Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie
V Wydział Karny
Tytuł: Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie z 2014-08-05
Data orzeczenia: 5 sierpnia 2014
Data publikacji: 16 kwietnia 2018
Data uprawomocnienia:
Sąd: Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie
Wydział: V Wydział Karny
Przewodniczący: Klaudia Miłek
Sędziowie:
Protokolant: Beata Lechowicz
Hasła tematyczne: Wykroczenie
Podstawa prawna: art. 57 § 1 kks
Sygn. akt V W 3566/13
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 5 sierpnia 2014 r.
Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny
w składzie:
Przewodnicząca SSR Klaudia Miłek
Protokolant: Beata Lechowicz
po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 13 marca 2014 r., 27 maja 2014 r., 3 czerwca 2014 r., 25 czerwca 2014 r. i 29 lipca 2014 r. sprawy, przeciwko J. B. s. W. i W. ur. (...) w W.
oskarżonego o to że:
Prowadząc działalność gospodarczą w W. przy ul. (...) uporczywie nie wpłacał w terminie tj. 25.01.2007 r., od 25.04.2007 r. do 27.08.2007 r., od 25.10.2007 r. do 25.01.2008 r., od 25.03.2008 r. do 26.05.2008 r., od 25.07.2008 r. do 26.01.2009 r., od 27.07.2009 r. do 25.08.2009 r., 26.10.2009 r., 25.01.2010 r., 26.04.2010 r., 26.07.2010 r., 25.10.2010 r., 25.01.2011 r., 26.04.2011 r., 25.10.2011 r., 25.01.2012 r., 25.04.2012 r., 25.07.2012 r. podatku od towarów i usług za grudzień 2006 r., marzec - lipiec 2007 r., wrzesień - grudzień 2007 r., luty - kwiecień 2008 r., czerwiec - grudzień 2008 r., czerwiec - lipiec 2009 r., wrzesień 2009 r., grudzień 2009 r., I kwartał 2010 r., II kwartał 2010 r., III kwartał 2010 r., IV kwartał 2010 r., I kwartał 2011 r., III kwartał 2011 r., IV kwartał 2011 r., I kwartał 2012 r., II kwartał 2012 r. w kwocie ogółem 69 000 zł. czym naruszył art. 103 ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług ( Dz. U. z 2004 r. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), tj. o wykroczenie skarbowe z art. 57 §1 kks
orzeka
1) Oskarżonego J. B. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 57 par 1 kks wymierza karę grzywny w wysokości 6000 ( sześć tysięcy) złotych.
2) Zasądza od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii adwokackiej adw. J. J. kwotę 504 zł ( pięćset cztery złote) tytułem obrony z urzędu.
3) Zwalnia oskarżonego od opłaty , koszty postępowania przejmuje na rachunek Skarbu Państwa.
Sygn. akt V W 3566/13
UZASADNIENIE
J. B. oskarżony został o to, że prowadząc działalność gospodarczą w W. przy ul. (...) uporczywie nie wpłacał w terminie tj. 25.01.2007 r., od 25.04.2007 r. do 27.08.2007 r., od 25.10.2007 r. do 25.01.2008 r., od 25.03.2008 r. do 26.05.2008 r., od 25.07.2008 r. do 26.01.2009 r., od 27.07.2009 r. do 25.08.2009 r., 26.10.2009 r., 25.01.2010 r., 26.04.2010 r., 26.07.2010 r., 25.10.2010 r., 25.01.2011 r., 26.04.2011 r., 25.10.2011 r., 25.01.2012 r., 25.04.2012 r., 25.07.2012 r. podatku od towarów i usług za grudzień 2006 r., marzec - lipiec 2007 r., wrzesień - grudzień 2007 r., luty - kwiecień 2008 r., czerwiec - grudzień 2008 r., czerwiec - lipiec 2009 r., wrzesień 2009 r., grudzień 2009 r., I kwartał 2010 r., II kwartał 2010 r., III kwartał 2010 r., IV kwartał 2010 r., I kwartał 2011 r., III kwartał 2011 r., IV kwartał 2011 r., I kwartał 2012 r., II kwartał 2012 r. w kwocie ogółem 69 000 zł. czym naruszył art. 103 ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), tj. o wykroczenie skarbowe z art. 57 §1 kks
Na podstawie całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszej sprawie i ujawnionego na rozprawie Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
