Sygn. akt IV Ka 11/14

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 lutego 2014r.

Sąd Okręgowy w Kaliszu IV Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Elżbieta Kościelniak

Protokolant Anna Kołodziej - Bąk

po rozpoznaniu w dniu 25 lutego 2014r.

sprawy W. S.

obwinionego o wykroczenie z art. 96 § 3 kw w zw. z art. 78 ust. 4 i 5 ustawy Prawo o ruchu drogowym

na skutek apelacji wniesionej przez obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Jarocinie

z dnia 30 października 2013r. sygn. akt II W 303/13

Na podstawie art. 437 § 1 i 2 kpk w zw. z art. 109 § 2 kpsw w zw. z art. 104 § 1 pkt 7 kpsw i art. 118 § 2 kpsw

Uchyla zaskarżony wyrok i postępowanie wobec obwinionego W. S. umarza.

Kosztami postępowania obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt IV Ka 11/14

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 30 października 2013 r. w sprawie II W 303/13 Sąd Rejonowy w Jarocinie uznał obwinionego W. S. za winnego tego, że:

w dniu 24.09.2012r. jako właściciel/użytkownik pojazdu wbrew obowiązkowi nie udzielił Straży Miejskiej/Gminnej odpowiedzi na skierowane do niego pismo w dniu 14.09.2012r. z zapytaniem, kto w dniu 12.09.2012r. o godzinie 16:36 kierował pojazdem mechanicznym o nr rej. (...), którym to pojazdem popełniono wykroczenie w ruchu drogowym

tj. wykroczenia z art. 96 § 3 kw w zw. z art. 78 ust. 5 ustawy z dnia 23 czerwca 1997r. Prawo o ruchu drogowym i za to na podstawie art. 96 § 3 kw wymierzył mu karę grzywny w wysokości 100 zł. Nadto Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 zł. tytułem zryczałtowanych wydatków za postępowanie nakazowe oraz na podstawie art. 21 pkt 2 i art. 3 ust. 1 ustawy

z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych kwotę 30 zł. tytułem opłaty od wymierzonej kary grzywny.

Powyższy wyrok w całości zaskarżył obwiniony, zarzucając wyrokowi obrazę przepisów postępowania w sprawach o wykroczenia, która miała istotny wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 5 § 1 pkt 9 kpw poprzez wszczęcie i prowadzenie postępowania wykroczeniowego przeciwko obwinionemu, pomimo braku skargi uprawnionego oskarżyciela, co miało miejsce na skutek rażąco błędnej wykładni art. 129b ust. 2 pkt. 1 i 2 ustawy Prawo o ruchu drogowym i uznania, że Straż Miejska może kierować wnioski o ukaranie do Sądu pomimo tego, że zgodnie z art. 129b ust. 2 pkt 1 i 2 wskazanej ustawy jest ona uprawniona tylko do wykonywania kontroli ruchu drogowego jedynie wobec kierującego pojazdem oraz uczestnika ruchu naruszającego określone przepisy. W realiach przedmiotowej sprawy, obwiniony W. S., nie był ani kierującym pojazdem, a także uczestnikiem ruchu naruszającego określone przepisy.

W konkluzji apelujący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku

i umorzenie postępowania w niniejszej sprawie.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja obwinionego W. S. zasługuje na uwzględnienie.

Na podstawie art. 17 § 3 kpw straż miejska ma przyznany status oskarżyciela publicznego w sprawach, w których ujawniła wykroczenie, działając w obszarze objętym jej ustawowymi zadaniami. Jednakże w odniesieniu do zadań z zakresu kontroli ruchu drogowego (określonych w art. 11 ust. 1 pkt 2 ustawy o strażach gminnych), ustawowe uprawnienia straży miejskiej dotyczą jedynie osób kierujących pojazdem lub uczestników ruchu. Powyższe ograniczenie wynika bezpośrednio z treści art. 129b ust. 2 pkt 1 i 2 ustawy prawo o ruchu drogowym, który wyraźnie wskazuje, że wykonywanie kontroli ruchu drogowego przez strażników miejskich może odbywać się tylko w stosunku do kierującego pojazdem lub uczestnika ruchu. Taka interpretacja powołanego przepisu wynika również z orzeczeń Sądu Najwyższego odnoszących się do przedmiotowego problemu. „Strażnicy gminni (miejscy) uprawnieni są do wykonywania kontroli ruchu drogowego wobec kierującego pojazdem oraz uczestnika ruchu drogowego naruszającego określone tam przepisy ruhu drogowego” ( vide: wyrok z dnia 25.05.2010r. w sprawie III KK 116/10, Lex nr 583855, a nadto „przepis art. 129b ust. 2 pkt 1 prd ogranicza wyraźnie uprawnienia strażników straży gminnych (miejskich) jedynie do kierujących pojazdami, w tym naruszających przepisy ruchu drogowego w razie zarejestrowania ich czynu przy pomocy urządzeń rejestrujących, a tym samym nie wobec właściciela lub posiadacza takiego pojazdu, jeżeli nie wykazuje się jego sprawstwa” ( vide: wyrok z dnia 18.04.2013r. w sprawie II K 90/13, Lex nr 1299163).

Analogicznie do wskazanego zagadnienia odniósł się Sąd Najwyższy w orzeczeniu dotyczącym stanu prawnego, w którym nie obowiązywał jeszcze przepis art. 96 § 3 kw, jednakże rozważania prawne w tym zakresie (odnoszące się do przepisu art. 97 kw) nie utraciły swojej aktualności także w odniesieniu do obowiązującego stanu prawnego: „Straż gminna (miejska) nie jest uprawniona do złożenia wniosku o ukaranie za wykroczenie z art. 96 § 3 kw

w zw. z art. 78 ust. 4 prawa o ruchu drogowym wobec właściciela lub posiadacza pojazdu, który nie wykonał obowiązku wskazania, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie albowiem zakres tego uprawnienia w sprawach o wykroczenia przeciwko bezpieczeństwu

i porządkowi w komunikacji w związku z naruszeniem konkretnych przepisów ruchu drogowego został ograniczony w art. 129b ust. 2 pkt 1 i 2 prawa o ruchu drogowym do kierującego pojazdem albo innego uczestnika ruchu” ( vide: postanowienie z dnia 30.09.2010r. w sprawie I IZP 15/10, Lex nr 602772).

Podobne stanowisko w omawianej kwestii zajął Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 12 grudnia 2013r. w sprawie III KK 431/13 oraz Sąd Apelacyjny w Łodzi w wyroku z dnia 18.09.2013r. w sprawie II AKo 164/13.

W tej sytuacji należało uznać, iż straż miejska nie ma uprawnień do kierowania wniosków o ukaranie za popełnienie wykroczenia z art. 96 § 3 kw polegającego na niewskazaniu przez właściciela pojazdu na żądanie uprawnionego organu osoby, której powierzono pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie.

Sąd Okręgowy uchylił zaskarżony wyrok i umorzył postępowanie z uwagi na brak skargi uprawnionego oskarżyciela.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 118 § 2 kpsw.