Sygn. akt V W 7460/15

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 marca 2016 roku

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodnicząca: SSR Anna Walenciak

Protokolant: Tomasz Janiak

po rozpoznaniu w dniu 31 marca 2016 roku na rozprawie

sprawy przeciwko Ł. T. s. R. i Z. z domu B. ur. (...) w C.

obwinionego o to, że:

w dniu 21 listopada 2015 r. około godziny 14:55 w W. jadąc ul. (...) od strony Alej (...) w kierunku do ulicy (...) wykroczył przeciwko przepisom określonym w § 27 ust. 1 o rozporządzenia MSWiA w sprawie znaków i sygnałów drogowych w ten sposób, że kierując samochodem osobowym marki V. o nr rej. (...) jechał z prędkością 101 km/h i przekroczył dopuszczalną prędkość 60 km/h o 41 km/h,

to jest o wykroczenie z art. 92a kw w zw. z § 27 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2002 r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych,

orzeka:

I.  obwinionego Ł. T. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu wykroczenia z art. 92a kw w zw. z § 27 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2002 r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych i za to na podstawie art. 92a kw w zw. z art. 24 § 1 i 3 kw wymierza mu karę grzywny w wysokości 500 (pięćset) złotych,

II.  zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 50 (pięćdziesiąt) złotych tytułem opłaty oraz kwotę 100 (sto) złotych tytułem zryczałtowanych kosztów postępowania.

Sygn. akt V W 7460/15

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 21 listopada 2015 r. Ł. T. kierował samochodem marki V. o nr rej. (...) i jechał ul. (...) w W. od strony ul. (...). (...) w kierunku ul. (...). Około godz. 14:55 Ł. T. przekroczył dozwoloną prędkość – 60 km/h o 41 km/h i poruszał się z prędkością 101 km/h. Naruszenie przepisów ruchu drogowego przez Ł. T. kierującego samochodem marki V. o nr rej. (...) ujawnił funkcjonariusz Policji J. W., który wraz ze st. sierż. M. S. pełniąc służbę radiowozem oznakowanym w rejonie dzielnicy W. O. na ul. (...) dokonywał pomiarów prędkości pojazdów jadących ul. (...) od strony ul. (...). (...) w kierunku ul. (...) za pomocą laserowego przyrządu do pomiaru prędkości pojazdów w ruchu drogowym o znaku fabrycznym (...) (...) nr fabryczny (...). Urządzenie to spełniało wymogi techniczne i posiadało aktualne świadectwo legalizacji ważne do dnia 31 maja 2016 roku. W czasie pomiaru prędkości pojazd marki V. o nr rej. (...) poruszał się lewym pasem ruchu, na którym nie znajdował się żaden inny pojazd. W czasie pomiaru prędkości samochód marki V. o nr rej. (...) wyprzedzał inne pojazdy poruszające się prawym pasem ruchu. Pomiar prędkości w/w pojazdu został wykonany z odległości ok. 360 metrów. W czasie dokonywania pomiaru prędkości funkcjonariusz Policji J. W. stał przy prawym krawężniku.

Funkcjonariusz Policji J. W. zatrzymał pojazd kierowany przez Ł. T. do kontroli drogowej. W czasie kontroli drogowej funkcjonariusz Policji okazał kierującemu samochodem marki V. o nr rej. (...) pomiar, na którym znajdowała się również informacja dotycząca odległości, z której dokonano powyższego pomiaru. Z uwagi na parametry techniczne urządzenia do pomiaru prędkości na wyświetlaczu tego urządzenia nie była zamieszczona informacja na temat oznaczenia samochodu, którego pomiar dotyczył oraz nie była zamieszczona data i godzina przeprowadzenia pomiaru. Ł. T. w trakcie policyjnej kontroli skorzystał z przysługującego mu prawa do odmowy przyjęcia nałożonego na niego mandatu karnego kredytowanego.