J. B. prowadził działalność gospodarczą z siedzibą w W. przy ul. (...). W związku z prowadzeniem działalności gospodarczej podlegał on obowiązkowi podatkowemu wynikającemu z ustawy o podatku od towarów i usług. Pomimo tego w terminie, tj. 25.01.2007 r., od 25.04.2007 r. do 27.08.2007 r., od 25.10.2007 r. do 25.01.2008 r., od 25.03.2008 r. do 26.05.2008 r., od 25.07.2008 r. do 26.01.2009 r., od 27.07.2009 r. do 25.08.2009 r., 26.10.2009 r., 25.01.2010 r., 26.04.2010 r., 26.07.2010 r., 25.10.2010 r., 25.01.2011 r., 26.04.2011 r., 25.10.2011 r., 25.01.2012 r., 25.04.2012 r., 25.07.2012 r. uporczywie nie wpłacał podatku od towarów i usług za grudzień 2006 r., marzec - lipiec 2007 r., wrzesień - grudzień 2007 r., luty - kwiecień 2008 r., czerwiec - grudzień 2008 r., czerwiec - lipiec 2009 r., wrzesień 2009 r., grudzień 2009 r., I kwartał 2010 r., II kwartał 2010 r., III kwartał 2010 r., IV kwartał 2010 r., I kwartał 2011 r., III kwartał 2011 r., IV kwartał 2011 r., I kwartał 2012 r., II kwartał 2012 r. w łącznej kwocie 69.000 zł.
Z uwagi na to, iż nie można było ustalić miejsca pobytu J. B. w kraju, postanowieniem z dnia 3 czerwca 2013r. finansowy organ dochodzenia – Urząd Skarbowy W. – B. zastosował wobec J. B. tryb postępowania w stosunku do nieobecnych ze względu na zaistnienie przesłanek określonych w art. 173 § 1 kks w zw. z art. 175 § kks.
Zarządzeniem z dnia 10 czerwca 2013 r. Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w W. na wniosek Urzędu Skarbowego W. – B. wyznaczył J. B. obrońcę z urzędu.
J. B. ma 65lat. Nie był do tej pory karany sądownie.
Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie następujących dowodów: zeznań świadka A. W. /k. 186-187/, listy zaległości wraz z odsetkami na dzień 07.07.10 r. /k. 5/, listy zaległości wraz z odsetkami na dzień 21.12.10 r. /k. 6/, listy zaległości wraz z odsetkami na dzień 14.06.11 r. /k. 10/, listy zaległości wraz z odsetkami na dzień 15.11.11 r. /k. 12-13/, listy zaległości wraz z odsetkami na dzień 28.09.11 r. /k. 15-16/, listy zaległości wraz z odsetkami na dzień 26.03.12 r. /k. 18-19/, listy zaległości wraz z odsetkami na dzień 30.08.12 r. /k. 21-22/, listy zaległości wraz z odsetkami na dzień 03.12.12 r. /k. 23-24/, kserokopii deklaracji /k. 51-142/, karty kontowej /k. 148-152/, informacji o karalności /k. 153/, karty kontowej złożonej przez oskarżyciela w dniu 27.05.2014 r. /k.184-185/.
Oskarżony J. B. nie był przesłuchiwany w toku postępowania, albowiem z uwagi na fakt, iż nie ustalono miejsca jego pobytu, na podstawie art. 173 § 1 kks i art. 175 § 1 kks zastosowano wobec niego postępowanie w stosunku do nieobecnego oskarżonego.
Sąd zważył co następuje:
Biorąc pod uwagę całokształt okoliczności ujawnionych w toku postępowania dowodowego, wina i sprawstwo oskarżonego J. B. w zakresie zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu nie budzi wątpliwości Sądu.
Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się na zebranych w sprawie dokumentach w postaci listy zaległości podatkowych wraz z odsetkami, kserokopii deklaracji oraz kart kontowych. Strony nie kwestionowały prawdziwości ani autentyczności w/w dokumentów. Sąd z urzędu również nie dostrzegł powodów, dla których należałoby im odmówić wiarygodności i mocy dowodowej. W związku z powyższym uczynił je podstawą dokonanych w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych. Na podstawie dołączonych do akt sprawy listy zaległości, Sąd ustalił wysokość zobowiązań z tytułu podatku od towarów i usług oskarżonego.
