Sygn. akt VI GC 606/15/3

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 marca 2016 r.

Sąd Rejonowy w Tychach Wydział VI Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Jolanta Brzęk

Protokolant: st. sekr. sądowy Aleksandra Nyga

po rozpoznaniu w dniu 17 marca 2016 r. w Tychach

na rozprawie

sprawy z powództwa: (...) Sp. z o.o. w B.

przeciwko: Towarzystwu (...) w W.

o zapłatę

1)  zasądza od pozwanego Towarzystwo (...) w W. na rzecz powoda (...) Sp. z o.o. w B. kwotę 2 181,20 zł (dwa tysiące sto osiemdziesiąt jeden złotych dwadzieścia groszy) z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 18 października 2014 r. kwotę do dnia zapłaty;

2)  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1 127 zł (jeden tysiąc sto dwadzieścia siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

SSR Jolanta Brzęk

Sygn. akt VI GC 606/15/3

UZASADNIENIE

Powód (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w B. wystąpił przeciwko Towarzystwu (...) z siedzibą w W. z pozwem o zapłatę kwoty 2 181,20 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 18 października 2014 r. do dnia zapłaty wraz z kosztami procesu.

W uzasadnieniu powód wskazał, że w dniu 16 września 2014 r. samochód osobowy marki T. (...) nr rej. (...) stanowiący własność M. K. został uszkodzony w wyniku kolizji drogowej. Poszkodowana pierwotnie była podatnikiem podatku VAT, ale nie miała prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony, a zatem pozwany jest zobowiązany do wypłaty odszkodowania w kwocie brutto. Odpowiedzialność cywilna za zdarzenie drogowe przyjął na siebie pozwany wypłacając odszkodowanie w kwocie 600,35 zł z tytułu szkody w pojeździe. W dniu 5 lutego 2015 r. poszkodowany przeniósł umową cesji na powoda wierzytelność przysługująca mu od pozwanego z tytułu zdarzenia z dnia 16 września 2014 r., o czym zawiadomił pozwanego. Powód nie zgodził się z wysokością przyznanego odszkodowania z tytułu szkody w pojeździe T. (...), dlatego zwrócił się o wycenę kosztów naprawy do spółki (...) sp. z o.o. która wykonała kosztorys naprawy samochodu. W kosztorysie naprawy została określona wartość kosztów naprawy samochodu pierwotnie poszkodowanego na kwotę 2 581,55 zł brutto. Powód wskazał, że w celu wyliczenia uzasadnionego kosztu naprawy konieczne jest skorzystanie z płatnych, specjalistycznych programów, w związku z czym żądanie zwrotu kosztów w wysokości 200 zł tytułem wyceny kosztów naprawy należy uznać za zasadne. Wysokość rzeczywiście poniesionej szkody przez powoda wyniosła 2 781,55 zł, na którą składają się koszty poniesione z tytułu szkody w pojeździe w kwocie 2 581,55 zł oraz koszty opinii w wysokości 200 zł.

W dniu 14 maja 2015 r. w sprawie o sygn. VI GNc 902/15/3 Sąd Rejonowy w Tychach Wydział VI Gospodarczy wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym.

Pozwany Towarzystwo (...) z siedzibą w W. wniósł sprzeciw od nakazu zapłaty zaskarżając go w całości, wnosząc o oddalenie powództwa oraz zasądzenie kosztów postępowania.

