Sygn. akt VI GC 323/15upr

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 marca 2016r.

Sąd Rejonowy w Słupsku VI Wydział Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodnicząca SSR Aleksandra Fons

Protokolant Marta Zięba

po rozpoznaniu w dniu 4 marca 2016r. w Słupsku na rozprawie sprawy

z powództwa (...) Państwowych Spółki Akcyjnej w W.

przeciwko D. K. (1)

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego D. K. (1) na rzecz powoda (...) Państwowych Spółki Akcyjnej w W. kwotę 121,55 zł (sto dwadzieścia jeden złotych 55/100);

2.  w pozostałym zakresie postępowanie umarza;

3.  zasądza od pozwanego D. K. (1) na rzecz powoda (...) Państwowych Spółki Akcyjnej w W. kwotę 647 zł (sześćset czterdzieści siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu;

4.  nadaje wyrokowi w pkt 1 rygor natychmiastowej wykonalności.

Sygn. akt VI GC 323/15

UZASADNIENIE

Powódka (...) Państwowe Spółka Akcyjna w W. pozwem wniesionym w dniu 27 listopada 2014 r. w elektronicznym postepowaniu upominawczym wniosła o zasądzenie od pozwanego D. K. (2) kwoty 1 866,37 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od kwoty 1 812,15 złotych i kosztami procesu.

Na uzasadnienie wskazała, iż strony łączyła umowa najmu pomieszczeń usługowych. Pozwany był zobowiązany do płatności z tytułu umówionego czynszu wraz z opłatami eksploatacyjnymi. Pozwany nie uregulował tych należności.

Nakazem zapłaty wydanym w elektronicznym postępowaniu upominawczym przez Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie z dnia 19 stycznia 2015 r. sygn. akt VI Nc-e 17722773/14 nakazano, aby pozwany zapłacił powódce kwotę 1 866,37 złotych wraz z ustawowymi odsetkami oraz koszty procesu.

Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie postanowieniem z dnia 18 marca 2015 r. uchylił nakaz zapłaty oraz przekazał sprawę do rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Słupsku wobec niewskazania aktualnego adresu zamieszkania pozwanego

Pismem procesowym z dnia 7 października 2015 r. powódka (...) Państwowe Spółka Akcyjna w W. cofnęła pozew w części tj. co do kwoty 1 812,15 złotych wobec dokonania przez pozwanego wpłat w dniu 28 listopada 2014 r. oraz w dniu 1 grudnia 2014 r. oraz wniosła o zasądzenie odsetek ustawowych w kwocie 121,55 złotych, naliczonych od dat wymagalności poszczególnych roszczeń do dnia zapłaty.

Pozwany D. K. (1) w odpowiedzi na pozew wyraził zgodę na umorzenie postępowania oraz uznał roszczenie w pozostałej części.

W związku z cofnięciem pozwu przez powódkę oraz uznaniem roszczenia przy pierwszej czynności wniósł o nieobciążanie go kosztami procesu oraz zasądzenie na ich na jego rzecz.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 27 października 2011 r. D. K. (2) zawarł z (...) Państwowe Spółką Akcyjna w W. umowę najmu powierzchni pod trzy sztuki anten usytułowanych na dachu budynku.

Strony ustaliły, iż wszystkie oświadczenia, powiadomienia i zawiadomienia skierowane zostaną pod wskazane adresy tj. dla pozwanego pod adres D. K. (1) ul. (...) S..

W myśl § 5 najemca ma uiszczać należność z tytułu czynszu na rachunek i w terminie wskazanym z na fakturze, nie krótszym niż 14 dni od dat jej wystawienia.

/bezsporne, a nadto dowód: umowa – k. 64-67 /

(...) S.A. w W. wystawiła faktury VAT:

-

nr (...) na kwotę 604,05 złotych, płatna w dniu 23 maja 2014r.,

-

nr (...) na kwotę 604,05 złotych, płatna w dniu 18 czerwca 2014r.,

-

nr (...) na kwotę 604,05 złotych, płatna w dniu 18 lipca 2014r.,

-

nr (...) na kwotę 604,05 złotych, płatna w dniu 19 sierpnia 2014r.,

-

nr (...) na kwotę 604,05 złotych, płatna w dniu 16 września 2014r.

Faktury zostały skierowane na adres wynikający z treści umowy najmu.

/bezsporne, a nadto dowód: faktury – k. 17-21 /

Faktury nr (...) zostały uregulowane po terminie. Pozostałe należności nie zostały uiszczone.

/bezsporne/

Wobec nieuregulowania należności, pismem z dnia 26 września 2014 r. (...) Państwowe Spółka Akcyjna w W. wezwała D. K. (1) do zapłaty kwoty 3 020,25 złotych. Korespondencja został wysłana na adres wynikający z umowy.

