Sygn. akt VI Ka 348/14

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 września 2014 r.

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze w VI Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SO Tomasz Skowron

Protokolant Anna Potaczek

po rozpoznaniu w dniu 5 września 2014 r.

sprawy A. C.

obwinionego z art. 92a kw

z powodu apelacji, wniesionej przez obrońcę obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze

z dnia 29 kwietnia 2014 r. sygn. akt II W 3234/13

I.  zmienia zaskarżony wyrok wobec obwinionego A. C. w ten sposób, iż:

- obniża wymierzoną mu karę grzywny do 500 (pięćset) złotych,

- obniża wymierzoną mu opłatę w pkt II części dyspozytywnej wyroku do kwoty 50 (pięćdziesiąt) złotych

II.  w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy,

III.  zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowane wydatki w kwocie 50 zł za postępowanie odwoławcze oraz wymierza opłatę w kwocie 50 zł.

Sygn. akt VI Ka 348/14

UZASADNIENIE

A. C.obwiniony został o to, że w dniu 9 listopada 2013 r. około godz. 17:10 w J.na ulicy (...)prowadząc samochód marki B. (...)o nr rej. (...)nie stosował się do ograniczenia prędkości 50 km/h, tj. przekroczył prędkość o 24 km/h jadąc z prędkością 74 km/h, tj. o wykroczenie z art. 92a k.w.;

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze wyrokiem z dnia 29 kwietnia 2014 r. w sprawie o sygn. IIW 3234/13:

I.  uznał obwinionego A. C. za winnego popełnienia czynu opisanego w części wstępnej wyroku, tj. wykroczenia z art. 92a k.w. i za to na podstawie art. 92a k.w. wymierzył mu karę grzywny w wysokości 1000 (jednego tysiąca) złotych,

II.  na podstawie art. 118 § 1 k.p.s.w. w zw. z § 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10.10.2001 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 złotych tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania a na podstawie art. 3 ust. 1 i art. 21 pkt 1 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych wymierzył mu 100 złotych opłaty.

Apelację od powyższego wyroku złożyła obrońca obwinionego, która zarzuciła:

I.  błąd w ustaleniach faktycznych mających istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia, a polegający na przyjęciu, że:



niemożliwym było zmierzenie prędkości innego pojazdu mechanicznego niż pojazd, którym poruszał się obwiniony w sytuacji, gdy z zeznań funkcjonariusza policji K. D. wynika, iż urządzenie do mierzenia prędkości nie jest wyposażone w wizjer przybliżający, który umożliwiałby zidentyfikowanie pojazdu w momencie pomiaru, wobec czego funkcjonariusz policji wykonujący pomiar nie ma jeszcze fizycznej możliwości rozpoznania namierzonego pojazdu,



niemożliwym jest wskazanie wyniku pomiaru prędkości innego pojazdu niż pojazd, którym kierował obwiniony z uwagi na brak wskazania przez urządzenie kontrolne komunikatu o błędzie w pomiarze w sytuacji, gdy z zeznań K. D. wynika, iż pomiar prędkości nie trwa dłużej niż 1 s., a w tej sytuacji nie możliwość rozpoznania przez funkcjonariusza policji jaki pojazd został przez niego zmierzony powoduje, że wyjaśnienia obwinionego, iż to nie prędkość pojazdu którym on się poruszał została uwidoczniona na urządzeniu kontrolnym jest wiarygodna,



nie uwzględnienie, iż zachowanie obwinionego mające polegać na przekroczeniu prędkości kierowanego przez niego pojazdu ponad dopuszczalną prędkość jest niezgodne z zasadami doświadczenia życiowego, z uwagi na fakt, iż obwiniony miał pełną świadomość jeszcze przed rozpoczęciem jazdy, że na tym odcinku drogi dokonywana jest kontrola prędkości.

Mając powyższe na uwadze obrońca obwinionego wniosła o zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez uniewinnienie obwinionego od popełnienia zarzuconego mu czynu.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Pomimo, iż doszło do zmiany wyroku na korzyść obwinionego apelacja wywiedziona przez jego obrońcę w zakresie stawianych zaskarżonemu orzeczeniu zarzutów, jak i postulat zmiany wyroku poprzez uniewinnienie A. C. od popełnienia zarzucanego mu czynu na uwzględnienie nie zasługuje.

Należy podkreślić, że zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku jest słuszny tylko wówczas, gdy zasadność ocen i wniosków, wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego, nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania. Zarzut ten nie może sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami sądu, lecz musi prowadzić do wykazania jakich konkretnie uchybień w zakresie zasad logicznego rozumowania dopuścił się Sąd I instancji w ocenie zebranego materiału dowodowego. Sama możliwość przeciwstawienia ustaleniom Sądu I instancji odmiennego poglądu nie może zaś prowadzić do wniosku o popełnieniu przez ten Sąd błędu w ustaleniach faktycznych. (por. wyrok SN z dnia 20 lutego 1975r. w sprawie II KR 355/4, OSNPG 1975/9/84). Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych nie może również sprowadzać się wyłącznie do odmiennej oceny materiału dowodowego. Jak wyżej zostało to podkreślone powinien polegać na wykazaniu, jakich uchybień w świetle wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego dopuścił się sąd w dokonanej przez siebie ocenie materiału dowodowego. (por. wyrok SN z dnia 22 stycznia 1975 r., I KR 197/74, OSNKW 1975 r., z. 5, poz. 58). Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych może zaś być wywodzony z błędnej oceny materiału dowodowego, a nie odwrotnie. (por. wyrok SA w Katowicach z dnia 21 maja 2009 r., sygn. akt II AKa 120/09, Prok. I Pr. – wkł. 2010/4/28; wyrok SA w Krakowie z dnia 19 maja 2009 r., sygn. akt II AKa 73/09, KZS 2009/9/52).

