Sygn. akt XVI C 1129/15

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 stycznia 2016 r.

Sąd Rejonowy dla W. M.w W., Wydział XVI Cywilny, w następującym składzie:

Przewodniczący: SSR Ewa Suchecka-Bartnik

Protokolant: Urszula Kumpiałowska

po rozpoznaniu w dniu 13 stycznia 2016 r. w W., na rozprawie sprawy

z powództwa Samodzielnego (...) Pogotowia (...) z siedzibą w W.

przeciwko Szpitalowi (...) Samodzielnemu (...)z siedzibą w W.

o zapłatę

1.  Zasądza od pozwanego Szpitala (...) Samodzielnego (...) z siedzibą w W. na rzecz powoda Samodzielnego (...) Pogotowia (...) z siedzibą w W. kwotę 16 316,66 zł (szesnaście tysięcy trzysta szesnaście i 66/100 złotych) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 18 kwietnia 2014 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku oraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego (...)i 5,5 punktów procentowych od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty;

2.  zasądza od pozwanego Szpitala (...) Samodzielnego (...)z siedzibą w W. na rzecz powoda Samodzielnego (...) Pogotowia (...) z siedzibą w W. kwotę 3 233 (trzy tysiące dwieście trzydzieści trzy) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 2 400 (dwa tysiące czterysta) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt XVI C 1129/15

UZASADNIENIE

W pozwie złożonym w dniu 18 lutego 2015 roku (data nadania przesyłki w placówce pocztowej) w postępowaniu upominawczym (pierwotna sygn. akt II Nc 5488/15) Samodzielny (...) Pogotowie (...) w W. wniósł o zasądzenie od pozwanego Szpitala (...) Samodzielnego (...)w W. kwoty 16.316,66 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 18 kwietnia 2014 roku do dnia zapłaty oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda zwrotu kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu powód wskazał, że pozwany zlecił powodowi odpłatny transport lotniczy pacjenta. Powód za wykonaną usługę wystawił pozwanemu fakturę, której ten drugi, mimo wezwania do zapłaty, do dnia wytoczenia powództwa nie opłacił (pozew – k. 2-3).

W dniu 5 marca 2015 roku tutejszy Sąd wydał nakaz zapłaty zgodny z żądaniem pozwu (nakaz zapłaty – k. 14).

W sprzeciwie od ww. nakazu zapłaty, złożonym w dniu 2 kwietnia 2015 roku, pozwany zaskarżył nakaz zapłaty w całości i wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na swoją rzecz zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Nakazowi zapłaty zarzucił naruszenie art. 499 pkt 2 k.p.c. przez uznanie, iż przytoczone przez powoda okoliczności nie budzą wątpliwości oraz zarzut naruszenia art. 126 1 § 3 k.p.c. poprzez niewłaściwe określenie w pozwie wartości przedmiotu sporu. Nadto, w przypadku uwzględnienia powództwa, pozwany wniósł o rozłożenie zasądzonego świadczenia na raty, a także o nie zasądzanie od pozwanego kosztów procesu ze względu na swoją trudną sytuację finansową (sprzeciw od nakazu zapłaty – k. 17-18).

Sąd ustalił, co następuje:

Samodzielny (...) Pogotowie (...) w W. (dalej jako SP (...) Pogotowie (...)) w dniu 28 marca 2014 roku wykonał na rzecz Szpitala (...) Samodzielnego (...)w W. (dalej również jako „ Szpital (...) ZOZ”) usługę transportu lotniczego pacjenta na trasie W.-W.. Za wykonaną usługę SP (...) Pogotowie (...) wystawił Szpitalowi (...) ZOZ w dniu 31 marca 2014 roku fakturę VAT o nr (...) opiewającą na kwotę 16 316,66 zł płatną do dnia 17 października 2014 roku.

(dowód: zlecenie – k. 7; faktura VAT – k. 8; co do wykonania zlecenia – okoliczność niesporna, ustalona na podstawie art. 230 k.p.c.)

Pismem z dnia 19 stycznia 2015 roku SP(...) Pogotowie (...) wezwał Szpital (...) (...)do uiszczenia należności wynikających z tytułu ww. niezapłaconej faktury.

(dowód: wezwanie do zapłaty – k. 9)

Szpital (...) (...) do chwili zamknięcia rozprawy nie zapłacił SP ZOZ Lotnicze Pogotowie (...) należności wynikającej z ww. faktury VAT.

(okoliczność niesporna, ustalona na podstawie art. 230 k.p.c.)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów w postaci powyżej przywołanych dokumentów załączonych do pozwu. Sąd dał im wiarę w całości, gdyż nie dopatrzył się w tych dowodach niczego, co uzasadniałoby powzięcie wątpliwości co do ich wiarygodności i mocy dowodowej. Także strona pozwana nie kwestionowała ich wiarygodności oraz rzetelności.

Ponadto podstawę ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie stanowiły również twierdzenia strony powodowej – w takim zakresie, w jakim strona przeciwna ich nie kwestionowała lub się do nich nie odniosła. Okoliczności wskazane w treści tych twierdzeń, jako bezsporne, w ogóle nie wymagały bowiem wykazywania za pomocą dowodów (art. 230 k.p.c.).

