Sygn. akt VIII Ka 329/15

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 czerwca 2015 r.

Sąd Okręgowy w Białymstoku VIII Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący - SSO Dariusz Gąsowski – spr.

Sędziowie - SO Wiesław Oksiuta

SR Michał Czapka – del.

protokolant – Agnieszka Malewska

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej – Ewy Minor - Olszewskiej

po rozpoznaniu w dniu 29.06.2015 r. sprawy:

Z. W.

oskarżonego o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

z powodu apelacji obrońcy oskarżonego od wyroku Sądu Rejonowego w Białymstoku z dnia 25.02.2015 r. sygn. akt XV K 1082/14:

I.  Zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy uznając apelację za oczywiście bezzasadną.

II.  Zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa tytułem kosztów procesu za drugą instancję kwotę 140 [stu czterdziestu] złotych w tym opłatę w wysokości 120 [stu dwudziestu] złotych.

UZASADNIENIE

Z. W. został oskarżony o to, że w okresie od 16 lipca 2009 r. do 5 sierpnia 2009 r. w K. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził (...) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w łącznej kwocie 2.094,07 zł po uprzednim wprowadzeniu w błąd pracownika tej spółki odnośnie złożonego zamówienia na dostawę towaru w imieniu (...) i odebrania towaru dostarczonego na podstawie faktur VAT nr (...) z dnia 16.07.2009 r., nr Fv (...) z dnia 17.07.2009 r., nr Fv (...) z dnia 3.08.2009 r., nr Fv (...) z dnia 4.08.2009 r. w miejscowości I. podpisując na jednym z czterech listów przewozowych odbiór towaru imieniem i nazwiskiem P. P., tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k.

Sąd Rejonowy w Białymstoku wyrokiem z dnia 25 lutego 2015 r. wydanym w sprawie sygn. akt XV K 1082/14 oskarżonego Z. W. uznał za winnego popełnienia tego, że w okresie od 16 lipca 2009 r. do 5 sierpnia 2009 r. w K. działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru i w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził (...) w K. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w łącznej kwocie 2.094,07 zł w ten sposób, że wprowadził w błąd pracownika tej spółki poprzez złożenie zamówienia na dostawę towaru w imieniu (...) w B., kiedy w rzeczywistości nie był do tego upoważniony i nie działał w imieniu ww. firmy, a następnie odebrał w miejscowości I. dostarczony na skutek zamówienia towar wymieniony w fakturach VAT nr (...) z dnia 16.07.2009 r., nr Fv (...) z dnia 17.07.2009 r., nr Fv (...) z dnia 3.08.2009 r., nr Fv (...) z dnia 4.08.2009 r., podpisując na jednym z czterech listów przewozowych odbiór towaru imieniem i nazwiskiem P. P. tj. czynu z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 12 kk i za to na mocy art. 286 § 1 kk w zw. z art. 12 kk skazał go na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności. Na mocy art. 69 § 1 i 2 kk, art. 70 § 1 pkt 1 kk wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił oskarżonemu na okres próby wynoszący 2 lata. Na mocy art. 46 § 1 kk orzekł wobec oskarżonego obowiązek naprawienia w całości szkody w postaci zapłaty na rzecz pokrzywdzonego (...) w K. kwoty 2094,07 zł. Zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 120 złotych tytułem opłaty i 1954,44 zł tytułem pozostałych kosztów sądowych.

Wyrok, w całości na korzyść oskarżonego, zaskarżył jego obrońca. Na zasadzie art. 438 k.p.k. orzeczeniu zarzucił:

1. Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mający wpływ na jego treść, polegający na przyjęciu, że Z. W. działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, pomimo tego, że na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie nie można przypisać mu winy umyślnej i działania z zamiarem bezpośrednim;

2. Naruszenie przepisów postępowania karnego mające wpływ na treść wyroku, a mianowicie:

a) art. 4 k.p.k. poprzez niewzięcie pod uwagę całokształtu okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego;

b) art. 7 k.p.k. poprzez brak wszechstronnego rozważenia zebranego w sprawie materiału dowodowego pod kątem zasad prawidłowego rozumowania, wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, a mianowicie uznania za wiarygodne zeznań P. P., które stanowiły główny materiał dowodowy w sprawie pomimo tego, że:

- ww. świadek jest skonfliktowany ze Z. W.,

- na rozprawie w dniu 24 maja 2012 r. ww. świadek zeznał, że „nie zaksięgował faktur firmy (...), pomimo tego że z zaświadczenia biura rachunkowego prowadzącego księgowość P. P. wynika, że ww. faktury zostały zaksięgowane w księdze przychodów i rozchodów oraz w ewidencji zakupów towarów handlowych PHU (...) (k.240) i potraktowane jako koszty uzyskania przychodu;

- na rozprawie w dniu 7 listopada 2013 r. P. P. kategorycznie stwierdził, że jego współpraca ze Z. W. zakończyła się pod koniec 2009 r., a następnie zeznał, iż przedmiotowa współpraca zakończyła się praktycznie w 2007 r.

