Sygn. akt VW 1307/15

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 września 2015 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący SSR Klaudia Miłek

Protokolant: st. sekr.sądowy Beata Lechowicz

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 23 czerwca 2015 r. i 22 września 2015 r. sprawy, przeciwko H. R. s. A. i J. z domu G. ur. (...) w miejscowości G.

obwinionego o to że:

W dniu 8 lutego 2015 r. o godz. 13:05 w W. na ul. (...) naruszył zasady § 27 ust 1 Rozporządzenia Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dn. 31.07.2002 r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych (Dz. U. nr 170 poz. 1393) w ten sposób, że kierując samochodem marki A. o nr. rej. (...) nie zastosował się do znaku B-33 "ograniczenie prędkości do 60 km/h" przekraczając wartość wskazaną na znaku o 45 km/h,

tj. o czyn z art. 92 a Kodeksu wykroczeń.

Orzeka

1)  Obwinionego H. R. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 92 a kw wymierza karę grzywny w wysokości 500 ( pięćset) złotych.

2)  Zasądza od obwinionego 50 ( pięćdziesiąt) złotych tytułem opłaty , obciąża go kosztami postępowania w sprawie w kwocie 368,39 zł ( trzysta sześćdziesiąt osiem złotych , trzydzieści dziewięć groszy)

Sygn. akt V W 1307/15

UZASADNIENIE

H. R. został obwiniony o to, że w dniu 8 lutego 2015 r. o godz. 13:05 w W. na ul. (...) naruszył zasady § 27 ust 1 Rozporządzenia Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dn. 31.07.2002 r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych (Dz. U. nr 170 poz. 1393) w ten sposób, że kierując samochodem marki A. o nr. rej. (...) nie zastosował się do znaku B-33 „ograniczenie prędkości do 60 km/h” przekraczając wartość wskazaną na znaku o 45 km/h, tj. o czyn z art. 92 a Kodeksu wykroczeń.

Na podstawie zgromadzonego i ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 8 lutego 2015 r. o godz. 13:05 funkcjonariusz Policji M. H. w W. na ul. (...) dokonując kontroli prędkości pojazdów za pomocą przyrządu do pomiaru prędkości pojazdów w ruchu drogowym – laserowy o nr fabrycznym: (...), znak fabr.: (...) (...) dokonał pomiaru prędkości pojazdu marki A. o nr rej. (...) poruszającego się lewym pasem ruchu ul. (...) od strony ul. (...). (...) w kierunku ul. (...). Urządzenie, którym dokonano pomiaru prędkości posiadało aktualne świadectwo legalizacji. Wynik dokonanego pomiaru w/w urządzeniem wyniósł 105 km/h przy dopuszczalnej prędkości 60 km/h określonej znakiem B-33 „ograniczenie prędkości do 60 km/h”. Kierującym wskazanym pojazdem był H. R.. Zatrzymany do kontroli drogowej H. R. skorzystał z przysługującego mu prawa do odmowy przyjęcia mandatu.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: częściowych wyjaśnień obwinionego H. R. /e-protokół rozprawy z dnia 23 czerwca 2015 r. od godz. 00:02:46 do godz. 00:07:46/, zeznań świadka M. H. /k. 5, e-protokół rozprawy z dnia 23 czerwca 2015 r. od godz. 00:08:23 do godz. 00:14:22/, opinii ustnej biegłego sądowego J. K. /e-protokół rozprawy z dnia 22 września 2015 r. od godz. 00:00:53 do godz. 00:21:19/, a także notatki urzędowej /k. 1/, kserokopii świadectwa legalizacji /k. 6/, rejestru ukaranych za wykroczenia /k. 9/, szkicu /k. 21/ oraz dokumentacji sporządzonej przez biegłego sądowego J. K. /k. 36-38/.

