Sygn. akt VII U 1142/15

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 września 2015 r.

Sąd Okręgowy w Gdańsku, VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Katarzyna Antoniewicz

Protokolant: st. sekr. sądowy Małgorzata Wronkowska

po rozpoznaniu w dniu 10 września 2015 r. w Gdańsku

sprawy H. P.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

o prawo do rekompensaty

na skutek odwołania H. P. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. z dnia 27 kwietnia 2015 r. nr (...)

oddala odwołanie

/-/SSO Katarzyna Antoniewicz

Sygn. akt: VII U 1142/15

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 27 kwietnia 2015 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych odmówił ubezpieczonemu przyznania emerytury z rekompensatą uwagi na fakt, iż skarżący nie legitymuje się 15 – letnim stażem pracy w szczególnych warunkach.

Odwołanie od powyższej decyzji wywiódł skarżący wskazując, ze legitymuje się wymaganym przepisami prawa 15 – letnim stażem pracy w szczególnych warunkach. Wnioskodawca podkreślił jednocześnie, ze świadczył prace takim charakterze w trakcie zatrudnienia w (...) sp. z o.o. w następujących okresach: od 06 kwietnia 1987 r. do 31 maja 1988 r., od 01 czerwca 1988 r. do 31 stycznia 1990 r. oraz 01 lutego 1990 r. do 31 grudnia 1991r.

W odpowiedzi na odwołanie pozwany organ rentowy wniósł o jego oddalenie podtrzymując argumentacje zaprezentowana w treści zaskarżonej decyzji.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Ubezpieczony H. P., urodzony w dniu (...), w dniu 16 lutego 2015 r. złożył w organie wniosek o emeryturę.

Skarżący złożył wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na Otwartym Funduszu Emerytalnym na dochody budżetu państwa, a w dniu 19 czerwca 2009 r. ukończył wiek 60 lat.

Mocą decyzji organu rentowego z dnia 12 marca 2015 r. przyznano skarżącemu prawo do emerytury począwszy od 01 lutego 2015 r. tj. od miesiąca w którym zgłoszono wniosek Jednocześnie pozwany podkreślił, że wypłata emerytury podlega zawieszeniu, z uwagi na fakt, ze ubezpieczony kontynuuje ubezpieczenie.

Kolejną decyzją z dnia 22 kwietnia 2015 r. zakład Ubezpieczeń Społecznych ustalił i wysokość i podjął wypłatę należnej ubezpieczonemu emerytury od dnia 01 marca 2015 r. tj. od miesiąca w którym zgłoszono wniosek.

W dniu 27 marca 2015 r. skarżący złożył w organie rentowym wniosek o rekompensatę.

Zaskarżona w toku niniejszego postępowania decyzja z dnia 27 kwietnia 2015 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych odmówił ubezpieczonemu przyznania emerytury z rekompensatą uwagi na fakt, iż skarżący nie legitymuje się 15 – letnim stażem pracy w szczególnych warunkach.

W toku postępowania przed organem rentowym na dzień 01 stycznia 1999 r. wnioskodawca udowodnił 50 lat 6 miesięcy i 15 dni ogólnego stażu ubezpieczeniowego, w tym 14 lat, 0 miesięcy i 5 dni stażu pracy w szczególnych warunkach . Przy ustalaniu stażu pracy w szczególnych warunkach pozwany organ uwzględnił następujące okresy zatrudnienia ubezpieczonego:

1.  od 01 sierpnia 1977 r. do 31 lipca 1981 r.

2.  od 01 sierpnia 1971 r. do 31 stycznia 1983 r.

3.  od 01 lutego 1983 r. do 31 października 1985 r.

4.  od 01 listopada 1985 r. do 05 kwietnia 1987 r.

5.  od 01 września 1994 r. do 30 czerwca 1995 r.

6.  od 01 lipca 1995 r. do 31 marca 1996 r.

7.  od 01 kwietnia 1996 r. do 31 grudnia 1998 r.

