Sygn. akt VII U 49/15

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 1 października 2015 roku.

Sąd Okręgowy w Lublinie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie: Przewodniczący: Sędzia S.O. Lucyna Stąsik-Żmudziak

Protokolant: sekretarz sąd. Małgorzata Gruza

po rozpoznaniu w dniu 1 października 2015 roku w Lublinie

sprawy H. F.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w B.

o prawo do emerytury pomostowej

na skutek odwołania H. F.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w B.

z dnia 8 kwietnia 2014 roku znak (...)

zmienia zaskarżoną decyzję i ustala H. F. prawo do emerytury pomostowej od dnia(...) roku.

Sygn. akt VII U 49/15

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 8 kwietnia 2014 roku, znak: (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. odmówił H. F. prawa do emerytury pomostowej na podstawie ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2013 roku, poz. 1440 ze zm.) oraz ustawy z dnia 19 grudnia 2008 roku o emeryturach pomostowych (Dz. U. z 2008 roku, Nr 237, poz. 1656) z uwagi na to, że wnioskodawca nie udowodnił co najmniej 15 - letniego okresu pracy w warunkach szczególnych wymienionej w pkt 4 – 12 załącznika nr 1 do ustawy, przed dniem 1 stycznia 1999 roku nie wykonywał prac w szczególnych warunkach w rozumieniu art. 3 ust. 1 i ust. 3 ustawy o emeryturach pomostowych lub art. 32 i art. 33 ustawy emerytalnej, po dniu 31 grudnia 2008 roku nie wykonywał prac w szczególnych warunkach w rozumieniu art. 3 ust. 1 i ust. 3 ustawy o emeryturach pomostowych, na dzień 1 stycznia 2009 roku nie udowodnił co najmniej 15 – letniego okresu pracy w warunkach szczególnych wymienionej w pkt 4 – 12 załącznika nr 1 do ustawy oraz nie uzyskał orzeczenia o niezdolności do wykonywania pracy w szczególnych warunkach wystawionego przez lekarza medycyny pracy. Zakład nie uwzględnił w stażu pracy w szczególnych warunkach okresu zatrudnienia od dnia 1 sierpnia 1975 roku do dnia 27 kwietnia 1978 roku oraz od dnia 16 kwietnia 1980 roku do dnia 30 kwietnia 1990 roku w L. Hutach (...) z uwagi na nie powołanie w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach z dnia 6 września 2001 roku przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku określających rodzaj wykonywanej pracy oraz niezgodność wykazanych w nim stanowisk z zarządzeniem resortowym. Organ rentowy nie uznał również za pracę w warunkach szczególnych okresów zatrudnienia ubezpieczonego od dnia 1 czerwca 1998 roku do dnia 30 czerwca 1999 roku, od dnia 1 września 1999 roku do dnia 8 czerwca 2000 roku, od dnia 1 lipca 2000 roku do dnia 31 grudnia 2001 roku oraz od dnia 4 lutego 2002 roku do dnia 30 kwietnia 2002 roku w Hucie (...) w P. z uwagi na nieokreślenie w przedłożonych świadectwach pracy rodzaju wykonywanej pracy ściśle według wykazu, działu i pozycji rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku (decyzja – k. 16 akt ZUS dot. wniosku z 12.02.14).

W odwołaniu H. F. nie zgodził się ze wskazaną decyzją podnosząc, że zakłady pracy, które wystawiły przedłożone w organie rentowym świadectwa już nie istnieją, wobec czego nie ma możliwość ich sprostowania (odwołanie – k. 2 akt sądowych).

