Sygnatura akt XII C 1403/15

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

P., dnia 5 października 2015 r.

Sąd Okręgowy w Poznaniu XII Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący:SSO Małgorzata Małecka

Protokolant:p.o. stażysty K. M.

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 1 października 2015 r. w P.

sprawy z powództwa Stowarzyszenia (...) w W.

przeciwko V. D.

o zapłatę

I.  Oddala powództwo;

II.  Kosztami procesu obciąża powoda w zakresie poniesionym.

/-/ M. M.

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym w dniu 30 marca 2015 r. powód Stowarzyszenie (...) w W. domagał się wydania nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym przeciwko pozwanej V. D. i orzeczenie nim, by pozwana zapłaciła powodowi w ciągu dwóch tygodni od doręczenia nakazu zapłaty kwotę 2.864 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w zapłacie liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Powód wniósł także o zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 600 zł oraz opłaty od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł.

W uzasadnieniu powód podał, że jest organizacją zbiorowego zarządzania prawami autorskimi oraz że pozwana w ramach prowadzonej działalności wykorzystywała utwory słowne, muzyczne, słowno-muzyczne i choreograficzne autorów chronionych przez powoda. Strony zawarły umowę z dnia 13 czerwca 2008 r. na mocy której powód udzielił pozwanej niewyłącznej licencji na publiczne odtwarzanie utworów ze swojego repertuaru, w sposób określony w umowie, w ramach prowadzonej przez pozwaną działalności w lokalu C. Bar (...). Z tytułu zawartej umowy pozwana zobowiązana była do regulowania miesięcznie autorskiego wynagrodzenia w wysokości 85 zł w sposób i w terminach wskazanych w umowie. Powód wyjaśnił, że od kwietnia 2011 r. dochodzi wynagrodzeń autorskich powiększonych o 23% VAT czyli 104,55 zł miesięcznie. Powód wskazał także, że pozwana pismem z dnia 20 lipca 2011 r. wypowiedziała umowę łączącą strony oraz że nie uregulowała zadłużenia za okres od października 2010 r. do marca 2011 r. które wynosi 510 zł. (6 miesięcy x 85 zł).

W dalszej kolejności powód wyjaśnił, że strony postępowania łączy także umowa z dnia 20 listopada 2009 r. dotycząca reemisji w hotelowych sieciach kablowych. Z tytułu powyższej umowy pozwana była zobowiązana do regulowania wynagrodzenia autorskiego w wysokości 3,40 zł od jednego gniazda antenowego, płatnego przez cały rok z góry. Powód wystawił pozwanej faktury za 2011 r. i 2012 r. na kwoty 677,48 zł i 903,31 zł których pozwana do dnia wniesienia pozwu nie uregulowała. Ponadto pozwana nie uregulowała zadłużenia za okres od stycznia 2011 r. do marca 2011 r. w wysokości 183,60 zł ( 3 miesiące po 61,20 zł). Zgodnie z oświadczeniem pozwanej w hotelu znajdowało się 18 gniazd. Powód bezskutecznie wzywał pozwaną do zapłaty należności 2.274,39 zł ( 510 zł + 677,48 zł + 903,31 zł +183,60 zł). W uzasadnieniu wskazano także, że skapitalizowane odsetki wynoszą 589,61 zł. Zatem powód w niniejszej sprawie domaga się zasądzenia od pozwanej kwoty 2.864 zł.

W dniu 31 marca 2015 r. Sąd Okręgowy wP. wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym w sprawie o sygnaturze (...), w którym nakazał pozwanej, aby zapłaciła powodowi kwotę 2.864 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 30 marca 2015 r. do dnia zapłaty oraz kosztami postępowania w wysokości 653 zł, w tym kosztami zastępstwa procesowego w wysokości 617 zł, w terminie dwóch tygodni od doręczenia nakazu zapłaty albo wniosła w tym terminie sprzeciw.

W dniu 24 kwietnia 2015 r. pozwana wniosła sprzeciw od nakazu zapłaty, który postanowieniem z dnia 29 maja 2015 r. został odrzucony, jako wniesiony po terminie.

Pismem z dnia 18 czerwca 2015 r. pozwana wniosła o przywrócenie terminu do wniesienia sprzeciwu od nakazu zapłaty oraz sprzeciw od nakazu zapłaty.

