Sygn. akt V W 4431/13

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 grudnia 2014 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodnicząca SSR Klaudia Miłek

Protokolant: Beata Lechowicz

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 13 marca 2014 r., 27 maja 2014 r., 29 lipca 2014 r., 30 września 2014 r., 6 października 2014 r., 9 października 2014 r., 7 listopada 2014 r. i 26 listopada 2014 r. sprawy, przeciwko K. P. s. A. i M. z domu K. ur. (...) w W.

obwinionego o to że:

W dniu 21.05.2013r. około godz. 17:45 w W. stworzył zagrożenie w ruchu drogowym w ten sposób, że kierując motocyklem m-ki H. o nr rej. (...) ul. (...) w kierunku P. (...), znajdując się na wysokości (...) 38 nie zachowując szczególnej ostrożności przemieszczał się pomiędzy pojazdami stojącymi w korku lub poruszającymi z się z niewielką prędkością omijając je lub wyprzedzając, oraz nie dostosowując prędkości z jaką się poruszał do prędkości bezpiecznej doprowadził do kolizji z jadącym środkowym pasem pojazdem m-ki R. o nr rej. (...), a następnie z pojazdem m-ki S. o nr rej. (...) jadącym lewym pasem ruchu,

to jest za wykroczenie z artykułu: 86§1 KW

Orzeka

1)  Obwinionego K. P. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 86 par 1 kw. wymierza karę grzywny w wysokości 400 ( czterysta) złotych.

2)  Zwalnia obwinionego od opłaty , koszty postępowania przejmuje na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn. akt V W 4431/13

UZASADNIENIE

K. P. został obwiniony o to, że w dniu 21.05.2013r. około godz. 17:45 w W. stworzył zagrożenie w ruchu drogowym w ten sposób, że kierując motocyklem m-ki H. o nr rej. (...) ul. (...) w kierunku P. (...), znajdując się na wysokości (...)nie zachowując szczególnej ostrożności przemieszczał się pomiędzy pojazdami stojącymi w korku lub poruszającymi z się z niewielką prędkością omijając je lub wyprzedzając, oraz nie dostosowując prędkości z jaką się poruszał do prędkości bezpiecznej doprowadził do kolizji z jadącym środkowym pasem pojazdem m-ki R. o nr rej. (...), a następnie z pojazdem m-ki S. o nr rej. (...) jadącym lewym pasem ruchu, to jest za wykroczenie z artykułu: 86§1 KW

Na podstawie zgromadzonego i ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 21 maja 2013r. około godz. 17:45 K. P. kierował motocyklem marki H. o nr rej. (...). Jechał ul. (...) w kierunku P. (...). W miejscu, w którym się znajdował ulica (...) posiada dwie jezdnie, które oddzielone są pasem zieleni. Jezdnia, po której poruszał się posiada trzy pasy ruchu. Z uwagi na występujące tego dnia duże natężenie ruchu, K. P. jechał motocyklem między dwoma rzędami pojazdów, które w warunkach zatoru drogowego poruszały się po pasach skrajnym lewym i drugim od lewej. Przemieszczając się pomiędzy pojazdami stojącymi w korku lub poruszającymi się z niewielką prędkością, omijając je lub wyprzedzając, K. P. poruszał się z prędkością nie mniejszą niż 54 km/h.

W tym samym czasie kierujący samochodem marki R. o nr rej. (...) M. W. – poruszający się w tym samym kierunku co K. P., usiłował zmienić pas ruchu z pasa drugiego od lewej na pas skrajny lewy. Z uwagi na zbyt dużą prędkość kierowanego pojazdu, niedostosowaną do warunków panujących na drodze, po której się poruszał, K. P. uderzył w ten samochód, a następnie na skutek odbicia się od tego samochodu, uderzył w tył znajdującego się na lewym pasie ruchu samochodu marki S.. W wyniku powyższego zderzenia K. P. został zaklinowany pod samochodem marki S..

W wyniku kolizji K. P. odniósł obrażenia ciała w postaci: urazu głowy ze wstrząśnieniem mózgu – bez zmian pourazowych w badaniu TK, złamania palca V ręki prawej oraz urazu przedramienia lewego. W związku z odniesionymi obrażeniami ciała przez okres 4 dni przebywał on na Oddziale (...) w Szpitalu przy ul. (...). Ze sporządzonej na potrzeby sprawy opinii sądowo-lekarskiej wynika, iż K. P. doznał średniego uszczerbku na zdrowiu w postaci rozstroju zdrowia i naruszenia czynności narządu ciała na okres powyżej 7 dni, w rozumieniu art. 157 § 1 kk.

