Sygn. akt VIII C 1666/14

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

dnia 4 kwietnia 2016 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi w VIII Wydziale Cywilnym

w składzie: przewodniczący: SSR Bartek Męcina

protokolant: sekr. sąd. Ewa Ławniczak

po rozpoznaniu w dniu 31 marca 2016 roku w Łodzi

sprawy z powództwa Spółdzielni Mieszkaniowej (...) w Ł.

przeciwko I. O.

o zapłatę kwoty 10.653,75 zł. (dziesięć tysięcy sześćset pięćdziesiąt trzy złote siedemdziesiąt pięć groszy) z odsetkami ustawowymi od dnia 6 czerwca 2014 r. do dnia zapłaty

1.  zasądza od pozwanej I. O. na rzecz powoda Spółdzielni Mieszkaniowej (...) w Ł. kwotę 7.532,94 zł. (siedem tysięcy pięćset trzydzieści dwa złote dziewięćdziesiąt cztery grosze) z odsetkami ustawowymi, przy czym od dnia 1 stycznia 2016 r. z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 6 czerwca 2014 r. do dnia zapłaty, oraz kwotę 1.757,68 zł. (jeden tysiąc siedemset pięćdziesiąt siedem złotych sześćdziesiąt osiem groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu,

2.  umarza postępowanie w zakresie kwoty 3.120,81 zł. (trzy tysiące sto dwadzieścia złotych osiemdziesiąt jeden groszy).

Sygn. akt VIII C 1666/14

UZASADNIENIE

W dniu 6 czerwca 2014 roku powód Spółdzielnia Mieszkaniowa (...) w Ł., reprezentowany przez pełnomocnika będącego radcą prawnym, wytoczył przeciwko pozwanej I. O. powództwo o zapłatę kwoty 13.178,46 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz wniósł o zasądzenie zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powód podniósł, iż pozwana nabyła spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w Ł. przy ul. (...). I. O. mieszka w tym lokalu. Z powodu zaległości w opłatach czynszu uchwałą Rady Nadzorczej z dnia 26 marca 2009 r. pozwana została wykreślona z grona członków powodowej spółdzielni. Zgodnie z postanowieniami statutu Spółdzielni oraz ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych pozwana obowiązana jest ponosić co miesiąc opłaty za używanie lokalu mieszkalnego w wysokości wskazanej przez Zarząd Spółdzielni i ustalonej na podstawie uchwały Rady Nadzorczej, któremu to obowiązkowi jednak uchybiła. Za okres od dnia 1 czerwca 2011 roku do dnia 12 maja 2014 roku zadłużenie pozwanej z tytułu opłat za używanie lokalu wynosi 13.178,46 zł., w tym 11.024,71 zł. z tytułu należności główniej oraz 2.153,75 zł. z tytułu odsetek.

( pozew k. 2- 5)

W dniu 11 czerwca 2014 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi wydał przeciwko pozwanej nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym (VIII Nc 3852/14), którym zasądził dochodzoną pozwem kwotę wraz z kosztami procesu.

(nakaz zapłaty k. 78)

Nakaz ten zaskarżyła sprzeciwem I. O. w części, ponad kwotę 2.524,71 zł. podnosząc zarzut nieprawidłowego wyliczenia wysokości zadłużenia. W uzasadnieniu sprzeciwu pozwana potwierdziła, że jej zobowiązanie wobec powoda wynosi kwotę 2.524,71 zł. Natomiast w pozostałej części w ocenie pozwanej roszczenie powodowej spółdzielni jest bezzasadne, na dowód czego pozwana załączyła 19 sztuk dowodów wpłat i przelewów.