Ł. T. ma 35 lat. Jest stanu wolnego i nie ma dzieci. Jest magistrem ekonomii, pracuje jako menadżer i uzyskuje zarobki od kilku do kilkunastu tysięcy złotych. Nie był leczony psychiatrycznie ani odwykowo. Był czterokrotnie karany mandatami za wykroczenia drogowe.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: wyjaśnień obwinionego Ł. T. /k. 6-7, e-protokół rozprawy z dnia 31 marca 2016 r. – k. 54-55, 57/, zeznań świadka O. L. /e-protokół rozprawy z dnia 31 marca 2016 r. – k. 55-56/, zeznań świadka J. W. /k. 3-4, e-protokół rozprawy z dnia 31 marca 2016 r. – k. 56-57/, a także notatki urzędowej /k. 1/, informacji o wpisach w ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego /k. 12/, świadectwa legalizacji /k. 13/, danych z rejestru PESEL /k. 14/, wydruków satelitarnych /k. 52-53/.

Obwiniony Ł. T. /k. 6-7, e-protokół rozprawy z dnia 31 marca 2016 r. – k. 54-55, 57/ nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Odnosząc się do zarzutu wyjaśnił, że w tym dniu jechał już wcześniej tą samą drogą w przeciwnym kierunku i gdy wracał do domu zdawał sobie sprawę, że w miejscu tym może znajdować się patrol Policji dokonujący pomiarów prędkości na ul. (...). Obwiniony wyjaśnił, że wiedział również, że w miejscu, w którym mógł znajdować się patrol Policji ustawiony był znak informujący o ograniczeniu prędkości, dlatego też, gdy skręcał z ul. (...). Jerozolimskie zmniejszył prędkość kierowanego samochodu. Obwiniony wyjaśnił również, że na ul. (...) poruszał się lewym pasem ruchu i całą tą trasę pokonał z prędkością 78 km/h. Wyjaśnił on także, że z uwagi na to, że samochód marki V., którym się poruszał posiada blokadę, która redukuje prędkość pojazdu o 5 km/h, w związku z tym poruszał się on z prędkością 73 km/h. Obwiniony wyjaśnił, że gdy poruszał się lewym pasem ruchu ul. (...), w tym samym czasie po prawym pasie ruchu poruszały się inne pojazdy, natomiast przed kierowanym przez niego pojazdem poruszał się większy od jego samochodu gabarytowo pojazd koloru białego. Obwiniony wskazał, że pojazd ten poruszał się szybciej od jego samochodu i zdążył on minąć sygnalizator S-1 podczas zmiany sygnalizacji świetlnej. Obwiniony wyjaśnił, że został w tym dniu zatrzymany przez Policjanta, który poinformował go, że przekroczył dopuszczalną prędkość o 41 km/h i nałożył na niego mandat karny kredytowany w wysokości 400 zł oraz 8 punktów karnych. Ł. T. odnosząc się do policyjnej kontroli drogowej wskazał również, że gdy poprosił policjanta o potwierdzenie, że przeprowadzony pomiar prędkości dotyczył jego samochodu, policjant podał mu, że urządzenie, za pomocą którego dokonał on pomiaru prędkości jego samochodu nie posiada takiej możliwości i nie podaje ono również czasu przeprowadzenia kontroli. Wyjaśnił on także, że w czasie policyjnej kontroli w kierowanym przez niego samochodzie znajdowała się osoba z nim niespokrewniona, która mogła potwierdzić jego wersję zdarzeń.

Sąd zważył, co następuje:

Sąd ocenił jako wiarygodne wyjaśnienia obwinionego w zakresie, w jakim potwierdził on, że w czasie zdarzenia, gdy wracał z pracy do domu faktycznie kierował pojazdem marki V. i poruszał się lewym pasem ruchu ul. (...) od strony ul. (...). (...) i w dniu zdarzenia już wcześniej pokonywał on tę samą trasę w przeciwnym kierunku. Za wiarygodne należało uznać także te wyjaśnienia obwinionego, w których opisał on przebieg policyjnej kontroli drogowej oraz potwierdził, że w czasie zdarzenia w kierowanym przez niego pojeździe znajdowała się pasażerka, która nie jest z nim spokrewniona. Wyjaśnienia obwinionego we wskazanym zakresie były logiczne i zgodne z doświadczeniem życiowym, a także spójne z wiarygodnymi zeznaniami funkcjonariusza Policji, który w dniu zdarzenia zatrzymał do kontroli drogowej pojazd kierowany przez obwinionego.