Obwiniony H. R. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. W zakresie istotnym dla sprawy odnosząc się do zarzutu obwiniony oświadczył, iż jechał lewym pasem ruchu. Wskazał, iż po prawej stronie jechały wówczas dwa inne pojazdy. Obwiniony zaprzeczył, aby wyprzedzał w/w pojazdy. Podkreślił, iż po przejechaniu kilkudziesięciu metrów został zatrzymany. H. R. przyznał, iż na znak policjanta zjechał na pobocze. Zdaniem obwinionego nieprawdopodobnym jest, aby to właśnie jego samochód został namierzony, gdyż na linii fali poruszały się dwa inne samochody osobowe. /e-protokół rozprawy z dnia 23 czerwca 2015 r. od godz. 00:02:46 do godz. 00:07:46 wyjaśnienia obwinionego H. R. /

H. R. ma 63 lata. Jest profesorem ekonomii. Zatrudniony jest w Szkole Głównej Gospodarstwa (...) w W.. Uzyskuje dochód w wysokości około 8.000 złotych. Jest żonaty, posiada dwóch synów na utrzymaniu. Nie był karany. Nie był również leczony psychiatrycznie ani odwykowo. /e-protokół rozprawy z dnia 23 czerwca 2015 r. od godz. 00:00:56 do godz. 00:01:59 wyjaśnienia obwinionego H. R. /

Sąd zważył, co następuje:

Uwzględniając przeprowadzone i ujawnione w sprawie dowody, Sąd uznał, iż potwierdziły one ponad wszelką wątpliwość sprawstwo i winę H. R. w odniesieniu do przypisanego mu czynu .

Sąd konstruując stan faktyczny oparł się na materiale dowodowym w postaci zeznań świadka M. H., a także opinii biegłego sądowego J. K.. Podstawę ustaleń stanowiły także dołączone do akt sprawy źródła pozaosobowe z dokumentów.

Ustalając stan faktyczny, Sąd uwzględnił także wyjaśnienia obwinionego H. R.. Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom obwinionego w części, w jakiej nie przyznał się on do popełnienia zarzucanego mu wykroczenia z art. 92a kw. Za niewiarygodną należało uznać również tą część jego wyjaśnień, w której wskazywał on, iż pomiar prędkości kierowanego przez niego pojazdu został wykonany przez policjanta nieprawidłowo. Sąd nie dał wiary także tej części wyjaśnień obwinionego, w której podnosił on, iż wykonany pomiar prędkości nie dotyczył jego samochodu.

W powyższym zakresie wyjaśnienia obwinionego pozostają w sprzeczności z wiarygodnym zebranym w sprawie materiałem dowodowym w tym szczególnie z zeznaniami świadka M. H. oraz opinią biegłego sądowego J. K.. W zakresie w jakim Sąd uznał wyjaśnienia obwinionego za niewiarygodne, Sąd ocenił, że stanowią one realizację linii obrony, ukierunkowanej na uniknięcie odpowiedzialności za popełnienie wykroczenia.

Pozostałe wyjaśnienia obwinionego zdaniem Sądu są logiczne, zgodne z zasadami doświadczenia życiowego oraz zgodne z zeznaniami świadka M. H., a także z opinią biegłego sądowego J. K..

Analizując osobowe źródła dowodowe Sąd Rejonowy dał całkowitą wiarę zeznaniom funkcjonariusza policji M. H. /k. 5, e-protokół rozprawy z dnia 23 czerwca 2015 r. od godz. 00:08:23 do godz. 00:14:22/. Zeznania świadka M. H. są spójne, logiczne i tworzą całość. Wskazać należy przy tym, iż funkcjonariusz policji M. H., należycie wykonując swoje obowiązki służbowe, zareagował na popełnione przez obwinionego wykroczenie. Była to bezpośrednia przyczyna podjętych przez niego działań, które zostały udokumentowane. Ponadto świadek nie jest zainteresowany rozstrzygnięciem jakie mogłoby zapaść w sprawie, bowiem jest osobą postronną. Brak było zatem podstaw do uznania, że świadek ten, w celu doprowadzenia do skazania niewinnej osoby, fałszywie oskarżył H. R. o czyn, którego w rzeczywistości w/w nie popełnił.

Zeznania M. H. są również zgodne z załączoną do akt notatką urzędową /k. 1/ sporządzoną po kontroli drogowej, której treści Sąd dał w pełni wiarę, nie dostrzegając powodów, dla których należałoby jej odmówić wiarygodności i mocy dowodowej.

