Sygn. akt II Ka 237/16

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 maja 2016 r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący:		SSO Teresa Zawiślak
Protokolant:	st.sekr.sądowy Agata Polkowska

po rozpoznaniu w dniu 5 maja 2016 r.

sprawy W. B.

obwinionego o wykroczenie z art. 119 §1 kw

na skutek apelacji, wniesionej przez obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Węgrowie

z dnia 10 lutego 2016 r. sygn. akt II W 422/14

zaskarżony wyrok zmienia w ten sposób, że przyjmuje, iż obwiniony W. B. w ramach zarzucanego mu czynu dopuścił się zniszczenia jednego drewnianego kołka z ogrodzenia o wartości 3,55 zł na szkodę P. M., to jest czynu z art. 124 § 1 kw i na podstawie art. 5 § 1 pkt 9 kpw postępowanie w tej sprawie umarza wobec braku skargi uprawnionego oskarżyciela; stwierdza że wydatki postępowania w sprawie ponosi Skarb Państwa.

Sygn. akt II Ka 237/16

UZASADNIENIE

W. B. został obwiniony o to, że w dniu 06 maja 2014 roku o godzinie 11.30 w T., gminie S., powiecie (...), województwie (...) dokonał kradzieży 12 kołków z ogrodzenia o wartości 50 złotych na szkodę P. M.,

to jest o wykroczenie z art. 119 § 1 k.w.

Wyrokiem z dnia 1 lutego 2016 r., sygn. akt II W 422/14, Sąd Rejonowy w Węgrowie:

I.  obwinionego W. B., w ramach zarzucanego mu czy­nu, uznał za winnego tego, że w dniu 06 maja 2014 roku około godziny 11:30 w T., gmina S., powiat (...), województwo (...), do­ko­nał kradzieży 11 kołków z ogrodzenia o wartości 53,68 zł na szkodę P. M., tj. czynu wyczerpującego dyspozycję art. 119 § 1 k.w. i za ten czyn na podstawie art. 119 § 1 k.w. wymierzył mu karę grzywny w wysokości 300,00 zł;

II.  na podstawie art. 119 § 4 k.w. orzekł wobec obwinionego obowiązek zapłaty równowartości ukradzionego mienia poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego P. M. kwoty 53,68 zł;

III.  zasądził od obwinionego kwotę 30,00 zł tytułem opłaty, obciążył go wydatkami postępowania do kwoty 200,00 zł, w pozostałym zakresie koszty postępowania przyjął na rachunek Skarbu Państwa.

Apelację od zaprezentowanego wyżej wyroku wywiódł obwiniony, zaskarżając go w całości i zarzucając mu:

I.  naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów przez:

- nieprawidłowe wartościowanie zeznań P. M., wyrażające się nie tylko w nieuwzględnieniu zaszłości panujących pomiędzy wyżej wymienionym a W. B., lecz także w zignorowaniu faktu, iż relacje świadka nie znajdują potwierdzenia w innych środkach dowodowych,

- nieprawidłową ocenę zeznań A. M., wiążącą się z nieuwzględ­nieniem faktu, iż wyżej wymieniona pozostaje w związku małżeńskim z P. M.,

co doprowadziło do bezpodstawnego obdarzenia ich walorem wiary, a w efekcie miało wpływ na treść orzeczenia, albowiem skutkowało poczynieniem błędnych ustaleń faktycznych i uznaniem obwinionego za winnego popełnienia zarzuconego mu czynu;

II.  obrazę przepisów postępowania wyrażającą się w wystąpieniu przez oskarżyciela publicznego z wnioskiem o ukaranie W. B. pomimo nieprze­prowadzenia przez Policję niezbędnego postępowania wyjaśniającego, a także w zaniechaniu przez Sąd Rejonowy zwrócenia rzeczonego wniosku Policji celem przeprowadzenia wzmiankowanego postępowania, co miało wpływ na treść wy­roku, albowiem doprowadziło do niesłusznego uznania obwinionego za winnego popełnienia zarzuconego mu czynu.

W następstwie tak sformułowanych zarzutów odwołujący się wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku przez uniewinnienie W. B. od po­pełnienia zarzuconego mu czynu.

W toku rozprawy apelacyjnej obwiniony poparł apelację i wniósł o zmianę wyroku poprzez uniewinnienie go od przypisanego mu czynu. Oskarżyciel posiłkowy P. M. wniósł o utrzymanie wyroku w mocy.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obwinionego okazała się o tyle zasadna, że doprowadziła do rozstrzy­gnięcia o treści przyjętej w wyroku Sądu Okręgowego.