W uzasadnieniu pozwany przyznał, iż w wyniku przeprowadzonego postępowania likwidacyjnego pozwany wypłacił na rzecz poszkodowanej kwotę 600,35 zł. Pozwany wskazał, iż odszkodowanie winno być liczone bez podatku VAT, gdyż jak wykazał sam powód, poszkodowana była podatnikiem podatku VAT, natomiast nie wykazała okoliczności uniemożliwiających poszkodowanej skorzystanie z odliczenia tegoż podatku. Wszystkie uszkodzenia nie związane ze szkodą zostały wpisane w ocenie technicznej z dnia 22 września 2014 r. Co do kosztów naprawy pozwany ustalił, iż samochód poszkodowanej nie pozostawał na gwarancji, a do dnia powstania szkody przejechał 231,403 km. Pozwany dopuścił zatem możliwość użycia do naprawy zamienników porównywalnej jakości co nowe i oryginalne. Zdaniem pozwanego powyższe okoliczności powinny być brane pod uwagę przy ustalaniu wysokości należnego odszkodowania. Nowe oryginalne części zamontowane do pojazdu mają wartość eksploatacyjną i estetyczną znacznie wyższą niż dotychczasowe używane. Zdaniem pozwanego powód nie wykazał, by uszkodzony pojazd został naprawiony przy użyciu wyłącznie części oryginalnych, ani nie wykazał szczegółowego interesu uzasadniającego wykonanie naprawy przy użyciu części oryginalnych pochodzących bezpośrednio od producenta. Bezzasadne zdaniem pozwanego było również sporządzanie prywatnej wyceny kosztów, albowiem powód jest profesjonalistą w tej dziedzinie, a zatem zbędnym było pozyskiwanie ekspertyz od prywatnych podmiotów.

W toku postępowania Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego M. D. (k. 101-104) z zakresu motoryzacji na okoliczność kosztów naprawy przy zastosowaniu części nowych i oryginalnych producenta, przy stawkach za usługi obowiązujące w zakładach na terenie miejsca zamieszkania pierwotnie poszkodowanego, świadczących usługi dobrej jakości oraz przy uwzględnieniu technologii naprawy wymaganej przez producenta pojazdu T. w okresie września 2014 r. oraz na okoliczność alternatywnego wyliczenia kosztów naprawy uwzględniających możliwość zastosowania części zamiennych o porównywalnej jakości, a ponadto w jakim stopniu nowe oryginalne części podwyższają wartość części, które uległy uszkodzeniu, a także czy taka naprawa podwyższa wartość samochodu oraz na okoliczność czy naprawa przy użyciu części o porównywalnej jakości pozwalałaby przywrócić stan pojazdu sprzed powstania szkody.

W zarzutach do opinii biegłego powód wskazał, iż przychyla się do opinii biegłego w zakresie w jakim biegły stwierdza, że naprawa pojazdu marki T. (...) o nr rej. (...) przy użyciu części oryginalnych oznaczonych symbolem O pozwoli przywrócić samochód do stanu sprzed szkody. Powód zarzucił, iż samo stosowanie potrąceń amortyzacyjnych nie jest zgodne z orzecznictwem Sądu Najwyższego.

W zarzutach do opinii biegłego pozwany podniósł, iż biegły w opinii nie dokonał wyliczenia kosztów naprawy samochodu przy zastosowaniu części zamiennych typu (...) tj. części oryginalnych bez logo producenta. Biegły jedynie zaznaczył dwie kalkulacje, w pierwszej zastosował części oryginalne z logo producenta, a w drugiej części alternatywne typu (...), które są gorszej jakości niż części typu (...). Biegły nie uwzględnił amortyzacji lakierowania wzmocnienia zderzaka tylnego. Biegły wskazał na wcześniejsze uszkodzenia istniejące przed datą szkody, jednakże podnosi, aby szkodę rozliczyć bez uwzględnienia tych okoliczności, tj. bez zastosowania amortyzacji.

Sąd ustalił co następuje:

Bezspornym jest, że samochód osobowy marki T. (...) nr rej. (...) stanowiący własność M. K. został uszkodzony w wyniku kolizji drogowej. Ubezpieczycielem odpowiedzialności cywilnej sprawcy szkody jest pozwany. Bezspornym jest również fakt, iż pozwany po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego wypłacił poszkodowanej częściowe odszkodowanie w kwocie 600,35 złotych.

Dowód: decyzja (k. 7), akta szkodowe.