Do stażu pracy w szczególnych warunkach pozwany organ rentowy nie zaliczył następujących okresów zatrudnienia:

1.  od 16 kwietnia 1974 r. do 31 sierpnia 1976 r. na stanowisko Zastępcy Kierownika Drogowego w C.

2.  od 06 kwietnia 1987 r. do 31 maja 1988 r. – na stanowisku zastępcy Kierownika Wydziału remontów Energetyki i Regeneracji Ł.

3.  od 01 czerwca 1988 r. do 31 stycznia 1990 r. – na stanowisku Zastępcy Głównego Energetyki

4.  od 01 lutego 1990 r. do 31 grudnia 1991 r. – na stanowisku Kierownika Oddziału Maszynowni

5.  od 01 stycznia 1992 r. do 31 sierpnia 1994 r. – na stanowisku Kierownika Oddziału kotłowni i Maszynowni

Okoliczności bezsporne, vide: akta rentowe: wniosek skarżącego o emeryturę – k. 1-4, decyzja pozwanego z dnia 12 marca 2015 r. – k. 19, decyzja pozwanego z dnia 22 kwietnia 2015 r. – k. 33, karta przebiegu zatrudnienia – k. 32

W okresie od 01 sierpnia 1977 r. do 27 marca 2015 r. wnioskodawca był zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy w (...) sp. z o.o. zajmując kolejno następujące stanowiska:

- od 01 sierpnia 1977 r. do 31 lipca 1981 r. ślusarza remontowo- montażowego

- od 01 sierpnia 1981 r. do 31 stycznia 1983 r. starszego mistrza remontów energetycznych

- od 01 lutego 1983 r. do 31 października 1985 r. starszego mistrza ds. remontów nawęglania

- od 01 listopada 1985 r. do 05 kwietnia 1987 r. starszego mistrza ds. remontów maszynowni

- od 06 kwietnia 1987 r. do 31 maja 1988 r. zastępcy kierownika wydziałów remontów energetyki i regeneracji ługów

- od 01 czerwca 1988 r. do 31 stycznia 1990 r. Zastępcy Głównego Energetyka

- od 01 lutego 1990 r. do 31 grudnia 1991 r. Kierownika Oddziału Maszynowni

- od 01 stycznia 1992 r. do 31 sierpnia 1994 r. – na stanowisku Kierownika Oddziału kotłowni i Maszynowni

- od 01 września 1994 r. do 30 czerwca 1995 r. specjalista ds. remontów energetyki

- od 01 lipca 1995 r. do 31 marca 1996 r. specjalista ds. planowania

- od 01 kwietnia 1996 r. do 30 listopada 2005 specjalista ds. kooperacji

- od 01 grudnia 2005 r. do 27 marca 2015 r. specjalista ds. technicznych

W okresie od 24 października 1988 r. do 29 października 1988 r. , od 28 grudnia 1988 r. do 28 grudnia 1988 r., od 11 września 1989 r. d 126 września 1989 r., w dniu 17 października 1989 r. , od 19 października 1989 r. do 20 października 1989 r., od 23 października 1989 r. do 24 października (...)., w dniu 30 października 1989 r., od 07 listopada 1989 r. do 08 listopada 1989 r, w dniu 22 listopada 1989 r., od 17 października 1990 r. do 20 października 1990 r., w dniu 06 listopada 1990 r.

W spornym okresie czasu tj. od 06 kwietnia 1987 r. do 31 maja 1988 r. wnioskodawca pełnił funkcję zastępcy kierownika wydziałów remontów energetyki i regeneracji ługów.

W kolejnym spornym okresie czasu tj. od 01 czerwca 1988 r. do 31 stycznia 1990 r. skarżący świadczył pracę jako Zastępca Głównego Energetyka.

W okresie od 01 stycznia 1992 r. do 31 sierpnia 1994 r. ubezpieczony świadczył pracę w charakterze Kierownika Oddziału kotłowni i Maszynowni.