W wyniku kolizji w samochodzie marki S. uszkodzona została powłoka lakiernicza na tylnym zderzaku na całej długości w części dolnej waz z otarciem brudu. Stwierdzono także odprysk powłoki lakierniczej na narożniku lewym tylnego zderzaka w części dolnej o średnicy ok. 5 cm, wgniecenie tylnej ściany podłogi koła zapasowego wraz z otarciem brudu, pęknięcie ramki plastikowej tablicy rejestracyjnej tylnej w części górnej oraz odkształcenie tylnej tablicy rejestracyjnej wraz z otarciem powłoki lakierniczej z prawej strony.

W samochodzie marki R. doszło do otarcia brudu na przednich lewych drzwiach w części środkowej nad plastikami listwy ozdobnej, otarcia powłoki lakierniczej i brudu na przednich lewych drzwiach usytuowane od listwy ozdobnej – czarnej plastikowej w dół w kierunku progu, odkształcenia progu z lewej strony pojazdu z uszkodzeniem powłoki lakierniczej centralnie na całej długości drzwi przednich lewych, zarysowania powłoki lakierniczej na progu z lewej strony na wysokości tylnych lewych oraz w części dolnej przedniej drzwi tylnych lewych.

W motocyklu doszło z kolei do odkształcenia przedniego zawieszenia do środka pojazdu, odkształcenia obręczy przedniego koła, ułamania lewego kierunkowskazu, popękania owiewki z lewej strony, porysowania plastikowej obudowy silnika z lewej strony, ułamania dźwigni zmiany biegów, otarcia dekla silnika z lewej strony, otarcia plastików z prawej strony osłaniających silnik, ułamania obu lusterek oraz ułamania szyby owiewki z prawej strony.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: częściowych wyjaśnień obwinionego K. P. /k. 95, 49/, zeznań pokrzywdzonego J. G. /k. 95/, zeznań pokrzywdzonego M. W. /k. 95/, zeznań świadka K. C. /k. 96/, zeznań świadka E. K. /k. 105-106, 20v/, zeznań świadka J. R. /k. 106/, opinii pisemnej oraz ustnych opinii uzupełniających biegłego sądowego J. K. /k. 174-175, 202-203, 140-166/, a także kserokopii postanowienia o umorzeniu postępowania /k. 1/, notatek urzędowych /k. 2-3, 16/, szkiców /k. 4, 21, 189/, protokołów użycia alkomatu /k. 13-15/, protokołów oględzin pojazdów /k. 5-8, 9-10/, protokołu oględzin miejsca /k. 11-12/, karty leczenia szpitalnego /k. 25/, opinii sądowo-lekarskiej /k. 32/, dokumentacji fotograficznej /k. 34-39, 113-119, 190-191/, płyty CD /k. 126/, szkicu uzyskanego z Zarządu Dróg Miejskich z dnia 18.11.2014 r. /k. 196-199/.

Obwiniony K. P. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. W złożonych wyjaśnieniach wskazał, iż w dniu zdarzenia około godz. 18:00 wracał do swojego miejsca zamieszkania motocyklem jednośladowym marki H. (...) o nr rej. (...). Z uwagi na wzmożony ruch pojazdów, jadąc ulicą (...) przemieszczał się pomiędzy stojącymi pojazdami, jadąc po linii przerywanej. W trakcie jego przejazdu kierujący samochodem marki R. nie zachował szczególnej ostrożności w postaci upewnienia się w lusterku zewnętrznym czy kolejny uczestnik ruchu nie wykonuje innego manewru. Kierowca tego pojazdu gwałtownie skręcił w lewo, chcąc w ten sposób prawdopodobnie zająć lewy pas ruchu. Z uwagi na to, iż w/w pojazd znajdował się na wysokości obwinionego, droga hamowania motocykla była niewielka. Obwiniony uderzył przednim kołem motocykla w przednie drzwi w/w samochodu od strony kierowcy. Na skutek uderzenia obwiniony spadł z motocykla i uderzył głową, na której znajdował się kask ochronny, w element blacharski w samochodzie S., który poruszał się lewym pasem ruchu. Z miejsca zdarzenia obwinionego zabrała załoga karetki pogotowia. /k. 95, 49 wyjaśnienia obwinionego K. P. /