W dniu 5 lutego 2015 r. poszkodowana i powód zawarli umowę cesji wierzytelności zgodnie, z którą cedent przelał na cesjonariusza swoją wierzytelność – prawo do odszkodowania w związku ze szkoda powstałą w dniu 16 września 2014 r. W dniu 13 lutego 2015 r. powód zawiadomił pozwanego o dokonanej cesji wierzytelności (k.11).

Dowód: umowa cesji wierzytelności (k. 10-11).

Na zlecenie powoda (...) sp. z o.o. z siedziba w B. sporządziła opinię nr (...) celem ustalenia wysokości kosztów naprawy pojazdu marki T. (...) nr rej. (...). W opinii wskazano, iż koszt naprawy uszkodzeń samochodu wynosi 2.581,55 zł

Dowód: opinia prywatna (k. 12-15).

W dniu 16 marca 2015 r. (...) sp. z o.o. wystawiła na rzecz powoda fakturę VAT nr (...) tytułem sporządzenia opinii nr (...) na kwotę 200 zł netto tj. 246 zł brutto.

Dowód: faktura (k. 18).

Biegły w sporządzonej pisemnej opinii wskazał, że koszt naprawy samochodu marki T. (...) nr rej. (...) przy zastosowaniu części oryginalnych wynosi 1 859,45 zł brutto, a przy zastosowaniu zamienników części wynosił 1 162,45 zł. Nadto użycie części nowych w naprawie, nawet oryginalnych fabrycznie nie wpływa na zwiększenie wartości pojazdu po przeprowadzeniu naprawy. Biegły wskazał, iż przedmiotowy pojazd uległ wcześniejszym uszkodzeniom, zaznaczając jednocześnie, że części przed uszkodzeniem były oryginalne. Uszkodzone elementy mają odpowiedniki w zamiennikach. Koszt zamienników jest niższy od części oryginalnych. Koszt części oryginalnych to 1 353,52 zł, a koszt zamienników to 237,79 zł. Nadto stawka za roboczogodzinę stosowana przez T.U. (...) jest zaniżona, a stawka stosowana przez warsztaty autoryzowane wynosiła 140 – 150 zł. W opinii uzupełniającej biegły wyjaśnił, iż nie zastosowanie amortyzacji na częściach i dokonanie naprawy oryginalnie nowymi częściami nie powoduje wzrostu wartości pojazdu.

Dowód: opinia pisemna (k.101-104), ustna uzupełniająca opinia (k. 144-145).

Poczynione w sprawie ustalenia faktyczne oparto o nie budzące wątpliwości, merytoryczne dokumenty znajdujące się w aktach sprawy. Sąd oparł się na opinii pisemnej i ustnej biegłego sądowego, ponieważ jest rzetelna, logiczna i poparta kompetencjami i dużym doświadczeniem biegłego. Sąd dopuścił dowód z ustnej uzupełniającej opinii biegłego na okoliczność zastrzeżeń do opinii pisemnej.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo wytoczone w niniejszej sprawie przez (...) sp. z o.o. z siedzibą w B. przeciwko Towarzystwu (...) z siedzibą w W. zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Powód domagał się zasądzenia kwoty 2 181,20 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 18 października 2014 r. do dnia zapłaty wraz z kosztami procesu wskazując, iż w drodze cesji nabył prawo do odszkodowania przysługujące poszkodowanej wobec pozwanego w związku ze szkodą komunikacyjna z dnia 16 września 2014 r.

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości podnosząc, iż dopuścił możliwość użycia do naprawy zamienników porównywalnej jakości do części nowych i oryginalnych, zwłaszcza, że samochód poszkodowanej nie pozostawał na gwarancji, a do dnia powstania szkody przejechał 231,403 km. Nadto zdaniem pozwanego powód nie wykazał by uszkodzony pojazd został naprawiony przy użyciu wyłącznie części oryginalnych, ani nie wykazał szczegółowego interesu uzasadniającego wykonanie naprawy przy użyciu części oryginalnych pochodzących bezpośrednio od producenta.