Pracodawca wystawił skarżącemu świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach w którym m. in. wskazano, że w okresie od 06 kwietnia 1987 r. do 31 maja 1988 r. , od 01 czerwca 1988 r. do 31 stycznia 1990 r. oraz od 01 lutego 1990 r. do 31 grudnia 1991 r. ubezpieczony stale oraz w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace związane z kontrolą międzyoperacyjną i kontrola jakości produkcji i usług oraz jako dozór inżynieryjno- techniczny, wymienione w wykazie A działu XIV poz. 24 wg Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 07 lutego 1983 r. ( Dz. U. nr 8 poz. 43 z 1983 r.).

Zatrudniający ubezpieczonego zakład pracy świadczył pracę w ruchu ciągłym. W spornych okresach czasu wnioskodawca sprawował ogólny nadzór nad podległymi mu pracownikami oraz znajdującymi się w pomieszczeniach objętych jego nadzorem urządzeniami. Praca ubezpieczonego polegała na sprawowaniu nadzoru nad produkcją ciepła i energii elektrycznej.

Skarżący posiadał własne biuro. Wiele z przypisanych mu obowiązków ubezpieczony wykonywał w bezpośredniej styczności urządzeń jakie znajdowały się w poszczególnych pomieszczeniach zakładu, na obiektach będących jego częścią.

Do obowiązków skarżącego należało np. dokonywanie odbioru stanowisk pracy, które przygotowywał świadek W. K., czy nadzorowanie odbywających się w zakładzie remontów. Wiele czynności administracyjnych takich jak np. sporządzanie listy obecności oraz listy nadgodzin było wykonywanych przez sekretarkę wydziałową. Ubezpieczony rozpoczynał prace o godzinie 7.00. Wnioskodawca przychodził do pracy przed godzina 7.00 i zapoznawał się wówczas z treścią raportów zdawanych przez pracowników świadczących prace na drugiej oraz trzeciej zmianie. Następnie o godz. 7.10 odbywała się narada wszystkich służb podczas której omawiano zdarzenia jakie miały miejsce podczas 2 i 3 zmiany oraz ustalano strategie działania. W dalsze kolejności ubezpieczony kontaktował się z mistrzami oraz poszczególnymi brygadami celem przydzielenia im poszczególnych zada jakie w danym dniu winni wykonać. Ubezpieczony osobiście udawał się także na konkretne oddziały, po to by sprawdzić zadania jakie należało wykonać. Następnie skarżący odbywał obchód techniczny – tj. udawał się na poszczególne oddziały celem sprawdzenia stanu technicznego znajdujących się na nich urządzeń ( tj. instalacji oraz urządzeń energetycznych). Powyższa czynność zajmowała ubezpieczonemu od 3 do 4 godzin dziennie. Następnie skarżący udawał się na przerwę śniadaniową do swojego biura. W dalszej części dnia wnioskodawca ponownie udawał się w teren sprawdzając efekty pracy wykonywanej przez podległych mu pracowników.

Około godzony 14 do zakładu pracy przychodziła kolejna zmiana. Wówczas ponownie odbywała się godzinna narada. Ubezpieczony przekazywał informacje jakie prace są jeszcze do wykonania. Około godziny 15.00 ubezpieczony wracał do biura i przeglądał przedłożoną mu dokumentacje techniczna.

Zatrudnionym w tożsamym co wnioskodawca zakładzie pracy w okresie od 01 sierpnia 1980 r. do dnia jest także M. B., który początkowo zajmował stanowisko maszynisty urządzeń do przygotowania wody na wydziale energetycznym, brygadzisty oraz starszego mistrza. W spornym okresie czasu – kiedy ubezpieczony świadczył pracę jako zastępca kierownika wydziałów remontów energetyki i regeneracji ługów biuro M. B. sąsiadowało przez ścianę z biurem wnioskodawcy. W okresie w którym skarżący zajmował stanowisko kierownicze M. B. podlegał jego zwierzchnictwu. Pracownikiem przywołanego powyżej przedsiębiorstwa począwszy od 01 maja 1979 r. jest także W. K., który świadczy pracę ba wydziale energetycznym.

W okresie w którym wnioskodawca pełnił funkcje kierownika kotłowni w/w świadek świadczył prace jako mistrz.