Wywiedziona apelacja nie wykazuje jakim kryteriom ocen nie odpowiada ocena zebranego w sprawie materiału dowodowego, jakich uchybień w zakresie wskazań wiedzy i doświadczenia dopuścił się sąd meriti ferując zaskarżone orzeczenie. Z treści wywiedzionego środka odwoławczego wynika, że skarżąca nie zgadza się z ustaleniami dotyczącymi prawidłowości przeprowadzenia przez funkcjonariusza policji K. K. pomiaru prędkości samochodu marki B. (...), którym poruszał się obwiniony A. C.. Tymczasem zeznania wskazanego świadka ( k.8 i 32-32 ) nie dają żadnych powodów, aby wątpić w prawidłowość przeprowadzonej przez świadka kontroli prędkości pojazdu, kierowanego przez obwinionego. Zeznania te co do sposobu przeprowadzania pomiaru, jak i miejsca, w którym funkcjonariusze policji przeprowadzali kontrolę zeznania te w pełni korelują z zeznaniami drugiego z policjantów K. D. ( k.33 ). Dokonanej przez sąd I instancji oceny dowodów i w efekcie ustalenie, że zmierzona przez K. K. prędkość pojazdu – 74km/h jest prędkością pojazdu, którym poruszał się obwiniony nie niweczy ( na co wskazuje skarżąca w apelacji ) fakt, że wiedział on o tym, że na odcinku drogi, którą się poruszał jest przeprowadzana kontrola radarowa. Słusznie sąd rejonowy zauważa w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, że zaraz po zdarzeniu świadek K. K. sporządził notatkę urzędową, w której wskazał okoliczności ujawnionego wykroczenia, a później relację tą przedstawił jako świadek w swoich zeznaniach. Nie miał przy tym żadnego interesu w tym aby zeznawać nieprawdę narażając się na utratę pracy i odpowiedzialność karną. Fakt, iż obwiniony wiedział, że na drodze, którą będzie się poruszał jest przeprowadzana kontrola prędkości nie powoduje, iż nie mógł on tej prędkości przekroczyć. Obwiniony poruszał się dużym komfortowym autem, w którym przy prędkości rzędu 50 -70 k./h można nie odczuć różnicy, a przekroczenie danej prędkości – 50 km/h może nastąpić choćby przez moment nieuwagi.

Reasumując stwierdzić należy, że sąd odwoławczy nie znalazł podstaw faktycznych i prawnych do uwzględnienia zarzutów apelacji wywiedzionej przez obrońcę obwinionego.

Kierunek apelacji obligował sąd odwoławczy do skontrolowania zasadności orzeczenia co do kary wymierzonej obwinionemu A. C. za przypisany mu czyn. Stwierdzić przy tym należy, iż zdaniem sądu okręgowego wymierzona obwinionemu za wykroczenie z art. 92a k.w. kara 1000zł. grzywny jest karą niewspółmiernie rażąco surową. Obwiniony bowiem przekroczył dozwoloną szybkość co prawda o 24 km/h, tym niemniej jednak miało to miejsce na obwodnicy J. na odcinku drogi czteropasmowej, a zatem nie wiązało się to w sposób drastyczny z zagrożeniem bezpieczeństwa w ruchu drogowym. A. C. był karany za wykroczenia dwudziestokrotnie , jednakże jak wynika z danych o karalności informacja ( k.10-11 ) miało to miejsce na przestrzeni ponad ośmiu lat. Nie bez znaczenia pozostaje, że funkcjonariusz policji dokonujący pomiaru prędkości zaproponował obwinionemu mandat karny w kwocie 100zł., a we wcześniej zapadłym wyroku nakazowym, od którego złożył sprzeciw obwiniony sąd wymierzył mu grzywnę w kwocie 250zł. Z tego też tytułu zdaniem sądu odwoławczego wystarczającym będzie ukaranie obwinionego A. C. za przypisane mu wykroczenie karą grzywny w kwocie 500zł. Kara ta w wystarczający sposób uwzględnia kryteria zawarte w art. 33§1 k.w. Zmiana wymierzonej obwinionemu kary grzywny skutkowała też koniecznością obniżenia wymierzonej mu opłaty do kwoty 50zł. ( 10 % wymierzonej grzywny – art.3ust.1 w zw. z art.21 pkt. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych ).

W pozostałej części zaskarżony wyroku jako słuszny należało utrzymać w mocy.

O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze orzeczono na podstawie art.627 k.p.k. w zw. z art. 119k.p.s.w.