W myśl art. 361 § 1 i 2 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Przesłankami odpowiedzialności jest łączne wykazanie trzech przesłanek: zachowanie sprawcy szkody, powstanie szkody w majątku poszkodowanego oraz adekwatny związek przyczynowy pomiędzy zachowaniem a szkodą. Okoliczności te nie wymagały jednak dowodu, bowiem nie były sporne. Pozwany nie kwestionował, że doszło do wypadku objętego umową ubezpieczenia w okresie ochrony ubezpieczeniowej oraz że pomiędzy tym zdarzeniem, a zaistniałą szkodą istnieje związek przyczynowo-skutkowy.

Zgodnie z art. 822 par. 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczycie zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Jak wynika z paragrafu 4 tego art. uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela. Zaznaczyć należy, że w rozpoznawanej sprawie nie ustalono szczegółowej treści ogólnych warunków ubezpieczenia, jednak dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy nie miało to zasadniczego znaczenia z uwagi na okoliczność, że pozwany przyznał swoją odpowiedzialność co do zasady. Ubezpieczyciel odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego odpowiada za szkodę w takich granicach, w jakich ponosiłby ją ubezpieczony. W obrębie odpowiedzialności odszkodowawczej, przy obowiązywaniu zasady kompensacji, podkreśla się, że zdarzenie będące źródłem szkody nie może prowadzić do wzbogacenia się poszkodowanego. (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 kwietnia 2004 r. I CK 557/03 ).

Podnieść należy, że w myśl obowiązujących przepisów kodeksu cywilnego wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania (art. 509 § 1 k.c.). Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki (art. 509 § 2 k.c.). Celem i skutkiem przelewu wierzytelności jest przejście na nabywcę ogółu uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, który zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego, jaki go wiązał z dłużnikiem. W takim wypadku stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie, a zmienia się osoba uczestnicząca w nim po stronie wierzyciela. W razie podjęcia kroków celem wyegzekwowania należności, warunkiem otrzymania należności przez nabywcę wierzytelności jest udowodnienie, że takie prawo przysługiwało pierwotnemu wierzycielowi. W ocenie Sądu powód w należyty sposób wykazał, iż skutecznie nabył przedmiotową wierzytelność od poszkodowanej.

Ustalenie kosztów naprawy przy zastosowaniu części nowych i oryginalnych producenta, przy stawkach za usługi obowiązujące w zakładach na terenie miejsca zamieszkania pierwotnie poszkodowanego, świadczących usługi dobrej jakości oraz przy uwzględnieniu technologii naprawy wymaganej przez producenta pojazdu T. w okresie września 2014 r. oraz ustalenie okoliczności alternatywnego wyliczenia kosztów naprawy uwzględniających możliwość zastosowania części zamiennych o porównywalnej jakości, a ponadto ustalenie okoliczności w jakim stopniu nowe oryginalne części podwyższają wartość części które uległy uszkodzeniu, a także czy taka naprawa podwyższa wartość samochodu oraz na okoliczność czy naprawa przy użyciu części o porównywalnej jakości pozwalałaby przywrócić stan pojazdu sprzed powstania szkody wymagało wiadomości specjalnych i powołania dowodu z opinii biegłego sądowego zgodnie z art. 278 k.p.c.