Dowód, vide: akta prawy: zeznania ubezpieczonego – k. 27-28, zeznania świadka M. B. – k. 27, zeznania świadka W. K. – k. 27

Dowód, vide: akta rentowe: świadectwo pracy – k. 26, świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach – k. 29,

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentacji zgromadzonej w aktach sprawy, aktach ubezpieczeniowych pozwanego organu emerytalnego, których prawdziwość i rzetelność nie była przez żadną ze stron kwestionowana. Sąd również nie znalazł podstaw do podważenia jej wiarygodności z urzędu.

Podstawę ustaleń stanu faktycznego co do zasady stanowiły także zeznania świadków: W. K., M. B. oraz samego ubezpieczonego bowiem korespondowały z pozostałym uznanym za wiarygodny materiałem dowodowym. W szczególności podkreślenia wymaga, że zgromadzimy w sprawie materiał dowodowy w tym zeznania wzajemnie się uzupełniając, stworzyły spójną całość.

Sąd zważył co następuje:

Przedmiotem postępowania było rozstrzygnięcie czy ubezpieczonemu przysługuje prawo do rekompensaty w formie dodatku do kapitału początkowego z tytułu pracy w warunkach szczególnych.

Zgodnie z art. 21 ust. 2 ustawy z dnia 19 grudnia 2008 r. o emeryturach pomostowych (Dz. U. Nr 237, poz. 1656 ze zm) rekompensata przysługuje ubezpieczonemu, jeżeli ma okres pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS, wynoszący co najmniej 15 lat. Stosownie do treści ust. 2 tego przepisu rekompensata nie przysługuje osobie, która nabyła prawo do emerytury na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS. W myśl art. 23 ust. 1 powołanej ustawy ustalenie rekompensaty następuje na wniosek ubezpieczonego o emeryturę. Rekompensata przyznawana jest w formie dodatku do kapitału początkowego, o którym mowa w przepisach art. 173 i art. 174 ustawy o emeryturach i rentach z FUS (ust. 2).

Bezsporne w sprawie było, że odwołujący się nie nabył prawa do emerytury pomostowej ani prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym w związku z wykonywaniem pracy w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze.

Odwołanie ubezpieczonego jako niezasadne nie zasługuje na uwzględnienie.

Wyniki przeprowadzonego przez Sąd postępowania dowodowego wykazały, że wnioskodawca nie legitymuje się wymaganym 15 – letnim stażem pracy w szczególnych warunkach, co sprawia, że stanowisko organu emerytalnego odmawiające wnioskodawcy prawa do rekompensaty jest słuszne.

Ogólne zasady nabywania prawa do emerytury dla ubezpieczonych urodzonych po 1948 r. zostały uregulowane w treści art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tj. Dz. U. z 2015, 748 j.t.), zgodnie z którym ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, tj. spełniają łącznie następujące warunki na dzień 01 stycznia 1999 r. :

1)  legitymują się okresem zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż: 65 lat - dla mężczyzn, 60 dla kobiet,

2)  mają okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej: 25 lat dla mężczyzn, 20 dla kobiet,

3)  nie przystąpili do otwartego funduszu emerytalnego albo złożyli wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Należy także zaznaczyć, iż dla uzyskania uprawnień do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym wymagane jest osiągnięcie wskazanego w przepisach wykonawczych wieku, a także przepracowanie określonej ilości lat w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze.

Aktem wykonawczym, do którego odsyła ustawa o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, jest rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Stosownie do treści § 4 tego rozporządzenia pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli na dzień 1 stycznia 1999 r. spełnia łącznie następujące warunki:

1) osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

2) ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Dodatkowo wskazać należy, iż zgodnie z przepisem § 2 ust 1 i 2 powołanego wyżej rozporządzenia okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy.

Okresy pracy natomiast, o których mowa w ust. 1, stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia, lub w świadectwie pracy (§ 2 ust. 2).