W celu ustalenia prawidłowości wykonania pomiaru prędkości pojazdu kierowanego przez obwinionego przez funkcjonariusza Policji w dniu zdarzenia oraz oceny działania urządzenia do pomiaru prędkości pojazdów w ruchu drogowym, Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego do spraw ruchu drogowego, techniki samochodowej i rekonstrukcji wypadków J. K..

W ocenie Sądu opinia biegłego była jasna, spójna i nie zawierała sprzecznych wniosków. Sąd nie dopatrzył się błędów logicznych w rozumowaniu biegłego. Wydając opinię biegły bazował na całym zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym i swoje stanowisko w sposób wystarczający uargumentował. Dlatego Sąd przyjął wnioski opinii za podstawę ustaleń faktycznych.

W sporządzonej opinii biegły wskazał, iż w czasie pomiaru samochód obwinionego znajdował się w okolicy zjazdu z wiaduktu oraz, że pomiar był wykonany z małej odległości ok. 220 m. Zdaniem biegłego, pomimo tego, że pojazdy zbliżające się do osoby dokonującej pomiaru jadą drogą, która jest wyraźnie pochyła, to w tym miejscu istnieje możliwość dokonania dokładnego pomiaru. Odnosząc się zaś do ewentualnych problemów z wykonaniem prawidłowego pomiaru prędkości, biegły wskazał, iż gdyby w czasie wykonywania pomiaru po pasie drugim od lewej poruszał się duży pojazd, to nie można wykluczyć, że taki pomiar byłby niemożliwy do przeprowadzenia. W takim przypadku jednak także zatrzymanie obwinionego byłoby wówczas utrudnione. W ocenie biegłego w przypadku, gdyby obok jechały samochody osobowe to pomiar byłby skuteczny. Biegły nie wykluczył, że niska odległość pomiaru może wiązać się z tym, że w pewnym czasie, poprzedzającym pomiar, samochód obwinionego mógł być zasłaniany przez inne pojazdy. Wykluczył on przy tym możliwość zmierzenia prędkości innemu pojazdowi niż obwinionego. Biegły oceniając urządzenie do pomiaru prędkości pojazdów w ruchu drogowym, za pomocą którego dokonano w krytycznym czasie pomiaru prędkości pojazdu kierowanego przez obwinionego wskazał, iż to urządzenie do pomiaru jest najnowocześniejsze. Biegły wskazał nadto, iż w przypadku gdyby osoba mierząca ruszyła ręką i przesunęła wiązkę, to wówczas pomiar byłby nieskuteczny. /e-protokół rozprawy z dnia 22 września 2015 r. od godz. 00:00:53 do godz. 00:21:19 opinia ustna biegłego sądowego J. K. /

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się również na zebranych w sprawie dowodach pozaosobowych w postaci: kserokopii świadectwa legalizacji /k. 6/, rejestru ukaranych za wykroczenia /k. 9/ oraz dokumentacji sporządzonej przez biegłego sądowego J. K. /k. 36-38/. W ocenie Sądu powyższe dowody pozaosobowe ze względu na swój charakter i rzeczowy walor nie budziły wątpliwości Sądu co do ich wiarygodności oraz faktu, na którego okoliczność zostały sporządzone oraz ze względu na okoliczności, które same stwierdzały. Żadna ze stron nie kwestionowała przy tym ich zgodności ze stanem faktycznym, zaś Sąd nie znalazł powodów, które podważałyby ich wiarygodność. W związku z powyższym uczynił je podstawą dokonanych w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych.

Sąd obdarzył wiarą również szkic /k. 21/, który sporządzony został przez obwinionego. Wskazać należy bowiem, iż zaznaczone na powyższym szkicu położenie pojazdu obwinionego (pkt C) i oznaczone miejsce wykonania pomiaru (pkt D) są spójne z dokumentacją sporządzoną przez biegłego sądowego J. K. /k. 36-38/, a także zeznaniami świadka M. H..

Odnosząc się zaś do umieszczonych na powyższym szkicu dwóch pojazdów, które zgodnie z wyjaśnieniami obwinionego złożonymi na rozprawie były samochodami osobowymi, wskazać należy, iż zgodnie z opinią ustną biegłego sądowego J. K., której Sąd dał w pełni wiarę, w przypadku, gdyby w czasie dokonywania pomiaru za pomocą przyrządu do pomiaru prędkości pojazdów w ruchu drogowym, obok samochodu kierowanego przez obwinionego jechały samochody osobowe, to pomiar byłby skuteczny.