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wnosił o jego oddalenie, argumentując jak w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji (odpowiedź na odwołanie – k. 4 – 5 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

H. F., urodzony (...), w dniu (...) roku złożył wniosek o emeryturę pomostową, w którym zawarł oświadczenie o tym, że nie pozostaje w stosunku pracy oraz że po dniu 31 grudnia 2008 roku nie wykonywał pracy w szczególnych warunkach. Na podstawie dokumentów dołączonych do wniosku oraz znajdujących się w aktach Zakładu, organ rentowy ustalił łączny okres podlegania ubezpieczeniom w wymiarze 26 lat, 9 miesięcy i 9 dni, w tym 25 lat, 7 miesięcy i 25 dni okresów składkowych oraz 1 roku, 1 miesiąca i 14 dni okresów nieskładkowych. Organ rentowy nie uwzględnił w stażu pracy w warunkach szczególnych żadnego okresu zatrudnienia ubezpieczonego. Rozwiązanie stosunku pracy przez skarżącego przed osiągnięciem wieku emerytalnego przewidzianego dla mężczyzn nastąpiło w dniu 30 kwietnia 2002 roku (okoliczności bezsporne).

H. F. z dniem 1 sierpnia 1975 roku został zatrudniony w Spółdzielni Pracy Huta (...) w C. (następnie L. Huty (...) w C.) na podstawie umowy o pracę zawartej na okres próbny do dnia 14 sierpnia 1975 roku w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym w zakładzie pracy, tj. 6 godzin na stanowisku układacza wyrobów szklanych do pieca odprężniczalnego – odnoszacza. Od dnia 15 sierpnia 1975 roku podstawę zatrudnienia stanowiła umowa o pracę na okres wstępny do dnia 1 sierpnia 1976 roku, kreująca analogiczne warunki zatrudnienia w zakresie stanowiska i wymiaru czasu pracy co uprzednio zawarta. Do jego obowiązków należało odnoszenie i stawianie w ciągowni uformowanych wyrobów gotowych, znakowanie odnoszonych wyrobów, kontrolowanie odnoszonych wyrobów pod względem jakości i estetyki oraz brakowanie międzyoperacyjne. Zajmował się również przenoszeniem gorącego szkła przy wykorzystaniu siatki do pieca do odprężenia. Równocześnie odbywał szkolenie prowadzone przez zatrudnionego w zakładzie ojca w zakresie zasad pracy na urządzeniu do produkcji opakowań, tj. półautomacie szklarskim. W dniu 4 października 1975 roku został w tym zakresie przeegzaminowany, uzyskując pozytywną ocenę. W związku z tym z dniem 1 października 1975 roku powierzone zostało skarżącemu stanowisko formowacza wyrobów szklanych na urządzeniach ręczno – mechanicznych – hutnika. Na zajmowanym stanowisku odpowiadał za nabieranie i ucinanie masy szklanej do produkcji butelek. Polegało to na ręcznym nabraniu masy szklanej z pieca hutniczego i podawaniu jej do urządzenia półmechanicznego, które to urządzenie po jego uruchomieniu dmuchało formę szklaną. Ubezpieczony natomiast nie formował szkła poprzez dmuchanie przy wykorzystaniu płuc. Następnie od dnia 1 sierpnia 1976 roku podstawę zatrudnienia stanowiła umowa o pracę zawarta na czas nieokreślny w wymiarze 6 godzin na stanowisku formowacza wyrobów szklanych na urządzeniach ręczno – mechanicznych – hutnika, na którym wykonywał wyżej opisane obwiązki. Z dniem 1 lutego 1977 roku powierzono ubezpieczonemu obowiązki formowacza wyrobów szklanych ręcznie – hutnika. Na tym stanowisku zajmował się dmuchaniem wyrobów szklanych przy wykorzystaniu płuc. Polegało to na tym, że skarżący nakręcał masę szklaną na tzw. piszczel, wstępnie formował w kształtowniku i dmuchał w formie ustami, jednocześnie obracając piszczel ze szkłem. W okresie od dnia 28 kwietnia 1978 roku do dnia 10 kwietnia 1980 roku ubezpieczony odbywał czynną służbę wojskową, po zakończeniu której powrócił do pracy w macierzystym zakładzie z dniem 16 kwietnia 1980 roku, rozpoczynając wykonywanie obowiązku, które wykonywał bezpośrednio przed rozpoczęciem służby, aż do zakończenia zatrudnienia. Stosunek pracy ubezpieczonego ustał w wyniku rozwiązania umowy o pracę z dniem 30 kwietnia 1993 roku. Ubezpieczony uzyskał orzeczenie lekarza medycyny pracy o niezdolności do pracy w charakterze hutnika szkła w związku z rozpoznaniem (...).