Wskazując na powyższe, na podstawie art. 427 § 1 k.p.k. i art. 437 § 2 k.p.k. skarżący wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Wywiedziona apelacja obrońcy oskarżonego jest oczywiście bezzasadna i jako taka nie zasługuje na uwzględnienie.

Analiza treści złożonego środka odwoławczego wskazuje, że skarżący formułując zarzut błędu w ustaleniach faktycznych i naruszenia przepisów prawa procesowego [ art. 4 i 7 k.p.k.] w rzeczywistości polemizuje z oceną dowodów i poczynionymi przez Sądu I instancji ustaleniami faktycznymi forsując własną wersję zdarzeń nakierowaną na uchronienie oskarżonego od odpowiedzialności karnej.

Przed odniesieniem się do zarzutów zawartych w skardze zasadnym będzie przypomnieć, iż zgodnie z ugruntowanym orzecznictwem Sądu Najwyższego „zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę wyroku jest tylko wówczas słuszny, gdy zasadność ocen i wniosków, wyprowadzonych przez Sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania. Zarzut ten nie może jednak sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami sądu, wyrażonymi w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, lecz do wykazania, jakich konkretnych uchybień w zakresie zasad logicznego rozumowania dopuścił się Sąd w ocenie zebranego materiału dowodowego [wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 marca 1975 roku, II Kr 355/74, OSNPG 1075/9/83, LEX nr 16881]. Natomiast zarzut naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów wymaga wykazania wad w ocenie konkretnych dowodów dokonanej przez Sąd I instancji, prowadzących do wniosku, iż przekracza ona granice swobodnej oceny. Należy, bowiem pamiętać o tym, że przekonanie sądu orzekającego o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną przepisu art. 7 k.p.k. wtedy, gdy:

- jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy [wspomniany już art. 410 k.p.k., art. 92 k.p.k.] i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2 k.p.k.),

- stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i niekorzyść oskarżonego [art. 4 k.p.k.],

- jest wyczerpujące i logiczne – z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego umotywowane w uzasadnieniu wyroku [art. 424 k.p.k.] [por. też wyrok Sądu Najwyższego z 03 marca 1998 roku, V KKN 104/98, Prokuratura i Prawo 1999/2/6, LEX 35095; wyrok Sądu Najwyższego z 28 kwietnia 1997 roku, IV KKN 58/97, Prokuratura i Prawo 1997/11/1, LEX 31393].

Odnosząc powyższe rozważania do rozpoznawanej sprawy stwierdzić należy, przy tym wbrew zapatrywaniom wyrażonym w środku odwoławczym, że Sąd Rejonowy orzekał w niniejszej sprawie zgonie ze wszystkimi przywołanymi wyżej zasadami. Kontrola instancyjna nie potwierdziła sugestii autora apelacji jakoby dokonana przez Sąd I instancji ocena zebranego materiału dowodowego, w szczególności zeznań świadka P. P. oraz wyjaśnień oskarżonego, obarczona była błędem dowolności bądź też została przeprowadzona wybiórczo. To, że zaskarżony wyrok został oparty przede wszystkim na dowodzie w postaci zeznań P. P. przy równoczesnej dyskwalifikacji wyjaśnień oskarżonego, samo w sobie nie może przesądzać o naruszeniu normy art. 7 k.p.k. Sąd orzekający ma bowiem bezsprzecznie prawo dać wiarę jednym dowodom, a jednocześnie przymiotu wiarygodności odmówić innym, pod tym wszakże warunkiem, iż swoje stanowisko w tej kwestii w sposób logiczny i racjonalny uzasadni, uwzględniając przy tym wskazania wiedzy i doświadczenia życiowego oraz zasady prawidłowego rozumowania. A w ocenie Sądu Okręgowego wywód zawarty w uzasadnieniu skarżonego wyroku na poparcie konstatacji o istnieniu podstaw do przypisania oskarżonemu sprawstwa w zakresie zarzucanego mu czynu z art. 286 § 1 k.k. powyższe kryteria spełnia.

Poza wszystkim, skarżący zdaje się nie dostrzegać, bądź w sposób wybiórczy zapoznał się z treścią tzw. pisemnych motywów skarżonego rozstrzygnięcia, że prócz zeznań świadka P. P. podstawą ustaleń czynionych przez Sąd Rejonowy w sprawie były także inne dowody zgromadzone w aktach szczegółowo wymienione i opisane w treści wspomnianego uzasadnienia, min. zeznania świadków M. R., P. Ł., A. G., M. Ś., a także dowody z dokumentów [pisma z biura rachunkowego, listy przewozowe, faktury, zaświadczenia oraz pisma z banku] oraz opinia biegłego z zakresu kryminalistycznych badań dokumentów.

Tymczasem wersja prezentowana przez oskarżonego, w której przekonywał on o swojej niewinności, jak wynika z analizy zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie znajduje w nim potwierdzenia.