Postanowieniem z dnia 26 czerwca 2015 r. Sąd przywrócił pozwanej termin do wniesienia sprzeciwu od nakazu zapłaty wydanego w postępowaniu upominawczym w sprawie o sygnaturze(...).

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwana zaskarżyła go w całości i wniosła o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie od powoda na jej rzecz kosztów zastępstwa procesowego oraz opłaty od pełnomocnictwa według norm przepisanych. W pierwszej kolejności pozwana podniosła zarzut przedawnienia roszczeń powoda w związku z upływem 3 letniego terminu przedawnienia, bowiem dochodzone roszczenia mają charakter okresowy oraz że są związane z prowadzoną przez powoda działalnością gospodarczą. Pozwana podniosła, że przedawnieniu uległo także roszczenie powoda o odsetki, bowiem ulega ono przedawnieniu w terminie przewidzianym dla świadczeń.

W odpowiedzi na sprzeciw z dnia 15 lipca 2015 r. powód wniósł o wydanie nakazu w postępowaniu upominawczym przeciwko pozwanej V. D. i orzeczenie w nim, że pozwana ma zapłacić powodowi w ciągu dwóch tygodni od doręczenia nakazu zapłaty kwotę 2.864 zł wraz z ustawowymi odsetkami. Powód wniósł także o zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 600 zł oraz opłaty od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł. Powód wskazał, że jego roszczenia nie podlegają reżimowi przedawnienia zastrzeżonego dla podmiotów prowadzących działalność gospodarczą. Powód jest stowarzyszeniem, którego celem jest ochrona praw autorskich, nie zaś przedsiębiorcą. Powód podniósł także, że wykazał przysługujące mu roszczenie oraz że pozwana nie wywiązała się z zapłaty należności w terminach wskazanych na fakturach.

Na rozprawie w dniu 1 października 2015 r. pełnomocnik powoda podkreślił, że nie prowadzi działalności gospodarczej, a ponadto z załączonych do pozwu faktur wynika, że terminy zapłaty zostały pozwanej przedłużone. W ocenie powoda, w chwili wytoczenia powództwa w dniu 30 marca 2015 r. roszczenia powoda nie były przedawnione.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 13 czerwca 2008 r. powód Stowarzyszenie (...) z siedzibą w W. oraz pozwana zawarli umowę licencyjną na publiczne odtwarzanie utworów w lokalu C. Bar (...). Na podstawie umowy powód, będąc organizacją zbiorowego zarządzania prawami autorskimi, udzielił pozwanej w granicach i na warunkach określonych w umowie niewyłącznej licencji na publiczne odtwarzanie utworów ze swojego repertuaru.

Zgodnie z § 5 umowy, z tytułu publicznych odtworzeń utworów pozwana była zobowiązana uiszczać powodowi kwotę 85 zł miesięcznie. Płatność zgodnie z § 6 umowy miała następować w terminie do 15 następnego miesiąca.

Strony zastrzegły w umowie, że zmiany niniejszej umowy wymagają zachowania formy pisemnej pod rygorem nieważności. ( § 10 umowy).

dowód: umowa z dnia 13 czerwca 2008 r. (k. 10-11 akt).

Pismem z dnia 20 lipca 2011 r. pozwana wypowiedziała umowę z dnia 13 czerwca 2008 r.

dowód : pismo z dnia 20 lipca 2011 r. (k. 12 akt).

W dniu 20 listopada 2009 r. strony zawarły umowę licencyjną nr (...). Na podstawie umowy powód udzielił pozwanej w granicach i na warunkach określonych w umowie niewyłącznej licencji na reemisję utworów ze swojego repertuaru w hotelowych sieciach kablowych.

Zgodnie z § 4 umowy, z tytułu reemisji utworów wskazanych w umowie pozwana zobowiązała się wpłacać na rzecz powoda wynagrodzenie autorskie w wysokości 3,40 zł miesięcznie od jednego gniazda antenowego zainstalowanego w pokoju hotelowym. Pozwana oświadczyła w umowie, że w dniu podpisania umowy w hotelu znajduje się 18 gniazd antenowych.

Płatność zgodnie z § 5 umowy miała następować z góry za cały rok w terminie do dnia 28 lutego każdego roku.

Strony zastrzegły w umowie, że zmiany niniejszej umowy wymagają zachowania formy pisemnej pod rygorem nieważności. ( § 9 umowy).

dowód: umowa z dnia 20 listopada 2009 r. (k. 13-16 akt).

