Sygn. akt X K 77/16

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 kwietnia 2016 roku

Sąd Rejonowy - Gdańsk Południe w Gdańsku X Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Dorota Zabłudowska

Protokolant: Marta Filipiak

po rozpoznaniu w dniu 21 kwietnia 2016 roku na posiedzeniu

sprawy D. Ś., syna J. i I. z domu K., urodzonego (...) w G.,

oskarżonego o to, że:

w dniu 30 sierpnia 2015 roku w G. znajdując się w stanie nietrzeźwości, wynoszącym: pierwsze badanie 0,39 mg/l, drugie badanie 0,40 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu prowadził w ruchu lądowym pojazd m-ki F. (...) o nr rej. (...),

tj. o czyn z art. 178a § 1 k.k.

I.  ustalając, iż w okolicznościach nie budzących wątpliwości oskarżony D. Ś. dopuścił się popełnienia czynu kwalifikowanego z art. 178a § 1 k.k. i przyjmując, że wina oskarżonego i społeczna szkodliwość tego czynu nie są znaczne, na podstawie art. 66 § 1 i 2 k.k. i art. 67 § 1 k.k. postępowanie karne warunkowo umarza na okres próby 2 (dwóch) lat.

II.  na podstawie art. 67 § 3 k.k. w zw. z art. 42 § 2 k.k. orzeka wobec oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres roku;

III.  na postawie art. 63 § 3 k.k. na poczet orzeczonego w pkt. II zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych zalicza oskarżonemu okres rzeczywistego zatrzymania prawa jazdy od dnia 30 sierpnia 2015 roku do dnia 21 kwietnia 2016 roku;

IV.  na podstawie art. 67 § 3 k.k. w zw. z art. 43a § 2 k.k. orzeka od oskarżonego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej świadczenie pieniężne w kwocie 500 zł (pięciuset złotych);

V.  na mocy art. 626 § 1 k.p.k., art. 627 k.p.k. w zw. z art. 629 k.p.k., art. 616 § 1 i 2 k.p.k. oraz na podstawie art. 1 i art. 7 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity Dz. U. z 1983 r. nr 49 poz. 223 ze zm.) zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe: 70 zł (siedemdziesiąt złotych) tytułem wydatków oraz kwotę 100 zł (sto złotych) tytułem opłaty.

X K 77/16

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 29 sierpnia 2015 roku w godzinach wieczornych od ok. 23:00 do 1:00 następnego dnia D. Ś. był u kolegi na wieczorze kawalerskim, gdzie spożywał alkohol. Wypił 2 piwa i dwa drinki.

Następnego dnia wstał przed 8:00. Czuł się dobrze, nie czuł się pijany, myślał, że może prowadzić samochód. Wsiadł do samochodu m-ki F. (...) o nr rej. (...) i udał się do pracy. Gdy jechał ulicą (...) w G., zatrzymała go Policja.

/dowody: wyjaśnienia oskarżonego D. S. k. 16-17/

D. Ś. został poddany badaniu na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu: badanie przy pomocy urządzenia A. o godz. 7:51 wykazało 0,39 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, drugie o godz. 8:05 0,40 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu. Po półgodzinie zbadano D. Ś. przy pomocy urządzenia Alkometr A 2.0. Pierwsze z badań przeprowadzone o godzinie 08:31 wykazało 0,38 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, drugie przeprowadzone o godzinie 08.33 – 0,36 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu. Następnie zbadano D. P. urządzeniem typu Alkometr A2.0 gdzie uzyskano wynik I badania 0,32 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, II badania 0,30 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu.

/dowody: zeznania świadka A. T. k. 9;

protokół przebiegu badania stanu trzeźwości k. 2,;

świadectwo wzorcowania k. 3/

Słuchany w toku postępowania przygotowawczego D. Ś. oświadczył, iż rozumie treść stawianych mu zarzutów i przyznaje się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Jednocześnie przytoczył okoliczności popełniania czynu zabronionego.

