Sygn. akt V U 366/14

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 stycznia 2016r.

Sąd Rejonowy w Słupsku V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSR Joanna Kołodziej Michałowicz

Protokolant: st. sekr. sąd. Beata Stankiewicz

po rozpoznaniu w dniu 28 stycznia 2016r. w Słupsku

sprawy z odwołania W. G. od decyzji Wojewódzkiego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w Województwie (...) z dnia 03.09.2014r., znak: (...). (...).1. (...).2014

przeciwko Wojewódzkiemu Zespołowi do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w Województwie (...)

o ustalenie stopnia niepełnosprawności

oddala odwołanie.

1.Sygn. akt: V U 366/14

UZASADNIENIE

Ubezpieczony W. G. odwołał się od orzeczenia Wojewódzkiego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w Województwie (...) w G. z dnia 03.09.2014 r., nr (...). (...).1. (...).2014. Orzeczeniem tym utrzymano w mocy orzeczenie (...) do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w S., który zaliczył go do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności na okres do 30.04.2017 r. i stwierdził, że jest zdolny do pracy w warunkach chronionych.

Zaskarżył orzeczenie w całości, ale wniósł wyłącznie o zmianę zaskarżonego orzeczenia w części dotyczącej ustalenia zdolności do pracy poprzez ustalenie, że jest całkowicie niezdolny do pracy.

W uzasadnieniu podniósł, że jego sytuacja zdrowotna jest zła. Nie może samodzielnie funkcjonować, wymaga pomocy osób trzecich.

Organ rentowy – Wojewódzki Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w Województwie (...) w G.( (...)) w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie.

Na uzasadnienie swego stanowiska organ wskazał, iż aktualny stan zdrowia ubezpieczonego nie powoduje niezdolności do pracy, ani nie kwalifikuje do wyższego stopnia niepełnosprawności.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny .

W. G. urodził się w (...) roku.

U ubezpieczonego występują zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa lędźwiowego, biodra prawego, i z tego powodu jest zaliczany do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności.

U ubezpieczonego występują też inne choroby: przykurcz zgięciowy łokcia prawego z powodu zmian zwyrodnieniowych, dna moczanowa, nadciśnienie tętnicze dobrze kontrolowane bez powikłań narządowych, nieznaczny obustronny niedosłuch.

Ubezpieczony jest zdolny do pracy w warunkach chronionych. Funkcja ruchoma prawej ręki jest zachowana.

Dowód: opinia biegłego z zakresu ortopedii – k. 16, 17 akt, opinia biegłego z zakresu laryngologii – k. 16 – 18, opinia biegłego z zakresu chorób wewnętrznych i kardiologii k. 22, opinia biegłego z zakresu psychiatrii k. 43 - 44 akt, opinia biegłego z zakresu neurologii k. 61 – 62, dokumentacja medyczna k. 70 i w aktach (...).

Orzeczeniem z dnia 09.05.2014 r. (...) do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w S. zaliczył stan zdrowia W. G. do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności do 01.12.2016 r. Stwierdził, że ubezpieczony jest zdolny do pracy w warunkach chronionych.

Dowód: orzeczenie o stopniu niepełnosprawności – akta organu rentowego.

Orzeczeniem z dnia 03.09.2014 r. Wojewódzki Zespół do Spraw Orzekania o Stopniu Niepełnosprawności w Województwie (...) w G. utrzymał w mocy zaskarżone orzeczenie (...) do Spraw Orzekania o Stopniu Niepełnosprawności z dnia 09.05.2014 r.

Dowód: orzeczenie w aktach organu rentowego.

Sąd zważył, co następuje.

Odwołanie ubezpieczonego W. G. nie jest zasadne.

W niniejszej sprawie ubezpieczony domagał się zmiany orzeczenia o niepełnosprawności poprzez uznanie , że nie jest zdolny do pracy w warunkach chronionych.

Organ rentowy podniósł, że ubezpieczony wprawdzie jest osobą o naruszonej sprawności organizmu, jednak nie jest całkowicie niezdolny do pracy.

Zatem w niniejszej sprawie Sąd ocenił zasadność orzeczenia o niepełnosprawności Wojewódzkiego Zespołu do Spraw Orzekania o Stopniu Niepełnosprawności w Województwie (...) w G., którym to orzeczeniem utrzymano w mocy orzeczenie (...) do Spraw Orzekania o Stopniu Niepełnosprawności.

Na gruncie przedmiotowej sprawy zastosowanie znajduje ustawa z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. 1997, Nr 123, poz. 776).

W myśl art. 3 ust 1 pkt 1, 2, 3 cytowanej ustawy, ustala się trzy stopnie niepełnosprawności, które stosuje się do realizacji celów określonych ustawą: znaczny, umiarkowany, lekki.

Stosownie natomiast do treści art. 4 ust. 1, 2 i 3 powołanej ustawy do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności zalicza się osobę z naruszoną sprawnością organizmu, niezdolną do pracy albo zdolną do pracy jedynie w warunkach pracy chronionej lub wymagającą czasowej albo częściowej pomocy innych osób w celu pełnienia ról społecznych;

Z kolei z § 29 Rozporządzenia Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 15 lipca 2003 r. w sprawie orzekania o niepełnosprawności i stopniu niepełnosprawności wydanego na podstawie art. 6c ust. 9 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. 2003, Nr 139, poz. 1328) w zakresie standardów kwalifikowania oraz postępowania dotyczącego orzekania o niepełnosprawności i stopniu niepełnosprawności oraz oznaczenia symboli przyczyn niepełnosprawności wynika, że standardy w zakresie kwalifikowania do znacznego stopnia niepełnosprawności zawierają kryteria określające skutki naruszenia sprawności organizmu powodujące:

1.  niezdolność do pracy - co oznacza całkowitą niezdolność do wykonywania pracy zarobkowej z powodu fizycznego, psychicznego lub umysłowego naruszenia sprawności organizmu;

2.  konieczność sprawowania opieki - co oznacza całkowitą zależność osoby od otoczenia, polegającą na pielęgnacji w zakresie higieny osobistej i karmienia lub w wykonywaniu czynności samoobsługowych, prowadzeniu gospodarstwa domowego oraz ułatwiania kontaktów ze środowiskiem;

3.  konieczność udzielania pomocy, w tym również w pełnieniu ról społecznych - co oznacza zależność osoby od otoczenia, polegającą na udzieleniu wsparcia w czynnościach samoobsługowych, w prowadzeniu gospodarstwa domowego, współdziałania w procesie leczenia, rehabilitacji, edukacji oraz w pełnieniu ról społecznych właściwych dla każdego człowieka, zależnych od wieku, płci, czynników społecznych i kulturowych.

§ 30 cytowanego rozporządzenia określa natomiast standardy w zakresie kwalifikowania do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności, które zawierają kryteria określające naruszenie sprawności organizmu powodujące:

1.  czasową pomoc w pełnieniu ról społecznych, co oznacza konieczność udzielenia pomocy, o której mowa w § 29 ust. 1 pkt 3, w okresach wynikających ze stanu zdrowia;

2.  częściową pomoc w pełnieniu ról społecznych, co oznacza wystąpienie co najmniej jednej okoliczności, o których mowa w § 29 ust. 1 pkt 3.

Zgodnie z § 31 rozporządzenia standardy w zakresie kwalifikowania do lekkiego stopnia niepełnosprawności określają kryteria naruszonej sprawności organizmu powodujące m.in.: istotne obniżenie zdolności do wykonywania pracy, co oznacza naruszoną sprawność organizmu powodującą ograniczenia w wykonywaniu pracy zarobkowej znacznie obniżające wydajność pracy na danym stanowisku w porównaniu do wydajności, jaką wykazują osoby o podobnych kwalifikacjach zawodowych z pełną sprawnością psychiczną i fizyczną;

Powyższa systematyka oznacza, że sam fakt występowania konkretnego schorzenia nie jest wystarczający do zaliczenia do konkretnego stopnia niepełnosprawności, ani do przyjęcia a priorii niezdolności do pracy. Konieczna jest każdorazowa ocena nasilenia objawów i dolegliwości.

Z powyższych regulacji wynika również, że ustalenie umiarkowanego stopnia niepełnosprawności wymusza ustalenie, że niepełnosprawny jest niezdolny do pracy całkowicie lub jest zdolny do pracy ale tylko w warunkach chronionych.

Sąd miał na uwadze, iż dla oceny, czy dana osoba jest zdolna do pracy , niezbędne są wiadomości fachowe z zakresu różnych specjalności medycyny, stosownie do schorzeń, na które cierpi osoba zainteresowana.

W celu wyjaśnienia powyższych wątpliwości, Sąd na podstawie art. 278 k.p.c. przeprowadził dowód z opinii biegłych lekarzy sądowych z zakresu: ortopedii, laryngologii, kardiologii i chorób wewnętrznych, psychiatrii i neurologii.

Biegli po przeprowadzeniu badań nie stwierdzili u ubezpieczonego niezdolności do pracy. Przeciwnie wszyscy orzekli, że jest zdolny do pracy.

Sąd w pełni podzielił powyższe opinie, które poparte zostały nie tylko posiadanymi przez biegłych wiadomościami specjalnymi, ale również znalazły pełne odzwierciedlenie w dokumentacji lekarskiej zgromadzonej w aktach (...), poparte zostały analizą materiału dowodowego tak odnośnie okoliczności faktycznych, jak i przedstawionej dokumentacji medycznej i wywiadami lekarskimi. Sąd ocenił opinie jako prawidłowe z punktu widzenia wymagań logiki i rozumowań przeprowadzonych w ich uzasadnieniach, a w konsekwencji uznał je za przekonujące. Nadto w ocenie Sądu biegli w sposób wyczerpujący udzielili odpowiedzi na postawione pytania, w sposób jasny i jednoznaczny wskazali, na jakiej podstawie wyciągnęli konkretne wnioski.

W tym stanie rzeczy przedmiotową opinie przyjąć należało za podstawę poczynionych w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych. Zważyć należy, że zgodnie z art. 233 § 2 k.p.c. opinia biegłych podlega ocenie sądu, ale w zakresie mocy przekonywującej rozumowania biegłych i logicznej poprawności wyciągniętych wniosków. Sąd natomiast nie może wchodzić w zakres merytorycznej wiedzy biegłych. Sąd nie może nie podzielać merytorycznych poglądów biegłego (biegłych), czy zamiast nich wprowadzać własne stwierdzenia. Stanowisko Sądu w tym zakresie zgodnie jest z poglądem wyrażonym przez Sąd Najwyższy w orzeczeniu z dnia19.12.1990r., I PR 149/90,OSP 1991, nr 11-12,poz. 300.

Ubezpieczony zgłosił, iż nie zgadza się z wnioskami biegłych, bo ocenia swój stan zdrowia inaczej niż biegli sądowi lekarze.

Stanowisko to jako subiektywny pogląd strony postępowania nie mogło mieć wpływu na orzeczenie kończące proces, ponieważ Sąd rozstrzyga sprawy w oparciu o wynik przeprowadzonego postępowania dowodowego.

Mając na uwadze powyższe Sąd uznał, że odwołanie ubezpieczonego nie jest zasadne i na podstawie art. 47714 § 1 kpc oddalił odwołanie.

SSR Joanna Kołodziej Michałowicz