Sygn. akt VI Ka 422/13

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 listopada 2013 r.

Sąd Okręgowy w Elblągu VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej Ryszarda Maziuka

po rozpoznaniu w dniu 21 listopada 2013r.,

sprawy M. S. (1)

oskarżonego z art. 292 § 1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez Prokuratora Rejonowego w Elblągu

od wyroku Sądu Rejonowego w Elblągu

z dnia 26 lipca 2013 r., sygn. akt II K 540/13

I. zmienia zaskarżony wyrok:

a) w pkt. IX w ten sposób, że czyn przypisany M. S. (1) kwalifikuje jako wykroczenie z art. 122 § 2 kw i na mocy art. 122 § 2 kw w zw. z art. 24 § 1i3 kw wymierza mu karę grzywny w wysokości 100 (stu) złotych,

a) w pkt. X w ten sposób, że uzupełnia podstawę prawną rozstrzygnięcia dot. dowodu rzeczowego o art. 44 § 5 kpw,

II. w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy,

III. zwalnia oskarżonego od kosztów za postępowanie przed sądem II instancji.

Sygn. akt VI Ka 422/13

UZASADNIENIE

M. S. (1) został oskarżony o to, że w dniu 09 marca 2013 r. w E. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej pomógł A. Z. w zbyciu telefonu komórkowego S. (...) o wartości 260 zł za kwotę 100 zł, o którym na podstawie towarzyszących okoliczności powinien i mógł przypuszczać, że przedmiot ten został uzyskany za pomocą czynu zabronionego, przy czym działał na szkodę A. G. tj. o przestępstwo z art. 292 § 1 kk. Do aktu oskarżenia dołączono wniosek (art.335§1kpk) by M. S. (1) wymierzyć grzywnę w wysokości 20 stawek po 10 zł i orzec zwrot dowodu rzeczowego w postaci umowy lombardowej do lombardu.

Sąd Rejonowy w Elblągu wyrokiem z dnia 26 lipca 2013r., sygn. II K 540/13 :

- w pkt. IX oskarżonego M. S. (1) uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu tj. występku kwalifikowanego z art. 292 § 1 kk i za to na podstawie art. 292 § 1 kk w zw. z art. 33 § 1 i 3 kk skazał oskarżonego na karę 20 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 20 złotych;

- w pkt. X na podstawie art. 230 § 2 kpk dowód rzeczowy w postaci umowy lombardowej nr (...) zapisany w wykazie dowodów rzeczowych nr (...) pod poz. 1 zwrócił (...) s.c. w E., ul. (...).

Orzeczenie to zawiera także rozstrzygnięcie o kosztach sądowych, od uiszczenia których zwolniono oskarżonego w całości.

Apelację od powyższego wyroku wniósł Prokurator Rejonowy w Elblągu, który zaskarżył powyższy wyrok w części dotyczącej orzeczenia o karze na korzyść

oskarżonego M. S. (1). Wyrokowi temu na zasadzie art. 427 § 1 i 2 kpk i art. 438 pkt. 2 kpk zarzucił obrazę przepisów postępowania, to jest art. 343 § 5 kpk w zw. z art. 335 § 1 kpk, mającą wpływ na treść wyroku, polegającą na wydaniu na posiedzeniu wyroku odbiegającego od treści wniosku prokuratora w zakresie dot. wysokości stawki dziennej grzywny.

Stawiając ten zarzut skarżący na podstawie art. 437 § 2 kpk wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w pkt. IX poprzez wymierzenie oskarżonemu kary grzywny w wymiarze 20 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 10 zł, zaś w pozostałej części o utrzymanie wyroku w mocy. Natomiast prokurator sesyjny zmodyfikował wniosek końcowy apelacji i wniósł o uznanie czynu za wykroczenie z art. 122§2 kw i wymierzenie oskarżonemu kary 100zł.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja Prokuratora Rejonowego jako zasadna zasługiwała na uwzględnienie, gdyż rozpoznając przedmiotową sprawę Sąd Rejonowy, dopuścił się uchybienia przepisom postępowania, w szczególności art.335§1kpk i art.343 kpk, mającym wpływ na treść wyroku, przy czym w związku ze zmianą przepisów dot. m.in. brzmienia art. 122§2kw, należało zmienić zaskarżony wyrok w kierunku wskazanym przez prokuratora sesyjnego.

Sąd I instancji prawidłowo bowiem przeprowadził postępowanie w trybie art. 335 § 1 kpk w zw. z art. 343 kpk i ujawnił zgromadzony w postępowaniu przygotowawczym materiał dowodowy, który następnie poddał trafnej analizie, a na tej podstawie wyprowadził całkowicie słuszne wnioski, zarówno co do winy oskarżonego w zakresie przypisanego mu czynu, jak i subsumcji prawnej jego zachowania pod obowiązujące w czasie orzekania przez sąd I instancji przepisy prawne, co do istoty prawidłowo też orzekł w zakresie wymiaru ilości stawek grzywny i o zwrocie dowodu rzeczowego. Rozstrzygnięcia te co do zasady były zgodne z zawartym w akcie oskarżenia wnioskiem o wydanie na zasadzie art.335§1kpk wyroku skazującego bez przeprowadzania rozprawy.