(sprzeciw k. 81- 82 )

W odpowiedzi na sprzeciw pełnomocnik powoda wniósł o oddalenie sprzeciwu ponad kwotę 3.031,68 zł. i zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kwoty 10.146,78 zł. z ustawowymi odsetkami od dnia 6 czerwca 2014 r. do dnia zapłaty. Ponadto strona powodowa cofnęła powództwo ze zrzeczeniem się roszczenia w zakresie kwoty 3.031,68 zł. Pełnomocnik powoda wyjaśnił, że częściowe cofnięcie powództwa wynika z nie przekazania przez bank dokumentów wpłat i przelewów, w których pozwana wskazała na poczet jakiego zadłużenia spełnia świadczenie. W związku z tym pełnomocnik powoda przyznał, że na poczet dochodzonego roszczenia powinny zostać zaliczone wpłata z 2 września 2011 r. w kwocie 400 zł., wpłata z 2 listopada 2011 r. w kwocie 400 zł., wpłata z 2 stycznia 2012 r. w kwocie 400 zł., wpłata z 2 lutego 2012 r. w kwocie 400 zł., wpłata z 22 marca 2012 r. w kwocie 400 zł. oraz wpłata z 3 kwietnia 2012 r. w kwocie 350 zł. Pozostałe wpłaty i przelewy załączone do sprzeciwu, w tym również wpłata z 27 czerwca 2013 r. w kwocie 2.000 zł. z uwagi na sposób oznaczenia przez pozwaną ich tytułu, zostały zaliczone przez powodową spółdzielnię na poczet zalęgłości z wcześniejszego, nie objętego pozwem okresu czasu. Na dochodzoną po modyfikacji kwotę 10.146,78 zł. składa się kwota 8.674,71 zł. tytułem należności głównej oraz kwota 1.472,07 zł. tytułem odsetek.

(pismo procesowe powoda k. 110- 111)

Pismem z dnia 16 lutego 2015 r. pełnomocnik powoda wniósł o zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kwoty 10.057,65 zł. z ustawowymi odsetkami od dnia 6 czerwca 2014 r. do dnia zapłaty.

(pismo procesowe powoda k. 158)

Na rozprawie w dniu 11 grudnia 2014 roku pełnomocnik powoda podtrzymał żądanie pozwu, a pozwana reprezentowana przez pełnomocnika w osobie adwokata, wniosła o oddalenie powództwa w całości.

(protokół rozprawy k. 120- 121)

Na rozprawie w dniu 23 lipca 2015 r. i 11 stycznia 2016 roku pełnomocnicy stron podtrzymali dotychczasowe stanowisko w sprawie.

(protokół rozprawy k. 172- 174 i k. 184- 186)

Na rozprawie w dniu 31 marca 2016 roku pełnomocnik powoda podtrzymał żądanie pozwu, a mianowicie wniósł o zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kwoty 10.057,65 zł. z ustawowymi odsetkami od dnia 6 czerwca 2014 r. do dnia zapłaty, a w pozostałej części cofnął powództwo ze zrzeczeniem się roszczenia. Pozwana reprezentowana przez pełnomocnika w osobie adwokata, wniosła na początku rozprawy o oddalenie powództwa w całości. Natomiast przed zamknięciem rozprawy pełnomocnik pozwanej wniósł o oddalenie powództwa ponad kwotę 2.525 zł. oraz o rozłożenie kwoty na 36 rat, a także nieobciążanie pozwanej kosztami procesu.

(protokół rozprawy k. 192)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 16 lipca 2007 r. pozwana nabyła spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w Ł. przy ul. (...).

(wypis z aktu notarialnego k. 27- 31)

Z powodu zaległości w opłatach czynszu uchwałą Rady Nadzorczej powodowej spółdzielni z dnia 26 marca 2009 r. pozwana została wykreślona z grona jej członków.

(uchwała k. 37, potwierdzenie odbioru 38, pismo powoda k. 36)

W dniu 7 września 2009 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi wydał przeciwko pozwanej nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym w sprawie VIII Nc 5253/09, którym zasądził na rzecz Spółdzielni Mieszkaniowej (...) kwotę 4.643,30 zł. z ustawowymi odsetkami od dnia 1 lipca 2009 r. do dnia zapłaty oraz kwotę 25 zł. tytułem zwrotu kosztów procesu.

