Sygn. akt VIII Ka 778/13

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 października 2013r. Dnia 8 października 2013 r.

Sąd Okręgowy w Białymstoku VIII Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Marek Wasiluk

Protokolant: Aneta Chardziejko

przy udziale Prokuratora Małgorzaty Zińczuk

po rozpoznaniu w dniu 8 października 2013 roku

sprawy D. W. oskarżonego z art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 57a § 1 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez prokuratora

od wyroku Sądu Rejonowego w Bielsku Podlaskim Zamiejscowy VIII Wydział Karny z siedzibą w Siemiatyczach z dnia 20 czerwca 2013 roku, sygn. akt VIII K 148/13;

I.  Wyrok w zaskarżonej części zmienia w ten sposób, że:

- w punkcie II rozstrzygnięcia za podstawę warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności przyjmuje art. 69 § 1, 2 i 4 k.k., art. 70 § 2 k.k.

II. W pozostałym zakresie wyrok w zaskarżonej części utrzymuje w mocy.

I.  Zwalnia oskarżonego od ponoszenia opłaty i od pozostałych kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, obciążając nimi Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

D. W. został oskarżony, o to, że :

w dniu 12 marca 2013 roku, o godz. 14:45 na dworcu (...)przy ul. (...)w (...)dokonał uszkodzenia ciała R. M.w ten sposób, że uderzył pięścią w twarz pokrzywdzonego doprowadzając go do upadku, w wyniku czego doznał on złamania nosa oraz rozcięcia wargi dolnej lewej, co spowodowało naruszenie czynności narządu ciała i rozstrój zdrowia trwający dłużej niż 7 dni przy czym sprawca czynu tego dopuścił się działając umyślnie, publicznie, i bez powodu okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego t.j. o czyn z art. 157 § 1 kk w zw. z art. 57 a § 1 kk.

Sąd Rejonowy w Bielsku Podlaskim Zamiejscowy VIII Wydział Karny z siedzibą w Siemiatyczach uznał oskarżonego D. W.za winnego popełnienia zarzuconego mu czynu i za to na podstawie art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 57a § 1 kk skazał go na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k., art. 70 § 2 k.k. wykonanie kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił oskarżonemu na okres próby wynoszący 3 lata.

Na podstawie art. 73 § 2 k.k. w okresie próby oddał oskarżonego pod dozór kuratora.

Na podstawie art. 57a § 2 kk orzekł wobec oskarżonego nawiązkę w kwocie 1500 złotych na rzecz pokrzywdzonego R. M..

Zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 180 złotych tytułem opłaty i obciążył go pozostałymi kosztami procesu w kwocie 90 złotych.

Powyższy wyrok zaskarżył prokurator w części dotyczącej orzeczenia o karze na niekorzyść oskarżonego. Orzeczeniu zarzucił obrazę prawa materialnego, a w szczególności art. 69 § 4 k.k. polegającą na pominięciu tego przepisu jako podstawy zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności podczas gdy w/w przepis jest podstawą zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności orzeczonej za występek o charakterze chuligańskim.

Z uwagi na powyższe wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uzupełnienie podstawy prawnej zawieszenia kary pozbawienia wolności orzeczonej wobec oskarżonego o art. 69 § 4 k.k.

Sąd Okręgowy, zważył, co następuje:

Apelacja prokuratora jest zasadna i zasługuje na uwzględnienie.

Należy wskazać, iż w świetle materiału dowodowego wina oskarżonego i okoliczności popełnienia czynu nie budzą wątpliwości. W tym zakresie Sąd I instancji poczynił prawidłowe ustalenia w oparciu o całokształt ujawnionych dowodów, a na ich podstawie wywiódł prawidłowy wniosek co do sprawstwa i winy oskarżonego w zakresie przypisanego mu czynu.

Nie kwestionując orzeczenia o winie oskarżonego oraz wymiaru kary zgodzić się należy, iż zarówno zarzut apelacji oskarżyciela publicznego, jak i wywody przytoczone na jego poparcie w pełni zasługują na aprobatę, a Sąd I instancji dopuścił się podnoszonej przez rzecznika oskarżenia obrazy prawa materialnego.

