sens poszczególnym akapitom umowy o pracę. Pracodawcy traktowali zapis umowy o pracę jako blankietowy.

Zdaniem Sądu, skoro strony stosunku pracy złożyły oświadczenia o konkretnej treści, oświadczenia zostały podpisane, należy stwierdzić, iż obejmowały swym zamiarem wszystkie elementy umowy o pracę z oświadczenia pisemnego wynikające.

Zgodnie z umowami o pracę pracownikowi – powodowi przysługuje odszkodowanie – jeżeli umowa zostanie wypowiedziana z powodów leżących po stronie pracodawcy.

Podobne sformułowanie zamieszczono w ustawie o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników. Przepisy tej ustawy nie mają zastosowania w sytuacji, gdy przyczyny będące podstawą wypowiedzenia występują po stronie pracownika, jak całkowita bądź czasowa jego nieprzydatność do pracy albo naganne postępowanie.

W orzecznictwie przyjmuje się, że przyczyny niedotyczące pracownika to przyczyny dotyczące pośrednio bądź bezpośrednio pracodawcy, od ekonomiczno-finansowych, poprzez organizacyjno-strukturalne, do technologiczno-ekologicznych.

Sąd przyjął, iż zapis w umowach o pracę „z powodów leżących po stronie pracodawcy” należy rozumieć: „z przyczyn niedotyczących pracownika”.

Przenosząc powyższe rozważania na niniejszą sprawę, Sąd ustalił, iż do rozwiązania umów o pracę z powodem doszło z przyczyn dotyczących pracownika. Jak wynika z zeznań świadków M. K., S. B. oraz przesłuchania stron- J. K., powodem nawiązania stosunków pracy z J. G. (1) była potrzeba ratowania firmy (...). Powód zapewniał, że uzyska kredyt bankowy, którego nie uzyskał. Nadto sporadycznie przebywał w siedzibie firmy i jego działania nie przynosiły wymiernych efektów. Stąd podjęto decyzję o odwołaniu go ze stanowiska i w konsekwencji wypowiedzeniu umów o pracę.

Powód wprawdzie zaprzeczał, że zobowiązał się do szybkich działań i twierdził, iż efekty miały być widoczne w dalszym czasie, jednak sam przyznał, że pracodawcy widocznie chcieli inaczej prowadzić firmy, co należy rozumieć, iż zdawał sobie sprawę z tego, że nie są zadowoleni z jego pracy.

Zeznania świadków S. B. i M. K. Sąd uznał za wiarygodne, były one bowiem spójne, konsekwentne jak również logiczne. Sąd wziął pod uwagę, iż świadkowie zapoznali się z nagraniem z rozprawy, na której informacyjnie wyjaśniał powód, jednak na skutek obserwacji ich zeznań Sąd nie dopatrzył się nieszczerości w ich wypowiedziach.

Z tych samych względów, Sąd dał wiarę twierdzeniom pozwanej.

Podnieść należy, iż przesłuchanie powoda w wielu kwestiach było niespójne, powód wielu rzeczy nie pamiętał, nie odpowiadał wprost na pytania, co spowodowało, iż Sąd nie uznał jego twierdzeń za wiarygodne co do jego braku wiedzy dotyczących przyczyn rozwiązania umów o pracę.

Sam fakt przenoszenia usług związanych z działalnością firm poza ich siedzibę, zakładanie rachunku bankowego rodzącego dodatkowe, duże koszty, poprzestanie na finansowaniu przez rodzinę pozwanych pracodawców – M. K., powoduje, iż logicznym dla Sądu, była decyzja o rozwiązaniu z powodem umów o pracę.

Sąd podkreśla jednak, iż nie był zobowiązany do badania, czy formalnie rozwiązanie umów o pracę z powodem było prawidłowe jak również nie był obowiązany do badania czy przyczyny zwolnienia uzasadniały rozwiązanie z nim umów o pracę.

Sąd w niniejszym postępowaniu był zobowiązany jedynie do zbadania czy powodem ustania stosunków pracy pomiędzy stronami były przyczyny leżące po stronie pracodawców czy po stronie pracownika.

Ustalając, iż przyczyną rozwiązania umów o pracę było zachowanie powoda, odszkodowanie w zamian za zakaz pracy w firmach konkurencyjnych mu nie przysługuje.

Z uwagi na powyższe, Sąd oddalił oba powództwa powoda, o czym orzeczono w punkcie pierwszym sentencji wyroku.

W punkcie drugim i trzecim sentencji wyroku Sąd, rozstrzygnął opierając się na zasadzie odpowiedzialności za wynik procesu wynikającej z treści art. 98 § 1 kpc, w myśl którego strona przegrywająca obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony.

Sąd zasądził od J. G. (1) na rzecz J. R. (1) i J. K. kwotę po 1 800 zł tytułem kosztów procesu. Wysokość kwoty Sąd ustalił na podstawie § 11 ust. 1 pkt 2 w zw. z § 6 pkt 6 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (DZ.U. 2002r., Nr 163, poz. 1349).