W dniu 30 marca 2012 r. powód wystawił fakturę VAT na łączną kwotę 677,48 zł brutto z tytułu wynagrodzenia autorskiego za okres od kwietnia 2011 r. do grudnia 2011 za umowę nr (...) z tytułu reemisji programu RTV w sieciach kablowych hotelu.

Na fakturze wskazano termin płatności na dzień 30 marca 2012 r.

dowód: faktura VAT z dnia 30 marca 2012 r. nr (...) (k. 17 akt).

W dniu 30 marca 2012 r. powód wystawił fakturę VAT na łączną kwotę 903,31 zł brutto z tytułu wynagrodzenia autorskiego za okres od dnia stycznia 2012 r. do dnia grudnia 2012 r. za umowę nr (...) z tytułu reemisji programu RTV w sieciach kablowych hotelu.

Na fakturze wskazano termin płatności na dzień 13 kwietnia 2012 r.

dowód: faktura VAT z dnia 30 marca 2012 r. nr (...) (k. 18 akt).

W wezwaniu do zapłaty z dnia 6 listopada 2012 r. powód wezwał pozwaną do uiszczenia kwoty 928,20 zł obejmującą zadłużenie za okres od października 2010 r. do lipca 2011 r. z tytułu umowy z dnia 13 czerwca 2008 r. Powód wezwał pozwaną do zapłaty zadłużenia w wysokości 1.764,39 zł wynikającego z umowy licencyjnej nr (...).

Jako termin zapłaty pozwany wyznaczył datę 19 listopada 2012 r.

dowód: ostateczne wezwanie do zapłaty (k. 19 akt).

Pismem z dnia 22 listopada 2013 r. powód poinformował pozwaną, że należność z wystawionych przez powoda faktur z dnia 30 marca 2013 r. wynosi łącznie 1.580,79 zł.

dowód: pismo z dnia 22 listopada 2013 r. (k. 20 akt).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie kserokopii dokumentów urzędowych i prywatnych zgromadzonych w aktach sprawy.

Wiarygodność kserokopii dokumentów nie budziła wątpliwości Sądu. Mimo, że kserokopia nie jest dokumentem, a stanowi jedynie element twierdzenia strony o istnieniu dokumentu o treści odpowiadającej kserokopii, to w niniejszej sprawie żadna ze stron nie podniosła zarzutów kwestionujących istnienie określonych dokumentów prywatnych czy urzędowych.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo okazało się niezasadne z uwagi na podniesiony przez pozwaną zarzut przedawnienia. Upływ terminu przedawnienia podlega uwzględnieniu tylko na zarzut dłużnika, zaś pozwana podniosła zarzut przedawnienia w sprzeciwie od nakazu zapłaty.

Stosownie do art. 117 § 1 kc, z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu. Po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia. Jednakże zrzeczenie się zarzutu przedawnienia przed upływem terminu jest nieważne ( § 2 art. 177 kc).

R. legis instytucji przedawnienia wynika z pewnych wartości, przyjętych przez cały system prawa, którego normy działają niezależnie, a czasem nawet wbrew woli i interesom osób uprawnionych, poprzez zmniejszenie ochrony przysługujących uprawnionym praw podmiotowych. Ustawodawca uznał, że takie rozwiązanie z punktu widzenia zasad państwa prawa, takich jak obiektywna przewidywalność skutków zachowań podmiotów prawa cywilnego oraz pewność i bezpieczeństwo obrotu prawnego, jest ważniejsze od etycznych wątpliwości, jakie mogą jawić się na tle przyjętych rozwiązań w zakresie przedawnienia. Te wymienione wyżej wartości całego systemu prawnego legły u podstaw regulacji całej instytucji przedawnienia. R. legis, a w konsekwencji cel i funkcja instytucji przedawnienia w kodeksie cywilnym sprowadzają się do usunięcia stanu niepewności prawnej w sytuacji, gdy uprawniony przez bardzo długi czas nie wykonuje swoich praw podmiotowych, nie realizuje przysługujących mu roszczeń (por. A. Jedliński Komentarz do art. 117 Kodeksu cywilnego, LEX).

Spór między stronami koncentrował się wokół kwestii terminów przedawnienia jakie mają zastosowanie w niniejszej sprawie, biorąc pod uwagę, że zgodnie z art. 118 kc, jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata.