/wyjaśnienia D. Ś. k. 16-17/

D. Ś. nie był uprzednio karany.

/dowody: karta karna k. 24/

Sąd zważył, co następuje:

W świetle wszystkich przeprowadzonych i ujawnionych w toku postępowania dowodów należało przyjąć, iż sprawstwo oskarżonego D. Ś. odnośnie zarzucanego mu czynu nie budzi wątpliwości. Do powyższego przekonania doszedł Sąd w oparciu o całokształt ujawnionego w toku postępowania materiału dowodowego w zakresie, w jakim został on uznany za wiarygodny, w szczególności w oparciu o protokół z przebiegu badania stanu trzeźwości urządzeniem elektronicznym, zeznania świadka oraz wyjaśnienia oskarżonego.

Za polegające na prawdzie uznał Sąd zeznania świadka A. T. złożone w toku postępowania przygotowawczego. Świadek w sposób spójny i rzeczowy przytoczył okoliczności związane z zatrzymaniem oskarżonego celem przeprowadzenia kontroli drogowej. Przedstawione przez niego fakty w pełni znajdują oparcie w pozostałym zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym, w szczególności w danych zawartych w protokole z przebiegu badania stanu trzeźwości urządzeniem elektronicznym z dnia 30 sierpnia 2015 r.

Sąd nie znalazł podstaw do zakwestionowania autentyczności dokumentów w postaci: danych o karalności, danych osobopoznawczych, protokołów z przebiegu badania stanu trzeźwości urządzeniem elektronicznym, świadectw wzorcowych. Brak w sprawie innych dokumentów, które mogłyby podważyć autentyczność wymienionych, bądź też zakwestionować ich autorstwo i treści w nich zawarte. Mając ponadto na uwadze zgodność danych wynikających z powyższych dokumentów z treścią zeznań świadka, brak było podstaw do zakwestionowania wiarygodności wskazanych dowodów. Dowody w postaci protokołu z przebiegu badania stanu trzeźwości urządzeniem elektronicznym mają przy tym szczególny charakter, gdyż w korelacji z zeznaniami A. T. stanowią jedną z podstaw do ustalenia sprawstwa oskarżonego w zakresie zarzucanego mu oskarżeniem czynu.

W świetle powyższego Sąd uznał za niebudzące wątpliwości przyznanie się oskarżonego do winy, zaś za wiarygodne jego wyjaśnienia złożone w toku postępowania przygotowawczego.

Mając na uwadze przeprowadzone w sprawie dowody, Sąd przypisał oskarżonemu sprawstwo zarzucanego mu czynu. Dowody, w ocenie Sądu są spójne i jednoznaczne. Nie ulega wątpliwości, iż w D. Ś. 30 sierpnia 2015 roku w G. znajdując się w stanie nietrzeźwości, wynoszącym: pierwsze badanie 0,39 mg/l, drugie badanie 0,40 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu prowadził w ruchu lądowym pojazd m-ki F. (...) o nr rej. (...), czym wyczerpał znamiona przestępstwa z art. 178a § 1 k.k.

Mając na uwadze okoliczności dotyczące popełnienia czynu zarzucanego oskarżonemu, jak również te, które wskazują na jego właściwości, warunki osobiste i dotychczasowy sposób życia, Sąd rozważał, czy w niniejszej sprawie uzasadnione jest zastosowanie wobec D. Ś. dobrodziejstwa instytucji warunkowego umorzenia postępowania karnego.

Zgodnie z art. 66 § 1 kodeksu karnego, sąd może warunkowo umorzyć postępowanie karne, jeżeli wina i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne, okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości, a postawa sprawcy nie karanego za przestępstwo umyślne, jego właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia uzasadniają przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania będzie przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa.