Trzeba jednak zwrócić uwagę, że zgodnie z utartą praktyką i orzecznictwem w postępowaniu przed sądem, okresy zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przewidziane rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze mogą być ustalane także innymi środkami dowodowymi niż dowód z zaświadczenia z zakładu pracy (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 10 marca 1984 r., III UZP 6/84 oraz uchwała Sądu Najwyższego z dnia 21 września 1984 r. III UZP 48/84), a więc wszelkimi dopuszczalnymi przez prawo środkami dowodowymi.

Bezspornym jest, iż ubezpieczony na dzień 1 stycznia 1999 r. udokumentował okres składkowy i nieskładkowy w wymiarze przekraczającym 25 lat, złożył wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na OFE na dochody budżetu państwa, a w dniu 19 czerwca 2009 r. ukończył wymagany prawem wiek 60 lat. Nie udokumentował natomiast na dzień 1 stycznia 1999 r. wymaganych 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

W ocenie Sądu wynik przeprowadzonego w sprawie postępowania dowodowego nie daje uzasadnionych podstaw do stwierdzenia, iż ubezpieczony legitymuje się wymaganym przez prawo 15- letnim okresem pracy w warunkach szczególnych.

Mając na uwadze całokształt okoliczności przedmiotowej sprawy, postaci dokumentacji znajdującej się w aktach pozwanego organu rentowego zeznań ubezpieczonego oraz powołanych w sprawie świadków, Sąd uznał, że okresy zatrudnienia wnioskodawcy w (...) sp. z o.o. tj. okresy od 06 kwietnia 1987 r. do 31 maja 1988 r. , 01 czerwca 1988 r. do 31 stycznia 1990 , oraz od 01 stycznia 1992 r. do 31 sierpnia 1994 r. nie podlegają zaliczeniu do stażu pracy w szczególnych warunkach.

Nie uszło uwadze Sądu, że wnioskodawca dysponuje wystawionym przez pracodawcę świadectwem wykonywania prac w szczególnych warunkach, w których przywołane powyżej okresy zostały zakwalifikowane jako te uznawane za pracę w szczególnych warunkach określoną w wykazie A działu XIV pod poz. 24 cyt. Uprzednio Rozporządzenia.

Jednakże w ocenie Sądu Okręgowego przedmiotowa dokumentacja nie jest wystarczająca do dokonania takiego uznania.

Wskazać bowiem należy, że świadectwo pracy, czy świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach nie jest dokumentem urzędowym w rozumieniu art. 244 § 1 i 2 k.p.c., gdyż podmiot wydający to świadectwo nie jest organem państwowym, ani organem wykonującym zadania z zakresu administracji państwowej.

Dlatego też w ramach postępowania sądowego Sąd ocenia zarówno zasadność odmowy wydania przez pracodawcę świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach, jak i zasadność umieszczenia w świadectwie pracy wzmianki, że pracownik wykonywał pracę w warunkach szczególnych (tak wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 kwietnia 1999 r., II UKN 619/98, OSNP 2000 Nr 11, poz. 439).

Z uwagi na powyższe dokumenty przedłożone przez strony Sąd ocenia według reguł wynikających z art. 233 k.p.c.

Mając na uwadze fakt, że wystawione przez zakład pracy przywołane powyżej świadectwo stoi w sprzeczności z twierdzeniami wynikającymi z analizy pozostałego zgromadzonego w toku postępowania materiału dowodowego Sąd Okręgowy odmówił mu wiarygodności.

Nie bez znaczenia dla istoty zapadłego w sprawie rozstrzygnięcia odegrały zeznania złożone w toku postępowania tak przez samego ubezpieczonego jak również przez powołanych w sprawie świadków.

Podkreślić zatem należy, iż zeznający w sprawie świadkowie spójnie oraz zbieżnie wyjaśnili, iż pełniąc funkcję kierownicze skarżący wykonywał szereg czynności w terenie, mną poszczególnych oddziałach zakładu, w czasie w którym znajdujące się na nich urządzenia znajdowały się w ruchu.

Zważyć zatem należy, iż W. K. oraz M. B. stanowią dla Sądu wiarygodne osobowe źródło dowodowe bowiem jako współpracownicy skarżącego ze spornego okresu zatrudnienia z pewnością posiadali wiedze w zakresie prac przez niego wykonywanych.