(nakaz zapłaty k. 148)

Zgodnie z § 133 pkt. 11 statutu Spółdzielni Mieszkaniowej (...) obejmującym zmiany wprowadzone uchwałą z dnia 18 maja 2007 r., opłaty za użytkowanie lokalu wnosiło się co miesiąc z góry do dnia 15 miesiąca. Natomiast § 126 pkt. 2 powołanego statutu stanowił, że od nieterminowych wpłat powodowa spółdzielnia pobierała odsetki w wysokości 1 % należności, za każdy rozpoczęty miesiąc opóźnienia.

(wyciąg ze statutu spółdzielni k. 25- 26)

Zgodnie z § 108 pkt. 12 statutu Spółdzielni Mieszkaniowej (...) obejmującym zmiany wprowadzone uchwałą z dnia 30 maja 2012 r., opłaty za użytkowanie lokalu wnosi się co miesiąc z góry do dnia 15 miesiąca. Za datę zapłaty przyjmuje się dzień uznania rachunku bankowego powodowej spółdzielni. Natomiast § 109 powołanego statutu stanowił, że od nieterminowych wpłat powodowa spółdzielnia pobiera odsetki ustawowe.

(wyciąg ze statutu spółdzielni k. 24)

Wysokość czynszu oraz opłat eksploatacyjnych ustalana była uchwałą Rady Nadzorczej powodowej Spółdzielni. Od dnia 1 czerwca 2011 roku opłaty te, w przypadku lokalu pozwanej wynosiły łącznie 364,35 zł, od 1 sierpnia 2011 roku – 376,66 zł, w styczniu 2012 roku – 389,70 zł, od lutego 2012 r.- 378,53 zł., w kwietniu 2012 r.- 380,61 zł., od 1 maja 2012 r.- 392,38 zł., w styczniu 2013 r. – 397,96 zł., od 1 lutego 2013 r.- 407,69 zł., w kwietniu 2013 r.- 409,76 zł., od 1 maja 2013 r.- 394,53 zł., od 1 lipca 2013 r.- 396,77 zł., w styczniu 2014 r.- 409,80 zł., od 1 lutego 2014 r.- 406,65 zł., a od 1 kwietnia 2014 r.- 429,09 zł.

(uchwały rady nadzorczej Spółdzielni Mieszkaniowej (...) k. 42, k. 43, k. 44, k. 45, k. 46, pisma powoda skierowane do pozwanej k. 49, k. 50, k. 51, k. 52, k. 53, k. 54, k. 55, k. 56, k. 58, k. 59, k. 60, k. 61, k. 62, k. 63, k. 66, k. 67, k. 68, k. 69, k. 70 i k. 71)

W dniu 3 czerwca 2011 r. pozwana dokonała wpłaty kwoty 400 zł., w dniu 1 sierpnia 2011 r. kwoty 370 zł., a w dniu 5 sierpnia 2013 r. kwoty 300 zł. Jako tytuł zapłaty pozwana wskazała „czynsz”. W dniu 9 maja 2012 r. pozwana dokonała wpłaty kwoty 200 zł. Jako tytuł zapłaty pozwana wskazała „rata zadłużenia”. W dniu 1 marca 2013 r. pozwana dokonała wpłaty kwoty 360 zł, 26 kwietnia 2013 r. kwoty 400 zł., 31 maja 2013 r. kwoty 300 zł., 3 lipca 2013 r. kwoty 360 zł., 4 września 2013 r. kwoty 350 zł., 4 października 2013 r. kwoty 300 zł. i 16 stycznia 2014 r. kwoty 410 zł. Jako tytuł zapłaty pozwana wskazała „opłata miesięczna czynsz”. W dniu 3 sierpnia 2012 r. pozwana dokonała wpłaty kwoty 400 zł. Jako tytuł zapłaty pozwana wskazała „opłata miesięczna czerwiec”. W dniu 27 marca 2013 r. pozwana dokonała wpłaty kwoty 2.000 zł. Jako tytuł zapłaty pozwana wskazała „opłata miesięczna październik 2011”.

(dowody wpłaty k. 85-86, k. 93- 96, k. 98-102, k. 104)

Pismem z dnia 25 kwietnia 2014 roku powód wezwał pozwaną do zapłaty zaległości czynszowych w kwocie 13.601,10 zł. w tym naliczonych od tej kwoty odsetek w wysokości 2.046,75 zł.