Za nieistotne z punktu widzenia niniejszego postępowania Sąd uznał wyjaśnienia obwinionego, w których wskazywał on, że w czasie, gdy poruszał się on lewym pasem ruchu ul. (...) przed kierowanym przez niego samochodem poruszał się większy od jego samochodu gabarytowo pojazd koloru białego, który poruszał się szybciej od jego samochodu i zdążył on minąć sygnalizator S-1 podczas zmiany sygnalizacji świetlnej. Powyższa okoliczność nie wpłynęła bowiem na pomiar prędkości pojazdu obwinionego w czasie zdarzenia. Z wiarygodnych zeznań funkcjonariusza Policji J. W., który dokonał pomiaru prędkości pojazdu kierowanego przez obwinionego wynika bowiem, że nie było w czasie dokonywania powyższego pomiaru pojazdu większego od pojazdu kierowanego przez obwinionego, zaś w przypadku, gdyby pojazd taki faktycznie poruszał się przed pojazdem kierowanym przez obwinionego, to poruszał się on w znacznej odległości od pojazdu obwinionego. Funkcjonariusz Policji J. W. wskazał nadto, że pomiar prędkości pojazdu kierowanego przez obwinionego został dokonany z odległości 360 metrów i w chwili pomiaru nie było innego pojazdu pomiędzy policjantem a samochodem obwinionego. Sąd mając na uwadze powyższą część wyjaśnień obwinionego oraz mając na uwadze przedstawiony przez obwinionego dowód w postaci wydruków satelitarnych /k. 52-53/, na których obwiniony odnosząc się do policyjnej kontroli drogowej mającej miejsce w dniu zdarzenia, oznaczył tor poruszania się jego pojazdu, miejsce, w którym znajdował się w tym czasie funkcjonariusz Policji, a także oznaczył miejsce, w którym ustawiony był sygnalizator świetlny oraz tor poruszania się innego większego samochodu terenowego, w ocenie Sądu obwiniony w złożonych wyjaśnieniach mógł odnieść się do innej kontroli drogowej z udziałem jego pojazdu niż tej, która miała miejsce w dniu 21 listopada 2015 r. około godziny 14:55. Z wiarygodnych bowiem zeznań świadka J. W. wynika bowiem, że przeprowadzony pomiar prędkości pojazdu obwinionego w dniu zdarzenia miał miejsce w odległości około 500 metrów od wskazanego przez obwinionego na powyższej dokumentacji miejsca.

Odnosząc się do wyjaśnień obwinionego, w których wskazywał on, że prędkość kierowanego przez niego pojazdu była niższa niż prędkość wskazana w zarzucie oraz w zakresie, w jakim podnosił on, że przeprowadzony pomiar prędkości nie dotyczył jego pojazdu, wskazać należy, że urządzenie laserowe do pomiaru prędkości pojazdów w ruchu drogowym spełniało wymogi techniczne i posiadało aktualne świadectwo legalizacji, zaś obsługujący je funkcjonariusz Policji przeszedł odpowiednie szkolenie, zapewniające prawidłowość korzystania ze sprzętu pomiarowego – co potwierdził w złożonych zeznaniach funkcjonariusz Policji J. W., który brał udział w analizowanej kontroli drogowej. Jak wynika z zeznań świadka J. W. w czasie, gdy dokonywał on kontroli prędkości pojazdu kierowanego przez obwinionego, celował on celownikiem laserowym w samochód obwinionego, w związku z czym dokonany przez niego w dniu zdarzenia pomiar prędkości dotyczył pojazdu kierowanego przez obwinionego. Policjant w złożonych zeznaniach podał również, że wyświetlacz urządzenia do pomiaru prędkości nie podaje czasu, w którym dokonano pomiaru prędkości. Świadek w złożonych zeznaniach wymienił również urządzenie, którym dokonywał pomiaru, sposób wykonywania pomiaru i jego wynik. Szczegółowo opisał także zasady działania tego urządzenia. Wskazał on także, że jest pewny, że przeprowadzony pomiar prędkości dotyczył pojazdu kierowanego przez obwinionego. Odnosząc się do kontroli drogowej pojazdu obwinionego świadek wskazał, że po dokonaniu pomiaru prędkości i stwierdzeniu naruszenia przez obwinionego zasad ruchu drogowego, zatrzymał kierowany przez obwinionego pojazd i informując o przyczynie kontroli wskazał na czym polegało naruszenie przepisów ustawy prawo o ruchu drogowym oraz okazał obwinionemu wynik pomiaru pojazdu na urządzeniu, którym dokonano pomiaru prędkości kierowanego przez niego pojazdu.