K. P. ma 28 lat. Z zawodu jest operatorem danych. Pracuje na podstawie umowy zlecenia, osiąga miesięczny dochód w wysokości 1400 złotych. Nie ma nikogo na swoim utrzymaniu. Nie był karany sądownie. Nie był również leczony psychiatrycznie ani odwykowo. /k. 94 wyjaśnienia obwinionego K. P. /

Sąd zważył, co następuje:

Uwzględniając przeprowadzone i ujawnione w sprawie dowody, Sąd uznał, iż potwierdziły one ponad wszelką wątpliwość sprawstwo i winę K. P. w odniesieniu do przypisanego mu czynu.

Sąd, konstruując stan faktyczny, oparł się na materiale dowodowym w postaci zeznań pokrzywdzonych J. G. i M. W., zeznań świadków: K. C., E. K. i J. R., a także opinii biegłego sądowego J. K.. Podstawę ustaleń stanowiły także dołączone do akt sprawy źródła pozaosobowe z dokumentów w postaci: kserokopii postanowienia o umorzeniu postępowania, notatek urzędowych, szkiców, protokołów użycia alkomatu, protokołów oględzin pojazdów, protokołu oględzin miejsca, karty leczenia szpitalnego, opinii sądowo-lekarskiej, dokumentacji fotograficznej, płyty CD oraz szkicu uzyskanego z Zarządu Dróg Miejskich z dnia 18.11.2014 r.

Ustalając stan faktyczny, Sąd uwzględnił także wyjaśnienia obwinionego K. P., dając im wiarę w zakresie, w jakim obwiniony potwierdził, iż w dniu zdarzenia jechał po linii przerywanej oddzielającej pasy ruchu między pojazdami znajdującymi się na pasie ruchu skrajnym lewym i drugim od lewej, które zatrzymały się z uwagi na zator drogowy. Jako wiarygodną należało uznać również tą część jego wyjaśnień, w której podał on, iż w wyniku zdarzenia uderzył kierowanym przez siebie motocyklem w samochód marki R., którego kierowca usiłował zmienić pas ruchu oraz upadając uderzył w znajdujący się na drodze pojazd marki S..

Twierdzenia obwinionego w pozostałym zakresie stanowią wyłącznie przyjętą przez niego linię obrony i obliczone są na uniknięcie odpowiedzialności za spowodowanie kolizji. Są one oczywiście sprzeczne z pozostałym zgromadzonym w sprawie i uznanym za wiarygodny materiałem dowodowym, w tym przede wszystkim z zeznaniami pokrzywdzonych oraz naocznych świadków, a także przygotowanymi na potrzeby niniejszego postępowania opiniami biegłego J. K..

Analizując zeznania złożone przez pokrzywdzonych J. G. i M. W. w kontekście pozostałego zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, zwłaszcza opinii biegłego sądowego J. K., Sąd uznał, iż są one zgodne z prawdą. Świadkowie ci w swoich zeznaniach zgodnie podali, iż w dniu zdarzenia poruszali się ul. (...) w warunkach zatoru drogowego.

Kierujący samochodem marki R. M. W., który w dniu zdarzenia poruszał się środkowym pasem ruchu, potwierdził, iż zamierzał na skrzyżowaniu z ul. (...) skręcić w lewo. Z uwagi na to włączył kierunkowskaz i dalej poruszał się środkowym pasem, oczekując, aż któryś z kierowców z lewego pasa umożliwi mu zmianę pasa ruchu. Nagle w lusterku zauważył motocykl, który wyjechał z pomiędzy samochodów z dosyć dużą prędkością i jechał środkiem, pomiędzy samochodami. Następnie w lusterku widział jak motocykl przewraca się i uderza w dolną belką samochodu R. (...), po czym odbija się i wpada pod samochód stojący po przekątnej.

Kierujący samochodem marki S. J. G. nie zaobserwował momentu kolizji drogowej. W złożonych zeznaniach potwierdził on, iż jadąc ul. (...) w kierunku P. (...) usłyszał duży huk: uderzenie z tyłu samochodu. Gdy opuścił samochód zobaczył leżącego nieruchomo pod jego samochodem motocyklistę, którego kask wbity był pomiędzy tłumik a asfalt. /k. 95 zeznania pokrzywdzonego J. G. , k. 95 zeznania pokrzywdzonego M. W./

Zeznania pokrzywdzonych J. G. i M. W. należało uznać za logiczne i spójne, odpowiadają one zasadom doświadczenia życiowego i korespondują z notoryjnością spraw podobnych.