(wezwanie k. 75, potwierdzenie odbioru k. 76)

Zaległość pozwanej z tytułu przedmiotowego lokalu mieszkalnego za okres od 1 czerwca 2011 r. do 12 maja 2014 r. wyniosła 8.674,68 zł. z tytułu należności głównej oraz 1.382,97 zł. z tytułu odsetek ustawowych naliczonych przez powoda od niezapłaconych w terminie należności.

( pisemna opinia biegłej z zakresu księgowości k. 127- 135 , ustna opinia biegłej z zakresu księgowości k. 173 )

Do dnia wyrokowania pozwana nie spłaciła zadłużenia dochodzonego przedmiotowym powództwem po jego modyfikacji.

( okoliczność bezsporna )

Opisany stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie znajdujących się w sprawie dokumentów, które nie budziły wątpliwości co do prawidłowości i rzetelności sporządzenia, nie były także kwestionowane przez żadną ze stron procesu, a także na podstawie opinii biegłej z zakresu rachunkowości. Pisemna opinia A. W. była kwestionowana przez stronę pozwaną. Jednak na rozprawie biegła z zakresu księgowości w sposób wyczerpujący i jasny odpowiedziała na wszystkie zastrzeżenia pozwanej. W związku z tym Sąd uznał opinie biegłej A. W. za wiarygodną, jasną i spójną, a przez to przydatną do rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo było zasadne w części.

W przedmiotowej sprawie Spółdzielnia Mieszkaniowa (...) w Ł. wniosła o zasądzenie od I. O. początkowo kwoty 13.178,46 zł., a po modyfikacji powództwa kwoty 10.057,65 zł. wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, tytułem opłat związanych ze spółdzielczym własnościowym prawem do lokalu mieszkalnego nr (...) położonym w Ł. przy ul. (...).

Na wstępie należy zauważyć, że wyrok ogłoszony w dniu 4 kwietnia 2016 r. dotyczył kwoty 10.653,75 zł. z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu, czyli od dnia 6 czerwca 2014 r. do dnia zapłaty, co stanowi różnicę pomiędzy kwotą dochodzoną pierwotnie pozwem- 13.178,46 zł., a kwotą co do której pozwana nie złożyła sprzeciwu- 2.524,71 zł. Należy pamiętać, ze I. O. zaskarżyła nakaz zapłaty w części, powyżej kwoty 2.524,71 zł., co skutkuje, że w zakresie wskazanej kwoty nakaz zapłaty wydany w dniu 11 czerwca 2014 r. w sprawie VIII Nc 3852/14 jest prawomocny.

Zgodnie z przepisem art. 4 ust. 1 1 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 roku o spółdzielniach mieszkaniowych (t.j. Dz.U. 2013, poz. 1222), zwanej dalej ustawą, osoby niebędące członkami spółdzielni, którym przysługują spółdzielcze własnościowe prawa do lokali, są obowiązane uczestniczyć w pokrywaniu kosztów związanych z eksploatacją i utrzymaniem nieruchomości w częściach przypadających na ich lokale, eksploatacją i utrzymaniem nieruchomości stanowiących mienie spółdzielni przez uiszczanie opłat na takich samych zasadach, jak członkowie spółdzielni, z zastrzeżeniem art. 5, który dotyczy przeznaczenia pożytków.

Bezspornym jest w przedmiotowej sprawie, że pozwanej na podstawie umowy kupna- sprzedaży zawartej w dniu 16 lipca 2007 r. przysługiwało spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w Ł. przy ul. (...), który to lokal znajduje się w zasobach powodowej Spółdzielni. Pozwana, jako osoba, której przysługiwało spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego, obowiązana była do pokrywania kosztów związanych z eksploatacją i utrzymaniem jej lokalu, eksploatacją i utrzymaniem nieruchomości wspólnych, jak również eksploatacją i utrzymaniem nieruchomości stanowiących mienie powodowej Spółdzielni zgodnie z art. 4 ust. 1 1 ustawy.