W okresie od dnia 25 listopada 1996 roku do dnia 13 stycznia 1997 roku ubezpieczony był zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku hutnika formowacza wyrobów szklanych dmuchacza w Hucie (...) w C.. Następnie w okresie od dnia 11 lutego 1997 roku do dnia 31 grudnia 1997 roku pozostawał w zatrudnieniu w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku hutnika szkła w Hucie (...) s.c. w R.. W okresie od dnia 7 lipca 1999 roku do dnia 20 sierpnia 1999 roku był zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku formowacza wyrobów szklanych w Hucie (...) w P.. Natomiast w okresach od dnia 1 czerwca 1998 roku do dnia 30 czerwca 1998 roku, od dnia 1 września 1999 roku do dnia 8 czerwca 2000 roku, od dnia 1 lipca 2000 roku do dnia 31 grudnia 2001 roku oraz od dnia 4 lutego 2002 roku do dnia 30 kwietnia 2002 roku był zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku formowacza wyborów szklanych w Hucie (...) w P.. We wszystkich wskazanych okresach zatrudnienia ubezpieczony wykonywał czynności związane z dmuchaniem wyrobów szklanych przy wykorzystaniu płuc, co polegało na nakręcaniu masy szklanej na tzw. piszczel, wstępnym formowaniu jej w kształtowniku i dmuchaniu w formie ustami, przy jednoczesnym obracaniu piszczelem ze szkłem.

(umowy o pracę, protokół egzaminacyjny, pismo ws. powierzenia obowiązków z dniem 1.10.1975, zakresy czynności, świadectwo pracy, świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach - akta osobowe – k. 21 a.s.; kopia książeczki wojskowej – k. 30, świadectwa pracy – k. 9 – 14 a.ZUS dot. wniosku z 5.03.13; zaświadczenie o stanie zdrowia – k. 7 a.ZUS dot. wniosku z 12.02.14; świadectwa pracy – a.ZUS dot. kapitału początkowego; zeznania H. F. – k. 30v. – 31, 32 a.s.; zeznania świadka M. K. – k. 31v. a.s.; zeznania świadka L. P. – k. 31v. – 32 a.s.)

Przystępując do oceny dowodów osobowych należy stwierdzić, że przesłuchani w sprawie świadkowie to osoby obce dla ubezpieczonego. Świadek M. K. pracował w Hucie (...) w okresie od dnia 1 czerwca 1967 roku do dnia 6 kwietnia 1991 roku jako mistrz zmianowy a bezpośrednio przed ustaniem zatrudnienia jako kierownik produkcji. Na zajmowanych stanowiskach był przełożonym ubezpieczonego. Świadek L. P. pracował w Hucie (...) od 1970 roku do końca 1993 roku jako hutnik wyrobów szklanych, początkowo obsługując półautomaty a następnie wykonując dmuchanie tzw. ręczne. Wskazany świadek razem ze skarżącym przyuczali się do wykonywania czynności przy dmuchaniu z wykorzystaniem płuc. Okoliczność te w ocenie Sądu pozwalają na przyjęcie wniosku, iż świadkowie posiadają niezbędne wiadomości dotyczące charakteru i warunków wykonywanej przez ubezpieczonego pracy w okresie od dnia 1 sierpnia 1975 roku do dnia 30 kwietnia 1993 roku. Ich zeznania są logiczne oraz korelują z zeznaniami skarżącego, wobec czego Sąd uznał je za wiarygodne. Świadkowie zgodnie zeznali, że ubezpieczony w okresie zatrudnienia w Hucie (...) w C. jako formowacz wyrobów szklanych ręcznie zajmował się dmuchaniem wyrobów szklanych przy wykorzystaniu płuc co polegało na nakręcaniu masy szklanej na tzw. piszczel, wstępnym formowaniu jej w kształtowniku i dmuchaniu w formie ustami przy jednoczesnym obracaniu piszczela ze szkłem. Dodatkowo świadek L. P. wskazał, że skarżący wyżej opisane czynności wykonywał w czasie zatrudnienia w hucie (...), (...) i P., tj. w zakładach pracy w których pracowali wspólnie. Nadto należy wskazać, że organ rentowy nie podniósł żadnych okoliczności, które mogłyby godzić w wiarygodność ich zeznań.