Sąd Odwoławczy podzielił jednak zasadność zarzutu podniesionego w apelacji przez Prokuratora odnośnie naruszenia przez Sąd Rejonowy przepisów postępowania tj. art. 335§1kpk i art.343kpk, które to naruszenie miało wpływ na treść wyroku. Bowiem i prokurator i oskarżony w swoim wniosku postulowali o wymierzenie oskarżonemu kary grzywny 20 stawek po 10 zł. Tymczasem Sąd I instancji przychylając się do wniosku Prokuratora, wbrew uzgodnieniom stron zawartym we wniosku złożonym w trybie art. 335 § 1 kpk, w wyroku nie zawarł prawidłowego rozstrzygnięcia dot. uzgodnionej przez strony wysokości stawki dziennej grzywny i zamiast określić jej wysokość na 10 zł omyłkowo wskazał wysokość 20 zł,co sąd ten przyznał w pisemnym uzasadnieniu wyroku. Tak wiec wydanie przez sąd orzeczenia zawierającego chociażby tylko jedno rozstrzygnięcie w postaci niezgodnej z wnioskiem prokuratora, było niedopuszczalne bowiem prowadziło do złamania „swoistej ugody” określającej warunki skazania bez rozprawy, a tym samym stanowiło naruszenie przez sąd orzekający przepisów prawa procesowego, określonych w art. 335 § 1 kpk i art. 343 kpk, co miało niewątpliwie wpływ na treść wyroku, a stwierdzenie takiego uchybienia musiało spowodować zmianą zaskarżonego orzeczenia.

Jednakże nie mogło dojść do zmiany wyroku w sposób wskazany w pisemnej apelacji prokuratora. W czasie rozpoznania sprawy przez sąd II instancji weszły z dniem 09 listopada 2013r. w życie zmiany przepisów dot. m.in. tzw. czynów przepołowionych tj. takich, co do których wartość szkody decyduje o zakwalifikowaniu czynu jako przestępstwa bądź wykroczenia. W art. 2 pkt. 6 ustawy z dnia 27 września 2013r. „o zmianie ustawy - Kodeks postępowania karnego oraz niektórych innych ustaw ( ” )(Dz. U. z dnia 25 października 2013 r., poz. 1247) przyjęto, że z dniem 09 listopada 2013r. granicą pomiędzy przestępstwem a wykroczeniem w odniesieniu do paserstwa umyślnego i nieumyślnego jest wartość mienia w wysokości 1/4 minimalnego wynagrodzenia- co obecnie dotyczy kwoty 400zł. Skoro więc M. S. (1) w zaskarżonym wyroku przypisano paserstwo nieumyślne dot. telefonu komórkowego S. (...) o wartości 260 zł, to obecnie, z uwagi na wartość mienia poniżej kwoty 400zł, czyn ten należy kwalifikować nie jako przestępstwo z art. 292 §1kk, lecz jako wykroczenie z art. 122§2kw. Skoro zaś doszło do zmiany kategorii czynu z przestępstwa na wykroczenie, to tym samym zachodziły też przesłanki do obniżenia kary grzywny za ten czyn i to obniżenia w sposób jeszcze bardziej korzystny niż postulowany w pisemnej apelacji prokuratora. W sytuacji, gdy apelacja została wniesiona na korzyść M. S., to sąd II instancji mógł dokonać zmiany zaskarżonego wyroku w kierunku postulowanym przez prokuratora sesyjnego.

Z tych też względów Sąd Okręgowy na podstawie art. 437 kpk zmienił zaskarżony wyrok w pkt. IX w ten sposób, że czyn przypisany M. S. (1) zakwalifikował jako wykroczenie z art. 122 § 2 kw i na mocy art. 122 § 2 kw w zw. z art. 24 § 1i3 kw wymierzył mu karę grzywny w wysokości 100 złotych, przy czym konsekwencją zakwalifikowania czynu jako wykroczenia było uzupełnienie podstawy prawnej rozstrzygnięcia dot. dowodu rzeczowego o art. 44 § 5 kpw w pkt. X wyroku, zaś w pozostałej części zaskarżony wyrok jako w pełni słuszny i trafny utrzymał w mocy.

Ponieważ potrzeba zmiany wyroku była wynikiem błędu sądu I instancji, a nadto została wymuszona zmianą stanu prawnego, to sąd odwoławczy uznał, że względy słuszności przemawiają za zwolnieniem oskarżonego od zapłaty kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze na podstawie art. 634 kpk w zw. z art. 624 §1 kpk.