Biegły w pisemnej opinii wskazał, że koszt naprawy samochody T. (...) nr rej. (...) przy zastosowaniu części oryginalnych wynosił 1 859,45 zł brutto, a przy zastosowaniu zamienników części wynosiłby 1 162,45 zł. Nadto użycie części nowych w naprawie, nawet oryginalnych fabrycznie nie wpłynie na zwiększenie wartości po jej przeprowadzeniu. Gdyby przedmiotowe części – zderzak tylny nie uległ uszkodzeniu to jego eksploatacja mogłaby być długa bez konieczności ich wymiany. Biegły wskazał, iż przedmiotowy pojazd uległ wcześniejszym uszkodzeniom w tym zderzak tylny i wzmocnienie, zaznaczając jednocześnie, że elementy te przed uszkodzeniem były oryginalne. Uszkodzone elementy maja odpowiedniki w zamiennikach. Koszt zamienników byłby niższy od części oryginalnych. Koszt części oryginalnych to 1 353,52 zł, a koszt zamienników to 237,79 zł. Nadto stawka za roboczogodzinę stosowana przez (...) należy uznać za zaniżoną, nie stosowaną przez warsztaty rzemieślnicze w roku 2014 a tym bardziej serwisowe. Stawka stosowana przez warsztaty autoryzowane wynosiła 140 – 150 zł. W ustnej uzupełniającej opinii biegły podtrzymał wnioski wysunięte w opinii pisemnej. Biegły jednocześnie wskazał, iż w przedmiotowym przypadku mamy do czynienia z drobną naprawą, a zatem nie może być mowy o wzroście wartości pojazdu, a nadto nie zastosowanie amortyzacji na częściach i dokonanie naprawy oryginalnie nowymi częściami nie spowodowałoby wzrostu wartości pojazdu.

Zakład ubezpieczeń zobowiązany jest na żądanie poszkodowanego do wypłaty, w ramach odpowiedzialności z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego, odszkodowania obejmującego celowe i ekonomicznie uzasadnione koszty nowych części i materiałów służących do naprawy uszkodzonego pojazdu. Jeżeli ubezpieczyciel wykaże, że prowadzi to do wzrostu wartości pojazdu, odszkodowanie może ulec obniżeniu o kwotę odpowiadającą temu wzrostowi (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 12 kwietnia 2012 r., sygn. akt III CZP 80/11).

Zgodnie z treścią art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na stronie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. Uwzględniając treść art. 6 k.c. trzeba stwierdzić, że do osoby występującej z pozwem należy udowodnienie faktów pozytywnych, które stanowią podstawę powództwa, gdyż z faktów tych wywodzi ona swoje prawo. Do przeciwnika natomiast należy wykazanie okoliczności niweczących to prawo lub uniemożliwiających jego powstanie (OSNP 1998/18/537). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.)(OSNC 1997/6-7/76 Przegląd Sądowy 2001/4/81). Innymi słowy na powodzie spoczywa ciężar udowodnienia faktów uzasadniających jego roszczenie, a na stronie pozwanej obowiązek udowodnienia okoliczności uzasadniających jej wniosek o oddalenie powództwa.

W ocenie Sądu pozwany nie sprostał dyspozycji art. 6 k.c. i nie wykazał, aby żądana przez powoda kwota doprowadziła do wzrostu wartości pojazdu. Sąd w dużej mierze oparł się na opinii biegłego, uwzględniając wnioski w zakresie w jakim biegły wskazał, że użycie części nowych w naprawie, nawet oryginalnych fabrycznie nie wpłynie na zwiększenie wartości po jej przeprowadzeniu. Niemniej jednak miał również w polu widzenia sporządzoną na zlecenie powoda opinię nr (...), w której wskazano, iż koszt naprawy uszkodzeń samochodu wynosi 2 581,55 zł i tylko zastosowanie części nowych oryginalnych doprowadzi do przywrócenia stanu poprzedniego, zaś zastosowanie do naprawy części nieoryginalnych pozwala tylko usprawnić pojazd. Jednocześnie Sąd nie mógł zgodzić się ze stanowiskiem strony pozwanej, jakoby przyznane powodowi w toku likwidacji szkody odszkodowanie w wysokości 600,35 zł wystarczyło w całości na naprawę uszkodzonego pojazdu. Nadto o tym, że zamontowanie części nowych oryginalnych w miejsce starych prowadzi do bezpodstawnego wzbogacenia poszkodowanego można mówić tylko wtedy, gdyby spowodowało to wzrost wartości pojazdu jako całości. W niniejszej sprawie pozwany nie wykazał, że zastosowanie części oryginalnych z logo producenta spowoduje bezpodstawne wzbogacenie po stronie powodowej. Poszkodowany może żądać naprawienia szkody przez przywrócenie do stanu poprzedniego, a wtedy ubezpieczyciel powinien ustalić wysokość odszkodowania z uwzględnieniem cen części nowych, jeżeli są one potrzebne do naprawy samochodu. Na marginesie wskazać wypada, iż Sąd podziela również wyrażany w orzecznictwie pogląd, że niezasadne jest stosowanie zamiast części autoryzowanych serwisów, części zamiennych nieoryginalnych. Nie ma normy prawnej, która nakazywałby poszkodowanemu naprawę samochodu przy pomocy nieoryginalnych części.