Powyższa ocena dotyczy również zeznań ubezpieczonego, skoro były one zgodne z wiarygodnymi zeznaniami świadków. Wyczerpująco opisał swoje obowiązki wykonywane w czasie całego okresu zatrudnienia w Hucie (...) w C.. Brak jest jakichkolwiek przesłanek do kwestionowania jego zeznań nadto z uwagi na to, że zasadniczo znalazły potwierdzenie w treści dokumentów zawartych w aktach osobowych. Nadto Sąd nie znalazł podstaw do kwestionowania jego zeznań w zakresie w jakim wskazywały na wykonywanie obowiązków przy ręcznym formowaniu wyrobów szklanych takich jak w hucie (...) również w innych zakładach pracy, tj. hutach (...) w C., (...) w R., (...) w P. i P.. W tym zakresie znajdują bowiem potwierdzenie w zeznaniach świadka L. P. oraz zasadniczo w wystawionych przez wskazane zakłady świadectwach pracy. Należy wskazać, że również w stosunku do zeznań ubezpieczonego organ rentowy nie podniósł żadnych okoliczności, które mogłyby godzić w wiarygodność jego zeznań.

Stan faktyczny Sąd ustalił również w oparciu o powołane dowody z dokumentów. Ich autentyczność w toku procesu nie była kwestionowana przez strony. Ich forma oraz treść nie wzbudziła ponadto wątpliwości co do ich autentyczności z urzędu, wobec czego zostały one uznane za wiarygodne w całości i jako takie stanowiły pełnowartościowe źródło informacji o okolicznościach faktycznych w sprawie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie H. F. jest zasadne i zasługuje na uwzględnienie.

Do okoliczności spornych w rozpoznawanej sprawie, biorąc pod uwagę treść zaskarżonej decyzji oraz odwołania należy ocena spełnienia przez ubezpieczonego warunków wymaganych do ustalenia prawa do emerytury pomostowej określonych w art. 4 pkt 5 i pkt 6, art. 7 pkt 2 i pkt 3 oraz art. 49 pkt 3 ustawy z dnia 19 grudnia 2008 roku o emeryturach pomostowych (Dz. U. z 2015 roku, poz. 965 ze zm.) – zwanej dalej ustawą emerytalną.

Stosownie do treści art. 7 ustawy emerytalnej pracownik wykonujący w hutnictwie prace w szczególnych warunkach wymienione w pkt 4 - 12 załącznika nr 1 do ustawy, który spełnia warunki określone w art. 4 pkt 1, 4 - 7, nabywa prawo do emerytury pomostowej, jeżeli:

1)  osiągnął wiek wynoszący co najmniej 55 lat;

2)  ma okres pracy w szczególnych warunkach w hutnictwie wymienionej w pkt 4 - 12 załącznika nr 1 do ustawy, wynoszący co najmniej 15 lat;

3)  lekarz medycyny pracy wydał orzeczenie o niezdolności do wykonywania prac w szczególnych warunkach wymienionych w pkt 4-12 załącznika nr 1 do ustawy.

Zgodnie z treścią art. 4 pkt 1 oraz pkt 4 – 7 ustawy emerytalnej prawo do emerytury pomostowej, z uwzględnieniem art. 5 - 12, przysługuje pracownikowi, który spełnia łącznie następujące warunki:

1)  urodził się po dniu 31 grudnia 1948 roku;

4)  ma okres składkowy i nieskładkowy, ustalony na zasadach określonych w art. 5 - 9 i art. 11 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiet i co najmniej 25 lat dla mężczyzn;

5)  przed dniem 1 stycznia 1999 roku wykonywał prace w szczególnych warunkach lub prace w szczególnym charakterze, w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 3 ustawy lub art. 32 i art. 33 ustawy o emeryturach i rentach z FUS;

6)  po dniu 31 grudnia 2008 roku wykonywał pracę w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze, w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 3;

7)  nastąpiło z nim rozwiązanie stosunku pracy.