Analizując pozostałe osobowe źródła dowodowe Sąd Rejonowy dał całkowitą wiarę zeznaniom pozostałych przesłuchiwanych w sprawie świadków: K. C. /k. 96/, E. K. /k. 105-106, 20v/ oraz J. R. /k. 106/. Ich zeznania są spójne, logiczne i tworzą całość. Przedstawiona przez nich relacja przebiegu zdarzenia była zasadniczo zgodna z relacją przedstawioną przez pokrzywdzonych oraz w zakresie warunków drogowych (zator drogowy występujący w warunkach wzmożonego ruchu pojazdów), z relacją przedstawioną przez obwinionego. Z zeznań świadków wynika, iż w czasie zdarzenia samochody uczestniczące w zatorze drogowym stały lub poruszały się z niewielką prędkością. E. K. w złożonych zeznaniach podała, iż obwiniony motocyklista poruszał się ze znaczną prędkością. Świadkowie E. K. i K. R. wskazali, iż w czasie kolizji motocyklista uderzył w pojazd znajdujący się na środkowym pasie ruchu, a następnie w pojazd na lewym pasie. K. R. i K. C. potwierdzili również, iż w czasie zdarzenia jadący przed nimi samochód (pojazd pokrzywdzonego M. W.) poruszający się środkowym pasem ruchu rozpoczął wykonywanie manewru zmiany pasa ruchu na pas lewy. Świadek K. R., potwierdził przy tym, iż pojazd ten po zderzeniu był lekko skierowany w lewo, pod lekkim kątem. Zaprzeczył on przy tym, aby był on wówczas ustawiony prostopadle w stosunku do jego samochodu.

Wobec rozbieżnych relacji w zakresie powstania kolizji, Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego do spraw ruchu drogowego, techniki samochodowej i rekonstrukcji wypadków J. K., który dokonał analizy przebiegu zdarzenia.

W ocenie Sądu opinie biegłego były jasne, spójne i nie zawierały sprzecznych wniosków. Sąd nie dopatrzył się błędów logicznych w rozumowaniu biegłego. Wydając opinie biegły bazował na całym zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym i swoje stanowisko w sposób wystarczający uargumentował. Dlatego Sąd przyjął wnioski opinii za podstawę ustaleń faktycznych.

W sporządzonej opinii biegły wskazał, iż przedmiotowe zdarzenie miało miejsce we wtorek 21 maja 2013 roku około godz. 17:45 w W. na ulicy (...). Uczestnicy zdarzenia poruszali się z kierunku od ulicy (...) w stronę ulicy (...). Do zdarzenia doszło w pobliżu posesji nr (...).

W miejscu zdarzenia ulica (...) posiada dwie jezdnie, które oddzielone są pasem zieleni. Jezdnia, na której doszło do zdarzenia posiada trzy pasy ruchu. Obwiniony jechał motocyklem między dwoma rzędami pojazdów, które w warunkach zatoru drogowego poruszały się po pasach skrajnym lewym i drugim od lewej.

Zdarzenie składało się z dwóch kolizji. Pierwsza z nich polegała na uderzeniu motocykla kierowanego przez obwinionego w samochód marki R., którego kierujący usiłował zmienić pas ruchu z pasa drugiego od lewej na pas skrajny lewy. Na skutek odbicia od tego samochodu motocykl wraz z obwinionym, przemieszczając się w kierunku lewej krawędzi jezdni uderzył w tył znajdującego się na lewym pasie ruchu samochodu marki S.. W wyniku powyższego zderzenia obwiniony został zaklinowany pod samochodem marki S..

Z relacji przesłuchanych w sprawie świadków wynika, iż w czasie zdarzenia motocykl kierowany przez obwinionego poruszał się z dużą prędkością. Przeprowadzone przez biegłego analizy dowodów materialnych potwierdziły, iż w chwili rozpoznania przez obwinionego stanu zagrożenia bezpieczeństwa ruchu prędkość motocykla wynosiła ponad 50 km/h (według obliczeń nie mniej niż 54 km/h). Zdaniem biegłego zebrany w sprawie materiał dowodowy w postaci zeznań świadków nie potwierdził twierdzeń obwinionego, jakoby skręt samochodu R. został rozpoczęty w chwili, gdy motocykl znajdował się na jego wysokości. Na podstawie przeprowadzonej symulacji przebiegu zdarzenia biegły ustalił, iż obwiniony rozpoznał kolizyjność ruchu samochodu R. znajdując się w odległości ok. 28 m od kierującego samochodem R..

