Sygn. akt VII U 4016/12

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 czerwca 2015 roku.

Sąd Okręgowy w Lublinie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący Sędzia SO Grażyna Cichosz

Protokolant p.o. prot. sąd. Joanna Zdunek

po rozpoznaniu w dniu 8 czerwca 2015 roku w Lublinie

sprawy K. B.

przeciwko Prezesowi Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego Rolników

o prawo do renty rolniczej na dalszy okres

na skutek odwołania K. B.

od decyzji Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego Rolników

z dnia 19 października 2012 roku znak: (...)

oddala odwołanie.

Sygn. akt VII U 4016/12

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 19 października 2012 roku Prezes Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego odmówił K. B. prawa do renty rolniczej, gdyż Komisja Lekarska Kasy nie uznała wnioskodawczyni za całkowicie niezdolną do pracy w gospodarstwie rolnym.

Odwołanie od powyższej decyzji złożyła ubezpieczona wnosząc o jej zmianę i przyznanie prawa do renty rolniczej. Podniosła, że obecny stan jej zdrowia uniemożliwia jej wykonywanie pracy.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wnosił o jego oddalenie argumentując jak w zaskarżonej decyzji.

Sąd Okręgowy ustalił co następuje:

Wnioskodawczyni od dnia 15 września 1999 roku do dnia 31 października 2012 roku była uprawniona do renty rolniczej. W dniu 17 września 2012 roku złożyła wniosek o prawo do renty rolniczej (niesporne). Lekarz rzeczoznawca KRUS orzeczeniem z dnia 8 października 2012 roku uznał wnioskodawczynię za całkowicie niezdolną do pracy w gospodarstwie rolnym (orzeczenie akta KRUS). Na skutek wniesionego przez inspektora orzecznictwa lekarskiego zarzutu wadliwości orzeczenia wnioskodawczyni została zbadana przez Komisję Lekarską Kasy, która orzeczeniem z dnia 8 października 2012 roku uznała ją za zdolną do pracy w gospodarstwie rolnym (orzeczenie akta KRUS).

Wnioskodawczyni cierpi na (...). Obecny stan zdrowia wnioskodawczyni nie powoduje całkowitej niezdolności do pracy w gospodarstwie rolnym. Nawracające (...). Zaburza ona funkcjonowanie wnioskodawczyni w każdej dziedzinie życia jednak nie powoduje jej całkowitej niezdolności do pracy w gospodarstwie rolnym. Schorzenie (...) co także nie powoduje niezdolności do pracy w gospodarstwie rolnym podobnie jak(...)Wnioskodawczyni nie jest całkowicie niezdolna do pracy w gospodarstwie rolnym (opinie biegłych – k. 14, 65, 84, 94).

Powyższy stan faktyczny sąd ustalił w oparciu o powołane dowody z dokumentów niekwestionowane przez strony oraz opinie biegłych, które uznał za wiarygodne. W wydanych opiniach biegli szczegółowo opisali przebieg dokonanych badań i zdiagnozowanych schorzeń oraz poddali ocenie ich wpływ na zdolność wnioskodawczyni do pracy w gospodarstwie rolnym. W pięciu wywołanych w sprawie opiniach biegli stwierdzili, że obecny stopień zaawansowania schorzeń, na które cierpi wnioskodawczyni nie powoduje jej całkowitej niezdolności do pracy w gospodarstwie rolnym. Opinie te zostały wydane po uzupełnieniu przez wnioskodawczynię dokumentacji medycznej z jej leczenia. Wnioskodawczyni kwestionowała wnioski wyprowadzone przez biegłych. Jednakże wobec jednoznacznych stanowisk biegłych, a także tego, że opinie te były pełne, jasne, logicznie i szczegółowo uzasadnione Sąd obdarzył je wiarą w całości. Sąd odmówił wiary opinii wydanej przez biegłego psychiatrę w dniu 12 czerwca 2013 roku, w której biegła stwierdziła całkowitą niezdolność wnioskodawczyni do pracy w gospodarstwie rolnym ( k. 43) albowiem niezdolności tej nie potwierdziły trzy kolejne opinie biegłych oraz jedna uzupełniająca, którym z przyczyn wskazanych wyżej Sąd dał wiarę.

Specyfika oceny dowodu z opinii biegłych wyraża się w tym, że sfera merytoryczna opinii kontrolowana jest przez Sąd, który nie posiada wiadomości specjalnych, w istocie tylko w zakresie zgodności z zasadami logicznego myślenia, doświadczenia życiowego i wiedzy powszechnej. Odwołanie się przez Sąd do tych kryteriów oceny stanowi więc wystarczające i należyte uzasadnienie przyczyn uznania opinii biegłych za przekonujące (wyrok SN z 7 kwietnia 2005 r., II CK 572/04, opubl. w LEX nr 151656). Wnioski środka dowodowego w postaci opinii biegłego mają być jasne, kategoryczne i przekonujące dla Sądu, jako bezstronnego arbitra w sprawie, dlatego gdy opinia biegłego czyni zadość tym wymogom, co pozwala uznać znaczące dla istoty sprawy okoliczności za wyjaśnione, to nie zachodzi potrzeba dopuszczania dowodu z dalszej opinii biegłych (wyrok SN z 21 listopada 1974 r., II CR 638/74, opubl. w OSP 1975/5/108). Wydane w sprawie opinie stwierdzające zdolność wnioskodawczyni do pracy w gospodarstwie rolnym spełniaja te kryteria. Granicę obowiązku prowadzenia przez Sąd postępowania dowodowego wyznacza, podlegająca kontroli instancyjnej, ocena czy dostatecznie wyjaśniono sporne okoliczności sprawy, okoliczność zaś, że opinia biegłych nie ma treści odpowiadającej stronie, zwłaszcza gdy w sprawie wypowiadało się kilku kompetentnych pod względem fachowości biegłych, nie stanowi dostatecznego uzasadnienia dla przeprowadzenia dowodu z kolejnych opinii. Potrzeba powołania innego biegłego powinna wynikać z okoliczności sprawy, a nie z samego niezadowolenia strony (postanowienie SN z 3 września 2008 r., I UK 91/08, opubl. w LEX nr 785520).

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Odwołanie wnioskodawczyni nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 21 ustawy z dnia 20 grudnia 1990 roku o ubezpieczeniu społecznym rolników (Dz.U.2013.1403 j.t. ze zm.) renta rolnicza z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który łącznie spełnia następujące warunki:

1) podlegał ubezpieczeniu emerytalno-rentowemu przez wymagany okres, który w przypadku wnioskodawcy wynosi 5 lat;

2) jest trwale lub okresowo całkowicie niezdolny do pracy w gospodarstwie rolnym;

3) całkowita niezdolność do pracy w gospodarstwie rolnym powstała w okresie podlegania ubezpieczeniu emerytalno-rentowemu lub w okresach, o których mowa w art. 20 ust. 1 pkt 1 i 2, lub nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Za całkowicie niezdolnego do pracy w gospodarstwie rolnym uważa się ubezpieczonego, który z powodu naruszenia sprawności organizmu utracił zdolność do osobistego wykonywania pracy w gospodarstwie rolnym.

Z ustalonego w sprawie stanu faktycznego jednoznacznie wynika, że wnioskodawczyni nie jest całkowicie niezdolna do pracy w gospodarstwie rolnym, zatem nie spełnia ona przesłanek do nabycia prawa do renty rolniczej. W tej sytuacji odwołanie wnioskodawczyni należało oddalić.

W związku z powyższym orzeczono jak w części dyspozytywnej wyroku na podstawie art. 477 14 §1 k.p.c.