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Należność dochodzona w niniejszej sprawie przez powoda to należność o zapłatę za wykonaną usługę transportu lotniczego. Przedmiot usługi, jej cena oraz termin płatności wynikają z załączonych do pozwu dokumentu zlecenia oraz faktury VAT. Pozwany Szpital (...) (...)nie kwestionował żadnej z okoliczności stanowiących podstawę faktyczną poddanego pod osąd roszczenia.

W jedynym piśmie procesowym złożonym w toku postępowania w niniejszej sprawie – tj. sprzeciwie od nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym – pozwany nie zaprzeczył temu, że zlecił powodowi wykonanie usługi, której przedmiotem był transport lotniczy pacjenta leczonego w placówce pozwanego, opisany w wystawionej przez powoda fakturze, oraz, że usługa została wykonana. Nie kwestionował również wynikających z tejże faktury ceny usługi oraz terminu płatności.

Wobec powyższego – mając na uwadze dyspozycję normy prawnej wynikającej z art. 230 k.p.c. – Sąd uznał, że okoliczności te są pomiędzy stronami bezsporne. Powołany przepis stanowi, że gdy strona nie wypowie się co do twierdzeń strony przeciwnej o faktach, sąd, mając na uwadze wyniki całej rozprawy, może fakty te uznać za przyznane. W niniejszej sprawie zastosowanie powołanego przepisu uzasadnia dodatkowo okoliczność, iż pozwany – pomimo prawidłowego powiadomienia go o terminie rozprawy wyznaczonej na dzień 13 stycznia 2016 roku, na rozprawę się nie stawił, rezygnując z możliwości dalszej obrony, a w szczególności przedstawiania kolejnych zarzutów przeciwko żądaniu pozwu oraz twierdzeń i dowodów na ich poparcie.

Jedyne zarzuty pozwanego podniesione w sprzeciwie od nakazu zapłaty dotyczyły domniemanych uchybień proceduralnych i nie odnosiły się w ogóle do warstwy merytorycznej sprawy. Pozwany podniósł mianowicie, że tutejszy Sąd nieprawidłowo uznał, iż okoliczności przytoczone przez powoda w pozwie nie budzą wątpliwości – tj., że nakaz zapłaty został wydany z naruszeniem art. 499 pkt. 2 k.p.c. Nawet gdyby uznać ten zarzut za zasadny, to wniesienie przez pozwanego sprzeciwu i skierowanie sprawy do rozpoznania w trybie zwykłym czyni go już nieaktualnym. W razie prawidłowego wniesienia sprzeciwu nakaz zapłaty traci bowiem moc (art. 505 § 1 k.p.c.).

Niezależnie od tego warto również w tym miejscu zaznaczyć, że pozwany nie sprecyzował, jakie konkretnie okoliczności przytoczone przez powoda powinny były wzbudzić wątpliwości Sądu i z jakich względów. Tymczasem fakty i dowody związane z konkretnymi okolicznościami, z którymi pozwany się nie zgadza, powinny być przez niego wskazane, jeśli ma to służyć obronie jego racji. Powinien on też ustosunkować do twierdzeń strony powodowej (wyrok Sadu Najwyższego z dnia 9 lipca 2009 r., III CSK 341/08). Podkreślić należy zatem, że ogólnikowe stwierdzenie przez pozwanego, iż okoliczności wskazane w pozwie „niewątpliwie budzą wątpliwości” nie powoduje, że wszystkie fakty wskazane przez powoda a zarazem istotne dla rozstrzygnięcia sporu stają się sporne i jako takie wymagają dowodu (art. 227 k.p.c. w zw. z art. 230 k.p.c.). Sąd za kwestionowane mógł uznać wyłącznie te okoliczności, fakty i twierdzenia, których konkretyzacji dokonałaby strona pozwana i im zaprzeczyła.

Również drugi zarzut – naruszenia art. 126 1 § 3 k.p.c. poprzez niewłaściwe określenie w pozwie wartości przedmiotu sporu (brak jej zaokrąglenia do pełnego złotego) – był niezasadny. W sprawach o roszczenia pieniężne wartość przedmiotu sporu stanowi podana przez powoda kwota pieniężna. W innych sprawach majątkowych powód obowiązany jest oznaczyć w pozwie kwotą pieniężną wartość przedmiotu sporu, uwzględniając postanowienia zawarte w artykułach poniższych. (art. 19 § 1 i 2 k.p.c.). Tym samym wymóg oznaczania wartości przedmiotu sporu i w konsekwencji przewidziane zasady jej oznaczania dotyczą jedynie roszczeń niepieniężnych. W sprawie niniejszej mamy zaś do czynienia z roszczeniem o zapłatę, więc typowym żądaniem pieniężnym, a zatem określenie wartości przedmiotu sporu było w tej sytuacji zbędne i jak należy domniemywać, zostało wskazane jedynie na potrzeby uzupełnienia rubryki w formularzu.