Oceniając zachowanie obwinionego w świetle przepisów ustawy Prawo o Ruchu Drogowym biegły wskazał, iż z uwagi na to, że w chwili rozpoznania przez obwinionego stanu zagrożenia bezpieczeństwa ruchu prędkość motocykla wynosiła nie mniej niż ok. 54 km/h, obwiniony poruszał się z prędkością niedostosowaną do panujących warunków drogowych i realizowanego przez niego sposobu jazdy. W przypadku bowiem, gdyby obwiniony poruszał się z prędkością wynoszącą 39,4 km/h (działając w taki sam sposób jak podczas zdarzenia) miałby możliwość uniknięcia kolizji. Natomiast jeśli obwiniony poruszałby się z prędkością np. 25 km/h, działając tak jak podczas zdarzenia zdołałby się zatrzymać 17,3 m przed miejscem rzeczywistego zderzenia z samochodem R.. Gdyby zaś obwiniony poruszał się z prędkością np. 20 km/h, to dla wskazywanego przez niego sposobu jazdy kierującego samochodem R., do kolizji mogłoby nie dojść, nawet bez jakiejkolwiek zmiany prędkości motocykla.

Mając na uwadze powyższe rozważania biegły wskazał, iż podczas przedmiotowego zdarzenia obwiniony naruszył art. 19 ust.1 ustawy Prawo o Ruchu Drogowym. Poruszanie się motocykla z tak wysoką prędkością między dwoma rzędami pojazdów stwarzało w opinii biegłego zagrożenie dla bezpieczeństwa ruchu i było to działanie sprzeczne z wymogami określonymi w art. 3 ust. 1 ustawy Prawo o Ruchu Drogowym.

Z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, iż w czasie zdarzenia pojazdy na pasie ruchu skrajnym lewym i drugim od lewej poruszały się w warunkach zatoru drogowego. Z relacji przedstawionej przez obwinionego wynika, iż jadąc tą ulicą niektóre pojazdy omijał (te które były zatrzymane) zaś inne wyprzedzał. Mając na uwadze powyższe obwiniony zobowiązany był do zachowywania szczególnej ostrożności. Zgodnie z dyspozycją wyrażoną w art. 2 pkt 22 ustawy Prawo o Ruchu Drogowym miał on obowiązek takiego obserwowania sytuacji drogowej, by skutecznie do niej dostosowywać swoje działania.

Fakt wystąpienia kolizji motocykla ze znajdującym się w ruchu samochodem R. wskazuje także, iż obwiniony nie wypełniał obowiązku określonego w art. 24 ust. 2 ustawy Prawo o Ruchu Drogowym.

Oceniając technikę i taktykę jazdy obwinionego biegły wskazał, iż podczas przedmiotowego zdarzenia obwiniony poruszał się ze zbyt dużą prędkością przy dużym natężeniu ruchu i zatorze drogowym, przemieszczając się między dwoma rzędami pojazdów. Świadczy to jednoznacznie o błędnej taktyce jazdy obwinionego.

Przeprowadzona przez biegłego analiza śladu hamowania motocykla wskazała na nieprawidłową technikę jazdy obwinionego. Biegły ustalił, iż charakterystyczne cechy tego śladu wskazują na hamowanie (najprawdopodobniej wyłącznie) tylnym hamulcem oraz na zablokowaniu tylnego koła i związanej z tym utraty panowania nad motocyklem. W wyniku uślizgu koła tylnego wystąpiło skręcenie kierownicy motocykla. W chwili uderzenia koła przedniego w przeszkodę skręt ten został pogłębiony. Równocześnie przy nagłym zmniejszeniu prędkości motocykla koło tylne mogło odzyskać przyczepność, a przez to zwiększyć skręt kierownicy. Te czynniki najprawdopodobniej doprowadziły do intensywnego ruchu obrotowego motocykla, co z kolei mogło wywołać asymetryczną deformację obręczy koła. Jednocześnie, zdaniem biegłego nie można także wykluczyć, że w trakcie kontaktu między samochodem R. i motocyklem mogło wystąpić chwilowe zakleszczenie zakłócające spodziewany przebieg zderzenia.