Z analizy dowodów wpłat, wynika, że I. O. dokonywała wpłat na konto powoda w sposób bardzo nieregularny i nieterminowy. Ponadto pozwana często dokonując zapłaty nie opisywała szczegółowo na poczet zobowiązania z którego miesiąca dokonuje zapłaty. We wpłatach pozwanej dokonanych 3 czerwca 2011 r. kwota 400 zł., 1 sierpnia 2011 r. kwota 370 zł. i 5 sierpnia 2013 r. kwota 300 zł., wskazano jako tytuł zapłaty „czynsz”. Wpłacając w dniu 9 maja 2012 r. kwotę 200 zł. pozwana wskazała, że jest to „rata zadłużenia”. Z kolei wpłaty dokonane 1 marca 2013 r. w kwocie 360 zł, 26 kwietnia 2013 r. w kwocie 400 zł., 31 maja 2013 r. w kwocie 300 zł., 3 lipca 2013 r. w kwocie 360 zł., 4 września 2013 r. w kwocie 350 zł., 4 października 2013 r. w kwocie 300 zł. i 16 stycznia 2014 r. w kwocie 410 zł. były opisywane jako „opłata miesięczna czynsz”. O tym, że pozwana nie wskazywała na poczet jakiego zobowiązania, z którego miesiąca, dokonuje zapłaty wskazują również zeznania świadka W. O.. Świadek opisując okoliczności dotyczące wpłaty 2.000 zł. zeznał, że to kasjerka napisała, iż zapłata dotyczy bieżącego czynszu. Wszystkie takie wpłaty powodowa spółdzielnia księgowała na poczet zaległości sprzed okresu objętego pozwem, czyli przed dniem 1 czerwca 2011 r. Jak wynika z opinii biegłej z zakresu księgowości na dzień 31 maja 2011 r. I. O. posiadała zadłużenie w wysokości 7.987,85 zł. powiększone o odsetki od nieterminowych wpłat w kwocie 2.086,43 zł. Zgodnie z art. 451 § 1 kc dłużnik mający względem tego samego wierzyciela kilka długów tego samego rodzaju może przy spełnieniu świadczenia wskazać, który dług chce zaspokoić. Jednakże to, co przypada na poczet danego długu, wierzyciel może przede wszystkim zaliczyć na związane z tym długiem zaległe należności uboczne oraz na zalegające świadczenia główne. Z kolei art. 451 § 1 kc mówi, że w braku oświadczenia dłużnika lub wierzyciela spełnione świadczenie zalicza się przede wszystkim na poczet długu wymagalnego, a jeżeli jest kilka długów wymagalnych- na poczet najdawniej wymagalnego. Z treści powołanych powyżej przepisów wynika jasno, że w sytuacji gdy I. O. dokonując zapłaty nie wskazywała dokładnie, które zobowiązanie, za który miesiąc reguluje, spółdzielnia miała podstawy, aby zaliczyć wpłaty pozwanej na poczet wcześniej wymagalnych świadczeń. Prawidłowość powyższego sposobu zaliczania wpłat pozwanej przez powoda potwierdziła opinia biegłej A. W..

Ponadto z opinii biegłej z zakresu księgowości wynika, że wszystkie wpłaty pozwanej zostały ujęte w księgach rachunkowych powodowej spółdzielni mieszkaniowej. Odsetki od nieterminowych spłat zadłużenia liczone do dnia końcowego okresu objętego pozwem, czyli do dnia 12 maja 2014 r. wynoszą 1.382,97 zł. Natomiast wysokość zadłużenia z tytułu opłat za czynsz za okres od dnia 1 czerwca 2011 r. do dnia 12 maja 2014 r. wynosi 8.674,68 zł., co łącznie daje kwotę 10.057,65 zł.

Mając na uwadze powyższe, Sąd zasądził od I. O. na rzecz powoda Spółdzielni Mieszkaniowej (...) w Ł. kwotę 7.532,94 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 6 czerwca 2014 roku do dnia zapłaty, co też było zgodne z żądaniem pozwu. Kwota 7.532,94 zł stanowi różnicę pomiędzy kwotą 10.653,75 zł. (która dla przypomnienia stanowi z kolei różnicę pomiędzy kwotą pierwotnie dochodzoną pozwem, czyli 13.178,46 zł., a kwotą w części, w której pozwana nie zaskarżyła wydanego w sprawie VIII Nc 3852/14 nakazu zapłaty, czyli 2.524,71 zł.), a kwotą, o którą strona powodowa cofnęła powództwo, czyli 3.120,81 zł.