Wobec tego, że – w świetle powyższych uwag – uznać należy, iż podstawa faktyczna dochodzonego przez powoda roszczenia nie budzi wątpliwości, pozostaje do rozważenia jego ocena prawna. W świetle właściwych przepisów Kodeksu cywilnego obowiązek zapłaty za wykonaną usługę stanowi obowiązek usługobiorcy (art. 735 § 1 k.c. w zw. z art. 750 k.c.), a w razie uchybienia mu usługodawca, jako wierzyciel, może żądać od usługobiorcy, jako dłużnika, odsetek od świadczenia pieniężnego w postaci ceny usługi za czas opóźnienia – chociażby opóźnienie to było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi i chociażby wierzyciel nie poniósł żadnej szkody (art. 481 § 1 k.c.). Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe (art. 481§ 2 k.c.).

Mając na względzie powyższe przepisy oraz niesporne w niniejszej sprawie okoliczności, iż powód wykonał na rzecz pozwanego usługę za cenę 16 316,66 zł, a pozwany we wskazanym terminie nie dokonał na rzecz powoda zapłaty tej ceny, Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda całą dochodzoną pozwem ww. kwotę.

Od kwoty zasądzonej należności głównej Sąd zasądził także na podstawie art. 481 k.c., zgodnie z żądaniem pozwu, odsetki za czas opóźnienia, uwzględniając w tym zakresie zmianę z dniem 1 stycznia 2016 roku brzmienia § 2 powyższego przepisu wprowadzoną ustawą z dnia 9 października 2015 roku o zmianie ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, ustawy - Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. 2015, poz. 1830). W związku z powyższym za okres od dnia 18 kwietnia 2014 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku Sąd zasądził odsetki ustawowe, stosownie do treści art. 481 § 2 k.c. w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2015 roku. Natomiast za okres od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty zasądził odsetki za opóźnienie w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych, stosownie do treści art. 481 § 2 k.c. w brzmieniu aktualnym.

Jednocześnie Sąd nie uwzględnił wniosku pozwanego o rozłożenie należności na raty. Art. 320 k.p.c. wskazuje, że w szczególnie uzasadnionych przypadkach sąd może w wyroku rozłożyć na raty zasądzone świadczenie. Przepis podkreśla, iż dotyczy to jedynie szczególnych wypadków. Za szczególne wypadki w judykaturze przyjmuje się sytuacje, w których ze względu na stan majątkowy, rodzinny, czy zdrowotny dłużnika, spełnienie świadczenia byłoby niemożliwe lub bardzo utrudnione i narażałoby bliskie mu osoby lub samego dłużnika na niepowetowaną szkodę. Rozłożenie należności na raty ma na celu umożliwienie dłużnikowi wykonania wyroku w sposób dobrowolny. Jednakże użycie art. 320 k.p.c. musi uwzględniać i stawiać ponad prawa dłużnika, interes powoda w uzyskaniu zaspokojenia roszczenia z majątku zobowiązanego. Tymczasem pozwany nie wykazał, aby jednorazowa spłata narażała go na niepowetowane szkody, bądź też jakiekolwiek szkody związane z realizacją podstawowego zakresu jego działalności, którą jest świadczenie usług medycznych (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 13 stycznia 2014 roku, sygn. akt I ACa 1578/13, LEX nr 1455662). Szpital od długiego już czasu nie reguluje swoich zobowiązań, przed tutejszym Sądem toczy się przeciwko niemu wiele postępowań cywilnych odnośnie zadłużenia, w ocenie Sądu pozwany nie wykazał zatem możliwości spłaty zobowiązania z przedmiotowej umowy nawet w ratach, a niniejsza spraw nie jest wyjątkowa na tle funkcjonowania szpitala.

Mając na względzie powyższe, Sąd orzekł jak w punkcie 1. sentencji wyroku.

O kosztach Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c., zgodnie z ustanowioną w tym przepisie zasadą odpowiedzialności za wynik procesu. Stroną przegrywającą proces w niniejszej sprawie jest pozwany, gdyż powództwo zostało w punkcie 1. wyroku w całości uwzględnione. Na zasądzoną z tego tytułu od pozwanego na rzecz powoda kwotę 3233 zł składa się opłata stosunkowa od pozwu w kwocie 816 zł, opłata skarbowa od dokumentu pełnomocnictwa – 17 zł oraz wynagrodzenie pełnomocnika powoda będącego radcą prawnym – 2400 zł, którego wysokość Sąd ustalił na podstawie § 6 pkt. 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U.2013.490 j.t.).

Wniosek o odstąpienie od obciążania strony pozwanej kosztami postępowania nie zasługiwał na uwzględnienie. Nie jest bowiem wystarczające samo powoływania się w tym zakresie na ogólnie złą sytuację finansową pozwanego. Zdaniem Sądu brak jest podstaw by konsekwencje niewłaściwego zarządzania, bądź niedofinansowania Szpitala przerzucać na jego kontrahentów.

Mając powyższe na względzie, Sąd orzekł jak w punkcie 2. sentencji wyroku.

Zarządzenie: (...)