W sporządzonej na potrzeby niniejszego postępowania opinii biegły nie był w stanie na podstawie analizy dowodów kategorycznie stwierdzić jakie było wzajemne zorientowanie kolidujących pojazdów w chwili powstania uszkodzenia obręczy koła motocykla. Opierając się na swoim wieloletnim doświadczeniu i znajomości przebiegu wypadków z udziałem pojazdów jednośladowych (a także prób zderzeniowych) wykluczył on jednocześnie, aby motocykl uderzając poruszał się po torze prostopadłym do płaszczyzny boku lewego samochodu R.. Twierdzeniu temu przeczy bowiem kierunek ruchu pozderzeniowego ciała obwinionego oraz motocykla, a także zakres uszkodzeń samochodu R..

W sporządzonej opinii biegły stwierdził również, iż w przypadku, gdyby przyjąć wersję, iż w chwili kolizji samochód R. znajdował się w położeniu bliskim prostopadłemu do osi jezdni, nie miałoby to pozytywnego wpływu na ocenę działań obwinionego. Przeciwnie – bowiem jeśli w chwili kolizji samochód R. osiągnął położenie prostopadłe do osi jezdni, oznaczałoby to, że manewr zmiany pasa ruchu został rozpoczęty wcześniej, niż w przypadku, gdyby był on w chwili kolizji ustawiony pod kątem ostrym. /k. 174-175, 202-203, 140-166 opinia pisemna oraz ustne opinie uzupełniające biegłego sądowego J. K. /

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się również na zebranych w sprawie dowodach pozaosobowych w postaci: kserokopii postanowienia o umorzeniu postępowania /k. 1/, notatek urzędowych /k. 2-3, 16/, szkiców /k. 4, 21, 189/, protokołów użycia alkomatu /k. 13-15/, protokołów oględzin pojazdów /k. 5-8, 9-10/, protokołu oględzin miejsca /k. 11-12/, karty leczenia szpitalnego /k. 25/, opinii sądowo-lekarskiej /k. 32/, dokumentacji fotograficznej /k. 34-39, 113-119, 190-191/, płyty CD /k. 126/, szkicu uzyskanego z Zarządu Dróg Miejskich z dnia 18.11.2014 r. /k. 196-199/. W ocenie Sądu powyższe dowody pozaosobowe ze względu na swój charakter i rzeczowy walor nie budziły wątpliwości Sądu co do ich wiarygodności oraz faktu, na którego okoliczność zostały sporządzone oraz ze względu na okoliczności, które same stwierdzały. Żadna ze stron nie kwestionowała przy tym ich zgodności ze stanem faktycznym, zaś Sąd nie znalazł powodów, które podważałyby ich wiarygodność. W związku z powyższym uczynił je podstawą dokonanych w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych.

Obwinionemu K. P. zarzucono popełnienie wykroczenia kwalifikowanego z art. 86 § 1 kw.

Zachowanie sprawcy naruszającego wskazany przepis polega na niezachowaniu na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu należytej ostrożności, czego następstwem jest spowodowanie zagrożenia w bezpieczeństwie ruchu drogowego. Zgodnie z przepisami Prawa o ruchu drogowym (art. 3) każdy uczestnik ruchu, czyli pieszy, kierujący, a także inne osoby przebywające w pojeździe lub na pojeździe znajdującym się na drodze, jak i inne osoby znajdujące się na drodze są obowiązani zachować ostrożność albo gdy ustawa tego wymaga – szczególną ostrożność, czyli unikać wszelkiego działania, które mogłoby spowodować zagrożenie bezpieczeństwa lub porządku ruchu drogowego, ruch ten utrudnić albo w związku z ruchem zakłócić spokój lub porządek publiczny oraz narazić kogokolwiek na szkodę. Przez działanie rozumie się również zaniechanie. Każdy uczestnik ruchu drogowego jest obowiązany do zachowania ostrożności, czyli do postępowania uważnego, przezornego, stosowania się do sytuacji istniejącej na drodze.