Bezspornym było, że ubezpieczony spełnia warunki przewidziane w art. 7 pkt 1 oraz art. 4 pkt 1, pkt 4 oraz pkt 7 ustawy emerytalnej. Ubezpieczony bowiem osiągnął wiek wynoszący dla mężczyzn co najmniej 55 lat w dniu (...) roku, urodził się po dniu 31 grudnia 1948 roku, tj.(...) roku, legitymuje się okresem składkowym i nieskładkowym ponad wymagany 25 – letni okres, wynoszącym 26 lat, 9 miesięcy i 9 dni oraz nie pozostaje w stosunku pracy w związku z rozwiązaniem stosunku pracy.

Odnosząc się do warunku określonego w art. 4 pkt 5 ustawy emerytalnej należy podnieść, że przeprowadzone postępowanie dowodowe, w którym Sąd oparł się na dokumentach znajdujących się w aktach organu rentowego i osobowych ubezpieczonego, jego zeznaniach złożonych w trybie art. 299 k.p.c. oraz zeznaniach świadków, pozwoliło ustalić w sposób pewny, że przed dniem 1 stycznia 1999 roku skarżący wykonywał prace w szczególnych warunkach w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 3 ustawy emerytalnej. Z poczynionych ustaleń wynika, że w czasie zatrudnienia w Spółdzielni Pracy Huta (...) w C. (następnie L. Huty (...) w C.) od dnia 1 lutego 1977 roku do dnia 27 kwietnia 1978 roku oraz od dnia 16 kwietnia 1980 roku do dnia 30 kwietnia 1993 roku skarżący jako formowacz wyrobów szklanych ręcznie zajmował się dmuchaniem wyrobów szklanych przy wykorzystaniu płuc co polegało na nakręcaniu masy szklanej na tzw. piszczel, wstępnym formowaniu jej w kształtowniku i dmuchaniu w formie ustami przy jednoczesnym obracaniu piszczela ze szkłem. Opisane czynności odpowiadają rodzajowi pracy wymienionemu w wykazie takich prac, stanowiącym załączniki nr 1 do ustawy emerytalnej, pod pkt 8, tj. pracą bezpośrednio przy ręcznym zestawianiu surowców lub ręcznym formowaniu wyrobów szklanych w hutnictwie szkła. Z tych względów należało uznać, że ubezpieczony spełnił warunek określonego w art. 4 pkt 5 ustawy emerytalnej. Bezspornym natomiast pozostawało, że skarżący po dniu 31 grudnia 2008 roku nie wykonywał pracy w szczególnych warunkach w rozumieniu art. 3 ust. 1 i ust. 3 ustawy emerytalnej. Tym samym nie spełnił warunku określonego w art. 4 pkt 6 ustawy emerytalnej. Wobec nie spełnienia przez ubezpieczonego w sposób łączny warunków do przyznania emerytury pomostowej przewidzianych w art. 4 pkt 1 oraz pkt 4 – 7 ustawy emerytalnej, tj. warunku z pkt 6, do których odsyła art. 7 ustawy, należało rozważyć możliwość ustalenia skarżącemu prawa do świadczenia w oparciu o ten przepis przy uwzględnieniu art. 49 ustawy emerytalnej, mając na uwadze dodatkowe szczególne przesłanki określone w art. 7. Zgodnie z jego treścią prawo do emerytury pomostowej przysługuje również osobie, która:

1)  po dniu 31 grudnia 2008 roku nie wykonywała pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze, w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 3;

2)  spełnia warunki określone w art. 4 pkt 1, pkt 4, 5 i 7 i art. 5 - 12;

3)  w dniu wejścia w życie ustawy miała wymagany w przepisach, o których mowa w pkt 2, okres pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze, w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 3 ustawy emerytalnej.