Ponadto, w brew twierdzeniom skarżącego, Sąd Rejonowy odniósł się również w treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku i poddał analizie kwestie współpracy oskarżonego i świadka P. P. i to zarówno w zakresie okresu jej trwania, jak i zasad na których się opierała. Podobnie przy wyrokowaniu czynił rozważania w zakresie okoliczności zaksięgowania faktur z firmy (...), co do których świadek P. P. wskazywał, że nie dokonywał ich księgowania. Następnie w sposób zgody z przepisami postępowania je ocenił, czemu dał wyraz w znanych stronie pisemnych rozważaniach zawartych w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, stąd też ich powtórne przywoływane w tym miejscu jest niecelowe.

W konsekwencji stwierdzić należy, że Sąd Rejonowy dokonał właściwego wartościowania całokształtu zgromadzonych w sprawie dowodów przy uwzględnieniu wskazań wiedzy, logiki oraz doświadczenia życiowego i zasadnie oparł swoje ustalenia przede wszystkim na zeznaniach świadka P. P. znajdujących potwierdzenie w pozostałym materiale aktowym, szczegółowo wymienionym w tzw. motywach pisemnych zaskarżonego wyrok, na które Sąd Odwoławczy wskazywał również w treści niniejszego uzasadnienia. Podobnie uprawnione jest zanegowanie przez Sąd meriti rzetelności twierdzeń oskarżonego, który w toku całego postępowania jak słusznie dostrzegł tę okoliczność Sąd Rejonowy, składał niekonsekwentne wyjaśnienia, zaś kreowana przez niego wersja zdarzeń nie znalazła potwierdzenia w analizowanym materiale aktowym.

Jako całkowicie niezrozumiała oceniona została ta część argumentacji apelującego, w której utrzymuje on, iż działanie Z. W. nie miało na celu osiągnięcia korzyści majątkowej. Otóż wydaje się, że jest wręcz przeciwnie. Dostrzeżenie całokształtu zachowań oskarżonego, które ten podejmował w kontaktach z oszukaną spółką z K. przesądza w sposób jednoznaczny, że to ocena Sądu meriti, a nie stanowisko obrony zasługuje w tej kwestii na pełną aprobatę. Poza wszystkim warto odnotować i to, że apelujący poza formułowaniem w tym względzie własnego, ewidentnie subiektywnego punktu widzenia, nie podejmuje próby wykazania słuszności swoich racji. Tym samym to zarzut apelacyjny, a nie kwestionowane nim elementy rozstrzygnięcia jawi się jako obarczony błędem dowolności.

Osobnego potraktowania wymaga natomiast zarzut z pkt 2. a) gdzie apelujący wskazuje na obrazę art. 4 k.p.k. Sąd Okręgowy orzekający w niniejszej sprawie całkowicie aprobuje jednolite w tym względzie stanowiska piśmiennictwa i judykatury, w świetle którego neguje się możliwość podnoszenia naruszenia wskazanej wyżej normy procesowej jako tzw. samodzielnej podstawy apelacyjnej. Wielokrotnie podkreślano, że przepis ten określa ogólną dyrektywę postępowania. Dopiero zatem wskazanie tych przepisów ustawy procesowej, które miał sąd naruszyć, wbrew zasadzie obiektywizmu, czyniłoby taki zarzut formalnie poprawnym. Tymczasem, w realiach przedmiotowej sprawy z taką sytuacją nie mamy do czynienia.

Reasumując zatem, jeszcze raz warto podkreślić, że przeprowadzona kontrola instancyjna nie wykazał żadnych nieprawidłowości w rozumowaniu Sądu Rejonowego. Informacje, którymi organ ten dysponował są w pełni wystarczające do oceny kwestii słuszności postawionego Z. W. zarzutu, a wyrok jaki zapadł w niniejszej sprawie postrzegać należy jako całkowicie prawidłowy.

Opowiadając się zatem za trafnością rozstrzygnięcia co do winy oskarżonego w zakresie zarzucanego mu występku, Sąd Okręgowy w pełni aprobuje również stanowisko Sądu Rejonowego o rodzaju i rozmiarze wymierzonej sprawcy kary. Powyższa decyzja Sądu meriti uwzględnia w sposób właściwy zarówno charakter i okoliczności czynu zarzucanego oskarżonemu, jak również właściwości i warunki osobiste sprawcy.

Mając zatem na względzie całokształt przywołanych powyżej okoliczności, nie stwierdzając też uchybień, które winny być uwzględnione przez Sąd Okręgowy z urzędu, orzeczono o utrzymaniu zaskarżonego wyroku w mocy.

O opłacie za postępowanie przed Sądem II instancji orzeczono na podstawie art. 8 w zw. z art. 2 ust. 1 pkt. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych [Dz. U. Nr 49, poz. 223, z późn. zm.], zaś o pozostałych kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze na mocy art. 636 § 1 k.p.k. w zw. z art. 627 k.p.k. Na pozostałe koszty procesu złożyły się koszt doręczeń wezwań i innych pism - ryczałt - w kwocie 20 zł. - art. 618 § 1 pkt l k.p.k. w zw. z § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym [Dz. U. 2003 r., nr 108, póz. 1026 z późn. zm.].