/dowód: wezwanie - k. 15-16 /

W dniu 28 listopada 2014 r. oraz w dniu 1 grudnia 2014 r. D. K. (1) dokonał wpłaty kwoty 1 812,15 złotych na poczet faktur nr (...) nr (...), nr (...)

/bezsporne /

D. K. (1) prowadzi działalność gospodarczą obecnie pod adresem S.. Ul. (...), a do czerwca 2014 r. pod adresem S., ul. (...).

/bezsporne/

Sąd zważył, co następuje:

Bezspornym pozostaje pomiędzy stronami, iż zawarły one umowę o najem (art. 695 k.c.).

Poza sporem pozostawało, iż pozwany na dzień wniesienia pozwu tj. 27 listopada 2014 r. nie uregulował należności z tytułu faktur nr (...) na łączna kwotę 1 812,15 złotych, a należności z tytułu faktur nr (...) zostały uregulowane po terminie.

W toku procesu dokonał płatności kwoty 1 812,15 złotych.

Pismem wniesionym w dniu 9 października 2015 r. tj. przed rozpoczęciem rozprawy powódka cofnęła pozew w części co do roszczenia głównego, wobec uiszczenia należności przez pozwaną.

W pozostałym zakresie powódka podtrzymała żądanie pozwu domagając się kwoty 121,55 złotych tytułem skapitalizowanych odsetek ustawowych.

Pozwany wyraził zgodę na cofnięcie pozwu a w pozostałej części uznał roszczenie.

Zgodnie z brzmieniem art. 203 § 1 kpc powód może cofnąć pozew, bez zezwolenia pozwanego, aż do rozpoczęcia rozprawy.

Cofnięcie pozwu, jako czynność dyspozytywna strony, jest co prawda jednym z wypadków cofnięcia przez stronę żądania ochrony prawnej, żądania koniecznego dla kontynuowania postępowania sądowego, jednakże podlega ona kontroli Sądu. Czynność ta bowiem nie może być sprzeczna z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierzać do obejścia prawa.

Sąd uznał cofnięcie pozwu za dopuszczalne, wobec braku wystąpienia przesłanek określonych w art. 203 § 4 kpc.

Wobec powyższego w przedmiotowej sprawie Sąd uznał, że dysponent procesu skorzystał ze swojego prawa procesowego i skutecznie cofnął pozew.

W tym stanie rzeczy Sąd – na podstawie 355 § 1 kpc – orzekł w pkt 2 wyroku.

W myśl art. 213 § 2 k.p.c. sąd jest związany uznaniem powództwa, chyba że uznanie jest sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierza do obejścia prawa.

Przepis pomimo związania sądu uznaniem powództwa nakłada na sad obowiązek dokonania oceny, czy czynność ta nie jest sprzeczna z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierza do obejścia prawa. Uznanie powództwa jest aktem dyspozycyjności pozwanego, który nie tylko uznaje samo żądanie powoda, ale i to, że uzasadniają je przytoczone przez powoda okoliczności faktyczne i godzi się na wydanie wyroku uwzględniającego to żądanie. Nie jest uznaniem powództwa uznanie żądanie przy równoczesnym zaprzeczeniu okoliczności faktycznych, na których powód oparł swoje żądanie. W doktrynie zauważono, że ocena, czy zachodzi niedopuszczalność uznania powództwa, powinna nastąpić w zasadzie wyłącznie w świetle materiału procesowego znajdującego się w aktach sprawy.

Uznanie roszczenia traktowane jest jako środek obrony pozwanego, ponieważ w sytuacji unormowanej w art. 101 k.p.c. umożliwi mu wygranie kosztów procesu.

W przedmiotowej sprawie pozwany niewątpliwie uznał powództwo w części dotyczącej zapłaty odsetek ustawowych. Czynność ta w ocenie sądu, mając na uwadze całość materiału dowodowego zebranego w sprawie, nie jest sprzeczna z prawem lub zasadami współżycia społecznego i nie zmierza do obejścia prawa.

Mając zatem na uwadze powyższe, Sąd na mocy art. 481 § 1 kpc, orzekł jak w pkt 1 wyroku zasądzając odsetki ustawowe w kwocie 121,55 złotych. Termin płatności należności został uwzględniony na podstawie faktur oraz niekwestionowanych przez pozwanego terminów płatności należności z poszczególnych faktur.

O kosztach procesu orzeczono na mocy art. art. 98 § 1 kpc, tj. zasady odpowiedzialności za wynik procesu.