Wskazać w tym miejscu należy, że w doktrynie podnosi się, że świadczenie jest okresowe, jeżeli polega na periodycznym dawaniu uprawnionemu w czasie trwania określonego stosunku prawnego pieniędzy lub rzeczy oznaczonych co do gatunku, których ogólna ilość (całość) nie jest z góry określona. Przykładem są alimenty, świadczenia z umowy dożywocia, czynsze najmu i dzierżawy. (por. S. Rudnicki, R. Trzskowski – Komentarz do art. 118 kc, LEX).

W wyroku z 7 stycznia 2009 r., II CSK 409/2008 (LexisNexis nr (...)), Sąd Najwyższy tak określił różnice między świadczeniem jednorazowym i okresowym: „Świadczenie najemcy z tytułu czynszu stanowi świadczenie okresowe, polegające na przekazywaniu określonej kwoty pieniężnej w oznaczonych odstępach czasu. Tym różni się świadczenie okresowe od jednorazowego, spełnianego sukcesywnie lub ratalnie, że wpłacane okresowo kwoty nie są zaliczane na poczet jednego świadczenia. Mamy więc do czynienia z wieloma świadczeniami okresowymi, z których każde wymagalne jest w innym terminie, w innym też terminie ulega przedawnieniu. W rezultacie, każde z tych świadczeń stanowi odrębny dług, chociaż jest to dług tego samego rodzaju. Dłużnik może zatem przy spełnieniu świadczenia wskazać, który dług (czynsz najmu) za jaki okres chce zaspokoić”.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy uznać należy, że roszczenia powoda są roszczeniami o świadczenia okresowe. Zauważyć należy, że w przypadku umowy z dnia 13 czerwca 2008 r. opłata na rzecz powoda miała być uiszczana co miesiąc, zaś w przypadku umowy nr (...) miała być uiszczana corocznie. Jednocześnie każda ze stron mogła wypowiedzieć powyższe umowy z zachowaniem trzymiesięcznego terminu wypowiedzenia. Zatem globalna wysokość opłat które na mocy powyższych umów pozwana zobowiązała się uiszczać na rzecz powoda nie była znana w chwili zawierania umów. Wskazać w tym miejscu należy, że Sąd Najwyższy wielokrotnie wskazywał, że elementem wyróżniającym świadczenia okresowe jest ich powtarzalny charakter (spełniane są w określonych odstępach czasowych) oraz zależność wysokości (rozmiaru) świadczenia wyłącznie od upływu czasu (uchwała SN z dnia 26 stycznia 2005 r., sygn. akt III CZP 42/04). Co istotne opłaty, które pozwana zobowiązała się uiszczać na rzecz powoda nie były uzależnione od innych parametrów aniżeli upływ czasu. Powyższe w ocenie Sądu nakazuje zakwalifikować roszczenia powoda dochodzone niniejszym pozwem do kategorii roszczeń o świadczenia okresowe. Biorąc zaś pod uwagę powyższe roszczenia powoda podlegają 3 letniemu terminowi przedawnienia.

Wskazać należy, że bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne (art. 120 § 1 kc). W doktrynie i judykaturze przyjmuje się, że przez wymagalność rozumieć należy stan, w którym wierzyciel ma prawną możliwość zaspokojenia przysługującej mu wierzytelności (por. orzecz. Sądu Najwyższego z 12 lutego 1991 r., III CRN 500/90, OSNC 1992/7-8/137). Jest to stan potencjalny o charakterze obiektywnym, którego początek następuje od chwili, w której wierzytelność zostanie uaktywniona. Wówczas następuje początek biegu przedawnienia (art. 120 § 1 k.c.) i dopuszczalność potrącenia (art. 498 § 1 k.c.). Wymagalność roszczeń powoda następowała osobno w odniesieniu do każdego ze świadczeń. Powód dochodził kwoty 510 zł na którą składają się opłaty w wysokości 85 zł miesięcznie za okres 6 miesięcy od października 2010 r. do marca 2011 r. Z § 5 i § 6 umowy z dnia 13 czerwca 2008 r. wynika, że pozwana była zobowiązana do uiszczania kwoty 85 zł z tytułu publicznych odtworzeń utworów w terminie do 15 następnego miesiąca. Zatem termin pierwszej płatności we wskazanym przez powoda okresie przypadał do dnia 15 listopada 2010 r., zaś termin ostatniej płatności przypadał do dnia 15 kwietnia 2011 r. Skoro zatem roszczenia powoda mają charakter roszczeń okresowych, roszczenie za ostatni wskazany przez powoda okres uległo przedawnieniu z dniem 16 kwietnia 2014 r.