Na wstępie zaznaczyć trzeba, iż nie ma racji apelujący, o ile w sposób zgeneralizowany wywodzi, że zeznania pokrzywdzonego nie mogą być wystarczającą podstawą czynionych ustaleń faktycznych. Okoliczność oparcia orzeczenia ska­zującego na zeznaniach tylko jednego świadka sama przez się nie może stanowić podstawy do zarzutu dokonania błędnych czy dowolnych ustaleń faktycznych. Nie wolno a priori oceniać jako niewiarygodnych zeznań pokrzywdzonego, choćby był zainteresowany wynikiem postępowania. Tak samo nie należy oceniać zeznań świadków, powiązanych osobiście z pokrzywdzonym, istotą oceny dowodów jest bowiem ich treść, a nie pochodzenie ( vide wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z 11 lipca 2013 r., II AKa 81/13, LEX nr 1363328). Stanowisko takie nie zmienia jednakże faktu, iż w ocenie Sądu Odwoławczego w postępowaniu pierwszoinstancyjnym z niżej podanych przyczyn, doszło do nieprawidłowości w zakresie wartościowania zeznań P. M..

Przystępując do zasadniczej części rozważań zaakcentować należy, że kształt normatywny zasady swobodnej oceny dowodów, statuowanej na gruncie postę­powania w sprawach o wykroczenia treścią art. 7 k.p.k. w zw. z art. 8 k.p.w., nakazuje badanie treści pozyskanych środków dowodowych także przez pryzmat wskazań doświadczenia życiowego. Lektura pisemnego uzasadnienia zanegowanego orzeczenia dowodzi natomiast, że w sprawie W. B. wymóg ten nie został spełniony. Celem zapewnienia klarownego toku dalszych rozważań podkreślić w tym miejscu należy, iż z relacji P. M., złożonej w toku rozprawy głównej w dniu 20 stycznia 2015 r., wynika, że zaobserwował on jedynie czynność łamania przez W. B. ostatniego z dwunastu kołków i nie widział, co stało się z pozostałymi. Uszkodzony kołek, w przeciwieństwie do pozo­stałych jedenastu, miał przy tym zostać porzucony przez obwinionego, skoro pokrzyw­dzony zaznaczał, że posiada go w swym samochodzie (k. 28v- 29). W przekonaniu Sądu Okręgowego, zeznania przytoczonej treści nie odpowiadają zasadom do­świadczenia życiowego ze względów dwojakiego rodzaju. W pierwszym rzędzie zważyć tutaj należy, że gdyby W. B. rzeczywiście miał doko­nać zaboru kołków w celu przy­właszczenia, to nielogicznym byłoby zakładanie,

iż zamiar swój ograniczył do jedenastu z nich, z niezrozumiałych przyczyn decydując się zarazem na uszkodzenie i porzucenie dwunastego. Zważyć przy tym trzeba, że z zeznań P. M. nie wynika, aby obwiniony miał zdawać sobie sprawę z faktu obserwowania swych poczynań przez kogokolwiek. W dalszej kolej­ności zaakcentowania wymaga fakt, iż zeznania E. B. (2) wskazują, że rodzice jej i obwinionego dysponują kilkoma hektarami lasu (k. 50), co przeczy ekonomicznej racjonalności dopuszczenia się wykroczenia kradzieży. Przeprowadzone rozważania dowodzą, iż na obdarzenie walorem wiary zasługuje tylko ta część zeznań P. M., w której wskazuje on na fakt zniszczenia przez W. B. jednego kołka.

Stanowisko zaprezentowanej treści nakazało zmianę zaskarżonego wyroku przez przyjęcie, iż obwiniony W. B. w ramach zarzucanego mu czynu dopuścił się zniszczenia jednego drewnianego kołka z ogrodzenia o wartości 3,55 zł na szkodę P. M., a zatem czynu zabronionego z art. 124 § 1 k.w. Wobec okoliczności, iż ściganie rzeczonego wykroczenia następuje na żąda­nie pokrzywdzonego (art. 124 § 3 k.w.) Sąd Okręgowy, dostrzegając już w toku rozprawy apelacyjnej w dniu 5 maja 2016 r. możliwość zmiany kwalifikacji prawnej czynu zarzuconego, odebrał stosowne oświadczenie od oskarżyciela posiłkowego P. M.. Wymieniony oświadczył, że wnosi o ukaranie obwinionego W. B. za wykroczenie z art. 119 § 1 k.w., to jest dotyczące kradzieży słupków ogrodzeniowych w ilości 12 sztuk, natomiast nie wnosi o ściganie i ukaranie W. B. za czyn z art. 124 § 1 k.w. (k. 165v). W tym stanie rzeczy Sąd Odwoławczy, przyjmując, iż obwiniony dopuścił się wykroczenia z art. 124 § 1 k.w. i uwzględniając wolę pokrzywdzonego, skonstatował fakt wystąpienia przeszkody procesowej w postaci braku skargi uprawnionego oskarżyciela i dlatego też na pod­stawie art. 5 § 1 pkt 9 k.p.w. postępowanie w sprawie umorzył. W związku z tym i wobec okoliczności, że wniosek o ukaranie złożył oskarżyciel publiczny Sąd Okrę­gowy, w oparciu o treść art. 118 § 2 k.p.w., stwierdził że wydatki postępowania w sprawie ponosi Skarb Państwa.

Z tych wszystkich względów Sąd Okręgowy orzekł, jak w wyroku.