Obwinionemu H. R. zarzucono popełnienie czynu określonego w art. 92a Kodeksu Wykroczeń.

Wykroczenie określone w art. 92a kw polega na tym, że sprawca, prowadząc pojazd, nie stosuje się do ograniczenia prędkości określonego ustawą lub znakiem drogowym. Wykroczenie to może być popełnione umyślnie, bądź nieumyślnie. W sprawie niniejszej ograniczenie prędkości było określone znakiem drogowym B-33 „ograniczenie prędkości do 60 km/h”. Zgodnie z § 27 ust. 1 Rozporządzenia Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2002 roku w sprawie znaków i sygnałów drogowych, znak B-33 „ograniczenie prędkości” oznacza zakaz przekraczania prędkości określonej na znaku liczbą kilometrów na godzinę.

W świetle powyższych ustaleń faktycznych znajdujących oparcie w zebranych w sprawie dowodach, w ocenie Sądu obwiniony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona wykroczenia z art. 92a kw. Obwiniony bowiem w dniu 8 lutego 2015 r. o godz. 13:05 w W. na ul. (...) kierując samochodem marki A. o nr. rej. (...) nie zastosował się do znaku B-33 „ograniczenie prędkości do 60 km/h” przekraczając wartość wskazaną na znaku o 45 km/h. Z całokształtu materiału dowodowego bezsprzecznie wynika, że obwiniony nie zastosował się do obowiązku jazdy z prędkością administracyjnie dozwoloną.

Analizując stronę podmiotową wykroczenia dokonanego przez obwinionego, całość okoliczności sprawy pozwala na przyjęcie, iż działał on w zamiarze bezpośrednim. W chwili popełnienia czynu był on osobą dojrzałą życiowo, sprawną umysłowo. Nie zachodziła żadna okoliczność wyłączająca winę obwinionego. Swoim zachowaniem, nie stosując się do podstawowych reguł dotyczących ruchu pojazdów, znanych wszystkim kierującym, obwiniony wyczerpał wszystkie dyspozycje art. 92a kw.

Dokonując wymiaru kary Sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary z art. 33 kw. Sąd brał zatem pod uwagę stopień społecznej szkodliwości czynu i cele kary w zakresie społecznego oddziaływania, a także cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma ona osiągnąć w stosunku do ukaranego.

Przy wymiarze kary, Sąd nie znalazł okoliczności łagodzących, a za przesłankę obciążającą uznał wysoki stopień społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez obwinionego, którego zachowanie w rażący sposób wykracza przeciwko przepisom mającym na celu poprawę bezpieczeństwa na drogach, stwarzając zagrożenie innym uczestnikom.

Mając to na uwadze, Sąd wymierzył obwinionemu karę grzywny w kwocie 500 złotych, uznając, że kara ta stanowi wystarczającą reakcję na czyn H. R.. Wymierzona kara grzywny będzie również miała pozytywny wpływ na kształtowanie świadomości społecznej oraz będzie stanowiła wystarczający bodziec dla osiągnięcia względem obwinionego pożądanych celów zapobiegawczych oraz wychowawczych. Uzmysłowi również obwinionemu karygodność jego zachowania. Sąd nie widział możliwości orzeczenia łagodniejszej formy kary, ani – tym bardziej odstąpienia od wymierzenia kary, bądź poprzestania na zastosowaniu wobec obwinionego środków oddziaływania wychowawczego.

Orzeczenie o opłacie wydano na podstawie art. 119 kpw w zw. z art. 3 ust. 1 i art. 21 pkt 2 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych. Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa opłatę w wysokości 50 zł.

Jednocześnie Sąd obciążył obwinionego jedynie częściowo wydatkami poniesionymi w toku postępowania przez Skarb Państwa w wysokości 368,39 złotych, zwalniając go na podstawie względów słuszności w pozostałej części od tych wydatków, na podstawie art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpw.

Z tych wszystkich względów orzeczono, jak w wyroku.