Przepisy Prawa Ruchu Drogowego dotyczące prędkości i hamowania zostały określone w art. 19 ustawy Prawo o ruchu drogowym. Zgodnie z nimi (art. 19 ust. 1 w/w ustawy) kierujący pojazdem jest obowiązany jechać z prędkością zapewniającą panowanie nad pojazdem, z uwzględnieniem warunków, w jakich ruch się odbywa, a w szczególności: rzeźby terenu, stanu i widoczności drogi, stanu i ładunku pojazdu, warunków atmosferycznych i natężenia ruchu.

Mając na uwadze powyższe należy wskazać, iż za prędkość bezpieczną można uznać każdą prędkość dostosowaną do istniejących warunków i sytuacji na drodze, która gwarantuje pełne panowanie nad pojazdem. Pojęcie to związane jest bezpośrednio z pojęciem ostrożności, a zatem obowiązuje zawsze i wszędzie na drodze. Prędkość bezpieczna wprawdzie nie może być utożsamiana z prędkością dozwoloną, jednak z reguły musi mieścić się w jej granicach. Jeżeli zatem na danym odcinku obowiązuje ograniczenie prędkości do 60 km/h, a istniejące warunki dyktują prędkość 40 km/h, wówczas ta ostatnia będzie prędkością bezpieczną (por. W. Kotowski, Prawo o ruchu drogowym. Komentarz, Wolters Kluwer, Warszawa. 2011).

W myśl art. 24 ust. 2 ustawy Prawo o Ruchu Drogowym, kierujący pojazdem jest obowiązany przy wyprzedzaniu zachować szczególną ostrożność, a zwłaszcza bezpieczny odstęp od wyprzedzanego pojazdu lub uczestnika ruchu. W razie wyprzedzania roweru, wózka rowerowego, motoroweru, motocykla lub kolumny pieszych odstęp ten nie może być mniejszy niż 1 m.

Sąd uznał, że obwiniony K. P. w dniu 21.05.2013r. około godz. 17:45 w W. stworzył zagrożenie w ruchu drogowym w ten sposób, że kierując motocyklem m-ki H. o nr rej. (...) ul. (...) w kierunku P. (...), znajdując się na wysokości Wawelska 38 nie zachowując szczególnej ostrożności przemieszczał się pomiędzy pojazdami stojącymi w korku lub poruszającymi z się z niewielką prędkością omijając je lub wyprzedzając, oraz nie dostosowując prędkości z jaką się poruszał do prędkości bezpiecznej doprowadził do kolizji z jadącym środkowym pasem pojazdem m-ki R. o nr rej. (...), a następnie z pojazdem m-ki S. o nr rej. (...) jadącym lewym pasem ruchu, to jest popełnienia wykroczenia z artykułu: 86§1 KW.

Wymierzając obwinionemu karę, Sąd kierował się przesłankami zawartymi w art. 33 kw. Do okoliczności obciążających Sąd zaliczył znaczny stopień winy obwinionego. K. P. kierując motocyklem m-ki H. o nr rej. (...) nie zachowując szczególnej ostrożności przemieszczał się pomiędzy pojazdami stojącymi w korku lub poruszającymi się z niewielką prędkością omijając je lub wyprzedzając, oraz nie dostosowując prędkości z jaką się poruszał do prędkości bezpiecznej doprowadził do kolizji z jadącym środkowym pasem pojazdem m-ki R. o nr rej. (...), a następnie z pojazdem m-ki S. o nr rej. (...) jadącym lewym pasem ruchu. Analizując niniejszą sprawę należało jednak wskazać, iż obwiniony nie chciał doprowadzić do skutku w postaci wywołania stanu zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym, choć nie zachowując wymaganych środków ostrożności, musiał godzić się z możliwością jego powstania.

Mając to na uwadze, Sąd wymierzył obwinionemu karę grzywny w kwocie 400 złotych, uznając, że kara ta stanowi wystarczającą reakcję na czyn K. P.. Sankcja ta uwzględnia możliwości majątkowe obwinionego. Zdaniem Sądu obwiniony będzie w stanie ją zapłacić. Wymierzona kara grzywny będzie również miała pozytywny wpływ na kształtowanie świadomości społecznej oraz będzie stanowiła wystarczający bodziec dla osiągnięcia względem obwinionego pożądanych celów zapobiegawczych oraz wychowawczych.

Mając na uwadze zasady słuszności, Sąd, stosownie do przepisów art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpw zwolnił obwinionego od opłaty oraz pozostałych kosztów sądowych, przejmując je na rzecz Skarbu Państwa.

Mając powyższe na względzie orzeczono jak w sentencji.