Powyższe rozważania w sposób analogiczny odnoszą się do roszczeń powoda wynikających z umowy licencyjnej nr (...). Pozwana zobowiązała się uiszczać na rzecz powoda wynagrodzenie autorskie za cały rok z góry w terminie do 28 lutego każdego roku w wysokości 3,40 zł miesięcznie od jednego gniazda antenowego zainstalowanego w pokoju hotelowym. Jednocześnie powódka zadeklarowała, że w hotelu zainstalowanych jest 18 gniazd antenowych. Stanowi to kwotę 734,40 zł rocznie.

Powód z kolei domagając się płatności wynikających z umowy licencyjnej nr (...) wystawił fakturę VAT na łączną kwotę 677,48 zł brutto z tytułu wynagrodzenia autorskiego za okres od kwietnia 2011 r. do grudnia 2011 r. z terminem płatności na dzień 30 marca 2012 r. oraz fakturę VAT na kwotę 903,31 zł za okres od dnia stycznia 2012 r. do dnia grudnia 2012 r. z terminem płatności na dzień 13 kwietnia 2012 r. Jednocześnie powód wskazał, że w skład dochodzonej przez niego w niniejszym procesie kwoty wchodzi także kwota 183,60 zł z tytułu zadłużenia za okres od stycznia 2011 r. do marca 2011 r. ( 3 miesiące x 3,40 zł x 18 gniazdek antenowych).

W świetle powyższego wskazane przez powoda w fakturach terminy płatności nie znajdują zatem oparcia w treści umowy licencyjnej nr (...). Wynikający bowiem wprost z umowy termin płatności poszczególnych świadczeń okresowych ustalono na dzień 28 lutego każdego roku. Zatem wymagalność opłat z tytułu powyższej umowy za okres 2011 r. nastąpiła w dniu 1 marca 2011 r., zaś za okres 2012 r. nastąpiła w dniu 29 lutego 2012 r. Tym samym 3 letni termin przedawnienia powyższych roszczeń odnośnie opłat za 2011 r. upłynął w dniu 1 marca 2014 r., zaś w odniesieniu do opłat za rok 2012 r. upłynął w dniu 28 lutego 2015 r. (bowiem miesiąc luty w 2015 r. liczył 28 dni). Zgodnie zaś z art. 112 kc, termin oznaczony w tygodniach, miesiącach lub latach kończy się z upływem dnia, który nazwą lub datą odpowiada początkowemu dniowi terminu, a gdyby takiego dnia w ostatnim miesiącu nie było - w ostatnim dniu tego miesiąca. Z uwagi na powyższe oraz uwzględniając fakt, że pozew w niniejszej sprawie powód złożył w dniu 30 marca 2015 r. (prezentata - k. 1 akt), roszczenia powoda na kwotę 677,48 zł, kwotę 903,31 zł i 183,60 zł uznać należy za przedawnione. Jednocześnie wskazać w tym miejscu należy, że w umowie licencyjnej nr (...) strony zastrzegły dla zmiany umowy formę pisemną pod rygorem nieważności. Zatem w świetle powyższego brak jest podstaw, aby powód jednostronnie zmieniał ustalone w umowie terminy płatności powołując się na dowolnie przyjęte przez siebie terminy płatności wskazane na wystawionych fakturach. Zauważyć należy, że zgodnie z art. 455 kc, jeżeli termin spełnienia świadczenia nie jest oznaczony ani nie wynika z właściwości zobowiązania, świadczenie powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania. Zatem z brzmienia powyższego przepisu wynika, że wierzyciel ma możliwość wyznaczenia terminu płatności jednakże jedynie w przypadku tych zobowiązań, których termin spełnienia nie został oznaczony. (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 7 czerwca 2013 r. I ACa 121/13). Skoro zatem umowy wyraźnie określały terminy płatności, liczenie przedawnienia od terminów płatności wskazanych na fakturach, a nie zaś od dat wymagalności poszczególnych świadczeń wynikających z umowy, nie zasługuje na aprobatę. Zauważyć bowiem należy, że żadna z faktur nie została podpisana przez pozwaną i oprócz skutków podatkowych może być ona jedynie traktowana jako wezwanie do zapłaty wynikającej z niej kwoty.