Jak wynika z poczynionych ustaleń ubezpieczony w czasie zatrudnienia w Spółdzielni Pracy Huta (...) w C. (następnie L. Huty (...) w C.) od dnia 1 lutego 1977 roku do dnia 27 kwietnia 1978 roku oraz od dnia 16 kwietnia 1980 roku do dnia 30 kwietnia 1993 roku wykonywał czynności odpowiadające rodzajowi pracy wymienionemu w wykazie takich prac, stanowiącym załączniki nr 1 do ustawy emerytalnej, pod pkt 8, tj. pracą bezpośrednio przy ręcznym zestawianiu surowców lub ręcznym formowaniu wyrobów szklanych w hutnictwie szkła, w łącznym wymiarze 14 lat, 3 miesięcy i 12 dni. Mając na uwadze ocenę charakteru prawnego wskazanych okresów zatrudnienia ubezpieczonego Sąd znalazł podstawy do uwzględnienia przy ustalaniu stażu pracy w warunkach szczególnych okresu pełnienia przez skarżącego służby wojskowej od dnia 28 kwietnia 1978 roku do dnia 10 kwietnia 1980 roku, w wymiarze 1 roku, 11 miesięcy i 14 dni. Zgodnie bowiem z wypracowanym w orzecznictwie poglądem, który Sąd Okręgowy w pełni podziela, zachowanie statusu pracownika zatrudnionego w szczególnych warunkach w rozumieniu § 2 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów w okresie pełnienia służby wojskowej, co skutkuje dopuszczalnością zaliczenia czasu tej służby do stażu uprawniającego do wcześniejszej emerytury, następuje wyłącznie w sytuacji gdy pracownik zatrudniony w szczególnych warunkach przed jej rozpoczęciem, po zakończeniu czynnej służby wojskowej powraca do tego zatrudnienia w przepisanym terminie (wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 4 grudnia 2013 roku, II UK 217/13; z dnia 25 lutego 2010 roku, II UK 215/09; z dnia 9 marca 2010 roku, I UK 333/09; z dnia 17 maja 2012 roku, I UK 399/11; z dnia 24 maja 2012 roku, II UK 265/11 oraz wyroki Sądów Apelacyjnych w Krakowie z dnia 23 kwietnia 2013 roku, III AUa 1412/12 i w Gdańsku z dnia 15 października 2013 roku, III AUa 213/13). Pogląd wyrażony ma pełne zastosowanie do pracy w warunkach szczególnych w rozumieniu art. 3 ust. 1 i ust. 3 ustawy emerytalnej. Jak wynika z poczynionych ustaleń ubezpieczony przed dniem 28 kwietnia 1978 roku był zatrudniony w Spółdzielni Pracy Huta (...) w C. i wykonywał pracę w warunkach szczególnych w rozumieniu art. 3 ust. 1 i ust. 3 ustawy emerytalnej. Po zakończeniu służby wojskowej z dniem 16 kwietnia 1980 roku powrócił do wykonywania pracy na dotychczasowym stanowisku w warunkach szczególnych, tj. w terminie przewidzianym przez prawo. Mając na uwadze powyższe poglądy i poczynione ustalenia wskazane zaliczenie było w pełni uzasadnione. Nie podlega natomiast zaliczeniu do stażu pracy w warunkach szczególnych okres od dnia 11 kwietnia 1980 roku od dnia 15 kwietnia 1980 roku, tj. po dniu zakończenia służby w wojsku do dnia poprzedzającego dzień podjęcia pracy po tym zakończeniu. Łącznie w związku z zatrudnieniem ubezpieczonego w Spółdzielni Pracy Huta (...) w C. i odbywanej w jego trakcie czynnej służby wojskowej do stażu pracy w warunkach szczególnych zaliczeniu podlegało 16 lat, 2 miesięcy i 26 dni.