Żądanie zasądzenia skapitalizowanych odsetek ustawowych od niezapłaconych w terminie opłat znajduje uzasadnienie w treści przepisu art. 481 § 1 i 2 k.c., zgodnie z którym jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe. Dalsze odsetki ustawowe od należności głównej oraz od skapitalizowanych odsetek zostały zasądzone od dnia wytoczenia powództwa, to jest od dnia 6 czerwca 2014 roku do dnia zapłaty, stosownie do treści przepisu art. 482 § 1 k.c.

Natomiast Sąd nie znalazł podstaw do uwzględnienia wniosku pozwanej o rozłożenie zasądzonej należności na 36 rat. Zgodnie z art. 320 kpc w szczególnie uzasadnionych wypadkach sąd może w wyroku rozłożyć na raty zasądzone świadczenie. Przepis art. 320 k.p.c. daje Sądowi możliwość orzekania o sposobie spełnienia świadczenia w sposób bardziej dogodny dla zobowiązanego, aniżeli wynikałoby to z regulacji prawa materialnego. Uprawnienie do rozłożenia zasądzonego świadczenia na raty przysługuje Sądowi w szczególnie uzasadnionych wypadkach, a więc w sytuacjach, w których ze względu na stan majątkowy, rodzinny czy zdrowotny spełnienie zasądzonego świadczenia byłoby dla pozwanego niemożliwe do wykonania lub w każdym razie bardzo utrudnione i narażałoby go na niepowetowane szkody. Trudności w spełnieniu świadczenia mogą być obiektywne bądź subiektywne - spowodowane działaniem samego dłużnika. Rozłożenie na raty należności nie eliminuje konieczności uwzględnienia żądania powoda zasądzenia na jego rzecz odsetek za okres do dnia wydania wyroku zasądzającego świadczenie, powoduje natomiast, że nie przysługują mu odsetki od świadczeń ratalnych za okres pomiędzy wydaniem wyroku a datą płatności poszczególnych rat (por. uchwała składu 7 Sędziów Sądu Najwyższego z 22 września 1970 roku, III PZP 11/70, OSNCP 1971/4/61, a także L. Stecki: Glosa do uchwały z 22 września 1970 roku, III PZP 11/70, OSPiKA 1971/11/202; por. też W. Siedlecki, w: Kodeks postępowania cywilnego, Komentarz, t. I, Warszawa 1975, s. 504).

Zdaniem Sądu, w przedmiotowej sprawie nie istnieją podstawy do rozłożenia na raty zasądzonego świadczenia, zwłaszcza wobec tego, że pozwana nie udowodniła okoliczności faktycznych przemawiających za rozłożeniem długu na raty. Należy wskazać, że ryzyko wystąpienia okoliczności uniemożliwiających lub utrudniających spłatę kredytu obciąża kredytobiorcę, czyli pozwaną. Pozwana złożyła wprawdzie oświadczenie o stanie rodzinnym, majątku, dochodach i źródłach utrzymania, jednak nie było ono wystarczające dla przyjęcia, że wniosek o rozłożenie na raty zasądzonego świadczenia jest zasadny. Rozłożenie zasądzonego świadczenia na raty jest dopuszczalne jedynie w wypadkach szczególnie uzasadnionych, a chronić ma wierzyciela przed dalszymi stratami, czyniąc realnym dobrowolne wykonanie wyroku przez dłużnika.

O obowiązku zwrotu kosztów procesu Sąd orzekł zgodnie z zasadą odpowiedzialności stron za wynik sprawy, na podstawie art. 98 k.p.c. oraz na podstawie zasady stosunkowego rozdzielenia kosztów, wyrażoną w art. 100 kpc. Zastosowanie wymienionych zasad jest uzasadnione faktem, że żądanie powoda zostało uwzględnione w 76 %, gdyż pierwotnie żądał zasądzenia kwoty 13.178,46 zł., pozwana zaskarżyła nakaz zapłaty powyżej kwoty 2.524,71 zł., a w orzeczeniu uwzględniono powództwo w zakresie kwoty 7.532,94 zł., co łącznie dało kwotę 10.057,65 zł. Pozwana winna więc zwrócić stronie powodowej koszty niezbędne poniesione w celu dochodzenia jego słusznych praw (art. 98 § 3 k.p.c.).

