Sygn. akt VI Ka 577/15

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 lipca 2015 r.

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie :

Przewodniczący: SSO Beata Tymoszów (spr.)

Sędziowie: SO Aleksandra Mazurek

SR del. Urszula Sorbian

protokolant: asystent sędziego Karolina Sikorska

przy udziale prokuratora Anny Radyno-Idzik

po rozpoznaniu dnia 24 lipca 2015 r.

sprawy W. J. s. J. i Z. ur. (...) w Ł.

oskarżonego o przestępstwo z art. 270 § 1 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Wołominie

z dnia 13 lutego 2015 r. sygn. akt II K 818/13

zaskarżony wyrok uchyla i na podstawie art. 66 § 1 i 2 k.k., art. 67 § 1 k.k. postępowanie karne wobec W. J. warunkowo umarza na okres próby jednego roku; zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 (stu) złotych tytułem opłaty sądowej za obie instancje i obciąża go pozostałymi kosztami sądowymi w sprawie.

Uzasadnienie wyroku Sądu Okręgowego Warszawa – Praga w Warszawie w sprawie o sygnaturze VI Ka 577/15

W. J. został oskarżony o to, że w nieustalonym miejscu i czasie, nie później niż 14 listopada 2006 roku w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, dokonał podrobienia dokumentu w postaci pełnomocnictwa udzielonego adwokat M. M. do reprezentowania siebie i J. D. przed Sądem Okręgowym Warszawa P., podpisując się na pełnomocnictwie za J. D., po czym użył przedmiotowy dokument jako autentyczny, to jest o czyn z art. 270 § 1 k.k.

Sąd Rejonowy w Wołominie wyrokiem z dnia 13 lutego 2015r., wydanym w sprawie o sygn. akt II K 818/13 uznał W. J. za winnego tego, że w bliżej nieustalonym miejscu i czasie, nie wcześniej niż 20 marca 2006 roku i nie później niż 14 listopada 2006 roku, dokonał podrobienia dokumentu w postaci pełnomocnictwa udzielonego adwokat M. M. do reprezentowania siebie i J. D. przed Sądem Okręgowym Warszawa - Praga, podpisując się na pełnomocnictwie za J. D., po czym użył przedmiotowego dokumentu jako autentyczny, to jest popełnienia występku wyczerpującego dyspozycję art. 270 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 270 § 1 k.k. skazał go i wymierzył mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności, której wykonanie, na podstawie art. 69 § 1 i § 2 k.k. w zw. z art. 70 § 1 pkt 1 k.k. warunkowo zawiesił na okres 3 (trzech) lat próby.

Sąd orzekł nadto o kosztach procesu.

Wyrok ten zaskarżył w całości obrońca oskarżonego. Na podstawie art. 427 § 2 k.p.k. w zw. art. 438 pkt 3 k.p.k. zaskarżonemu wyrokowi zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mający wpływ na jego treść, polegający na braku ustaleń pozwalających stwierdzić, czy istniała możliwość późniejszego potwierdzenia przez J. D. pełnomocnictwa udzielonego adwokatowi. W konkluzji obrońca oskarżonego wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez przyjęcie, iż czyn przypisany oskarżonemu wypełnia znamiona występku opisanego w art. 270 § 2a k.k. i umorzenie postępowania ze względu na przedawnienie karalności czynu – ewentualnie - uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Choć zarzut w podniesiony w apelacji obrońcy nie był zasadny, to jednak zawarte w niej argumenty nakazywały przyjąć, że Sąd Rejonowy dopuścił się innego rodzaju błędu w ustaleniach faktycznych ( co do stopnia szkodliwości społecznej czynu przypisanego oskarżonego), co skutkowało orzeczeniem o karze noszącym cechy rażącej niewspółmierności. Stwierdzenie tych uchybień doprowadziło w konsekwencji do uchylenia wyroku i orzeczenia odmienne co do istoty sprawy.

Na wstępie należy stwierdzić, że sąd orzekający na podstawie prawidłowej oceny wszelkich dowodów ujawnionych na rozprawie poczynił trafne ustalenia faktyczne tak co do przebiegu zdarzeń jak i motywacji działania oskarżonego, a następnie właściwej ich subsumcji pod określone przepisy prawa, wyprowadzając prawidłowy wniosek o popełnieniu przez W. J. zarzucanego mu przestępstwa. Przekonujące przy tym i mające pełne oparcie w dokumentach znajdujących się w aktach sprawy o sygnaturze I C 48/06 Sądu Rejonowego w Wołominie są wywody Sądu, iż brak formalny pełnomocnictwa w postaci jego podpisania przez J. D. mógł zostać uzupełniony także po terminie rozprawy apelacyjnej, wyznaczonej na dzień 16 listopada 2006r. ( k. 170 akt sprawy). Z protokołu tej rozprawy wynika wprost, że z takiej możliwości skorzystał właśnie aplikant adwokacji, występujący z upoważnienia adwokata – pełnomocnika pozwanych ( a więc właśnie oskarżonego i J. D.) , zaś wyrok w sprawie został ogłoszony 13 dni po terminie rozprawy. Słusznie uznał też Sąd Rejonowy, że tak elementy przedmiotowe jak i podmiotowe występku przypisanego oskarżonemu nie pozwalają na potraktowanie go jako wypadku mniejszej wagi z art. 270 § 2 a k.k., zaś sąd odwoławczy podziela w pełni to stanowisko. Zgodzić się natomiast trzeba z twierdzeniem autora apelacji, że właściwa ocena wszystkich okoliczności sprawy, to jest postaci winy oskarżonego i jego motywacji oraz sposobu działania, wiedzy i zgody J. D. na popełnienie przestępstwa, nakazywała uznać, że czyn przypisanych W. J. charakteryzował się takim stopniem szkodliwości społecznej, który nie był znaczny.

W toku postępowania sądowego oskarżony przyznał się do popełniania zarzucanego mu czynu oraz złożył wyjaśnienia, którym Sąd Rejonowy dał wiarę w całości. Przedmiotowe zdarzenie było wynikiem braku możliwości uzyskania podpisu J. D. w określonym czasie – czego oskarżony się przestraszył ze względu na konsekwencje procesowe. Istotnym jest również, że do omawianego zdarzenia doszło wiele lat temu (2006 rok), oskarżony od tego czasu nie wchodził w konflikt z prawem – dotychczas nie był karany. Zatem w kontekście powyższego, orzeczona względem oskarżonego kara 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 3 lat w ocenie Sądu Okręgowego jest karą zbyt surową i nieadekwatną do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu.

Stąd też, uwzględniając obecne brzmienie art. 66 § 1 i 2 k.k. zaskarżony wyrok należało uchylić, a na podstawie art. 66 § 1 i 2 k.k., art. 67 § 1 k.k. postępowanie karne wobec W. J. warunkowo umorzyć na okres próby jednego roku. Przepis art. 66 § 1 k.k. pozwala na warunkowe umorzenie postępowania, jeżeli spełnione zostaną określone w nim przesłanki związane z czynem oraz z osobą sprawcy, uzasadniające wobec niego pozytywną prognozę kryminologiczną. Jedną z tych przesłanek, stanowiących warunek sine qua non zastosowania instytucji warunkowego umorzenia postępowania, jest uprzednia niekaralność sprawcy za przestępstwo umyślne, która niewątpliwie w wypadku oskarżonego W. J. została spełniona (k. 195). Zważywszy na postawę oskarżonego, jego wiek, upływ czasu od zdarzenia Sąd uznał za wystarczający wobec niego okres roku próby.

Z powyższych względów Sąd Okręgowy orzekł jak w części dyspozytywnej.