Zgodnie z ugruntowana linią orzeczniczą Sadu Najwyższego uznać należy stronę przegrywającą sprawę w rozumieniu przepisów o kosztach procesu także pozwanego, który w toku procesu spełnił dochodzone od niego świadczenie, czym zaspokoił roszczenie powoda wymagalne w chwili wytoczenia powództwa. (vide: postanowienie SN z dnia 20.08.1979 r., wdane w sprawie I CZ 92/79, opubl. LEX nr 8188 postanowienie SN z dnia 6.11.1984 r. wydane w sprawie IV CZ 196/84, opubl. LEX nr 8642)

Pozwany zatem jako strona przegrywająca proces w zakresie roszczenia głównego, skoro dokonał płatności w toku procesu, jest zatem zobowiązany do zwrotu powódce poniesionych przez nią celowych kosztów procesu.

Celowe koszty strony pozwanej stanowiły kwotę: 17 złotych tytułem opłaty od pełnomocnictwa oraz 600 złotych wynagrodzenia pełnomocnika, który jest adwokatem (art. 99 kpc w zw. z art. 98 § 3 kpc) w minimalnej stawce określonej w § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (…) (Dz.U. 2002 r. nr 163, poz. 1348 z zm.) oraz opłaty od pozwu w kwocie 30 złotych.

Brak jest podstaw w niniejszej sprawie do uwzględnienia normy art. 102 kpc co podnosił pozwany. Norma tego artykułu ustanawia zasadę słuszności, która jest odstępstwem od zasady odpowiedzialności za wynik procesu. W związku z czym nie może podlegać wykładni rozszerzającej. W myśl treści art. 102 kpc jedynie w wypadkach szczególnie uzasadnionych sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko część kosztów albo nie obciążać jej w ogóle kosztami. Do kręgu takich okoliczności można zaliczyć miedzy innymi fakty związane z samym przebiegiem procesu tj. podstawą oddalenia żądania, szczególnej zawiłości lub precedensowego charakteru sprawy, bądź też subiektywnego przekonania powoda co do słuszności zgłoszonych roszczeń, a ponadto to sposób prowadzenia sprawy przez stronę przegrywającą albo niesumienne postępowanie strony wygrywającej, które w ten sposób wywołała koszty procesu ( vide: postanowieni Sądu Najwyższego z dnia 7 grudnia 2011 r. wydane w sprawie II CZ 105/11, opubl. L.)

Za taki wypadek nie może być uznane wytoczenie powództwa wobec pozwanego, który dokonała zapłaty w toku procesu, nie kwestionując przy tym żądania. Podkreślić tu należy iż powódka wzywała pozwanego do zapłaty przed procesem, a zatem dała mu możliwość uregulowania należności, przed wystąpieniem na drogą powstępowania sądowego. Wezwanie zostało skierowane na adres wskazany przez pozwanego w umowie. Trudno zatem oczekiwać, że obowiązkiem powódki było dodatkowe informowanie pozwanego, że wniosła pozew do sądu, skoro pozwany pomimo wezwania nadal nie płacił wymaganego zobowiązania.

Odnosząc się w następnej kolejności do oceny zasadności zastosowania art. 101 k.p.c. uznać należy, iż w niniejszej sprawie nie zaistniały przesłanki do jego zastosowania.

Zgodnie z brzmieniem art. 101 k.p.c. zwrot kosztów należy się pozwanemu pomimo uwzględnienia powództwa, jeżeli nie dał powodu do wytoczenia sprawy i uznał przy pierwszej czynności procesowej żądanie pozwu.

W doktrynie wskazuje się, iż przepis art. 101 k.p.c. jest wyjątkiem od zasady obciążania kosztami stosownie do odpowiedzialności za wynik sprawy; premiuje lojalne zachowanie się pozwanego (dłużnika) i chroni go przed szykanami wierzyciela, wytaczającego zbędne procesy. Powódkę trudno jednak uznać za wytaczającą proces zbędnie czy dla szykany, mimo zatem uznania powództwa przez pozwanego przy pierwszej czynności, brak podstaw by uznać, że spełnione są kumulatywnie obie przesłanki warunkujące zwrot kosztów na rzecz pozwanego. Wytoczenie niniejszego procesu było najprostszą i najskuteczniejszą drogą do osiągnięcia skutku prawnego, do którego słusznie zmierzała powódka. Powódka wezwała pozwanego do zapłaty, kierując wezwania na adres wskazany w umowie, które w toku procesu nie kwestionował sam pozwany. Pozwany należności regulował, ale po terminach ustalonych przez strony. Nie zostały zatem spełnione kumulatywnie przesłanki z art. 101 k.p.c. Pomimo bowiem uznania roszczenia przy pierwszej czynności niewątpliwie dał on powód do wytoczenia powództwa w przedmiotowej sprawie.

W pkt 4 wyroku orzeczono, z urzędu, na mocy art. 333 § 1 ust 2 k.p.c. o rygorze natychmiastowej wykonalności.