Przypomnieć należy, iż obraza przepisów prawa materialnego ( error iuris) może polegać na błędnej wykładni przepisu, zastosowaniu nieodpowiedniego przepisu lub zastosowaniu go w niewłaściwy sposób, zastosowaniu danego przepisu mimo zakazu określonego rozstrzygania, lub wreszcie na niezastosowaniu normy , której stosowanie było obowiązkowe, w orzeczeniu opartym na prawidłowych ustaleniach faktycznych (vide postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 29 maja 2008 roku roku, o sygn. akt V KK 89/08, lex 549369).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt stanu faktycznego niniejszej sprawy należy stwierdzić, iż Sąd I instancji w sposób prawidłowy uznał, iż zachowanie oskarżonego polegające na dokonaniu uszkodzenia ciała pokrzywdzonego R. M. (art. 157 § 1 k.k.), zostało popełnione publicznie i bez powodu, przez co oskarżony okazał rażące lekceważenie porządku prawnego, tak więc nosiło ono znamiona występku o charakterze chuligańskim. Orzekł wobec oskarżonego stosowną karę pozbawienia wolności, której wymiar w ocenie Sądu odwoławczego pozostaje w pełni adekwatny do stopnia zawinienia oraz okoliczności podmiotowych i przedmiotowych przypisanego czynu. Również apelujący ani rodzaju, ani samego wymiaru orzeczonej sankcji w złożonym środku odwoławczym w żadnej mierze nie kwestionuje. Jednakże w istocie ferując rozstrzygnięcie w tej części, Sąd dopuścił się podnoszonej przez rzecznika oskarżenia obrazy prawa materialnego.

Zgodnie z art. 69 § 4 k.k. zawieszenia wykonania kary ograniczenia wolności lub grzywny generalnie nie stosuje się wobec sprawcy występku o charakterze chuligańskim. Wobec sprawcy występku o charakterze chuligańskim (…) Sąd może warunkowo zawiesić wykonanie kary pozbawienia wolności w szczególnie uzasadnionych wypadkach.

Z literalnego brzmienia przedmiotowego przepisu wynika, że w/w regulacja prawna znajduje zastosowanie w przypadku sprawcy występku o charakterze chuligańskim i to jedynie w szczególnie uzasadnionych przypadkach. Na gruncie niniejszej sprawy, Sąd Rejonowy dostrzegł, że mamy do czynienia właśnie z takim sprawcą oraz, że w stosunku do niego zachodzi szczególnie uzasadniona sytuacja, na co przedstawił stosowane argumenty, które Sąd odwoławczy podziela. W uzasadnieniu Sąd Rejonowy wskazał przede wszystkim, że w stosunku do oskarżonego istnieje pozytywna prognoza kryminologiczna na przyszłość. Nadto oskarżony przyznał się do zarzucanego mu czynu, nie utrudniał postępowania karnego, a jego dotychczasowe życie nie świadczy o tym, iż jest osobą całkowicie zdemoralizowaną. Wręcz przeciwnie - jest młodym człowiekiem, który dopiero wkracza w dorosłe życie, w stosunku do którego można stosować metody wychowawcze w warunkach wolnościowych.

Zatem oczywistym błędem Sądu I instancji, w sytuacji uznania, że w odniesieniu do osoby oskarżonego zachodzą właśnie owe szczególne okoliczności, uzasadniające warunkowe zawieszenie wykonania orzeczonej kary, było nie powołanie w podstawie prawnej warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności art. 69 § 4 k.k.

Dlatego też Sąd Okręgowy wyrok w zaskarżonej części zmienił w ten sposób, że jako podstawę prawną warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności obok przepisów art. 69 § 1 i 2 kk oraz art. 70 § 2 kk, przyjął również § 4 art. 69 k.k.

W pozostałym zakresie wyrok należało utrzymać w mocy uznając, iż nie zawiera on błędów, które Sąd odwoławczy bierze pod uwagę z urzędu.

Nadmienić należy, iż jak przyjmuje się powszechnie w doktrynie wadliwość podstawy w zakresie rozstrzygnięcia Sądu co do winy i kary nie może być konwalidowana w trybie art. 105 k.p.k., który to przepis zezwala na sprostowanie orzeczenia tylko w zakresie oczywistej omyłki pisarskiej i rachunkowej.

O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze Sąd orzekł na mocy art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 634 kpk, kierując się zasadą słuszności.