Nadto z poczynionych ustaleń wynika, że skarżący wykonywał pracę w szczególnych warunkach w hutnictwie wymienione w pkt 8 załącznika nr 1 do ustawy emerytalnej również w okresach zatrudnienia od dnia 25 listopada 1996 roku do dnia 13 stycznia 1997 roku na stanowisku hutnika formowacza wyrobów szklanych dmuchacza w Hucie (...) w C., od dnia 11 lutego 1997 roku do dnia 31 grudnia 1997 roku na stanowisku hutnika szkła w Hucie (...) s.c. w R., od dnia 7 lipca 1999 roku do dnia 20 sierpnia 1999 roku na stanowisku formowacza wyrobów szklanych w Hucie (...) w P., od dnia 1 czerwca 1998 roku do dnia 30 czerwca 1998 roku, od dnia 1 września 1999 roku do dnia 8 czerwca 2000 roku, od dnia 1 lipca 2000 roku do dnia 31 grudnia 2001 roku oraz od dnia 4 lutego 2002 roku do dnia 30 kwietnia 2002 roku na stanowisku formowacza wyborów szklanych w Hucie (...) w P., w łącznym wymiarze 3 lat i 9 miesięcy. Zatem łączny okres wykonywania pracy w szczególnych warunkach w hutnictwie wymienionej w pkt 8 załącznika nr 1 do ustawy emerytalnej na dzień wejścia w życie ustawy emerytalnej, tj. na dzień 1 stycznia 2009 roku wynosi 19 lat, 11 miesięcy i 26 dni. Tym samym ubezpieczony spełnił warunek legitymowania się tak kwalifikowaną pracą, określony w art. 49 pkt 3 w związku z art. 7 ustawy emerytalnej. Poczynione ustalenia w tym zakresie uprawniają do stwierdzenia o ziszczeniu się również warunku określonego w art. 7 ustawy emerytalnej. Skarżący legitymuje się bowiem stażem pracy w szczególnych warunkach w hutnictwie wymienionej w pkt 4 - 12 załącznika nr 1 do ustawy, wynoszącym ponad wymagany co najmniej 15 – letni okres.

