Sygn. akt VI Ka 342/14

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 września 2014 r.

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze w VI Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SO Tomasz Skowron

Protokolant Anna Potaczek

po rozpoznaniu w dniu 5 września 2014 r.

sprawy J. M.

obwinionego z art. 66 § 1 kw

z powodu apelacji, wniesionej przez obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze

z dnia 8 maja 2014 r. sygn. akt II W 1634/13

I.  zmienia zaskarżony wyrok wobec obwinionego J. M. w ten sposób, że obniża wymierzoną mu karę grzywny do 100 (stu) złotych,

II.  w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy,

III.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. B. K. kwotę 516, 60 zł w tym 96, 60 zł podatku od towarów i usług tytułem nieopłaconej obrony obwinionego z urzędu w postępowaniu odwoławczym,

IV.  zwalnia obwinionego od zapłaty na rzecz Skarbu Państw zryczałtowanych wydatków za postępowanie odwoławcze obciążając nimi Skarb Państwa.

Sygn. akt VI Ka 342/14

UZASADNIENIE

J. M.został obwiniony o to, że w dniu 21 marca 2013 roku ok. godz. 10:10 w B. (...) gm. S.woj. (...), zadzwonił do Komisariatu (...)w J.i zgłosił interwencję która okazała się bezpodstawna, przez co wprowadził w błąd oraz wywołał niepotrzebną czynność funkcjonariuszy Policji , tj. o wykroczenie z art. 66 § 1 kw.

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze wyrokiem z dnia 8 maja 2014 r. w sprawie o sygn. akt IIW 1634/13:

I.  uznał obwinionego J. M. za winnego popełnienia czynu opisanego w części wstępnej wyroku, tj. wykroczenia z art. 66 § 1 kw i za to na podstawie art. 66 § 1 kw wymierzył mu karę grzywny w wysokości 350 (trzysta pięćdziesiąt) złotych,

II.  na podstawie art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpow, zwolnił obwinionego od ponoszenia kosztów postępowania w niniejszej sprawie, obciążając nimi Skarb Państwa i nie obciążył go opłatą sądową.

Z powyższym wyrokiem nie zgodził się obwiniony. W osobiście sporządzonej apelacji nie sprecyzował zarzutów stawianych zaskarżonemu rozstrzygnięciu. Z treści wniesionego środka odwoławczego wynika jednak, że zarzuca on naruszenie przepisów postępowania poprzez odmówienie mu ustanowienia obrońcy z urzędu. Nadto podniósł, że protokoły rozpraw nie odzwierciedlają przebiegu czynności, gdyż nie zawierają rzeczywistej wypowiedzi świadków. Wskazał, iż S. P. wprowadził policjantów w błąd okazując „stare” dokumenty. Zarzucił również, że sąd nie przeprowadził dowodu z opinii biegłego „do spraw kominiarskich”.

Wniósł o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja obwinionego jest niezasadna.

W oparciu o zebrany materiał dowodowy prawidłowo sąd rejonowy ustalił, iż zachowanie obwinionego nosi znamiona wykroczenia z art.66§1 k.w. Nie budzi jakichkolwiek zastrzeżeń sądu odwoławczego dokonana przez sąd I instancji ocena dowodów. W szczególności zaś zeznań funkcjonariuszy policji M. S. i Ł. K., które korespondują z zeznaniami świadka S. P.. Z zeznań tych ( funkcjonariuszy policji ) wynika niezbicie, że kiedy przybyli na miejsce zgłoszonej przez obwinionego interwencji nie stwierdzili żadnego zadymienia budynku, a obecny na miejscu sąsiad obwinionego S. P. okazał im aktualną dokumentacje techniczną, która świadczyła o tym ,że instalacja kominowa wykonana jest w sposób prawidłowy.

W aktach sprawy brak jest wniosków obwinionego o sprostowanie protokołów rozpraw, również protokoły nie wskazują aby w trakcie rozprawy obwiniony zgłaszał jakiekolwiek zastrzeżenia co do treści sporządzanych protokołów, bądź wnioski o ich sprostowanie. Stąd też wskazywany w apelacji zarzut zdaniem sądu okręgowego jest niezasadny.

W realiach niniejszej sprawy żadnego znaczenia dla odpowiedzialności J. M. za przypisane mu wykroczenie z art. 66§1 k.w. nie ma prawidłowość wykonanej w budynku, w którym zamieszkuje instalacji kominowej. J. M. bowiem zarzucono, że poprzez nieprawdziwą informację o zadymieniu mu mieszkania przez sąsiada wywołał niepotrzebną merytorycznie nieuzasadnioną interwencję policji. Sytuacja taka, jak wyżej już wskazano nie nastąpiła.

Reasumując stwierdzić należy, że sąd odwoławczy nie dopatrzył się w procedowaniu sądu rejonowego uchybień podnoszonych w apelacji obwinionego. W związku z tym apelację obwinionego należało uznać za niezasadną i w zakresie przypisania obwinionemu sprawstwa wykroczenia z art. 66§1 k.w. zaskarżony wyrok należało uznać za słuszny.

Stwierdzić jednak należy, że z uwagi na sytuację materialną w jakiej znajduje się obwiniony – otrzymuje niewielkie świadczenie emerytalne, nie posiada składników majątkowych większej wartości, a do tego sprawuje opiekę nad swoim przewlekle chorym synem wymierzenie mu kary grzywny w wysokości 350zł., a więc w wysokości jego miesięcznych dochodów należy uznać za rażąco niewspółmiernie surowe. Wystarczającą w ocenie sądu odwoławczego będzie grzywna w wysokości 100zł. Kara ta spełni wymagane przez art.33§1k.w. kryteria i to zarówno wobec obwinionego jaki i w sensie oddziaływania ogólnoprewencyjnego. Dlatego też sąd odwoławczy w tym zakresie zmienił zaskarżony wyrok obniżając wymierzoną obwinionemu J. M. karę grzywny do 100 zł.

W pozostałej części zaskarżony wyrok jako słuszny należało utrzymać w mocy.

W związku z ustanowieniem obwinionemu w postępowaniu odwoławczym obrońcy z urzędu i jego udziałem w rozprawie odwoławczej sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. B. K. 516,50zł., w tym 96,60zł. podatku od towarów i usług tytułem nieopłaconych kosztów obrony obwinionego.

Z uwagi na wskazywaną już wyżej trudną sytuację materialną obwinionego sąd zwolnił go od ponoszenia kosztów postępowania odwoławczego ( art.624§1 k.p.k. w zw. z art. 119k.p.s.w. ).