Zeznania świadka J. W. /k. 3-4, e-protokół rozprawy z dnia 31 marca 2016 r. – k. 56-57/, Sąd uznał za wiarygodne, konsekwentne i logiczne. Świadek jest osobą dla obwinionego obcą, która z racji pełnionej funkcji publicznej powzięła wiadomości na temat zachowania obwinionego. Sąd stwierdził brak podstaw do kwestionowania wartości dowodowej zeznań, zgodnych z pozostałym wiarygodnym zebranym w sprawie materiałem dowodowym, w szczególności Sąd stwierdził że świadek nie miał żadnych motywów ani podstaw by pomawiać obwinionego o popełnienie wykroczenia drogowego.

Oceniając zeznania świadka O. L. /e-protokół rozprawy z dnia 31 marca 2016 r. – k. 55-56/ odnośnie podawanej przez nią prędkości pojazdu obwinionego, wskazać należy, że świadek w złożonych zeznaniach nie podała precyzyjnie, w którym miejscu znajdując się na wiadukcie zaobserwowała powyższą prędkość pojazdu obwinionego. Podała ona jedynie, że zaobserwowała wskazaną prędkość samochodu obwinionego, w momencie gdy znajdowali się oni wraz z obwinionym na wiadukcie, nie wskazując precyzyjnie, w którym miejscu przejeżdżając przez powyższy wiadukt zaobserwowała ona powyższą prędkość tego pojazdu. Mając na uwadze powyższe Sąd przy ustalaniu prędkości pojazdu obwinionego nie wziął pod uwagę powyższej części zeznań świadka O. L., gdyż samochód obwinionego podczas przejazdu przez wskazany przez świadka wiadukt nie musiał poruszać się z jednakową prędkością i mógł zmieniać prędkość jazdy, w tym również ją zwiększyć. W pozostałej części zeznania świadka O. L. Sąd uznał za wiarygodne. Były one logiczne, spójne, konsekwentne i zgodne z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie.

Przy ustalaniu stanu faktycznego w sprawie Sąd wziął pod uwagę wydruki satelitarnych /k. 52-53/ dostarczonych przez obwinionego, z wiarygodnych jednak zeznań świadka J. W. wynika, że przeprowadzany pomiar prędkości pojazdu obwinionego w dniu zdarzenia miał miejsce w odległości około 500 metrów od wskazanego przez obwinionego w powyższej dokumentacji miejsca. W ocenie Sądu prawdopodobnym jest, że obwiniony przedstawiając powyższy dowód z dokumentu odniósł się w ogóle do innej interwencji policyjnej, bądź nie zdawał sobie sprawy kiedy dokładnie prędkość jego pojazdu była zmierzona.

Wiarygodny dowód w sprawie stanowiły pozostałe ujawnione na rozprawie dokumenty w postaci notatki urzędowej /k. 1/, informacji o wpisach w ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego /k. 12/, świadectwa legalizacji /k. 13/, danych z rejestru PESEL /k. 14/. Ich treści nie budziły wątpliwości co do zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy ani nie były kwestionowane przez strony.

Obwinionemu Ł. T. zarzucono popełnienie czynu określonego w art. 92a Kodeksu Wykroczeń w zw. z § 27 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2002 r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych.

Wykroczenie określone w art. 92a kw polega na tym, że sprawca, prowadząc pojazd, nie stosuje się do ograniczenia prędkości określonego ustawą lub znakiem drogowym. Wykroczenie to może być popełnione umyślnie, bądź nieumyślnie. W sprawie niniejszej ograniczenie prędkości było określone znakiem drogowym B-33 „ograniczenie prędkości do 60 km/h”. Zgodnie z § 27 ust. 1 Rozporządzenia Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2002 roku w sprawie znaków i sygnałów drogowych, znak B-33 „ograniczenie prędkości” oznacza zakaz przekraczania prędkości określonej na znaku liczbą kilometrów na godzinę.