Fakt niewpłacania przez J. B. należnego podatku od towarów i usług, potwierdziła również świadek A. W., która jest pracownikiem Urzędu Skarbowego W. – B.. W złożonych zeznaniach wskazała ona, iż oskarżony jest płatnikiem podatku VAT i generuje zaległości od grudnia 2006 roku. Ostatnia zaległość jest za IV kwartał 2012 r. Świadek potwierdziła również, iż J. B. deklaracje składał w terminie, lecz nigdy nie płacił regularnie. Pojawiały się jedynie pojedyncze wpłaty i były to niewielkie kwoty. Od 2012 roku Urząd Skarbowy W. – B. nie posiada z oskarżonym kontaktu. Obecnie przeciwko niemu prowadzona jest egzekucja. Jego zaległość wynosi 66.916,30 zł. Do kwoty tej należy dodać odsetki, które wynoszą ok. 44.000 zł. W złożonych zeznaniach świadek potwierdziła także, iż nie odnotowano, aby oskarżony składał jakiekolwiek wnioski o odroczenie terminu płatności lub rozłożenia zaległości na raty. Z Urzędem Skarbowym W. – B. nie kontaktował się również jego pełnomocnik. / k. 186-187 zeznania świadka A. W. /
W ocenie Sądu zeznania świadka A. W. zasługiwały na wiarę, gdyż były one logiczne, szczegółowe oraz konsekwentne. Znalazły one również potwierdzenie w dowodach z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy.
Na podstawie ustalonego i opisanego powyżej stanu faktycznego stwierdzić należało, że J. B. zrealizował swoim zachowaniem znamiona wykroczenia skarbowego określonego w art. 5 7 § 1 kks. Wykroczenie uporczywego naruszania terminu wpłaty podatku, ujęte w art. 57 § 1 kks, polega na uporczywym niewpłacaniu w terminie dowolnego podatku. Uporczywość przejawia się zaś w wielokrotnym naruszaniu obowiązku terminowej wpłaty podatku, pomimo możliwości dokonania wpłaty. W myśl art. 103 ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług podatnicy, o których mowa w art. 99 ust. 2 i 3, są obowiązani, bez wezwania naczelnika urzędu skarbowego, do obliczania i wpłacania podatku za okresy kwartalne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po kwartale, w którym powstał obowiązek podatkowy, na rachunek urzędu skarbowego, z zastrzeżeniem ust. 2a-2g, 3 i 4 oraz art. 33. Zgodnie zaś z art. 21 § 2 ustawy z dnia 29.08.1997 r. Ordynacja podatkowa, w przypadku, gdy przepisy prawa podatkowego nakładają na podatnika obowiązek złożenia deklaracji, a zobowiązanie podatkowe powstaje przez zaistnienie zdarzenia, z którym ustawa wiąże powstanie zobowiązania podatkowego, podatek wykazany w deklaracji jest podatkiem do zapłaty.
Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, iż oskarżony swoim zachowaniem wypełnił znamiona wskazane w art. 57 § 1 kks i dopuścił się tym samym popełnienia zarzuconego mu wykroczenia skarbowego. Bezsporny pozostaje bowiem fakt, iż J. B. we wskazanych w akcie oskarżenia okresach nie wpłacał terminowo na rachunek Urzędu Skarbowego W. – B. należnego podatku od towarów i usług. Jednocześnie biorąc pod uwagę okres, w jakim oskarżony nie dopełnił wymaganego obowiązku, bez wątpienia stwierdzić należy, iż jego zachowanie cechowała uporczywość (przemawia za tym przede wszystkim cykliczność zachowań podatnika, co w myśl utrwalonego orzecznictwa Sądu Najwyższego przemawia za zaistnieniem znamienia uporczywości, por. np. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 28 listopada 2013 r., sygn. I KZP 11/13, OSNKW 2014/1/3). Należy przy tym podkreślić, że nie ma tu podstawowego znaczenia kondycja finansowa firmy, to czy firma posiadała środki finansowe na zapłatę podatków oraz powody nieopłacenia należnych podatków w ustawowych terminach. W tym miejscu warto przywołać uzasadnienie postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 27 marca 2003 r., sygn. I KZP 2/03, OSNKW 2003/5-6/57, gdzie trafnie zauważono, że „nie można do rozliczeń podatnika z fiskusem stosować takich samych reguł, jak do rozliczeń cywilnoprawnych, których naruszenie stanowi przestępstwo (np. do uporczywego uchylania się od płacenia alimentów). Podatnik nie może przerzucać na Skarb Państwa i pozostałych, regulujących terminowo podatki podatników, swoich niepowodzeń gospodarczych, i nie płacić w terminie swych zobowiązań podatkowych, tłumacząc się brakiem środków finansowych na wymagane podatki.” Uwzględnić też należy, że prawo podatkowe przewiduje, na wniosek zainteresowanego, złożony z odpowiednim wyprzedzeniem, odraczanie płatności i rozkładanie na raty należności podatkowych, w tym i zaległości podatkowych, gdy ważny interes podatnika za tym przemawia (art. 48 ustawy z dnia 29.08.1997 r. Ordynacja podatkowa). Tym samym podatnik, nie mogąc uregulować w terminie podatku, ma prawne instrumenty dla zmiany terminu jego płatności. Jeżeli uzyska on odroczenie płatności lub rozłożenie podatku na raty, to reguluje go w nowym, ustalonym przez organ podatkowy, terminie. Nie popełnia zatem wówczas wykroczenia określonego w art. 57 kks.
Od strony podmiotowej czyn oskarżonego charakteryzuje wina umyślna. Oskarżony będąc osobą dorosłą, sprawną umysłowo, prowadzącą działalność gospodarczą od wielu lat, zdawał sobie sprawę z ciążących na nim obowiązków podatkowych, jak również rozumiał istotę podatku od towarów i usług, pobieranego na każdym kolejnym etapie obrotu towarami lub usługami, z którym spotkać się musiał każdy przedsiębiorca działający na terenie kraju. Tym samym nie ma wątpliwości, że chciał popełnić czyn zabroniony w rozumieniu art. 4 § 2 kks.
Od strony przedmiotowej o przyjętej kwalifikacji zadecydował fakt wielokrotnego i powtarzającego się niewpłacania w ustawowym terminie podatku od towarów i usług, jakiego dopuścił się J. B. oraz fakt, iż oskarżony nie podjął żadnych prób ugodowego rozwiązania sprawy niezapłaconego podatku, w postaci np. wniosku o odroczenie płatności, co potwierdziła w złożonych zeznaniach świadek A. W..
Oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu zarzucanego oskarżonemu Sąd uznał, iż jest on szkodliwy społecznie. Na taką ocenę wpływ miało działanie oskarżonego charakteryzujące się winą umyślną oraz skutkujące narażeniem na uszczuplenie należności publicznoprawnych w postaci podatku od towarów i usług w kwocie ogółem 69.000 zł. Oskarżony z uwagi na to, iż zdecydował się na prowadzenie działalności gospodarczej, winien w sposób rzetelny zajmować się sprawami finansowymi spółki, zdając sobie sprawę z obowiązku płacenia podatków oraz interesować się tym, w jakich wysokościach i w jakich terminach winien takie zobowiązania wobec Urzędu Skarbowego uregulować.
Sąd jako okoliczność łagodzącą odpowiedzialność karną oskarżonego przyjął jego niekaralność sądową /k. 153/.
Mając na uwadze powyższe, Sąd uznał, iż sprawiedliwą, wyważoną i uwzględniającą elementy przedmiotowe, jak też podmiotowe charakteryzujące czyn oskarżonego J. B., a nadto cele ogólno oraz indywidualno – prewencyjne, jest kara 6.000 złotych grzywny.
W punkcie II wyroku Sąd na podstawie art. 29 ust. 1 i 2 ustawy Prawo o adwokaturze oraz § 2, § 14 ust. 2 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adwokata J. J. kwotę 504 złotych powiększoną o należną stawkę podatku VAT tytułem wynagrodzenia za obronę z urzędu oskarżonego.
Mając na uwadze zasady słuszności, w myśl art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 113 § 1 kks, Sąd zwolnił oskarżonego z obowiązku zapłaty w całości opłat i kosztów postępowania.
Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w sentencji wyroku.