Sąd wziął pod uwagę fakt, iż oskarżony przyznał się do zarzucanemu mu czynu, składając jednocześnie wyczerpujące wyjaśnienia, które przyczyniły się do ustalenia stanu faktycznego w sprawie. Istotnym jest również, to, że zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu wykazana badaniami, którym został poddany D. Ś., jedynie nieznacznie przekroczyła dolną wartość, przy jakiej w rozumieniu art. 115 § 16 pkt. 2 k.k. zachodzi stan nietrzeźwości, co pozwala uznać, iż stopień społecznej szkodliwości jego czynu nie był znaczny. Nie bez znaczenia jest również fakt, iż oskarżony spożywał alkohol poprzedniego dnia, nie zaś bezpośrednio przed zatrzymaniem, zaś zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu wykazywała tendencję spadkową.

Sąd miał również na względzie, iż oskarżony nie figuruje w Kartotece Karnej Krajowego Rejestru Karnego, zaś dotychczasowy sposób jego życia, a także właściwości i warunki osobiste uzasadniają przypuszczenie, iż pomimo warunkowego umorzenia prowadzonego wobec niego postępowania karnego, będzie przestrzegał porządku prawnego i nie popełni ponownie przestępstwa. W konsekwencji należy przyjąć, iż popełnienie przez D. Ś. czynu zabronionego miało charakter jedynie incydentalny i są podstawy by zakładać, iż w przyszłości nie wejdzie on ponownie w konflikt z prawem. Sąd wziął też pod rozwagę okoliczność, iż sam fakt toczącego się postępowania odniósł pozytywny skutek w postaci uświadomienia oskarżonemu niewłaściwości jego postępowania.

W ocenie Sądu brak jest podstaw, by przestępstwo prowadzenia pojazdu w stanie nietrzeźwym traktować bardziej surowo niż inne przestępstwa o podobnym zagrożeniu karnym. Przestępstwo to zagrożone jest karą grzywny, ograniczenia wolności lub pozbawienia wolności do lat 2, czyli zagrożenie ustawowe jest stosunkowo niskie i zdaniem Sądu brak jest racjonalnych przesłanek dla wyłączania wobec sprawców takich przestępstw możliwości warunkowego umorzenia postępowania tylko dlatego, iż aktualnie występuje presja polityczna i społeczna w kierunku surowego karania pijanych kierowców. Gdyby ustawodawca chciał wyłączyć możliwość warunkowego umorzenia postępowania w stosunku do tego przestępstwa, sformułowałby przepis w taki sposób, by uczynić to niemożliwym bądź poprzez podwyższenie progu zagrożenia ustawowego powyżej 3 lat, bądź poprzez wyłączenie tej możliwości expressis verbis. Dlatego też zdaniem Sądu zarówno właściwości osobiste oskarżonego, jak i charakter popełnionego przez niego przestępstwa wskazują na celowość i zasadność warunkowego umorzenia postępowania karnego wobec jego osoby.

Na podstawie art. 67 § 1 kodeksu karnego Sąd określił długość okresu próby, na jaki nastąpiło warunkowe umorzenie postępowania prowadzonego przeciwko oskarżonemu na dwa lata, uznając, iż taki właśnie okres pozwoli na zweryfikowanie pozytywnej prognozy co do dalszego sposobu postępowania oskarżonego. Zdaniem Sądu oskarżony nie będzie w przyszłości naruszał obowiązującego porządku prawnego mimo nie przeprowadzenia wobec niego rozprawy i skazania go za popełnione przestępstwo.