Z uwagi na powyższe niewątpliwym jest, że przez kilka godzin dziennie ( przebywając w terenie, na poszczególnych oddziałach) wnioskodawca świadczył prace w szczególnych warunkach. Jednakże nie sposób przyjąć, by wykonywał przedmiotową prace w pełnym wymiarze czasu pracy.

Orzekając w przedmiotowej sprawie Sąd miał na uwadze fakt, że pełniąc odpowiednio funkcje: zastępcy kierownika wydziałów remontów energetyki i regeneracji ługów, Zastępcy Głównego Energetyka oraz Kierownika Oddziału Kotłowni i Maszynowni wnioskodawca w istocie sprawował ogólne zwierzchnictwo nad podległymi mu pracownikami oraz komórkami organizacyjnymi nie zaś bezpośrednia kontrole i nadzór o jakiej mowa w dziale XIV cytowanego powyżej rozporządzenia.

Na powyższą okoliczność wskazuje fakt, że ubezpieczony nie przebywał w sąsiedztwie pracujących maszyn i urządzeń w pełnym wymiarze czasu pracy. Z zeznań złożonych przez wnioskodawcę wynika w sposób jednoznaczny, ze dwa razy dziennie ubezpieczony brał udział w odprawie w trakcie której omawiano zakres prac do wykonania, oraz informowano o zdarzeniach jaki miały miejsce podczas 2 oraz 3 zmiany. Nie bez znaczenia dla istoty zapadłego w sprawie rozstrzygnięcia pozostaje również fakt, iż doprawa jaka odbywała się o godzinie 14 trwała aż godzinę. Powyższe przeczy uznaniu, by wnioskodawca w istocie przebywał w szkodliwym środowisku przez 8 godzin dziennie.

Nie bez znaczenia dla istoty poddanej pod rozwagę Sądu sprawy pozostaje również to, że jak wskazywali zarówno zeznający w sprawie świadkowie oraz ubezpieczony, wnioskodawca w spornych okresach czasu posiadał własne biura a do jego obowiązków należało także zapoznawanie się z przedkładanymi raportami, dostarczona mu dokumentacją techniczną.

Z uwagi na powyższe niewiarygodnym jest, jak na to wskazywał ubezpieczony by w biurze przebywał jedynie w czasie przerwy na posiłek. W ocenie Sądu Okręgowego doświadczenie życiowe pokazuje, że zapoznanie się z dokumentacją wymaga czasu oraz co do zasady nie jest możliwe do wykonania na oddziałach w których znajdują się pracujące urządzenia lecz w cichym i ustronnym pomieszczeniu – tj. w biurze.

Nie uszło uwadze Sądu, że zakład pracy zatrudniał także sekretarkę która była odpowiedzialna za szereg prac administracyjnych. Jednakże powyższa okoliczność nie jest wystarczająca do poparcia twierdzeń skarżącego, że praktycznie w ogóle nie przebywał w powierzonym mu biurze bowiem wiadomym jest, że z uwagi na posiadane kompetencje oraz wiedze sekretarka nie mogła zastąpić wnioskodawcy w wykonywaniu wszystkich formalnych czynności ( np. zapoznawania się z treścią dokumentacji technicznej oraz treścią składanych raportów).

Biorąc pod uwagę powyższe należy wskazać, iż zsumowanie uwzględnionych w toku niniejszego postępowania okresów ze okresem uprzednio uznanym przez organ rentowy w dalszym ciągu nie sprawia, by skarżący legitymował się wymaganym przez prawo 15 – letnim stażem pracy w szczególnych warunkach.

Z uwagi na powyższe wnioskodawca nie spełnia jednej z łącznie wymaganym przesłanek, niezbędnych do nabycia prawa do dochodzonego świadczenia.

W konkluzji, z wyżej przytoczonych względów Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 14 § 1 k.p.c. oddalił odwołanie skarżącego.

SSO Katarzyna Antoniewicz