Koszty poniesione przez stronę powodową wyniosły łącznie 3.076 zł i obejmowały: opłatę sądową od pozwu w kwocie 659 zł., opłatę skarbową od pełnomocnictwa w kwocie 17 złotych oraz koszty zastępstwa radcy prawnego w kwocie 2.400 złotych – § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U. 2013, poz. 490 j.t.).

Natomiast koszty poniesione przez stronę pozwaną wyniosły łącznie 2.417 zł i obejmowały: opłatę skarbową od pełnomocnictwa w kwocie 17 złotych oraz koszty zastępstwa adwokata w kwocie 2.400 złotych – § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokatów oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez adwokata ustanowionego z urzędu.

Łączne koszty poniesione przez strony wyniosły kwocie 5.493 zł, z czego pozwana zobowiązana jest do pokrycia kwoty w wysokości 1.757,68 zł. Powyższą kwotę otrzymano w ten sposób, że łączne koszty poniesione przez strony - 5.493 zł. pomnożono przez 76 % (część w jakiej pozwana uległa w procesie), co dało iloczyn w wysokości 4.174,68 zł. Następnie od ostatniej kwoty odjęto koszty poniesione przez stronę pozwaną- 2.417 zł. Mając powyższe na względzie, Sąd w pkt 1 wyroku zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 1.757,68 zł. tytułem zwrotu kosztów procesu.

Powód cofnął żądanie pozwu w zakresie kwoty stanowiącej różnicę pomiędzy pierwotnym żądaniem pozwu- 13.178,46 zł., a zmodyfikowaną treścią powództwa- 10.057,65 zł. Uznając, że częściowe cofnięcie powództwa przez powoda nie jest sprzeczne z prawem ani zasadami współżycia społecznego, nie zmierza również do obejścia prawa (art. 203 § 4 k.p.c.), na podstawie art. 355 § 1 k.p.c. i art. 203 § 1 k.p.c., Sąd umorzył postępowanie w sprawie w części, w której nastąpiło cofnięcie, czyli w zakresie kwoty 3.120,81 zł. orzekając jak w punkcie 2 sentencji wyroku.

Natomiast Sąd nie znalazł podstaw do odstępstwa od podstawowych zasad decydujących o rozstrzygnięciu w przedmiocie kosztów procesu, poprzez zastosowanie art. 102 k.p.c., Zgodnie z treścią przepisu art. 102 k.p.c., w wypadkach szczególnie uzasadnionych sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko część kosztów albo nie obciążać jej w ogóle kosztami. W ocenie Sądu taki właśnie szczególny wypadek nie zachodzi w stosunku do pozwanej. Wskazany przepis pozostawia sądowi orzekającemu swobodę oceny, czy fakty związane z przebiegiem procesu, jak i dotyczące sytuacji życiowej strony, stanowią podstawę do nieobciążania jej kosztami procesu. Do kręgu wypadków szczególnie uzasadnionych należą zarówno okoliczności związane z samym przebiegiem procesu, jak i leżące na zewnątrz. Do pierwszych zaliczane są między innymi sytuacje wynikające z charakteru żądania poddanego rozstrzygnięciu, jego znaczenia dla strony, subiektywne przekonanie strony o zasadności roszczeń. Drugie natomiast wyznacza sytuacja majątkowa i życiowa strony. Wskazać przy tym należy, że całokształt okoliczności, które mogłyby uzasadniać zastosowanie tego wyjątku, powinien być oceniony z uwzględnieniem zasad współżycia społecznego (por. wyrok SA w Łodzi z dnia 2013-11-27, sygn. akt I ACa 725/13; postanowienie SN z dnia 2013-10-24, sygn. akt IV CZ 61/13).