Sygn. akt VII U 49/16

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 czerwca 2016 roku

Sąd Okręgowy w Lublinie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SO Lucyna Stąsik-Żmudziak

p.o. protokolanta sądowego Wioleta Skobel

po rozpoznaniu w dniu 16 czerwca 2016 roku w Lublinie

sprawy M. K.

przeciwko Prezesowi Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego Oddziałowi Regionalnemu w L. Placówka Terenowa R.

o przywrócenie prawa do renty rolniczej

na skutek odwołania M. K.

od decyzji Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego Oddziału (...) w L. Placówka Terenowa R.

z dnia 12 listopada 2015 roku znak(...)

zmienia zaskarżoną decyzję i ustala M. K. prawo do okresowej renty rolniczej z tytułu całkowitej niezdolności do pracy w gospodarstwie rolnym od dnia 1 listopada 2015 roku do dnia 31 maja 2019 roku.

Sygn. akt VII U 49/16

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 12 listopada 2015 roku Prezes Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego odmówił M. K. prawa do renty rolniczej, gdyż Komisja Lekarska orzeczeniem z dnia 4 listopada 2015 roku nie uznała wnioskodawczyni za całkowicie niezdolną do pracy w gospodarstwie rolnym.

Odwołanie od powyższej decyzji złożyła M. K. wnosząc o jej zmianę i przyznanie prawa do renty rolniczej.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wnosił o jego oddalenie argumentując jak w zaskarżonej decyzji.

Sąd Okręgowy ustalił co następuje:

M. K. była uprawniona do renty rolniczej w okresie od lipca 2007 roku do 31 października 2015 roku (okoliczność bezsporna).

Wnioskodawczyni w dniu 8 września 2015 roku złożyła kolejny wniosek o przyznanie prawa do renty rolniczej na dalszy okres (k. 131 akt KRUS). Lekarz orzecznik KRUS orzeczeniem z dnia 19 października 2015roku nie uznał wnioskodawczyni za całkowicie niezdolną do pracy w gospodarstwie rolnym (k. 160 akt KRUS). Na skutek wniesionego sprzeciwu wnioskodawczyni została zbadana przez Komisję Lekarską Kasy, która orzeczeniem z dnia 10 listopada 2015 roku podzieliła ustalenia lekarza orzecznika (k. 169 akt KRUS).

M. K. cierpi na niedomykalność zastawki aortalnej II/III stopnia – znacznego stopni, nadciśnienie tętnicze zredukowane, zmiany zwyrodnieniowe obu stawów kolanowych, osteoporozę zaawansowaną, powikłaną złamaniem trzonu Th 12 i kości promieniowej, zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa szyjnego i lędźwiowo - krzyżowego z dyskopatią, kręgozmyk L5-S1, przebyte uszkodzenie wątroby polekowe i drobny polip w pęcherzyku żółciowym.

Schorzenia te powodują, że wnioskodawczyni jest w dalszym ciągu od 2007 roku całkowicie niezdolna do pracy w gospodarstwie rolnym do 31 maja 2019 roku. (opinie biegłych – k. 23).

Powyższy stan faktyczny sąd ustalił w oparciu o powołane dowody z dokumentów niekwestionowane przez strony oraz opinię biegłych, którą uznał za wiarygodną w całości. W wydanej opinii biegli szczegółowo zdiagnozowali dolegliwości, na które cierpi ubezpieczona. Jednocześnie stanowczo stwierdzili, że tylko po zbadaniu odwołującej i po zapoznaniu się z dokumentacją lekarską z zakresu kardiologii i reumatologii uznają ją za nadal całkowicie niezdolna do pracy w rolnictwie. Badana ma wadę serca pod postacią niedomykalności zastawki aortalnej znacznego stopnia i nadciśnienie tętnicze co dyskwalifikuje ją do pracy w rolnictwie połączoną z ciężkim wysiłkiem fizycznym. Badan od wielu lat choruje na zaawansowane schorzenia ortopedyczne i od roku 2007 nie nastąpiła żadna poprawa stanu zdrowia przeciwnie wystąpiły powikłania osteoporozy – złamani i zmiany zwyrodnieniowe i nie było żadnych podstaw do uznania ją do zdolną do pracy w gospodarstwie rolnym.

Swoje wnioski poparli analizą wyników badań i diagnoz postanowionych przez lekarzy orzeczników organu rentowego. Opinia ta jest jasne, pełna, logiczna i szczegółowo uzasadniona.

Organ rentowy nie wnosił do nich zastrzeżeń.

Specyfika oceny dowodu z opinii biegłych wyraża się w tym, że sfera merytoryczna opinii kontrolowana jest przez Sąd, który nie posiada wiadomości specjalnych, w istocie tylko w zakresie zgodności z zasadami logicznego myślenia, doświadczenia życiowego i wiedzy powszechnej. Odwołanie się przez Sąd do tych kryteriów oceny stanowi więc wystarczające i należyte uzasadnienie przyczyn uznania opinii biegłych za przekonujące (wyrok SN z 7 kwietnia 2005 r., II CK 572/04, opubl. w LEX nr 151656). Wnioski środka dowodowego w postaci opinii biegłego mają być jasne, kategoryczne i przekonujące dla Sądu, jako bezstronnego arbitra w sprawie, dlatego gdy opinia biegłego czyni zadość tym wymogom, co pozwala uznać znaczące dla istoty sprawy okoliczności za wyjaśnione, to nie zachodzi potrzeba dopuszczania dowodu z dalszej opinii biegłych (wyrok SN z 21 listopada 1974 r., II CR 638/74, opubl. w OSP 1975/5/108). Wydane w sprawie opinia spełnia te kryteria.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Odwołanie M. K. zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 21 ustawy z dnia 20 grudnia 1990 roku o ubezpieczeniu społecznym rolników (Dz.U.2013.1403 j.t. ze zm.) renta rolnicza z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który łącznie spełnia następujące warunki:

1) podlegał ubezpieczeniu emerytalno-rentowemu przez wymagany okres, który w przypadku wnioskodawczyni wynosi 5 lat;

2) jest trwale lub okresowo całkowicie niezdolny do pracy w gospodarstwie rolnym;

3) całkowita niezdolność do pracy w gospodarstwie rolnym powstała w okresie podlegania ubezpieczeniu emerytalno-rentowemu lub w okresach, o których mowa w art. 20 ust. 1 pkt 1 i 2, lub nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Za całkowicie niezdolnego do pracy w gospodarstwie rolnym uważa się ubezpieczonego, który z powodu naruszenia sprawności organizmu utracił zdolność do osobistego wykonywania pracy w gospodarstwie rolnym.

W związku z tym, że M. K. była uprawniona do renty rolniczej do 31 października 2015 roku, jedynie przesłanka całkowitej niezdolności do pracy w gospodarstwie rolnym była sporna pomiędzy stronami.

Z ustalonego stanu faktycznego jednoznacznie wynika, że wnioskodawczyni jest nadal od 1 listopada 2015 roku całkowicie niezdolna do pracy w gospodarstwie rolnym do 31 maja 2019 roku. Z tego względu zaskarżoną decyzję należało zmienić i przyznać wnioskodawczyni prawo do renty rolniczej na dalszy okres stwierdzonej całkowitej niezdolności do pracy w gospodarstwie rolnym.

W związku z powyższym orzeczono jak w części dyspozytywnej wyroku na podstawie art. 477 14 §2 k.p.c.