W orzecznictwie podnosi się że do roszczenia o odsetki za opóźnienie, jako stanowiącego roszczenie okresowe, stosuje się samodzielny termin przedawnienia wynikający z art. 118 k.c. Jest on niezależny od terminu przedawnienia należności głównej, z tym, że roszczenie takie przedawnia się najpóźniej chwilą przedawnienia się roszczenia głównego. (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 21 czerwca 2011 r. sprawie I ACa 1156/10). Biorąc zatem pod uwagę, że roszczenie co do należności głównej powoda uległo przedawnieniu, przedawnieniu uległo także roszczenie odsetkowe.

Nadmienić w tym, miejscu należy, że niezasadny okazał się z kolei zarzut pozwanej, że 3 letni termin przedawnienia roszczeń powoda należy wywodzić ze związku roszczeń z prowadzoną przez powoda działalnością gospodarczą. W myśl artykułu 104 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 roku o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz.U. tekst jedn. z 2006 roku, Nr 90, poz. 631 z późn. zm.) organizacjami zbiorowego zarządzania prawami autorskimi lub prawami pokrewnymi, zwanymi dalej "organizacjami zbiorowego zarządzania", w rozumieniu ustawy, są stowarzyszenia zrzeszające twórców, artystów wykonawców, producentów lub organizacje radiowe i telewizyjne, których statutowym zadaniem jest zbiorowe zarządzanie i ochrona powierzonych im praw autorskich lub praw pokrewnych oraz wykonywanie uprawnień wynikających z ustawy. Organizacją zbiorowego zarządzania prawami autorskimi lub prawami pokrewnymi jest więc stowarzyszenie, które uzyskało zezwolenie ministra właściwego do spraw kultury i dziedzictwa narodowego na podjęcie działań zastrzeżonych w ustawie dla organizacji zbiorowego zarządzania. Niewątpliwym jest, że strona powodowa takie zezwolenie Ministra Kultury i Sztuki uzyskała i wobec tego posiada legitymację czynną w niniejszej sprawie, co zresztą nie było kwestionowane przez pozwaną.

Wskazać w tym miejscu należy, że w orzecznictwie ukształtował się pogląd, że organizacja zbiorowego zarządzania prawami autorskimi może być uznana za przedsiębiorcę, jeżeli ustalone zostanie, że świadczy ona usługi na rynku na rzecz twórców i na rzecz podmiotów korzystających z majątkowych praw autorskich, za co otrzymuje wynagrodzenie. Za spełniające wymagania prowadzenia działalności gospodarczej (art. 2 i 4 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 220, poz. 1447) i art. 2 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów uznane zostały umowy oraz inne przejawy wykonywania praw autorskich, których przedmiotem jest komercjalizacja praw autorskich, w znaczeniu gospodarczego korzystania z nich przez uprawnionych. Nie należą do tej kategorii umowy, których przedmiotem jest określenie przez twórcę lub inny uprawniony podmiot zasad korzystania przez osobę trzecią z utworu, warunków rozporządzania prawem do utworu oraz przyznanie twórcy prawa do wynagrodzenia (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 grudnia 2007 r., III SK 16/07, OSNP 2009/1-2/31; z dnia 2 kwietnia 2009 r., III SK 19/08, OSNP 2010/19-20/252). Zatem w świetle powyższego, 3 letniego terminu przedawnienia roszczeń powoda nie należy wywodzić ze statusu powoda, ale z charakteru roszczeń uznanych w niniejszej sprawie za roszczenia o świadczenia okresowe.

Biorąc zatem pod uwagę, że roszczenia powoda uległy przedawnieniu, Sąd oddalił powództwo ( punkt I wyroku).

O kosztach Sąd orzekł w oparciu o art. 98 kpc, uznając, że powód w całości przegrał niniejszy proces. Z uwagi zaś na to, że pozwana nie poniosła kosztów związanych z niniejszym postępowaniem, Sąd obciążył powoda kosztami procesu w zakresie poniesionym. (punkt II wyroku).

/-/ SSO Małgorzata Małecka