W świetle powyższych ustaleń faktycznych znajdujących oparcie w zebranych w sprawie dowodach, w ocenie Sądu obwiniony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona wykroczenia z art. 92a Kodeksu Wykroczeń w zw. z § 27 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2002 r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych. Obwiniony bowiem w dniu 21 listopada 2015 r. około godziny 14:55 w W. jadąc ul. (...) od strony Alej (...) w kierunku do ulicy (...) kierując samochodem osobowym marki V. o nr rej. (...) jechał z prędkością 101 km/h i przekroczył dopuszczalną prędkość 60 km/h o 41 km/h. Z całokształtu materiału dowodowego bezsprzecznie wynika, że obwiniony nie zastosował się do obowiązku jazdy z prędkością dozwoloną, określoną znakiem drogowym B-33 „ograniczenie prędkości do 60 km/h”.

Okoliczności wskazane w zarzucie wniosku o ukaranie potwierdziły się przede wszystkim w zeznaniach funkcjonariusza Policji J. W., który w ramach swoich obowiązków służbowych pełniąc służbę statyczną dokonywał w tym czasie na ul. (...) pomiarów prędkości pojazdów jadących ul. (...) od strony ul. (...). (...) w kierunku ul. (...) za pomocą laserowego przyrządu do pomiaru prędkości pojazdów w ruchu drogowym o znaku fabrycznym (...) (...) nr fabryczny (...), które posiadało ważne świadectwo legalizacji.

Przechodząc do rozważań w kwestii strony podmiotowej zarzuconego wykroczenia, całość okoliczności sprawy pozwoliła na przyjęcie, że obwiniony działał umyślnie, z zamiarem bezpośrednim. Jako osoba dorosła, uprzednio przeszkolona jako kierowca w zakresie podstawowych przepisów z zakresu ruchu drogowego, miał pełną świadomość ciążących na nim obowiązków wynikających z tych właśnie przepisów ruchu drogowego. Obwiniony świadomie przekroczył dopuszczalną prędkość.

Dokonując wymiaru kary Sąd uwzględnił przesłanki wskazane w art. 33 § 1 i 2 kw oraz w art. 24 § 1 i 3 kw. Wymierzając obwinionemu karę grzywny, Sąd baczył by dolegliwość tej kary była adekwatna do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu oraz wziął pod uwagę jej cele zapobiegawcze i wychowawcze, a także dyrektywę prewencji generalnej w zakresie kształtowania świadomości społecznej.

Jako okoliczność obciążającą Sąd potraktował uprzednią karalność obwinionego za wykroczenia drogowe /k. 12/, w tym również za wykroczenia drogowe związane z przekroczeniem dopuszczalnej prędkości, co świadczy o nagminnym lekceważeniu przez obwinionego przepisów ruchu drogowego, a także o tym, że dotychczas wymierzane mu kary nie odniosły pożądanego skutku i nie pohamowały obwinionego przed naruszaniem przepisów ruchu drogowego, co uzasadnia orzeczenie w tej sprawie kary grzywny w wyższej niż uprzednio wysokości.

Uwzględniając cele prewencji indywidualnej Sąd uznał, że karą adekwatną będzie kara grzywny w wysokości 500 zł. Sąd miał na względzie stopień społecznej szkodliwości czynu, który był wysoki – obwiniony kierując pojazdem przekroczył dozwoloną prędkość aż o 41 km/h, poruszając się z prędkością 101 km/h. W ocenie Sądu kara grzywny w wysokości 500 zł będzie odpowiednia i dostatecznie dolegliwa dla obwinionego, sprzyjająca ochronie porządku prawnego w przyszłości. Orzeczona kara w ocenie Sądu skłoni obwinionego do zastanowienia się nad swoim postępowaniem i uświadomi obwinionemu, że sprawcy wykroczeń drogowych muszą liczyć się z odpowiednimi konsekwencjami naruszania przepisów o ruchu drogowym, co sprzyjać będzie przestrzeganiu przez obwinionego porządku prawnego.

O zryczałtowanych wydatkach postępowania oraz o opłacie Sąd orzekł na podstawie art. 118 § 1 kpw w zw. z § 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia i art. 119 kpw w zw. z art. 3 ust. 1 i art. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych. Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowane koszty postępowania w wysokości 100 zł i wymierzył mu opłatę w wysokości 50 złotych.