Przechodząc do oceny spełnienia przez ubezpieczonego ostatniego z warunków określonego w art. 7 pkt 3 ustawy emerytalnej, tj. legitymowania się wydanym przez lekarza medycyny pracy orzeczeniem o niezdolności do wykonywania pracy w szczególnych warunkach wymienionych w pkt 4 - 12 załącznika nr 1 do ustawy, należy uznać stanowisko organu rentowego i jego uzasadnienie za nieprawidłowe. W ocenie Zakładu skarżący takiego zaświadczenia nie przedłożył bowiem załączone przez ubezpieczonego do wniosku zaświadczenie na formularzu ZUS Nr 9 jest jedynie zaświadczeniem o stanie zdrowia wydanym przez lekarza prowadzącego leczenie dla celów świadczeń z ubezpieczenia społecznego. Jako takie nie może być uznane zdaniem organu rentowego za orzeczenie o niezdolności do wykonywania pracy w hutnictwie w rozumieniu art. 7 pkt 3 ustawy emerytalnej, ponieważ nie zostało wydane w formie zaświadczenia według wzoru określonego w załączniku 2 do rozporządzenia Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 30 maja 1996 roku w sprawie przeprowadzania badań lekarskich pracowników, zakresu profilaktycznej opieki zdrowotnej nad pracownikami oraz orzeczeń lekarskich wydawanych do celów przewidzianych w Kodeksie pracy (Dz. U. z 1996 roku, Nr 69, poz. 332), którego przepisy, tj. § 1 ust. 1 pkt lit. a i lit. e, zdaniem organu rentowego, mają zastosowanie do wymaganego w art. 7 pkt 3 ustawy emerytalnej orzeczenia. Zajęte stanowisko nie zasługuje na akceptację z tego względu, iż żaden z przepisów ustawy emerytalnej nie kreuje podstawy prawnej dla przyjętego przez organ rentowy stosowania przepisów powołanego rozporządzenia do orzeczenia lekarza medycyny pracy o którym mowa w art. 7 pkt 3 ustawy emerytalnej, w tym w zakresie co do jego formy. Zasadnym jest powołanie poglądu sądów powszechnych co do interpretacji przepisów regulujących system zabezpieczenia społecznego, zgodnie z którym wskazane przepisy ze względu na swoją istotę i konstrukcję podlegają wykładni ścisłej wobec czego powinno się stosować do nich wykładni celowościowej, funkcjonalnej lub aksjologicznej w opozycji do wykładni językowej, jeżeli ta ostatnia prowadzi do jednoznacznych rezultatów interpretacyjnych, a zatem nie można ich poddawać ani wykładni rozszerzającej, ani zwężającej, modyfikującej wyczerpująco i kazuistycznie określone przez ustawodawcę uprawnienia do świadczeń (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 maja 2012 roku, I UK 400/11). Ze względu na wskazany powyżej brak wyraźnej podstawy prawnej dla uzasadnienia przyjętego przez organ rentowy stanowiska, wykładnia językowa prowadzi do jednoznacznych rezultatów interpretacyjnych. Stanowisko organu rentowego w istocie rodzi uznane za wykluczone skutki w zakresie modyfikacji określonych w ustawie emerytalnej warunków uprawnienia do świadczenia poprzez rozszerzenie wymagań formalnych co do orzeczenia lekarza medycyny pracy o niezdolności do wykonywania pracy w hutnictwie w zakresie jego formy. Jako takie nie zasługuje na akceptację. Z tego względu istotne znaczenie dla ziszczenia się warunku określonego w art. 7 pkt 3 ustawy emerytalnej ma tylko okoliczność wydania wskazanego orzeczenia przez lekarza medycyny pracy, co w rozpoznawanej sprawie miało miejsce, oraz to aby treść orzeczenia potwierdzała orzeczoną niezdolność do wykonywaniu takiego zatrudnienia. W ocenie Sądu treść dokumentu w tym zakresie nie budzi wątpliwości. Nie była ona we wskazanym zakresie kwestionowana również przez organ rentowy. Nie można również podzielić stanowiska organu rentowego o tym, że orzeczenie lekarza medycyny pracy powinno zostać wydane przed zaprzestaniem wykonywania pracy w szczególnych warunkach. Pozostaje ono bowiem w sprzeczności z utrwalonym w orzecznictwie poglądem, który Sąd Okręgowy w pełni podziela, zgodnie z którym pracownik nabywa prawo do emerytury pomostowej bez względu na datę wydania przez lekarza medycyny pracy orzeczenia o niezdolności do wykonywania prac w szczególnych warunkach wymienionych w pkt 4 - 12 załącznika nr 1 do tej ustawy, które nie musi poprzedzać rozwiązania ostatniego stosunku pracy. Przepis art. 7 ustawy emerytalnej nie wymaga bowiem, aby stwierdzenie niezdolności do pracy było wydane jeszcze w czasie zatrudnienia pracownika, które ponadto nie musi mieć funkcjonalnego związku z rozwiązaniem stosunku pracy (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 maja 2012 roku, I UK 400/11; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 maja 2012 roku, I UK 375/11; wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 16 marca 2011 roku, III AUa 1968/10). Z tych względów zasadnym było stwierdzenie, że skarżący spełnił również ostatni z warunków w postaci legitymowania się i przedłożenia orzeczenia o niezdolności do wykonywania pracy w hutnictwie, wystawionego przez lekarza medycyn pracy.

Tym samym ubezpieczony spełnił wszystkie warunki do ustalenia mu prawa do emerytury pomostowej od dnia(...) roku, tj. od dnia złożenia wniosku o świadczenie. W tym bowiem dniu spełniał wszystkie warunki do ustalenia prawa do emerytury, stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy emerytalnej.

Z tych względów Sąd zmienił zaskarżoną decyzję i na mocy wyżej wskazanych przepisów oraz art. 477 14 § 2 k.p.c. orzekł jak w sentencji.