Zwrócić uwagę w tym miejscu należy, że przywrócenie do stanu poprzedniego oznacza wobec tego, że pojazd ma być sprawny technicznie i zapewnić poszkodowanemu komfort jazdy w takim stopniu jak przed zdarzeniem. Konieczność wymiany uszkodzonej części stanowi niewątpliwie normalne następstwo działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła (art. 361 § 1 k.c.); jeżeli nie da się jej naprawić w taki sposób, aby przywrócić ją do stanu sprzed zdarzenia wyrządzającego szkodę, musi zostać zastąpiona inną. W wypadku uszkodzenia rzeczy w stopniu umożliwiającym przywrócenie jej do stanu poprzedniego osoba odpowiedzialna za szkodę obowiązana jest zwrócić poszkodowanemu wszelkie celowe, ekonomicznie uzasadnione wydatki, poniesione w celu przywrócenia stanu poprzedniego, do których wydatków należy zaliczyć także koszt nowych części i innych materiałów, jeżeli ich użycie było niezbędne do naprawienia uszkodzonej rzeczy (wyrok Sądu Najwyższego z 1 września 1970 roku., II CR 371/70, wyrok Sądu Najwyższego z 20 lutego 2002 roku, V CKN 903/00). Nadto Sąd miał na uwadze, że art. 361 § 1 i 2 k.c. wynika zasada pełnego odszkodowania w granicach adekwatnego związku przyczynowego. Zobowiązany do naprawienia szkody ponosi więc odpowiedzialność za wszystkie normalne następstwa zdarzenia, pozostające z tym zdarzeniem w adekwatnym związku przyczynowym. Wskazać należy, że odszkodowanie od ubezpieczyciela obejmuje niezbędne i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy pojazdu ustalone według cen występujących na lokalnym rynku usług naprawczych. Pogląd taki został wyrażony między innymi w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 13 czerwca 2003 r., sygn. akt III CZP 32/03 (publ. w OSNC z 2004r., z. 4, poz. 51).

Zatem biorąc pod uwagę wyżej poczynione rozważania, Sąd uznał dochodzone przez powoda roszczenie za zasadne i w związku z tym w punkcie 1 wyroku zasądzono na podstawie art. 415 k.c. w związku z art. 822 § 1 k.c. od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2 181,20 zł.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 k.c. w zw. z art. 817 k.c. Zgodnie z art. 817 § 1 k.c. ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku. Jak wynika z § 2 gdyby wyjaśnienie w powyższym terminie okoliczności koniecznych do ustalenia odpowiedzialności ubezpieczyciela albo wysokości świadczenia okazało się niemożliwe, świadczenie powinno być spełnione w ciągu 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe. Jednakże bezsporną część świadczenia ubezpieczyciel powinien spełnić w terminie przewidzianym w § 1. Powód domagał się odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 18 października 2014 r. do dnia zapłaty, a żądanie to pozostawało uzasadnione w świetle powołanych przepisów.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Na łączną kwotę kosztów postępowania złożyły się kwoty: 17,00 zł tytułem opłaty od pełnomocnictwa; 110 zł tytułem opłaty od pozwu; 400 zł tytułem zaliczki na biegłego, 600,00 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego ustalona zgodnie z § 6 pkt. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z dnia 3 października 2002 r. ze zm.).

SSR Jolanta Brzęk