Rozstrzygając kwestię zastosowania wobec D. Ś. zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych Sąd zważył, iż choć zakaz taki może być orzeczony, gdy spełnione są warunki materialne przewidziane w art. 42 § 1 k.k., tzn. wobec osoby uczestniczącej w ruchu, której zarzucono popełnienie przestępstwa przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji to jednocześnie „(…) w sytuacji, w której postępowanie karne zostaje warunkowo umorzone, pozostaje [on] fakultatywny." (zob. uzasadnienie postanowienia z 29 stycznia 2002 r., I KZP 33/2001, OSNKW 2002, z. 3-4, poz. 15). Powyższe, w myśl stanowiska doktryny, nie wynika z faktu pozostawania art. 67 § 3 k.k. in fine w relacji lex specialis do art. 42 § 2 k.k., lecz z tego, iż art. 42 § 2 k.k., jak i wszystkie inne przepisy określające podstawy stosowania kar lub środków karnych, nie mają zastosowania w wypadku warunkowego umorzenia. Artykuł 67 § 3 stanowi bowiem samodzielną podstawę stosowania omawianego zakazu (zob. M. Gajewski, glosa do postanowienia SN z 29 stycznia 2002 r., I KZP 33/01..., s. 708). Zacytowane poglądy Sąd w pełni podziela. Zdaniem Sądu ujęte w przepisie art. 67§3 k.k. środki mają charakter środków probacyjnych, nie wiążą się one bowiem ze skazaniem oskarżonego za zarzucany mu czyn.

Mając powyższe na uwadze Sąd skorzystał z możliwości orzeczenia wobec oskarżonego środka probacyjnego w postaci zakazu prowadzenie wszelkich pojazdów mechanicznych na okres roku zaliczając na jego poczet okres rzeczywistego jego stosowania poprzez zatrzymanie dokumentu prawa jazdy od dnia 30 sierpnia 2015 roku do dnia 21 kwietnia 2016 roku. W ocenie Sądu zastosowanie tego środka probacyjnego jest uzasadnione charakterem naruszonego przez D. Ś. dobra chronionego prawem. Fakt, że poruszał się on pojazdem mechanicznym po drodze publicznej, znajdując się w stanie nietrzeźwym, w kontekście warunkowego umorzenia wobec niego postępowania karnego, uzasadnia zdaniem Sądu niezbędność zastosowania środka probacyjnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych. Zastosowany środek probacyjny ma bowiem w tym przypadku charakter prewencyjny i jego celem jest przede wszystkim uchronienie innych osób przed stwarzanym przez oskarżonego, jako uczestnika ruchu, zagrożeniem dla ich zdrowia i życia. Zdaniem Sądu jego orzeczenie dodatkowo jeszcze uświadomi D. Ś., że popełnianie przestępstw jest nieopłacalne, a skutki naruszenia kardynalnej zasady bezpieczeństwa ruchu drogowego będą zawsze uciążliwe. Zakreślając okres obowiązywania omawianego środka probacyjnego na jeden rok Sąd wziął zaś pod uwagę to, że stężenie alkoholu we krwi oskarżonego wyniosło od 0,40 mg/l do 0,36 mg/l, a więc jedynie w niewielkim stopniu przekraczało stężenie stanowiące próg odpowiedzialności karnej za prowadzenie pojazdu pod wpływem alkoholu. Powyższe przemawiało za orzeczeniem wskazanego środka karnego na minimalny okres.

Podobnie za celowe uznał Sąd zastosowanie wobec oskarżonego na mocy art. 67 § 3 k.k. środka probacyjnego w postaci zobowiązania go do uiszczenia świadczenia pieniężnego w wysokości 500 zł na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej. W opinii Sądu celowym było skorzystanie z możliwości nałożenia na oskarżonego tego środka probacyjnego w związku z warunkowym umorzeniem postępowania, tak by dodatkowo uzmysłowić oskarżonemu niewłaściwość jego postępowania i osiągnąć pozytywny skutek wychowawczy wobec niego.

Nie znajdując podstaw do zwolnienia oskarżonego od obowiązku ponoszenia kosztów sądowych Sąd obciążył go tymi kosztami i wymierzył mu opłatę zgodnie z obowiązującymi przepisami. D. Ś. jest bowiem osobą czynną zawodowo, co w ocenie Sądu pozwala mu na poniesienie w/w kosztów.